10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Διάβαζα πριν από λίγο τα νέα από Ελλάδα στο in.gr. Seems like τα πρατήρια καυσίμων... στεγνώνουν με ανησυχητικό ρυθμό, στην Θεσσαλονίκη “μου” οι μη νεοδημοκράτες συσπειρώνονται για να “γλιτώσουν” την πόλη από άλλα τέσσερα χρόνια μπλε διοίκησης του δήμου, και ο προπονητής του Άγιαξ δήλωσε ότι θέλει σκορ πρόκρισης από αύριο, στο Άμστερνταμ, κόντρα στον ΠΑΟΚ (επίσης) “μου”. Εδώ πάλι, στη Μαλαισία, τα... ζόρια μας είναι άλλα. Μόλις άρχισαν οι εκπτώσεις, και οι Μαλαισιανοί έχουν... ξαμολυθεί να αγοράσουν ό,τι μπορούν να αγοράσουν, ακόμη κι αν δεν το χρειάζονται, αρκεί να πρόκειται για “ευκαιρία”. Οι εφημερίδες προβάλουν το θέμα των ευκατάστατων Μαλαισιανών που “τα σκάνε” σε γραφεία συνοικεσίων για να τους βρουν σύζυγο από το Βιετνάμ (τις κοπέλες από το οποίο τις προτιμούν από τις Κινέζες και τις Ινδονήσιες), ενώ από μέρα σε μέρα περιμένουμε να εκδοθεί “fatwa”, κάτι σαν “μουσουλμανική ντιρεκτίβα”, που θα καλεί τους “πιστούς” να μην φορούν φανέλες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (επειδή πάνω της φιγουράρουν διαβολάκια) και ομάδων που στο σήμα τους υπάρχει σταυρός (Βραζιλία, Αγγλία, Πορτογαλία, και πάει λέγοντας). Η κάθε γωνιά του πλανήτη, με τα ζόρια της...
Χθες ρώτησα τη φίλη μου ποιο, ένα, χαρακτηριστικό των Malays θα άλλαζε, αν μπορούσε. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, μου είπε ότι θα ήθελε να αλλάξει το πόσο “αργοί” είναι οι Malay συμπατριώτες της. Ανεβοκατέβασα συγκαταβατικά το κεφάλι. I see her point. Τις προάλλες πήγαμε σε ένα ταχυδρομείο για να παραλάβει δύο δέματα, και η Malay κυρία που μας “εξυπηρέτησε” μού θύμισε τον αείμνηστο Μίμη Φωτόπουλο στο “Σταμάτης και Γρηγόρης” (συμπρωταγωνιστής ο επίσης λατρεμένος Νίκος Σταυρίδης). Αν δεν θυμάστε την ταινία, τότε ας πούμε ότι η κυρία έμοιαζε να παίζει... κατενάτσιο, πώς το λένε, να... ροκανίζει τον χρόνο, στις καθυστερήσεις αγώνα στον οποίο η ομάδα της κέρδιζε, κι απλά έκανε ό,τι έπρεπε για να φάει τον χρόνο μέχρι να σφυρίξει ο διαιτητής τη λήξη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του πόσο “slow motion” είναι οι Malays. Μετά, της είπα εγώ τι θα άλλαζα στους Chinese Malaysians, τους της δικής της φυλής δηλαδή. Οι Κινέζοι, παντού όπου τους έχω “πετύχει” στον κόσμο, μου δίνουν την αίσθηση ότι είναι μονίμως βιαστικοί, στην τσίτα, και υπέρ του δέοντος (για τα ελληνικά “χαλαρά” δεδομένα μου) ευθείς, σε σημείο αγένειας. Στην πραγματικότητα δεν είναι αγενείς, αυτό το “what you want?” που σου πετάνε όταν κάθεσαι σε κινέζικο να φας δεν είναι προτροπή να τα μαζέψεις και να φύγεις στη στιγμή επειδή δεν είσαι καλοδεχούμενος, παρά απλά... δείγμα του πόσο “μπαμ μπαμ μπαμ” κάνουν τα πάντα, χωρίς small talk, χωρίς γλυκανάλατες εισαγωγές, χωρίς “thank you for coming, have a good day” αποχαιρετισμούς. Απλά, έτσι είναι, και δεν θα με πείραζε αν ήταν λίγο πιο... χαλαροί. Στο τέλος συμφωνήσαμε ότι οι Ινδοί της Μαλαισίας είναι κάπου στη μέση, κάτι που μας αρέσει, και στους δύο. Πηγαίνεις σε mamak stall για φαγητό, κάποιος έρχεται αμέσως να πάρει παραγγελία (όχι όμως στα malay μαγαζιά που μπορεί να περάσει και πεντάλεπτο μέχρι να σε προσέξουν), τις παραγγελίες τις πετυχαίνουν (όχι όπως στα malay μαγαζιά όπου μία στις δύο φορές μάς φέρνουν άλλα αντί άλλων), καλείς να πληρώσεις, έρχονται με τη μία, τους τα ακουμπάς, και σου πετάνε κι ένα “thank you, thank you”, συνοδευόμενο από χαμογελάκι παρακαλώ.
Από την άλλη (ειλικρινά, πιστέψτε με, τις απεχθάνομαι τις γενικεύσεις, αλλά... τέλος πάντων, κουβέντα να γίνεται...), οι Malays της ανατολικής ακτής είναι σκέτες γλύκες. Σε πόλεις όπως η Kota Bharu και η Kuala Terengganu, εκεί όπου οι Malays αποτελούν μεγάλη πλειοψηφία, σαν ξένος αισθάνεσαι μία πολύ ευχάριστη... ζεστασιά. Άγνωστοι σε χαιρετούν, σου χαμογελούν, παιδιά σε ρωτούν από πού είσαι, και ναι μεν τα πράγματα γίνονται αααρρργγγάαα, αλλά... who cares? Οι Malays ανοίγονται, είναι προσιτοί, μου θυμίζουν πολύ ζεστούς ανθρώπους που συναντάει κανείς σε περιοχές της ελληνικής επαρχίας. Όσο για τους Κινέζους, αν το small talk ήταν ολυμπιακό άθλημα, είναι βέβαιο ότι ούτε καν θα έπιαναν το όριο για να συμμετέχουν στους Αγώνες, όμως θαυμάζω το πόσο efficient είναι. Δείτε τη Σιγκαπούρη, μία “χώρα” που... καλώς ή κακώς, τη θαυμάζω. Μία χώρα που δεν θα ήταν αυτό που είναι σήμερα, αν οι Malays, και όχι οι Κινέζοι, αποτελούσαν πλειοψηφία. Στο money making και στο succeeding επαγγελματικά οι Κινέζοι στα μάτια μου φαντάζουν Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές, ή Αφρο-Αμερικάνοι μπασκετμπολίστες. Μια στο τόσο θα συναντήσεις έναν μαύρο Αμερικάνο που μπάλα του μπάσκετ έχει δει μόνο στην τηλεόραση, ή Βραζιλιάνο που βλέπει μπάλα ποδοσφαίρου και βγάζει σπυράκια, όμως οι περισσότεροι, έστω και λίγο, το... κατέχουν το αντικείμενο, έστω και σε “μια στο τόσο παίζω με τους φίλους μου” επίπεδο. Παρομοίως, οι Κινέζοι (ειδικά της Διασποράς), είναι δοσμένοι στο να πετύχουν επαγγελματικά, οικονομικά, κι αυτό, χωρίς να το ζηλεύω σε επίπεδο “μακάρι κι εγώ να ήμουν έτσι”, δεν μπορώ παρά να το εκτιμώ και να τους το αναγνωρίζω. Κλείνοντας το θέμα, “λέω” τούτο: αν είχα επιχείρηση στη Μαλαισία, τις θέσεις-κλειδιά πιθανότατα θα της εμπιστευόμουν σε Κινέζους. Μετά τη δουλειά όμως, παρέα θα έκανα με Malays. Κι όταν πεινούσαμε, θα τους κέρναγα φαγητό σε ινδικό (που να μην τις απεχθανόμουν κιόλας τις γενικεύσεις...).
Χθες ρώτησα τη φίλη μου ποιο, ένα, χαρακτηριστικό των Malays θα άλλαζε, αν μπορούσε. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, μου είπε ότι θα ήθελε να αλλάξει το πόσο “αργοί” είναι οι Malay συμπατριώτες της. Ανεβοκατέβασα συγκαταβατικά το κεφάλι. I see her point. Τις προάλλες πήγαμε σε ένα ταχυδρομείο για να παραλάβει δύο δέματα, και η Malay κυρία που μας “εξυπηρέτησε” μού θύμισε τον αείμνηστο Μίμη Φωτόπουλο στο “Σταμάτης και Γρηγόρης” (συμπρωταγωνιστής ο επίσης λατρεμένος Νίκος Σταυρίδης). Αν δεν θυμάστε την ταινία, τότε ας πούμε ότι η κυρία έμοιαζε να παίζει... κατενάτσιο, πώς το λένε, να... ροκανίζει τον χρόνο, στις καθυστερήσεις αγώνα στον οποίο η ομάδα της κέρδιζε, κι απλά έκανε ό,τι έπρεπε για να φάει τον χρόνο μέχρι να σφυρίξει ο διαιτητής τη λήξη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του πόσο “slow motion” είναι οι Malays. Μετά, της είπα εγώ τι θα άλλαζα στους Chinese Malaysians, τους της δικής της φυλής δηλαδή. Οι Κινέζοι, παντού όπου τους έχω “πετύχει” στον κόσμο, μου δίνουν την αίσθηση ότι είναι μονίμως βιαστικοί, στην τσίτα, και υπέρ του δέοντος (για τα ελληνικά “χαλαρά” δεδομένα μου) ευθείς, σε σημείο αγένειας. Στην πραγματικότητα δεν είναι αγενείς, αυτό το “what you want?” που σου πετάνε όταν κάθεσαι σε κινέζικο να φας δεν είναι προτροπή να τα μαζέψεις και να φύγεις στη στιγμή επειδή δεν είσαι καλοδεχούμενος, παρά απλά... δείγμα του πόσο “μπαμ μπαμ μπαμ” κάνουν τα πάντα, χωρίς small talk, χωρίς γλυκανάλατες εισαγωγές, χωρίς “thank you for coming, have a good day” αποχαιρετισμούς. Απλά, έτσι είναι, και δεν θα με πείραζε αν ήταν λίγο πιο... χαλαροί. Στο τέλος συμφωνήσαμε ότι οι Ινδοί της Μαλαισίας είναι κάπου στη μέση, κάτι που μας αρέσει, και στους δύο. Πηγαίνεις σε mamak stall για φαγητό, κάποιος έρχεται αμέσως να πάρει παραγγελία (όχι όμως στα malay μαγαζιά που μπορεί να περάσει και πεντάλεπτο μέχρι να σε προσέξουν), τις παραγγελίες τις πετυχαίνουν (όχι όπως στα malay μαγαζιά όπου μία στις δύο φορές μάς φέρνουν άλλα αντί άλλων), καλείς να πληρώσεις, έρχονται με τη μία, τους τα ακουμπάς, και σου πετάνε κι ένα “thank you, thank you”, συνοδευόμενο από χαμογελάκι παρακαλώ.
Από την άλλη (ειλικρινά, πιστέψτε με, τις απεχθάνομαι τις γενικεύσεις, αλλά... τέλος πάντων, κουβέντα να γίνεται...), οι Malays της ανατολικής ακτής είναι σκέτες γλύκες. Σε πόλεις όπως η Kota Bharu και η Kuala Terengganu, εκεί όπου οι Malays αποτελούν μεγάλη πλειοψηφία, σαν ξένος αισθάνεσαι μία πολύ ευχάριστη... ζεστασιά. Άγνωστοι σε χαιρετούν, σου χαμογελούν, παιδιά σε ρωτούν από πού είσαι, και ναι μεν τα πράγματα γίνονται αααρρργγγάαα, αλλά... who cares? Οι Malays ανοίγονται, είναι προσιτοί, μου θυμίζουν πολύ ζεστούς ανθρώπους που συναντάει κανείς σε περιοχές της ελληνικής επαρχίας. Όσο για τους Κινέζους, αν το small talk ήταν ολυμπιακό άθλημα, είναι βέβαιο ότι ούτε καν θα έπιαναν το όριο για να συμμετέχουν στους Αγώνες, όμως θαυμάζω το πόσο efficient είναι. Δείτε τη Σιγκαπούρη, μία “χώρα” που... καλώς ή κακώς, τη θαυμάζω. Μία χώρα που δεν θα ήταν αυτό που είναι σήμερα, αν οι Malays, και όχι οι Κινέζοι, αποτελούσαν πλειοψηφία. Στο money making και στο succeeding επαγγελματικά οι Κινέζοι στα μάτια μου φαντάζουν Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές, ή Αφρο-Αμερικάνοι μπασκετμπολίστες. Μια στο τόσο θα συναντήσεις έναν μαύρο Αμερικάνο που μπάλα του μπάσκετ έχει δει μόνο στην τηλεόραση, ή Βραζιλιάνο που βλέπει μπάλα ποδοσφαίρου και βγάζει σπυράκια, όμως οι περισσότεροι, έστω και λίγο, το... κατέχουν το αντικείμενο, έστω και σε “μια στο τόσο παίζω με τους φίλους μου” επίπεδο. Παρομοίως, οι Κινέζοι (ειδικά της Διασποράς), είναι δοσμένοι στο να πετύχουν επαγγελματικά, οικονομικά, κι αυτό, χωρίς να το ζηλεύω σε επίπεδο “μακάρι κι εγώ να ήμουν έτσι”, δεν μπορώ παρά να το εκτιμώ και να τους το αναγνωρίζω. Κλείνοντας το θέμα, “λέω” τούτο: αν είχα επιχείρηση στη Μαλαισία, τις θέσεις-κλειδιά πιθανότατα θα της εμπιστευόμουν σε Κινέζους. Μετά τη δουλειά όμως, παρέα θα έκανα με Malays. Κι όταν πεινούσαμε, θα τους κέρναγα φαγητό σε ινδικό (που να μην τις απεχθανόμουν κιόλας τις γενικεύσεις...).
