Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.661
- Likes
- 50.501
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Αναχώρηση απο Αβάνα
- Άγιος Δομήνικος
- Άγιος Δομήνικος ΙΙ
- 'Αγιος Βικέντιος
- Γρενάδα
- Carriacou
- Carriacou II
- Carriacou III
- Mayreau
- Tobago Cay
- Επιστροφή στον Αγιο Βικέντιο - Αγία Λουκία
- Αγία Λουκία
- Αγία Λουκία ΙΙ
- Φωτο-περίληψη
- Αγία Λουκία ΙΙΙ
- Αγία Λουκία ΙV
- Μαρτινίκα
- Ντομίνικα
- Ντομίνικα ΙΙ
- Ντομινίκα ΙΙΙ
- Ντομινίκα κ Τέλος
Πλέον είχε αρχίσει να νυχτώνει και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για την καλύβα μας, κατάκοποι, αλλά κυρίως εντελώς πεινασμένοι. Με το εστιατόριο κοντά στο σπίτι να επιμένει ότι "επιστρέφω σε 5 λεπτά" φάγαμε στης Τζοάν και πάλι και κάτσαμε και τα είπαμε. Πολύ ευχάριστοι τύποι και οι δύο ιδιοκτήτες, με αρκετές ενστάσεις για τον πρωθυπουργό Σκέριτ και το σοσιαλισμό "που ήρθε από την πίσω πόρτα" και τα παιδιά τους που τα στέλνουν στο εξωτερικό "για να έχουν ένα καλύτερο μέλλον". Φάγαμε καλύτερα αυτή τη φορά και πέσαμε για ύπνο.
Την επομένη είχαμε δύο δραστηριότητες. Η πρώτη ήταν να πάμε μέχρι το Portsmouth, δηλαδή τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του νησιού (με 3.000 κατοίκους πιο πολύ ψαροχώρι θύμιζε), απ' όπου θέλαμε να κάνουμε την κλασική βολτίτσα στο Indian River. Πήραμε ένα από τα επικά και οικονομικά βανάκια με τους μπάφους και τον Μπομπ να παίζει στα μεγάφωνα και φτάσαμε.
Το indian river οποίο όπως καταλάβατε είναι ένα ποταμάκι, το οποίο ζιγκζαγκίζει ανάμεσα σε τεράστια δέντρα, τόσο πυκνά που το φύλλωμά τους σε πολλά σημεία σκεπάζει το ποτάμι από ψηλά, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα πολύ ωραίο θέαμα, όπως κινείσαι με την πιρόγα. Το παζάρι ήταν χαλαρό, οι ντόπιοι δεν υπερχρεώνουν γενικώς, ο βαρκάρης μας ακόμη χαλαρότερος και η φύση ήταν πραγματικά πανέμορφη, ειδικά σε κάποιο σημείο όπου οι κορμοί των δέντρων κάνουν περίεργους σχηματισμούς, σαν πλεξούδες. Η μόνη παραφωνία στην ωρίτσα της όμορφης βαρκάδας ήταν ότι ο βαρκάρης επέμενε να ονομάζει τα τοπία με σκηνές από κάποια από τις ταινίες "Πειρατές της Καραϊβικής" που γυρίστηκε στο νησί, τις οποίες δεν έχει δει κανείς από τους δυο μας. "Εκεί είναι που η μάγισσα φίλησε το Τζόνι Ντεπ!", μας είπε όλο καμάρι. "Κι εκεί... θυμάστε εκείνη τη σκηνή που...;" πήγε να πει ο ανθρωπάκος "όχι, είπαμε!" τον διέκοψα κάπως αγενώς αλλά ήταν τόσο ωραίο το τοπίο που δεν ήθελα να ακούω για χολιγουντιανές μάγισσες και για μπάτσους της Jumpstreet 21 που έβαλαν μάσκαρα, μια σφουγγαρίστρα στο κεφάλι και κυνηγάνε τέρατα με φιδομούσια. Εν ολίγοις το όλο θέαμα καρα-άξιζε και ήμασταν και εντελώς μόνοι, φαντάζομαι ότι αν είσαι γκαντέμης και πέσεις σε καμιά πληγή (δηλαδή κρουαζιεράδες), η ατμόσφαιρα δε θα είναι τόσο όμορφη.
Μιας που ήμασταν κοντά, είπαμε να πάμε από εκεί στον καταυλισμό των Caribe. Άλλωστε, πέραν της φύσης, ο βασικός λόγος επιλογής της Ντομινίκα ήταν ακριβώς η παρουσία Ινδιάνων, των μόνων που επιβίωσαν σε νησιά της Καραϊβικής. Oι Caribe, που πλέον λέγονται Kalinago αφού η άλλη ονομασία τους δόθηκε από τους Ισπανούς και θεωρείται προσβλητική (από αυτήν προέρχεται ο όρος "cannibal") ήταν μια πολυπληθής φυλή, που προερχόμενη από τη Βενεζουέλα, απώθησε τους Ταϊνος (αφού έφαγε μερικούς...) στη Δυτική Καραϊβική και κατέλαβε σχεδόν όλες τις μικρές Αντίλλες. Σε αντίθεση με τους Ταϊνος, όντας πολύ πιο ικανοί στη μάχη, κατάφεραν να δημιουργήσουν πολλά προβλήματα στους Ισπανούς και να διατηρήσουν πολλά νησιά υπό την κατοχή τους, τα βρήκαν όμως πιο σκούρα απέναντι σε Άγγλους και Γάλλους. Eν τέλει τους δόθηκαν δυο νησιά το 1660 από Άγγλους και Γάλλους (η Ντομινίκα και ο Άγιος Βικέντιος) αλλά οι Άγγλοι αποφάσισαν να αθετήσουν τις συμφωνίες και οι λιγοστοί Kalinago βρέθηκαν να κατοικούν μόνο το δύσβατο βορειοανατολικό κομμάτι της Ντομινίκα.
Σε αυτό το κομμάτι βρεθήκαμε κι εμείς, το οποίο το 1903 επισήμως δόθηκε από το βρετανικό θρόνο στους μόλις 400 εναπομείναντες Carib-Kalinago, που χάρη στη σχετική απομόνωση κατάφεραν να διασωθούν και πλέον αριθμούν πέρι τους 3.000. Ρεύμα δεν υπήρχε στην περιοχή μέχρι το 1986, οι περισσότεροι εξακολουθούν να ζουν σε καλύβες, σχεδόν κανείς δεν έχει τρεχούμενο νερό, αλλά σιγά-σιγά η ανάπτυξη έφτασε κι εδώ, ενώ η -έστω χαλαρή- παρουσία του τουρισμού οδήγησε και στην πρόσφατη δημιουργία του Πολιτιστικού Κέντρου Kalinago, όπου ο επισκέπτης μπορεί να ξεναγηθεί από τους ντόπιους σε μια επίδειξη της τοπικής κουλτούρας. Το όλο μέρος ουσιαστικά είναι ένα αντίγραφο χωριού με κατασκευές από καλάμια και ψάθα (όχι πολύ διαφορετικές από τα σπίτια των Ινδιάνων που είδαμε στο δρόμο, αν και πολλά από αυτά έχουν αρχίσει να αντικαθίστανται από μικρές μοντέρνες κατασκευές από τσιμέντο), όπου μπορεί κανείς να μάθει για την ιστορία, την κουλτούρα και τα έθιμα τους.
Η όλη επίσκεψη ήταν εξαιρετική, απείχε παρασάγγας από τουριστικό πανηγυράκι και μας ικανοποίησε πλήρως. Επισκεφθήκαμε μερικές καλύβες με την ξεναγό, είδαμε εξαιρετικό φωτογραφικό υλικό από προηγούμενες δεκαετίες, μας έδειξαν πώς φτιάχνουν τα καλαθάκια που χρησιμοποιούν (και πουλάνε σε όλο το νησί) μέχρι σήμερα και υπήρχε και το καλαμπουρτζίδικο κομμάτι της υπόθεσης, όπου αφού παίρνεις μια ιδέα του πώς είναι οι χοροί τους (και κυρίως η γλώσσα), αν θες σηκώνεσαι και ρίχνεις και μια γυροβολιά. Εγώ φυσικά δεν είχα καμία όρεξη, αλλά ο κύριος D σιγά μην έχανε την ευκαιρία, με αποτέλεσμα να σκάσουν και οι ντόπιοι στα γέλια. Φυσικά η ξεναγός αρνήθηκε ότι οι πρόγονοί της είχαν οποιαδήποτε σχέση με τον κανιβαλισμό (ε καλά τώρα, είναι εξαιρετικά καλά καταγεγραμμένο, αν δεν πιστέψει κανείς τρεις διαφορετικούς λαούς Ευρωπαίων, ας πιστέψει τους Ταϊνος), ισχυριζόμενη πως οι "Ευρωπαίοι παρεξήγησαν την ύπαρξη οστών στις καλύβες μας, νόμισαν πως πρόκειται περί κανιβαλισμού, ενώ οι πρόγονοί μας απλώς φυλούσαν τα οστά των δικών τους προγόνων".
Η επίσκεψη ήταν πολύ διαφωτιστική, έως συγκινητική θα έλεγα, με τους νέους δρόμους πλέον να κατασκευάζονται από τους Κινέζους και πολλούς νέους Kalingo να φεύγουν από τον καταυλισμό, ο πολιτισμός αυτός θα μείνει στο χρονοντούλαπο πολύ σύντομα, και τουλάχιστον η παρουσία του Κέντρου θα διατηρήσει μια οπτική επαφή με τις παραδόσεις. Ακόμη και φατσικά, είχε πολύ ενδιαφέρον να βλέπει κανείς τους ουσιαστικά τελευταίους Ινδιάνους της νησιώτικης Καραϊβικής.
Η μέρα ήταν υπερπλήρης και ο δρόμος της επιστροφής -από άλλη διαδρομή- εξίσου μαγικός κι ενώ τρώγαμε σε ένα ταπεινό κινέζικο εστιατόριο που στεγαζόταν σε μια καλύβα στο Roseau ένιωσα πως η Ντομινίκα είχε υπερβεί τις προσδοκίες. Τρομερή φύση, εξαιρετικό τρεκ, ωραίοι ντόπιοι, ενδιαφέρουσα βαρκάδα και οι Caribe ήταν το κερασάκι στην τούρτα, αν και μας έμενε ολόκληρο το αυριανό πρωινό, πριν πάρουμε το πλοίο για τον τελευταίο μας σταθμό, δηλαδή τη Γουαδελούπη.
Κάτι ακόμη θα προλαβαίναμε να δούμε και την αυριανή ημέρα από τη Ντομινίκα πάντως...
Την επομένη είχαμε δύο δραστηριότητες. Η πρώτη ήταν να πάμε μέχρι το Portsmouth, δηλαδή τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του νησιού (με 3.000 κατοίκους πιο πολύ ψαροχώρι θύμιζε), απ' όπου θέλαμε να κάνουμε την κλασική βολτίτσα στο Indian River. Πήραμε ένα από τα επικά και οικονομικά βανάκια με τους μπάφους και τον Μπομπ να παίζει στα μεγάφωνα και φτάσαμε.
Το indian river οποίο όπως καταλάβατε είναι ένα ποταμάκι, το οποίο ζιγκζαγκίζει ανάμεσα σε τεράστια δέντρα, τόσο πυκνά που το φύλλωμά τους σε πολλά σημεία σκεπάζει το ποτάμι από ψηλά, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα πολύ ωραίο θέαμα, όπως κινείσαι με την πιρόγα. Το παζάρι ήταν χαλαρό, οι ντόπιοι δεν υπερχρεώνουν γενικώς, ο βαρκάρης μας ακόμη χαλαρότερος και η φύση ήταν πραγματικά πανέμορφη, ειδικά σε κάποιο σημείο όπου οι κορμοί των δέντρων κάνουν περίεργους σχηματισμούς, σαν πλεξούδες. Η μόνη παραφωνία στην ωρίτσα της όμορφης βαρκάδας ήταν ότι ο βαρκάρης επέμενε να ονομάζει τα τοπία με σκηνές από κάποια από τις ταινίες "Πειρατές της Καραϊβικής" που γυρίστηκε στο νησί, τις οποίες δεν έχει δει κανείς από τους δυο μας. "Εκεί είναι που η μάγισσα φίλησε το Τζόνι Ντεπ!", μας είπε όλο καμάρι. "Κι εκεί... θυμάστε εκείνη τη σκηνή που...;" πήγε να πει ο ανθρωπάκος "όχι, είπαμε!" τον διέκοψα κάπως αγενώς αλλά ήταν τόσο ωραίο το τοπίο που δεν ήθελα να ακούω για χολιγουντιανές μάγισσες και για μπάτσους της Jumpstreet 21 που έβαλαν μάσκαρα, μια σφουγγαρίστρα στο κεφάλι και κυνηγάνε τέρατα με φιδομούσια. Εν ολίγοις το όλο θέαμα καρα-άξιζε και ήμασταν και εντελώς μόνοι, φαντάζομαι ότι αν είσαι γκαντέμης και πέσεις σε καμιά πληγή (δηλαδή κρουαζιεράδες), η ατμόσφαιρα δε θα είναι τόσο όμορφη.
Μιας που ήμασταν κοντά, είπαμε να πάμε από εκεί στον καταυλισμό των Caribe. Άλλωστε, πέραν της φύσης, ο βασικός λόγος επιλογής της Ντομινίκα ήταν ακριβώς η παρουσία Ινδιάνων, των μόνων που επιβίωσαν σε νησιά της Καραϊβικής. Oι Caribe, που πλέον λέγονται Kalinago αφού η άλλη ονομασία τους δόθηκε από τους Ισπανούς και θεωρείται προσβλητική (από αυτήν προέρχεται ο όρος "cannibal") ήταν μια πολυπληθής φυλή, που προερχόμενη από τη Βενεζουέλα, απώθησε τους Ταϊνος (αφού έφαγε μερικούς...) στη Δυτική Καραϊβική και κατέλαβε σχεδόν όλες τις μικρές Αντίλλες. Σε αντίθεση με τους Ταϊνος, όντας πολύ πιο ικανοί στη μάχη, κατάφεραν να δημιουργήσουν πολλά προβλήματα στους Ισπανούς και να διατηρήσουν πολλά νησιά υπό την κατοχή τους, τα βρήκαν όμως πιο σκούρα απέναντι σε Άγγλους και Γάλλους. Eν τέλει τους δόθηκαν δυο νησιά το 1660 από Άγγλους και Γάλλους (η Ντομινίκα και ο Άγιος Βικέντιος) αλλά οι Άγγλοι αποφάσισαν να αθετήσουν τις συμφωνίες και οι λιγοστοί Kalinago βρέθηκαν να κατοικούν μόνο το δύσβατο βορειοανατολικό κομμάτι της Ντομινίκα.
Σε αυτό το κομμάτι βρεθήκαμε κι εμείς, το οποίο το 1903 επισήμως δόθηκε από το βρετανικό θρόνο στους μόλις 400 εναπομείναντες Carib-Kalinago, που χάρη στη σχετική απομόνωση κατάφεραν να διασωθούν και πλέον αριθμούν πέρι τους 3.000. Ρεύμα δεν υπήρχε στην περιοχή μέχρι το 1986, οι περισσότεροι εξακολουθούν να ζουν σε καλύβες, σχεδόν κανείς δεν έχει τρεχούμενο νερό, αλλά σιγά-σιγά η ανάπτυξη έφτασε κι εδώ, ενώ η -έστω χαλαρή- παρουσία του τουρισμού οδήγησε και στην πρόσφατη δημιουργία του Πολιτιστικού Κέντρου Kalinago, όπου ο επισκέπτης μπορεί να ξεναγηθεί από τους ντόπιους σε μια επίδειξη της τοπικής κουλτούρας. Το όλο μέρος ουσιαστικά είναι ένα αντίγραφο χωριού με κατασκευές από καλάμια και ψάθα (όχι πολύ διαφορετικές από τα σπίτια των Ινδιάνων που είδαμε στο δρόμο, αν και πολλά από αυτά έχουν αρχίσει να αντικαθίστανται από μικρές μοντέρνες κατασκευές από τσιμέντο), όπου μπορεί κανείς να μάθει για την ιστορία, την κουλτούρα και τα έθιμα τους.
Η όλη επίσκεψη ήταν εξαιρετική, απείχε παρασάγγας από τουριστικό πανηγυράκι και μας ικανοποίησε πλήρως. Επισκεφθήκαμε μερικές καλύβες με την ξεναγό, είδαμε εξαιρετικό φωτογραφικό υλικό από προηγούμενες δεκαετίες, μας έδειξαν πώς φτιάχνουν τα καλαθάκια που χρησιμοποιούν (και πουλάνε σε όλο το νησί) μέχρι σήμερα και υπήρχε και το καλαμπουρτζίδικο κομμάτι της υπόθεσης, όπου αφού παίρνεις μια ιδέα του πώς είναι οι χοροί τους (και κυρίως η γλώσσα), αν θες σηκώνεσαι και ρίχνεις και μια γυροβολιά. Εγώ φυσικά δεν είχα καμία όρεξη, αλλά ο κύριος D σιγά μην έχανε την ευκαιρία, με αποτέλεσμα να σκάσουν και οι ντόπιοι στα γέλια. Φυσικά η ξεναγός αρνήθηκε ότι οι πρόγονοί της είχαν οποιαδήποτε σχέση με τον κανιβαλισμό (ε καλά τώρα, είναι εξαιρετικά καλά καταγεγραμμένο, αν δεν πιστέψει κανείς τρεις διαφορετικούς λαούς Ευρωπαίων, ας πιστέψει τους Ταϊνος), ισχυριζόμενη πως οι "Ευρωπαίοι παρεξήγησαν την ύπαρξη οστών στις καλύβες μας, νόμισαν πως πρόκειται περί κανιβαλισμού, ενώ οι πρόγονοί μας απλώς φυλούσαν τα οστά των δικών τους προγόνων".
Η επίσκεψη ήταν πολύ διαφωτιστική, έως συγκινητική θα έλεγα, με τους νέους δρόμους πλέον να κατασκευάζονται από τους Κινέζους και πολλούς νέους Kalingo να φεύγουν από τον καταυλισμό, ο πολιτισμός αυτός θα μείνει στο χρονοντούλαπο πολύ σύντομα, και τουλάχιστον η παρουσία του Κέντρου θα διατηρήσει μια οπτική επαφή με τις παραδόσεις. Ακόμη και φατσικά, είχε πολύ ενδιαφέρον να βλέπει κανείς τους ουσιαστικά τελευταίους Ινδιάνους της νησιώτικης Καραϊβικής.
Η μέρα ήταν υπερπλήρης και ο δρόμος της επιστροφής -από άλλη διαδρομή- εξίσου μαγικός κι ενώ τρώγαμε σε ένα ταπεινό κινέζικο εστιατόριο που στεγαζόταν σε μια καλύβα στο Roseau ένιωσα πως η Ντομινίκα είχε υπερβεί τις προσδοκίες. Τρομερή φύση, εξαιρετικό τρεκ, ωραίοι ντόπιοι, ενδιαφέρουσα βαρκάδα και οι Caribe ήταν το κερασάκι στην τούρτα, αν και μας έμενε ολόκληρο το αυριανό πρωινό, πριν πάρουμε το πλοίο για τον τελευταίο μας σταθμό, δηλαδή τη Γουαδελούπη.
Κάτι ακόμη θα προλαβαίναμε να δούμε και την αυριανή ημέρα από τη Ντομινίκα πάντως...
