10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Βραδάκι, σε κάποιο “PappaRich” (αλυσίδα -kind of- ρεστοράν), έχοντας μόλις “κατεβάσει” μία πιατέλα nasi lemak, και μοιραστεί ένα μπολ cendol με τη φίλη μου. Απαλή μουσική, ανεμιστήρας στο ταβάνι, Chinese Malaysian τριγύρω κουβεντιάζουν, και μία... μουρμουρίζει Ελληνικά, κρατώντας το ελληνικό phrasebook του Lonely Planet που της αγόρασα χθες. Όμορφα...
Αν έκανα μία λίστα με όσα μου αρέσουν στη Μαλαισία, στο top 3 θα είχα σίγουρα το φαγητό, για πολλούς λόγους. Επειδή οι επιλογές είναι αμέτρητες. Επειδή το βρίσκεις παντού, εύκολα. Επειδή, για να μην κρύβομαι πίσω από το δάκτυλό μου, οι τιμές είναι από χαμηλές έως εξευτελιστικές... Σήμερα φάγαμε σε αυτό το “PappaRich”, nasi lemak, δηλαδή ό,τι χαρακτηριστικότερο, ίσως, της malay κουζίνας. Χθες φάγαμε σε mamak stall, ό,τι φθηνότερο στην κατηγορία “ρεστοράν”, μέρη στα οποία συνήθως πηγαίνουμε για roti, μέρη που θεωρούνται... meeting point όλων των φυλών που ζουν στη Μαλαισία, όμως το φαγητό είναι βασικά ινδικό. Προχθές πήγαμε για πρωινό σε κινέζικο για dim sum, όπου κάθε φορά αισθάνομαι μία ακαταμάχητη επιθυμία να γλείψω μέχρι και τα chopsticks. Τις προάλλες πήγαμε σε γιαπωνέζικο για σούσι, σε μαγαζί από εκείνα στα οποία κάθεσαι, και το φαγητό περνάει από δίπλα σου, πάνω σε έναν ιμάντα, με μικρά πιατάκια διαφορετικού χρώματος (από το χρώμα του... πιατακίου ξέρεις πόσο κοστίζει το κάθε τι) να παρελαύνουν μπροστά από τα μάτια σου. Ινδικό-ινδικό δεν είναι άλλο από το μαγαζί που πήγαμε για “banana leaf”, αυτό που στη νότια Ινδία αποκαλούν “thali”, γεύμα με βάση το ρύζι, που σερβίρεται πάνω σε banana leaf, κυριολεκτικά. Προσθέστε σε όλα αυτά τα ρεστοράν με δυτική κουζίνα, με κουζίνα άλλων χωρών της νοτιοανατολικής Ασίας, τα φαστφουντάδικα δυτικού τύπου, τα food courts, και φυσικά τα φοβερά και τρομερά pasar malam (βραδινές αγορές, στις οποίες οι μισοί πάγκοι πουλούν κάθε λογής λιχουδιά), κι έχετε έναν πραγματικό παράδεισο, μία χώρα στην οποία, ούτως ή άλλως, το να τρώει κανείς έξω κάθε μέρα, συνήθως δύο από τα (όχι απαραίτητα “μόνο” τρία) γεύματα της ημέρας, θεωρείται αυτονόητο...
Όσο για τιμές, τα ρεστοράν με δυτική κουζίνα θεωρώ ότι είναι τα ακριβότερα, και τα λιγότερο value for money, με δεδομένο ότι ζυμαρικά, πίτσα, κι άλλα δυτικοφερμένα φαγητά, μπορούμε να τα φάμε και στην Ελλάδα. Στα “PappaRich” τα γεύματα (συμπεριλαμβανομένου κάποιου γλυκού στο τέλος), μας βγαίνουν λιγότερο από 30 ρίνγκιτ, εφτά ευρώ και κάτι. Στα “Old Town White Coffee”, μία πιο... ταπεινή εκδοχή των “PappaRich”, τα ίδια γεύματα μας βγαίνουν όχι πάνω από 20 ρίνγκιτ (λιγότερο από πέντε ευρώ). Ένα σούπερ χορταστικό γεύμα σε γιαπωνέζικο δεν είναι πάνω από 40 ρίνγκιτ (δέκα ευρώ), ένα dim sum πρωινό/γεύμα βγαίνει στα 15-20 ρίνγκιτ (λιγότερο από πέντε ευρώ, αλλά “μιλάμε” για φαγητό μέχρι σκασμού), στις βραδινές αγορές οι τιμές των λιχουδιών είναι εξευτελιστικές, ενώ στα mamak stalls μία πιατέλα roti βγαίνει στο 1 με 1,50 ρίνγκιτ (ανάλογα με το τι έχει μέσα, μόνο βούτυρο, αυγό, μπανάνα, και πάει λέγοντας), δηλαδή λιγότερο από μισό ευρώ.
Ξέχασα δε να αναφέρω τα steam boat restaurants, στα οποία το κόστος είναι στάνταρ (εμείς πήγαμε σε ένα καινούργιο με την τιμή στα 22 ρίνγκιτ, κάτι περισσότερο από πέντε ευρώ το άτομο), και μπορείς να φας όσο μα όσο αντέχεις. Το... catch είναι ότι στο τέλος, αν αφήσεις φαγητό στο πιάτο σου, στο ζυγίζουν, και πληρώνεις ανάλογα κάτι περισσότερο από τη στάνταρ “ταρίφα”, κάτι που το θεωρώ σωστό, έτσι ώστε να μην πετάμε άδικα φαγητό που βάζουμε αχόρταγα στο πιάτο μας και μετά... μπουκώνουμε και δεν το αγγίζουμε. Σημείωση: οι τιμές όλων των γευμάτων που ανέφερα, με εξαίρεση την τελευταία των 22 ρίνγκιτ, είναι για ΔΥΟ άτομα, όχι για ένα... Με αυτά και μ' αυτά, δεν είναι παράξενο το ότι είμαι... διαρκώς με ένα ζευγάρι chopsticks στα χέρια, ή πιρούνι και κουτάλι, όχι όμως και μαχαίρι, το οποίο οι Μαλαισιανοί δεν χρησιμοποιούν, ανεξαρτήτως φυλής. Πολύ απλά, είναι... εκτός της dining κουλτούρας τους. Όταν θέλουν να κόψουν κάτι, χρησιμοποιούν το πιρούνι και το κουτάλι, άσχετα αν στα μάτια ενός δυτικού η όλη διαδικασία του κοψίματος θα ήταν πολύ πιο εύκολη και σύντομη με τη βοήθεια ενός μαχαιριού. Once in Rome, do as the Romans do...
Άνοιξε η όρεξη κανενός;...
Χαιρετίσματα από Κουάλα Λουμπούρ, με γεμάτο στομάχι, και μυαλό ακόμη πιο γεμάτο από ιδέες για το τι θα μπορούσαμε να... τσιμπήσουμε σαν “late night supper”, πριν πέσουμε για ύπνο...
Τρία μόνο γεύματα στη Μαλαισία έχουν -και πάλι, αμφιβάλω- οι Δυτικοί, όχι οι Μαλαισιανοί (ούτε οι ξένοι που έχουν την τύχη να ζουν μαζί τους).
Αν έκανα μία λίστα με όσα μου αρέσουν στη Μαλαισία, στο top 3 θα είχα σίγουρα το φαγητό, για πολλούς λόγους. Επειδή οι επιλογές είναι αμέτρητες. Επειδή το βρίσκεις παντού, εύκολα. Επειδή, για να μην κρύβομαι πίσω από το δάκτυλό μου, οι τιμές είναι από χαμηλές έως εξευτελιστικές... Σήμερα φάγαμε σε αυτό το “PappaRich”, nasi lemak, δηλαδή ό,τι χαρακτηριστικότερο, ίσως, της malay κουζίνας. Χθες φάγαμε σε mamak stall, ό,τι φθηνότερο στην κατηγορία “ρεστοράν”, μέρη στα οποία συνήθως πηγαίνουμε για roti, μέρη που θεωρούνται... meeting point όλων των φυλών που ζουν στη Μαλαισία, όμως το φαγητό είναι βασικά ινδικό. Προχθές πήγαμε για πρωινό σε κινέζικο για dim sum, όπου κάθε φορά αισθάνομαι μία ακαταμάχητη επιθυμία να γλείψω μέχρι και τα chopsticks. Τις προάλλες πήγαμε σε γιαπωνέζικο για σούσι, σε μαγαζί από εκείνα στα οποία κάθεσαι, και το φαγητό περνάει από δίπλα σου, πάνω σε έναν ιμάντα, με μικρά πιατάκια διαφορετικού χρώματος (από το χρώμα του... πιατακίου ξέρεις πόσο κοστίζει το κάθε τι) να παρελαύνουν μπροστά από τα μάτια σου. Ινδικό-ινδικό δεν είναι άλλο από το μαγαζί που πήγαμε για “banana leaf”, αυτό που στη νότια Ινδία αποκαλούν “thali”, γεύμα με βάση το ρύζι, που σερβίρεται πάνω σε banana leaf, κυριολεκτικά. Προσθέστε σε όλα αυτά τα ρεστοράν με δυτική κουζίνα, με κουζίνα άλλων χωρών της νοτιοανατολικής Ασίας, τα φαστφουντάδικα δυτικού τύπου, τα food courts, και φυσικά τα φοβερά και τρομερά pasar malam (βραδινές αγορές, στις οποίες οι μισοί πάγκοι πουλούν κάθε λογής λιχουδιά), κι έχετε έναν πραγματικό παράδεισο, μία χώρα στην οποία, ούτως ή άλλως, το να τρώει κανείς έξω κάθε μέρα, συνήθως δύο από τα (όχι απαραίτητα “μόνο” τρία) γεύματα της ημέρας, θεωρείται αυτονόητο...
Όσο για τιμές, τα ρεστοράν με δυτική κουζίνα θεωρώ ότι είναι τα ακριβότερα, και τα λιγότερο value for money, με δεδομένο ότι ζυμαρικά, πίτσα, κι άλλα δυτικοφερμένα φαγητά, μπορούμε να τα φάμε και στην Ελλάδα. Στα “PappaRich” τα γεύματα (συμπεριλαμβανομένου κάποιου γλυκού στο τέλος), μας βγαίνουν λιγότερο από 30 ρίνγκιτ, εφτά ευρώ και κάτι. Στα “Old Town White Coffee”, μία πιο... ταπεινή εκδοχή των “PappaRich”, τα ίδια γεύματα μας βγαίνουν όχι πάνω από 20 ρίνγκιτ (λιγότερο από πέντε ευρώ). Ένα σούπερ χορταστικό γεύμα σε γιαπωνέζικο δεν είναι πάνω από 40 ρίνγκιτ (δέκα ευρώ), ένα dim sum πρωινό/γεύμα βγαίνει στα 15-20 ρίνγκιτ (λιγότερο από πέντε ευρώ, αλλά “μιλάμε” για φαγητό μέχρι σκασμού), στις βραδινές αγορές οι τιμές των λιχουδιών είναι εξευτελιστικές, ενώ στα mamak stalls μία πιατέλα roti βγαίνει στο 1 με 1,50 ρίνγκιτ (ανάλογα με το τι έχει μέσα, μόνο βούτυρο, αυγό, μπανάνα, και πάει λέγοντας), δηλαδή λιγότερο από μισό ευρώ.
Ξέχασα δε να αναφέρω τα steam boat restaurants, στα οποία το κόστος είναι στάνταρ (εμείς πήγαμε σε ένα καινούργιο με την τιμή στα 22 ρίνγκιτ, κάτι περισσότερο από πέντε ευρώ το άτομο), και μπορείς να φας όσο μα όσο αντέχεις. Το... catch είναι ότι στο τέλος, αν αφήσεις φαγητό στο πιάτο σου, στο ζυγίζουν, και πληρώνεις ανάλογα κάτι περισσότερο από τη στάνταρ “ταρίφα”, κάτι που το θεωρώ σωστό, έτσι ώστε να μην πετάμε άδικα φαγητό που βάζουμε αχόρταγα στο πιάτο μας και μετά... μπουκώνουμε και δεν το αγγίζουμε. Σημείωση: οι τιμές όλων των γευμάτων που ανέφερα, με εξαίρεση την τελευταία των 22 ρίνγκιτ, είναι για ΔΥΟ άτομα, όχι για ένα... Με αυτά και μ' αυτά, δεν είναι παράξενο το ότι είμαι... διαρκώς με ένα ζευγάρι chopsticks στα χέρια, ή πιρούνι και κουτάλι, όχι όμως και μαχαίρι, το οποίο οι Μαλαισιανοί δεν χρησιμοποιούν, ανεξαρτήτως φυλής. Πολύ απλά, είναι... εκτός της dining κουλτούρας τους. Όταν θέλουν να κόψουν κάτι, χρησιμοποιούν το πιρούνι και το κουτάλι, άσχετα αν στα μάτια ενός δυτικού η όλη διαδικασία του κοψίματος θα ήταν πολύ πιο εύκολη και σύντομη με τη βοήθεια ενός μαχαιριού. Once in Rome, do as the Romans do...
Άνοιξε η όρεξη κανενός;...
Χαιρετίσματα από Κουάλα Λουμπούρ, με γεμάτο στομάχι, και μυαλό ακόμη πιο γεμάτο από ιδέες για το τι θα μπορούσαμε να... τσιμπήσουμε σαν “late night supper”, πριν πέσουμε για ύπνο...
Τρία μόνο γεύματα στη Μαλαισία έχουν -και πάλι, αμφιβάλω- οι Δυτικοί, όχι οι Μαλαισιανοί (ούτε οι ξένοι που έχουν την τύχη να ζουν μαζί τους).
