Μαλαισία Μαλαισιοφλυαρίες

[10900km]

“Οι Malays το κάνουν με τον δικό τους τρόπο, οι Κινέζοι το κάνουν με τον δικό τους τρόπο, και οι Ινδοί το κάνουν με τον δικό τους τρόπο. Κάποιοι απλά καλούν κάποιον που ξέρει από αυτά, επικοινωνεί με το πνεύμα, και όταν τελειώνει, το πνεύμα έχει φύγει. Κάποιοι άλλοι φωνάζουν στο πνεύμα, κάνουν μεγάλη φασαρία, και περιμένουν έτσι να το διώξουν. Άλλοι οργανώνουν ολόκληρες τελετές, ακολουθώντας για το τελετουργικό οδηγίες που τους έχουν περάσει προηγούμενες γενιές. Ο καθένας έχει τον τρόπο του...” Αυτήν την απάντηση πήρα για το “πώς απομακρύνονται τα πνεύματα από ένα μέρος”, και τη μεταφέρω. Το έψαξα κι εγώ λίγο στο ίντερνετ, κι είδα ότι όντως υπάρχουν πάμπολλοι τρόποι... αντιμετώπισης του προβλήματος. Κατά βάθος όμως, όταν πρόκειται για θέματα πίστης, πίστης στην ύπαρξη (του) Θεού για παράδειγμα, ή στην ύπαρξη πνευμάτων, δεν είναι αλήθεια ότι πιστεύουμε αυτό που θέλουμε να πιστέψουμε; Θέλω να πω... πριν από τρεις ημέρες, ένας νεαρός πνίγηκε σε κάποιο ποτάμι, εδώ, στη Μαλαισία. Προχθές, μέσα σε 24 ώρες από τον πνιγμό του νεαρού, πέθαναν από ανεξήγητα αίτια τα πέντε άτομα που προσπάθησαν να τον σώσουν, να τον βρουν πριν είναι αργά, και να τον πάνε στο νοσοκομείο έγκαιρα. Στο προχθεσινό άρθρο μίας εφημερίδας, στο τέλος του κειμένου, αφέθηκε να εννοηθεί ότι... μπορεί το πνεύμα του νεαρού να είχε κάτι να κάνει με τον θάνατο των πέντε. Χθες έγινε γνωστό ότι το νερό του ποταμού είναι... ανυπολόγιστα μολυσμένο, κι ότι η πολύωρη επαφή μαζί του ήταν που προκάλεσε υψηλό πυρετό στους πέντε, και τελικά τον θάνατό τους. Η υπόθεση μου θυμίζει λίγο X-files, Μόλντερ και Σκάλι. Αν θέλεις να πιστέψεις ότι κάτι υπερφυσικό έχει συμβεί, γράφεις τη “λογική”, την επιστημονική εκδοχή/εξήγηση μίας κατάστασης στα παλιά σου τα παπούτσια. Και το αντίθετο...

Αλκοόλ, μπίρα... Τον Ιανουάριο που πρωτοήρθα στη Μαλαισία, θυμήθηκα μέρες Οκτωβρίου 2008, στη Σιγκαπούρη, τότε που φλέρταρα με το να... τινάξω τον προϋπολογισμό εκείνου του ταξιδιού μου (Σιγκαπούρη-Μακάο-Χονγκ Κονγκ) στον αέρα, λόγω της τιμής της μπίρας. Πολύ απλά, η Κυβέρνηση της Μαλαισίας ακολουθεί την ίδια πολιτική με εκείνη της Σιγκαπούρης, φορολογεί άγρια το αλκοόλ, κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ακόμη κι ένα κουτάκι Tiger να το βρίσκεις σε σούπερ μάρκετ στα δύο ευρώ (8 ρίνγκιτ). Σε κατάστημα στιλ 7 ELEVEN το ίδιο κουτάκι αγγίζει τα 10 ρίνγκιτ, σε απλό μαγαζί (ΑΝ σερβίρεται αλκοόλ) το ίδιο κουτάκι πλησιάζει τα 15 ρίνγκιτ, κι αν θέλεις ατμόσφαιρα, αναπαυτικούς καναπέδες και θέα, μία απλή μπίρα μπορεί να φθάσει και τα 25-30 ρίνγκιτ. Με το ευρώ στα τέσσερα ρίνγκιτ, κάντε τα μαθηματικά. Σαν επισκέπτης αυτής της χώρας, η υψηλή φορολογία στο αλκοόλ πονάει την τσέπη μου. Σαν... παρατηρητής με πιο κρύο κεφάλι όμως, δεν μπορώ να παραγνωρίσω τη θετική πλευρά τού να μην βλέπεις παντού έναν ντόπιο/τουρίστα με ένα μπουκάλι μπίρα στο χέρι. Λόγω και του ότι στην πλειοψηφία τους οι Μαλαισιανοί είναι μουσουλμάνοι, η κατανάλωση αλκοόλ είναι σχετικά περιορισμένη, και ούτε μία φορά, ούτε μία φορά επαναλαμβάνω, δεν είδα μεθυσμένο να τρεκλίζει, να φωνάζει, να κάνει εμετό στην άκρη δρόμου, και να πέφτει φαρδύς-πλατύς στο έδαφος. Αντίθετα, στη Γουατεμάλα για παράδειγμα, όπου σε καλούτσικο μπαρ μία μεγάλη (λίτρου) μπίρα κοστίζει βία-βία δύο ευρώ, είχα βαρεθεί να βλέπω ντόπιους (όχι τόσο ξένους) να κάνουν τις γνωστές βλακείες που μεθυσμένοι άνθρωποι κάνουν, είχα βαρεθεί να διαβάζω σε εφημερίδες για δυστυχήματα σε δρόμους, με (νεκρούς) πρωταγωνιστές μεθυσμένους οδηγούς, και ακούσιους συμπρωταγωνιστές αθώους επιβάτες άλλων οχημάτων...

12 Ιουλίου... Αύριο ήταν να πετάξουμε στην Καμπότζη. Άκυρο (που λέγαμε στον στρατό). Τα εισιτήρια πετάχτηκαν ουσιαστικά στα σκουπίδια την ημέρα που η φίλη μου έμαθε για την εγχείρηση που έπρεπε να κάνει. Η Καμπότζη θα είναι πάντα εκεί. Μπορεί να έχει αλλάξει όταν καταφέρω να πάω, όμως θα είναι εκεί. Οι άνθρωποι είμαστε πολύ λιγότερο “μόνιμοι”... Τις επόμενες ημέρες, αντί να κάνουμε βόλτες στην Phnom Penh και temple-hopping στο Angkor, θα... εμβαθύνουμε στην εκμάθηση... εεε... “βασικών” Ελληνικών (λύνομαι στα γέλια όταν ακούω τη φίλη μου να λέει “τυχαίο; Ντε νομίζω...”), θα συνεχίσουμε να εξαντλούμε την εντυπωσιακή συλλογή DVD της (προτιμούμε τις κωμωδίες, με highlight το ότι στο τρίτο “TAXI” -σειρά τριών γαλλικών κωμωδιών με πρωταγωνιστή έναν οδηγό ταξί στη Μασσαλία- για 2-3 δευτερόλεπτα ακούγεται η εισαγωγή του ελληνικού εθνικού ύμνου!), και πιθανότατα θα περάσουμε ένα ακόμη χέρι τον Δικέφαλο Αετό, έμβλημα του ΠΑΟΚ, και το “ΟΙΚΙΑ ΓΙΟ ΓΙ”, που ζωγραφίσαμε προχθές στο ξύλινο καπάκι του αγωγού υδάτων μπροστά από το σπίτι “μας”. Είπα να γράψουμε κάτι στα Ελληνικά, η φίλη μου είναι κολλημένη με το ποδόσφαιρο, η τρίτη λέξη που ξεστόμισε ο γράφων μετά από “μαμά” και “μπαμπά” ήταν “ΠΑΟΚ”, οπότε...

Για του λόγου το αληθές...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …

  Go to chapter

  Go
• 18

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 18

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[getxowoman]

Οκ, τοτε το επομενο κειμενο θα γραφτει παρεα με τα γατακια!

Καλη συνεχεια στο ταξιδι και στις περιπετειες σου!

Υ.Γ. Χρονια ειχες να μας γραψεις!

 

[mariath]

Κι έλεγα πότε θα ξαναδούμε ιστορία από σένα...
Θα περιμένουμε τα νέα σου κι ελπίζω να είναι όπως τα θέλεις!

 

[babaduma]

Old Town White Coffee = Classic. Για τους αρχάριους και λιγότερο "ριψοκίνδυνους" (και όχι μόνον), σίγουρο στοίχημα και good value for money.

 

[10900km]

Η ευχή μου εισακούστηκε. Χθες (Τρίτη) το μεσημέρι “πήραμε” εξιτήριο από το νοσοκομείο, και μετά από 40... εεε... “ενδιαφέροντα” λεπτά στο τιμόνι, ο γράφων πάρκαρε το Perodua της φίλης του μπροστά στη συμπαθητική/τίγκα στα γατιά μονοκατοικία για την οποία έγραψα προχθές. “Ενδιαφέροντα”, αν αναλογιστεί κανείς ότι στη Μαλαισία τα αυτοκίνητα έχουν το τιμόνι στα δεξιά, τον λεβιέ ταχυτήτων αριστερά από το τιμόνι, και οδηγούν “αντίθετα” (αν δεχθούμε λανθασμένα σαν σταθερά ότι εμείς στην Ελλάδα οδηγούμε στην “κανονική”, στη “σωστή” πλευρά του δρόμου). Προσθέστε σε αυτά το πόσο μαλακό είναι το γκάζι του αυτοκινήτου της φίλης μου και πόσο σκληρό το τιμόνι του, και... μπορείτε να φανταστείτε τις σκηνές απείρου κάλλους που ζήσαμε, ειδικά τις στιγμές που άλλαζα ταχύτητα πάνω σε στροφές(...).
Σχεδόν 50 μέρες μετά την τελευταία φορά που βρέθηκα σε αυτό το σπίτι, όλα μου φάνηκαν τόσο γνώριμα σαν να μην είχε περάσει περισσότερο από ένα Σαββατοκύριακο. Μόνο που τα γατάκια από τέσσερα είχαν γίνει έξι, με τα δύο νεότερα μέλη της... οικογένειας να είναι σούπερ χαριτωμένα αλλά και σούπερ φοβισμένα από τον... μπαμπούλα που ξαφνικά εμφανίστηκε στο σπίτι τους. Κατά τ' άλλα, ενώ τακτοποιούσα τα πράγματά μας στο δωμάτιο, άκουσα τον γνώριμο αστείο ήχο που κάνει το ποδήλατο του τύπου που τρεις-τέσσερις φορές την ημέρα περνάει από τη γειτονιά πουλώντας ψωμί. Κατά τις τρεις και μισή άνοιξαν οι ουρανοί, όπως σχεδόν κάθε μέρα στην Κουάλα Λουμπούρ, για περίπου ένα δίωρο. Και αργότερα, το απόγευμα, το κάλεσμα σε προσευχή από το μεγάφωνο του γειτονικού τζαμιού. Σαν να μην είχε περάσει μία μέρα...
Το θέμα τώρα είναι, εντάξει, έχω διάθεση να γράψω, να γράφω κάθε (δεύτερη) μέρα, όμως... δεν ξέρω πόσο ενδιαφέρον έχει για οποιονδήποτε η καθημερινότητά μου σε ένα προάστιο της Κουάλα Λουμπούρ, μακριάαα από το κέντρο, μακριά από τα σημεία της πόλης που κάποιοι έχετε ήδη επισκεφτεί, ή σχεδιάζετε να επισκεφτείτε στο μέλλον. Μπορώ να γράψω για την “ενδιαφέρουσα” Κουάλα Λουμπούρ πολλά, ας είναι καλά οι αρκετές εβδομάδες που πέρασα εδώ από τον Ιανουάριο μέχρι τον Μάιο, όμως στην παρούσα φάση, “είμαι αλλού”. Μπορώ μόνο να γράψω ότι χθες στο Καρφούρ της περιοχής που πήγα για ψώνια, έπιασα αρκετούς να με κοιτάζουν σαν κάτι αξιοπερίεργο. Όλοι τους έχουν ξαναδεί ξένο, αμφιβάλω όμως αν έχουν ξαναδεί ξένο στο νότιο Cheras, και μάλιστα στο Καρφούρ, με ένα κομμάτι χαρτί στο χέρι, να τικάρει αυτά που βρήκε, και να ξύνει το κεφάλι του για αυτά που δεν μπορούσε να βρει... Μπορώ να γράψω για την υπέρ των Ισπανών “κερκίδα” που στήθηκε στο σπίτι μας από τις δύο και μισή μετά τα μεσάνυχτα και για τις επόμενες δύο ώρες, πανηγυρίζοντας το γκολ του Βίγια επί της Πορτογαλίας, και χλευάζοντας τον Ρονάλντο όπως έφευγε στο τέλος από το γήπεδο τσατισμένος. Μπορώ να γράψω για το ότι κάνουμε ντουζ με κανάτα, γεμίζοντας με νερό μία μεγάλη λεκάνη, κάτι που από την πρώτη φορά που το έκανα εδώ, μου θύμισε περιγραφές της μητέρας μου από το χαμόσπιτο που έμενε στην Άνω Τούμπα όταν ήταν παιδάκι, εκείνη, οι παππούδες μου, και δύο θείοι μου, τα αδέρφια της. Αυτά κι άλλα παρόμοια μπορώ να γράψω, και... με το συμπάθιο . Πρακτικά tips και περιγραφές hot σημείων της Κουάλα Λουμπούρ ελπίζω να γράψω σύντομα, όταν σταθεί ξανά εφικτό να αρχίσουμε να... κυκλοφορούμε στην πόλη. Μέχρι τότε... με την περιγραφή της Κουαλαλουμπουριανής προαστιακής ζωής θα σας ταΐζω, γεύματα αυστηρής δίετας από πλευράς ενδιαφέροντος, σαν αυτά που έτρωγε η φίλη μου μια βδομάδα στο νοσοκομείο.
Έστω και... αντιτουριστικά , it's good to be back, και να μοιράζομαι σκόρπιες σκέψεις και εικόνες με κόσμο που είτε μόλις με πρόσεξε πρώτη φορά, είτε μου έκανε νοερά παρέα από πέρσι τον Απρίλιο που άρχισα αυτό το... ξεχειλωμένο (πλέον) χρονικά ταξίδι...


Χαιρετίσματα από το νότιο Cheras (τρέχα γύρευε)!

 

[GTS]

Γράφε ακάθεκτος!!

 

[zmaria]

Τέλεια! Νέες ανταποκρίσεις από τον καθηλωτικό 10900!! Too excited....

 

[mariath]

Γράφε για ό,τι σου κάνει κέφι. Δεν μας νοιάζει αν είναι τουριστικά ή αντιτουριστικά, αρκεί που είναι αυθεντικά, έτσι όπως τα ζεις.
Α και περαστικά στην φίλη σου

 

[Rebequita]

Δεν μπορεις να κανεις αλλιως, εχεις δεσμευτει οτι θα γραφεις σε αυτο το ταξιδι. Συνεχισε...

 

[dim kyr]

Νομίζω ότι σήμερα είναι η ημέρα γραφής αν δεν κάνω λάθος. Οι υποσχέσεις πρέπει να τηρούνται.....

 

[10900km]

Μεσάνυχτα (Παρασκευής) και κάτι. Ο γράφων και οι τρεις Malaysian Chinese που απαρτίζουμε την... καθιερωμένη πλέον κερκίδα σε κάθε παιχνίδι του μουντιάλ, μόλις είδαμε την Ολλανδία να πετάει εκτός διοργάνωσης τη Βραζιλία. Όταν είχαμε χρόνο να σκεφτούμε τα σχόλιά μας, μιλούσαμε στα Αγγλικά. Οι πολύ-πολύ αυθόρμητες αντιδράσεις όμως, εκφράστηκαν στα Ελληνικά (βασικά επρόκειτο για μπινελίκια για τον διαιτητή, και για δύο συγκεκριμένους παίκτες της Βραζιλίας που μου έσπασαν τα νεύρα) και στα Κινέζικα. Όσο για το τι έλεγαν οι Malaysian Chinese της κερκίδας, ο... Κομφούκιος και η ψυχή τους. Η φίλη μου μου πήρε δύο βιβλία για να με βοηθήσει στα Κινέζικα. Χα! Κάθε φορά που τα παίρνω στα χέρια και προσπαθώ να βγάλω άκρη, αισθάνομαι σαν να με βάζουν να μαγειρέψω (σημείωση: από μαγειρική δεν ξέρω πού πάνε τα 3,5 από τα τέσσερα) με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη, τα μάτια καλυμμένα, κι ένα τεράστιο ντούριαν να βρωμοκοπάει και να μη με αφήνει να ξεχωρίσω καμία άλλη μυρωδιά στο δωμάτιο-κουζίνα...


Μένοντας στο κεφάλαιο κουζίνα-μαγειρική, η σημερινή ήταν μέρα με πολύ... ελληνικό χρώμα. Το πρωί μάς έφτιαξα φραπέδες, με την φίλη μου να ενθουσιάζεται βλέποντάς με να φτιάχνω καφέ με κρύο νερό (ανήκουστο στη Μαλαισία), και να... πετάει τη σκούφια της βλέποντας δύο δάκτυλα αφρό πάνω από τον καφέ της (με τι μπορεί να ενθουσιαστεί ο άνθρωπος...). Το μεσημέρι είπαμε να τη βγάλουμε με κάτι ελαφρύ, κι έτσι ετοίμασα κάτι σαν χωριάτικη σαλάτα. Ντοματούλα, αγγουράκι, λαχανάκι, καροτάκι, ρίγανη, ελαιόλαδο, και, last but most definitely not least, φέτα! “Lemnos (με ένα ελληνικό κεφαλαίο Λ δίπλα, μέσα σε κύκλο). The Australian Fetta”(!!!). Το δε βράδυ, πριν τον αγώνα, μαγείρεψα (τρομάρα μου) το μόνο πράγμα που ξέρω να κάνω (εκτός από το να βγάζω έτοιμα φαγητά από την κατάψυξη και να τα βάζω στον φούρνο μικροκυμάτων για λίγα λεπτά), δηλαδή μακαρόνια, βάζοντας παρακαλώ δίπλα στα πιάτα μας ένα μικρότερο πιατάκι με τζατζίκι, επίσης “Lemnos” (“The traditional dip, Tzatziki”). Δώσ' του και καρπούζι μετά το φαγητό, κι ήρθε κι έδεσε... ελληνικά, “αρχές Ιούλη στην Ελλάδα” style...


Τα περνάμε ήσυχα. Τα ράμματα-σουβενίρ της φίλης μου από την προ δέκα (και κάτι) ημερών εγχείρησή της δε μας επιτρέπουν πολλά σούρτα-φέρτα. Μια βόλτα μέχρι τη γωνία βγήκαμε μόνο μία φορά. Αγάλι-αγάλι... Ετοιμάζουμε τα πρωινά-μεσημεριανά-απογευματινά-βραδινά μας, γελάμε με τις google μεταφράσεις στα Αγγλικά, κειμένων που έγραψα στο travelstories στο παρελθόν, την ψήνω να αρχίσει να γράφει το βιβλίο που έχει στο μυαλό της για την χρονιά που πέρασε το 2008 δουλεύοντας σαν freelancer δημοσιογράφος καλύπτοντας τη Φόρμουλα 1, σκεφτόμαστε τι χρώμα να βάψω τους τοίχους του σπιτιού της για να ανανεώσει λίγο το λουκ του, γελάμε με τα πονηρόλογα που της λέω στα Κινέζικα χρησιμοποιώντας ένα από τα δύο βιβλία που μου πήρε, χαζεύουμε τα γατάκια του σπιτιού που βλέπουν αόρατους εχθρούς παντού και ξαφνικά, έτσι όπως κοιμούνται, ορμάνε προς την κουρτίνα κι αρχίζουν να σκαρφαλώνουν, και γενικά... χαλαρά. Και δε με πειράζει καθόλου. Το φιλοσόφησα... Όταν κάνεις πολύ λίγα πράγματα, έχεις πολύ περισσότερο χρόνο να προσέξεις λεπτομέρειες που υπό φυσιολογικές συνθήκες σου ξεφεύγουν. Λεπτομέρειες χρήσιμες κι ενδιαφέρουσες; Εξαρτάται από το τι θεωρεί κανείς χρήσιμο κι ενδιαφέρον. Όταν είμαι στο εξωτερικό, ακόμη κι ένα σπασμένο πλακάκι σε ένα κατά τ' άλλα τέλεια στρωμένο πεζοδρόμιο μου τραβάει την προσοχή. Στην Θεσσαλονίκη η ζωή με αφήνει δυστυχώς τόσο μα τόσο αδιάφορο που μπορεί να μαζευτούν τρία πυροσβεστικά, τέσσερα περιπολικά και πέντε ασθενοφόρα μπροστά από το σπίτι μου, και να μην κουνηθώ από τον καναπέ...


Αυτά τα ολίγα, και σχετικά άνοστα. Μην πείτε ότι δεν σας προειδοποίησα! Dim Kyr και λοιποί αναγνώστες μου, εγώ σας προειδοποίησα, και τη συνείδησή μου καθαρή την έχω...


Τα χαιρετίσματά μου σε όλους από τη μακρινή Κουάλα Λουμπούρ.

 

[dim kyr]

Ολίγα ναι. Ανοστα όχι. Μέχρι πότε θα είσαι Μαλαισία, γιατί σε ένα μήνα περίπου θα σκάσω μύτη και εγώ, αν και δεν θα μείνω για πολύ.