10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Από πέρσι τον Απρίλιο που άρχισα αυτό το ταξίδι (με τρεις διακοπές λίγων εβδομάδων στην Θεσσαλονίκη για να δουν οι γονείς μου τον κανακάρη τους, το μοναχοπαίδι τους), έχω μείνει σε κάθε λογής καταλύματα, από χόστελ της κακιάς ώρας (στο νησί Samui, τον Απρίλιο, όπου πιτσιρικάς Αυστραλός που έμενε στον ίδιο κοιτώνα με μένα έσκασε μύτη με Ταϊλανδέζα που είχε “συναντήσει” σε “μπαρ”, αλλά όσο κι αν το πάλεψε δεν μπορούσε να του σηκωθεί, λόγω του πολύ αλκοόλ που είχε καταναλώσει, έτσι, για να θυμηθώ μία μόνο περίπτωση), μέχρι πεντάστερο ξενοδοχείο (στην πόλη Kota Bharu της Μαλαισίας, τον Μάρτιο, “ευγενική χορηγία” της οργανωτικής επιτροπής ποδηλατικού αγώνα, τον οποίο κάλυψε για την εφημερίδα της η φίλη μου). Επίσης, φιλοξενούμενος από μέλη του couchsurfing.org, έμεινα σε σπίτια όλων των... κατηγοριών, από υπερ-ταπεινή μονοκατοικία στην Ασουνσιόν, μέχρι σπίτι “καλοστεκούμενης” οικογένειας σε γειτονιά ευκατάστατων Βραζιλιάνων στο Μπέλο Οριζόντε. Η θέα όμως που απολαμβάνω καθώς γράφω τούτες τις γραμμές, έχει να ζηλέψει μόνο από τη θέα που είχα στο ξενοδοχείο μου στο Σαν Πέδρο Λα Λαγκούνα, στη Γουατεμάλα, εκεί που έπαιρνα πρωινό ξαπλωμένος σε αιώρα στη “βεράντα” μου, έχοντας τη λίμνη Ατιτλάν από κάτω μου, και μία καταπράσινη απότομη βουνοπλαγιά στην απέναντι πλευρά της λίμνης... Είμαι στον δέκατο όροφο του Suasana Sentral Condominium, εκατό μέτρα από τον KL Sentral, τον κεντρικό -πλέον, μια και ο παλιός, κομψός, σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης έχει περιοριστεί σε ρόλο κομπάρσου- σταθμό της Κουάλα Λουμπούρ. Πρώην αφεντικό της φίλης μου έφυγε για λίγες εβδομάδες, και μας άφησε τα κλειδιά του διαμερίσματός του. Ακριβώς από κάτω μας υπάρχει ένα μεγάλο εργοτάξιο, με δεκάδες εργάτες να δουλεύουν από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, κτίζοντας ένα ακόμη μεγάλο εμπορικό κέντρο. Αριστερά, τα “τουβλόσπιτα”, σήμα κατατεθέν του Brickfields, της περιοχής που στην Κουάλα Λουμπούρ η πλειοψηφία των κατοίκων είναι Ινδοί. Απέναντι, ευθεία και δεξιά, ρεστοράν με ινδικό φαγητό. Αριστερά, πέρα από τα “τουβλόσπιτα” των Ινδών, μία εκκλησία, και μία γέφυρα που συνδέει τις δύο πλευρές του ποταμού Klang. Πέρα δεξιά, το Cititel, το ξενοδοχείο δίπλα στο Mid Valley, ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα της Κουάλα Λουμπούρ. Τέταρτη μέρα σήμερα, και κοντεύω να αραχνιάσω στην καρέκλα δίπλα στην τεράστια τζαμαρία, χαζεύοντας τη θέα. Για την ακρίβεια δεν πρόκειται για καρέκλα, αλλά για κουνιστή πολυθρόνα. Λες και είμαι 75άρης. Η κουβέρτα πάνω στα πόδια μου λείπει, και τα εγγόνια τριγύρω μου να τους λέω ιστορίες...
Κι όμως, μέσα σε αυτόν τον... οικιστικό και κατασκευαστικό οργασμό, κυρίαρχο χρώμα είναι το πράσινο. Η πρώτη εντύπωσή μου όταν πρωτοπάτησα το πόδι μου στην Κουάλα Λουμπούρ τον Ιανουάριο, ήταν ότι η πόλη είναι... φυτεμένη στην καρδιά ζούγκλας. Παρά τους ουρανοξύστες, παρά τα τεράστια condominium complexes, παρά τα γιγαντιαία εμπορικά κέντρα, παρά τα αναρίθμητα τετραγωνικά μέτρα που “φαγώθηκαν” από το δάσος που από... πάντα υπήρχε εδώ, για να κτιστούν σπίτια, μαγαζιά, κι ένας δαιδαλώδης ιστός δρόμων-λεωφόρων-flyovers, αυτή η πόλη παραμένει εντυπωσιακά πράσινη, χρώμα-εικόνα με την οποία δένει αρμονικά ο μεγάλος αριθμός... παράξενων πουλιών που βλέπω συχνά-πυκνά σε διάφορα σημεία της πόλης, πουλιά που δεν ξέρω τα ονόματά τους, ξέρω όμως ότι όμοιά τους δεν έχω δει πουθενά στην Ελλάδα. Προσθέστε σε αυτά τα τρία διαφορετικά skin colors των τριών βασικών φυλών που ζουν στη Μαλαισία, και καταλαβαίνετε φαντάζομαι γιατί αυτή η πόλη φαντάζει τόσο... εξωτική στα μάτια μου.
Όσο για το... ταπεινό condo complex που έχουμε κάνει σπίτι μας για λίγες ημέρες (“ταπεινό” σε σύγκριση με γειτονικά που κτίστηκαν αργότερα, μετά το 2000, και είναι ακόμη μεγαλύτερα, ακόμη πιο πολυτελή), να σας πω ότι στον έκτο όροφό του έχει μεγάλη πισίνα, σούπερ εξοπλισμένο γυμναστήριο, δύο “γήπεδα” σκουός (για το οποίο στη Μαλαισία τρελαίνονται), μπαρ/ρεστοράν, και τουαλέτες/αποδυτήρια ανδρών-γυναικών με, μεταξύ άλλων, δωμάτια σάουνας(!). Και δωρεάν ασύρματο ίντερνετ, για τους κολλημένους με το ίντερνετ εξ ημών. Τι ξέχασα;... Α, την barbecue area, και την παιδική χαρά για τα ινδάκια (οι περισσότεροι ένοικοι εδώ, κρίνοντας από τον κόσμο που έχω δει στα -δύο- λόμπι και στο ασανσέρ, είναι ευκατάστατοι Ινδοί). Κερασάκι στην τούρτα; Επειδή στο διπλανό εργοτάξιο θα δουλεύουν αύριο όλο το βράδυ, προσφέρουν στους ενοίκους των διαμερισμάτων που “βλέπουν” στο εργοτάξιο δωρεάν διανυκτέρευση με πρωινό μπουφέ στο γειτονικό υπερπολυτελές Meridien, το ξενοδοχείο με τη μεγαλύτερη πισίνα στην Κουάλα Λουμπούρ. It's a dirty job (το να “σέρνεσαι” σε χλιδάτο ξενοδοχείο επειδή κάποιοι θα ρίχνουν μπετά όλο το βράδυ κάτω από το σπίτι σου), but... somebody's got to do it... Τους χλιδάτους πολύ εμίσησαν, τη χλιδή όμως, (σχεδόν) ουδείς...
Στον έκτο όροφο λοιπόν, πλατσουρίζοντας στην πισίνα, αν ξαπλώσεις ανάσκελα βλέπεις πανύψηλα κτίρια τριγύρω σου, με μεγάλο κομμάτι των προσόψεών τους να είναι γυάλινο, κάτι που κάνει κάθε κτίριο στα μάτια μου να φαντάζει πιο εντυπωσιακό. Ο ορισμός όμως του “εντυπωσιακού” είναι να στρέφεις το βλέμμα σου στην πλευρά των πύργων Πετρόνας, ειδικά από την ώρα που έχει πέσει ο ήλιος και μετά, πριν όμως φύγουν από τα γραφεία τους οι εργαζόμενοι στους πάνω-πάνω ορόφους, και σβήσουν τα φώτα. Κατά τις οκτώ το βράδυ, χθες, χάζευα τον Menara KL στα αριστερά, να παίρνει διαφορετικά χρώματα (πληροφοριακά το εισιτήριο εκεί το βρήκα πολύ τσιμπημένο, και το ακόμη πιο απογοητευτικό ήταν ότι τα τζάμια ήταν σε κάκιστη κατάσταση, πολύ βρόμικα, κάτι που δε σε... εμπνέει να χαρείς τη θέα και να βγάλεις φωτογραφίες), και τους Πετρόνας λίγο δεξιά. Και κάπου μεταξύ του... πλατσουρίζοντα στην πισίνα Δημήτρη και των Πετρόνας, ένας πανύψηλος γερανός, σε άλλο εργοτάξιο, μεταξύ του KL Sentral και της αφετηρίας της γραμμής του monorail. Άρχισα να σκέφτομαι, εκμεταλλευόμενος την... χαλαρότητα των στιγμών. Η θέα των γερανών πάντα... γαργάλιζε κάτι μέσα μου. Κάποιοι τους βλέπουν και βλαστημούν, επειδή χαλάνε φωτογραφίες, έτσι ψηλοί και άχαροι που “βόσκουν” στον αέρα. Εμένα με ενθουσιάζουν. Γιατί όμως; Σκέφτηκα ότι αυτό συμβαίνει επειδή η κίνηση του γερανού σημαίνει καινούργια κατασκευή, δημιουργία κάτι νέου. Η ύπαρξη ενός γερανού σε ένα εργοτάξιο σημαίνει ότι... κάτι κινείται, κάτι καινούργιο γεννιέται, κι όταν είναι έτοιμο, καινούργια σπίτια θα είναι έτοιμα προς κατοίκηση, ένα νέο εμπορικό κέντρο θα έχει φυτρώσει, ένα καινούργιο στάδιο θα έχει κατασκευαστεί, λίγο ακόμη θα έχουν προχωρήσει οι εργασίες στο μετρό μας στη Θεσσαλονίκη, κάτι τέλος πάντων θα έχει προστεθεί στο προφίλ μίας πόλης. Στη Θεσσαλονίκη μού αρέσει να βλέπω γερανούς, μου αρέσει κάθε φορά που πηγαίνω στο Cosmos (στο εμπορικό κέντρο στον δρόμο προς το αεροδρόμιο) που βλέπω κάτι καινούργιο να έχει ξεπηδήσει από ένα κομμάτι γης που μέχρι πρότινος ήταν... πέντε θάμνοι και αγριόχορτα. Αποτελούν οι γερανοί μονάδα μέτρησης της βελτίωσης της ποιότητας ζωής σε μία πόλη; Υποθέτω όχι. Αν αποκτούσαμε τεράστια condo complexes και πέντε ακόμη εμπορικά κέντρα στη Θεσσαλονίκη ξαφνικά θα γινόμασταν οι πιο ευτυχισμένοι πολίτες στον κόσμο; Προφανώς όχι. Έστω κι έτσι όμως, οι... χορογραφίες των γερανών με εξιτάρουν, επειδή με κάνουν να αισθάνομαι ότι “κάτι αλλάζει”, “κάτι νέο δημιουργείται”. “Αλλαγή”, και “νέο”, δύο λέξεις που κάθε στέλεχος διαφημιστικής εταιρείας θα σας πει ότι αποτελούν all time classics για να γαργαλίσει ο διαφημιστής το ενδιαφέρον του κόσμου, αλλά και για να κερδίσει πολιτικός την προτίμηση επικείμενου ψηφοφόρου. Σηκώνει συζήτηση το θέμα των γερανών και το πώς εννοεί ο καθένας το “κάτι νέο γεννιέται”... Για την ώρα, θα αφήσω τις... γερανικές ανησυχίες μου κατά μέρους, θα ανεβάσω αυτό το κείμενο, και θα συνεχίσω, από την wifi area του έκτου ορόφου πλέον, όπου “μετακόμισα” στα μισά του κειμένου, να χαζεύω τη θέα, κλείνοντας το μάτι στο Meridien στα διακόσια μέτρα αριστερά... Η φτώχεια (η... κάνουλα από την οποία έσταζαν χρήματα τους μήνες της ανεργίας μου έχει σχεδόν κλείσει, το μπάτζετ μου είναι πλέον ΠΟΛΥ περιορισμένο, και είμαι αναγκασμένος να κάνω σούπερ συνετή διαχείριση των χρημάτων μου) θέλει καλοπέραση...
Κι όμως, μέσα σε αυτόν τον... οικιστικό και κατασκευαστικό οργασμό, κυρίαρχο χρώμα είναι το πράσινο. Η πρώτη εντύπωσή μου όταν πρωτοπάτησα το πόδι μου στην Κουάλα Λουμπούρ τον Ιανουάριο, ήταν ότι η πόλη είναι... φυτεμένη στην καρδιά ζούγκλας. Παρά τους ουρανοξύστες, παρά τα τεράστια condominium complexes, παρά τα γιγαντιαία εμπορικά κέντρα, παρά τα αναρίθμητα τετραγωνικά μέτρα που “φαγώθηκαν” από το δάσος που από... πάντα υπήρχε εδώ, για να κτιστούν σπίτια, μαγαζιά, κι ένας δαιδαλώδης ιστός δρόμων-λεωφόρων-flyovers, αυτή η πόλη παραμένει εντυπωσιακά πράσινη, χρώμα-εικόνα με την οποία δένει αρμονικά ο μεγάλος αριθμός... παράξενων πουλιών που βλέπω συχνά-πυκνά σε διάφορα σημεία της πόλης, πουλιά που δεν ξέρω τα ονόματά τους, ξέρω όμως ότι όμοιά τους δεν έχω δει πουθενά στην Ελλάδα. Προσθέστε σε αυτά τα τρία διαφορετικά skin colors των τριών βασικών φυλών που ζουν στη Μαλαισία, και καταλαβαίνετε φαντάζομαι γιατί αυτή η πόλη φαντάζει τόσο... εξωτική στα μάτια μου.
Όσο για το... ταπεινό condo complex που έχουμε κάνει σπίτι μας για λίγες ημέρες (“ταπεινό” σε σύγκριση με γειτονικά που κτίστηκαν αργότερα, μετά το 2000, και είναι ακόμη μεγαλύτερα, ακόμη πιο πολυτελή), να σας πω ότι στον έκτο όροφό του έχει μεγάλη πισίνα, σούπερ εξοπλισμένο γυμναστήριο, δύο “γήπεδα” σκουός (για το οποίο στη Μαλαισία τρελαίνονται), μπαρ/ρεστοράν, και τουαλέτες/αποδυτήρια ανδρών-γυναικών με, μεταξύ άλλων, δωμάτια σάουνας(!). Και δωρεάν ασύρματο ίντερνετ, για τους κολλημένους με το ίντερνετ εξ ημών. Τι ξέχασα;... Α, την barbecue area, και την παιδική χαρά για τα ινδάκια (οι περισσότεροι ένοικοι εδώ, κρίνοντας από τον κόσμο που έχω δει στα -δύο- λόμπι και στο ασανσέρ, είναι ευκατάστατοι Ινδοί). Κερασάκι στην τούρτα; Επειδή στο διπλανό εργοτάξιο θα δουλεύουν αύριο όλο το βράδυ, προσφέρουν στους ενοίκους των διαμερισμάτων που “βλέπουν” στο εργοτάξιο δωρεάν διανυκτέρευση με πρωινό μπουφέ στο γειτονικό υπερπολυτελές Meridien, το ξενοδοχείο με τη μεγαλύτερη πισίνα στην Κουάλα Λουμπούρ. It's a dirty job (το να “σέρνεσαι” σε χλιδάτο ξενοδοχείο επειδή κάποιοι θα ρίχνουν μπετά όλο το βράδυ κάτω από το σπίτι σου), but... somebody's got to do it... Τους χλιδάτους πολύ εμίσησαν, τη χλιδή όμως, (σχεδόν) ουδείς...
Στον έκτο όροφο λοιπόν, πλατσουρίζοντας στην πισίνα, αν ξαπλώσεις ανάσκελα βλέπεις πανύψηλα κτίρια τριγύρω σου, με μεγάλο κομμάτι των προσόψεών τους να είναι γυάλινο, κάτι που κάνει κάθε κτίριο στα μάτια μου να φαντάζει πιο εντυπωσιακό. Ο ορισμός όμως του “εντυπωσιακού” είναι να στρέφεις το βλέμμα σου στην πλευρά των πύργων Πετρόνας, ειδικά από την ώρα που έχει πέσει ο ήλιος και μετά, πριν όμως φύγουν από τα γραφεία τους οι εργαζόμενοι στους πάνω-πάνω ορόφους, και σβήσουν τα φώτα. Κατά τις οκτώ το βράδυ, χθες, χάζευα τον Menara KL στα αριστερά, να παίρνει διαφορετικά χρώματα (πληροφοριακά το εισιτήριο εκεί το βρήκα πολύ τσιμπημένο, και το ακόμη πιο απογοητευτικό ήταν ότι τα τζάμια ήταν σε κάκιστη κατάσταση, πολύ βρόμικα, κάτι που δε σε... εμπνέει να χαρείς τη θέα και να βγάλεις φωτογραφίες), και τους Πετρόνας λίγο δεξιά. Και κάπου μεταξύ του... πλατσουρίζοντα στην πισίνα Δημήτρη και των Πετρόνας, ένας πανύψηλος γερανός, σε άλλο εργοτάξιο, μεταξύ του KL Sentral και της αφετηρίας της γραμμής του monorail. Άρχισα να σκέφτομαι, εκμεταλλευόμενος την... χαλαρότητα των στιγμών. Η θέα των γερανών πάντα... γαργάλιζε κάτι μέσα μου. Κάποιοι τους βλέπουν και βλαστημούν, επειδή χαλάνε φωτογραφίες, έτσι ψηλοί και άχαροι που “βόσκουν” στον αέρα. Εμένα με ενθουσιάζουν. Γιατί όμως; Σκέφτηκα ότι αυτό συμβαίνει επειδή η κίνηση του γερανού σημαίνει καινούργια κατασκευή, δημιουργία κάτι νέου. Η ύπαρξη ενός γερανού σε ένα εργοτάξιο σημαίνει ότι... κάτι κινείται, κάτι καινούργιο γεννιέται, κι όταν είναι έτοιμο, καινούργια σπίτια θα είναι έτοιμα προς κατοίκηση, ένα νέο εμπορικό κέντρο θα έχει φυτρώσει, ένα καινούργιο στάδιο θα έχει κατασκευαστεί, λίγο ακόμη θα έχουν προχωρήσει οι εργασίες στο μετρό μας στη Θεσσαλονίκη, κάτι τέλος πάντων θα έχει προστεθεί στο προφίλ μίας πόλης. Στη Θεσσαλονίκη μού αρέσει να βλέπω γερανούς, μου αρέσει κάθε φορά που πηγαίνω στο Cosmos (στο εμπορικό κέντρο στον δρόμο προς το αεροδρόμιο) που βλέπω κάτι καινούργιο να έχει ξεπηδήσει από ένα κομμάτι γης που μέχρι πρότινος ήταν... πέντε θάμνοι και αγριόχορτα. Αποτελούν οι γερανοί μονάδα μέτρησης της βελτίωσης της ποιότητας ζωής σε μία πόλη; Υποθέτω όχι. Αν αποκτούσαμε τεράστια condo complexes και πέντε ακόμη εμπορικά κέντρα στη Θεσσαλονίκη ξαφνικά θα γινόμασταν οι πιο ευτυχισμένοι πολίτες στον κόσμο; Προφανώς όχι. Έστω κι έτσι όμως, οι... χορογραφίες των γερανών με εξιτάρουν, επειδή με κάνουν να αισθάνομαι ότι “κάτι αλλάζει”, “κάτι νέο δημιουργείται”. “Αλλαγή”, και “νέο”, δύο λέξεις που κάθε στέλεχος διαφημιστικής εταιρείας θα σας πει ότι αποτελούν all time classics για να γαργαλίσει ο διαφημιστής το ενδιαφέρον του κόσμου, αλλά και για να κερδίσει πολιτικός την προτίμηση επικείμενου ψηφοφόρου. Σηκώνει συζήτηση το θέμα των γερανών και το πώς εννοεί ο καθένας το “κάτι νέο γεννιέται”... Για την ώρα, θα αφήσω τις... γερανικές ανησυχίες μου κατά μέρους, θα ανεβάσω αυτό το κείμενο, και θα συνεχίσω, από την wifi area του έκτου ορόφου πλέον, όπου “μετακόμισα” στα μισά του κειμένου, να χαζεύω τη θέα, κλείνοντας το μάτι στο Meridien στα διακόσια μέτρα αριστερά... Η φτώχεια (η... κάνουλα από την οποία έσταζαν χρήματα τους μήνες της ανεργίας μου έχει σχεδόν κλείσει, το μπάτζετ μου είναι πλέον ΠΟΛΥ περιορισμένο, και είμαι αναγκασμένος να κάνω σούπερ συνετή διαχείριση των χρημάτων μου) θέλει καλοπέραση...
