10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Σκόρπιες σκέψεις, γραμμένες στο food court του εμπορικού κέντρου “The Gardens” (γι' αυτό και το όνομα του συγκεκριμένου food court, παίζοντας με τις λέξεις, είναι “food garden”)...
Είναι δύο και μισή το μεσημέρι-απόγευμα, και το... μπουλούκι έχει φύγει. Μέχρι πριν από μισή ώρα ήταν πολύ δύσκολο να βρεις τραπέζι, αν και ο χώρος είναι τεράστιος. Από το σημείο που κάθομαι μπορώ να δω “μαγαζιά” με κουζίνα από την Ταϊλάνδη, την Ινδονησία, την Ιαπωνία, και φυσικά μαγαζιά με κινέζικη, ινδική, και malay κουζίνα. Στα δεξιά υπάρχει ένα “κιόσκι” με αναψυκτικά και λοιπά ροφήματα. Από τα ηχεία ακούμε αμερικάνικη ποπ (ξενέρωμα). Παιδιά που δουλεύουν εδώ, παιδιά πιθανότατα από την Ινδονησία και τη Μυανμάρ, καθαρίζουν το... ρημαδιό που άφησαν πίσω τους οι εκατοντάδες πελάτες που όπως κάθε μέρα, γέμισαν το μέρος από τις δώδεκα και για δύο ώρες. Κάποιες παρέες έχουν απομείνει, με ένα ζευγάρι να μου έχει τραβήξει την προσοχή από τη στιγμή που κάθισα. Στη Μαλαισία πέρασα το μεγαλύτερο διάστημα του προηγούμενου ταξιδιού μου στη ΝΑ Ασία, από τον Ιανουάριο μέχρι τον Μάιο, και ήδη σε αυτό το δεύτερο ταξίδι μετράω 45 μέρες παραμονής στη χώρα. Το ζευγάρι που μου έχει τραβήξει την προσοχή είναι “ξεχωριστό” επειδή όσο κι αν προσπαθώ να θυμηθώ παρόμοια ζευγάρια, δεν μπορώ να θυμηθώ περισσότερα από 2-3, όλο αυτό το διάστημα που έχω περάσει στη Μαλαισία. “Παρόμοια”=μικτά, ζευγάρια που ο ένας από τους δύο είναι για παράδειγμα Malay, και ο άλλος/άλλη Chinese Malaysian ή Indian Malaysian. Τώρα που το σκέφτομαι, και τα 3-4 μικτά ζευγάρια που έχω δει στη Μαλαισία, είναι 50% Chinese Malaysian, και 50% Chinese Indian. Αν το σκεφτεί κανείς, είναι εντυπωσιακό. Απειροελάχιστα μικτά ζευγάρια σε μία χώρα στην οποία το πρώτο που βλέπεις κυκλοφορώντας στο εντυπωσιακό αεροδρόμιο της πρωτεύουσάς της (το KLIA, το μεγάλο, όχι το LCTT, εκεί κοντά, που χρησιμοποιεί η Air Asia), είναι τεράστιες αφίσες χαμογελαστών μελών και των τριών φυλών της Μαλαισίας να σε καλωσορίζουν στη χώρα όπου “όλα τα μέλη των διαφορετικών φυλών ζουν μαζί αρμονικά και ειρηνικά”... Στις ΗΠΑ που οι μαύροι (κανείς από τους 4-5 “African-American” που ξέρω δεν έχουν πρόβλημα με το “μαύρος”. Με το “νέγρος” έχουν πρόβλημα), οι Λατίνοι, οι Ασιάτες, και φυσικά οι αυτόχθονες διαμαρτύρονται συχνά-πυκνά για διακρίσεις σε βάρος τους, τα μικτά ζευγάρια κάνουν θραύση. Στην “παράδεισος επί γης” (επιτρέψτε μου να βήξω αποδοκιμαστικά) Μαλαισία, τα μικτά ζευγάρια είναι... δακτυλοδεικτούμενα...
Τις τελευταίες ημέρες πέρασα αμέτρητες ώρες σε βιβλιοπωλεία διαβάζοντας (λαθραναγνώστης του κερατά) βιβλία, για τη Μαλαισία, τη Σιγκαπούρη, και την Ινδονησία. Ένα που τελείωσα πριν από λίγο είναι ενός “δικού μας”, κάποιου “Ioannis Gatsiounis”, πατριωτάκι μας γεννημένο στη Νέα Υόρκη, προφανώς από Έλληνες γονείς, ο οποίος ήρθε πριν από πέντε χρόνια στη Μαλαισία, τη βρήκε σούπερ ενδιαφέρουσα, και εγκαταστάθηκε εδώ, δουλεύοντας σαν free lancer για διάφορα μέσα. Το βιβλίο που υπολογίζω να τελειώσω αύριο (ανέφερα ότι περνάω ΠΟΛΛΕΣ ώρες σε βιβλιοπωλεία εσχάτως) είναι γραμμένο από πρώην υπουργό δικαιοσύνης. Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες γιατί βρήκα το βιβλίο του ενδιαφέρον. Θα σας “πω” όμως τούτο: κάπου στο βιβλίο του ασχολείται με το ζήτημα του ποιος τελικά είναι “Malay”, και προς τεράστια έκπληξή μου, βρήκα αναφορά στον... ποιον λέτε; Τον Μέγα Αλέξανδρο!!! Διαβάστε στη wikipedia περί “Malay Annals” και θα πάρετε μια ιδέα. Υπάρχει ένας θρύλος (προφανώς) ότι οι σημερινοί Malays είναι παιδιά που οι πρόγονοί τους ήταν... σπόροι των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ιστορικοί που ασχολήθηκαν εκτενώς με το θέμα υποστηρίζουν ότι το πρόσωπο που περιγράφεται στα Malay Annals ΔΕΝ είναι ο Μέγας Αλέξανδρος, όμως ακόμη κι αν έχουν δίκιο, το βρίσκω εντυπωσιακό πώς σε κείμενα που γράφτηκαν πριν από αιώνες, κάποιοι εκτίμησαν ότι οι Malays ήταν απόγονοι Μακεδόνων...
Αφήνοντας τον Μέγα Αλέξανδρο στην άκρη, αυτό που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει είναι το πόσο, μέσω των Αγγλικών, τα Ελληνικά έχουν επηρεάσει τα Μαλαισιανά. Οι ταμπέλες σε νοσοκομεία όπου οι περισσότερες από τις μισές λέξεις είναι ελληνικές, δε μου προκαλούν εντύπωση, σε αντίθεση με τη φίλη μου που όταν κάθομαι και της εξηγώ γιατί η κάθε λέξη σημαίνει αυτό που σημαίνει (σπάζοντας τις λέξεις σε κομμάτια, εξηγώντας της τι σημαίνει η κάθε μία στα Ελληνικά). Οι περιπτώσεις που κεντρίζουν το ενδιαφέρον μου περισσότερο είναι αυτές σαν την ταμπέλα που είδα τις προάλλες στον κτηνίατρο που πήγαμε επειδή αρρώστησε ένα γατάκι μας. Οι Αμερικάνοι πηγαίνουν τα κατοικίδιά τους στου “vet's”. Οι Μαλαισιανοί τα πηγαίνουν σε “klinik haiwan”
. “Κλινική” για “χαϊβάνια”. Γενικά, οι αραβικές λέξεις που χρησιμοποιούν στα Μαλαισιανά είναι πολλές, κι είναι φυσικά οι ίδιες που κι εμείς (ας όψονται οι γείτονές μας οι Τούρκοι) χρησιμοποιούμε, με διαφορετική προφορά και καταλήξεις. Ντουνιάς, χαμπάρια, και άλλες... Το “klinik haiwan” έχει περάσει στην κορυφή των αγαπημένων μου ταμπελών στη Μαλαισία...
Ρώτησα χθες τη φίλη μου τι αμάξι μπορεί να οδηγεί ο ιδιοκτήτης ενός mamak stall, κάτι σαν ρεστοράν (πολύ low-key όμως), με ινδικό κυρίως φαγητό. Μου είπε ένα μοντέλο εγχώριας αυτοκινητοβιομηχανίας, αντίστοιχο του οποίου θα χαρακτήριζα ένα Audi A6, αυτοκίνητο που λίγο-πολύ, μπορεί να καταταχθεί στην κατηγορία “πολυτελές”. Τη ρώτησα τι αμάξι μπορεί να οδηγεί ένας υπάλληλος σε mamak, και μου είπε ότι μετά από οικονομίες μηνών ΙΣΩΣ θα μπορούσε να αγοράσει ένα μηχανάκι. Σκέφτηκα τα παιδιά που δουλεύουν σε Goody's στην Ελλάδα. Δεν αμφιβάλω ότι οι ιδιοκτήτες των κατά τόπους Goody's στην Ελλάδα μπορούν να οδηγούν Audi Α6, όμως έχω την εντύπωση ότι το χάσμα μεταξύ του ενός “έχοντα” και των πολλών-πολλών περισσότερων “μη εχόντων” δεν είναι τόσο τεράστιο. Νομίζω, ή τουλάχιστον θέλω να πιστεύω, ότι με συνετή διαχείριση του -είμαι βέβαιος όχι μεγάλου- εισοδήματός του, εργαζόμενος στα Goody's μπορεί με δόσεις να αγοράσει αυτοκίνητο, κι όχι μηχανάκι. Όπως και να έχει, το θέμα ξύπνησε τον... αμπελοφιλόσοφο μέσα μου, και σκέφτηκα ότι αυτό το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών, ή στην περίπτωση των ΠΟΛΥ πλούσιων και ΠΟΛΥ φτωχών στη Μαλαισία, είναι ένα από τα μεγαλύτερα δεινά που μπορεί να αντιμετωπίζει μία χώρα. Αν τα χαμηλότερα στρώματα έχουν το ένα δέκατο αυτών που απολαμβάνουν τα ανώτερα -οικονομικά πάντα- στρώματα, αλλά έστω κι έτσι έχουν αρκετά για να ζουν άνετα και να προσφέρουν στην οικογένειά τους αυτά που κάθε γονιός θέλει να προσφέρει στην οικογένειά του (στα μάτια μου η Σιγκαπούρη είναι μία τέτοια χώρα), τότε το πρόβλημα δεν είναι μεγάλο. Η ζωή μου στην Θεσσαλονίκη μέχρι τη μέρα που έμεινα άνεργος μπορεί να χαρακτηριστεί “ταπεινή”, αλλά προσωπικά δεν είχα κανένα απολύτως παράπονο για το ότι έβγαζα πολύ-πολύ λιγότερα από πολλούς-πολλούς άλλους, ακόμη και στο ίδιο δημοσιογραφικό συγκρότημα με μένα. Η διαφορά στις αμοιβές μας ήταν θέμα ΚΑΙ μισθολογικών κλιμάκων (όχι μόνο, όμως), αλλά... anyway, ήμουν ικανοποιημένος επειδή τα σχετικά λίγα μού έφθαναν για να ζω άνετα. Αν όμως ήμουν Ινδονήσιος στη Μαλαισία με μισθό πείνας; Πώς θα αισθανόμουν; Η πείνα μου όμως θα ήταν πιθανότατα μικρότερη από την πείνα μου σε κάποιο χωριό της ινδονησιακής υπαίθρου. Θα ήταν αυτό αρκετό για να μην αισθάνομαι screwed? Δεν ξέρω...
Σε αυτές και άλλες παρόμοιες ερωτήσεις πλανήθηκε ο νους μου (τι έκανε ποιος; ), ίσως ακριβώς επειδή περνάω τόσες ώρες διαβάζοντας κυρίως για το “τι παίζει” στη Μαλαισία. Στο θέμα έχω αναφερθεί και σε προηγούμενο κείμενο, όμως... μένοντας πιστός στον geek εαυτό μου, επανέρχομαι. Στη Μαλαισία κάποιοι πολίτες, οι Malays, με τη βούλα, είναι πιο... ίσοι από όλους τους υπόλοιπους. Στις αρχές της δεκαετίας του '70 αποφασίστηκε να δοθούν επιπλέον προνόμια στους Malays, μπας και καλύψουν το χάσμα -οικονομικά- που τους χώριζε από τους Κινέζους που ζούσαν εδώ και τους Ευρωπαίους που έκαναν μπίζνες. Οι υποτροφίες για τους Malays άρχισαν να πέφτουν βροχή, όταν ήθελαν να αγοράσουν σπίτι το αγόραζαν με σημαντική έκπτωση σε σύγκριση με μη Malay που ενδιαφερόταν για το ίδιο σπίτι, ενώ η Κυβέρνηση άρχισε να μοιράζει άδειες και προμήθειες σε Malays, προκειμένου να κτιστεί σιγά-σιγά μία μεσαία τάξη με εισόδημα αντίστοιχο των Chinese Malaysian. Αυτό όμως που στην ουσία πέτυχαν οι κυβερνώντες, ήταν να κάνουν λίγους Malays ζάμπλουτους, και αρκετούς καλοστεκούμενους μεν, αλλά, absolutely worthless (το γράφω στα Αγγλικά επειδή η φράση που μου έρχεται στα Ελληνικά είναι περισσότερο προσβλητική). Παράδειγμα: Malay κάνει χρήση της ειδικής νομοθεσίας, αναλαμβάνει μέσω της εταιρείας του να... για παράδειγμα, τοποθετήσει υπολογιστές σε ένα καινούργιο κυβερνητικό κτίριο, ο ίδιος και οι άμεσοι συνεργάτες του, λίγοι, τσιμπάνε χοντρά λεφτά, όμως αμέσως μετά κάνουν... πάσα την εργολαβία σε εταιρεία Κινέζων, ή ξένων, επειδή πολύ απλά δεν υπάρχουν Malays αρκετά καταρτισμένοι για να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά απαιτεί γνώσεις, πραγματικές γνώσεις, γνώσεις που αποκτάς στρώνοντας τον πωπό σου στο διάβασμα επί χρόνια, κι όχι απλά μια καλή γνωριμία σε ένα υπουργείο. Χωρίς να θέλω να θίξω τους Malays, τολμώ να πω ότι πολλοί, πάρα πολλοί, ζουν άνετα, ψωνίζουν αβέρτα, πηγαίνουν για διακοπές στο εξωτερικό, και οδηγούν πολυτελή αυτοκίνητα, με μοναδικό προσόν το ότι... είναι Malays, κι εκμεταλλεύονται τη σκανδαλώδη υπέρ τους νομοθεσία, πουλώντας ουσιαστικά αέρα. Όσο για το επίπεδο της μόρφωσής τους, τα στοιχεία είναι εντυπωσιακά. Ο μέσος νεαρός Malay ούτε καν καλά Αγγλικά μιλάει, ακριβώς επειδή ξέρει ότι για να “πετύχει” οικονομικά στη ζωή του θα χρειαστεί απλά να δικτυωθεί με κάποιον πολιτικό και να τσιμπήσει κάποιες άδειες/προμήθειες. Οι Chinese Malaysian από την άλλη, στα 18 τους μιλάνε τέσσερις γλώσσες, αν όχι πέντε. Cantonese, επειδή είναι η πιο διαδεδομένη “κινέζικη” γλώσσα στην Κουάλα Λουμπούρ. Mandarin, επειδή αυτή είναι η “κινέζικη” γλώσσα στην οποία γίνονται τα μαθήματα στα σχολεία τους. Malay, επειδή είναι επίσημη γλώσσα της χώρας, και διδάσκεται στα σχολεία. Φυσικά Αγγλικά, και μάλιστα πολύ καλά, άσχετα αν η προφορά τους είναι πολύ βαριά. Πέραν αυτών, οι περισσότεροι έχουν έναν τουλάχιστον γονιό με καταγωγή από περιοχή της Κίνας όπου μιλάνε άλλη γλώσσα, πέρα από Mandarin και Cantonese. Προσθέστε σε αυτές τις γλώσσες και τα Ιαπωνικά, μαθήματα για τα οποία πολλές οικογένειες φροντίζουν να κάνουν τα παιδιά τους, κι έχετε πολίτες οι οποίοι στα 18 τους είναι εφοδιασμένοι να... κατακτήσουν τη ΝΑ Ασία. Και στα 23-24 τους, έχοντας σπουδάσει, έχοντας μοχθήσει για να πάρουν το πτυχίο τους, όχι πτυχίο-χάρισμα από κάποιο κρατικό πανεπιστήμιο, είναι περιζήτητοι, εντός κι εκτός Μαλαισίας. Ηθικό δίδαγμα: αυτό που φαντάζει ευμενής ειδική μεταχείριση (επιπλέον προνόμια για τους Malays), λόγω... κατάχρησής του μπορεί να καταλήξει σε σφαίρες και στα δύο πόδια, και σε καταδίκη να περάσει κάποιος (όχι κυριολεκτικά, αλλά μεταφορικά) τη ζωή του σε αναπηρικό καροτσάκι. Την εικόνα την δανείζομαι από λεγόμενα πρώην ηγέτη της Μαλαισίας, ο οποίος αναγνωρίζει πλέον, στα γεράματά του, ότι οι Malays έχουν επαναπαυθεί, και δεν κάνουν καμία προσπάθεια να... κερδίσουν το ψωμί τους, αντί να πηγαίνουν κάθε τρεις και λίγο στο “συσσίτιο” αδειών/προμηθειών των πολιτικών και των υπουργείων...
Αρκετά μαλαισιοφλυάρισα και σήμερα. Το “Borders” (βιβλιοπωλείο) ακριβώς δίπλα, με περιμένει...
Χαιρετίσματα σε όλους
(Το κείμενο το “ανεβάζω” με 24 ώρες καθυστέρηση, Τρίτη απόγευμα. Σε αυτές τις 24 ώρες που μεσολάβησαν από την ώρα που το έγραψα, ΤΟ highlight ήταν οι τρεις ώρες που η φίλη μου κι εγώ περάσαμε χθες το βράδυ με τη Δήμητρα (dim _kyr) και τον Φάνη της, κοντά στο ξενοδοχείο τους στην -κακώς αποκαλούμενη έτσι, αλλά τέλος πάντων- Chinatown της Κουάλα Λουμπούρ. Τα παιδιά ήρθαν χθες το απόγευμα στη Μαλαισία, και ήδη είναι στο Λάο. Ήταν η πρώτη face to face εμπειρία μου με κόσμο από το travelstories.gr, και δίχως δεύτερη σκέψη μπορώ να πω ότι ήταν εξαιρετική. Μακάρι να συναντήσω στο μέλλον κι άλλα μέλη τόσο πωρωμένα με τα ταξίδια όσο η Δήμητρα “μας” και ο Φάνης. Καλά να περνάνε!).
Είναι δύο και μισή το μεσημέρι-απόγευμα, και το... μπουλούκι έχει φύγει. Μέχρι πριν από μισή ώρα ήταν πολύ δύσκολο να βρεις τραπέζι, αν και ο χώρος είναι τεράστιος. Από το σημείο που κάθομαι μπορώ να δω “μαγαζιά” με κουζίνα από την Ταϊλάνδη, την Ινδονησία, την Ιαπωνία, και φυσικά μαγαζιά με κινέζικη, ινδική, και malay κουζίνα. Στα δεξιά υπάρχει ένα “κιόσκι” με αναψυκτικά και λοιπά ροφήματα. Από τα ηχεία ακούμε αμερικάνικη ποπ (ξενέρωμα). Παιδιά που δουλεύουν εδώ, παιδιά πιθανότατα από την Ινδονησία και τη Μυανμάρ, καθαρίζουν το... ρημαδιό που άφησαν πίσω τους οι εκατοντάδες πελάτες που όπως κάθε μέρα, γέμισαν το μέρος από τις δώδεκα και για δύο ώρες. Κάποιες παρέες έχουν απομείνει, με ένα ζευγάρι να μου έχει τραβήξει την προσοχή από τη στιγμή που κάθισα. Στη Μαλαισία πέρασα το μεγαλύτερο διάστημα του προηγούμενου ταξιδιού μου στη ΝΑ Ασία, από τον Ιανουάριο μέχρι τον Μάιο, και ήδη σε αυτό το δεύτερο ταξίδι μετράω 45 μέρες παραμονής στη χώρα. Το ζευγάρι που μου έχει τραβήξει την προσοχή είναι “ξεχωριστό” επειδή όσο κι αν προσπαθώ να θυμηθώ παρόμοια ζευγάρια, δεν μπορώ να θυμηθώ περισσότερα από 2-3, όλο αυτό το διάστημα που έχω περάσει στη Μαλαισία. “Παρόμοια”=μικτά, ζευγάρια που ο ένας από τους δύο είναι για παράδειγμα Malay, και ο άλλος/άλλη Chinese Malaysian ή Indian Malaysian. Τώρα που το σκέφτομαι, και τα 3-4 μικτά ζευγάρια που έχω δει στη Μαλαισία, είναι 50% Chinese Malaysian, και 50% Chinese Indian. Αν το σκεφτεί κανείς, είναι εντυπωσιακό. Απειροελάχιστα μικτά ζευγάρια σε μία χώρα στην οποία το πρώτο που βλέπεις κυκλοφορώντας στο εντυπωσιακό αεροδρόμιο της πρωτεύουσάς της (το KLIA, το μεγάλο, όχι το LCTT, εκεί κοντά, που χρησιμοποιεί η Air Asia), είναι τεράστιες αφίσες χαμογελαστών μελών και των τριών φυλών της Μαλαισίας να σε καλωσορίζουν στη χώρα όπου “όλα τα μέλη των διαφορετικών φυλών ζουν μαζί αρμονικά και ειρηνικά”... Στις ΗΠΑ που οι μαύροι (κανείς από τους 4-5 “African-American” που ξέρω δεν έχουν πρόβλημα με το “μαύρος”. Με το “νέγρος” έχουν πρόβλημα), οι Λατίνοι, οι Ασιάτες, και φυσικά οι αυτόχθονες διαμαρτύρονται συχνά-πυκνά για διακρίσεις σε βάρος τους, τα μικτά ζευγάρια κάνουν θραύση. Στην “παράδεισος επί γης” (επιτρέψτε μου να βήξω αποδοκιμαστικά) Μαλαισία, τα μικτά ζευγάρια είναι... δακτυλοδεικτούμενα...
Τις τελευταίες ημέρες πέρασα αμέτρητες ώρες σε βιβλιοπωλεία διαβάζοντας (λαθραναγνώστης του κερατά) βιβλία, για τη Μαλαισία, τη Σιγκαπούρη, και την Ινδονησία. Ένα που τελείωσα πριν από λίγο είναι ενός “δικού μας”, κάποιου “Ioannis Gatsiounis”, πατριωτάκι μας γεννημένο στη Νέα Υόρκη, προφανώς από Έλληνες γονείς, ο οποίος ήρθε πριν από πέντε χρόνια στη Μαλαισία, τη βρήκε σούπερ ενδιαφέρουσα, και εγκαταστάθηκε εδώ, δουλεύοντας σαν free lancer για διάφορα μέσα. Το βιβλίο που υπολογίζω να τελειώσω αύριο (ανέφερα ότι περνάω ΠΟΛΛΕΣ ώρες σε βιβλιοπωλεία εσχάτως) είναι γραμμένο από πρώην υπουργό δικαιοσύνης. Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες γιατί βρήκα το βιβλίο του ενδιαφέρον. Θα σας “πω” όμως τούτο: κάπου στο βιβλίο του ασχολείται με το ζήτημα του ποιος τελικά είναι “Malay”, και προς τεράστια έκπληξή μου, βρήκα αναφορά στον... ποιον λέτε; Τον Μέγα Αλέξανδρο!!! Διαβάστε στη wikipedia περί “Malay Annals” και θα πάρετε μια ιδέα. Υπάρχει ένας θρύλος (προφανώς) ότι οι σημερινοί Malays είναι παιδιά που οι πρόγονοί τους ήταν... σπόροι των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ιστορικοί που ασχολήθηκαν εκτενώς με το θέμα υποστηρίζουν ότι το πρόσωπο που περιγράφεται στα Malay Annals ΔΕΝ είναι ο Μέγας Αλέξανδρος, όμως ακόμη κι αν έχουν δίκιο, το βρίσκω εντυπωσιακό πώς σε κείμενα που γράφτηκαν πριν από αιώνες, κάποιοι εκτίμησαν ότι οι Malays ήταν απόγονοι Μακεδόνων...
Αφήνοντας τον Μέγα Αλέξανδρο στην άκρη, αυτό που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει είναι το πόσο, μέσω των Αγγλικών, τα Ελληνικά έχουν επηρεάσει τα Μαλαισιανά. Οι ταμπέλες σε νοσοκομεία όπου οι περισσότερες από τις μισές λέξεις είναι ελληνικές, δε μου προκαλούν εντύπωση, σε αντίθεση με τη φίλη μου που όταν κάθομαι και της εξηγώ γιατί η κάθε λέξη σημαίνει αυτό που σημαίνει (σπάζοντας τις λέξεις σε κομμάτια, εξηγώντας της τι σημαίνει η κάθε μία στα Ελληνικά). Οι περιπτώσεις που κεντρίζουν το ενδιαφέρον μου περισσότερο είναι αυτές σαν την ταμπέλα που είδα τις προάλλες στον κτηνίατρο που πήγαμε επειδή αρρώστησε ένα γατάκι μας. Οι Αμερικάνοι πηγαίνουν τα κατοικίδιά τους στου “vet's”. Οι Μαλαισιανοί τα πηγαίνουν σε “klinik haiwan”
. “Κλινική” για “χαϊβάνια”. Γενικά, οι αραβικές λέξεις που χρησιμοποιούν στα Μαλαισιανά είναι πολλές, κι είναι φυσικά οι ίδιες που κι εμείς (ας όψονται οι γείτονές μας οι Τούρκοι) χρησιμοποιούμε, με διαφορετική προφορά και καταλήξεις. Ντουνιάς, χαμπάρια, και άλλες... Το “klinik haiwan” έχει περάσει στην κορυφή των αγαπημένων μου ταμπελών στη Μαλαισία... Ρώτησα χθες τη φίλη μου τι αμάξι μπορεί να οδηγεί ο ιδιοκτήτης ενός mamak stall, κάτι σαν ρεστοράν (πολύ low-key όμως), με ινδικό κυρίως φαγητό. Μου είπε ένα μοντέλο εγχώριας αυτοκινητοβιομηχανίας, αντίστοιχο του οποίου θα χαρακτήριζα ένα Audi A6, αυτοκίνητο που λίγο-πολύ, μπορεί να καταταχθεί στην κατηγορία “πολυτελές”. Τη ρώτησα τι αμάξι μπορεί να οδηγεί ένας υπάλληλος σε mamak, και μου είπε ότι μετά από οικονομίες μηνών ΙΣΩΣ θα μπορούσε να αγοράσει ένα μηχανάκι. Σκέφτηκα τα παιδιά που δουλεύουν σε Goody's στην Ελλάδα. Δεν αμφιβάλω ότι οι ιδιοκτήτες των κατά τόπους Goody's στην Ελλάδα μπορούν να οδηγούν Audi Α6, όμως έχω την εντύπωση ότι το χάσμα μεταξύ του ενός “έχοντα” και των πολλών-πολλών περισσότερων “μη εχόντων” δεν είναι τόσο τεράστιο. Νομίζω, ή τουλάχιστον θέλω να πιστεύω, ότι με συνετή διαχείριση του -είμαι βέβαιος όχι μεγάλου- εισοδήματός του, εργαζόμενος στα Goody's μπορεί με δόσεις να αγοράσει αυτοκίνητο, κι όχι μηχανάκι. Όπως και να έχει, το θέμα ξύπνησε τον... αμπελοφιλόσοφο μέσα μου, και σκέφτηκα ότι αυτό το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών, ή στην περίπτωση των ΠΟΛΥ πλούσιων και ΠΟΛΥ φτωχών στη Μαλαισία, είναι ένα από τα μεγαλύτερα δεινά που μπορεί να αντιμετωπίζει μία χώρα. Αν τα χαμηλότερα στρώματα έχουν το ένα δέκατο αυτών που απολαμβάνουν τα ανώτερα -οικονομικά πάντα- στρώματα, αλλά έστω κι έτσι έχουν αρκετά για να ζουν άνετα και να προσφέρουν στην οικογένειά τους αυτά που κάθε γονιός θέλει να προσφέρει στην οικογένειά του (στα μάτια μου η Σιγκαπούρη είναι μία τέτοια χώρα), τότε το πρόβλημα δεν είναι μεγάλο. Η ζωή μου στην Θεσσαλονίκη μέχρι τη μέρα που έμεινα άνεργος μπορεί να χαρακτηριστεί “ταπεινή”, αλλά προσωπικά δεν είχα κανένα απολύτως παράπονο για το ότι έβγαζα πολύ-πολύ λιγότερα από πολλούς-πολλούς άλλους, ακόμη και στο ίδιο δημοσιογραφικό συγκρότημα με μένα. Η διαφορά στις αμοιβές μας ήταν θέμα ΚΑΙ μισθολογικών κλιμάκων (όχι μόνο, όμως), αλλά... anyway, ήμουν ικανοποιημένος επειδή τα σχετικά λίγα μού έφθαναν για να ζω άνετα. Αν όμως ήμουν Ινδονήσιος στη Μαλαισία με μισθό πείνας; Πώς θα αισθανόμουν; Η πείνα μου όμως θα ήταν πιθανότατα μικρότερη από την πείνα μου σε κάποιο χωριό της ινδονησιακής υπαίθρου. Θα ήταν αυτό αρκετό για να μην αισθάνομαι screwed? Δεν ξέρω...
Σε αυτές και άλλες παρόμοιες ερωτήσεις πλανήθηκε ο νους μου (τι έκανε ποιος; ), ίσως ακριβώς επειδή περνάω τόσες ώρες διαβάζοντας κυρίως για το “τι παίζει” στη Μαλαισία. Στο θέμα έχω αναφερθεί και σε προηγούμενο κείμενο, όμως... μένοντας πιστός στον geek εαυτό μου, επανέρχομαι. Στη Μαλαισία κάποιοι πολίτες, οι Malays, με τη βούλα, είναι πιο... ίσοι από όλους τους υπόλοιπους. Στις αρχές της δεκαετίας του '70 αποφασίστηκε να δοθούν επιπλέον προνόμια στους Malays, μπας και καλύψουν το χάσμα -οικονομικά- που τους χώριζε από τους Κινέζους που ζούσαν εδώ και τους Ευρωπαίους που έκαναν μπίζνες. Οι υποτροφίες για τους Malays άρχισαν να πέφτουν βροχή, όταν ήθελαν να αγοράσουν σπίτι το αγόραζαν με σημαντική έκπτωση σε σύγκριση με μη Malay που ενδιαφερόταν για το ίδιο σπίτι, ενώ η Κυβέρνηση άρχισε να μοιράζει άδειες και προμήθειες σε Malays, προκειμένου να κτιστεί σιγά-σιγά μία μεσαία τάξη με εισόδημα αντίστοιχο των Chinese Malaysian. Αυτό όμως που στην ουσία πέτυχαν οι κυβερνώντες, ήταν να κάνουν λίγους Malays ζάμπλουτους, και αρκετούς καλοστεκούμενους μεν, αλλά, absolutely worthless (το γράφω στα Αγγλικά επειδή η φράση που μου έρχεται στα Ελληνικά είναι περισσότερο προσβλητική). Παράδειγμα: Malay κάνει χρήση της ειδικής νομοθεσίας, αναλαμβάνει μέσω της εταιρείας του να... για παράδειγμα, τοποθετήσει υπολογιστές σε ένα καινούργιο κυβερνητικό κτίριο, ο ίδιος και οι άμεσοι συνεργάτες του, λίγοι, τσιμπάνε χοντρά λεφτά, όμως αμέσως μετά κάνουν... πάσα την εργολαβία σε εταιρεία Κινέζων, ή ξένων, επειδή πολύ απλά δεν υπάρχουν Malays αρκετά καταρτισμένοι για να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά απαιτεί γνώσεις, πραγματικές γνώσεις, γνώσεις που αποκτάς στρώνοντας τον πωπό σου στο διάβασμα επί χρόνια, κι όχι απλά μια καλή γνωριμία σε ένα υπουργείο. Χωρίς να θέλω να θίξω τους Malays, τολμώ να πω ότι πολλοί, πάρα πολλοί, ζουν άνετα, ψωνίζουν αβέρτα, πηγαίνουν για διακοπές στο εξωτερικό, και οδηγούν πολυτελή αυτοκίνητα, με μοναδικό προσόν το ότι... είναι Malays, κι εκμεταλλεύονται τη σκανδαλώδη υπέρ τους νομοθεσία, πουλώντας ουσιαστικά αέρα. Όσο για το επίπεδο της μόρφωσής τους, τα στοιχεία είναι εντυπωσιακά. Ο μέσος νεαρός Malay ούτε καν καλά Αγγλικά μιλάει, ακριβώς επειδή ξέρει ότι για να “πετύχει” οικονομικά στη ζωή του θα χρειαστεί απλά να δικτυωθεί με κάποιον πολιτικό και να τσιμπήσει κάποιες άδειες/προμήθειες. Οι Chinese Malaysian από την άλλη, στα 18 τους μιλάνε τέσσερις γλώσσες, αν όχι πέντε. Cantonese, επειδή είναι η πιο διαδεδομένη “κινέζικη” γλώσσα στην Κουάλα Λουμπούρ. Mandarin, επειδή αυτή είναι η “κινέζικη” γλώσσα στην οποία γίνονται τα μαθήματα στα σχολεία τους. Malay, επειδή είναι επίσημη γλώσσα της χώρας, και διδάσκεται στα σχολεία. Φυσικά Αγγλικά, και μάλιστα πολύ καλά, άσχετα αν η προφορά τους είναι πολύ βαριά. Πέραν αυτών, οι περισσότεροι έχουν έναν τουλάχιστον γονιό με καταγωγή από περιοχή της Κίνας όπου μιλάνε άλλη γλώσσα, πέρα από Mandarin και Cantonese. Προσθέστε σε αυτές τις γλώσσες και τα Ιαπωνικά, μαθήματα για τα οποία πολλές οικογένειες φροντίζουν να κάνουν τα παιδιά τους, κι έχετε πολίτες οι οποίοι στα 18 τους είναι εφοδιασμένοι να... κατακτήσουν τη ΝΑ Ασία. Και στα 23-24 τους, έχοντας σπουδάσει, έχοντας μοχθήσει για να πάρουν το πτυχίο τους, όχι πτυχίο-χάρισμα από κάποιο κρατικό πανεπιστήμιο, είναι περιζήτητοι, εντός κι εκτός Μαλαισίας. Ηθικό δίδαγμα: αυτό που φαντάζει ευμενής ειδική μεταχείριση (επιπλέον προνόμια για τους Malays), λόγω... κατάχρησής του μπορεί να καταλήξει σε σφαίρες και στα δύο πόδια, και σε καταδίκη να περάσει κάποιος (όχι κυριολεκτικά, αλλά μεταφορικά) τη ζωή του σε αναπηρικό καροτσάκι. Την εικόνα την δανείζομαι από λεγόμενα πρώην ηγέτη της Μαλαισίας, ο οποίος αναγνωρίζει πλέον, στα γεράματά του, ότι οι Malays έχουν επαναπαυθεί, και δεν κάνουν καμία προσπάθεια να... κερδίσουν το ψωμί τους, αντί να πηγαίνουν κάθε τρεις και λίγο στο “συσσίτιο” αδειών/προμηθειών των πολιτικών και των υπουργείων...
Αρκετά μαλαισιοφλυάρισα και σήμερα. Το “Borders” (βιβλιοπωλείο) ακριβώς δίπλα, με περιμένει...
Χαιρετίσματα σε όλους
(Το κείμενο το “ανεβάζω” με 24 ώρες καθυστέρηση, Τρίτη απόγευμα. Σε αυτές τις 24 ώρες που μεσολάβησαν από την ώρα που το έγραψα, ΤΟ highlight ήταν οι τρεις ώρες που η φίλη μου κι εγώ περάσαμε χθες το βράδυ με τη Δήμητρα (dim _kyr) και τον Φάνη της
, κοντά στο ξενοδοχείο τους στην -κακώς αποκαλούμενη έτσι, αλλά τέλος πάντων- Chinatown της Κουάλα Λουμπούρ. Τα παιδιά ήρθαν χθες το απόγευμα στη Μαλαισία, και ήδη είναι στο Λάο. Ήταν η πρώτη face to face εμπειρία μου με κόσμο από το travelstories.gr, και δίχως δεύτερη σκέψη μπορώ να πω ότι ήταν εξαιρετική. Μακάρι να συναντήσω στο μέλλον κι άλλα μέλη τόσο πωρωμένα με τα ταξίδια όσο η Δήμητρα “μας” και ο Φάνης. Καλά να περνάνε!).
