delmem2233
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.199
Βραδάκι, με τον ανεμιστήρα στο ταβάνι στο 30% της δύναμής του, τη μεγάλη παραθυρόπορτα που βλέπει στον δρόμο ανοικτή, τα γατάκια να... δειπνούν στο στήθος της μαμάς τους, μία πανύψηλη φραπεδιά μπροστά μου, και τη φίλη μου αριστερά να ξεφυλλίζει ένα βιβλίο στα Αγγλικά που αγόρασε σήμερα, για το πόσο ευγνώμονες θα έπρεπε να ήταν οι άνθρωποι παντού επί γης στους Έλληνες για όσα πρόσφεραν στην ανθρωπότητα οι αρχαίοι πρόγονοί μας. Εγώ έχω κολλήσει τις δύο τελευταίες ημέρες στο “Man and boy”, ένα βιβλίο για κάποιον 30άρη που ξενοπηδάει μία φορά, το μαθαίνει η γυναίκα του, και τον παρατάει, κι η φίλη μου διαβάζει για το αρχαίο δωδεκάθεό μας, για τις μούσες, για τον Μαραθώνα...
Γιατί όμως άραγε;... Γιατί δεν καίγομαι να πάρω στα χέρια μου το βιβλίο για τα επιτεύγματα των αρχαίων Ελλήνων, όμως έχω ήδη βάλει στο τραπεζάκι δίπλα στη δική μου πλευρά του κρεβατιού ένα βιβλίο για τη Μαλαισία της τελευταίας δεκαετίας του 19ου αιώνα, και του πρώτου μισού του 20ού αιώνα; Μήπως επειδή ήδη ξέρω τα πάντα για την αρχαία Ελλάδα, και κανένα βιβλίο δεν μπορεί να μου προσφέρει κάτι καινούργιο; Anything but. Τα πολύ-πολύ-πολύ βασικά ξέρω για την αρχαία Ελλάδα, κι είμαι βέβαιος ότι μόλις τελειώσει το βιβλίο η φίλη μου, σε τεστ γνώσεων για τους αρχαίους προγόνους μου θα με έβαζε κάτω. Τότε; Γιατί; Ίσως επειδή οι Αμερικάνοι έχουν δίκιο όταν λένε ότι “το γρασίδι είναι πάντα πιο πράσινο στην άλλη πλευρά του φράκτη”...
Όταν γνωστοί/συγγενείς/πρώην συνάδελφοι με ρωτάνε αν είναι “όμορφα” στη Μαλαισία, απαντάω με μισόλογα. Έχω όντως δει όμορφα μέρη στη Μαλαισία, όταν όμως έκλεινα τα μάτια και σκεφτόμουν αυτήν τη χώρα τον Μάιο και τον Ιούνιο, τις μερικές εβδομάδες που πέρασα στην Θεσσαλονίκη μεταξύ των δύο ταξιδιών εδώ, την “Bolehland”, τη χώρα του “μπορώ” (boleh), δεν την έφερνα στο μυαλό μου σαν “ωραία”, αλλά σαν “τρελά ενδιαφέρουσα”. Κάτι ανέφερα επί τούτου προχθές. Δίνοντας νέο παράδειγμα, θα... επικαλεστώ μία κουβέντα περί ανέμων και υδάτων που είχαμε με τη φίλη μου χθες το βράδυ. Δημοτικό πήγε σε κινέζικο σχολείο. Γυμνάσιο πήγε σε δημόσιο, όπου τα μαθήματα γίνονται στη γλώσσα των Malays. Μόνο που... ένα από τα φαινόμενα της ζωής στη σύγχρονη Μαλαισία, είναι να ευνοούνται προκλητικά οι Malays, και οι Κινέζοι με τους Ινδούς να... βολεύονται με τα αποφάγια. Στο σχολείο για παράδειγμα, κάθε χρόνο δίνονται υποτροφίες από εξαιρετικές ιδιωτικές σχολές, με την παρότρυνση του κράτους. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους, εκείνοι που “τσιμπάνε” τις υποτροφίες είναι Malays. Έτσι, τα δύο τελευταία χρόνια του γυμνασίου, η φίλη μου είχε καταλήξει να βρίσκεται σε μία τάξη στην οποία είχαν μείνει μόνο Κινέζοι (κι ελάχιστοι Ινδοί), μια και όλοι οι Malays είχαν μεταπηδήσει σε πολύ καλύτερα, ιδιωτικά σχολεία. Η ειρωνεία της υπόθεσης ήταν ότι οι καθηγητές στο σχολείο της ήταν Malays, και μένοντας πιστοί στο πρόγραμμα του δημόσιου σχολείου, έκαναν τα μαθήματα στην Bahasa Melayu, άσχετα αν το 90% των μαθητών ήταν Κινέζοι. Πείτε με περίεργο, αλλά ιστορίες σαν αυτήν είναι που καθιστούν τη Μαλαισία γαργαλιστικά ενδιαφέρουσα για μένα.
Η Μαλαισία με βάζει σε σκέψεις... Αν αράδιαζα μία-μία τις περιπτώσεις στην καθημερινή ζωή που οι Malays ευνοούνται και οι Κινέζοι get screwed (για να το θέσω όσο πιο λάιτ μπορώ), είμαι βέβαιος ότι αρκετοί εξ υμών θα... επαναστατούσατε για λογαριασμό των Κινέζων, θα βγαίνατε από τα ρούχα σας με την έκταση της αδικίας. Το εύκολο είναι να καταδικάσουμε τους Malays σαν απύθμενα άδικους και να τους ρίξουμε στην πυρά. Όμως... Σκεφτείτε πώς θα αισθανόσασταν εσείς, αν το ημερολόγιο έδειχνε 2040, οι γείτονές μας οι Αλβανοί αποτελούσαν το 35% του πληθυσμού της Ελλάδας, είχαν βρει τρόπο να βάλουν χέρι στο μεγαλύτερο κομμάτι του πλούτου της χώρας, και γενικά είχαν φθάσει στο σημείο να αποτελούν κράτος εν κράτει... Οι Malays είχαν φθάσει στο σημείο κάποια στιγμή να είναι σχεδόν... απόκληροι της κοινωνίας στην ίδια τη χώρα τους. Κομπάρσοι, δευτεράντζες, δίχως πολλή περηφάνια να τους έχει απομείνει. Μία μέρα, ο τροχός άρχισε να γυρίζει. Άρχισαν να κάνουν τη χώρα πάλι “δική τους”, περισσότερο χώρα των Malays, και λιγότερο χώρα των Κινέζων (και των Ινδών, οι οποίοι, δύσμοιροι, ήταν ανέκαθεν στον πάτο του βαρελιού). Άλλες φορές το έκαναν με εύσχημο τρόπο, άλλες όχι. Κρίνοντας όμως από το πώς βλέπει τα πράγματα η φίλη μου, οι Κινέζοι έχουν... συμβιβαστεί με τα νέα δεδομένα, κι αντί να κλαίγονται για το πώς ήταν τα πράγματα πριν από κάποια χρόνια και πώς κατέληξαν τώρα, εκτιμούν πολύ το ότι ζουν σε μία χώρα στην οποία αισθάνονται ασφαλείς (ίσως επειδή είναι ακόμη τόσο πολλοί), με το βιοτικό επίπεδό τους να βελτιώνεται. Όχι με τους ρυθμούς που βελτιώνεται η ζωή των Malays, αλλά... έστω.
Το “βάρυνα” το κείμενο... Θα κλείσω με την... παλικαριά που έκανα προχθές. Για να βάλω κάτι στο στόμα μου, πρέπει να μυρίζει ωραία (ή έστω όχι άσχημα), να looks ok (να μην αποστρέφω το βλέμμα μου από αηδία), και ΑΝ αυτά τα δύο προαπαιτούμενα ικανοποιούνται, τότε το βάζω στο στόμα μου. Προχθές πήγα κόντρα σε αυτήν την... αρχή μου, αφήνοντας τον adventurous ταξιδιώτη μέσα μου να κάνει μία εξαίρεση. Ο αδερφός της φίλης μου μας έφερε ντούριαν... Το ντούριαν που λόγω μυρωδιάς έχει... επικηρυχτεί σε ξενοδοχεία στη Μαλαισία, στη Σιγκαπούρη, στην Ινδονησία, στην Ταϊλάνδη. Το ντούριαν που κάνει τον βρομερότερο υπόνομο της βρομερότερης πόλης του κόσμου να μυρίζει σαν κατάστημα Sephora. Κι όμως... Μετά από δύο λεπτά με ένα ντούριαν στο δωμάτιο, η μυρωδιά αρχίζει να περνάει απαρατήρητη (προφανώς επειδή η μύτη έχει συνηθίσει). Το βλέπεις. Ανοιγμένο. Με το φαγώσιμο κομμάτι του στο εσωτερικό να μοιάζει με κάτι που έχει πασαλειφτεί με παχύρευστο σάλιο αγελάδας. Προσπερνάς και την όψη του... Κι εκεί που νομίζεις ότι το μόνο που έχει μείνει είναι να το βάλεις στο στόμα σου και να τελειώνει το βάσανο, συνειδητοποιείς ότι αποτελεί πρόκληση ακόμη και το να το κρατήσεις στο χέρι σου, έτσι... απωθητικό όπως φαντάζει και το αισθάνεσαι να γλιστράει στα δάκτυλά σου. Μια αηδία, μια αηδία και μισή, μια... μητέρα όλων των αηδιών, μέχρι που το βάζεις στο στόμα σου... Τότε... Χμμμ... Δεν θα πω ψέματα, δεν ανέβηκε στην εκτίμησή μου τόσο ώστε να το θεωρώ αγαπημένο μου φρούτο, δεν θα γλείψω τα χείλη μου βλέποντας άλλον να τρώει ντούριαν, όμως... να που “καθάρισα” τρία κομμάτια, δύο επιπλέον από το πρώτο που έβαλα στο στόμα. Αντί να τρέξω να καθαρίσω τα χέρια μου και να αδειάσω το μισό Listerine μου, συνέχισα να τρώω, και στο τέλος έγλειψα και τα δάκτυλά μου. Μετά από αυτό, κι έχοντας επίσης συνηθίσει πλέον να οδηγώ με το τιμόνι στα δεξιά, νομίζω ότι είμαι έτοιμος να κάνω αίτηση για χορήγηση μαλαισιανού διαβατηρίου...
Τις ευχές για περαστικά τις μετέφερα στη φίλη μου, και σας ευχαριστεί όλους. Ευχαριστώ κι εγώ για όσα καλά μου γράψατε κάποιοι τις δύο τελευταίες ημέρες. Όσο για τα περί περί Αλβανών και σκεπτικισμού, μην τα πάρετε σαν δείγμα ξενοφοβίας εκ μέρους μου. Μακριά από μένα αυτά... Απλά, βλέπω πράγματα εδώ που με βάζουν σε σκέψεις, και το έχω σαν αρχή να αποφεύγω τις εύκολες καταδίκες και να βλέπω κάθε κατάσταση, στο μέτρο του δυνατού, από την οπτική γωνία όσο γίνεται περισσότερων... εμπλεκομένων. Αυτό είναι όλο...
Ελαφρώς προμεσονύχτια χαιρετίσματα από Κουάλα Λουμπούρ.
Γιατί όμως άραγε;... Γιατί δεν καίγομαι να πάρω στα χέρια μου το βιβλίο για τα επιτεύγματα των αρχαίων Ελλήνων, όμως έχω ήδη βάλει στο τραπεζάκι δίπλα στη δική μου πλευρά του κρεβατιού ένα βιβλίο για τη Μαλαισία της τελευταίας δεκαετίας του 19ου αιώνα, και του πρώτου μισού του 20ού αιώνα; Μήπως επειδή ήδη ξέρω τα πάντα για την αρχαία Ελλάδα, και κανένα βιβλίο δεν μπορεί να μου προσφέρει κάτι καινούργιο; Anything but. Τα πολύ-πολύ-πολύ βασικά ξέρω για την αρχαία Ελλάδα, κι είμαι βέβαιος ότι μόλις τελειώσει το βιβλίο η φίλη μου, σε τεστ γνώσεων για τους αρχαίους προγόνους μου θα με έβαζε κάτω. Τότε; Γιατί; Ίσως επειδή οι Αμερικάνοι έχουν δίκιο όταν λένε ότι “το γρασίδι είναι πάντα πιο πράσινο στην άλλη πλευρά του φράκτη”...
Όταν γνωστοί/συγγενείς/πρώην συνάδελφοι με ρωτάνε αν είναι “όμορφα” στη Μαλαισία, απαντάω με μισόλογα. Έχω όντως δει όμορφα μέρη στη Μαλαισία, όταν όμως έκλεινα τα μάτια και σκεφτόμουν αυτήν τη χώρα τον Μάιο και τον Ιούνιο, τις μερικές εβδομάδες που πέρασα στην Θεσσαλονίκη μεταξύ των δύο ταξιδιών εδώ, την “Bolehland”, τη χώρα του “μπορώ” (boleh), δεν την έφερνα στο μυαλό μου σαν “ωραία”, αλλά σαν “τρελά ενδιαφέρουσα”. Κάτι ανέφερα επί τούτου προχθές. Δίνοντας νέο παράδειγμα, θα... επικαλεστώ μία κουβέντα περί ανέμων και υδάτων που είχαμε με τη φίλη μου χθες το βράδυ. Δημοτικό πήγε σε κινέζικο σχολείο. Γυμνάσιο πήγε σε δημόσιο, όπου τα μαθήματα γίνονται στη γλώσσα των Malays. Μόνο που... ένα από τα φαινόμενα της ζωής στη σύγχρονη Μαλαισία, είναι να ευνοούνται προκλητικά οι Malays, και οι Κινέζοι με τους Ινδούς να... βολεύονται με τα αποφάγια. Στο σχολείο για παράδειγμα, κάθε χρόνο δίνονται υποτροφίες από εξαιρετικές ιδιωτικές σχολές, με την παρότρυνση του κράτους. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους, εκείνοι που “τσιμπάνε” τις υποτροφίες είναι Malays. Έτσι, τα δύο τελευταία χρόνια του γυμνασίου, η φίλη μου είχε καταλήξει να βρίσκεται σε μία τάξη στην οποία είχαν μείνει μόνο Κινέζοι (κι ελάχιστοι Ινδοί), μια και όλοι οι Malays είχαν μεταπηδήσει σε πολύ καλύτερα, ιδιωτικά σχολεία. Η ειρωνεία της υπόθεσης ήταν ότι οι καθηγητές στο σχολείο της ήταν Malays, και μένοντας πιστοί στο πρόγραμμα του δημόσιου σχολείου, έκαναν τα μαθήματα στην Bahasa Melayu, άσχετα αν το 90% των μαθητών ήταν Κινέζοι. Πείτε με περίεργο, αλλά ιστορίες σαν αυτήν είναι που καθιστούν τη Μαλαισία γαργαλιστικά ενδιαφέρουσα για μένα.
Η Μαλαισία με βάζει σε σκέψεις... Αν αράδιαζα μία-μία τις περιπτώσεις στην καθημερινή ζωή που οι Malays ευνοούνται και οι Κινέζοι get screwed (για να το θέσω όσο πιο λάιτ μπορώ), είμαι βέβαιος ότι αρκετοί εξ υμών θα... επαναστατούσατε για λογαριασμό των Κινέζων, θα βγαίνατε από τα ρούχα σας με την έκταση της αδικίας. Το εύκολο είναι να καταδικάσουμε τους Malays σαν απύθμενα άδικους και να τους ρίξουμε στην πυρά. Όμως... Σκεφτείτε πώς θα αισθανόσασταν εσείς, αν το ημερολόγιο έδειχνε 2040, οι γείτονές μας οι Αλβανοί αποτελούσαν το 35% του πληθυσμού της Ελλάδας, είχαν βρει τρόπο να βάλουν χέρι στο μεγαλύτερο κομμάτι του πλούτου της χώρας, και γενικά είχαν φθάσει στο σημείο να αποτελούν κράτος εν κράτει... Οι Malays είχαν φθάσει στο σημείο κάποια στιγμή να είναι σχεδόν... απόκληροι της κοινωνίας στην ίδια τη χώρα τους. Κομπάρσοι, δευτεράντζες, δίχως πολλή περηφάνια να τους έχει απομείνει. Μία μέρα, ο τροχός άρχισε να γυρίζει. Άρχισαν να κάνουν τη χώρα πάλι “δική τους”, περισσότερο χώρα των Malays, και λιγότερο χώρα των Κινέζων (και των Ινδών, οι οποίοι, δύσμοιροι, ήταν ανέκαθεν στον πάτο του βαρελιού). Άλλες φορές το έκαναν με εύσχημο τρόπο, άλλες όχι. Κρίνοντας όμως από το πώς βλέπει τα πράγματα η φίλη μου, οι Κινέζοι έχουν... συμβιβαστεί με τα νέα δεδομένα, κι αντί να κλαίγονται για το πώς ήταν τα πράγματα πριν από κάποια χρόνια και πώς κατέληξαν τώρα, εκτιμούν πολύ το ότι ζουν σε μία χώρα στην οποία αισθάνονται ασφαλείς (ίσως επειδή είναι ακόμη τόσο πολλοί), με το βιοτικό επίπεδό τους να βελτιώνεται. Όχι με τους ρυθμούς που βελτιώνεται η ζωή των Malays, αλλά... έστω.
Το “βάρυνα” το κείμενο... Θα κλείσω με την... παλικαριά που έκανα προχθές. Για να βάλω κάτι στο στόμα μου, πρέπει να μυρίζει ωραία (ή έστω όχι άσχημα), να looks ok (να μην αποστρέφω το βλέμμα μου από αηδία), και ΑΝ αυτά τα δύο προαπαιτούμενα ικανοποιούνται, τότε το βάζω στο στόμα μου. Προχθές πήγα κόντρα σε αυτήν την... αρχή μου, αφήνοντας τον adventurous ταξιδιώτη μέσα μου να κάνει μία εξαίρεση. Ο αδερφός της φίλης μου μας έφερε ντούριαν... Το ντούριαν που λόγω μυρωδιάς έχει... επικηρυχτεί σε ξενοδοχεία στη Μαλαισία, στη Σιγκαπούρη, στην Ινδονησία, στην Ταϊλάνδη. Το ντούριαν που κάνει τον βρομερότερο υπόνομο της βρομερότερης πόλης του κόσμου να μυρίζει σαν κατάστημα Sephora. Κι όμως... Μετά από δύο λεπτά με ένα ντούριαν στο δωμάτιο, η μυρωδιά αρχίζει να περνάει απαρατήρητη (προφανώς επειδή η μύτη έχει συνηθίσει). Το βλέπεις. Ανοιγμένο. Με το φαγώσιμο κομμάτι του στο εσωτερικό να μοιάζει με κάτι που έχει πασαλειφτεί με παχύρευστο σάλιο αγελάδας. Προσπερνάς και την όψη του... Κι εκεί που νομίζεις ότι το μόνο που έχει μείνει είναι να το βάλεις στο στόμα σου και να τελειώνει το βάσανο, συνειδητοποιείς ότι αποτελεί πρόκληση ακόμη και το να το κρατήσεις στο χέρι σου, έτσι... απωθητικό όπως φαντάζει και το αισθάνεσαι να γλιστράει στα δάκτυλά σου. Μια αηδία, μια αηδία και μισή, μια... μητέρα όλων των αηδιών, μέχρι που το βάζεις στο στόμα σου... Τότε... Χμμμ... Δεν θα πω ψέματα, δεν ανέβηκε στην εκτίμησή μου τόσο ώστε να το θεωρώ αγαπημένο μου φρούτο, δεν θα γλείψω τα χείλη μου βλέποντας άλλον να τρώει ντούριαν, όμως... να που “καθάρισα” τρία κομμάτια, δύο επιπλέον από το πρώτο που έβαλα στο στόμα. Αντί να τρέξω να καθαρίσω τα χέρια μου και να αδειάσω το μισό Listerine μου, συνέχισα να τρώω, και στο τέλος έγλειψα και τα δάκτυλά μου. Μετά από αυτό, κι έχοντας επίσης συνηθίσει πλέον να οδηγώ με το τιμόνι στα δεξιά, νομίζω ότι είμαι έτοιμος να κάνω αίτηση για χορήγηση μαλαισιανού διαβατηρίου...
Τις ευχές για περαστικά τις μετέφερα στη φίλη μου, και σας ευχαριστεί όλους. Ευχαριστώ κι εγώ για όσα καλά μου γράψατε κάποιοι τις δύο τελευταίες ημέρες. Όσο για τα περί περί Αλβανών και σκεπτικισμού, μην τα πάρετε σαν δείγμα ξενοφοβίας εκ μέρους μου. Μακριά από μένα αυτά... Απλά, βλέπω πράγματα εδώ που με βάζουν σε σκέψεις, και το έχω σαν αρχή να αποφεύγω τις εύκολες καταδίκες και να βλέπω κάθε κατάσταση, στο μέτρο του δυνατού, από την οπτική γωνία όσο γίνεται περισσότερων... εμπλεκομένων. Αυτό είναι όλο...
Ελαφρώς προμεσονύχτια χαιρετίσματα από Κουάλα Λουμπούρ.
