10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Πουέρτο Μαδέρο, Λαβάσε (το “σ” παχύ, όπως προφέρεται το shell στα Αγγλικά), Φλορίδα... Κάποιοι έχετε ταξιδέψει στο Μπουένος Άιρες, και ξέρετε από πρώτο χέρι περί τίνος πρόκειται. Όσοι δεν έχετε επισκεφτεί -ακόμα- την πόλη, αλλά ενδιαφέρεστε, μπορείτε να βρείτε σχετικές πληροφορίες στο ίντερνετ, ή σε ταξιδιωτικούς οδηγούς. Όσο για το πώς βλέπω εγώ τα συγκεκριμένα κομμάτια του Μπουένος Άιρες, ιδού...
Το Πουέρτο Μαδέρο φαντάζει στα μάτια μου κάτι μεταξύ “ελληνοκρατούμενης” Πράγας του 2003, και νεοϋορκέζικης Times Square. Το 2003 πέταξα δύο φορές στην Εσθονία με τη CSA μέσω Πράγας, και τις δύο φορές διάλεξα πτήσεις που μου έδιναν τη δυνατότητα να περάσω αρκετές ώρες στην τσέχικη Πρωτεύουσα, και τις δύο φορές εντυπωσιάστηκα από τον αριθμό των Ελλήνων που κυκλοφορούσαν στο κέντρο της πόλης, και “σήκωναν” ολόκληρα μαγαζιά με ρούχα. Θυμάμαι ότι πολλά καταστήματα ρούχων/παπουτσιών/αναμνηστικών έπαιζαν ελληνική μουσική, και στις πόρτες τους ήταν στημένοι “κράχτες” που ήξεραν δέκα λέξεις στα Ελληνικά και τις χρησιμοποιούσαν για να “τραβήξουν” κόσμο εντός. Σήμερα, πρώτη γλώσσα στο Πουέρτο Μαδέρο είναι τα Πορτογαλικά της Βραζιλίας. Κάθε φορά που πηγαίνω (μια φορά την εβδομάδα), αισθάνομαι ότι είμαι σε λουσάτη γειτονιά βραζιλιάνικης πόλης. Από πολλά μαγαζιά ακούγεται βραζιλιάνικη μουσική, και οι κοπέλες που είναι στημένες στα σκαλιά κάθε ρεστοράν δεν αφήνουν βραζιλιάνικη παρέα να περάσει από μπροστά τους χωρίς να τους προτρέψουν να ρίξουν μία ματιά στο μενού. Όχι φορτικά, οφείλω να σημειώσω. Με τακτ, διακριτικά, όπως αρμόζει σε μαγαζιά που θεωρούνται “πολύ-πολύ καλά”.
Το “νεοϋορκέζικη Times Square” έχει να κάνει με μία εικόνα που μου έχει μείνει από εκεί, την οποία έχω περιγράψει σε άλλη “ταξιδιωτική ιστορία”. Βράδυ Απρίλη, η Times Square γεμάτη από κόσμο να χαζεύει τις τεράστιες φωτεινές ταμπέλες και τις γιγαντοοθόνες, αναρίθμητοι τουρίστες με φωτογραφικές μηχανές, και μεταξύ όλων ημών, ένας κύριος, πιθανότατα Μεξικάνος, ή από χώρα της Κεντρικής Αμερικής, με ρούχα που τον κάνουν να μοιάζει ότι μόλις έχει τελειώσει τη βάρδιά του σε οικοδομή, παρέα με τον μπόμπιρά του που μοιάζει εκστασιασμένος στη θέα των ουρανοξυστών και των φώτων παντού τριγύρω του. Θυμάμαι ότι έγραψα τότε πως αν ήμουν μετανάστης στη Νέα Υόρκη, δεν είχα πολλά λεφτά, και ήθελα να πάω κάπου τον πιτσιρικά μου για να τον ευχαριστήσω, θα ήμουν ευγνώμων στην πόλη για την ύπαρξη ενός τέτοιου μέρους σαν την Times Square, επειδή χωρίς να πληρώσεις ούτε ένα σεντ μπορείς να κάνεις το παιδί σου να μείνει με το στόμα ανοιχτό. Το Πουέρτο Μαδέρο δεν είναι περιφραγμένο, δε χρειάζεται να δείξεις αντίγραφο τραπεζικού λογαριασμού με επταψήφιο νούμερο καταθέσεων σε δολάρια για να μπεις, δεν είναι απαραίτητο να είσαι “κάποιος” για να σε αφήσουν να περάσεις. Δίπλα στις ορδές των Βραζιλιάνων, των “executives”, και των Ευρωπαίων/Βορειοαμερικάνων τουριστών, μπορείς να δεις ζευγαράκια, ή οικογένειες, με φωτογραφικές μηχανές που δεν είναι και... τελευταίες λέξεις της τεχνολογίας, και φυσιογνωμίες που παραπέμπουν σε περιοχές της Αργεντινής κοντά στα σύνορα με Βολιβία και Παραγουάη, σε περιοχές που σημαντικό μέρος των ντόπιων έχουν... αυτόχθονα χαρακτηριστικά, και οικονομίες σε τράπεζα που απέχουν πολύ-πολύ-πολύ από εκείνες των Πορτένιος συμπατριωτών τους που γευματίζουν σε κάποιο ρεστοράν, κάνοντας διάλειμμα από τη δουλειά τους σε κάποια από τις πολυεθνικές εταιρείες που έχουν γραφεία στο Πουέρτο Μαδέρο... Τα μαγαζιά είναι ακριβά, όμως τα παγκάκια και η περατζάδα σε ένα από τα πιο ευχάριστα σημεία του Μπουένος Άιρες, είναι δωρεάν...
Φλορίδα; Πεζόδρομος-σήμα κατατεθέν του Μπουένος Άιρες, για τον οποίο ισχύει ό,τι ισχύει και για το Πουέρτο Μαδέρο, αναφορικά στον αριθμό των Βραζιλιάνων που “κυκλοφορούν”, και στο πόσο... καλοδεχούμενοι είναι από τα εμπορικά καταστήματα, κάποια μάλιστα εκ των οποίων έχουν ονόματα στα Πορτογαλικά, και ταμπέλες στα έντονα χρώματα της βραζιλιάνικης σημαίας. Προσωπικά όμως, όταν σκέφτομαι “Φλορίδα”, σκέφτομαι “μαντέρος” και παράνομο εμπόριο. Πέρασα προχθές από εκεί, και μερικές δεκάδες “μαντέρος” (άνθρωποι που απλώνουν την πραμάτεια τους πάνω σε ένα τραπεζομάντηλο ή σεντόνι στη μέση του πεζόδρομου), είχαν κλείσει τη λεωφόρο Κορριέντες, διαμαρτυρόμενοι επειδή η μητροπολιτική αστυνομία τους “κυνηγάει” εδώ και μια βδομάδα-δέκα μέρες. Φανταστείτε μη αδειοδοτημένους πλανόδιους πωλητές στη Θεσσαλονίκη να εκδιώχνονται μία μέρα από το κέντρο της πόλης, και να αντιδρούν “κλείνοντας” την Εγνατία στο ύψος της Αριστοτέλους(!). Κάτι παρόμοιο συνέβη εδώ. Οι καταστηματάρχες στη Φλορίδα είδαν κι απόειδαν, και πριν από μερικές εβδομάδες πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Άνοιξαν τα καταστήματά τους νωρίς το πρωί, κι αμέσως έκαναν οι ίδιοι κατάληψη στον πεζόδρομο, βγάζοντας προϊόντα τους εκεί, πουλώντας τα χωρίς αποδείξεις, χωρίς ΦΠΑ, 20-25% φθηνότερα, διαμαρτυρόμενοι έτσι για την απάθεια της κεντρικής Κυβέρνησης κι εκείνης της πόλης του Μπουένος Άιρες (η οποία ουσιαστικά αυτοδιοικείται). Μέσα σε λίγες ημέρες η μητροπολιτική αστυνομία πήρε εντολή να επέμβει, οι “μαντέρος” κλήθηκαν να υποβάλουν αίτηση για χορήγηση άδειας προκειμένου να πουλάνε τα προϊόντα τους σε άλλο σημείο της πόλης, και τώρα είναι όλοι στα... χαρακώματα. Κάθε δεύτερη μέρα όλο και κάποια συμπλοκή σημειώνεται μεταξύ “μαντέρος”, καταστηματαρχών, αστυνομίας, με τηλεοπτικά συνεργεία να έχουν... ρίξει άγκυρα στον πεζόδρομο, περιμένοντας την επόμενη αναμπουμπούλα...
Λαβάσε; Δεύτερος μεγαλύτερος πεζόδρομος του Μπουένος Άιρες, που σε κάποιο σημείο συναντιέται με τη Φλορίδα. Έχω διαβάσει σε ταξιδιωτικό οδηγό να καρφώνεται στον τοίχο σαν αποθέωση του κιτς. Προσωπικά, τη Λαβάσε τη βλέπω σαν τα Μακντόναλντ'ς... Στη συγκεκριμένη αλυσίδα πηγαίνω όταν Α) χρειάζομαι τουαλέτα, Β) έχω πρόβλημα με το στομάχι μου έχοντας δοκιμάσει διάφορες τοπικές λιχουδιές σε “παράξενες” χώρες και χρειάζομαι κάτι που ξέρω ότι δε θα με ξετρελάνει, αλλά θα “καλοπιάσει” το στομάχι μου, Γ) όταν πολύ απλά πεινάω, και δεν έχω διάθεση να πειραματιστώ με τοπική κουζίνα, ή είναι η πλησιέστερη επιλογή. Η Λαβάσε δεν είναι ο τελευταίος δρόμος που θα περπατήσω στο Μπουένος Άιρες λέγοντας μελαγχολικά “αντίο” στην πόλη, περνώντας χρόνο στο αγαπημένο μου σημείο της, όμως... αν είμαι εκεί γύρω, μία οποιαδήποτε μέρα, δίνει λύσεις. Κάποια απλά φαγάδικα με κάτι που τσιμπάς όρθιος, είναι τα φθηνότερα στην πόλη (σε κανένα άλλο σημείο του Μπουένος Άιρες δεν έχω δει μεγάλα χοτ ντογκς με 4 πέσος). Τις προάλλες που ψάχναμε με έναν Έλληνα ένα μέρος να αγοράσει ένα τριποδάκι για τη φωτογραφική μηχανή του, μπήκαμε σε ένα κατάστημα εκεί και βρήκε αυτό που έψαχνε σε πολύ χαμηλή τιμή. Έχει πολλών ειδών μαγαζιά, μίνι μάρκετ, τράπεζες, σινεμά, ΔΕΝ έχει αυτοκίνητα, ΕΧΕΙ -και μάλιστα πολύ- “χάζι”, κι επιπλέον έχει χώρο να περπατήσεις, κάτι που δεν ισχύει στον ίδιο βαθμό για τη Φλορίδα, τις ημέρες που οι “μαντέρος” καταφέρνουν να απλώσουν την πραμάτεια τους στη μέση του πεζόδρομου. Ο κόσμος στη Φλορίδα είναι τόσος, και ο χώρος τόσο περιορισμένος, που πολύ απλά, μέσα σε 2-3 “μανσάνας”, “τετράγωνα”, κουράζεσαι. Κιτς η Λαβάσε; Ίσως... Όχι όμως και για κάρφωμα στον τοίχο...
Κατά τα άλλα, από χθες φιλοξενούμε ένα ζευγάρι Κολομβιανών. Μιλούσαμε για 15 λεπτά, και κάποια στιγμή ρώτησαν τον Μαρτίν πού είναι ο Έλληνας που ήξεραν ότι φιλοξενείται εδώ, στο σπίτι. Ξαφνιάστηκαν όταν τους είπα ότι είμαι εγώ, επειδή είχαν μείνει με την εντύπωση ότι είμαι Αργεντινός(!). Λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης, τα Ισπανικά μου συνηθίζω να τα “θάβω”, όταν κάποιος μου λέει ότι μιλάω πολύ καλά σχεδόν τον βγάζω τρελό, όμως τελικά ο τρελός στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να είν(μ)αι ένας, κι όχι οι πολλοί. Μία... μέση εξήγηση μπορεί να είναι ότι μιλώντας σε μία ξένη γλώσσα, είναι εύκολο να “ξεγελάσεις” κάποιον και να σε περάσει για ντόπιο, κρατώντας τις προτάσεις σου σύντομες και περιεκτικές, αντί να επιδίδεσαι σε τρίλεπτους μονολόγους. Στην περίπτωση της Αργεντινής, το να προφέρεις το playa σαν plasha, ή το calle σαν cashe είναι απλό, ή να αρχίζεις μία ερώτηση με podes (μπορείς) αντί για puedes, ή να λες vos sos αντί για tu eres, και αντί για que bueno να λες que barbaro ή una piola. Πιο tricky είναι το “κελάηδισμα” στη φωνή, το να μην ακούγεσαι φλατ, να μην ακούγεσαι Ισπανός ή ξένος μη ισπανόφωνος, όμως όσο πιο σύντομες είναι οι προτάσεις σου, τόσο πιο εύκολο είναι να “ξεγελάσεις” κάποιον ακόμα και στο “κελάηδισμα”. Αυτές τις ημέρες το Μπουένος Άιρες έχει κατακλυστεί από διαφημίσεις της Κόκα-Κόλα (είναι παντού, γι' αυτό και αυθόρμητα μου ήρθε να χρησιμοποιήσω την ατάκα τους), που “λένε” vayas donde vayas, disfrutala (κι όχι disfrutala, όπως θα ήταν σχεδόν σε όλες τις υπόλοιπες ισπανόφωνες χώρες) mas fria que nunca (οπουδήποτε κι αν πας/πηγαίνεις, απόλαυσέ την πιο κρύα από ποτέ). Άκουσε δέκα ισπανόφωνους να προφέρουν το “vayas donde vayas”, και ο ένας, ο Αργεντινός, θα κάνει μπαμ με την προφορά του, όχι μόνο λόγω y/sh, αλλά και με το πώς θα... ανεβάσει φωνητικά σκάλα στο δεύτερο “vayas”. Σε μία πρόταση τριών, πέντε, δέκα λέξεων, μπορείς να το μιμηθείς. Μιλώντας ακατάπαυστα επί τρία λεπτά, πρέπει να έχεις περάσει πολύ χρόνο εδώ, ή να είσαι πραγματικά προικισμένος στον τομέα “εκμάθηση ξένων γλωσσών και προσαρμογή στην τοπική προφορά”, για να μη σου ξεφύγουν φλατ σημεία. Σταματήστε με, επειδή αν συνεχίσω με τα των Ισπανικών, θα shεμίσω άshες δέκα παραγράφους...
Όπως πάντα, ευχαριστώ όλους εσάς που με διαβάζετε. Χαιρετίσματα από Μπουένος Άιρες.
Το Πουέρτο Μαδέρο φαντάζει στα μάτια μου κάτι μεταξύ “ελληνοκρατούμενης” Πράγας του 2003, και νεοϋορκέζικης Times Square. Το 2003 πέταξα δύο φορές στην Εσθονία με τη CSA μέσω Πράγας, και τις δύο φορές διάλεξα πτήσεις που μου έδιναν τη δυνατότητα να περάσω αρκετές ώρες στην τσέχικη Πρωτεύουσα, και τις δύο φορές εντυπωσιάστηκα από τον αριθμό των Ελλήνων που κυκλοφορούσαν στο κέντρο της πόλης, και “σήκωναν” ολόκληρα μαγαζιά με ρούχα. Θυμάμαι ότι πολλά καταστήματα ρούχων/παπουτσιών/αναμνηστικών έπαιζαν ελληνική μουσική, και στις πόρτες τους ήταν στημένοι “κράχτες” που ήξεραν δέκα λέξεις στα Ελληνικά και τις χρησιμοποιούσαν για να “τραβήξουν” κόσμο εντός. Σήμερα, πρώτη γλώσσα στο Πουέρτο Μαδέρο είναι τα Πορτογαλικά της Βραζιλίας. Κάθε φορά που πηγαίνω (μια φορά την εβδομάδα), αισθάνομαι ότι είμαι σε λουσάτη γειτονιά βραζιλιάνικης πόλης. Από πολλά μαγαζιά ακούγεται βραζιλιάνικη μουσική, και οι κοπέλες που είναι στημένες στα σκαλιά κάθε ρεστοράν δεν αφήνουν βραζιλιάνικη παρέα να περάσει από μπροστά τους χωρίς να τους προτρέψουν να ρίξουν μία ματιά στο μενού. Όχι φορτικά, οφείλω να σημειώσω. Με τακτ, διακριτικά, όπως αρμόζει σε μαγαζιά που θεωρούνται “πολύ-πολύ καλά”.
Το “νεοϋορκέζικη Times Square” έχει να κάνει με μία εικόνα που μου έχει μείνει από εκεί, την οποία έχω περιγράψει σε άλλη “ταξιδιωτική ιστορία”. Βράδυ Απρίλη, η Times Square γεμάτη από κόσμο να χαζεύει τις τεράστιες φωτεινές ταμπέλες και τις γιγαντοοθόνες, αναρίθμητοι τουρίστες με φωτογραφικές μηχανές, και μεταξύ όλων ημών, ένας κύριος, πιθανότατα Μεξικάνος, ή από χώρα της Κεντρικής Αμερικής, με ρούχα που τον κάνουν να μοιάζει ότι μόλις έχει τελειώσει τη βάρδιά του σε οικοδομή, παρέα με τον μπόμπιρά του που μοιάζει εκστασιασμένος στη θέα των ουρανοξυστών και των φώτων παντού τριγύρω του. Θυμάμαι ότι έγραψα τότε πως αν ήμουν μετανάστης στη Νέα Υόρκη, δεν είχα πολλά λεφτά, και ήθελα να πάω κάπου τον πιτσιρικά μου για να τον ευχαριστήσω, θα ήμουν ευγνώμων στην πόλη για την ύπαρξη ενός τέτοιου μέρους σαν την Times Square, επειδή χωρίς να πληρώσεις ούτε ένα σεντ μπορείς να κάνεις το παιδί σου να μείνει με το στόμα ανοιχτό. Το Πουέρτο Μαδέρο δεν είναι περιφραγμένο, δε χρειάζεται να δείξεις αντίγραφο τραπεζικού λογαριασμού με επταψήφιο νούμερο καταθέσεων σε δολάρια για να μπεις, δεν είναι απαραίτητο να είσαι “κάποιος” για να σε αφήσουν να περάσεις. Δίπλα στις ορδές των Βραζιλιάνων, των “executives”, και των Ευρωπαίων/Βορειοαμερικάνων τουριστών, μπορείς να δεις ζευγαράκια, ή οικογένειες, με φωτογραφικές μηχανές που δεν είναι και... τελευταίες λέξεις της τεχνολογίας, και φυσιογνωμίες που παραπέμπουν σε περιοχές της Αργεντινής κοντά στα σύνορα με Βολιβία και Παραγουάη, σε περιοχές που σημαντικό μέρος των ντόπιων έχουν... αυτόχθονα χαρακτηριστικά, και οικονομίες σε τράπεζα που απέχουν πολύ-πολύ-πολύ από εκείνες των Πορτένιος συμπατριωτών τους που γευματίζουν σε κάποιο ρεστοράν, κάνοντας διάλειμμα από τη δουλειά τους σε κάποια από τις πολυεθνικές εταιρείες που έχουν γραφεία στο Πουέρτο Μαδέρο... Τα μαγαζιά είναι ακριβά, όμως τα παγκάκια και η περατζάδα σε ένα από τα πιο ευχάριστα σημεία του Μπουένος Άιρες, είναι δωρεάν...
Φλορίδα; Πεζόδρομος-σήμα κατατεθέν του Μπουένος Άιρες, για τον οποίο ισχύει ό,τι ισχύει και για το Πουέρτο Μαδέρο, αναφορικά στον αριθμό των Βραζιλιάνων που “κυκλοφορούν”, και στο πόσο... καλοδεχούμενοι είναι από τα εμπορικά καταστήματα, κάποια μάλιστα εκ των οποίων έχουν ονόματα στα Πορτογαλικά, και ταμπέλες στα έντονα χρώματα της βραζιλιάνικης σημαίας. Προσωπικά όμως, όταν σκέφτομαι “Φλορίδα”, σκέφτομαι “μαντέρος” και παράνομο εμπόριο. Πέρασα προχθές από εκεί, και μερικές δεκάδες “μαντέρος” (άνθρωποι που απλώνουν την πραμάτεια τους πάνω σε ένα τραπεζομάντηλο ή σεντόνι στη μέση του πεζόδρομου), είχαν κλείσει τη λεωφόρο Κορριέντες, διαμαρτυρόμενοι επειδή η μητροπολιτική αστυνομία τους “κυνηγάει” εδώ και μια βδομάδα-δέκα μέρες. Φανταστείτε μη αδειοδοτημένους πλανόδιους πωλητές στη Θεσσαλονίκη να εκδιώχνονται μία μέρα από το κέντρο της πόλης, και να αντιδρούν “κλείνοντας” την Εγνατία στο ύψος της Αριστοτέλους(!). Κάτι παρόμοιο συνέβη εδώ. Οι καταστηματάρχες στη Φλορίδα είδαν κι απόειδαν, και πριν από μερικές εβδομάδες πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Άνοιξαν τα καταστήματά τους νωρίς το πρωί, κι αμέσως έκαναν οι ίδιοι κατάληψη στον πεζόδρομο, βγάζοντας προϊόντα τους εκεί, πουλώντας τα χωρίς αποδείξεις, χωρίς ΦΠΑ, 20-25% φθηνότερα, διαμαρτυρόμενοι έτσι για την απάθεια της κεντρικής Κυβέρνησης κι εκείνης της πόλης του Μπουένος Άιρες (η οποία ουσιαστικά αυτοδιοικείται). Μέσα σε λίγες ημέρες η μητροπολιτική αστυνομία πήρε εντολή να επέμβει, οι “μαντέρος” κλήθηκαν να υποβάλουν αίτηση για χορήγηση άδειας προκειμένου να πουλάνε τα προϊόντα τους σε άλλο σημείο της πόλης, και τώρα είναι όλοι στα... χαρακώματα. Κάθε δεύτερη μέρα όλο και κάποια συμπλοκή σημειώνεται μεταξύ “μαντέρος”, καταστηματαρχών, αστυνομίας, με τηλεοπτικά συνεργεία να έχουν... ρίξει άγκυρα στον πεζόδρομο, περιμένοντας την επόμενη αναμπουμπούλα...
Λαβάσε; Δεύτερος μεγαλύτερος πεζόδρομος του Μπουένος Άιρες, που σε κάποιο σημείο συναντιέται με τη Φλορίδα. Έχω διαβάσει σε ταξιδιωτικό οδηγό να καρφώνεται στον τοίχο σαν αποθέωση του κιτς. Προσωπικά, τη Λαβάσε τη βλέπω σαν τα Μακντόναλντ'ς... Στη συγκεκριμένη αλυσίδα πηγαίνω όταν Α) χρειάζομαι τουαλέτα, Β) έχω πρόβλημα με το στομάχι μου έχοντας δοκιμάσει διάφορες τοπικές λιχουδιές σε “παράξενες” χώρες και χρειάζομαι κάτι που ξέρω ότι δε θα με ξετρελάνει, αλλά θα “καλοπιάσει” το στομάχι μου, Γ) όταν πολύ απλά πεινάω, και δεν έχω διάθεση να πειραματιστώ με τοπική κουζίνα, ή είναι η πλησιέστερη επιλογή. Η Λαβάσε δεν είναι ο τελευταίος δρόμος που θα περπατήσω στο Μπουένος Άιρες λέγοντας μελαγχολικά “αντίο” στην πόλη, περνώντας χρόνο στο αγαπημένο μου σημείο της, όμως... αν είμαι εκεί γύρω, μία οποιαδήποτε μέρα, δίνει λύσεις. Κάποια απλά φαγάδικα με κάτι που τσιμπάς όρθιος, είναι τα φθηνότερα στην πόλη (σε κανένα άλλο σημείο του Μπουένος Άιρες δεν έχω δει μεγάλα χοτ ντογκς με 4 πέσος). Τις προάλλες που ψάχναμε με έναν Έλληνα ένα μέρος να αγοράσει ένα τριποδάκι για τη φωτογραφική μηχανή του, μπήκαμε σε ένα κατάστημα εκεί και βρήκε αυτό που έψαχνε σε πολύ χαμηλή τιμή. Έχει πολλών ειδών μαγαζιά, μίνι μάρκετ, τράπεζες, σινεμά, ΔΕΝ έχει αυτοκίνητα, ΕΧΕΙ -και μάλιστα πολύ- “χάζι”, κι επιπλέον έχει χώρο να περπατήσεις, κάτι που δεν ισχύει στον ίδιο βαθμό για τη Φλορίδα, τις ημέρες που οι “μαντέρος” καταφέρνουν να απλώσουν την πραμάτεια τους στη μέση του πεζόδρομου. Ο κόσμος στη Φλορίδα είναι τόσος, και ο χώρος τόσο περιορισμένος, που πολύ απλά, μέσα σε 2-3 “μανσάνας”, “τετράγωνα”, κουράζεσαι. Κιτς η Λαβάσε; Ίσως... Όχι όμως και για κάρφωμα στον τοίχο...
Κατά τα άλλα, από χθες φιλοξενούμε ένα ζευγάρι Κολομβιανών. Μιλούσαμε για 15 λεπτά, και κάποια στιγμή ρώτησαν τον Μαρτίν πού είναι ο Έλληνας που ήξεραν ότι φιλοξενείται εδώ, στο σπίτι. Ξαφνιάστηκαν όταν τους είπα ότι είμαι εγώ, επειδή είχαν μείνει με την εντύπωση ότι είμαι Αργεντινός(!). Λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης, τα Ισπανικά μου συνηθίζω να τα “θάβω”, όταν κάποιος μου λέει ότι μιλάω πολύ καλά σχεδόν τον βγάζω τρελό, όμως τελικά ο τρελός στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να είν(μ)αι ένας, κι όχι οι πολλοί. Μία... μέση εξήγηση μπορεί να είναι ότι μιλώντας σε μία ξένη γλώσσα, είναι εύκολο να “ξεγελάσεις” κάποιον και να σε περάσει για ντόπιο, κρατώντας τις προτάσεις σου σύντομες και περιεκτικές, αντί να επιδίδεσαι σε τρίλεπτους μονολόγους. Στην περίπτωση της Αργεντινής, το να προφέρεις το playa σαν plasha, ή το calle σαν cashe είναι απλό, ή να αρχίζεις μία ερώτηση με podes (μπορείς) αντί για puedes, ή να λες vos sos αντί για tu eres, και αντί για que bueno να λες que barbaro ή una piola. Πιο tricky είναι το “κελάηδισμα” στη φωνή, το να μην ακούγεσαι φλατ, να μην ακούγεσαι Ισπανός ή ξένος μη ισπανόφωνος, όμως όσο πιο σύντομες είναι οι προτάσεις σου, τόσο πιο εύκολο είναι να “ξεγελάσεις” κάποιον ακόμα και στο “κελάηδισμα”. Αυτές τις ημέρες το Μπουένος Άιρες έχει κατακλυστεί από διαφημίσεις της Κόκα-Κόλα (είναι παντού, γι' αυτό και αυθόρμητα μου ήρθε να χρησιμοποιήσω την ατάκα τους), που “λένε” vayas donde vayas, disfrutala (κι όχι disfrutala, όπως θα ήταν σχεδόν σε όλες τις υπόλοιπες ισπανόφωνες χώρες) mas fria que nunca (οπουδήποτε κι αν πας/πηγαίνεις, απόλαυσέ την πιο κρύα από ποτέ). Άκουσε δέκα ισπανόφωνους να προφέρουν το “vayas donde vayas”, και ο ένας, ο Αργεντινός, θα κάνει μπαμ με την προφορά του, όχι μόνο λόγω y/sh, αλλά και με το πώς θα... ανεβάσει φωνητικά σκάλα στο δεύτερο “vayas”. Σε μία πρόταση τριών, πέντε, δέκα λέξεων, μπορείς να το μιμηθείς. Μιλώντας ακατάπαυστα επί τρία λεπτά, πρέπει να έχεις περάσει πολύ χρόνο εδώ, ή να είσαι πραγματικά προικισμένος στον τομέα “εκμάθηση ξένων γλωσσών και προσαρμογή στην τοπική προφορά”, για να μη σου ξεφύγουν φλατ σημεία. Σταματήστε με, επειδή αν συνεχίσω με τα των Ισπανικών, θα shεμίσω άshες δέκα παραγράφους...
Όπως πάντα, ευχαριστώ όλους εσάς που με διαβάζετε. Χαιρετίσματα από Μπουένος Άιρες.
Attachments
Last edited by a moderator:
