Μπουένος Άιρες δώστε μου, και την ψυχή μου πάρτε

[delmem2233]

Το να “τρέχει” η ποδοσφαιρική περίοδος στην Αργεντινή και να μη διεξάγονται αγώνες ημέρα Σάββατο, είναι σαν να χιονίζει στην Ελλάδα Απρίλη μήνα. Όχι και ανήκουστο, σίγουρα όμως όχι συνηθισμένο. Κάποιος ιδιαίτερος λόγος πρέπει να συντρέχει, κι όντως, το Σάββατο που μας πέρασε, κάποιος ιδιαίτερος λόγος συνέτρεχε. Στην Αργεντινή είχαμε (πώς βρίσκετε τον πρώτο πληθυντικό μετά από μόλις δύο εβδομάδες εδώ; ) τη “reasuncion” της “presidenta” Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρσνερ, την επίσημη δηλαδή ανάληψη των καθηκόντων της στην προεδρία της χώρας, δεύτερη, μετά από εκείνη που ακολούθησε τον θάνατο του μακαρίτη άνδρα της, Νέστορ Κίρσνερ, πριν από τέσσερα ακριβώς χρόνια...

Την “πρεσιδέντα”, μόνο σε δελτία ειδήσεων ελληνικών τηλεοπτικών καναλιών την είχα ακούσει μέχρι το περασμένο Σάββατο, όχι για περισσότερο από 10, 15, 20 το πολύ, δευτερόλεπτα. Το Σάββατο όμως, την ώρα που έβγαζε λόγο, μια που ήμουν σπίτι, την άκουσα στο ραδιόφωνο. Δε θα τη χαρακτήριζα και Γκουίνεθ Πάλτροου στην απονομή των Όσκαρ, τότε που η προαναφερθείσα, μέσα στη συγκίνησή της για το αγαλματίδιο που της έδωσαν, πέρασε μερικά λεπτά “κλαίγοντας” χωρίς να χύσει ούτε ένα δάκρυ, όμως... κοντά ήταν. Άρχισε την ομιλία της και νόμιζες ότι ανά πάσα στιγμή θα σταματούσε, θα έμπηγε τα κλάματα, και θα ζητούσε συγγνώμη από τους παρευρισκόμενους στην αίθουσα για τη συγκίνησή της... Σύντομα, άρχισε να κάνει κάτι που μου θύμισε, μεταξύ άλλων, τσαβική προπαγάνδα στους δρόμους του Καράκας...

Δεν ξέρω αν στους 10-11 μήνες που έχουν περάσει από τότε που ήμουν στη Βενεζουέλα έχει αλλάξει η εικόνα που ευθύς αμέσως θα περιγράψω, τότε όμως, έβλεπες σε τεράστιες πινακίδες στους δρόμους “αποδείξεις” τού πόσο “λειτουργεί” ο “σοσιαλισμός”. Σε μία πινακίδα έβλεπες το αμελητέο, είναι αλήθεια, ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας στη Βενεζουέλα. Σε άλλη έβλεπες ότι μόνο μία χούφτα άνθρωποι σε όλη τη χώρα δεν ήξεραν να διαβάζουν και να γράφουν. Για να μη μακρηγορήσω, παντού έβλεπες πινακίδες με νούμερα και στοιχεία που καταδείκνυαν πόσο ρόδινα κυλούσαν όλα στη χώρα. Φυσικά, πουθενά δεν υπήρχαν ταμπέλες για την εκτίναξη της εγκληματικότητας στη στρατόσφαιρα, ή για τα επαίσχυντα (ακόμη και για τα δεδομένα της Λατινικής Αμερικής) επίπεδα διαφθοράς...

Αυτό που έκανε λοιπόν η Κριστίνα ήταν να αραδιάσει μία ατελείωτη σειρά από νούμερα που ουσιαστικά εξυμνούσαν το έργο που επιτελέστηκε την τελευταία τετραετία (κι όχι μόνο), κάνοντας συχνά-πυκνά αναφορές στον προκάτοχό της, Νέστορ Κίρσνερ, ίσως (και το ίσως το προσθέτω μόνο και μόνο για να έχω τον πισινό μου καλυμμένο, αν και το θεωρώ περιττό) τον πιο δημοφιλή πρόεδρο της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν έχω λόγο (ούτε στοιχεία) να βγάλω... αφερέγγυα την Κριστίνα για τα νούμερα που αράδιασε, κάποια στιγμή όμως αισθάνθηκα ότι το... μάτωσε, κι ότι είχε ξεπεράσει τα όρια του “υπογραμμίζουμε το έργο μας για να μην το αφήσουμε να περάσει στο ντούκου”, και άρχισε να περιγράφει μία χώρα στην οποία σχεδόν τα πάντα είναι καλώς καμωμένα. Για το αν είναι όντως, σας παραπέμπω στο προηγούμενό κείμενό μου...

Γεγονός είναι πάντως, ότι η “πρεσιδέντα” είναι δημοφιλής, κι ότι ακόμη κι εκείνοι που δεν πίνουν νερό στο όνομά της, αναγνωρίζουν ότι η Κυβέρνησή της τα τελευταία τέσσερα χρόνια “δεν ήταν κακή”. Είναι εντυπωσιακό, αν μη τι άλλο. Εννοώ, να λένε καλά λόγια για μία Κυβέρνηση άνθρωποι οι οποίοι δεν την ψήφισαν, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει κι ότι τα... έβαψαν μαύρα τη βραδιά των πρόσφατων εκλογών. Σε μία χώρα που για δεκαετίες, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, η “καλύτερη” Κυβέρνηση είχε διαπράξει... μόνο “εγκληματικά” λάθη, και η χειρότερη είχε στείλει στον τάφο -κυριολεκτικά- χιλιάδες Αργεντινούς (θύματα είτε της δικτατορίας, είτε του χαμένου πριν καν αρχίσει πολέμου στις Μαλβίνες), μία “όχι και κακή” Κυβέρνηση είναι σχεδόν μάννα εξ ουρανού...

Όσο για τον μακαρίτη Νέστορ, το όνομά του έχει δοθεί ήδη σε... ό,τι μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους, από δρόμους και πλατείες, μέχρι το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα της χώρας. Δεν έχουν φθάσει ακόμα στο σημείο να έχουν εταιρεία ταξί ή ταχυμεταφορών με το όνομά του (όπως συμβαίνει με το “Μέγας Αλέξανδρος” στη Θεσσαλονίκη), όμως... Ήταν τόσο πετυχημένος σαν πρόεδρος; Δε θα το κρίνω εγώ. Συμπαθής όμως, σίγουρα ήταν. Για πολιτικός, ήταν αλέγκρος χαρακτήρας. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά σε φωτογραφίες από την ημέρα της ανάληψης των προεδρικών καθηκόντων του, και να τις συγκρίνει με φωτογραφίες προκατόχων του. Όλοι οι προηγούμενοι ήταν “τυπικοί”, “σοβαροί”, “ξενέρωτοι”. Στέκονταν δίπλα στον αντιπρόεδρό τους, βαριά-βαριά σκάζοντας ένα χαμόγελο. Ο Κίρσνερ “φόρεσε” στον αντιπρόεδρό του την κορδέλα που (σαν άλλες Μις καλλιστείων) φορούν οι ίδιοι οι πρόεδροι, και του... χάλασε τα μαλλιά τρίβοντας τα δάκτυλά του στο κεφάλι του, ναι, του αντιπροέδρου του, όπως κάνουν τα μεγαλύτερα αδέλφια στα μικρότερα. Με τέτοια και με άλλα, είχε κερδίσει τη συμπάθεια των περισσότερων Αργεντινών...

Κατά τ' άλλα, το χάιλαϊτ των χάιλαϊτ των τελευταίων ημερών ήταν το “ασάδο” που ετοίμασε χθες το βράδυ ο πατέρας του οικοδεσπότη μου στο σπίτι που μένει με τη δεύτερη σύζυγό του και τα τρία παιδιά τους, “ασάδο” (αργεντίνικο μπάρμπεκιου) στο οποίο ήμουν καλεσμένος. Μπόλικη κουβέντα για την Ελλάδα, από το ποιος είναι ο πιο διάσημος Αργεντινός στη χώρα μας, μέχρι το αν πραγματικά σπάμε πιάτα στα νυχτερινά μαγαζιά. Ούτε ίχνος ειρωνείας για το πώς έχουν τα πράγματα σήμερα στην Ελλάδα, από κανέναν τους, ούτε μπηχτές, ούτε κυνικά σχόλια, κάτι πάντως που καμία έκπληξη δε μου προξένησε, μια και για το πώς μας βλέπουν οι Αργεντινοί, τουλάχιστον αυτοί με τους οποίους εγώ έχω μιλήσει τις δύο τελευταίες βδομάδες, έγραψα στο προηγούμενο κείμενό μου, σε μία παράγραφο στην οποία δεν αλλάζω ούτε κόμμα.

Καλοκαιρινά χαιρετίσματα σε όλους από Μπουένος Άιρες

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[KLEOPATRA]

Mη μασας ..μια χαρα θα πανε ολα ...ξεκρεμαστος δεν εισαι ...κυκλο εκει ψιλοεχεις κ θα δημιουργησεις κι αλλο .
Για ποσο καιρο λες να κατσεις εκει?
Αυτη ειναι ζωη Δημητρη !!!!On the road ...χωρις συμβιβασμους ,τυπικοτητες,ελευθερος να κανεις ο,τι αγαπαει η ψυχη σου,χωρις υποχρεωσεις που να σε κρατουν κολλημενο σε ενα τοπο.Μια ζωη που λαχταρω..αλλα μαλλον δε θα την εχω ποτε.

 

[fenia42]

Τέτοιες ιστορίες να διαβάζουμε!

 

[zmaria]

Καλώς τον αγαπημένο μου ιστοριολόγο! Επιτέλους ιστορία από μια χώρα από αυτές που ανήκεις... Χαίρομαι που σου έχουν πάει όλα καλά μέχρι στιγμής!

 

[erminathess]

Ευχομαι ολα να σου πανε βολικα στο νεο σου ξεκινημα!
Οσο για το Μπουενος, ζηλευω τρελα!

 

[go2dbeach]

Καλα , σε χαζο-χαμογελο σε τρωω λαχανο!
Διοτι να εχεις φτασει σε προορισμο ονειρο και να χαμογελας ειναι φυσικο.Αλλα να εισαι βουτηγμενος σε μια ντανα φακελους και τιμολογια (σε λιγο θα χρειαζομαι αναπνευστηρα!) και να χαμογελας επειδη ανακαλυψες νεο ποστ απο τον 10900km πως σου φαινεται?
Η Αργεντινη δεν ειναι απο τους τοπ αγαπημενους μου προορισμους , αλλα οι ανταποκρισεις σου απο κει θετουν σοβαρη υποψηφιοτητα για τα καλυτερα διαλειμματα-ανασες που θα παιρνω αυτο το μηνα
Να παρακαλεσω κι εγω να μας γραφεις οσο συχνοτερα γινεται!
Αληθεια πως φαινεται στον εκει κοσμο το οτι η χωρα μας βρισκεται εκει που βρισκονταν εκεινοι πριν απο μερικα χρονια?

Disfrute de su viaje amigo

 

[varioAthens]

Χάσαμε τον Yorgos αλλά τουλάχιστον μας έμεινε ο 10900km!!!
Απολαυστικός όπως πάντα!

 

[mariath]

Όπως έχεις καταλάβει σ' ακολουθούμε όπου κι αν πας. Από την Μαλαισία στο Κίεβο και τώρα ξανά πάλι στην μαγική νότια Αμερική. Το χαμόγελό σου είναι μεταδοτικό πρέπει να ξέρεις. Να είσαι καλά και να μας θυμάσαι πότε πότε να μας πετάς ένα "ξεροκόμματο" από Μπουένος Άιρες. Δεν ζητάμε πολλά, ένα "ξεροκόμματο" μια στο τόσο για να χαμογελάμε και μεις...

 

[periklis]

Σκεφτομαι πολυ σοβαρα να πουλησω τα παντα και να κανω το ιδιο.

 

[pattyyy]

Aπολαυστικότατη αφήγηση...

 

[delmem2233]

Kleopatra, η πτήση της επιστροφής μου στη Θεσσαλονίκη είναι στις 19 Μαΐου, όχι όμως από Μπουένος Άιρες, αλλά από Βραζιλία. Το σχέδιο είναι να περάσω πέντε μήνες στην Αργεντινή, και 2-3 εβδομάδες σε πόλεις της Βραζιλίας που έχω φίλους, κυρίως στο Ρίο.

Go2dbeach, αν βρεθείς στο Μπουένος Άιρες από Νοέμβρη μέχρι Μάρτη, βάζω στοίχημα τα νεφρά μου ότι θα “τσιμπηθείς” μαζί του. Τους ανοιξιατικοκαλοκαιρινούς μήνες αυτή η πόλη sells itself, που λένε κι οι Αμερικάνοι. Σαν πωλητής δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα για να την “πουλήσεις” σαν “προϊόν”. “Πουλιέται” μόνη της. Μια και ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτησή μου ότι τον Οκτώβριο πούλησα το αμάξι μου, ας το θέσω έτσι: είναι σαν να πουλάς μεταχειρισμένη (πενταμήνου, όχι 15ετίας) Φεράρι, άθικτη, με 1500 ευρώ, σε 15 άτοκες δόσεις, με πληρωμένα τα τέλη κυκλοφορίας, και με το κλειδί να σου αποστέλλεται σπίτι και να σου παραδίδεται από την περσινή Μις Ιταλία... Αν μπορείς, πες όχι... Για το πώς φαίνεται στους Αργεντινούς το ότι η Ελλάδα σήμερα είναι στα ίδια χάλια που ήταν η δική τους χώρα πριν από δέκα χρόνια, διάβασε πιο κάτω.

Periklis, αν το σκέφτεσαι σοβαρά, είμαι ο τελευταίος που θα σου πει να το ξανασκεφτείς και να... καθίσεις στα αυγά σου. Το να ταξιδεύεις για πολύ καιρό, ή το να ζεις και να δουλεύεις στο εξωτερικό, είναι ένα πακέτο με θετικά ΚΑΙ αρνητικά, για κάποιους το “σκορ” είναι 90-10 (υπέρ των θετικών), για κάποιους άλλους το... ματς είναι αμφίρροπο, όμως όπως και να έχει, ο μόνος τρόπος να δεις αν “σου κάνει” αυτός ο τρόπος ζωής (έστω και προσωρινά) είναι -φυσικά- να τον δοκιμάσεις...

Mariath, αφενός με έπιασε νευρικό γέλιο όταν είδα το “άει στο διάολο όλοι τους” σου (για κάποιον λόγο, μέσα στην απλότητά του, μου φάνηκε ξεκαρδιστικό), αφετέρου σε θυμήθηκα την επόμενη μέρα, σουλατσάροντας σε ένα βιβλιοπωλείο (από τα οποία φροντίζω πάντως να μένω μακριά, επειδή είμαι γενετικά ανήμπορος να αντισταθώ στον πειρασμό να αγοράσω κάτι κάθε φορά που μπαίνω σε ένα). Το μάτι μου έπεσε σε ένα βιβλίο (από τα πολλά που κυκλοφορούν με παρεμφερές θέμα) που ασχολείται με το πώς κύλησαν τα δέκα τελευταία χρόνια στην Αργεντινή. Στην εισαγωγή του γράφει τι ακολούθησε το ξέσπασμα του κόσμου το 2001, και το “que se vayan todos” (“να φύγουν όλοι”) που φώναζαν τότε οι αγανακτισμένοι Αργεντινοί. Ακριβώς δίπλα ήταν ένα βιβλίο αφιερωμένο στην ποδοσφαιρική ομάδα που τις ημέρες που έπιανε πάτο η Αργεντινή πριν από δέκα χρόνια, εκείνη κατακτούσε το πρωτάθλημα. Το βιβλίο ναι μεν ασχολείται με την ομάδα και την κατάκτηση εκείνου του πρωταθλήματος, όμως είναι άρρηκτα δεμένο το περιεχόμενό του με το πώς ήταν εκείνες τις ημέρες η κατάσταση στη χώρα, μπροστά-μπροστά αυτό που βλέπεις είναι χαρακτηριστικές ατάκες/συνθήματα που κυριαρχούσαν εκείνη την εποχή. Ξανά, το “que se vayan todos” σε περίοπτη θέση. “Λάιτ”, σε σύγκριση με το δικό σου “άει στο διάολο” , αλλά... στο ίδιο μήκος κύματος, γι' αυτό σε θυμήθηκα...

Πώς είναι τα πράγματα σήμερα στην Αργεντινή; Εννοείται ότι μετά τις τρεις εβδομάδες που πέρασα εδώ πριν από δύο χρόνια και τις δέκα μέρες που μετράω τώρα, δεν παίζω την κατάσταση στα δάκτυλα, όμως το γεγονός ότι και πριν από δύο χρόνια, και πολύ περισσότερο τώρα, πέρασα/περνάω τον περισσότερο χρόνο μου με Αργεντινούς, παρά μόνος, ή με άλλους ξένους ταξιδιώτες, μου δίνει νομίζω την ευκαιρία να έχω... πιάσει την άκρη του νήματος, να έχω λύση την πρώτη άσκηση στο τεστ “πώς είναι σήμερα τα πράγματα στην Αργεντινή”. Αντί όμως να μεταφέρω σχόλια δικά μου, νομίζω ότι είναι καλύτερα να μεταφέρω εικόνες που βλέπει κανείς κυκλοφορώντας στο Μπουένος Άιρες, αλλά και τι λένε τα παιδιά που περνάω χρόνο μαζί τους δέκα μέρες τώρα. Προχθές έκανα βόλτα στο κέντρο, κι έξω από ένα βιβλιοπωλείο είδα μία ουρά να “αγκαλιάζει” τη γωνία του τετραγώνου, και να φθάνει σχεδόν στη γωνία του επόμενου τετραγώνου. Στην ουρά ήταν στημένες κοπέλες, οι περισσότερες μεταξύ 20 και 30, με φακέλους στα χέρια. Το βιβλιοπωλείο είχε αναρτήσει ανακοίνωση στην είσοδό του, κάνοντας γνωστό ότι θα προσλάμβανε δύο άτομα, συγκεκριμένα κοπέλες.

Το πλήθος των κοριτσιών που πήγαν για συνέντευξη, νομίζω ότι κάτι λέει για το πώς έχει η κατάσταση στο Μπουένος Άιρες στο μέτωπο “εργασία/απασχόληση”. Σχεδόν σε κάθε πάρκο, από τα κεντρικά μέχρι και τα απομακρυσμένα από το κέντρο στα οποία έτυχε να βρεθώ, μπορείς να δεις άστεγους. Κάποιοι μάλιστα έχουν μετατρέψει κομμάτια πάρκων σε αυτοσχέδια καταλύματα, και δεν εννοώ τους... βετεράνους του πολέμου στις Μαλβίνες που έχουν εγκατασταθεί σε κεντρική πλατεία εδώ και χρόνια και την έχουν γεμίσει με πανό που ζητούν τη δικαίωση και αποκατάστασή τους, αλλά για κόσμο, ακόμη και οικογένειες, που χρησιμοποιούν δέντρα και κάγκελα πάρκων για να κάνουν έναν χώρο κατοικήσιμο (λέμε τώρα...). Ακόμη και στο κέντρο, στην περιοχή όπου κάθε δεύτερο κτήριο είναι είτε κυβερνητικό είτε τράπεζα, βλέπεις στις εισόδους κτηρίων, σε εσοχές, αστέγους να έχουν εγκατασταθεί, με στρώματα και καρότσια σούπερ μάρκετ. Το ίδιο και σε εισόδους θεάτρων στην Κορριέντες, λεωφόρος με πάμπολλα θέατρα, που ειδικά μετά την έναρξη της τελευταίας βραδινής παράστασης, ουσιαστικά “παραδίδονται” στους άστεγους. Εννοείται δε ότι ακόμη βλέπεις ΠΟΛΥ κόσμο να κυκλοφορεί με μεγάλα καρότσια και να... κάνει διαλογή χαρτονιών στα σκουπίδια.

Οι “καρτονέρος” είναι εδώ. Ακόμα. Και δεν είναι μόνο οι... περιθωριακοί, οι αλκοολικοί, οι “παράξενοι”, αλλά είναι και κανονικές οικογένειες, μαμά/μπαμπάς/παιδιά. Για να το κλείσω με τα... ψυχοπλακωτικά, οι “φαβέλες” στο Μπουένος Άιρες (σε μία εκ των οποίων βρέθηκα αργά χθες το βράδυ πηγαίνοντας στο γήπεδο της Σαν Λορένσο, το οποίο παραδόξως είναι κτισμένο στην καρδιά μίας περιοχής που οι Πορτένιος θεωρούν “μία από τις πιο επικίνδυνες σε όλο το Μπουένος Άιρες”), μεγαλώνουν, και παρά την ανέχειά του, ο κόσμος εκεί κάνει πολλά παιδιά, παιδιά τα οποία μεγαλώνουν όπως μεγαλώνουν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το αύριο και το μεθαύριο του Μπουένος Άιρες. Δεν εννοώ ότι ένα παιδί που μεγαλώνει σε φαβέλα θα γίνει στα 15 του οπωσδήποτε μέλος συμμορίας, ας είμαστε όμως ειλικρινείς, οι πιθανότητες στα 18 του να έχει προβλήματα με την αστυνομία είναι περισσότερες από το να έχει πάρει υποτροφία για κάποιο πανεπιστήμιο...

Στον αντίποδα, είναι προφανές ότι ένα σημαντικό κομμάτι της μεσαίας τάξης, αυτή που έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της πριν από δέκα χρόνια, χωρίς να έχει ανακάμψει πλήρως, είναι... σε καλό δρόμο. Τα παιδιά του στενότερου κύκλου μου στο Μπουένος Άιρες έχουν ικανοποιητικό εισόδημα, εισόδημα που δεν τους επιτρέπει βέβαια τρελές πολυτέλειες, δεν ξυπνάνε ένα πρωί λέγοντας... “δεν πετάγομαι μέχρι το Ρίο για τετραήμερο;”, όμως δεν τους λείπει τίποτα βασικό, κι επιπλέον μπορούν και βγαίνουν, μπορούν και αφιερώνουν χρήματα σε χόμπι, σε εκμάθηση μίας γλώσσας, ή σε μαθήματα χορού για παράδειγμα. Τα μαγαζιά με φαγητό τα βλέπεις συνέχεια με κόσμο, και εκείνοι που βγαίνουν από ένα κατάστημα με σακούλα στο χέρι, είναι περισσότεροι (αυτήν την αίσθηση έχω) από εκείνους που βγαίνουν με άδεια χέρια, ή που απλά χαζεύουν τις βιτρίνες.

Επιπλέον, στα κομμάτια του Μπουένος Άιρες που εγώ έχω δει τις τελευταίες δέκα ημέρες (κι έχω κυκλοφορήσει αρκετά, με αφορμή ποδοσφαιρικούς αγώνες, τους οποίους χρησιμοποιώ και σαν ευκαιρίες για να “εξερευνήσω” γειτονιές της πόλης που υπό διαφορετικές συνθήκες δε θα πήγαινα, την περιοχή Λανούς για παράδειγμα, που είναι και μιάμιση ώρα με αστικό λεωφορείο από εκεί που μένω), δε βλέπεις τόσο έντονα την α-πο-καρ-δι-ω-τι-κή εικόνα που μου μαύριζε την καρδιά στη Θεσσαλονίκη κάθε φορά που έβγαινα από το σπίτι τον περασμένο μήνα, δε βλέπεις το ένα πίσω από το άλλο, μαγαζιά κλειστά, άδεια, “φαντάσματα”, με τις βιτρίνες τους καλυμμένες με αφίσες και “δυστυχώς, αγαπητοί μας επί 20 χρόνια πελάτες, δεν πάει άλλο, με πόνο καρδιάς κλείνουμε, ευχαριστούμε για την προτίμησή σας και τη στήριξή σας” ταμπέλες, που κάθε φορά που τις έβλεπα στη Θεσσαλονίκη σε εισόδους μαγαζιών που τα θυμόμουν εκεί από πιτσιρικάς, αναστέναζα... Επίσης, βλέπεις πολλές υπό ανέγερση οικοδομές. Δεν είναι και... Κίνα, δε θα χαρακτήριζα το Μπουένος Άιρες “απέραντο εργοτάξιο”, όμως αισθάνεσαι ότι ο κλάδος των κατασκευών “ρολάρει”. Πόσοι είναι αυτοί που μπορούν να διαθέσουν τα όλο και περισσότερα χρήματα για την απόκτηση νέου διαμερίσματος; Σύμφωνα με τον οικοδεσπότη μου, λίγοι. Το ότι όμως χτίζονται τόσες νέες οικοδομές, το ότι βλέπεις κόσμο στις σκαλωσιές, άρα έργο σε εξέλιξη, κι όχι παρατημένο, πάει να πει ότι εκείνοι που βάζουν τα λεφτά τους, πιστεύουν ότι υπάρχει αγορά να απορροφήσει τα νέα διαμερίσματα...

Όσο για το Αργεντινή 2001-Ελλάδα 2011, η αίσθηση που μου αφήνουν οι Αργεντινοί όταν μιλάμε για το θέμα, είναι ότι μας “πονάνε”, επειδή ξέρουν πώς είναι να βλέπεις την ανεργία να διπλασιάζεται μέσα σε μερικούς μήνες, επειδή ξέρουν πώς είναι να ζεις σχετικά άνετα, και ξαφνικά να αισθάνεσαι μια θηλιά να σφίγγει στον λαιμό σου όλο και περισσότερο, μέχρι που φθάνεις στο σημείο να αρπάξεις μία κατσαρόλα και να βγεις στον δρόμο φωνάζοντας “QUE SE VAYAN TODOS”.

Κανείς δε μου είπε το ηλίθιο “πάτε για χρεωκοπία επειδή είστε τεμπέληδες και δουλεύετε όποτε θέλετε για όσο θέλετε, ΑΝ θέλετε”, που άκουσα στην Πολωνία και στη Σλοβακία τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο, και σε μία πιο “λάιτ” παράλλαξή του στην Ουκρανία, στη Γερμανία, και στην Τσεχία. Δεν το άκουσα εδώ, επειδή ο κόσμος ξέρει ότι δεν είναι η τεμπελιά των κατοίκων μίας χώρας που μπορεί να την οδηγήσει στο πώς είναι σήμερα η Ελλάδα, ή στο πώς ήταν η Αργεντινή το 2001. Άλλα κουσούρια, ναι (για παράδειγμα, το να ζούμε πέρα από τις δυνατότητές μας, ξοδεύοντας περισσότερα απ' όσα βγάζουμε). Η τεμπελιά, επιχείρημα de mierda που με βγάζει από τα ρούχα μου όταν σκέφτομαι τους γονείς μου που δούλευαν από τα 12 τους μέχρι και μετά τα 65, και ζουν τώρα με μία (μία και για τους δύο, όχι ΑΠΟ μία, δική τους μακακία αυτή) σύνταξη ακόμη πιο de mierda, η τεμπελιά λοιπόν, όχι... Ανακεφαλαιώνοντας, αισθάνομαι ότι με τους Αργεντινούς έχουμε το “δέσιμο” που έχει ένας πρώην πολύ σοβαρά ασθενής, ο οποίος βρίσκεται ακόμα στη φάση της αποθεραπείας, έχοντας αφήσει όμως τα πολύ-πολύ χειρότερα πίσω του, με κάποιον που αντιμετωπίζει την ίδια ακριβώς πολύ σοβαρή ασθένεια, που είναι ήδη “βαριά”, χωρίς όμως ακόμα να έχει φθάσει στο “πιο βαριά δε γίνεται, από εδώ και πέρα μόνο καλύτερα μπορούν να πάνε τα πράγματα”. Έτσι το βλέπω, έτσι το αισθάνομαι, από αυτά που μου λένε, και από τη χροιά της φωνής τους...

Χαιρετίσματα από Μπουένος Άιρες, κι ευχαριστίες σε όλους σας που με διαβάζετε.

 

[soudianos]

υπάρχει ακόμα το Enstancia;;