Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.666
- Likes
- 50.513
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Αναχώρηση απο Αβάνα
- Άγιος Δομήνικος
- Άγιος Δομήνικος ΙΙ
- 'Αγιος Βικέντιος
- Γρενάδα
- Carriacou
- Carriacou II
- Carriacou III
- Mayreau
- Tobago Cay
- Επιστροφή στον Αγιο Βικέντιο - Αγία Λουκία
- Αγία Λουκία
- Αγία Λουκία ΙΙ
- Φωτο-περίληψη
- Αγία Λουκία ΙΙΙ
- Αγία Λουκία ΙV
- Μαρτινίκα
- Ντομίνικα
- Ντομίνικα ΙΙ
- Ντομινίκα ΙΙΙ
- Ντομινίκα κ Τέλος
Η πρώτη θέα φανερώνει μια μικροσκοπική προβλήτα που βλέπει προς μια αράδα από ελάχιστα ξύλινα πολύχρωμα κτίρια, ούτε δέκα στο σύνολο. Μπροστά τους, μια πεντακάθαρη ακτή ονόματι SilverBay κι από πίσω καταπράσινοι λόφοι, όσο πάει το μάτι. Μια κουρασμένη και σκουριασμένη πινακίδα καλωσορίζει τους επισκέπτες στο Carriacou, αναφέροντας ονομαστικά τα τρία σημαντικά φεστιβάλ του νησιού (καρναβάλι, ρεγκάτα και το Parang) και τα… τέσσερα αξιοθέατα: ένα… πάρκο, ένα μουσείο, μια παραλία κι ένα εθνικό πάρκο. Περνάω από το τελωνείο για να ρωτήσω πότε έχει πλοίο για το ποθητό Mayreau και επιβεβαιώνεται πως έχει την επομένη, ένα από τα δύο εβδομαδιαία δρομολόγια του πλοίου Jasper.
Συνεχίζουμε, μπροστά μας βρίσκεται μια σιδερένια πύλη, πίσω από την οποία περιμένουν τους επιβάτες καμιά δεκαριά ντόπιοι. Αναμένω τους κλασικούς φορτικούς ταξιτζήδες και touts, αναμενόμενα είναι αυτά. Φορτώνομαι το σάκο μου, βλέπω τον D να τσουλά περήφανος τη Samsonite και οδεύουμε προς την κατεύθυνσή τους. Ω τι έκπληξη, κανείς δεν ασχολείται μαζί μας. Ένας μόνο μας ρωτά αν θέλουμε «Taxi, sir?» και παρότι του απαντώ αρνητικά, με καλωσορίζει στο νησί του…
Πίσω ακριβώς βρίσκονται οι δύο υπηρεσίες που χρειαζόμαστε: οι τουριστικές πληροφορίες και, δυο κτίρια πιο πέρα, η τράπεζα. Εγώ πηγαίνω για τις πληροφορίες, μπας και βρούμε κανένα μέρος να μείνουμε κι ο D, ως μη έχων ΑΤΜ μιας που είναι τριτοκοσμικός άνθρωπος, οδεύει για να αποκτήσει συνάλλαγμα.
Το κτίριο των τουριστικών πληροφοριών είναι ένα σπιτάκι με κόκκινα παράθυρα και κεραμιδοσκεπή που θυμίζει κάτι από χριστουγεννιάτικη αγορά στη Βιέννη (χωρίς Sachertorte για να σκάσει ο maltakias). Μέσα, σε ένα stand κάθονται μερικές μπροσούρες, μερικοί πολύ πρόχειροι χάρτες σε φτηνά φέιγ βολάν και μια χαμογελαστή κυρία. Μου προτείνει να μείνουμε στο Ade’s Dream, μόλις λίγα στενά πιο πέρα, αλλά σεβόμενος ότι ταξιδεύω με τον D της εξηγώ πως δεν επιθυμούμε να μείνουμε στην πρωτεύουσα του νησιού, παρότι μας φαίνεται εξαιρετικά συμπαθές αυτό το Hillsborough. Ψάχνουμε κάτι σε παραλία, που να μην είναι resort, να μην έχει κόσμο και να είναι οικογενειακό. Χαμογελάει με την αναφορά στα resort «δεν έχουμε τέτοια πράγματα εδώ, ούτε κρουαζιερόπλοια έρχονται, όλα οικογενειακά είναι». Στο νησάκι των 10.000 κατοίκων οι επιλογές είναι μετρημένες στα δάχτυλα και μου προτείνει το πανδοχείο Sunset Beach, στην περιοχή Paradise Beach, που δεν ακούγεται κι άσχημα. «Κάνει 68$ και μπορείτε να πάτε με ταξί ή με λεωφορείο», το οποίο φεύγει κι αυτό από το παραδιπλανό τετράγωνο και αρχίζει και μου αρέσει αυτό το νησάκι: ό,τι ποθεί η καρδιά σου το βρίσκεις στο παραδιπλανό τετράγωνο, χωρίς κόπο και μπελά. «Θα το πάρουμε» της λέω, χωρίς να ρωτήσω για άλλες επιλογές, να κάνω παζάρι ή να ρωτήσω περεταίρω πληροφορίες. Στο Carriacou είμαστε άλλωστε, χύμα στο κύμα.
Μπαίνω στην τράπεζα να πάρω τον D, που μόλις έκανε συνάλλαγμα σε μια μάλλον κακή ισοτιμία (3,29 αντί για 3,52), αλλά είναι πανευτυχής κα επιδεικνύει πάλι αυτό το γλαρωμένο χαμόγελο επιτυχίας. «Κοίτα την», λέει και μου δείχνει την ταμία. «Χαμογελάει, είναι νωχελική, με εξυπηρέτησε σε τρία λεπτά και -κυρίως- εργάζεται!». Σε τράπεζα είμαστε καλέ μου, εννοείται πως όσες φοράνε στολή εργάζονται, γι’ αυτό βρίσκονται εδώ, αλλιώς θα φορούσαν τάγκα και θα ήταν σε στριπτιζάδικο. Στο βρόντο πάνε όσα λέω, ο D κοιτάζει μαγεμένος, του είναι εξαιρετικά ασυνήθιστο να βλέπει ελκυστικές κοπέλες να εργάζονται πραγματικά. Καταλαβαίνετε φίλοι αναγνώστες με τι άεργα υποκείμενα του βούρκου κάνει παρέα στην Αβάνα…
Ο σταθμός λεωφορείων δεν είναι σταθμός αλλά ένα υπαίθριο πάρκινγκ. Και τα λεωφορεία δεν είναι λεωφορεία, αλλά τρία-τέσσερα βανάκια, παλιά, κουρασμένα αλλά επαρκή. Ο οδηγός είναι ένας εικοσιπεντάρης μιγάς ράσταμαν, μυώδης, με πράσινα μάτια και χαλαρό ύφος. «Ξέρεις ποιο είναι το Sunset Beach στο Paradise Beach;», ρωτάω ηλιθιωδώς λες και σε ένα νησί με τρεις οικισμούς υπάρχει περίπτωση να μην γνωρίζονται μεταξύ τους οι άνθρωποι. “Yaman”, λέει ο τύπος κάνοντας τη χειρονομία του ΟΚ και φορτώνει τη βαλίτσα του D με χαμόγελο, χωρίς γκρίνια με ένα ρυθμό νωχελικό αλλά σταθερό. Η πόρτα κλείνει και προς το παρόν αφήνουμε πίσω το Hillsborough, περνώντας πρώτα από τα στενά του (μόνο στενά έχει δηλαδή, δυο βανάκια δε χωράνε στον ίδιο δρόμο πουθενά), απορώντας πού ακριβώς κατοικούν οι 5.000 κάτοικοι που υποτίθεται πως απαρτίζουν τον πληθυσμό του.
Ο οδηγός πηγαίνει αργά, κουνώντας το κεφάλι του ρυθμικά στους ήχους μιας πολύ γλυκιάς ρέγγε. Το πρώτο τραγούδι είναι μια ιστοριούλα που διηγείται μια κοπελίτσα, που εξηγεί πως απάτησε το φίλο της επειδή κι αυτός την έκανε τάρανδο. Ο οδηγός φαίνεται να συμπάσχει με το δράμα της κοπέλας, σιγοτραγουδώντας “’coz my boyfra’ iza cheata’ on maaaaa tooo” και οδηγεί με ένα χαλαρό στιλάκι που αποτελεί την τέλεια εισαγωγή στο νησί.
Η διαδρομή, αν και σύντομη, είναι καταπληκτική: το λοφώδες γεωγλυφικό του νησιού είναι καταπράσινο και περνάμε από ξύλινα ευρύχωρα σπίτια που, χωρίς να είναι πλούσια, δείχνουν άνετα και καλοδιατηρημένα. Ακόμη καλύτερη εντύπωση προκαλούν οι κήποι και τα παρτέρια των σπιτιών: λουλούδια όλων των ειδών ανθισμένα, καλοκουρεμένοι θάμνοι, γλάστρες σε κάθε περβάζι υποδηλώνουν πως οι ντόπιοι αν μη τι άλλο είναι νοικοκύρηδες μέσα στη νωχελικότητά τους. Ο οδηγός, η τραπεζική υπάλληλος, η κυρία στις πληροφορίες ήταν όλοι χαμογελαστοί, χαλαροί, νωχελικοί αλλά και ταυτόχρονα αποτελεσματικοί, προσέχοντας πιθανότατα και τα λουλούδια στο παρτέρι του δικού τους σπιτιού, δείχνοντας ότι αυτό το κομματάκι της Καραϊβικής κληρονόμησε και κάτι από την English efficiency της εποχής της αποικιοκρατίας.
Περνάμε από μερικές μικρές κοινότητες που θυμίζουν χωριό των Χόμπιτ: ξύλινα πολύχρωμα σπιτάκια, κάποια πιο πλούσια από άλλα, αλλά σχεδόν όλα προσεγμένα, με κήπους παραταγμένους και επιβάτες που ανεβοκατεβαίνουν χαιρετώντας τους υπολοίπους και πάντα χαμογελώντας, πριν κάτσουν στη θέση τους για να κουνήσουν κι αυτοί ρυθμικά το κεφάλι τους στο επόμενο τραγούδι, όπου κάποιος συμπαθής νέος ορκίζεται αιώνια αφοσίωση στο κορίτσι του. Κάτι τέτοια έπρεπε να έλεγε και ο νέος του προηγούμενου τραγουδιού στη δική του, μέχρι που την έκανε τάρανδο και τον πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα. Έτσι ξεκινάνε αυτά, με βαρύγδουπες υποσχέσεις, για να καταλήξουν σε κερατοειδή συμπλέγματα που κάνουν τον κόσμο να σιγοτραγουδά σε βανάκια εξωτικών μικροσκοπικών νησιών της Γρενάδας.
Σε μια στροφή μπαίνουν δυο μαύρες γιαγιάδες βγαλμένες από ταινία: κατακόκκινο φόρεμα η μία, πράσινο η άλλη, με μπερεδάκι και αστραφτερό χαμόγελο. Η δεύτερη δυσκολεύεται λίγο να ανέβει στο βανάκι και μια τρίτη γιαγιά (με τούλι παρακαλώ) την πειράζει: “Move your ass, get to da bus!” λέει και ξεκαρδίζονται και οι τρεις. Παρακολουθώ τις δύο όταν κατεβαίνουν. Η μια βγάζει την ομπρέλα της για να προστατεύσει και τις δυο τους από τον ήλιο και κάθονται εκεί στη μέση του δρόμου χαμογελώντας και κουτσομπολεύοντας. Πίσω τους, στο προαύλιο ενός ευρύχωρου ξύλινου σπιτιού, μια μαύρη θηλάζει το μωρό της με απόλυτη φυσικότητα σε κοινή θέα, ξαπλωμένη πάνω στην κουπαστή. Ωραίες εικόνες, από μια κοινωνία που φαίνεται να μην ξέρει τι είναι το άγχος και ταυτόχρονα δε φαίνεται να της λείπουν και πολλά, όπου οι ντόπιοι γνωρίζονται και επικοινωνούν μεταξύ τους χωρίς να κυνηγάνε την ουρά τους επί εικοσιτετραώρου βάσεως, ανησυχώντας για το αν ανέβηκαν τα spreads, πόσο θα τους έρθει η πιστωτική κάρτα, τι έκαναν σήμερα οι μετοχές στη Σοφοκλέους και αν θα αποπληρώσουν τη δόση του στεγαστικού.
Ο οδηγός σταματά, μας δείχνει ένα τσιμεντένιο σοκάκι που κατηφορίζει επικίνδυνα και ξεφορτώνοντας το τετράροδο τέρας του D μας ενημερώνει πως στο τέλος του βρίσκεται το Sunset Beach Hotel. Κατεβαίνουμε και σκέφτομαι πως ακόμη και αν είναι πατάτα και το beach και το hotel, εδώ θα μείνουμε διότι δεν έχω όρεξη να ξανανέβω αυτή την ανηφόρα με τις αποσκευές του D, που έχει και πρόβλημα με τη μέση του, οπότε σε όλο το ταξίδι το κουβάλημα θα το κάνω εγώ, ο αθώος backpacker και θύμα μόνιμης εκμετάλλευσης από αδίστακτους βαλιτσοφόρους.
Το στενάκι περνάει μπροστά από ένα ξυλόγλυπτο μπαρ, βαμμένο στα χρώματα της Τζαμάικα. Είναι μπαρ, με δυο τραπέζια και κανένα πελάτη, αλλά είναι και dive shop, πάλι χωρίς πελάτη, εδώ στη μέση του πουθενά, ανάμεσα στις φυλλωσιές. Πάντως για να υπάρχει dive shop, θα υπάρχει και παραλία, δεν μας δούλεψαν τελείως.
Πράγματι, λίγα δευτερόλεπτα πιο κάτω μια ταμπέλα υποδηλώνει πως φτάσαμε στο Sunset Beach Hotel. Όπως και τα περισσότερα κτίρια του νησιού είναι μονόροφο και ξύλινο, στηριγμένο πάνω σε δοκάρια (μάλλον πλημμυρίζει το νησί της βροχερή περίοδο και γι’ αυτό όλα τα σπίτια είναι υπερυψωμένα), με κόκκινη σκεπή και με ένα συμπαθή κηπάκο. Βρίσκουμε την υπεύθυνη που παρατάει το σφουγγάρισμα για να μου δείξει τα δύο από τα τρία δωμάτια του καταλύματος, που είναι και διαθέσιμα. Το πρώτο είναι θηριώδες, ευάερο, ευήλιο και μόλις πέντε μέτρα από την παραλία που ξεπροβάλλει από το παράθυρο, αν και βλέπω μόνο το νερό, που πάντως φαντάζει inviting. Το δεύτερο είναι ακόμη πιο θηριώδες, με κουζίνα, ψυγείο, δυο διπλά κρεβάτια με κουνουπιέρα κι ένα μπάνιο τόσο μεγάλο που άνετα παίζαμε κι ένα μονό στο μπάσκετ με τον D. Αποφασίζουμε να πάρουμε το δεύτερο κι απορούμε πώς γίνεται αυτό το πράγμα να κοστίζει μόλις το αντίτιμο των 54 ευρώ. «Μάλλον θα είναι μούφα η παραλία», σκέφτομαι από μέσα μου, αλλά δεν το λέω στον D, γιατί είναι πιο παραλιόπληκτος κι από την go2dbeach και δε θέλω να του το χαλάσω.
Όσο ο D βάζει το μαγιό του, εγώ πηγαίνω στη ρεσεψιόν (δηλαδή ένα δωμάτιο με ένα πάγκο… σιδερώματος) για να πληρώσω και να μιλήσω και με την κοπέλα. Η παραλία πλέον φαίνεται σε απόσταση αναπνοής και φαίνεται εξαιρετική. «Τι σας λείπει σε αυτό το νησί;» τη ρωτάω. Χαμογελάει, λέει πως η ζωή είναι πολύ ωραία και χαλαρή, αλλά μερικές φορές δεν έχει και πολλά πράγματα να κάνεις, πράγμα κατανοητό. Επιστρέφω στο δωμάτιο, διαπιστώνω με χαρά πως έχουμε και wifi και αράζω για λίγο στο καταπληκτικό κρεβάτι με την καλλιτεχνική κουνουπιέρα για να με ρουφήξει το υπέρδιπλο στρώμα. «Την είδες την παραλία;» ρωτάει ο D όλο λαχτάρα. «Καλούτσικη είναι», του λέω…
Η παραλία είναι σούπερ και είναι πολύ πιο κοντά απ’ ό,τι φαινόταν, ίσως λιγότερο και από 20 μέτρα. Μαλακή άμμος, τιρκουάζ νερά, δέντρα που προσφέρουν ίσκιο, ούτε μια ομπρέλα ή ίχνος οργάνωσης, δυο αραγμένες βάρκες τρικολόρε, απέναντι ξεπροβάλλει ένα αμμώδες νησάκι και, το κυριότερο, δεν υπάρχουν παρά δύο κτίρια μήκος της (κι έχει και πολύ μήκος η άτιμη). Το ένα είναι ένα καφέ μπαρ στο οποίο σερβίρεται και πρωινό (για εδώ μας βλέπω αύριο) και το άλλο είναι το άλλο guesthouse τόσα μέτρια μακριά που δεν το βλέπω καν. Κατά τα λοιπά, υπάρχει και μια καντίνα-καρότσι που σερβίρει κοκτέιλ, πιθανώς και κάτι άλλο, αλλά δε θα το μάθω σήμερα, διότι ο ιδιοκτήτης της, με μαλλί κάτι ανάμεσα στο Γιοακίμ Νοά και τη μυθολογική Μέδουσα, παίζει ντόμινο με ένα βαρκάρη και στο ερώτημα «σερβίρετε ποτάκια;» μου απαντά χωρίς να με κοιτάξει με ένα «yaman», που στη συγκεκριμένη περίπτωση μεταφράζεται σε «μπορεί, αλλά τώρα παίζω ντόμινο». Μ’ αρέσει το μέρος. Δεν καταλαβαίνω πώς τέτοια παραλία είναι τόσο ανεκμετάλλευτη, αλλά γουστάρω. Μέχρι κι εγώ ο μισοπαραλίας θα κάνω μπάνιο.
Απλώνω την πετσέτα του D στην άμμο και βουτάμε τα καλογυμνασμένα (τι τρέχουμε στα γυμναστήρια της Αβάνας; ), σμιλεμένα (με μυστρί), ποθητά (έτσι μας είπαν και το χάψαμε) κορμιά μας στα νερά της Καραϊβικής. Η θερμοκρασία του νερού είναι άψογη, αρκετά ζεστό αλλά και δροσερό συνάμα, και η θέα προς την ακτή είναι μαγική: μια αλληλουχία από φοίνικες όσο πάει το μάτι, με καταπράσινους λόφους για backdrop, ούτε κτίρια, ούτε άνθρωποι, ούτε τίποτε. Κι ένα ελαφρύ αεράκι να σε δροσίζει όσο πρέπει. Αααα, Καραϊβική. «Γαμάτα δεν είναι;», λέει ο D που βρίσκεται στο στοιχείο του. «Ε, yaman».
Μετά από ένα μισάωρο, αποσύρομαι στην παραλία ώστε να διαβάσω το νέο βιβλίο μου, ενώ ο D συνεχίζει το κολύμπι. Εδώ πρέπει να σου ζητήσω συγγνώμη φίλε αναγνώστη. Διότι από τον τρόπο γραφής έχω ίσως αφήσει να εννοηθεί πως ο D είναι υπαρκτό πρόσωπο και μάλιστα με ανθρώπινη υπόσταση. Λάθος. Είναι μυθολογικό και δεν είναι άνθρωπος, αλλά ψάρι. Διότι μόνο ιχθείς κάνουν αυτά που κάνει ο D στη θάλασσα…
Yaman...
Συνεχίζουμε, μπροστά μας βρίσκεται μια σιδερένια πύλη, πίσω από την οποία περιμένουν τους επιβάτες καμιά δεκαριά ντόπιοι. Αναμένω τους κλασικούς φορτικούς ταξιτζήδες και touts, αναμενόμενα είναι αυτά. Φορτώνομαι το σάκο μου, βλέπω τον D να τσουλά περήφανος τη Samsonite και οδεύουμε προς την κατεύθυνσή τους. Ω τι έκπληξη, κανείς δεν ασχολείται μαζί μας. Ένας μόνο μας ρωτά αν θέλουμε «Taxi, sir?» και παρότι του απαντώ αρνητικά, με καλωσορίζει στο νησί του…
Πίσω ακριβώς βρίσκονται οι δύο υπηρεσίες που χρειαζόμαστε: οι τουριστικές πληροφορίες και, δυο κτίρια πιο πέρα, η τράπεζα. Εγώ πηγαίνω για τις πληροφορίες, μπας και βρούμε κανένα μέρος να μείνουμε κι ο D, ως μη έχων ΑΤΜ μιας που είναι τριτοκοσμικός άνθρωπος, οδεύει για να αποκτήσει συνάλλαγμα.
Το κτίριο των τουριστικών πληροφοριών είναι ένα σπιτάκι με κόκκινα παράθυρα και κεραμιδοσκεπή που θυμίζει κάτι από χριστουγεννιάτικη αγορά στη Βιέννη (χωρίς Sachertorte για να σκάσει ο maltakias). Μέσα, σε ένα stand κάθονται μερικές μπροσούρες, μερικοί πολύ πρόχειροι χάρτες σε φτηνά φέιγ βολάν και μια χαμογελαστή κυρία. Μου προτείνει να μείνουμε στο Ade’s Dream, μόλις λίγα στενά πιο πέρα, αλλά σεβόμενος ότι ταξιδεύω με τον D της εξηγώ πως δεν επιθυμούμε να μείνουμε στην πρωτεύουσα του νησιού, παρότι μας φαίνεται εξαιρετικά συμπαθές αυτό το Hillsborough. Ψάχνουμε κάτι σε παραλία, που να μην είναι resort, να μην έχει κόσμο και να είναι οικογενειακό. Χαμογελάει με την αναφορά στα resort «δεν έχουμε τέτοια πράγματα εδώ, ούτε κρουαζιερόπλοια έρχονται, όλα οικογενειακά είναι». Στο νησάκι των 10.000 κατοίκων οι επιλογές είναι μετρημένες στα δάχτυλα και μου προτείνει το πανδοχείο Sunset Beach, στην περιοχή Paradise Beach, που δεν ακούγεται κι άσχημα. «Κάνει 68$ και μπορείτε να πάτε με ταξί ή με λεωφορείο», το οποίο φεύγει κι αυτό από το παραδιπλανό τετράγωνο και αρχίζει και μου αρέσει αυτό το νησάκι: ό,τι ποθεί η καρδιά σου το βρίσκεις στο παραδιπλανό τετράγωνο, χωρίς κόπο και μπελά. «Θα το πάρουμε» της λέω, χωρίς να ρωτήσω για άλλες επιλογές, να κάνω παζάρι ή να ρωτήσω περεταίρω πληροφορίες. Στο Carriacou είμαστε άλλωστε, χύμα στο κύμα.
Μπαίνω στην τράπεζα να πάρω τον D, που μόλις έκανε συνάλλαγμα σε μια μάλλον κακή ισοτιμία (3,29 αντί για 3,52), αλλά είναι πανευτυχής κα επιδεικνύει πάλι αυτό το γλαρωμένο χαμόγελο επιτυχίας. «Κοίτα την», λέει και μου δείχνει την ταμία. «Χαμογελάει, είναι νωχελική, με εξυπηρέτησε σε τρία λεπτά και -κυρίως- εργάζεται!». Σε τράπεζα είμαστε καλέ μου, εννοείται πως όσες φοράνε στολή εργάζονται, γι’ αυτό βρίσκονται εδώ, αλλιώς θα φορούσαν τάγκα και θα ήταν σε στριπτιζάδικο. Στο βρόντο πάνε όσα λέω, ο D κοιτάζει μαγεμένος, του είναι εξαιρετικά ασυνήθιστο να βλέπει ελκυστικές κοπέλες να εργάζονται πραγματικά. Καταλαβαίνετε φίλοι αναγνώστες με τι άεργα υποκείμενα του βούρκου κάνει παρέα στην Αβάνα…
Ο σταθμός λεωφορείων δεν είναι σταθμός αλλά ένα υπαίθριο πάρκινγκ. Και τα λεωφορεία δεν είναι λεωφορεία, αλλά τρία-τέσσερα βανάκια, παλιά, κουρασμένα αλλά επαρκή. Ο οδηγός είναι ένας εικοσιπεντάρης μιγάς ράσταμαν, μυώδης, με πράσινα μάτια και χαλαρό ύφος. «Ξέρεις ποιο είναι το Sunset Beach στο Paradise Beach;», ρωτάω ηλιθιωδώς λες και σε ένα νησί με τρεις οικισμούς υπάρχει περίπτωση να μην γνωρίζονται μεταξύ τους οι άνθρωποι. “Yaman”, λέει ο τύπος κάνοντας τη χειρονομία του ΟΚ και φορτώνει τη βαλίτσα του D με χαμόγελο, χωρίς γκρίνια με ένα ρυθμό νωχελικό αλλά σταθερό. Η πόρτα κλείνει και προς το παρόν αφήνουμε πίσω το Hillsborough, περνώντας πρώτα από τα στενά του (μόνο στενά έχει δηλαδή, δυο βανάκια δε χωράνε στον ίδιο δρόμο πουθενά), απορώντας πού ακριβώς κατοικούν οι 5.000 κάτοικοι που υποτίθεται πως απαρτίζουν τον πληθυσμό του.
Ο οδηγός πηγαίνει αργά, κουνώντας το κεφάλι του ρυθμικά στους ήχους μιας πολύ γλυκιάς ρέγγε. Το πρώτο τραγούδι είναι μια ιστοριούλα που διηγείται μια κοπελίτσα, που εξηγεί πως απάτησε το φίλο της επειδή κι αυτός την έκανε τάρανδο. Ο οδηγός φαίνεται να συμπάσχει με το δράμα της κοπέλας, σιγοτραγουδώντας “’coz my boyfra’ iza cheata’ on maaaaa tooo” και οδηγεί με ένα χαλαρό στιλάκι που αποτελεί την τέλεια εισαγωγή στο νησί.
Η διαδρομή, αν και σύντομη, είναι καταπληκτική: το λοφώδες γεωγλυφικό του νησιού είναι καταπράσινο και περνάμε από ξύλινα ευρύχωρα σπίτια που, χωρίς να είναι πλούσια, δείχνουν άνετα και καλοδιατηρημένα. Ακόμη καλύτερη εντύπωση προκαλούν οι κήποι και τα παρτέρια των σπιτιών: λουλούδια όλων των ειδών ανθισμένα, καλοκουρεμένοι θάμνοι, γλάστρες σε κάθε περβάζι υποδηλώνουν πως οι ντόπιοι αν μη τι άλλο είναι νοικοκύρηδες μέσα στη νωχελικότητά τους. Ο οδηγός, η τραπεζική υπάλληλος, η κυρία στις πληροφορίες ήταν όλοι χαμογελαστοί, χαλαροί, νωχελικοί αλλά και ταυτόχρονα αποτελεσματικοί, προσέχοντας πιθανότατα και τα λουλούδια στο παρτέρι του δικού τους σπιτιού, δείχνοντας ότι αυτό το κομματάκι της Καραϊβικής κληρονόμησε και κάτι από την English efficiency της εποχής της αποικιοκρατίας.
Περνάμε από μερικές μικρές κοινότητες που θυμίζουν χωριό των Χόμπιτ: ξύλινα πολύχρωμα σπιτάκια, κάποια πιο πλούσια από άλλα, αλλά σχεδόν όλα προσεγμένα, με κήπους παραταγμένους και επιβάτες που ανεβοκατεβαίνουν χαιρετώντας τους υπολοίπους και πάντα χαμογελώντας, πριν κάτσουν στη θέση τους για να κουνήσουν κι αυτοί ρυθμικά το κεφάλι τους στο επόμενο τραγούδι, όπου κάποιος συμπαθής νέος ορκίζεται αιώνια αφοσίωση στο κορίτσι του. Κάτι τέτοια έπρεπε να έλεγε και ο νέος του προηγούμενου τραγουδιού στη δική του, μέχρι που την έκανε τάρανδο και τον πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα. Έτσι ξεκινάνε αυτά, με βαρύγδουπες υποσχέσεις, για να καταλήξουν σε κερατοειδή συμπλέγματα που κάνουν τον κόσμο να σιγοτραγουδά σε βανάκια εξωτικών μικροσκοπικών νησιών της Γρενάδας.
Σε μια στροφή μπαίνουν δυο μαύρες γιαγιάδες βγαλμένες από ταινία: κατακόκκινο φόρεμα η μία, πράσινο η άλλη, με μπερεδάκι και αστραφτερό χαμόγελο. Η δεύτερη δυσκολεύεται λίγο να ανέβει στο βανάκι και μια τρίτη γιαγιά (με τούλι παρακαλώ) την πειράζει: “Move your ass, get to da bus!” λέει και ξεκαρδίζονται και οι τρεις. Παρακολουθώ τις δύο όταν κατεβαίνουν. Η μια βγάζει την ομπρέλα της για να προστατεύσει και τις δυο τους από τον ήλιο και κάθονται εκεί στη μέση του δρόμου χαμογελώντας και κουτσομπολεύοντας. Πίσω τους, στο προαύλιο ενός ευρύχωρου ξύλινου σπιτιού, μια μαύρη θηλάζει το μωρό της με απόλυτη φυσικότητα σε κοινή θέα, ξαπλωμένη πάνω στην κουπαστή. Ωραίες εικόνες, από μια κοινωνία που φαίνεται να μην ξέρει τι είναι το άγχος και ταυτόχρονα δε φαίνεται να της λείπουν και πολλά, όπου οι ντόπιοι γνωρίζονται και επικοινωνούν μεταξύ τους χωρίς να κυνηγάνε την ουρά τους επί εικοσιτετραώρου βάσεως, ανησυχώντας για το αν ανέβηκαν τα spreads, πόσο θα τους έρθει η πιστωτική κάρτα, τι έκαναν σήμερα οι μετοχές στη Σοφοκλέους και αν θα αποπληρώσουν τη δόση του στεγαστικού.
Ο οδηγός σταματά, μας δείχνει ένα τσιμεντένιο σοκάκι που κατηφορίζει επικίνδυνα και ξεφορτώνοντας το τετράροδο τέρας του D μας ενημερώνει πως στο τέλος του βρίσκεται το Sunset Beach Hotel. Κατεβαίνουμε και σκέφτομαι πως ακόμη και αν είναι πατάτα και το beach και το hotel, εδώ θα μείνουμε διότι δεν έχω όρεξη να ξανανέβω αυτή την ανηφόρα με τις αποσκευές του D, που έχει και πρόβλημα με τη μέση του, οπότε σε όλο το ταξίδι το κουβάλημα θα το κάνω εγώ, ο αθώος backpacker και θύμα μόνιμης εκμετάλλευσης από αδίστακτους βαλιτσοφόρους.
Το στενάκι περνάει μπροστά από ένα ξυλόγλυπτο μπαρ, βαμμένο στα χρώματα της Τζαμάικα. Είναι μπαρ, με δυο τραπέζια και κανένα πελάτη, αλλά είναι και dive shop, πάλι χωρίς πελάτη, εδώ στη μέση του πουθενά, ανάμεσα στις φυλλωσιές. Πάντως για να υπάρχει dive shop, θα υπάρχει και παραλία, δεν μας δούλεψαν τελείως.
Πράγματι, λίγα δευτερόλεπτα πιο κάτω μια ταμπέλα υποδηλώνει πως φτάσαμε στο Sunset Beach Hotel. Όπως και τα περισσότερα κτίρια του νησιού είναι μονόροφο και ξύλινο, στηριγμένο πάνω σε δοκάρια (μάλλον πλημμυρίζει το νησί της βροχερή περίοδο και γι’ αυτό όλα τα σπίτια είναι υπερυψωμένα), με κόκκινη σκεπή και με ένα συμπαθή κηπάκο. Βρίσκουμε την υπεύθυνη που παρατάει το σφουγγάρισμα για να μου δείξει τα δύο από τα τρία δωμάτια του καταλύματος, που είναι και διαθέσιμα. Το πρώτο είναι θηριώδες, ευάερο, ευήλιο και μόλις πέντε μέτρα από την παραλία που ξεπροβάλλει από το παράθυρο, αν και βλέπω μόνο το νερό, που πάντως φαντάζει inviting. Το δεύτερο είναι ακόμη πιο θηριώδες, με κουζίνα, ψυγείο, δυο διπλά κρεβάτια με κουνουπιέρα κι ένα μπάνιο τόσο μεγάλο που άνετα παίζαμε κι ένα μονό στο μπάσκετ με τον D. Αποφασίζουμε να πάρουμε το δεύτερο κι απορούμε πώς γίνεται αυτό το πράγμα να κοστίζει μόλις το αντίτιμο των 54 ευρώ. «Μάλλον θα είναι μούφα η παραλία», σκέφτομαι από μέσα μου, αλλά δεν το λέω στον D, γιατί είναι πιο παραλιόπληκτος κι από την go2dbeach και δε θέλω να του το χαλάσω.
Όσο ο D βάζει το μαγιό του, εγώ πηγαίνω στη ρεσεψιόν (δηλαδή ένα δωμάτιο με ένα πάγκο… σιδερώματος) για να πληρώσω και να μιλήσω και με την κοπέλα. Η παραλία πλέον φαίνεται σε απόσταση αναπνοής και φαίνεται εξαιρετική. «Τι σας λείπει σε αυτό το νησί;» τη ρωτάω. Χαμογελάει, λέει πως η ζωή είναι πολύ ωραία και χαλαρή, αλλά μερικές φορές δεν έχει και πολλά πράγματα να κάνεις, πράγμα κατανοητό. Επιστρέφω στο δωμάτιο, διαπιστώνω με χαρά πως έχουμε και wifi και αράζω για λίγο στο καταπληκτικό κρεβάτι με την καλλιτεχνική κουνουπιέρα για να με ρουφήξει το υπέρδιπλο στρώμα. «Την είδες την παραλία;» ρωτάει ο D όλο λαχτάρα. «Καλούτσικη είναι», του λέω…
Η παραλία είναι σούπερ και είναι πολύ πιο κοντά απ’ ό,τι φαινόταν, ίσως λιγότερο και από 20 μέτρα. Μαλακή άμμος, τιρκουάζ νερά, δέντρα που προσφέρουν ίσκιο, ούτε μια ομπρέλα ή ίχνος οργάνωσης, δυο αραγμένες βάρκες τρικολόρε, απέναντι ξεπροβάλλει ένα αμμώδες νησάκι και, το κυριότερο, δεν υπάρχουν παρά δύο κτίρια μήκος της (κι έχει και πολύ μήκος η άτιμη). Το ένα είναι ένα καφέ μπαρ στο οποίο σερβίρεται και πρωινό (για εδώ μας βλέπω αύριο) και το άλλο είναι το άλλο guesthouse τόσα μέτρια μακριά που δεν το βλέπω καν. Κατά τα λοιπά, υπάρχει και μια καντίνα-καρότσι που σερβίρει κοκτέιλ, πιθανώς και κάτι άλλο, αλλά δε θα το μάθω σήμερα, διότι ο ιδιοκτήτης της, με μαλλί κάτι ανάμεσα στο Γιοακίμ Νοά και τη μυθολογική Μέδουσα, παίζει ντόμινο με ένα βαρκάρη και στο ερώτημα «σερβίρετε ποτάκια;» μου απαντά χωρίς να με κοιτάξει με ένα «yaman», που στη συγκεκριμένη περίπτωση μεταφράζεται σε «μπορεί, αλλά τώρα παίζω ντόμινο». Μ’ αρέσει το μέρος. Δεν καταλαβαίνω πώς τέτοια παραλία είναι τόσο ανεκμετάλλευτη, αλλά γουστάρω. Μέχρι κι εγώ ο μισοπαραλίας θα κάνω μπάνιο.
Απλώνω την πετσέτα του D στην άμμο και βουτάμε τα καλογυμνασμένα (τι τρέχουμε στα γυμναστήρια της Αβάνας; ), σμιλεμένα (με μυστρί), ποθητά (έτσι μας είπαν και το χάψαμε) κορμιά μας στα νερά της Καραϊβικής. Η θερμοκρασία του νερού είναι άψογη, αρκετά ζεστό αλλά και δροσερό συνάμα, και η θέα προς την ακτή είναι μαγική: μια αλληλουχία από φοίνικες όσο πάει το μάτι, με καταπράσινους λόφους για backdrop, ούτε κτίρια, ούτε άνθρωποι, ούτε τίποτε. Κι ένα ελαφρύ αεράκι να σε δροσίζει όσο πρέπει. Αααα, Καραϊβική. «Γαμάτα δεν είναι;», λέει ο D που βρίσκεται στο στοιχείο του. «Ε, yaman».
Μετά από ένα μισάωρο, αποσύρομαι στην παραλία ώστε να διαβάσω το νέο βιβλίο μου, ενώ ο D συνεχίζει το κολύμπι. Εδώ πρέπει να σου ζητήσω συγγνώμη φίλε αναγνώστη. Διότι από τον τρόπο γραφής έχω ίσως αφήσει να εννοηθεί πως ο D είναι υπαρκτό πρόσωπο και μάλιστα με ανθρώπινη υπόσταση. Λάθος. Είναι μυθολογικό και δεν είναι άνθρωπος, αλλά ψάρι. Διότι μόνο ιχθείς κάνουν αυτά που κάνει ο D στη θάλασσα…
Yaman...
