Μαλαισία Μαλαισιοφλυαρίες

[10900km]

Το 24ωρο στο Le Meridien ήταν χαλλλαρό, η θέα από το δωμάτιό μας στον 24ο όροφο “ουάου... Καλύτερα κι από το Sky Bridge των Πετρόνας” (ok, με μία τοσοδούλα δόση υπερβολής), ο βραδινός all-you-can-eat μπουφές σκέτος πειρασμός, ο πρωινός “αν-πρόλαβες-να-χωνέψεις-από-το-χθεσινοβραδινό-όργιο-ρίξου-και-φάε—πάλι-μέχρι-σκασμού” μπουφές ακόμη πιο πλούσιος, η πισίνα που το ξενοδοχείο “μας” μοιράζεται με το δίδυμο Hilton όντως μεγάλη (βρήκα το θράσος μέχρι και τη μίνι τσουλήθρα να χρησιμοποιήσω, εγώ και καμιά 15αριά πιτσιρίκια που γελούσαν κάθε φορά που... κολλούσα, και χρειαζόταν να σπρώξω για να φθάσω στο νερό), όμως αυτό που θα έχω να θυμάμαι περισσότερο είναι η μπανιέρα στο δωμάτιό μας. Ήταν μία απλή μπανιέρα, τίποτα το εντυπωσιακό, όμως μου έδωσε την ευκαιρία να ικανοποιήσω ένα απωθημένο μου. Έφηβος ακόμα, είχα δει μία φωτογραφία με τον... βίος και πολιτεία Αρκάν, σε κάποιο ξενοδοχείο του Βελιγραδίου (νομίζω), μέσα σε μπανιέρα, με την μπανιέρα δίπλα σε wall-to-wall τζάμι, και σούπερ θέα, επειδή το δωμάτιο ήταν ψηλά. Από τότε μου καρφώθηκε να βρεθώ στη θέση του μία μέρα, να αράξω σε μπανιέρα και να έχω μια ολόκληρη πόλη για θέα. Όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν, κυρίως ταξιδεύοντας για δουλειά, είχα την τύχη να μείνω σε ακριβά ξενοδοχεία με πολλούς ορόφους, όμως μπανιέρα ακριβώς δίπλα σε wall-to-wall τζάμι μόνο εδώ βρήκα, και περιττό να “πω” ότι... μούλιασα εκεί μέσα.
Ώρες μέσα στην μπανιέρα, ακόμη περισσότερες στην κουνιστή πολυθρόνα στο condo που φιλοξενηθήκαμε τις τελευταίες ημέρες, αραλίκι άνευ προηγουμένου, όμως όλα αυτά παίρνουν αύριο το πρωί -προσωρινό- τέλος, μια και ο τεμπελάκος γράφων του συγκεκριμένου κειμένου ξαράχνιασε τον σάκο του, και επιτρεπούσης της εντυπωσιακής ανταπόκρισης της φίλης του στην θεραπεία που άρχισε πριν από έναν μήνα, έχει την πολυτέλεια να χρησιμοποιήσει τα προ καιρού αγορασμένα εισιτήρια για Ινδονησία. Η φίλη μου μάλιστα τα πηγαίνει τόσο περίφημα με την θεραπεία της, που όχι μόνο μπορώ να την αφήσω μόνη της μερικές ημέρες, αλλά άνετα μπορεί να ταξιδέψει κι η ίδια. Την άλλη βδομάδα θα συναντηθούμε στο Bandung, και μαζί θα πάμε στην Yogyakarta για λίγες ημέρες, πριν επιστρέψει εκείνη στην KL, και συνεχίσω εγώ μόνος μου στην Ιάβα για άλλη μία βδομάδα, πριν... μαζευτώ κι εγώ με τη σειρά μου στις 6 Σεπτεμβρίου στην Κουάλα Λουμπούρ. Σχεδόν εξήντα μέρες πέρασαν από τη δεύτερη άφιξή μου στη Μαλαισία εντός του 2010, όμως... πιστέψτε με, οι δύο τελευταίοι μήνες μόνο... βόλτα στο πάρκο δεν ήταν. Η πλάκα είναι ότι στις 28 Ιουνίου που έγραψα το πρώτο κείμενό μου από την Κουάλα Λουμπούρ, έγραψα μεταξύ άλλων ότι το να πάμε στην Καμπότζη τον Ιούλιο, όπως είχαμε κανονίσει, ήταν τόσο απίθανο όσο το να κατακτούσε το Παγκόσμιο Κύπελλο η Σλοβακία, που την ίδια μέρα έπαιζε νοκ-άουτ αγώνα με την Ολλανδία. Έγραψα επίσης ότι το να πάμε στην Ινδονησία τον Αύγουστο φάνταζε τόσο πιθανό/απίθανο όσο το να κατακτούσε το Μουντιάλ η Ισπανία (που τότε, λόγω ήττας από την Ελβετία στην πρεμιέρα, είχε πάψει να θεωρείται αδιαφιλονίκητο φαβορί). Η Σλοβακία αποκλείστηκε το ίδιο βράδυ, και η Ισπανία κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο...
Κάτι τελευταίο... Μετά το 24ωρο στο Le Meridien, επιστρέψαμε στο σπίτι της φίλης μου, μακριάαααα από το κέντρο της Κουάλα Λουμπούρ. Όπως έχω πει και στην ίδια, στη... γειτονιά της... ζορίζομαι, επειδή είναι πολύ “country side” για τα γούστα μου. Είμαι των πόλεων, γι' αυτό και, για παράδειγμα, θα περάσω τις πέντε επόμενες ημέρες στην Τζακάρτα, κι όχι σε κάποιο μικρότερο μέρος κοντά στην Τζακάρτα, ούτε σε κάποιο από τα νησάκια βόρεια της πόλης. Πόλη δώσε μου, και την ψυχή μου πάρε, πόλη, κι ας είναι σκέτο... μπιπμπιπχανείο, όπως περιγράφεται η Τζακάρτα. Να όμως που έχοντας λείψει από το σπίτι της φίλης μου για μία σχεδόν βδομάδα, με έπιασα να ανυπομονώ να επιστρέψουμε, να ανοίξουμε την αυλόπορτα για να παρκάρουμε το αυτοκίνητο στην αυλή της, να μας υποδεχθεί η... οικογένεια των γατιών με την οποία μοιραζόμαστε το σπίτι, να κάνω ντουζ με την... κανάτα στο μικροσκοπικό μπάνιο της, κι όχι στη χλιδάτη μπανιέρα του Le Meridien, να φτιάξω ένα ζεστό milo (όποιος έχει χρόνο για σκότωμα, ας ψάξει “milo” στη wikipedia, και θα ξαφνιαστεί βλέποντας πώς πήρε το όνομά του ένα από τα πιο δημοφιλή ροφήματα της Μαλαισίας), και να καθίσω απέναντι από τη μικρή τηλεόρασή “μας” για να δούμε το Λίβερπουλ-Άρσεναλ, μικρή και παλιά, όχι σαν την τεράστια και τελευταία λέξη της τεχνολογίας σαν αυτήν που είχαμε στο δωμάτιό μας στο ξενοδοχείο. Το πώς αισθάνθηκα φθάνοντας στο σπίτι, με ξάφνιασε, με ανησύχησε, με έκανε να χαμογελάσω, ακόμη και να ψιλοτρομάξω, όμως πάνω απ' όλα με έκανε να αισθανθώ καλά με την επιλογή μου να έρθω δεύτερη φορά στη Μαλαισία, και γενικά να συνεχίσω αυτό το ταξίδι που άρχισε πέρσι μέσα Απριλίου, ταξίδι που όπως έχω γράψει κι από άλλες χώρες στις οποίες πήγα πριν πατήσω στη νοτιοανατολική Ασία, αποφάσισα να το κάνω όχι μόνο για να “περάσω καλά”, αλλά και για να μάθω περισσότερα για τον εαυτό μου, “δοκιμάζοντάς” με σε καταστάσεις πρωτόγνωρες. Ό,τι καινούργιο βιώνω, το θεωρώ κέρδος, κι ας μην είναι απαραίτητα στην κατηγορία “χαρούμενη ανάμνηση”.
Το κόβω εδώ, γιατί αν συνεχίσω, θα καταλήξω να γράψω ολόκληρο αυτοψυχαναλυτικό σεντόνι...


“Τα λέμε” από Ινδονησία!


Παράκληση προς όποιον ασχολείται με τα των ιστοριών στο καλό μας travelstories.gr: τις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου θα τις συνεχίσω επιστρέφοντας από την Ινδονησία (λέω αύριο να αρχίσω ξεχωριστή ιστορία αποκλειστικά για τις 20 μέρες που θα περάσω στην Ιάβα), γι' αυτό παρακαλώ, pretty-please, να μη μου τις μετακινείστε από τις “ιστορίες σε εξέλιξη”. Terima kasih! (ευχαριστώ πολύ!)

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 15
• 16
• 17
• 18

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 17 of 18

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[getxowoman]

Οκ, τοτε το επομενο κειμενο θα γραφτει παρεα με τα γατακια!

Καλη συνεχεια στο ταξιδι και στις περιπετειες σου!

Υ.Γ. Χρονια ειχες να μας γραψεις!

 

[mariath]

Κι έλεγα πότε θα ξαναδούμε ιστορία από σένα...
Θα περιμένουμε τα νέα σου κι ελπίζω να είναι όπως τα θέλεις!

 

[babaduma]

Old Town White Coffee = Classic. Για τους αρχάριους και λιγότερο "ριψοκίνδυνους" (και όχι μόνον), σίγουρο στοίχημα και good value for money.

 

[10900km]

Η ευχή μου εισακούστηκε. Χθες (Τρίτη) το μεσημέρι “πήραμε” εξιτήριο από το νοσοκομείο, και μετά από 40... εεε... “ενδιαφέροντα” λεπτά στο τιμόνι, ο γράφων πάρκαρε το Perodua της φίλης του μπροστά στη συμπαθητική/τίγκα στα γατιά μονοκατοικία για την οποία έγραψα προχθές. “Ενδιαφέροντα”, αν αναλογιστεί κανείς ότι στη Μαλαισία τα αυτοκίνητα έχουν το τιμόνι στα δεξιά, τον λεβιέ ταχυτήτων αριστερά από το τιμόνι, και οδηγούν “αντίθετα” (αν δεχθούμε λανθασμένα σαν σταθερά ότι εμείς στην Ελλάδα οδηγούμε στην “κανονική”, στη “σωστή” πλευρά του δρόμου). Προσθέστε σε αυτά το πόσο μαλακό είναι το γκάζι του αυτοκινήτου της φίλης μου και πόσο σκληρό το τιμόνι του, και... μπορείτε να φανταστείτε τις σκηνές απείρου κάλλους που ζήσαμε, ειδικά τις στιγμές που άλλαζα ταχύτητα πάνω σε στροφές(...).
Σχεδόν 50 μέρες μετά την τελευταία φορά που βρέθηκα σε αυτό το σπίτι, όλα μου φάνηκαν τόσο γνώριμα σαν να μην είχε περάσει περισσότερο από ένα Σαββατοκύριακο. Μόνο που τα γατάκια από τέσσερα είχαν γίνει έξι, με τα δύο νεότερα μέλη της... οικογένειας να είναι σούπερ χαριτωμένα αλλά και σούπερ φοβισμένα από τον... μπαμπούλα που ξαφνικά εμφανίστηκε στο σπίτι τους. Κατά τ' άλλα, ενώ τακτοποιούσα τα πράγματά μας στο δωμάτιο, άκουσα τον γνώριμο αστείο ήχο που κάνει το ποδήλατο του τύπου που τρεις-τέσσερις φορές την ημέρα περνάει από τη γειτονιά πουλώντας ψωμί. Κατά τις τρεις και μισή άνοιξαν οι ουρανοί, όπως σχεδόν κάθε μέρα στην Κουάλα Λουμπούρ, για περίπου ένα δίωρο. Και αργότερα, το απόγευμα, το κάλεσμα σε προσευχή από το μεγάφωνο του γειτονικού τζαμιού. Σαν να μην είχε περάσει μία μέρα...
Το θέμα τώρα είναι, εντάξει, έχω διάθεση να γράψω, να γράφω κάθε (δεύτερη) μέρα, όμως... δεν ξέρω πόσο ενδιαφέρον έχει για οποιονδήποτε η καθημερινότητά μου σε ένα προάστιο της Κουάλα Λουμπούρ, μακριάαα από το κέντρο, μακριά από τα σημεία της πόλης που κάποιοι έχετε ήδη επισκεφτεί, ή σχεδιάζετε να επισκεφτείτε στο μέλλον. Μπορώ να γράψω για την “ενδιαφέρουσα” Κουάλα Λουμπούρ πολλά, ας είναι καλά οι αρκετές εβδομάδες που πέρασα εδώ από τον Ιανουάριο μέχρι τον Μάιο, όμως στην παρούσα φάση, “είμαι αλλού”. Μπορώ μόνο να γράψω ότι χθες στο Καρφούρ της περιοχής που πήγα για ψώνια, έπιασα αρκετούς να με κοιτάζουν σαν κάτι αξιοπερίεργο. Όλοι τους έχουν ξαναδεί ξένο, αμφιβάλω όμως αν έχουν ξαναδεί ξένο στο νότιο Cheras, και μάλιστα στο Καρφούρ, με ένα κομμάτι χαρτί στο χέρι, να τικάρει αυτά που βρήκε, και να ξύνει το κεφάλι του για αυτά που δεν μπορούσε να βρει... Μπορώ να γράψω για την υπέρ των Ισπανών “κερκίδα” που στήθηκε στο σπίτι μας από τις δύο και μισή μετά τα μεσάνυχτα και για τις επόμενες δύο ώρες, πανηγυρίζοντας το γκολ του Βίγια επί της Πορτογαλίας, και χλευάζοντας τον Ρονάλντο όπως έφευγε στο τέλος από το γήπεδο τσατισμένος. Μπορώ να γράψω για το ότι κάνουμε ντουζ με κανάτα, γεμίζοντας με νερό μία μεγάλη λεκάνη, κάτι που από την πρώτη φορά που το έκανα εδώ, μου θύμισε περιγραφές της μητέρας μου από το χαμόσπιτο που έμενε στην Άνω Τούμπα όταν ήταν παιδάκι, εκείνη, οι παππούδες μου, και δύο θείοι μου, τα αδέρφια της. Αυτά κι άλλα παρόμοια μπορώ να γράψω, και... με το συμπάθιο . Πρακτικά tips και περιγραφές hot σημείων της Κουάλα Λουμπούρ ελπίζω να γράψω σύντομα, όταν σταθεί ξανά εφικτό να αρχίσουμε να... κυκλοφορούμε στην πόλη. Μέχρι τότε... με την περιγραφή της Κουαλαλουμπουριανής προαστιακής ζωής θα σας ταΐζω, γεύματα αυστηρής δίετας από πλευράς ενδιαφέροντος, σαν αυτά που έτρωγε η φίλη μου μια βδομάδα στο νοσοκομείο.
Έστω και... αντιτουριστικά , it's good to be back, και να μοιράζομαι σκόρπιες σκέψεις και εικόνες με κόσμο που είτε μόλις με πρόσεξε πρώτη φορά, είτε μου έκανε νοερά παρέα από πέρσι τον Απρίλιο που άρχισα αυτό το... ξεχειλωμένο (πλέον) χρονικά ταξίδι...


Χαιρετίσματα από το νότιο Cheras (τρέχα γύρευε)!

 

[GTS]

Γράφε ακάθεκτος!!

 

[zmaria]

Τέλεια! Νέες ανταποκρίσεις από τον καθηλωτικό 10900!! Too excited....

 

[mariath]

Γράφε για ό,τι σου κάνει κέφι. Δεν μας νοιάζει αν είναι τουριστικά ή αντιτουριστικά, αρκεί που είναι αυθεντικά, έτσι όπως τα ζεις.
Α και περαστικά στην φίλη σου

 

[Rebequita]

Δεν μπορεις να κανεις αλλιως, εχεις δεσμευτει οτι θα γραφεις σε αυτο το ταξιδι. Συνεχισε...

 

[dim kyr]

Νομίζω ότι σήμερα είναι η ημέρα γραφής αν δεν κάνω λάθος. Οι υποσχέσεις πρέπει να τηρούνται.....

 

[10900km]

Μεσάνυχτα (Παρασκευής) και κάτι. Ο γράφων και οι τρεις Malaysian Chinese που απαρτίζουμε την... καθιερωμένη πλέον κερκίδα σε κάθε παιχνίδι του μουντιάλ, μόλις είδαμε την Ολλανδία να πετάει εκτός διοργάνωσης τη Βραζιλία. Όταν είχαμε χρόνο να σκεφτούμε τα σχόλιά μας, μιλούσαμε στα Αγγλικά. Οι πολύ-πολύ αυθόρμητες αντιδράσεις όμως, εκφράστηκαν στα Ελληνικά (βασικά επρόκειτο για μπινελίκια για τον διαιτητή, και για δύο συγκεκριμένους παίκτες της Βραζιλίας που μου έσπασαν τα νεύρα) και στα Κινέζικα. Όσο για το τι έλεγαν οι Malaysian Chinese της κερκίδας, ο... Κομφούκιος και η ψυχή τους. Η φίλη μου μου πήρε δύο βιβλία για να με βοηθήσει στα Κινέζικα. Χα! Κάθε φορά που τα παίρνω στα χέρια και προσπαθώ να βγάλω άκρη, αισθάνομαι σαν να με βάζουν να μαγειρέψω (σημείωση: από μαγειρική δεν ξέρω πού πάνε τα 3,5 από τα τέσσερα) με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη, τα μάτια καλυμμένα, κι ένα τεράστιο ντούριαν να βρωμοκοπάει και να μη με αφήνει να ξεχωρίσω καμία άλλη μυρωδιά στο δωμάτιο-κουζίνα...


Μένοντας στο κεφάλαιο κουζίνα-μαγειρική, η σημερινή ήταν μέρα με πολύ... ελληνικό χρώμα. Το πρωί μάς έφτιαξα φραπέδες, με την φίλη μου να ενθουσιάζεται βλέποντάς με να φτιάχνω καφέ με κρύο νερό (ανήκουστο στη Μαλαισία), και να... πετάει τη σκούφια της βλέποντας δύο δάκτυλα αφρό πάνω από τον καφέ της (με τι μπορεί να ενθουσιαστεί ο άνθρωπος...). Το μεσημέρι είπαμε να τη βγάλουμε με κάτι ελαφρύ, κι έτσι ετοίμασα κάτι σαν χωριάτικη σαλάτα. Ντοματούλα, αγγουράκι, λαχανάκι, καροτάκι, ρίγανη, ελαιόλαδο, και, last but most definitely not least, φέτα! “Lemnos (με ένα ελληνικό κεφαλαίο Λ δίπλα, μέσα σε κύκλο). The Australian Fetta”(!!!). Το δε βράδυ, πριν τον αγώνα, μαγείρεψα (τρομάρα μου) το μόνο πράγμα που ξέρω να κάνω (εκτός από το να βγάζω έτοιμα φαγητά από την κατάψυξη και να τα βάζω στον φούρνο μικροκυμάτων για λίγα λεπτά), δηλαδή μακαρόνια, βάζοντας παρακαλώ δίπλα στα πιάτα μας ένα μικρότερο πιατάκι με τζατζίκι, επίσης “Lemnos” (“The traditional dip, Tzatziki”). Δώσ' του και καρπούζι μετά το φαγητό, κι ήρθε κι έδεσε... ελληνικά, “αρχές Ιούλη στην Ελλάδα” style...


Τα περνάμε ήσυχα. Τα ράμματα-σουβενίρ της φίλης μου από την προ δέκα (και κάτι) ημερών εγχείρησή της δε μας επιτρέπουν πολλά σούρτα-φέρτα. Μια βόλτα μέχρι τη γωνία βγήκαμε μόνο μία φορά. Αγάλι-αγάλι... Ετοιμάζουμε τα πρωινά-μεσημεριανά-απογευματινά-βραδινά μας, γελάμε με τις google μεταφράσεις στα Αγγλικά, κειμένων που έγραψα στο travelstories στο παρελθόν, την ψήνω να αρχίσει να γράφει το βιβλίο που έχει στο μυαλό της για την χρονιά που πέρασε το 2008 δουλεύοντας σαν freelancer δημοσιογράφος καλύπτοντας τη Φόρμουλα 1, σκεφτόμαστε τι χρώμα να βάψω τους τοίχους του σπιτιού της για να ανανεώσει λίγο το λουκ του, γελάμε με τα πονηρόλογα που της λέω στα Κινέζικα χρησιμοποιώντας ένα από τα δύο βιβλία που μου πήρε, χαζεύουμε τα γατάκια του σπιτιού που βλέπουν αόρατους εχθρούς παντού και ξαφνικά, έτσι όπως κοιμούνται, ορμάνε προς την κουρτίνα κι αρχίζουν να σκαρφαλώνουν, και γενικά... χαλαρά. Και δε με πειράζει καθόλου. Το φιλοσόφησα... Όταν κάνεις πολύ λίγα πράγματα, έχεις πολύ περισσότερο χρόνο να προσέξεις λεπτομέρειες που υπό φυσιολογικές συνθήκες σου ξεφεύγουν. Λεπτομέρειες χρήσιμες κι ενδιαφέρουσες; Εξαρτάται από το τι θεωρεί κανείς χρήσιμο κι ενδιαφέρον. Όταν είμαι στο εξωτερικό, ακόμη κι ένα σπασμένο πλακάκι σε ένα κατά τ' άλλα τέλεια στρωμένο πεζοδρόμιο μου τραβάει την προσοχή. Στην Θεσσαλονίκη η ζωή με αφήνει δυστυχώς τόσο μα τόσο αδιάφορο που μπορεί να μαζευτούν τρία πυροσβεστικά, τέσσερα περιπολικά και πέντε ασθενοφόρα μπροστά από το σπίτι μου, και να μην κουνηθώ από τον καναπέ...


Αυτά τα ολίγα, και σχετικά άνοστα. Μην πείτε ότι δεν σας προειδοποίησα! Dim Kyr και λοιποί αναγνώστες μου, εγώ σας προειδοποίησα, και τη συνείδησή μου καθαρή την έχω...


Τα χαιρετίσματά μου σε όλους από τη μακρινή Κουάλα Λουμπούρ.

 

[dim kyr]

Ολίγα ναι. Ανοστα όχι. Μέχρι πότε θα είσαι Μαλαισία, γιατί σε ένα μήνα περίπου θα σκάσω μύτη και εγώ, αν και δεν θα μείνω για πολύ.