delmem2233
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.199
Η ευχή μου εισακούστηκε. Χθες (Τρίτη) το μεσημέρι “πήραμε” εξιτήριο από το νοσοκομείο, και μετά από 40... εεε... “ενδιαφέροντα” λεπτά στο τιμόνι, ο γράφων πάρκαρε το Perodua της φίλης του μπροστά στη συμπαθητική/τίγκα στα γατιά μονοκατοικία για την οποία έγραψα προχθές. “Ενδιαφέροντα”, αν αναλογιστεί κανείς ότι στη Μαλαισία τα αυτοκίνητα έχουν το τιμόνι στα δεξιά, τον λεβιέ ταχυτήτων αριστερά από το τιμόνι, και οδηγούν “αντίθετα” (αν δεχθούμε λανθασμένα σαν σταθερά ότι εμείς στην Ελλάδα οδηγούμε στην “κανονική”, στη “σωστή” πλευρά του δρόμου). Προσθέστε σε αυτά το πόσο μαλακό είναι το γκάζι του αυτοκινήτου της φίλης μου και πόσο σκληρό το τιμόνι του, και... μπορείτε να φανταστείτε τις σκηνές απείρου κάλλους που ζήσαμε, ειδικά τις στιγμές που άλλαζα ταχύτητα πάνω σε στροφές(...).
Σχεδόν 50 μέρες μετά την τελευταία φορά που βρέθηκα σε αυτό το σπίτι, όλα μου φάνηκαν τόσο γνώριμα σαν να μην είχε περάσει περισσότερο από ένα Σαββατοκύριακο. Μόνο που τα γατάκια από τέσσερα είχαν γίνει έξι, με τα δύο νεότερα μέλη της... οικογένειας να είναι σούπερ χαριτωμένα αλλά και σούπερ φοβισμένα από τον... μπαμπούλα που ξαφνικά εμφανίστηκε στο σπίτι τους. Κατά τ' άλλα, ενώ τακτοποιούσα τα πράγματά μας στο δωμάτιο, άκουσα τον γνώριμο αστείο ήχο που κάνει το ποδήλατο του τύπου που τρεις-τέσσερις φορές την ημέρα περνάει από τη γειτονιά πουλώντας ψωμί. Κατά τις τρεις και μισή άνοιξαν οι ουρανοί, όπως σχεδόν κάθε μέρα στην Κουάλα Λουμπούρ, για περίπου ένα δίωρο. Και αργότερα, το απόγευμα, το κάλεσμα σε προσευχή από το μεγάφωνο του γειτονικού τζαμιού. Σαν να μην είχε περάσει μία μέρα...
Το θέμα τώρα είναι, εντάξει, έχω διάθεση να γράψω, να γράφω κάθε (δεύτερη) μέρα, όμως... δεν ξέρω πόσο ενδιαφέρον έχει για οποιονδήποτε η καθημερινότητά μου σε ένα προάστιο της Κουάλα Λουμπούρ, μακριάαα από το κέντρο, μακριά από τα σημεία της πόλης που κάποιοι έχετε ήδη επισκεφτεί, ή σχεδιάζετε να επισκεφτείτε στο μέλλον. Μπορώ να γράψω για την “ενδιαφέρουσα” Κουάλα Λουμπούρ πολλά, ας είναι καλά οι αρκετές εβδομάδες που πέρασα εδώ από τον Ιανουάριο μέχρι τον Μάιο, όμως στην παρούσα φάση, “είμαι αλλού”. Μπορώ μόνο να γράψω ότι χθες στο Καρφούρ της περιοχής που πήγα για ψώνια, έπιασα αρκετούς να με κοιτάζουν σαν κάτι αξιοπερίεργο. Όλοι τους έχουν ξαναδεί ξένο, αμφιβάλω όμως αν έχουν ξαναδεί ξένο στο νότιο Cheras, και μάλιστα στο Καρφούρ, με ένα κομμάτι χαρτί στο χέρι, να τικάρει αυτά που βρήκε, και να ξύνει το κεφάλι του για αυτά που δεν μπορούσε να βρει... Μπορώ να γράψω για την υπέρ των Ισπανών “κερκίδα” που στήθηκε στο σπίτι μας από τις δύο και μισή μετά τα μεσάνυχτα και για τις επόμενες δύο ώρες, πανηγυρίζοντας το γκολ του Βίγια επί της Πορτογαλίας, και χλευάζοντας τον Ρονάλντο όπως έφευγε στο τέλος από το γήπεδο τσατισμένος. Μπορώ να γράψω για το ότι κάνουμε ντουζ με κανάτα, γεμίζοντας με νερό μία μεγάλη λεκάνη, κάτι που από την πρώτη φορά που το έκανα εδώ, μου θύμισε περιγραφές της μητέρας μου από το χαμόσπιτο που έμενε στην Άνω Τούμπα όταν ήταν παιδάκι, εκείνη, οι παππούδες μου, και δύο θείοι μου, τα αδέρφια της. Αυτά κι άλλα παρόμοια μπορώ να γράψω, και... με το συμπάθιο
. Πρακτικά tips και περιγραφές hot σημείων της Κουάλα Λουμπούρ ελπίζω να γράψω σύντομα, όταν σταθεί ξανά εφικτό να αρχίσουμε να... κυκλοφορούμε στην πόλη. Μέχρι τότε... με την περιγραφή της Κουαλαλουμπουριανής προαστιακής ζωής θα σας ταΐζω, γεύματα αυστηρής δίετας από πλευράς ενδιαφέροντος, σαν αυτά που έτρωγε η φίλη μου μια βδομάδα στο νοσοκομείο.
Έστω και... αντιτουριστικά, it's good to be back, και να μοιράζομαι σκόρπιες σκέψεις και εικόνες με κόσμο που είτε μόλις με πρόσεξε πρώτη φορά, είτε μου έκανε νοερά παρέα από πέρσι τον Απρίλιο που άρχισα αυτό το... ξεχειλωμένο (πλέον) χρονικά ταξίδι...
Χαιρετίσματα από το νότιο Cheras (τρέχα γύρευε)!
Σχεδόν 50 μέρες μετά την τελευταία φορά που βρέθηκα σε αυτό το σπίτι, όλα μου φάνηκαν τόσο γνώριμα σαν να μην είχε περάσει περισσότερο από ένα Σαββατοκύριακο. Μόνο που τα γατάκια από τέσσερα είχαν γίνει έξι, με τα δύο νεότερα μέλη της... οικογένειας να είναι σούπερ χαριτωμένα αλλά και σούπερ φοβισμένα από τον... μπαμπούλα που ξαφνικά εμφανίστηκε στο σπίτι τους. Κατά τ' άλλα, ενώ τακτοποιούσα τα πράγματά μας στο δωμάτιο, άκουσα τον γνώριμο αστείο ήχο που κάνει το ποδήλατο του τύπου που τρεις-τέσσερις φορές την ημέρα περνάει από τη γειτονιά πουλώντας ψωμί. Κατά τις τρεις και μισή άνοιξαν οι ουρανοί, όπως σχεδόν κάθε μέρα στην Κουάλα Λουμπούρ, για περίπου ένα δίωρο. Και αργότερα, το απόγευμα, το κάλεσμα σε προσευχή από το μεγάφωνο του γειτονικού τζαμιού. Σαν να μην είχε περάσει μία μέρα...
Το θέμα τώρα είναι, εντάξει, έχω διάθεση να γράψω, να γράφω κάθε (δεύτερη) μέρα, όμως... δεν ξέρω πόσο ενδιαφέρον έχει για οποιονδήποτε η καθημερινότητά μου σε ένα προάστιο της Κουάλα Λουμπούρ, μακριάαα από το κέντρο, μακριά από τα σημεία της πόλης που κάποιοι έχετε ήδη επισκεφτεί, ή σχεδιάζετε να επισκεφτείτε στο μέλλον. Μπορώ να γράψω για την “ενδιαφέρουσα” Κουάλα Λουμπούρ πολλά, ας είναι καλά οι αρκετές εβδομάδες που πέρασα εδώ από τον Ιανουάριο μέχρι τον Μάιο, όμως στην παρούσα φάση, “είμαι αλλού”. Μπορώ μόνο να γράψω ότι χθες στο Καρφούρ της περιοχής που πήγα για ψώνια, έπιασα αρκετούς να με κοιτάζουν σαν κάτι αξιοπερίεργο. Όλοι τους έχουν ξαναδεί ξένο, αμφιβάλω όμως αν έχουν ξαναδεί ξένο στο νότιο Cheras, και μάλιστα στο Καρφούρ, με ένα κομμάτι χαρτί στο χέρι, να τικάρει αυτά που βρήκε, και να ξύνει το κεφάλι του για αυτά που δεν μπορούσε να βρει... Μπορώ να γράψω για την υπέρ των Ισπανών “κερκίδα” που στήθηκε στο σπίτι μας από τις δύο και μισή μετά τα μεσάνυχτα και για τις επόμενες δύο ώρες, πανηγυρίζοντας το γκολ του Βίγια επί της Πορτογαλίας, και χλευάζοντας τον Ρονάλντο όπως έφευγε στο τέλος από το γήπεδο τσατισμένος. Μπορώ να γράψω για το ότι κάνουμε ντουζ με κανάτα, γεμίζοντας με νερό μία μεγάλη λεκάνη, κάτι που από την πρώτη φορά που το έκανα εδώ, μου θύμισε περιγραφές της μητέρας μου από το χαμόσπιτο που έμενε στην Άνω Τούμπα όταν ήταν παιδάκι, εκείνη, οι παππούδες μου, και δύο θείοι μου, τα αδέρφια της. Αυτά κι άλλα παρόμοια μπορώ να γράψω, και... με το συμπάθιο
. Πρακτικά tips και περιγραφές hot σημείων της Κουάλα Λουμπούρ ελπίζω να γράψω σύντομα, όταν σταθεί ξανά εφικτό να αρχίσουμε να... κυκλοφορούμε στην πόλη. Μέχρι τότε... με την περιγραφή της Κουαλαλουμπουριανής προαστιακής ζωής θα σας ταΐζω, γεύματα αυστηρής δίετας από πλευράς ενδιαφέροντος, σαν αυτά που έτρωγε η φίλη μου μια βδομάδα στο νοσοκομείο. Έστω και... αντιτουριστικά
, it's good to be back, και να μοιράζομαι σκόρπιες σκέψεις και εικόνες με κόσμο που είτε μόλις με πρόσεξε πρώτη φορά, είτε μου έκανε νοερά παρέα από πέρσι τον Απρίλιο που άρχισα αυτό το... ξεχειλωμένο (πλέον) χρονικά ταξίδι... Χαιρετίσματα από το νότιο Cheras (τρέχα γύρευε)!
