10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Small word of advice: αν είστε με αυτοκίνητο στη Μαλαισία και δεν καίγεστε να είστε στον προορισμό σας μία συγκεκριμένη ώρα, σνομπάρετε τους αυτοκινητόδρομους και προτιμήστε τους δευτερεύοντες δρόμους. Πηγαίνεις μεν λιγότερο γρήγορα, όμως το σκηνικό εκατέρωθεν των δρόμων είναι πανέμορφο και πολύ ενδιαφέρον, κι ακριβώς επειδή πηγαίνεις πιο αργά, έχεις την ευκαιρία να το απολαύσεις περισσότερο. Για να μην αναφέρω τα δεκάδες ρίνγκιτ που γλιτώνεις μη χρησιμοποιώντας τους αυτοκινητόδρομους (και τους σταθμούς διοδίων τους)...
Αυτό κάναμε αφήνοντας το νησί Pinang, με προορισμό το Taiping. Επειδή ναι μεν έχω περάσει αρκετό χρόνο στη Μαλαισία όμως σε καμία (μα καμία) περίπτωση δε με θεωρώ ειδήμονα επί της χώρας, παραδέχομαι ότι μέχρι πριν από λίγες ημέρες το όνομα της συγκεκριμένης μικρής πόλης δε μου έλεγε τίποτα. Αν συμμετείχα σε παιχνίδι γεωγραφικών γνώσεων και κάποιος με ρωτούσε πού βρίσκεται το Taiping, πιθανότατα θα απαντούσε “στην Κίνα”. Το καλό όμως (ένα από τα πολλά) του να μοιράζεσαι τον χρόνο σου σε μία χώρα με ντόπιο (αν είσαι άνδρας και τον μοιράζεσαι με ντόπια τόσο το καλύτερο -πονηρό winkάκι), είναι ότι σου ανοίγει τα μάτια και σου προκαλεί ενδιαφέρον για μέρη που υπό διαφορετικές συνθήκες θα τα περνούσες χωρίς να... ακουμπήσεις. Πήγαμε λοιπόν. Εντύπωση πρώτη: “αν είχα σε αυτήν την πόλη μαγαζί με χρώματα και μπογιές, θα είχα προ πολλού πουλήσει ένα νεφρό μου για να τα φέρω βόλτα”. Για το ξενοδοχείο μας στο Taiping είχαμε διαβάσει στον οδηγό μου ότι “drips with faded character”. Φθάνοντας εκεί συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό ισχύει για όλη την πόλη. Έχεις την αίσθηση ότι την τελευταία φορά που έστω κι ένας ιδιοκτήτης ακινήτου έβαψε το σπίτι/μαγαζί του, η χώρα τελούσε ακόμα υπό βρετανική διοίκηση. Το Taiping συνοδεύεται από τον τίτλο της πόλης που έχει πάρει τις περισσότερες παρθενιές στη Μαλαισία, είναι πόλη που μετράει 31 πρωτιές, 31 “πράγματα” συνέβησαν στη Μαλαισία για πρώτη φορά εδώ (από την έκδοση εφημερίδων στα Μαλαισιανά, στα Κινέζικα, στα Ταμίλ, μέχρι την ίδρυση πυροσβεστικού σώματος). Όπως την... έκοψα όμως, η πόλη πρέπει να προσθέσει και 32η “πρωτιά”. Πρέπει να είναι η πρώτη πόλη στη Μαλαισία στην οποία επί 50 χρόνια οι κάτοικοί της δε μύρισαν ούτε μία φορά τη μυρωδιά φρέσκου χρώματος σε τοίχο...
Αν “ακούγομαι” σαν να παραπονιέμαι, I'm truly not. Αυτό το... dripping with faded character το λατρεύω με τη μία, κι ειδικά το ξενοδοχείο μας, το Peking, με κερδίζει με την πρώτη ματιά. Ξύλινο, κάποτε λευκό, τώρα πλέον γκριζούλικο, με πολύχρωμα παράθυρα, και μια παρέα μεσήλικων Chinese Malaysians στο... λόμπι να χαζεύουν κινέζικη σαπουνόπερα στην τηλεόραση. Διαλέγουμε δωμάτιο με πανύψηλο ταβάνι, τρία πολύχρωμα παράθυρα, παμπάλαια ντουλάπα, τα πάντα όπως ήταν το... 1960, με μοναδική σούπερ μοντέρνα προσθήκη το ντουζ. Και θέα το βουνό, με την κορυφογραμμή του να φαίνεται και να μην φαίνεται, έτσι συννεφιασμένος όπως είναι ο ουρανός. Το Taiping έχει τον τίτλο -και- της πιο... υγρής πόλης στη Μαλαισία. Σε μία χώρα στην οποία η μέση ετήσια βροχόπτωση της λιγότερο “βρεγμένης” πόλης κάνει τη μέση ετήσια βροχόπτωση της Θεσσαλονίκης να μοιάζει λοφίσκος δίπλα στα Ιμαλάια, φανταστείτε πόσο βρέχει στο καραμουσκεμένο Taiping. Χάρη όμως σε αυτήν την ποσότητα βροχής η πόλη έχει να περηφανεύεται για ένα από τα πιο εντυπωσιακά πάρκα που έχω δει στη Μαλαισία. Περιοχή με ορυχεία στο ανατολικό άκρο της πόλης, μετατράπηκε προς τα τέλη του 19ου αιώνα σε πάρκο με λίμνες. Αυτό που βλέπεις κάνοντας τον γύρο των λιμνών περπατώντας στη δυτική πλευρά τους, είναι τεράστια δέντρα στην αριστερή πλευρά του δρόμου να απλώνουν τα πελώρια κλαδιά τους πάαανω από τον δρόμο, και να γέρνουν ακριβώς πάνω από το νερό της λίμνης, στα 15 μέτρα από τον κορμό του δέντρου, σχηματίζοντας καμάρες στο ύψος της... Καμάρας της Θεσσαλονίκης. Στη δε απέναντι πλευρά, ανατολικά, έχεις το βουνό, κι ένα κομμάτι κάπου στη βάση του μονίμως άσπρο. Είναι το σημείο όπου βρίσκεται ένας μικρός καταρράκτης, στη βάση του οποίου έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεται αγκυροβολημένο σε μόνιμη βάση ένα μικρό σύννεφο. Πα-νέ-μορ-φα...
Κυριακή πρωί, είμαστε αναγκασμένοι να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι δεν μπορούμε να μείνουμε περισσότερο στο Taiping, μια και Δευτέρα πρωί είχαμε ραντεβού σε νοσοκομείο. Πριν επιστρέψουμε όμως στην Κουάλα Λουμπούρ, φροντίζουμε να κάνουμε τρεις στάσεις, με πρώτη σε μία άλλη Κουάλα, την Kangsar. Η πόλη μοιάζει με το Taiping όσο μοιάζει η Ουρανούπολη με το πρώτο μοναστήρι που συναντάς εισερχόμενος στο Άγιο Όρος. Το Τaiping είναι μία 90 (και βάλε) τοις εκατό κινέζικη πόλη, όπου Κινεζούλες τριγυρνούν με τα μίνι τους και ζευγαράκια ταΐζουν ο ένας τον άλλο όλο νάζι και “love is in the air” διάθεση. Η Kuala Kangsar είναι 90 (και βάλε μπόλικο ακόμη) τοις εκατό Malay, και μουσουλμανική. Η φίλη μου μου λέει από την πρώτη στιγμή ότι αισθάνεται, έτσι όπως κρατιόμαστε χέρι-χέρι, ότι κάποιοι από αυτούς που μας κοιτάζουν επίμονα είναι έτοιμοι να της ορμήξουν, να μας βάλουν να περπατάμε στο ένα μέτρο ο ένας από τον άλλο, και να της καλύψουν το κεφάλι και τους ώμους. Αν δεν έπρεπε να την κρατάω συνέχεια για να τη βοηθάω στο περπάτημα, θα της άφηνα το χέρι. Υπό τις... υπάρχουσες συνθήκες όμως, γράφω τους religiously correct κανόνες της πόλης στα παλιά μου τα παπούτσια. Δεν καθόμαστε πολύ. Μόνο όσο χρόνο χρειάζεται για να χαζέψουμε ένα όμορφο τζαμί (Ubudiah) στα νοτιοανατολικά της πόλης, και να φάμε cendol (τριμμένος πάγος με διάφορα μέσα, στην κατηγορία “παγωτό”, αλλά τόσο πλούσιο, αν πάρεις το “special”, που μπορεί να αποτελέσει πλήρες γεύμα).
Επόμενος προορισμός το Ipoh, μία ακόμη άκρως κινέζικη πόλη, την άφιξή μας όμως στο οποίο τρενάρουμε για τα... μάτια ενός ναού που τυχαία προσέχουμε στα αριστερά μας, 5-6 χιλιόμετρα πριν μπούμε στην πόλη. Λέγεται Perak Tong. Τον είχαμε δει σε φωτογραφίες, είχαμε “τσιμπηθεί” μαζί του, περνούσαμε ακριβώς από μπροστά του, οπότε... Ιδρύθηκε από Βουδιστή μοναχό πριν από 80 και κάτι χρόνια, όμως οι τοιχογραφίες και τα αγάλματα στο εσωτερικό του ναού/σπηλιά παραπέμπουν και σε άλλες θρησκείες, κυρίως τον Ινδουισμό. Είναι... σκαλισμένος στη βάση ενός τεράστιου βράχου, με την κορυφή του βράχου να υψώνεται δεκάδες μέτρα πάνω από το ψηλότερο σημείο της εισόδου του ναού. Η ατμόσφαιρα είναι ήσυχη, επιβλητική. Στα αριστερά ένα ατελείωτο κατεβατό με κινέζικα ονόματα ατόμων που έχουν συνεισφέρει οικονομικά στη συντήρηση του χώρου. Υπάρχει ένας πάγκος στον οποίο μπορείς κάτι να αγοράσεις για να αφήσεις λίγα ρίνγκιτ, όμως οι δύο “υπάλληλοι” είναι ακριβώς το αντίθετο του “φορτικοί”. Κανείς θα τους χαρακτήριζε ίσως και... αδιάφορους. Το ίδιο και ο αποκοιμισμένος “υπάλληλος” στη βάση των 480 (σύμφωνα με τον οδηγό μου) σκαλοπατιών προς την κορυφή του βράχου. Η φίλη μου με προτρέπει να ανέβω, και την αφήνω δίπλα στο αμάξι, να διαβάσει το βιβλίο της (“Αρχαία Ελλάδα: έρωτας και σεξ” παρακαλώ, στα Κινέζικα). Τα σκαλοπάτια δεν τα μέτρησα, ήμουν απασχολημένος με το να τραβάω φωτογραφίες και να προσέχω να μην κάνω μούσκεμα τη μηχανή μου με τον ιδρώτα που έσταζε από το πηγούνι μου. Όπως έγραψα και προχθές, για πρώτη φορά στη ζωή μου είμαι 85 κιλά, κι αν ανεβαίνεις σκαλοπάτια απότομα και πολλά, τα 85 κιλά τα αισθάνεσαι 185... Με τα πολλά, αφού έβγαλα κάτι μαϊμούδες φωτογραφίες από κάθε πιθανή γωνία, έφθασα στην κορυφή, κι εκεί θυμήθηκα πώς αισθάνθηκα όταν ανέβηκα πριν από λίγα χρόνια στο Σκολιό, τη δεύτερη ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου. Όσο ανεβαίνεις βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που άρχισες την ανάβαση, αλλά στο τέλος, blissssss...
Ipoh, επιτέλους. Στο “Ίπο” πήγαμε κυρίως για να φάμε στο παλαιότερο Old Town White Coffee, εμπειρία που από... ιστορικής πλευράς είναι σαν να τρως Goody's στο “κατάστημά” τους στη συμβολή Δελφών με Μαρτίου, στη Θεσσαλονίκη. Αν δεν κάνω λάθος, αυτό είναι το πρώτο-πρώτο Goody's που λειτούργησε, όταν ακόμη πήγαινα Δημοτικό. Μπορεί να κάνω και λάθος. Σούπερ το γεύμα, όμως το Ipoh θα το θυμάμαι κυρίως για δύο άλλους λόγους. Πρώτα, για τον σούπερ συναρπαστικό στα μάτια του geek Δημήτρη clock tower του. Βλέπει “φάτσα” το μεγαλύτερο τζαμί της πόλης, και θα ήταν ένας απλός clock tower, όχι worthy περισσότερο από μία φωτογραφία, αν κάπου στη μέση του δεν υπήρχαν ζωγραφισμένες φιγούρες τεράστιων προσωπικοτήτων της παγκόσμιας ιστορίας. Βλέπω τον Βούδα, τον Κονφούκιο, τον Χριστό, φιγούρες που είμαι βέβαιος ότι ανήκουν σε αρχαίους Έλληνες όμως -ντροπή μου- δεν μπορώ να πω στη φίλη μου ποιοι ακριβώς είναι, βλέπω φιγούρες που παραπέμπουν στην αρχαία Αίγυπτο και Βαβυλώνα (όχι ότι έχω ιδιαίτερες γνώσεις ιστορίας... Απλά οι φιγούρες που βλέπω κάνουν το μυαλό μου αυθόρμητα να τις συνδέσει με ιστορικές εποχές και περιοχές), μέχρι και φιγούρα γυμνόστηθης γυναίκας μπορεί να δει κανείς, όμως η φιγούρα που με... εξιτάρει περισσότερο είναι... εκείνη που λείπει. Ο clock tower ανεγέρθη όταν η πόλη ήταν ακόμη υπό βρετανική διοίκηση. Ο τότε διοικητής, δολοφονήθηκε, ο δρόμος μπροστά από τον πύργο πήρε το όνομα εκείνου που τον σκότωσε (όταν η Μαλαισία έγινε ανεξάρτητο κράτος), και φυσικά το πρώτο που έκαναν οι μουσουλμάνοι Μαλαισιανοί ήταν να... σβήσουν τη φιγούρα του Μωάμεθ. Εκεί λοιπόν που υπήρχε η φιγούρα του, τώρα υπάρχει το... απόλυτο κενό. Πείτε με σπασικλάκι, αλλά την ιστορία τη βρήκα σούπερ ενδιαφέρουσα.
Το άλλο για το οποίο θα θυμάμαι το Ipoh, είναι η εικόνα μιας ντουζίνας πολυτελών αυτοκινήτων να είναι στημένα σε ουρά και να περιμένουν να σερβιριστούν μέσα στο αμάξι, τι λέτε; Ένα ποτήρι γάλα σόγιας, σήμα κατατεθέν του Funny Mountain Soya Bean, ενός μαγαζιού 2Χ3, χωρίς υπερβολή. Φανταστείτε ένα μαγαζί σκέτη... τρύπα, με μία ουρά 12-13 πελατών στο όρθιο, και τουλάχιστον δέκα αυτοκινήτων από έξω, κι όχι... ό,τι κι ό,τι αυτοκινήτων, αλλά τελευταία μοντέλα Volvo, BMW, Mercedes... Αλλόφρονες οι υπάλληλοι έτρεχαν για να τους προλάβουν όλους. Εννοείται ότι δοκιμάσαμε. Δροσερό, γευστικό, αλλά... τον χαμό δεν τον κατάλαβα. Τις φωτογραφίες που έβγαλα τις χάρηκα πολύ περισσότερο...
Βάζοντας επίλογο στα της εκδρομής μας, κι απευθυνόμενος κυρίως σε εκείνους που δεν έχουν ακόμη κοπιάσει στη Νοτιοανατολική Ασία, “λέω” ότι η Μαλαισία είναι αυτό ακριβώς που λένε οι ταξιδιωτική οδηγοί, δηλαδή μία πολύ “βατή” και manageable “πύλη υποδοχής” για τον first timer σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη. Αν κάποιος θέλει να “τραβηχτεί” στη ΝΑ Ασία σόλο, ή ζευγάρι/παρέα χωρίς να ακολουθήσει πρόγραμμα ταξιδιωτικού γραφείου, αλλά το σκέφτεται, νομίζοντας ότι τα πράγματα εδώ είναι... ζόρικα, του/της λέω ότι, πολύ απλά, δεν είναι. Ο κόσμος μιλάει Αγγλικά (κάτι που η προσωπική εμπειρία μου στο Βιετνάμ και όσα έχω διαβάσει και ακούσει για Καμπότζη και Λάο, δεν ισχύει για τον μέσο Βιετναμέζο/Καμποτζιανό/Λαοτιανό), η ηπειρωτική Μαλαισία είναι πολύ πιο εύκολα “γυρίσημη” από τη σημαντικά μεγαλύτερη σε έκταση Ταϊλάνδη, τα πάντα είναι πιο φθηνά απ' ότι στη Σιγκαπούρη, και οι Μαλαισιανές πόλεις είναι κάθε άλλο παρά... αχούρια, τίτλο που οι ίδιοι οι Ινδονήσιοι απονέμουν στην Τζακάρτα και τις άλλες μεγάλες πόλεις της πατρίδας τους. Δε λέω ότι η Μαλαισία αξίζει μία επίσκεψη περισσότερο από το Βιετνάμ ή την Καμπότζη για παράδειγμα, δε λέω ότι πρόκειται για επί γης παράδεισο, ούτε ότι νικάει κατά κράτος όλες τις υπόλοιπες χώρες της περιοχής σε one on one μονομαχίες δυνατών/αδύνατων σημείων. Λέω μόνο ότι ο σκεπτικός ταξιδιώτης που έχει συνδέσει τη ΝΑ Ασία με αρκετά “ναι μεν, αλλά...”, φεύγοντας από τη Μαλαισία θα έχει ξεφορτωθεί πολλά από αυτά, και στο αεροπλάνο της επιστροφής θα αρχίσει λιγότερο προβληματισμένα να σχεδιάζει επόμενο ταξίδι στην περιοχή. That's all...
Χαιρετίσματα σε όλους, όπως πάντα ευχαριστώ ΠΟΛΥ-ΠΟΛΥ-ΠΟΛΥ για τα μηνύματα-σχόλιά σας, και... hasta la próxima (τον λάτρη της Λατινικής Αμερικής και των Ισπανικών δεν μπορείς να τον βγάλεις από μέσα μου...)
Αυτό κάναμε αφήνοντας το νησί Pinang, με προορισμό το Taiping. Επειδή ναι μεν έχω περάσει αρκετό χρόνο στη Μαλαισία όμως σε καμία (μα καμία) περίπτωση δε με θεωρώ ειδήμονα επί της χώρας, παραδέχομαι ότι μέχρι πριν από λίγες ημέρες το όνομα της συγκεκριμένης μικρής πόλης δε μου έλεγε τίποτα. Αν συμμετείχα σε παιχνίδι γεωγραφικών γνώσεων και κάποιος με ρωτούσε πού βρίσκεται το Taiping, πιθανότατα θα απαντούσε “στην Κίνα”. Το καλό όμως (ένα από τα πολλά) του να μοιράζεσαι τον χρόνο σου σε μία χώρα με ντόπιο (αν είσαι άνδρας και τον μοιράζεσαι με ντόπια τόσο το καλύτερο -πονηρό winkάκι), είναι ότι σου ανοίγει τα μάτια και σου προκαλεί ενδιαφέρον για μέρη που υπό διαφορετικές συνθήκες θα τα περνούσες χωρίς να... ακουμπήσεις. Πήγαμε λοιπόν. Εντύπωση πρώτη: “αν είχα σε αυτήν την πόλη μαγαζί με χρώματα και μπογιές, θα είχα προ πολλού πουλήσει ένα νεφρό μου για να τα φέρω βόλτα”. Για το ξενοδοχείο μας στο Taiping είχαμε διαβάσει στον οδηγό μου ότι “drips with faded character”. Φθάνοντας εκεί συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό ισχύει για όλη την πόλη. Έχεις την αίσθηση ότι την τελευταία φορά που έστω κι ένας ιδιοκτήτης ακινήτου έβαψε το σπίτι/μαγαζί του, η χώρα τελούσε ακόμα υπό βρετανική διοίκηση. Το Taiping συνοδεύεται από τον τίτλο της πόλης που έχει πάρει τις περισσότερες παρθενιές στη Μαλαισία, είναι πόλη που μετράει 31 πρωτιές, 31 “πράγματα” συνέβησαν στη Μαλαισία για πρώτη φορά εδώ (από την έκδοση εφημερίδων στα Μαλαισιανά, στα Κινέζικα, στα Ταμίλ, μέχρι την ίδρυση πυροσβεστικού σώματος). Όπως την... έκοψα όμως, η πόλη πρέπει να προσθέσει και 32η “πρωτιά”. Πρέπει να είναι η πρώτη πόλη στη Μαλαισία στην οποία επί 50 χρόνια οι κάτοικοί της δε μύρισαν ούτε μία φορά τη μυρωδιά φρέσκου χρώματος σε τοίχο...
Αν “ακούγομαι” σαν να παραπονιέμαι, I'm truly not. Αυτό το... dripping with faded character το λατρεύω με τη μία, κι ειδικά το ξενοδοχείο μας, το Peking, με κερδίζει με την πρώτη ματιά. Ξύλινο, κάποτε λευκό, τώρα πλέον γκριζούλικο, με πολύχρωμα παράθυρα, και μια παρέα μεσήλικων Chinese Malaysians στο... λόμπι να χαζεύουν κινέζικη σαπουνόπερα στην τηλεόραση. Διαλέγουμε δωμάτιο με πανύψηλο ταβάνι, τρία πολύχρωμα παράθυρα, παμπάλαια ντουλάπα, τα πάντα όπως ήταν το... 1960, με μοναδική σούπερ μοντέρνα προσθήκη το ντουζ. Και θέα το βουνό, με την κορυφογραμμή του να φαίνεται και να μην φαίνεται, έτσι συννεφιασμένος όπως είναι ο ουρανός. Το Taiping έχει τον τίτλο -και- της πιο... υγρής πόλης στη Μαλαισία. Σε μία χώρα στην οποία η μέση ετήσια βροχόπτωση της λιγότερο “βρεγμένης” πόλης κάνει τη μέση ετήσια βροχόπτωση της Θεσσαλονίκης να μοιάζει λοφίσκος δίπλα στα Ιμαλάια, φανταστείτε πόσο βρέχει στο καραμουσκεμένο Taiping. Χάρη όμως σε αυτήν την ποσότητα βροχής η πόλη έχει να περηφανεύεται για ένα από τα πιο εντυπωσιακά πάρκα που έχω δει στη Μαλαισία. Περιοχή με ορυχεία στο ανατολικό άκρο της πόλης, μετατράπηκε προς τα τέλη του 19ου αιώνα σε πάρκο με λίμνες. Αυτό που βλέπεις κάνοντας τον γύρο των λιμνών περπατώντας στη δυτική πλευρά τους, είναι τεράστια δέντρα στην αριστερή πλευρά του δρόμου να απλώνουν τα πελώρια κλαδιά τους πάαανω από τον δρόμο, και να γέρνουν ακριβώς πάνω από το νερό της λίμνης, στα 15 μέτρα από τον κορμό του δέντρου, σχηματίζοντας καμάρες στο ύψος της... Καμάρας της Θεσσαλονίκης. Στη δε απέναντι πλευρά, ανατολικά, έχεις το βουνό, κι ένα κομμάτι κάπου στη βάση του μονίμως άσπρο. Είναι το σημείο όπου βρίσκεται ένας μικρός καταρράκτης, στη βάση του οποίου έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεται αγκυροβολημένο σε μόνιμη βάση ένα μικρό σύννεφο. Πα-νέ-μορ-φα...
Κυριακή πρωί, είμαστε αναγκασμένοι να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι δεν μπορούμε να μείνουμε περισσότερο στο Taiping, μια και Δευτέρα πρωί είχαμε ραντεβού σε νοσοκομείο. Πριν επιστρέψουμε όμως στην Κουάλα Λουμπούρ, φροντίζουμε να κάνουμε τρεις στάσεις, με πρώτη σε μία άλλη Κουάλα, την Kangsar. Η πόλη μοιάζει με το Taiping όσο μοιάζει η Ουρανούπολη με το πρώτο μοναστήρι που συναντάς εισερχόμενος στο Άγιο Όρος. Το Τaiping είναι μία 90 (και βάλε) τοις εκατό κινέζικη πόλη, όπου Κινεζούλες τριγυρνούν με τα μίνι τους και ζευγαράκια ταΐζουν ο ένας τον άλλο όλο νάζι και “love is in the air” διάθεση. Η Kuala Kangsar είναι 90 (και βάλε μπόλικο ακόμη) τοις εκατό Malay, και μουσουλμανική. Η φίλη μου μου λέει από την πρώτη στιγμή ότι αισθάνεται, έτσι όπως κρατιόμαστε χέρι-χέρι, ότι κάποιοι από αυτούς που μας κοιτάζουν επίμονα είναι έτοιμοι να της ορμήξουν, να μας βάλουν να περπατάμε στο ένα μέτρο ο ένας από τον άλλο, και να της καλύψουν το κεφάλι και τους ώμους. Αν δεν έπρεπε να την κρατάω συνέχεια για να τη βοηθάω στο περπάτημα, θα της άφηνα το χέρι. Υπό τις... υπάρχουσες συνθήκες όμως, γράφω τους religiously correct κανόνες της πόλης στα παλιά μου τα παπούτσια. Δεν καθόμαστε πολύ. Μόνο όσο χρόνο χρειάζεται για να χαζέψουμε ένα όμορφο τζαμί (Ubudiah) στα νοτιοανατολικά της πόλης, και να φάμε cendol (τριμμένος πάγος με διάφορα μέσα, στην κατηγορία “παγωτό”, αλλά τόσο πλούσιο, αν πάρεις το “special”, που μπορεί να αποτελέσει πλήρες γεύμα).
Επόμενος προορισμός το Ipoh, μία ακόμη άκρως κινέζικη πόλη, την άφιξή μας όμως στο οποίο τρενάρουμε για τα... μάτια ενός ναού που τυχαία προσέχουμε στα αριστερά μας, 5-6 χιλιόμετρα πριν μπούμε στην πόλη. Λέγεται Perak Tong. Τον είχαμε δει σε φωτογραφίες, είχαμε “τσιμπηθεί” μαζί του, περνούσαμε ακριβώς από μπροστά του, οπότε... Ιδρύθηκε από Βουδιστή μοναχό πριν από 80 και κάτι χρόνια, όμως οι τοιχογραφίες και τα αγάλματα στο εσωτερικό του ναού/σπηλιά παραπέμπουν και σε άλλες θρησκείες, κυρίως τον Ινδουισμό. Είναι... σκαλισμένος στη βάση ενός τεράστιου βράχου, με την κορυφή του βράχου να υψώνεται δεκάδες μέτρα πάνω από το ψηλότερο σημείο της εισόδου του ναού. Η ατμόσφαιρα είναι ήσυχη, επιβλητική. Στα αριστερά ένα ατελείωτο κατεβατό με κινέζικα ονόματα ατόμων που έχουν συνεισφέρει οικονομικά στη συντήρηση του χώρου. Υπάρχει ένας πάγκος στον οποίο μπορείς κάτι να αγοράσεις για να αφήσεις λίγα ρίνγκιτ, όμως οι δύο “υπάλληλοι” είναι ακριβώς το αντίθετο του “φορτικοί”. Κανείς θα τους χαρακτήριζε ίσως και... αδιάφορους. Το ίδιο και ο αποκοιμισμένος “υπάλληλος” στη βάση των 480 (σύμφωνα με τον οδηγό μου) σκαλοπατιών προς την κορυφή του βράχου. Η φίλη μου με προτρέπει να ανέβω, και την αφήνω δίπλα στο αμάξι, να διαβάσει το βιβλίο της (“Αρχαία Ελλάδα: έρωτας και σεξ” παρακαλώ, στα Κινέζικα). Τα σκαλοπάτια δεν τα μέτρησα, ήμουν απασχολημένος με το να τραβάω φωτογραφίες και να προσέχω να μην κάνω μούσκεμα τη μηχανή μου με τον ιδρώτα που έσταζε από το πηγούνι μου. Όπως έγραψα και προχθές, για πρώτη φορά στη ζωή μου είμαι 85 κιλά, κι αν ανεβαίνεις σκαλοπάτια απότομα και πολλά, τα 85 κιλά τα αισθάνεσαι 185... Με τα πολλά, αφού έβγαλα κάτι μαϊμούδες φωτογραφίες από κάθε πιθανή γωνία, έφθασα στην κορυφή, κι εκεί θυμήθηκα πώς αισθάνθηκα όταν ανέβηκα πριν από λίγα χρόνια στο Σκολιό, τη δεύτερη ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου. Όσο ανεβαίνεις βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που άρχισες την ανάβαση, αλλά στο τέλος, blissssss...
Ipoh, επιτέλους. Στο “Ίπο” πήγαμε κυρίως για να φάμε στο παλαιότερο Old Town White Coffee, εμπειρία που από... ιστορικής πλευράς είναι σαν να τρως Goody's στο “κατάστημά” τους στη συμβολή Δελφών με Μαρτίου, στη Θεσσαλονίκη. Αν δεν κάνω λάθος, αυτό είναι το πρώτο-πρώτο Goody's που λειτούργησε, όταν ακόμη πήγαινα Δημοτικό. Μπορεί να κάνω και λάθος. Σούπερ το γεύμα, όμως το Ipoh θα το θυμάμαι κυρίως για δύο άλλους λόγους. Πρώτα, για τον σούπερ συναρπαστικό στα μάτια του geek Δημήτρη clock tower του. Βλέπει “φάτσα” το μεγαλύτερο τζαμί της πόλης, και θα ήταν ένας απλός clock tower, όχι worthy περισσότερο από μία φωτογραφία, αν κάπου στη μέση του δεν υπήρχαν ζωγραφισμένες φιγούρες τεράστιων προσωπικοτήτων της παγκόσμιας ιστορίας. Βλέπω τον Βούδα, τον Κονφούκιο, τον Χριστό, φιγούρες που είμαι βέβαιος ότι ανήκουν σε αρχαίους Έλληνες όμως -ντροπή μου- δεν μπορώ να πω στη φίλη μου ποιοι ακριβώς είναι, βλέπω φιγούρες που παραπέμπουν στην αρχαία Αίγυπτο και Βαβυλώνα (όχι ότι έχω ιδιαίτερες γνώσεις ιστορίας... Απλά οι φιγούρες που βλέπω κάνουν το μυαλό μου αυθόρμητα να τις συνδέσει με ιστορικές εποχές και περιοχές), μέχρι και φιγούρα γυμνόστηθης γυναίκας μπορεί να δει κανείς, όμως η φιγούρα που με... εξιτάρει περισσότερο είναι... εκείνη που λείπει. Ο clock tower ανεγέρθη όταν η πόλη ήταν ακόμη υπό βρετανική διοίκηση. Ο τότε διοικητής, δολοφονήθηκε, ο δρόμος μπροστά από τον πύργο πήρε το όνομα εκείνου που τον σκότωσε (όταν η Μαλαισία έγινε ανεξάρτητο κράτος), και φυσικά το πρώτο που έκαναν οι μουσουλμάνοι Μαλαισιανοί ήταν να... σβήσουν τη φιγούρα του Μωάμεθ. Εκεί λοιπόν που υπήρχε η φιγούρα του, τώρα υπάρχει το... απόλυτο κενό. Πείτε με σπασικλάκι, αλλά την ιστορία τη βρήκα σούπερ ενδιαφέρουσα.
Το άλλο για το οποίο θα θυμάμαι το Ipoh, είναι η εικόνα μιας ντουζίνας πολυτελών αυτοκινήτων να είναι στημένα σε ουρά και να περιμένουν να σερβιριστούν μέσα στο αμάξι, τι λέτε; Ένα ποτήρι γάλα σόγιας, σήμα κατατεθέν του Funny Mountain Soya Bean, ενός μαγαζιού 2Χ3, χωρίς υπερβολή. Φανταστείτε ένα μαγαζί σκέτη... τρύπα, με μία ουρά 12-13 πελατών στο όρθιο, και τουλάχιστον δέκα αυτοκινήτων από έξω, κι όχι... ό,τι κι ό,τι αυτοκινήτων, αλλά τελευταία μοντέλα Volvo, BMW, Mercedes... Αλλόφρονες οι υπάλληλοι έτρεχαν για να τους προλάβουν όλους. Εννοείται ότι δοκιμάσαμε. Δροσερό, γευστικό, αλλά... τον χαμό δεν τον κατάλαβα. Τις φωτογραφίες που έβγαλα τις χάρηκα πολύ περισσότερο...
Βάζοντας επίλογο στα της εκδρομής μας, κι απευθυνόμενος κυρίως σε εκείνους που δεν έχουν ακόμη κοπιάσει στη Νοτιοανατολική Ασία, “λέω” ότι η Μαλαισία είναι αυτό ακριβώς που λένε οι ταξιδιωτική οδηγοί, δηλαδή μία πολύ “βατή” και manageable “πύλη υποδοχής” για τον first timer σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη. Αν κάποιος θέλει να “τραβηχτεί” στη ΝΑ Ασία σόλο, ή ζευγάρι/παρέα χωρίς να ακολουθήσει πρόγραμμα ταξιδιωτικού γραφείου, αλλά το σκέφτεται, νομίζοντας ότι τα πράγματα εδώ είναι... ζόρικα, του/της λέω ότι, πολύ απλά, δεν είναι. Ο κόσμος μιλάει Αγγλικά (κάτι που η προσωπική εμπειρία μου στο Βιετνάμ και όσα έχω διαβάσει και ακούσει για Καμπότζη και Λάο, δεν ισχύει για τον μέσο Βιετναμέζο/Καμποτζιανό/Λαοτιανό), η ηπειρωτική Μαλαισία είναι πολύ πιο εύκολα “γυρίσημη” από τη σημαντικά μεγαλύτερη σε έκταση Ταϊλάνδη, τα πάντα είναι πιο φθηνά απ' ότι στη Σιγκαπούρη, και οι Μαλαισιανές πόλεις είναι κάθε άλλο παρά... αχούρια, τίτλο που οι ίδιοι οι Ινδονήσιοι απονέμουν στην Τζακάρτα και τις άλλες μεγάλες πόλεις της πατρίδας τους. Δε λέω ότι η Μαλαισία αξίζει μία επίσκεψη περισσότερο από το Βιετνάμ ή την Καμπότζη για παράδειγμα, δε λέω ότι πρόκειται για επί γης παράδεισο, ούτε ότι νικάει κατά κράτος όλες τις υπόλοιπες χώρες της περιοχής σε one on one μονομαχίες δυνατών/αδύνατων σημείων. Λέω μόνο ότι ο σκεπτικός ταξιδιώτης που έχει συνδέσει τη ΝΑ Ασία με αρκετά “ναι μεν, αλλά...”, φεύγοντας από τη Μαλαισία θα έχει ξεφορτωθεί πολλά από αυτά, και στο αεροπλάνο της επιστροφής θα αρχίσει λιγότερο προβληματισμένα να σχεδιάζει επόμενο ταξίδι στην περιοχή. That's all...
Χαιρετίσματα σε όλους, όπως πάντα ευχαριστώ ΠΟΛΥ-ΠΟΛΥ-ΠΟΛΥ για τα μηνύματα-σχόλιά σας, και... hasta la próxima (τον λάτρη της Λατινικής Αμερικής και των Ισπανικών δεν μπορείς να τον βγάλεις από μέσα μου...)
