Μαλαισία Μαλαισιοφλυαρίες

[10900km]

Δεν ξέρω πόσοι εξ υμών έχετε βρεθεί σε μουσουλμανικές χώρες, γενικά πόσοι έχετε ακούσει απαγγελία του Κορανίου, και πώς σας φάνηκε, πώς σας ακούστηκε, προσωπικά όμως με... ηρεμεί, με χαλαρώνει, και... χωρίς ίχνος ειρωνικής διάθεσης, είναι το καλύτερο υπνωτικό για μένα. Το διάστημα Ιανουάριος-Μάιος έμεινα αρκετά βράδια σε χόστελ, στην Κουάλα Λουμπούρ και στη Μελάκα, και κάθε βράδυ συντονιζόμουν (χρησιμοποιώντας το κινητό τηλέφωνο σαν ραδιόφωνο), στον σταθμό που “παίζει” Κοράνι σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο. Μέσα σε λίγη ώρα είχα αποκοιμηθεί, ακόμη και σε κοιτώνες με φασαρία, με αναμμένα φώτα, με θορυβώδεις πόρτες να ανοιγοκλείνουν κάθε δύο λεπτά. Και στην πολύωρη πτήση από Κάιρο για Κουάλα Λουμπούρ, αν δεν ήταν ο σταθμός με το Κοράνι, δεν θα είχα κοιμηθεί ούτε λεπτό. Και τούτη τη στιγμή, ακούγοντας τη “λειτουργία” από το μεγάφωνο του κοντινού τζαμιού, αισθάνομαι σαν να... κατεβάζω ταχύτητα, να αφήνω κάποιον πνιγμένο στα αμάξια αυτοκινητόδρομο, και να στρίβω στην έξοδο που μας βγάζει στην ήσυχη γειτονιά που είναι το σπίτι της φίλης μου...

Προχθές το πρωί πήγαμε σε ένα πανεπιστημιακό νοσοκομείο για πληροφορίες για τη θεραπεία που σε λίγες ημέρες πρέπει να αρχίσει η φίλη μου. Περιμένοντας, χαζεύαμε στην τηλεόραση μία παλιά μαλαισιανή ταινία, από τη δεκαετία του '60, πιθανότατα. Εντυπωσιακό... Είχα διαβάσει και μου είχαν πει ότι τα πράγματα στη χώρα μέχρι πριν από 10-15 χρόνια ήταν πολύ διαφορετικά, όσον αφορά τους μουσουλμάνους, το πώς ντύνονταν οι γυναίκες, το πώς αντιλαμβάνονταν γενικά οι Μαλαισιανοί το ισλάμ, όμως αυτά τα 15-20 λεπτά της ταινίας που χάζεψα προχθές, μου έκαναν τεράστια εντύπωση. Η ιστορία εκτυλισσόταν σε κάποιο χωριό. Καμία (μα καμία) γυναίκα δεν είχε το κεφάλι καλυμμένο, πρόσωπο/χέρια/πόδια από το γόνατο και κάτω ήταν σε... κοινή θέα, σε μία σκηνή ένα ζευγάρι έκανε... αγκαλίτσες σε κρεβάτι, και σε άλλη σκηνή άλλος άνδρας χάιδευε την ίδια γυναίκα. Σήμερα, σε μαλαισιανή σαπουνόπερα, πολύ-πολύ δύσκολα θα δεις μουσουλμάνα να μην έχει καλυμμένο το κεφάλι και από δέρμα να δείχνει περισσότερο από τα δάκτυλά της. Για αγγίγματα μεταξύ μελών του αντίθετου φύλλου, ούτε κουβέντα. Κι όλα αυτά, στο... αποκορύφωμα μίας αλλαγής που όπως μου έχουν πει, άρχισε μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης, σε συνδυασμό με τη στρατηγική επιλογή της τότε ηγεσίας της χώρας να στρέψει τον κόσμο σε μία πιο... συντηρητική εκδοχή του ισλάμ...

Πήγαμε λοιπόν στο νοσοκομείο, πήραμε όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμασταν, και μετά πήγαμε καρφί σε ένα παραδοσιακό κινέζικο φαρμακείο. Η επιστήμη... επιστήμη, και η παράδοση... παράδοση. Ο γιατρός/φαρμακοποιός είναι γιος του γιατρού/φαρμακοποιού στον οποίο πήγαινε και ο πατέρας της φίλης μου. Της εξήγησε τι ακριβώς περιείχε κάθε σακουλάκι, και πώς θα τη βοηθήσει. Το περιεχόμενο θα μπορούσε να το αποκαλέσει κανείς... βότανα, με την πολύ ευρεία έννοια του όρου. Όση ώρα τους άκουγα να μιλάνε στα Κινέζικα, σκεφτόμουν ότι στην Ελλάδα τα... βότανα και άλλα συναφή γιατροσόφια, κάποιοι τα λοιδορούν, κάποιοι τα θεωρούν ξεπερασμένα, ίσως και μέσο για να ξεγελάσει κάποιος καπάτσος άτομα με ασθένεια, άτομα απελπισμένα για κάτι που θα τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν το πρόβλημά τους. Εδώ, όχι. Εδώ οι “παραδοσιακοί” Κινέζοι γιατροί/φαρμακοποιοί αντιμετωπίζονται με απόλυτο σεβασμό. Ένας στους δύο Chinese Malaysian πιστεύει ότι η δική τους παραδοσιακή ιατρική μπορεί να τον βοηθήσει, και το άλλο 50% πιστεύει ότι ακόμη κι αν δεν προκύψουν απτά αποτελέσματα καλυτέρευσης της κατάστασης ενός ασθενούς, δεν τον βλάπτει να δοκιμάσει. Προσωπικά, θα δοκίμαζα. Επειδή όντως, “δεν θα είχα να χάσω τίποτα”, κι επιπλέον επειδή η σούπα που φτιάχνει η φίλη μου με όσα της έδωσε ο φαρμακοποιός της, δε μυρίζει κι άσχημα...

Γενικά έχω την αίσθηση ότι στη Μαλαισία ο κόσμος θεωρεί δεδομένα, πράγματα που στην Ελλάδα αντιμετωπίζουμε άλλοτε με τεράστιο σκεπτικισμό, κι άλλοτε με ειρωνική διάθεση. Συχνά-πυκνά μπορεί να διαβάσει κανείς σε τοπικές εφημερίδες ιστορίες για πνεύματα, νεκρών που λόγω του τρόπου με τον οποίο είχαν πεθάνει, είχαν “κολλήσει” σε κάποιο μέρος, και εμφανίζονταν σε ζωντανούς, συνήθως ζητώντας έμμεσα βοήθεια. Σε κανένα από τα σχετικά ρεπορτάζ που έχω διαβάσει, δεν έχω... μυριστεί ειρωνική διάθεση από την πλευρά του συντάκτη, ούτε ίχνος σκεπτικισμού. Υπήρχε “ξερή” περιγραφή του γεγονότος ως ακριβώς τέτοιου, ως “γεγονότος”, και στο τέλος πάντα υπήρχε αναφορά στο τι οι τοπικές αρχές είχαν σκοπό να κάνουν για να επιλύσουν το πρόβλημα, να βοηθήσουν τα πνεύματα να “ξεκολλήσουν” από το μέρος στο οποίο είχαν εγκλωβιστεί. Τόσο απλά...

Έχω αποφασίσει κάθε φορά που γράφω, κάθε 2-3 μέρες, να πιάνομαι από ό,τι έχει συμβεί αυτές τις ημέρες, και κάπως έτσι να δίνω σύντομες περιγραφές καταστάσεων στη Μαλαισία. Σαν να σας είχα απέναντί μου νοερά, κουβεντιάζοντας για πράγματα που συμβαίνουν εδώ. Όσοι πιστοί, παραμείνετε “συντονισμένοι”...

Μέχρι την επόμενη φορά...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 18

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 18

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[getxowoman]

Οκ, τοτε το επομενο κειμενο θα γραφτει παρεα με τα γατακια!

Καλη συνεχεια στο ταξιδι και στις περιπετειες σου!

Υ.Γ. Χρονια ειχες να μας γραψεις!

 

[mariath]

Κι έλεγα πότε θα ξαναδούμε ιστορία από σένα...
Θα περιμένουμε τα νέα σου κι ελπίζω να είναι όπως τα θέλεις!

 

[babaduma]

Old Town White Coffee = Classic. Για τους αρχάριους και λιγότερο "ριψοκίνδυνους" (και όχι μόνον), σίγουρο στοίχημα και good value for money.

 

[10900km]

Η ευχή μου εισακούστηκε. Χθες (Τρίτη) το μεσημέρι “πήραμε” εξιτήριο από το νοσοκομείο, και μετά από 40... εεε... “ενδιαφέροντα” λεπτά στο τιμόνι, ο γράφων πάρκαρε το Perodua της φίλης του μπροστά στη συμπαθητική/τίγκα στα γατιά μονοκατοικία για την οποία έγραψα προχθές. “Ενδιαφέροντα”, αν αναλογιστεί κανείς ότι στη Μαλαισία τα αυτοκίνητα έχουν το τιμόνι στα δεξιά, τον λεβιέ ταχυτήτων αριστερά από το τιμόνι, και οδηγούν “αντίθετα” (αν δεχθούμε λανθασμένα σαν σταθερά ότι εμείς στην Ελλάδα οδηγούμε στην “κανονική”, στη “σωστή” πλευρά του δρόμου). Προσθέστε σε αυτά το πόσο μαλακό είναι το γκάζι του αυτοκινήτου της φίλης μου και πόσο σκληρό το τιμόνι του, και... μπορείτε να φανταστείτε τις σκηνές απείρου κάλλους που ζήσαμε, ειδικά τις στιγμές που άλλαζα ταχύτητα πάνω σε στροφές(...).
Σχεδόν 50 μέρες μετά την τελευταία φορά που βρέθηκα σε αυτό το σπίτι, όλα μου φάνηκαν τόσο γνώριμα σαν να μην είχε περάσει περισσότερο από ένα Σαββατοκύριακο. Μόνο που τα γατάκια από τέσσερα είχαν γίνει έξι, με τα δύο νεότερα μέλη της... οικογένειας να είναι σούπερ χαριτωμένα αλλά και σούπερ φοβισμένα από τον... μπαμπούλα που ξαφνικά εμφανίστηκε στο σπίτι τους. Κατά τ' άλλα, ενώ τακτοποιούσα τα πράγματά μας στο δωμάτιο, άκουσα τον γνώριμο αστείο ήχο που κάνει το ποδήλατο του τύπου που τρεις-τέσσερις φορές την ημέρα περνάει από τη γειτονιά πουλώντας ψωμί. Κατά τις τρεις και μισή άνοιξαν οι ουρανοί, όπως σχεδόν κάθε μέρα στην Κουάλα Λουμπούρ, για περίπου ένα δίωρο. Και αργότερα, το απόγευμα, το κάλεσμα σε προσευχή από το μεγάφωνο του γειτονικού τζαμιού. Σαν να μην είχε περάσει μία μέρα...
Το θέμα τώρα είναι, εντάξει, έχω διάθεση να γράψω, να γράφω κάθε (δεύτερη) μέρα, όμως... δεν ξέρω πόσο ενδιαφέρον έχει για οποιονδήποτε η καθημερινότητά μου σε ένα προάστιο της Κουάλα Λουμπούρ, μακριάαα από το κέντρο, μακριά από τα σημεία της πόλης που κάποιοι έχετε ήδη επισκεφτεί, ή σχεδιάζετε να επισκεφτείτε στο μέλλον. Μπορώ να γράψω για την “ενδιαφέρουσα” Κουάλα Λουμπούρ πολλά, ας είναι καλά οι αρκετές εβδομάδες που πέρασα εδώ από τον Ιανουάριο μέχρι τον Μάιο, όμως στην παρούσα φάση, “είμαι αλλού”. Μπορώ μόνο να γράψω ότι χθες στο Καρφούρ της περιοχής που πήγα για ψώνια, έπιασα αρκετούς να με κοιτάζουν σαν κάτι αξιοπερίεργο. Όλοι τους έχουν ξαναδεί ξένο, αμφιβάλω όμως αν έχουν ξαναδεί ξένο στο νότιο Cheras, και μάλιστα στο Καρφούρ, με ένα κομμάτι χαρτί στο χέρι, να τικάρει αυτά που βρήκε, και να ξύνει το κεφάλι του για αυτά που δεν μπορούσε να βρει... Μπορώ να γράψω για την υπέρ των Ισπανών “κερκίδα” που στήθηκε στο σπίτι μας από τις δύο και μισή μετά τα μεσάνυχτα και για τις επόμενες δύο ώρες, πανηγυρίζοντας το γκολ του Βίγια επί της Πορτογαλίας, και χλευάζοντας τον Ρονάλντο όπως έφευγε στο τέλος από το γήπεδο τσατισμένος. Μπορώ να γράψω για το ότι κάνουμε ντουζ με κανάτα, γεμίζοντας με νερό μία μεγάλη λεκάνη, κάτι που από την πρώτη φορά που το έκανα εδώ, μου θύμισε περιγραφές της μητέρας μου από το χαμόσπιτο που έμενε στην Άνω Τούμπα όταν ήταν παιδάκι, εκείνη, οι παππούδες μου, και δύο θείοι μου, τα αδέρφια της. Αυτά κι άλλα παρόμοια μπορώ να γράψω, και... με το συμπάθιο . Πρακτικά tips και περιγραφές hot σημείων της Κουάλα Λουμπούρ ελπίζω να γράψω σύντομα, όταν σταθεί ξανά εφικτό να αρχίσουμε να... κυκλοφορούμε στην πόλη. Μέχρι τότε... με την περιγραφή της Κουαλαλουμπουριανής προαστιακής ζωής θα σας ταΐζω, γεύματα αυστηρής δίετας από πλευράς ενδιαφέροντος, σαν αυτά που έτρωγε η φίλη μου μια βδομάδα στο νοσοκομείο.
Έστω και... αντιτουριστικά , it's good to be back, και να μοιράζομαι σκόρπιες σκέψεις και εικόνες με κόσμο που είτε μόλις με πρόσεξε πρώτη φορά, είτε μου έκανε νοερά παρέα από πέρσι τον Απρίλιο που άρχισα αυτό το... ξεχειλωμένο (πλέον) χρονικά ταξίδι...


Χαιρετίσματα από το νότιο Cheras (τρέχα γύρευε)!

 

[GTS]

Γράφε ακάθεκτος!!

 

[zmaria]

Τέλεια! Νέες ανταποκρίσεις από τον καθηλωτικό 10900!! Too excited....

 

[mariath]

Γράφε για ό,τι σου κάνει κέφι. Δεν μας νοιάζει αν είναι τουριστικά ή αντιτουριστικά, αρκεί που είναι αυθεντικά, έτσι όπως τα ζεις.
Α και περαστικά στην φίλη σου

 

[Rebequita]

Δεν μπορεις να κανεις αλλιως, εχεις δεσμευτει οτι θα γραφεις σε αυτο το ταξιδι. Συνεχισε...

 

[dim kyr]

Νομίζω ότι σήμερα είναι η ημέρα γραφής αν δεν κάνω λάθος. Οι υποσχέσεις πρέπει να τηρούνται.....

 

[10900km]

Μεσάνυχτα (Παρασκευής) και κάτι. Ο γράφων και οι τρεις Malaysian Chinese που απαρτίζουμε την... καθιερωμένη πλέον κερκίδα σε κάθε παιχνίδι του μουντιάλ, μόλις είδαμε την Ολλανδία να πετάει εκτός διοργάνωσης τη Βραζιλία. Όταν είχαμε χρόνο να σκεφτούμε τα σχόλιά μας, μιλούσαμε στα Αγγλικά. Οι πολύ-πολύ αυθόρμητες αντιδράσεις όμως, εκφράστηκαν στα Ελληνικά (βασικά επρόκειτο για μπινελίκια για τον διαιτητή, και για δύο συγκεκριμένους παίκτες της Βραζιλίας που μου έσπασαν τα νεύρα) και στα Κινέζικα. Όσο για το τι έλεγαν οι Malaysian Chinese της κερκίδας, ο... Κομφούκιος και η ψυχή τους. Η φίλη μου μου πήρε δύο βιβλία για να με βοηθήσει στα Κινέζικα. Χα! Κάθε φορά που τα παίρνω στα χέρια και προσπαθώ να βγάλω άκρη, αισθάνομαι σαν να με βάζουν να μαγειρέψω (σημείωση: από μαγειρική δεν ξέρω πού πάνε τα 3,5 από τα τέσσερα) με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη, τα μάτια καλυμμένα, κι ένα τεράστιο ντούριαν να βρωμοκοπάει και να μη με αφήνει να ξεχωρίσω καμία άλλη μυρωδιά στο δωμάτιο-κουζίνα...


Μένοντας στο κεφάλαιο κουζίνα-μαγειρική, η σημερινή ήταν μέρα με πολύ... ελληνικό χρώμα. Το πρωί μάς έφτιαξα φραπέδες, με την φίλη μου να ενθουσιάζεται βλέποντάς με να φτιάχνω καφέ με κρύο νερό (ανήκουστο στη Μαλαισία), και να... πετάει τη σκούφια της βλέποντας δύο δάκτυλα αφρό πάνω από τον καφέ της (με τι μπορεί να ενθουσιαστεί ο άνθρωπος...). Το μεσημέρι είπαμε να τη βγάλουμε με κάτι ελαφρύ, κι έτσι ετοίμασα κάτι σαν χωριάτικη σαλάτα. Ντοματούλα, αγγουράκι, λαχανάκι, καροτάκι, ρίγανη, ελαιόλαδο, και, last but most definitely not least, φέτα! “Lemnos (με ένα ελληνικό κεφαλαίο Λ δίπλα, μέσα σε κύκλο). The Australian Fetta”(!!!). Το δε βράδυ, πριν τον αγώνα, μαγείρεψα (τρομάρα μου) το μόνο πράγμα που ξέρω να κάνω (εκτός από το να βγάζω έτοιμα φαγητά από την κατάψυξη και να τα βάζω στον φούρνο μικροκυμάτων για λίγα λεπτά), δηλαδή μακαρόνια, βάζοντας παρακαλώ δίπλα στα πιάτα μας ένα μικρότερο πιατάκι με τζατζίκι, επίσης “Lemnos” (“The traditional dip, Tzatziki”). Δώσ' του και καρπούζι μετά το φαγητό, κι ήρθε κι έδεσε... ελληνικά, “αρχές Ιούλη στην Ελλάδα” style...


Τα περνάμε ήσυχα. Τα ράμματα-σουβενίρ της φίλης μου από την προ δέκα (και κάτι) ημερών εγχείρησή της δε μας επιτρέπουν πολλά σούρτα-φέρτα. Μια βόλτα μέχρι τη γωνία βγήκαμε μόνο μία φορά. Αγάλι-αγάλι... Ετοιμάζουμε τα πρωινά-μεσημεριανά-απογευματινά-βραδινά μας, γελάμε με τις google μεταφράσεις στα Αγγλικά, κειμένων που έγραψα στο travelstories στο παρελθόν, την ψήνω να αρχίσει να γράφει το βιβλίο που έχει στο μυαλό της για την χρονιά που πέρασε το 2008 δουλεύοντας σαν freelancer δημοσιογράφος καλύπτοντας τη Φόρμουλα 1, σκεφτόμαστε τι χρώμα να βάψω τους τοίχους του σπιτιού της για να ανανεώσει λίγο το λουκ του, γελάμε με τα πονηρόλογα που της λέω στα Κινέζικα χρησιμοποιώντας ένα από τα δύο βιβλία που μου πήρε, χαζεύουμε τα γατάκια του σπιτιού που βλέπουν αόρατους εχθρούς παντού και ξαφνικά, έτσι όπως κοιμούνται, ορμάνε προς την κουρτίνα κι αρχίζουν να σκαρφαλώνουν, και γενικά... χαλαρά. Και δε με πειράζει καθόλου. Το φιλοσόφησα... Όταν κάνεις πολύ λίγα πράγματα, έχεις πολύ περισσότερο χρόνο να προσέξεις λεπτομέρειες που υπό φυσιολογικές συνθήκες σου ξεφεύγουν. Λεπτομέρειες χρήσιμες κι ενδιαφέρουσες; Εξαρτάται από το τι θεωρεί κανείς χρήσιμο κι ενδιαφέρον. Όταν είμαι στο εξωτερικό, ακόμη κι ένα σπασμένο πλακάκι σε ένα κατά τ' άλλα τέλεια στρωμένο πεζοδρόμιο μου τραβάει την προσοχή. Στην Θεσσαλονίκη η ζωή με αφήνει δυστυχώς τόσο μα τόσο αδιάφορο που μπορεί να μαζευτούν τρία πυροσβεστικά, τέσσερα περιπολικά και πέντε ασθενοφόρα μπροστά από το σπίτι μου, και να μην κουνηθώ από τον καναπέ...


Αυτά τα ολίγα, και σχετικά άνοστα. Μην πείτε ότι δεν σας προειδοποίησα! Dim Kyr και λοιποί αναγνώστες μου, εγώ σας προειδοποίησα, και τη συνείδησή μου καθαρή την έχω...


Τα χαιρετίσματά μου σε όλους από τη μακρινή Κουάλα Λουμπούρ.

 

[dim kyr]

Ολίγα ναι. Ανοστα όχι. Μέχρι πότε θα είσαι Μαλαισία, γιατί σε ένα μήνα περίπου θα σκάσω μύτη και εγώ, αν και δεν θα μείνω για πολύ.