delmem2233
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.199
Όταν, Τετάρτη απόγευμα, η φίλη μου έριξε ιδέα για εκδρομή, ομολογώ ότι η πρώτη αντίδρασή μου δεν ήταν πολύ ζεστή. Λόγω της προ τριών εβδομάδων εγχείρησής της, περπατάει με δυσκολία, κι ειδικά όταν χρειάζεται να ανεβοκατέβει σκαλιά, η έκφραση στο πρόσωπό της μιλάει από μόνη της για το πόσο ζορίζεται. Με... όπλο όμως το 800αράκι Perodua της (η Μαλαισία έχει δύο δικές της αυτοκινητοβιομηχανίες. Η Proton είναι η άλλη. Οι περισσότεροι “μικρομεσαίοι” Μαλαισιανοί τις προτιμούν επειδή είναι φθηνότερες από την Toyota και τις άλλες “εισαγόμενες” μάρκες), καταλήξαμε σε ένα πρόγραμμα, που θα μας έβγαζε την πρώτη μέρα στην Georgetown, στο νησί Pinang (ή Penang, όπως ίσως το έχετε ακούσει/διαβάσει οι περισσότεροι Μαλαισιογνώστες εδώ), τη δεύτερη θα μας έβρισκε να κάνουμε τον γύρο του νησιού, την τρίτη θα την περνούσαμε στο Taiping (“pleasing, quite little place, with a nice colonial district and great street food”, σύμφωνα με τον Lonely Planet μου), και την τέταρτη κάνοντας στάσεις καθ' οδόν προς Kuala Lumpur, στην Kuala Kangsar (“an easy-going place with a deep-seated sense of Malay ethnic identity. One of the most pleasant royal capitals of Malaysia”) και στο Ipoh, την “Bougainvillea City” της Μαλαισίας, όπως αυτοαποκαλείται. Κλείσαμε στη στιγμή, online, δωμάτιο στην Georgetown, πήραμε τηλέφωνο σε ξενοδοχείο στο Taiping, και Πέμπτη πρωί, καβαλήσαμε το αμάξι και βάλαμε... πλώρη για Pinang. Και πολύ καλά κάναμε... Το πρόβλημα της φίλης μου δεν αποδείχθηκε πρόβλημα (μόνο τα ατελείωτα σκαλοπάτια ενός ναού/λόφου στη βόρεια είσοδο του Ipoh δεν κατάφερε να περπατήσει/ανέβει μαζί μου), και ο απρόθυμος για εκδρομή Δημήτρης του πρωινού της Πέμπτης, επέστρεψε στην KL χθες το βράδυ κουνώντας νοερά την puppyστικη ουρά του (35 ετών γαϊδούρι...) όλος χαρά κι ενθουσιασμό για τα μέρη που είδαμε (και το φαγητό που δοκιμάσαμε).
Επειδή δεν θέλω να γράψω ένα ατελείωτο κατεβατό, αποφάσισα να αφιερώσω τρία κείμενα σε αυτήν την εκδρομή. Αύριο θα γράψω για το Pinang, μεθαύριο για Taiping, Kuala Kangsar και Ipoh, και σήμερα θα μείνω μόνο σε γενικές παρατηρήσεις, παρατηρήσεις-προϊόν των πολλών ωρών που πέρασα οδηγώντας αυτές τις τελευταίες ημέρες. Μια και μόλις (πέντε παρά τέταρτο το απόγευμα) ακούστηκε η φωνή του ιμάμη από δίπλα, ας αρχίσω με τούτο: ο τρόπος που οι αρχές στη Μαλαισία αντιμετωπίζουν τους τόπους θρησκευτικής λατρείας, μου θυμίζει τον... πόλεμο των εταιρειών για το ύψος του ραφιού στο οποίο φαίνονται τα προϊόντα τους στα σούπερ μάρκετ. Είναι πολύ πιο εύκολο να εντοπίσεις ένα προϊόν αν είναι τοποθετημένο σε ράφι στο ύψος των ματιών σου, λίγο πάνω, ή λίγο κάτω. Για να δεις τα προϊόντα στο πάνω-πάνω-πάνω ράφι, χρειάζεται να... πονέσεις τον σβέρκο σου, και για να δεις εκείνα στον... πάτο των ραφιών, χρειάζεται να σκύψεις. Οδηγώντας σε δευτερεύοντα δρόμο στη Μαλαισία, κάθε λίγα λεπτά (χωρίς υπερβολή) βλέπεις ταμπέλες που σε ειδοποιούν ότι σε 500 μέτρα υπάρχει τζαμί. Δεύτερη ταμπέλα, στα 200 μέτρα. Τρίτη ταμπέλα, στα 100 μέτρα. Τέταρτη ταμπέλα, μπροστά από το τζαμί. Μετά από λίγα λεπτά, το ίδιο. Και μετά από λίγα ακόμη λεπτά, το ίδιο. Στο μεσοδιάστημα, μπορεί να έχεις περάσει έναν εντυπωσιακό Tamil ινδικό ναό, ή κάποιον εξίσου εντυπωσιακό κινέζικο ναό, τους οποίους, αν πηγαίνεις με 70-80 χιλιόμετρα την ώρα, προσέχεις μόνο τη στιγμή που περνάς από μπροστά τους. Στη Μαλαισία ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ό,τι θέλει, όμως δεν αποτελεί μυστικό το όνομα της “εκλεκτής” θρησκείας των πολιτικών κεφαλών της χώρας...
Για τους Μαλαισιανούς οδηγούς το γενικό σχόλιό μου είναι ότι δεν πρόκειται για τους πιο επικίνδυνους που έχω δει στη ζωή μου, μπορώ όμως άνετα να “πω” ότι πρόκειται για τις μεγαλύτερες “κότες” που έχω δει σε όλες τις χώρες που έχω ταξιδέψει, “Κότες”, με ένα σημαντικό κομμάτι αυτών να δικαιούται εξίσου και τον τίτλο “βλάκες” (κανονικά θα έπρεπε να το κουράσω λίγο περισσότερο για να βρω κάποιον πιο λεπτό χαρακτηρισμό, αλλά οι ώρες που πέρασα οδηγώντας ήταν πολλές, οπότε... στο καλό οι λεπτοί χαρακτηρισμοί). Το όριο ταχύτητας στον αυτοκινητόδρομο είναι 110 χιλιόμετρα την ώρα, και με λίγες μόνο εξαιρέσεις, εκεί κινήθηκα, αφενός για να αποφύγουμε τις περιπέτειες με κλήσεις, κι αφετέρου επειδή το πανάλαφρο 800αράκι της φίλης μου ήταν έτοιμο να... απογειωθεί τις δύο-τρεις φορές που ασυναίσθητα (γκούχου-γκούχου) πατήσαμε τα 130-135. Με 110 χιλιόμετρα την ώρα, περάσαμε τον περισσότερο χρόνο στη δεξιά, τη “γρήγορη” λωρίδα, αφήνοντας κολλημένα στη μεσαία λωρίδα, που πήγαινε γύρω στα 90-100 χιλιόμετρα την ώρα, αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού, πολυτελή, αυτοκίνητα που στην Ελλάδα τα έχω συνηθίσει να πηγαίνουν με 140+, κολλημένα στη γρήγορη λωρίδα, με τα φώτα να κάνουν σινιάλο σε προπορευόμενους οδηγούς με πιο αργά αυτοκίνητα. Κι εδώ φυσικά υπάρχουν οι... Jaguarάτοι και οι BMWάτοι που τη μια στιγμή τους βλέπεις στο βάθος του καθρέφτη σου και μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου τους έχεις στον... πωπό σου να σου κάνουν σινιάλο να σύρεις τον αργό πωπό σου στη διπλανή λωρίδα, όμως επαναλαμβάνω ότι στην πλειοψηφία τους οι Μαλαισιανοί κάτοχοι “δυνατών” αυτοκινήτων, πηγαίνουν σαν χελώνες, κι είναι διαστροφικά ερωτευμένοι με τη μεσαία λωρίδα. “Μιλώντας” με ποσοστά, θα έλεγα ότι το 60% των αυτοκινήτων πηγαίνει στη μεσαία λωρίδα, το 30% στη γρήγορη, και μόνο το 10% στην αργή, κάτι που από τη στιγμή που συνειδητοποίησα και μετά, το μετέτρεψα σε παιχνίδι. Πώς; Υπήρχαν φορές που έβλεπα πίσω μας στη γρήγορη (αλλά σχετικά γεμάτη από αυτοκίνητα) λωρίδα κάτι κακομαθημένα πιτσιρίκια να μου κάνουν σινιάλο για να περάσουν, άσχετα αν δεν μπορούσαν, λόγω κίνησης, να πάνε με περισσότερα από 110 χιλιόμετρα. Τους άφηνα λοιπόν να περάσουν, πήγαινα στη μεσαία, καρφί στην άδεια αργή, πάτημα μέχρι το όριο ταχύτητας, και μετά πίσω στη μεσαία, και πίσω στη γρήγορη, όπου τους ίδιους κακομαθημένους (μιλάει ο... ώριμος που προσπερνούσε αυτοκίνητα κινούμενος στην αργή λωρίδα) τους έβρισκα πάλι πίσω μου(!). Πολύ απλά, ούτε καν κάτι μεσοπολεμικά φορτηγά δεν κινούνται στην αργή λωρίδα. Μένεις με την εντύπωση ότι οι Μαλαισιανοί θεωρούν... ντροπή το να κινηθούν στην αργή λωρίδα, τη λωρίδα των... λεπρών, που κανείς δεν θέλει να έχει να κάνει το παραμικρό μαζί τους. It suited me juuust fine...
Η Μαλαισία είναι χώρα στην οποία ο καταναλωτής και ο φαγάς, είναι μονίμως “καλυμμένοι” με “τριπλή”, με 1Χ2, χωρίς τον παραμικρό κίνδυνο να “κρεμαστούν” από αποτέλεσμα “αγώνα”. Οι μουσουλμάνοι κατά κανόνα κλείνουν τα μαγαζιά τους τις Παρασκευές, όμως οι Κινέζοι και οι Ινδοί δουλεύουν κανονικά, οπότε αν χρειαστείς κάτι, απλά πηγαίνεις σ' εκείνους. Τις Κυριακές οι Κινέζοι συνηθίζουν να κλείνουν τα εμπορικά καταστήματά τους, οι μουσουλμάνοι επίσης (περισσότερο επειδή οι της Μαλαισίας δεν είναι και οι σκληρότεροι δουλευταράδες του κόσμου, κατά ομολογία και των ιδίων), όμως οι Ινδοί παραμένουν ανοικτοί (όπως χθες το πρωί στο Taiping, στο οποίο νωρίς το πρωί μπορούσες να ακούσεις τη χαρακτηριστική μουσική Bollywood ταινιών, που συνηθίζουν να παίζουν οι Ινδοί καταστηματάρχες). Κι όταν οι Ινδοί γιορτάζουν κάτι κι έχουν τα δικά τους καταστήματα κλειστά, μπορείς να είσαι σίγουρος ότι οι Κινέζοι θα είναι με ανοικτές αγκάλες, έτοιμοι και σούπερ πρόθυμοι να υποδεχθούν εσένα και τα ρίνγκιτ σου. Το ίδιο συμβαίνει και με τα φαγάδικα, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την κινέζικη πρωτοχρονιά, φέτος τον Φεβρουάριο. Ήμασταν πάλι στην Georgetown, η πόλη, ανήμερα πρωτοχρονιάς, νωρίς το πρωί, ήταν έρημη, τα στόρια των κινέζικων φαγάδικων ήταν κατεβασμένα, όμως το ινδικό στη γωνία απέναντι σχεδόν από το ξενοδοχείο μας, έκανε χρυσές δουλειές, σερβίροντας το ένα roti πίσω από το άλλο. Να ζήσει η πολυφυλετική Μαλαισία!
Επειδή ήδη το τράβηξα αρκετά, θα κλείσω με αυτό: σαν Έλληνας, όταν ταξιδεύω, υπάρχουν πολλές φορές που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αισθάνομαι ότι είμαστε, οι Έλληνες, η γλώσσα μας, παντού. Έχω να θυμάμαι αμέτρητες ιστορίες, όμως για να μείνω στα της Μαλαισίας, πριν από δύο βδομάδες που πήγαμε σε ένα νοσοκομείο, παρκάραμε το αυτοκίνητο απέναντι από την είσοδό του, σε έναν ανοικτό χώρο ιδιοκτησίας της Ένωσης Χριστιανικών Εκκλησιών Μαλαισίας. Στην είσοδο υπήρχε μία πλάκα, και πάνω της γραμμένη μία λέξη: “Oikoumene”
. Όταν ήρθα στην Kuala Lumpur στις 26 Ιουνίου, έκανα... βάση μου ένα πολύ απλό ξενοδοχείο κοντά στο νοσοκομείο της φίλης μου. Ένα μεσημέρι έκανα βόλτα στη γειτονιά, κι έμεινα έκπληκτος βλέποντας ταμπέλα στην είσοδο κτιρίου, που υποδείκνυε ότι στον πρώτο όροφο υπήρχε γραφείο της εταιρείας “Hellas Sea Trading”(!). Δίπλα δε στο ξενοδοχείο μας στην Georgetown, με έπιασαν τα γέλια όταν είδα ένα φαγάδικο/καφέ να έχει στην είσοδό του μία ταμπέλα με ένα τεράστιο “S”, στα χρώματα της σημαίας μας. Ήταν το πρώτο γράμμα του “Santorini”, με ένα σχέδιο να συνοδεύει το όνομα, σχέδιο με τα κλασικά παραδοσιακά σπίτια στο χείλος του γκρεμού. Ρώτησα μία κοπελίτσα που δουλεύει εκεί αν ο ιδιοκτήτης είναι Έλληνας. Δεν είναι. Η κοπελίτσα δεν ήξερε καν (όχι ότι ήταν υποχρεωμένη να ξέρει), ότι το μαγαζί στο οποίο δουλεύει έχει το όνομα ελληνικού νησιού. Santorini, Oikoumene, Hellas... Εμείς, η γλώσσα μας, ή απλά η φήμη μας, είμαστε/είναι πραγματικά παντού...
Ραντεβού αύριο με τα περί Pulau Pinang.
Χαιρετίσματα σε όλους.
Επειδή δεν θέλω να γράψω ένα ατελείωτο κατεβατό, αποφάσισα να αφιερώσω τρία κείμενα σε αυτήν την εκδρομή. Αύριο θα γράψω για το Pinang, μεθαύριο για Taiping, Kuala Kangsar και Ipoh, και σήμερα θα μείνω μόνο σε γενικές παρατηρήσεις, παρατηρήσεις-προϊόν των πολλών ωρών που πέρασα οδηγώντας αυτές τις τελευταίες ημέρες. Μια και μόλις (πέντε παρά τέταρτο το απόγευμα) ακούστηκε η φωνή του ιμάμη από δίπλα, ας αρχίσω με τούτο: ο τρόπος που οι αρχές στη Μαλαισία αντιμετωπίζουν τους τόπους θρησκευτικής λατρείας, μου θυμίζει τον... πόλεμο των εταιρειών για το ύψος του ραφιού στο οποίο φαίνονται τα προϊόντα τους στα σούπερ μάρκετ. Είναι πολύ πιο εύκολο να εντοπίσεις ένα προϊόν αν είναι τοποθετημένο σε ράφι στο ύψος των ματιών σου, λίγο πάνω, ή λίγο κάτω. Για να δεις τα προϊόντα στο πάνω-πάνω-πάνω ράφι, χρειάζεται να... πονέσεις τον σβέρκο σου, και για να δεις εκείνα στον... πάτο των ραφιών, χρειάζεται να σκύψεις. Οδηγώντας σε δευτερεύοντα δρόμο στη Μαλαισία, κάθε λίγα λεπτά (χωρίς υπερβολή) βλέπεις ταμπέλες που σε ειδοποιούν ότι σε 500 μέτρα υπάρχει τζαμί. Δεύτερη ταμπέλα, στα 200 μέτρα. Τρίτη ταμπέλα, στα 100 μέτρα. Τέταρτη ταμπέλα, μπροστά από το τζαμί. Μετά από λίγα λεπτά, το ίδιο. Και μετά από λίγα ακόμη λεπτά, το ίδιο. Στο μεσοδιάστημα, μπορεί να έχεις περάσει έναν εντυπωσιακό Tamil ινδικό ναό, ή κάποιον εξίσου εντυπωσιακό κινέζικο ναό, τους οποίους, αν πηγαίνεις με 70-80 χιλιόμετρα την ώρα, προσέχεις μόνο τη στιγμή που περνάς από μπροστά τους. Στη Μαλαισία ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ό,τι θέλει, όμως δεν αποτελεί μυστικό το όνομα της “εκλεκτής” θρησκείας των πολιτικών κεφαλών της χώρας...
Για τους Μαλαισιανούς οδηγούς το γενικό σχόλιό μου είναι ότι δεν πρόκειται για τους πιο επικίνδυνους που έχω δει στη ζωή μου, μπορώ όμως άνετα να “πω” ότι πρόκειται για τις μεγαλύτερες “κότες” που έχω δει σε όλες τις χώρες που έχω ταξιδέψει, “Κότες”, με ένα σημαντικό κομμάτι αυτών να δικαιούται εξίσου και τον τίτλο “βλάκες” (κανονικά θα έπρεπε να το κουράσω λίγο περισσότερο για να βρω κάποιον πιο λεπτό χαρακτηρισμό, αλλά οι ώρες που πέρασα οδηγώντας ήταν πολλές, οπότε... στο καλό οι λεπτοί χαρακτηρισμοί). Το όριο ταχύτητας στον αυτοκινητόδρομο είναι 110 χιλιόμετρα την ώρα, και με λίγες μόνο εξαιρέσεις, εκεί κινήθηκα, αφενός για να αποφύγουμε τις περιπέτειες με κλήσεις, κι αφετέρου επειδή το πανάλαφρο 800αράκι της φίλης μου ήταν έτοιμο να... απογειωθεί τις δύο-τρεις φορές που ασυναίσθητα (γκούχου-γκούχου) πατήσαμε τα 130-135. Με 110 χιλιόμετρα την ώρα, περάσαμε τον περισσότερο χρόνο στη δεξιά, τη “γρήγορη” λωρίδα, αφήνοντας κολλημένα στη μεσαία λωρίδα, που πήγαινε γύρω στα 90-100 χιλιόμετρα την ώρα, αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού, πολυτελή, αυτοκίνητα που στην Ελλάδα τα έχω συνηθίσει να πηγαίνουν με 140+, κολλημένα στη γρήγορη λωρίδα, με τα φώτα να κάνουν σινιάλο σε προπορευόμενους οδηγούς με πιο αργά αυτοκίνητα. Κι εδώ φυσικά υπάρχουν οι... Jaguarάτοι και οι BMWάτοι που τη μια στιγμή τους βλέπεις στο βάθος του καθρέφτη σου και μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου τους έχεις στον... πωπό σου να σου κάνουν σινιάλο να σύρεις τον αργό πωπό σου στη διπλανή λωρίδα, όμως επαναλαμβάνω ότι στην πλειοψηφία τους οι Μαλαισιανοί κάτοχοι “δυνατών” αυτοκινήτων, πηγαίνουν σαν χελώνες, κι είναι διαστροφικά ερωτευμένοι με τη μεσαία λωρίδα. “Μιλώντας” με ποσοστά, θα έλεγα ότι το 60% των αυτοκινήτων πηγαίνει στη μεσαία λωρίδα, το 30% στη γρήγορη, και μόνο το 10% στην αργή, κάτι που από τη στιγμή που συνειδητοποίησα και μετά, το μετέτρεψα σε παιχνίδι. Πώς; Υπήρχαν φορές που έβλεπα πίσω μας στη γρήγορη (αλλά σχετικά γεμάτη από αυτοκίνητα) λωρίδα κάτι κακομαθημένα πιτσιρίκια να μου κάνουν σινιάλο για να περάσουν, άσχετα αν δεν μπορούσαν, λόγω κίνησης, να πάνε με περισσότερα από 110 χιλιόμετρα. Τους άφηνα λοιπόν να περάσουν, πήγαινα στη μεσαία, καρφί στην άδεια αργή, πάτημα μέχρι το όριο ταχύτητας, και μετά πίσω στη μεσαία, και πίσω στη γρήγορη, όπου τους ίδιους κακομαθημένους (μιλάει ο... ώριμος που προσπερνούσε αυτοκίνητα κινούμενος στην αργή λωρίδα) τους έβρισκα πάλι πίσω μου(!). Πολύ απλά, ούτε καν κάτι μεσοπολεμικά φορτηγά δεν κινούνται στην αργή λωρίδα. Μένεις με την εντύπωση ότι οι Μαλαισιανοί θεωρούν... ντροπή το να κινηθούν στην αργή λωρίδα, τη λωρίδα των... λεπρών, που κανείς δεν θέλει να έχει να κάνει το παραμικρό μαζί τους. It suited me juuust fine...
Η Μαλαισία είναι χώρα στην οποία ο καταναλωτής και ο φαγάς, είναι μονίμως “καλυμμένοι” με “τριπλή”, με 1Χ2, χωρίς τον παραμικρό κίνδυνο να “κρεμαστούν” από αποτέλεσμα “αγώνα”. Οι μουσουλμάνοι κατά κανόνα κλείνουν τα μαγαζιά τους τις Παρασκευές, όμως οι Κινέζοι και οι Ινδοί δουλεύουν κανονικά, οπότε αν χρειαστείς κάτι, απλά πηγαίνεις σ' εκείνους. Τις Κυριακές οι Κινέζοι συνηθίζουν να κλείνουν τα εμπορικά καταστήματά τους, οι μουσουλμάνοι επίσης (περισσότερο επειδή οι της Μαλαισίας δεν είναι και οι σκληρότεροι δουλευταράδες του κόσμου, κατά ομολογία και των ιδίων), όμως οι Ινδοί παραμένουν ανοικτοί (όπως χθες το πρωί στο Taiping, στο οποίο νωρίς το πρωί μπορούσες να ακούσεις τη χαρακτηριστική μουσική Bollywood ταινιών, που συνηθίζουν να παίζουν οι Ινδοί καταστηματάρχες). Κι όταν οι Ινδοί γιορτάζουν κάτι κι έχουν τα δικά τους καταστήματα κλειστά, μπορείς να είσαι σίγουρος ότι οι Κινέζοι θα είναι με ανοικτές αγκάλες, έτοιμοι και σούπερ πρόθυμοι να υποδεχθούν εσένα και τα ρίνγκιτ σου. Το ίδιο συμβαίνει και με τα φαγάδικα, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την κινέζικη πρωτοχρονιά, φέτος τον Φεβρουάριο. Ήμασταν πάλι στην Georgetown, η πόλη, ανήμερα πρωτοχρονιάς, νωρίς το πρωί, ήταν έρημη, τα στόρια των κινέζικων φαγάδικων ήταν κατεβασμένα, όμως το ινδικό στη γωνία απέναντι σχεδόν από το ξενοδοχείο μας, έκανε χρυσές δουλειές, σερβίροντας το ένα roti πίσω από το άλλο. Να ζήσει η πολυφυλετική Μαλαισία!
Επειδή ήδη το τράβηξα αρκετά, θα κλείσω με αυτό: σαν Έλληνας, όταν ταξιδεύω, υπάρχουν πολλές φορές που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αισθάνομαι ότι είμαστε, οι Έλληνες, η γλώσσα μας, παντού. Έχω να θυμάμαι αμέτρητες ιστορίες, όμως για να μείνω στα της Μαλαισίας, πριν από δύο βδομάδες που πήγαμε σε ένα νοσοκομείο, παρκάραμε το αυτοκίνητο απέναντι από την είσοδό του, σε έναν ανοικτό χώρο ιδιοκτησίας της Ένωσης Χριστιανικών Εκκλησιών Μαλαισίας. Στην είσοδο υπήρχε μία πλάκα, και πάνω της γραμμένη μία λέξη: “Oikoumene”
. Όταν ήρθα στην Kuala Lumpur στις 26 Ιουνίου, έκανα... βάση μου ένα πολύ απλό ξενοδοχείο κοντά στο νοσοκομείο της φίλης μου. Ένα μεσημέρι έκανα βόλτα στη γειτονιά, κι έμεινα έκπληκτος βλέποντας ταμπέλα στην είσοδο κτιρίου, που υποδείκνυε ότι στον πρώτο όροφο υπήρχε γραφείο της εταιρείας “Hellas Sea Trading”(!). Δίπλα δε στο ξενοδοχείο μας στην Georgetown, με έπιασαν τα γέλια όταν είδα ένα φαγάδικο/καφέ να έχει στην είσοδό του μία ταμπέλα με ένα τεράστιο “S”, στα χρώματα της σημαίας μας. Ήταν το πρώτο γράμμα του “Santorini”, με ένα σχέδιο να συνοδεύει το όνομα, σχέδιο με τα κλασικά παραδοσιακά σπίτια στο χείλος του γκρεμού. Ρώτησα μία κοπελίτσα που δουλεύει εκεί αν ο ιδιοκτήτης είναι Έλληνας. Δεν είναι. Η κοπελίτσα δεν ήξερε καν (όχι ότι ήταν υποχρεωμένη να ξέρει), ότι το μαγαζί στο οποίο δουλεύει έχει το όνομα ελληνικού νησιού. Santorini, Oikoumene, Hellas... Εμείς, η γλώσσα μας, ή απλά η φήμη μας, είμαστε/είναι πραγματικά παντού... Ραντεβού αύριο με τα περί Pulau Pinang.
Χαιρετίσματα σε όλους.
