delmem2233
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.199
Πλάκα έχω... Πάνε 75 μέρες από την τελευταία φορά που ανέβασα κείμενο σε αυτήν την ιστορία, εδώ και 48 ώρες δεν είμαι καν στη Μαλαισία (“μαζεύτηκα”, προσωρινά, στην Θεσσαλονίκη), όμως “με τρώει” να γράψω ένα τελευταίο κείμενο εδώ... Λες και... στάζει η βρύση, οι σταγόνες κάνουν εκείνον τον εκνευριστικό θόρυβο που με τρελαίνει, και για να κοιμηθώ πρέπει πρώτα να σηκωθώ, να πάω στην κουζίνα, και να σφίξω τη βρύση για να σταματήσει να στάζει... Όχι ότι το βλέπω σαν υποχρέωση. Απλά... θα αισθανθώ καλύτερα αν βάλω ένα (ψιλο)πρέπον τέλος στην ιστορία.
Δύο μέρες τώρα, στην Θεσσαλονίκη, κάθε φορά που περνάω δρόμο, πρώτα κοιτάω δεξιά, και μετά αριστερά. Όταν οδηγώ και χρειάζεται να αλλάξω ταχύτητα, τον λεβιέ τον ψάχνω με το αριστερό χέρι στα αριστερά μου, μάταια φυσικά, μια και εκεί, στα “δικά μας” τα αμάξια, βρίσκεται η... πόρτα του οδηγού, βεβαίως-βεβαίως. Κι όταν κάθομαι να φάω τα λαχταριστά φαγητά της μάνας μου, για να κόψω κάτι, αντί για μαχαίρι χρησιμοποιώ κουτάλι (“it's not part of our eating culture”, μου εξήγησαν στη Μαλαισία, όταν ρώτησα γιατί δεν χρησιμοποιούν μαχαίρι για να κόβουν το φαγητό). Για να μην “πω” για τη διαφορά ώρας, τις έξι ώρες που μας χωρίζουν, και με έκαναν το πρώτο βράδυ να κοιμηθώ από τις οκτώ, και να μην ανοίξω καν τα μάτια όταν, με την τηλεόραση ανοικτή, άκουσα τον τύπο στο κανάλι που μετέδιδε το Μίλαν-Ρεάλ να ουρλιάζει για το γκολ της ισοφάρισης στις καθυστερήσεις. Με άλλα λόγια, in a way, ακόμη στη Μαλαισία είμαι.
Σκέφτομαι πώς να κάνω αυτό το κείμενο χρηστικό, πώς να φανεί χρήσιμο σε κάποιον που θα το διαβάσει, είτε σύντομα είτε μετά από καιρό... Σε κάποια κείμενά μου από τη Μαλαισία, έπλεξα το εγκώμιο της χώρας, και της Κουάλα Λουμπούρ συγκεκριμένα, επομένως αν κάποιος είναι στη διαδικασία συλλογής πληροφοριών πριν από ταξίδι εκεί και ξεψαχνίζει ιστορίες για τη συγκεκριμένη χώρα, λογικά τα “μπράβο” μου και τα “εύγε” μου για τη Μαλαισία τα έχει ήδη διαβάσει. Τι να προσθέσω; Ό,τι και να πω, δεν θα είμαι αντικειμενικός, επειδή έζησα τη συγκεκριμένη χώρα, και ειδικά την Κουάλα Λουμπούρ, πολύ διαφορετικά απ' ότι τη ζει κάποιος που πηγαίνει για διακοπές εκεί, για λίγες ημέρες. Αυτό που μου βγαίνει να προτείνω, είναι αυτό που προτείνω για κάθε προορισμό. Αν θέλετε να πάρετε μία γεύση από Μαλαισία που να ξεφεύγει από τα τετριμμένα, επικοινωνήστε με κόσμο που ζει εκεί, και δοκιμάστε κάποιες από τις ιστοσελίδες μέσω των οποίων μπορείς να φιλοξενηθείς, σχεδόν παντού, πλέον, στον κόσμο. Αυτό που κάνει τη συγκεκριμένη εμπειρία στη Μαλαισία ακόμη πιο rewarding, είναι ότι, αν θέλεις, μπορείς να πάρεις πρωινό με Malay τρώγοντας το “δικό του” nasi lemak, μεσημεριανό με Malaysian Chinese τρώγοντας το “δικό του” char kway teow, μπορείς να πας για καφεδιά το απόγευμα ή ποτό το βράδυ με expats που έχουν κάνει την Κουάλα Λουμπούρ σπίτι τους και σου δίνουν τη δική τους οπτική της πόλης/χώρας, και πριν πέσεις για ύπνο να μοιραστείς late night supper (όπως το λένε εκεί), με Malaysian Indian, σε mamak stall, τρώγοντας το “δικό του” roti (κατά προτίμηση pisang, με μπανάνα. Το αγαπημένο μου). Σχεδόν δέκα μήνες στη Νοτιοανατολική Ασία, δεν πήγα σε όλες τις χώρες, πήγα όμως σε μερικές, και το (επαναλαμβάνω, κάθε άλλο παρά αντικειμενικό) συμπέρασμα/διαπίστωσή μου είναι ότι η Μαλαισία, λόγω της συνύπαρξης τόσο διαφορετικών φυλών, είναι η πιο ενδιαφέρουσα χώρα, τουλάχιστον για εκείνον που σε ένα ταξίδι του δεν θέλει μόνο εξωτικές παραλίες (τις οποίες η Μαλαισία διαθέτει σε πληθώρα), αλλά “φτιάχνεται” εξίσου παρατηρώντας τον κόσμο, διαφορετικό κόσμο, και ερχόμενος σε επαφή μαζί του. Η Σιγκαπούρη είναι μία μικρογραφία (kind of) της Μαλαισίας όσον αφορά τη συνύπαρξη διαφορετικών φυλών, αλλά τα της Σιγκαπούρης θα τα γράψω σε άλλο, σύντομο, κείμενο.
Οποιαδήποτε στιγμή κάποιος χρειαστεί κάποια πληροφορία και νομίζει ότι μπορώ να βοηθήσω, είμαι στη διάθεσή του. Αυτονόητο, αλλά... δεν κάνει κακό καμιά φορά να αναφέρουμε και τα αυτονόητα.
Όσο για τη δική μου εμπειρία εκεί, το να τη μοιραστώ με βάζει σε δίλημμα, όπως συνέβαινε κάθε φορά που έγραφα για το πώς ζούσα τη μαλαισιανή “περιπέτειά” μου όσο ακόμη ήμουν εκεί. Όταν διαβάζω ιστορίες άλλων, με ενδιαφέρει όχι ο τόπος σαν γεωγραφικό μήκος και πλάτος, αλλά ο τόπος σαν μέρος στο οποίο εκείνος που γράφει το κείμενο πέρασε στιγμές που “δίνει” έχοντας βουτήξει πρώτα τα δάκτυλά του στο πώς τον έκαναν να αισθανθεί εκείνα που έκανε/έζησε. Με ενδιαφέρουν οι προσωπικές ιστορίες έτσι όπως εκτυλίχθηκαν σε έναν τόπο (αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους λάτρεψα την πρόσφατη ιστορία του Γιώργου από τη Βενεζουέλα, για παράδειγμα), περισσότερο από τον τόπο αυτόν καθεαυτόν. Όταν όμως πρόκειται για τις δικές μου ιστορίες, τη στιγμή που “ανεβάζω” ένα κείμενο με σκέψεις μου, το έχω ήδη μετανιώσει
, επειδή σκέφτομαι ότι ο καθένας έχει ήδη πολλά στο μυαλό του, και το τελευταίο που θέλει να κάνει είναι να σπαταλήσει πέντε λεπτά διαβάζοντας τις δικές μου παρλαπίπες . Anyway! Θα “πω” μόνο ότι το διάστημα που πέρασα στη Μαλαισία από τον Ιούνιο μέχρι και προχθές, ήταν μεν σούπερ ενδιαφέρον, ένα Μάθημα με το “Μ” κεφαλαίο, άλλο τόσο όμως ήταν, μαζί με τον ενάμιση χρόνο που πέρασα σαν στρατιώτης, το πιο δύσκολο της ζωής μου, ουσιαστικά για τον ίδιο λόγο. Σαν φαντάρος, εκείνο που με πέθαινε ήταν ότι αισθανόμουν φυλακισμένος, επειδή δεν είχα την ελευθερία ανά πάσα στιγμή να είμαι οπουδήποτε ήθελα. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, ο στρατός ΕΙΝΑΙ ένα είδος φυλακής. Πέρα από τα καλά και τα άσχημά του, γεγονός είναι ότι αν στις τέσσερις τα ξημερώματα σου τη δώσει να μπεις στο αμάξι σου και να πας βόλτα, δεν μπορείς να το κάνεις, είσαι... χωροταξικά περιορισμένος , κι αυτό είναι μία μορφή φυλάκισης. Στην Κουάλα Λουμπούρ κανείς δε με ανάγκασε να μείνω τόσο καιρό, παρά μόνο ο ίδιος ο εαυτός μου. Having said that, αν είχαμε σήμερα 26 Ιουνίου και με κάποιον μαγικό τρόπο ήξερα με λεπτομέρειες πώς θα κυλούσαν οι τέσσερις (και κάτι) τελευταίοι μήνες, πάλι θα την είχα πάρει τη δεύτερη πτήση (μέσα σε λίγους μήνες) για Μαλαισία, παρά τις αμέτρητες φορές που αισθάνθηκα ψυχοπλακωμένος και στα πρόθυρα κατάθλιψης. Κάποια πράγματα αξίζουν ακόμη και να ψυχοπλακωθούμε γι' αυτά... Γι' αυτό υπάρχει η Λατινική Αμερική(...), για να πηγαίνεις εκεί με μαυρισμένη την ψυχή, και μέσα σε λίγες ημέρες να αισθάνεσαι άλλος άνθρωπος...
Στη Μαλαισία θα ξαναπάω. Απλά... το ξέρω. Το αισθάνομαι. Όπως ξέρω ότι μια μέρα θα πάω ξανά στο Ρίο ντε Ζανέιρο, όχι όμως και στο Salvador da Bahia, άσχετα αν το τελευταίο είναι η αγαπημένη μου πόλη στη Βραζιλία. Μπορεί να πέσω κι έξω. Ο χρόνος θα δείξει... Για να πάω όμως οπουδήποτε (αλλού, πέρα από κάποιο νοσοκομείο με πολλαπλά κατάγματα), καλά θα κάνω να αρχίσω άμεσα να κοιτάω πρώτα αριστερά και ΜΕΤΑ δεξιά, όταν περνάω σαν πεζός, δρόμο στην Θεσσαλονίκη...
Δύο μέρες τώρα, στην Θεσσαλονίκη, κάθε φορά που περνάω δρόμο, πρώτα κοιτάω δεξιά, και μετά αριστερά. Όταν οδηγώ και χρειάζεται να αλλάξω ταχύτητα, τον λεβιέ τον ψάχνω με το αριστερό χέρι στα αριστερά μου, μάταια φυσικά, μια και εκεί, στα “δικά μας” τα αμάξια, βρίσκεται η... πόρτα του οδηγού, βεβαίως-βεβαίως. Κι όταν κάθομαι να φάω τα λαχταριστά φαγητά της μάνας μου, για να κόψω κάτι, αντί για μαχαίρι χρησιμοποιώ κουτάλι (“it's not part of our eating culture”, μου εξήγησαν στη Μαλαισία, όταν ρώτησα γιατί δεν χρησιμοποιούν μαχαίρι για να κόβουν το φαγητό). Για να μην “πω” για τη διαφορά ώρας, τις έξι ώρες που μας χωρίζουν, και με έκαναν το πρώτο βράδυ να κοιμηθώ από τις οκτώ, και να μην ανοίξω καν τα μάτια όταν, με την τηλεόραση ανοικτή, άκουσα τον τύπο στο κανάλι που μετέδιδε το Μίλαν-Ρεάλ να ουρλιάζει για το γκολ της ισοφάρισης στις καθυστερήσεις. Με άλλα λόγια, in a way, ακόμη στη Μαλαισία είμαι.
Σκέφτομαι πώς να κάνω αυτό το κείμενο χρηστικό, πώς να φανεί χρήσιμο σε κάποιον που θα το διαβάσει, είτε σύντομα είτε μετά από καιρό... Σε κάποια κείμενά μου από τη Μαλαισία, έπλεξα το εγκώμιο της χώρας, και της Κουάλα Λουμπούρ συγκεκριμένα, επομένως αν κάποιος είναι στη διαδικασία συλλογής πληροφοριών πριν από ταξίδι εκεί και ξεψαχνίζει ιστορίες για τη συγκεκριμένη χώρα, λογικά τα “μπράβο” μου και τα “εύγε” μου για τη Μαλαισία τα έχει ήδη διαβάσει. Τι να προσθέσω; Ό,τι και να πω, δεν θα είμαι αντικειμενικός, επειδή έζησα τη συγκεκριμένη χώρα, και ειδικά την Κουάλα Λουμπούρ, πολύ διαφορετικά απ' ότι τη ζει κάποιος που πηγαίνει για διακοπές εκεί, για λίγες ημέρες. Αυτό που μου βγαίνει να προτείνω, είναι αυτό που προτείνω για κάθε προορισμό. Αν θέλετε να πάρετε μία γεύση από Μαλαισία που να ξεφεύγει από τα τετριμμένα, επικοινωνήστε με κόσμο που ζει εκεί, και δοκιμάστε κάποιες από τις ιστοσελίδες μέσω των οποίων μπορείς να φιλοξενηθείς, σχεδόν παντού, πλέον, στον κόσμο. Αυτό που κάνει τη συγκεκριμένη εμπειρία στη Μαλαισία ακόμη πιο rewarding, είναι ότι, αν θέλεις, μπορείς να πάρεις πρωινό με Malay τρώγοντας το “δικό του” nasi lemak, μεσημεριανό με Malaysian Chinese τρώγοντας το “δικό του” char kway teow, μπορείς να πας για καφεδιά το απόγευμα ή ποτό το βράδυ με expats που έχουν κάνει την Κουάλα Λουμπούρ σπίτι τους και σου δίνουν τη δική τους οπτική της πόλης/χώρας, και πριν πέσεις για ύπνο να μοιραστείς late night supper (όπως το λένε εκεί), με Malaysian Indian, σε mamak stall, τρώγοντας το “δικό του” roti (κατά προτίμηση pisang, με μπανάνα. Το αγαπημένο μου). Σχεδόν δέκα μήνες στη Νοτιοανατολική Ασία, δεν πήγα σε όλες τις χώρες, πήγα όμως σε μερικές, και το (επαναλαμβάνω, κάθε άλλο παρά αντικειμενικό) συμπέρασμα/διαπίστωσή μου είναι ότι η Μαλαισία, λόγω της συνύπαρξης τόσο διαφορετικών φυλών, είναι η πιο ενδιαφέρουσα χώρα, τουλάχιστον για εκείνον που σε ένα ταξίδι του δεν θέλει μόνο εξωτικές παραλίες (τις οποίες η Μαλαισία διαθέτει σε πληθώρα), αλλά “φτιάχνεται” εξίσου παρατηρώντας τον κόσμο, διαφορετικό κόσμο, και ερχόμενος σε επαφή μαζί του. Η Σιγκαπούρη είναι μία μικρογραφία (kind of) της Μαλαισίας όσον αφορά τη συνύπαρξη διαφορετικών φυλών, αλλά τα της Σιγκαπούρης θα τα γράψω σε άλλο, σύντομο, κείμενο.
Οποιαδήποτε στιγμή κάποιος χρειαστεί κάποια πληροφορία και νομίζει ότι μπορώ να βοηθήσω, είμαι στη διάθεσή του. Αυτονόητο, αλλά... δεν κάνει κακό καμιά φορά να αναφέρουμε και τα αυτονόητα.
Όσο για τη δική μου εμπειρία εκεί, το να τη μοιραστώ με βάζει σε δίλημμα, όπως συνέβαινε κάθε φορά που έγραφα για το πώς ζούσα τη μαλαισιανή “περιπέτειά” μου όσο ακόμη ήμουν εκεί. Όταν διαβάζω ιστορίες άλλων, με ενδιαφέρει όχι ο τόπος σαν γεωγραφικό μήκος και πλάτος, αλλά ο τόπος σαν μέρος στο οποίο εκείνος που γράφει το κείμενο πέρασε στιγμές που “δίνει” έχοντας βουτήξει πρώτα τα δάκτυλά του στο πώς τον έκαναν να αισθανθεί εκείνα που έκανε/έζησε. Με ενδιαφέρουν οι προσωπικές ιστορίες έτσι όπως εκτυλίχθηκαν σε έναν τόπο (αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους λάτρεψα την πρόσφατη ιστορία του Γιώργου από τη Βενεζουέλα, για παράδειγμα), περισσότερο από τον τόπο αυτόν καθεαυτόν. Όταν όμως πρόκειται για τις δικές μου ιστορίες, τη στιγμή που “ανεβάζω” ένα κείμενο με σκέψεις μου, το έχω ήδη μετανιώσει
, επειδή σκέφτομαι ότι ο καθένας έχει ήδη πολλά στο μυαλό του, και το τελευταίο που θέλει να κάνει είναι να σπαταλήσει πέντε λεπτά διαβάζοντας τις δικές μου παρλαπίπες . Anyway! Θα “πω” μόνο ότι το διάστημα που πέρασα στη Μαλαισία από τον Ιούνιο μέχρι και προχθές, ήταν μεν σούπερ ενδιαφέρον, ένα Μάθημα με το “Μ” κεφαλαίο, άλλο τόσο όμως ήταν, μαζί με τον ενάμιση χρόνο που πέρασα σαν στρατιώτης, το πιο δύσκολο της ζωής μου, ουσιαστικά για τον ίδιο λόγο. Σαν φαντάρος, εκείνο που με πέθαινε ήταν ότι αισθανόμουν φυλακισμένος, επειδή δεν είχα την ελευθερία ανά πάσα στιγμή να είμαι οπουδήποτε ήθελα. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, ο στρατός ΕΙΝΑΙ ένα είδος φυλακής. Πέρα από τα καλά και τα άσχημά του, γεγονός είναι ότι αν στις τέσσερις τα ξημερώματα σου τη δώσει να μπεις στο αμάξι σου και να πας βόλτα, δεν μπορείς να το κάνεις, είσαι... χωροταξικά περιορισμένος , κι αυτό είναι μία μορφή φυλάκισης. Στην Κουάλα Λουμπούρ κανείς δε με ανάγκασε να μείνω τόσο καιρό, παρά μόνο ο ίδιος ο εαυτός μου. Having said that, αν είχαμε σήμερα 26 Ιουνίου και με κάποιον μαγικό τρόπο ήξερα με λεπτομέρειες πώς θα κυλούσαν οι τέσσερις (και κάτι) τελευταίοι μήνες, πάλι θα την είχα πάρει τη δεύτερη πτήση (μέσα σε λίγους μήνες) για Μαλαισία, παρά τις αμέτρητες φορές που αισθάνθηκα ψυχοπλακωμένος και στα πρόθυρα κατάθλιψης. Κάποια πράγματα αξίζουν ακόμη και να ψυχοπλακωθούμε γι' αυτά... Γι' αυτό υπάρχει η Λατινική Αμερική(...), για να πηγαίνεις εκεί με μαυρισμένη την ψυχή, και μέσα σε λίγες ημέρες να αισθάνεσαι άλλος άνθρωπος... Στη Μαλαισία θα ξαναπάω. Απλά... το ξέρω. Το αισθάνομαι. Όπως ξέρω ότι μια μέρα θα πάω ξανά στο Ρίο ντε Ζανέιρο, όχι όμως και στο Salvador da Bahia, άσχετα αν το τελευταίο είναι η αγαπημένη μου πόλη στη Βραζιλία. Μπορεί να πέσω κι έξω
. Ο χρόνος θα δείξει... Για να πάω όμως οπουδήποτε (αλλού, πέρα από κάποιο νοσοκομείο με πολλαπλά κατάγματα), καλά θα κάνω να αρχίσω άμεσα να κοιτάω πρώτα αριστερά και ΜΕΤΑ δεξιά, όταν περνάω σαν πεζός, δρόμο στην Θεσσαλονίκη...
