Μαλαισία Μαλαισιοφλυαρίες

[10900km]

Πριν από λίγες ημέρες βρήκαμε “διαφημιστικό” σφηνωμένο στην καγκελόπορτά μας. Τίποτα το “κοσμοσυνταρακτικό” μέχρι εδώ. Το “διαφημιστικό” ήταν περί ενός τύπου ο οποίος, λέει, πήρε έμμεσα εντολή, μέσω οράματος, από έναν Ινδουιστή μοναχό, να παίξει συγκεκριμένα νούμερα στην κρατική λοταρία της Μαλαισίας, νούμερα που όπως μπορείτε να φανταστείτε όντως έπαιξε, και, φυσικά, φυσικότατα, κέρδισε μία περιουσία. Ξανά, τίποτα το αξιοσημείωτα αξιοσημείωτο μέχρι εδώ. Η... πλάκα όμως της υπόθεσης, είναι ότι το “διαφημιστικό” ήταν στα Μαλαισιανά, και η φίλη μου μένει σε μία residential area γύρω στα 20 χιλιόμετρα από τους πύργους Petronas, περιοχή στην οποία οι Malays αποτελούν τεράστια πλειοψηφία, οι Κινέζοι είναι ελάχιστοι και δακτυλοδεικτούμενοι, και τα “ζευγάρια” αποτελούμενα από Κινέζα και Δυτικό (έχω ένα τέτοιο στο μυαλό μου), όταν περπατούν στη γειτονιά, αποτελούν λόγο ικανό να κάνει πιτσιρίκια να σταματούν το παιχνίδι τους και να κοιτούν (η κατάλληλη λέξη στα Αγγλικά είναι stare), λες και βλέπουν εξωγήινους. Ποιο είναι το big deal γύρω από το ότι το φυλλάδιο ήταν στα Μαλαισιανά; Ας το θέσω έτσι: ο τύπος που σκαρφίστηκε το συγκεκριμένο φυλλάδιο και φρόντισε να το μοιράσει στα Μαλαισιανά, είναι σαν Έλληνα που θα σκαρφιζόταν παρόμοιο τρόπο για να βγάλει χρήματα και θα μοίραζε φυλλάδια σε κατοίκους ακριτικών νησιών που οι άνθρωποι λίγο-πολύ φυλάττουν Θερμοπύλες, λέγοντάς τους ότι ο τρόπος για να γίνουν πλούσιοι είναι να... ουρήσουν πάνω σε μία ελληνική σημαία... Το gambling απαγορεύεται για τους μουσουλμάνους, και ως gambling λογίζεται ακόμη και η λοταρία. Γι' αυτό στα μαγαζιά που πουλάνε λαχνούς βλέπεις μόνο Κινέζους και Ινδούς, και ποτέ, μα ποτέ, μα ποτέ, Malays. Η φίλη μου λέει ότι κάποιοι, απλά, ζητάνε από Κινέζους γνωστούς τους να παίξουν για εκείνους, όμως γενικά τα τυχερά παιχνίδια απαγορεύονται δια ροπάλου για τους μουσουλμάνους, και το να μοιράζεις σε μία 90% μουσουλμανική γειτονιά φυλλάδια παροτρύνοντας τους μουσουλμάνους κατοίκους να αλλάξουν τη ζωή τους κερδίζοντας στη λοταρία, είναι no-no-no. Γι' αυτό και ο τύπος ανέφερε μεν στο φυλλάδιο το όνομα ενός ινδουιστικού ναού, όμως το δικό του το όνομα δεν υπήρχε πουθενά, και η φωτογραφία του ήταν 50% καλυμμένη από μία παχιά μαύρη λωρίδα...
On another note, η είσοδος σε ποδοσφαιρικό γήπεδο στη Μαλαισία, για να το θέσω σούπερ απλά και δίχως ίχνος φαντασίας, έχει πλάκα. Αν κρατάς στα χέρια ομπρέλα, κάποιος τύπος στην είσοδο σου λέει να την αφήσεις έξω, να την κρεμάσεις σε κάποιο σύρμα, οπουδήποτε. Αν όμως κουβαλάς μικρό σακίδιο στην πλάτη, δεν μπαίνει στον... κόπο να τον ανοίξει και να δει, έστω για τα μάτια του κόσμου βρε αδερφέ, τι έχεις μέσα. Ναι μεν δηλαδή ομπρέλα δεν μπορείς να περάσεις στο γήπεδο, ένα περίστροφο όμως, άνετα. Μπαίνοντας δε, έχοντας περάσει από τον εξονυχιστικό (γκούχου-γκούχου) έλεγχο στην είσοδο, βλέπεις ταμπέλες που σε ενημερώνουν ότι δεν επιτρέπεται η βρώση και η πόση τροφών και αναψυκτικών που δεν τα έχεις προμηθευτεί από τα επίσημα κυλικεία του γηπέδου. Ανακεφαλαιώνω: σε ποδοσφαιρικό γήπεδο στη Μαλαισία, δεν επιτρέπεται να μπεις με ομπρέλα και να καταναλώσεις τρόφιμα/αναψυκτικά πέραν εκείνων που πωλούνται από τα επίσημα κυλικεία, όμως άνετα μπορείς να μπεις με ένα μικρό οπλοστάσιο, και φαγητό ικανό να θρέψει εσένα, την παρέα σου, τον πίσω και τον μπροστά σου. Αρκεί, προφανώς, να μη μυρίζει πολύ, περίπτωση στην οποία υποθέτω ότι ο... κέρβερος φρουρός της εισόδου, θα ζητήσει το... κατιτίς του για να σε αφήσει να περάσεις. Ωραίοι...
Κλείνω με τούτο: οι εφημερίδες της Μαλαισίας με κάνουν και γελάω. Δεν υπάρχει περίπτωση να κυκλοφορήσουν μία μέρα χωρίς να έχουν ένα έστω ρεπορτάζ που να καταδεικνύει την ανωτερότητα της Μαλαισίας έναντι της Σιγκαπούρης σε κάποιον, οποιονδήποτε, τομέα, ή να μην... ξεμπροστιάζει τους Σιγκαπουριανούς για κάποια... κατάπτυστη συμπεριφορά τους. Το θέμα που “έπαιξε” πολύ σήμερα είναι η εφαρμογή ενός νέου νόμου, που υποχρεώνει τους βενζινοπώλες σε όλη τη χώρα (ουσιαστικά όμως πρόκειται για νόμο που “φωτογραφίζει” τη νοτιότερη Πολιτεία της χώρας, την Johor, την κοντινότερη στη Σιγκαπούρη), να πουλούν τη φθηνότερη βενζίνη (αυτή που κοστίζει 1,85 ρίνγκιτ το λίτρο), μόνο σε ιδιοκτήτες αυτοκινήτων με πινακίδες Μαλαισίας, κι όχι άλλων χωρών (δηλαδή της Σιγκαπούρης). Οι εφημερίδες σήμερα έχουν φωτογραφίες με οδηγούς αυτοκινήτων με σιγκαπουριανές πινακίδες να γεμίζουν το ρεζερβουάρ τους στη νότια Μαλαισία, εικόνες που λογικά από εδώ και στο εξής θα περιοριστούν στο ελάχιστο, μια και η καμπάνα για τους παραβάτες βενζινοπώλες μπορεί να ισούται μέχρι και με αφαίρεση της άδειας λειτουργίας τους. Προς τι η βαβούρα; Πολύ απλά, πρόκειται για το τελευταίο επεισόδιο στο γεμάτο ίντριγκα σίριαλ με πρωταγωνιστές τις Κυβερνήσεις των δύο χωρών. Κάθε τρεις και λίγο, η Σιγκαπούρη παίρνει κάποιο μέτρο που “πονάει” τους Μαλαισιανούς, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η Μαλαισία να πάρει κάποιο μέτρο που να πονάει τους Σιγκαπουριανούς (πολλοί εκ των οποίων έρχονταν μέχρι τώρα μια φορά στο τόσο στη Μαλαισία για να γεμίζουν το ρεζερβουάρ τους με πάμφθηνη βενζίνη, κι επέστρεφαν στο νησί τους), κάτι που με τη σειρά του έδινε πάτημα στη Σιγκαπούρη να πάρει κόντρα μέτρο για να “πονέσει” ξανά τους Μαλαισιανούς, και πάει λέγοντας... Τρώγονται μεταξύ τους... Τουλάχιστον όμως οι μεν δεν εξαπολύουν πυραύλους, και οι δε δεν απαντούν με αεροπορικές επιδρομές, όπως κάποιοι πολύ πιο τσαμπουκαλεμένοι εχθροί στη Μέση Ανατολή...
Rosa μου, αφενός halo (hello), κι αφετέρου, όταν έρθεις στη Μαλαισία, αγοράσεις κάτι και θέλεις την απόδειξη για σουβενίρ, ζήτησε τη resit (και όχι receipt) σου .
Δήμητρα, η φιλαρμονική του δήμου έχει ενημερωθεί, και κάνει πρόβες τον εθνικό μας ύμνο. Η φίλη μου έχει ετοιμάσει λίστα με τα μέρη που πρέπει να σας πάω για φαγητό, ανάλογα με το τι προτιμάτε (κινέζικο, ινδικό, μπλα-μπλα-μπλα). Για κοπιάστε...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 12
• 13
• 14
• 15
• 16
• 18
• 18

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 14 of 18

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[getxowoman]

Οκ, τοτε το επομενο κειμενο θα γραφτει παρεα με τα γατακια!

Καλη συνεχεια στο ταξιδι και στις περιπετειες σου!

Υ.Γ. Χρονια ειχες να μας γραψεις!

 

[mariath]

Κι έλεγα πότε θα ξαναδούμε ιστορία από σένα...
Θα περιμένουμε τα νέα σου κι ελπίζω να είναι όπως τα θέλεις!

 

[babaduma]

Old Town White Coffee = Classic. Για τους αρχάριους και λιγότερο "ριψοκίνδυνους" (και όχι μόνον), σίγουρο στοίχημα και good value for money.

 

[10900km]

Η ευχή μου εισακούστηκε. Χθες (Τρίτη) το μεσημέρι “πήραμε” εξιτήριο από το νοσοκομείο, και μετά από 40... εεε... “ενδιαφέροντα” λεπτά στο τιμόνι, ο γράφων πάρκαρε το Perodua της φίλης του μπροστά στη συμπαθητική/τίγκα στα γατιά μονοκατοικία για την οποία έγραψα προχθές. “Ενδιαφέροντα”, αν αναλογιστεί κανείς ότι στη Μαλαισία τα αυτοκίνητα έχουν το τιμόνι στα δεξιά, τον λεβιέ ταχυτήτων αριστερά από το τιμόνι, και οδηγούν “αντίθετα” (αν δεχθούμε λανθασμένα σαν σταθερά ότι εμείς στην Ελλάδα οδηγούμε στην “κανονική”, στη “σωστή” πλευρά του δρόμου). Προσθέστε σε αυτά το πόσο μαλακό είναι το γκάζι του αυτοκινήτου της φίλης μου και πόσο σκληρό το τιμόνι του, και... μπορείτε να φανταστείτε τις σκηνές απείρου κάλλους που ζήσαμε, ειδικά τις στιγμές που άλλαζα ταχύτητα πάνω σε στροφές(...).
Σχεδόν 50 μέρες μετά την τελευταία φορά που βρέθηκα σε αυτό το σπίτι, όλα μου φάνηκαν τόσο γνώριμα σαν να μην είχε περάσει περισσότερο από ένα Σαββατοκύριακο. Μόνο που τα γατάκια από τέσσερα είχαν γίνει έξι, με τα δύο νεότερα μέλη της... οικογένειας να είναι σούπερ χαριτωμένα αλλά και σούπερ φοβισμένα από τον... μπαμπούλα που ξαφνικά εμφανίστηκε στο σπίτι τους. Κατά τ' άλλα, ενώ τακτοποιούσα τα πράγματά μας στο δωμάτιο, άκουσα τον γνώριμο αστείο ήχο που κάνει το ποδήλατο του τύπου που τρεις-τέσσερις φορές την ημέρα περνάει από τη γειτονιά πουλώντας ψωμί. Κατά τις τρεις και μισή άνοιξαν οι ουρανοί, όπως σχεδόν κάθε μέρα στην Κουάλα Λουμπούρ, για περίπου ένα δίωρο. Και αργότερα, το απόγευμα, το κάλεσμα σε προσευχή από το μεγάφωνο του γειτονικού τζαμιού. Σαν να μην είχε περάσει μία μέρα...
Το θέμα τώρα είναι, εντάξει, έχω διάθεση να γράψω, να γράφω κάθε (δεύτερη) μέρα, όμως... δεν ξέρω πόσο ενδιαφέρον έχει για οποιονδήποτε η καθημερινότητά μου σε ένα προάστιο της Κουάλα Λουμπούρ, μακριάαα από το κέντρο, μακριά από τα σημεία της πόλης που κάποιοι έχετε ήδη επισκεφτεί, ή σχεδιάζετε να επισκεφτείτε στο μέλλον. Μπορώ να γράψω για την “ενδιαφέρουσα” Κουάλα Λουμπούρ πολλά, ας είναι καλά οι αρκετές εβδομάδες που πέρασα εδώ από τον Ιανουάριο μέχρι τον Μάιο, όμως στην παρούσα φάση, “είμαι αλλού”. Μπορώ μόνο να γράψω ότι χθες στο Καρφούρ της περιοχής που πήγα για ψώνια, έπιασα αρκετούς να με κοιτάζουν σαν κάτι αξιοπερίεργο. Όλοι τους έχουν ξαναδεί ξένο, αμφιβάλω όμως αν έχουν ξαναδεί ξένο στο νότιο Cheras, και μάλιστα στο Καρφούρ, με ένα κομμάτι χαρτί στο χέρι, να τικάρει αυτά που βρήκε, και να ξύνει το κεφάλι του για αυτά που δεν μπορούσε να βρει... Μπορώ να γράψω για την υπέρ των Ισπανών “κερκίδα” που στήθηκε στο σπίτι μας από τις δύο και μισή μετά τα μεσάνυχτα και για τις επόμενες δύο ώρες, πανηγυρίζοντας το γκολ του Βίγια επί της Πορτογαλίας, και χλευάζοντας τον Ρονάλντο όπως έφευγε στο τέλος από το γήπεδο τσατισμένος. Μπορώ να γράψω για το ότι κάνουμε ντουζ με κανάτα, γεμίζοντας με νερό μία μεγάλη λεκάνη, κάτι που από την πρώτη φορά που το έκανα εδώ, μου θύμισε περιγραφές της μητέρας μου από το χαμόσπιτο που έμενε στην Άνω Τούμπα όταν ήταν παιδάκι, εκείνη, οι παππούδες μου, και δύο θείοι μου, τα αδέρφια της. Αυτά κι άλλα παρόμοια μπορώ να γράψω, και... με το συμπάθιο . Πρακτικά tips και περιγραφές hot σημείων της Κουάλα Λουμπούρ ελπίζω να γράψω σύντομα, όταν σταθεί ξανά εφικτό να αρχίσουμε να... κυκλοφορούμε στην πόλη. Μέχρι τότε... με την περιγραφή της Κουαλαλουμπουριανής προαστιακής ζωής θα σας ταΐζω, γεύματα αυστηρής δίετας από πλευράς ενδιαφέροντος, σαν αυτά που έτρωγε η φίλη μου μια βδομάδα στο νοσοκομείο.
Έστω και... αντιτουριστικά , it's good to be back, και να μοιράζομαι σκόρπιες σκέψεις και εικόνες με κόσμο που είτε μόλις με πρόσεξε πρώτη φορά, είτε μου έκανε νοερά παρέα από πέρσι τον Απρίλιο που άρχισα αυτό το... ξεχειλωμένο (πλέον) χρονικά ταξίδι...


Χαιρετίσματα από το νότιο Cheras (τρέχα γύρευε)!

 

[GTS]

Γράφε ακάθεκτος!!

 

[zmaria]

Τέλεια! Νέες ανταποκρίσεις από τον καθηλωτικό 10900!! Too excited....

 

[mariath]

Γράφε για ό,τι σου κάνει κέφι. Δεν μας νοιάζει αν είναι τουριστικά ή αντιτουριστικά, αρκεί που είναι αυθεντικά, έτσι όπως τα ζεις.
Α και περαστικά στην φίλη σου

 

[Rebequita]

Δεν μπορεις να κανεις αλλιως, εχεις δεσμευτει οτι θα γραφεις σε αυτο το ταξιδι. Συνεχισε...

 

[dim kyr]

Νομίζω ότι σήμερα είναι η ημέρα γραφής αν δεν κάνω λάθος. Οι υποσχέσεις πρέπει να τηρούνται.....

 

[10900km]

Μεσάνυχτα (Παρασκευής) και κάτι. Ο γράφων και οι τρεις Malaysian Chinese που απαρτίζουμε την... καθιερωμένη πλέον κερκίδα σε κάθε παιχνίδι του μουντιάλ, μόλις είδαμε την Ολλανδία να πετάει εκτός διοργάνωσης τη Βραζιλία. Όταν είχαμε χρόνο να σκεφτούμε τα σχόλιά μας, μιλούσαμε στα Αγγλικά. Οι πολύ-πολύ αυθόρμητες αντιδράσεις όμως, εκφράστηκαν στα Ελληνικά (βασικά επρόκειτο για μπινελίκια για τον διαιτητή, και για δύο συγκεκριμένους παίκτες της Βραζιλίας που μου έσπασαν τα νεύρα) και στα Κινέζικα. Όσο για το τι έλεγαν οι Malaysian Chinese της κερκίδας, ο... Κομφούκιος και η ψυχή τους. Η φίλη μου μου πήρε δύο βιβλία για να με βοηθήσει στα Κινέζικα. Χα! Κάθε φορά που τα παίρνω στα χέρια και προσπαθώ να βγάλω άκρη, αισθάνομαι σαν να με βάζουν να μαγειρέψω (σημείωση: από μαγειρική δεν ξέρω πού πάνε τα 3,5 από τα τέσσερα) με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη, τα μάτια καλυμμένα, κι ένα τεράστιο ντούριαν να βρωμοκοπάει και να μη με αφήνει να ξεχωρίσω καμία άλλη μυρωδιά στο δωμάτιο-κουζίνα...


Μένοντας στο κεφάλαιο κουζίνα-μαγειρική, η σημερινή ήταν μέρα με πολύ... ελληνικό χρώμα. Το πρωί μάς έφτιαξα φραπέδες, με την φίλη μου να ενθουσιάζεται βλέποντάς με να φτιάχνω καφέ με κρύο νερό (ανήκουστο στη Μαλαισία), και να... πετάει τη σκούφια της βλέποντας δύο δάκτυλα αφρό πάνω από τον καφέ της (με τι μπορεί να ενθουσιαστεί ο άνθρωπος...). Το μεσημέρι είπαμε να τη βγάλουμε με κάτι ελαφρύ, κι έτσι ετοίμασα κάτι σαν χωριάτικη σαλάτα. Ντοματούλα, αγγουράκι, λαχανάκι, καροτάκι, ρίγανη, ελαιόλαδο, και, last but most definitely not least, φέτα! “Lemnos (με ένα ελληνικό κεφαλαίο Λ δίπλα, μέσα σε κύκλο). The Australian Fetta”(!!!). Το δε βράδυ, πριν τον αγώνα, μαγείρεψα (τρομάρα μου) το μόνο πράγμα που ξέρω να κάνω (εκτός από το να βγάζω έτοιμα φαγητά από την κατάψυξη και να τα βάζω στον φούρνο μικροκυμάτων για λίγα λεπτά), δηλαδή μακαρόνια, βάζοντας παρακαλώ δίπλα στα πιάτα μας ένα μικρότερο πιατάκι με τζατζίκι, επίσης “Lemnos” (“The traditional dip, Tzatziki”). Δώσ' του και καρπούζι μετά το φαγητό, κι ήρθε κι έδεσε... ελληνικά, “αρχές Ιούλη στην Ελλάδα” style...


Τα περνάμε ήσυχα. Τα ράμματα-σουβενίρ της φίλης μου από την προ δέκα (και κάτι) ημερών εγχείρησή της δε μας επιτρέπουν πολλά σούρτα-φέρτα. Μια βόλτα μέχρι τη γωνία βγήκαμε μόνο μία φορά. Αγάλι-αγάλι... Ετοιμάζουμε τα πρωινά-μεσημεριανά-απογευματινά-βραδινά μας, γελάμε με τις google μεταφράσεις στα Αγγλικά, κειμένων που έγραψα στο travelstories στο παρελθόν, την ψήνω να αρχίσει να γράφει το βιβλίο που έχει στο μυαλό της για την χρονιά που πέρασε το 2008 δουλεύοντας σαν freelancer δημοσιογράφος καλύπτοντας τη Φόρμουλα 1, σκεφτόμαστε τι χρώμα να βάψω τους τοίχους του σπιτιού της για να ανανεώσει λίγο το λουκ του, γελάμε με τα πονηρόλογα που της λέω στα Κινέζικα χρησιμοποιώντας ένα από τα δύο βιβλία που μου πήρε, χαζεύουμε τα γατάκια του σπιτιού που βλέπουν αόρατους εχθρούς παντού και ξαφνικά, έτσι όπως κοιμούνται, ορμάνε προς την κουρτίνα κι αρχίζουν να σκαρφαλώνουν, και γενικά... χαλαρά. Και δε με πειράζει καθόλου. Το φιλοσόφησα... Όταν κάνεις πολύ λίγα πράγματα, έχεις πολύ περισσότερο χρόνο να προσέξεις λεπτομέρειες που υπό φυσιολογικές συνθήκες σου ξεφεύγουν. Λεπτομέρειες χρήσιμες κι ενδιαφέρουσες; Εξαρτάται από το τι θεωρεί κανείς χρήσιμο κι ενδιαφέρον. Όταν είμαι στο εξωτερικό, ακόμη κι ένα σπασμένο πλακάκι σε ένα κατά τ' άλλα τέλεια στρωμένο πεζοδρόμιο μου τραβάει την προσοχή. Στην Θεσσαλονίκη η ζωή με αφήνει δυστυχώς τόσο μα τόσο αδιάφορο που μπορεί να μαζευτούν τρία πυροσβεστικά, τέσσερα περιπολικά και πέντε ασθενοφόρα μπροστά από το σπίτι μου, και να μην κουνηθώ από τον καναπέ...


Αυτά τα ολίγα, και σχετικά άνοστα. Μην πείτε ότι δεν σας προειδοποίησα! Dim Kyr και λοιποί αναγνώστες μου, εγώ σας προειδοποίησα, και τη συνείδησή μου καθαρή την έχω...


Τα χαιρετίσματά μου σε όλους από τη μακρινή Κουάλα Λουμπούρ.

 

[dim kyr]

Ολίγα ναι. Ανοστα όχι. Μέχρι πότε θα είσαι Μαλαισία, γιατί σε ένα μήνα περίπου θα σκάσω μύτη και εγώ, αν και δεν θα μείνω για πολύ.