delmem2233
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.199
Υβόννη, απαντήσεις στο “πώς περνούν τις διακοπές τους οι Πορτένιος” βρήκα στον anfitriόn μου (ναι, έτσι λένε τον “οικοδεσπότη”), και σε διαφημιστικές μπροσούρες κολλημένες σε τζάμια ταξιδιωτικών γραφείων. Βλέπεις πολλά “πακέτα” για Καραϊβική (συμπεριλαμβανομένου του Μαϊάμι), για Βραζιλία, για Ουρουγουάη, λιγότερα για Μαρ ντελ Πλάτα και λοιπούς παραλιακούς εγχώριους προορισμούς, και ακόμη λιγότερα για Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο ότι τον περασμένο μήνα η Aerolineas Argentinas άρχισε να πετάει προς Κανκούν, Μεξικό. “Δηλαδή η πλειοψηφία των Αργεντινών περνάει τις καλοκαιρινές διακοπές σε σχετικά ακριβούς προορισμούς στο εξωτερικό;”, ρωτάω και απαντάω μόνος μου. Όχι. Η πλειοψηφία εκείνων που ταξιδεύουν στο εξωτερικό αγοράζοντας ΠΑΚΕΤΑ από ταξιδιωτικά πρακτορεία περνάει τις καλοκαιρινές διακοπές σε “λουσάτους” προορισμούς. Όσοι έχετε ταξιδέψει στη Λατινική Αμερική, ανεξάρτητα από το σε ποια χώρα πήγατε, ξέρετε ήδη ότι οι Αργεντινοί ταξιδεύουν κατά κανόνα σαν backpackers, μένουν σε φθηνά καταλύματα (αν δε στήνουν τέντα σε κάποια παραλία), μετακινούνται με τον φθηνότερο δυνατό τρόπο (ενίοτε κάνοντας και ωτοστόπ), και γενικά φροντίζουν να κάνουν τα πέσος τους να κρατήσουν όσο γίνεται περισσότερο, και να τους πάνε όσο γίνεται πιο μακριά. Τα τελευταία τρία χρόνια βρέθηκα σε μέρη στο Μεξικό, στη Γουατεμάλα, στην Κολομβία, στη Βενεζουέλα, στο Εκουαδόρ, στη Βραζιλία, που έμοιαζαν με μικρές αργεντίνικες αποικίες, με ΠΟΛΛΟΥΣ από τους τουρίστες να είναι Αργεντινοί (η προφορά τους είναι τόσο χαρακτηριστική, που είναι σαν να έχουν τεράστια “ΕΔΩ ΑΡΓΕΝΤΙΝΟΣ” βέλη να τους σημαδεύουν στο μέτωπο). Πολλοί, δε, είναι... “Θεσσαλονικείς”. Διακοπές πηγαίνουν στη “Χαλκιδική” τους, δηλαδή στο σπίτι που κάποια στιγμή αγόρασαν οι γονείς τους σε κάποιο παραλιακό μέρος σε μικρή και μεσαία απόσταση από το Μπουένος Άιρες, στο “εξοχικό” τους. Είναι αυτοί που “τη βγάζουν” πιο οικονομικά από όλους τους άλλους, με εξαίρεση εκείνους που αναγκάζονται λόγω οικονομικής αδυναμίας να περάσουν όλο το καλοκαίρι στην πόλη.
Ορέστη, μονολεκτικά θα σου απαντήσω, επειδή θέλω να κρατήσω το κείμενο μιζέρια-free: “όχι”.
Rosa, ομολογώ ότι “δαγκώθηκα” όταν διάβασα την ερώτησή σου, κι όταν ψάχνοντάς το στο ίντερνετ είδα ότι η Εθνική Ημέρα του τάνγκο ήταν πολύ-πολύ πρόσφατα, στις 11 του μήνα. Αισθάνθηκα ότι πιάστηκα τρελά αδιάβαστος, ότι ήμουν τρελός ποδοσφαιρόφιλος στο Λονδίνο ανήμερα του τελικού του Κυπέλλου Αγγλίας, του σημαντικότερου αγώνα της χρονιάς, κι αντί να πάω στο γήπεδο ή έστω να δω το παιχνίδι σε κάποια παμπ, εγώ πέρασα τη μέρα βλέποντας αμερικάνικες ταινίες σε καθιστικό κάποιου σπιτιού, αγνοώντας τη διεξαγωγή του αγώνα. Ρωτώντας όμως, αισθάνθηκα καλύτερα. Ο Μαρτίν, το παιδί που με φιλοξενεί, ο οποίος μάλιστα κάνει μαθήματα τάνγκο, δεν είχε ιδέα για την 11η Δεκεμβρίου. Μία κοπέλα που συνάντησα για καφέ, το ίδιο. Και χθες, όταν το ανέφερα πίνοντας “μάτε” στο σπίτι παιδιού, φίλος φίλων που γνώρισα τον Γενάρη στην Κολομβία και περάσαμε μαζί τη μέρα χθες, και οι τρεις τους με κοίταξαν με απορία. Ούτε εκείνοι ήξεραν περί 11ης Δεκεμβρίου και Εθνικής Ημέρας τάνγκο. Το σχόλιό μου πάντως για το τάνγκο είναι ότι μεταξύ των σημερινών 20άρηδων και 30άρηδων έχει αναθερμανθεί το ενδιαφέρον, το οποίο μέχρι σχετικά πρόσφατα, και για αρκετά χρόνια (δεν μπορώ να γίνω πιο συγκεκριμένος γιατί δεν έχω συγκεκριμένα στοιχεία) είχε συνδεθεί στο μυαλό της νεότερης γενιάς με κάτι που αφορούσε σχεδόν αποκλειστικά εκείνους που έχουν επαγγελματικά πάρε-δώσε με τουρίστες, τουρίστες που έρχονταν στο Μπουένος Άιρες προ-γοητευμένοι, νομίζοντας ότι θα έβλεπαν κόσμο να χορεύει στους δρόμους και σε στάσεις λεωφορείων... Προσθέτω ότι κάνοντας βόλτα στην πόλη, βλέπεις κολλημένα χαρτιά σε κολόνες και σε κουβούκλια καρτοτηλεφώνων, που διαφημίζουν “τάνγκο βραδιές”, όχι σε τουριστικά μαγαζιά στο Σαν Τέλμο για παράδειγμα, αλλά σε περιοχές της πόλης... μισή μέρα ταξίδι από το κέντρο, όπου λειτουργούν “μαγαζιά” που απευθύνονται πρωταρχικά, αν όχι αποκλειστικά, σε ντόπιους.
“Domer”, το 90ήμερο ισχύει, γι' αυτό και την 89η μέρα (το αργότερο), πρέπει να βγω από τη χώρα. Αν με κάποιον χαριποτερικό τρόπο συμβεί κάποιο μαγικό κι έχω βρει απασχόληση μέχρι τότε, θα πάω δύο μέρες “απέναντι”, στην πολύ συμπαθητική Κολόνια, στην Ουρουγουάη, και θα επιστρέψω. Αν (το πολύ πιθανότερο) εξακολουθώ να μην ασχολούμαι με κάτι που θα μου αποφέρει ένα έστω και μικρό εισόδημα, θα φύγω από το Μπουένος Άιρες έγκαιρα για να περάσω κάποιες μέρες στην Κόρδοβα και στη Μεντόσα, πριν περάσω τα σύνορα με Χιλή, με προορισμό το Σαντιάγο. Μετά, ταξίδι. Έτσι απλά. Βόρειο μισό Χιλής, Βολιβία, ίσως Περού και μετά Βολιβία, και μετά με κάποιον τρόπο, Ρίο, όπου ούτως ή άλλως θα περάσω κάποιες ημέρες πριν την πτήση (από Βραζιλία) της επιστροφής στη Θεσσαλονίκη, μέσα Μαΐου. Αυτό είναι το (πολύ “φλου”) πλάνο.
Όσο για το πόσο εύκολο είναι να ανοίξει κανείς ένα μαγαζί εδώ, ακόμη κι αν ρώτησες με χιουμοριστική διάθεση, με έβαλες σε περιέργεια. Θα ρωτήσω και θα αναφερθώ στο συγκεκριμένο στο επόμενο κείμενό μου Μπουένος Άιρες.
“Μιλώντας” για μαγαζιά, ρίξτε μια ματιά στο "Salonica articulos de libreria, papeleria, todo para su oficina insumos", και είμαι βέβαιος ότι θα χαμογελάστε έστω και για μια στιγμή...
Πέρασα τυχαία μπροστά από το κατάστημα στην οδό Austria, αργότερα όμως την ίδια μέρα διαπίστωσα ότι πρόκειται για “αλυσίδα”, κι όχι για ένα μόνο κατάστημα. Σε αυτό που μπήκα, ένας πιτσιρικάς Αργεντινός που δούλευε στο ταμείο μού είπε ότι ο ιδιοκτήτης ναι, είναι γεννημένος στην Ελλάδα, κι ότι τώρα όμως, πλέον, είναι πολύ μεγάλος σε ηλικία, και προφανώς έχει αφήσει τα καταστήματα υπό την επίβλεψη κάποιου άλλου.
Κατά τ' άλλα, χθες και σήμερα, 19 και 20, ήταν/είναι μέρες μνήμης για τους Αργεντινούς. Ακριβώς πριν από δέκα χρόνια, ήταν το διήμερο που κορυφώθηκε η αγανάκτηση του κόσμου λόγω ανέχειας και “κορραλίτο” (η έμπνευση του τότε υπουργού Οικονομίας να θεσπιστεί όριο στις εβδομαδιαίες αναλήψεις μετρητών από τραπεζικούς λογαριασμούς). Ήταν οι μέρες που ακόμη και η παραδοσιακά αποστασιοποιημένη από μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας μεσαία τάξη βγήκε στους δρόμους, πολλοί με κοστούμια και γραβάτες, μετά τη δουλειά τους, κι ενώθηκαν με εκείνους που ήδη από καιρό διαδήλωναν (και έκαναν πλιάτσικο σε σούπερ μάρκετ). Εντός 48 ωρών είχαν σκοτωθεί περίπου 30 άνθρωποι σε όλη τη χώρα, είχαν τραυματιστεί εκατοντάδες (αν όχι χιλιάδες), και η βία κόπασε μόνο μετά τη... χολιγουντιανή φυγή του Ντε λα Ρούα, του τότε προέδρου, από την οροφή τής Κάσα Ροσάδα, με ελικόπτερο παρακαλώ, μια και δεν υπήρχε άλλος τρόπος διαφυγής για εκείνον, με το πλήθος να έχει κατακλύσει την Πλάσα ντε Μάσο μπροστά από την Κάσα Ροσάδα, και τους γύρω δρόμους, μέχρι τον Οβελίσκο και το κτήριο του Κογκρέσου. Χθες το βράδυ πήγα με τα παιδιά που προανέφερα στην Πλάσα ντε Μάσο, και πετύχαμε την αρχή του ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε με αφορμή την επέτειο των δέκα ετών από εκείνα τα γεγονότα. Υπήρχε στημένη μία γιγαντοοθόνη, κι εκεί είδαμε φωτογράφους, επαγγελματίες, να μοιράζονται ιστορίες πίσω από πολλές φωτογραφίες που τράβηξαν τότε, φωτογραφίες που είχαν φιλοξενηθεί σε εφημερίδες και ιστοσελίδες σε όλο τον κόσμο. Στο τέλος του ντοκιμαντέρ εκείνοι που ήταν παρόντες χειροκρότησαν, ήταν εμφανής μάλιστα η συγκίνηση κάποιων, και μετά το παρατεταμένο χειροκρότημα (που κράτησε όσο περνούσαν από τη γιγαντοοθόνη τα ονόματα όσων έφτιαξαν το ντοκιμαντέρ), φύγαμε, ρίχνοντας πρώτα μια ματιά στις τεράστιες φωτογραφίες που έχουν στηθεί γύρω από ολόκληρη την πλατεία/πάρκο, φωτογραφίες που λίγο πριν είχαμε δει να “επεξηγούνται” από εκείνους που τις τράβηξαν. Κινδυνολόγος δεν υπήρξα ποτέ, πάντα έβλεπα έστω και λιγοστό φως ακόμη και στα πιο θεοσκότεινα τούνελ, είμαι από εκείνους που η ομάδα τους μπορεί να χάνει 2-0 στο 80΄ και να παίζει με δέκα παίκτες, αλλά ίσως και βλακωδώς πιστεύουν ότι η κατάσταση ΜΠΟΡΕΙ να ανατραπεί, όμως ομολογώ ότι χθες το βράδυ, παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ, βλέποντας εικόνες από το Μπουένος Άιρες του Δεκέμβρη του 2001, με έπιασα να σκέφτομαι ότι έβλεπα εικόνες που θα δω ξανά στο προσεχές μέλλον, και θα λαμβάνουν χώρα εκείνη τη στιγμή, όχι σε ντοκιμαντέρ με αντικείμενο προ δεκαετίας γεγονότα. Και (αναστεναγμός), σε άλλη χώρα(...).
Για μια ακόμη φορά, ένα “ευχαριστώ” σε εσάς που με διαβάζετε, και μου “χαϊδεύετε” τη ματαιοδοξία με τα σχόλια και τα “ευχαριστώ” σας.
Χαιρετίσματα από Μπουένος Άιρες
Ορέστη, μονολεκτικά θα σου απαντήσω, επειδή θέλω να κρατήσω το κείμενο μιζέρια-free: “όχι”.
Rosa, ομολογώ ότι “δαγκώθηκα” όταν διάβασα την ερώτησή σου, κι όταν ψάχνοντάς το στο ίντερνετ είδα ότι η Εθνική Ημέρα του τάνγκο ήταν πολύ-πολύ πρόσφατα, στις 11 του μήνα. Αισθάνθηκα ότι πιάστηκα τρελά αδιάβαστος, ότι ήμουν τρελός ποδοσφαιρόφιλος στο Λονδίνο ανήμερα του τελικού του Κυπέλλου Αγγλίας, του σημαντικότερου αγώνα της χρονιάς, κι αντί να πάω στο γήπεδο ή έστω να δω το παιχνίδι σε κάποια παμπ, εγώ πέρασα τη μέρα βλέποντας αμερικάνικες ταινίες σε καθιστικό κάποιου σπιτιού, αγνοώντας τη διεξαγωγή του αγώνα. Ρωτώντας όμως, αισθάνθηκα καλύτερα. Ο Μαρτίν, το παιδί που με φιλοξενεί, ο οποίος μάλιστα κάνει μαθήματα τάνγκο, δεν είχε ιδέα για την 11η Δεκεμβρίου. Μία κοπέλα που συνάντησα για καφέ, το ίδιο. Και χθες, όταν το ανέφερα πίνοντας “μάτε” στο σπίτι παιδιού, φίλος φίλων που γνώρισα τον Γενάρη στην Κολομβία και περάσαμε μαζί τη μέρα χθες, και οι τρεις τους με κοίταξαν με απορία. Ούτε εκείνοι ήξεραν περί 11ης Δεκεμβρίου και Εθνικής Ημέρας τάνγκο. Το σχόλιό μου πάντως για το τάνγκο είναι ότι μεταξύ των σημερινών 20άρηδων και 30άρηδων έχει αναθερμανθεί το ενδιαφέρον, το οποίο μέχρι σχετικά πρόσφατα, και για αρκετά χρόνια (δεν μπορώ να γίνω πιο συγκεκριμένος γιατί δεν έχω συγκεκριμένα στοιχεία) είχε συνδεθεί στο μυαλό της νεότερης γενιάς με κάτι που αφορούσε σχεδόν αποκλειστικά εκείνους που έχουν επαγγελματικά πάρε-δώσε με τουρίστες, τουρίστες που έρχονταν στο Μπουένος Άιρες προ-γοητευμένοι, νομίζοντας ότι θα έβλεπαν κόσμο να χορεύει στους δρόμους και σε στάσεις λεωφορείων... Προσθέτω ότι κάνοντας βόλτα στην πόλη, βλέπεις κολλημένα χαρτιά σε κολόνες και σε κουβούκλια καρτοτηλεφώνων, που διαφημίζουν “τάνγκο βραδιές”, όχι σε τουριστικά μαγαζιά στο Σαν Τέλμο για παράδειγμα, αλλά σε περιοχές της πόλης... μισή μέρα ταξίδι από το κέντρο, όπου λειτουργούν “μαγαζιά” που απευθύνονται πρωταρχικά, αν όχι αποκλειστικά, σε ντόπιους.
“Domer”, το 90ήμερο ισχύει, γι' αυτό και την 89η μέρα (το αργότερο), πρέπει να βγω από τη χώρα. Αν με κάποιον χαριποτερικό τρόπο συμβεί κάποιο μαγικό κι έχω βρει απασχόληση μέχρι τότε, θα πάω δύο μέρες “απέναντι”, στην πολύ συμπαθητική Κολόνια, στην Ουρουγουάη, και θα επιστρέψω. Αν (το πολύ πιθανότερο) εξακολουθώ να μην ασχολούμαι με κάτι που θα μου αποφέρει ένα έστω και μικρό εισόδημα, θα φύγω από το Μπουένος Άιρες έγκαιρα για να περάσω κάποιες μέρες στην Κόρδοβα και στη Μεντόσα, πριν περάσω τα σύνορα με Χιλή, με προορισμό το Σαντιάγο. Μετά, ταξίδι. Έτσι απλά. Βόρειο μισό Χιλής, Βολιβία, ίσως Περού και μετά Βολιβία, και μετά με κάποιον τρόπο, Ρίο, όπου ούτως ή άλλως θα περάσω κάποιες ημέρες πριν την πτήση (από Βραζιλία) της επιστροφής στη Θεσσαλονίκη, μέσα Μαΐου. Αυτό είναι το (πολύ “φλου”) πλάνο.
Όσο για το πόσο εύκολο είναι να ανοίξει κανείς ένα μαγαζί εδώ, ακόμη κι αν ρώτησες με χιουμοριστική διάθεση, με έβαλες σε περιέργεια. Θα ρωτήσω και θα αναφερθώ στο συγκεκριμένο στο επόμενο κείμενό μου Μπουένος Άιρες.
“Μιλώντας” για μαγαζιά, ρίξτε μια ματιά στο "Salonica articulos de libreria, papeleria, todo para su oficina insumos", και είμαι βέβαιος ότι θα χαμογελάστε έστω και για μια στιγμή...
Πέρασα τυχαία μπροστά από το κατάστημα στην οδό Austria, αργότερα όμως την ίδια μέρα διαπίστωσα ότι πρόκειται για “αλυσίδα”, κι όχι για ένα μόνο κατάστημα. Σε αυτό που μπήκα, ένας πιτσιρικάς Αργεντινός που δούλευε στο ταμείο μού είπε ότι ο ιδιοκτήτης ναι, είναι γεννημένος στην Ελλάδα, κι ότι τώρα όμως, πλέον, είναι πολύ μεγάλος σε ηλικία, και προφανώς έχει αφήσει τα καταστήματα υπό την επίβλεψη κάποιου άλλου.Κατά τ' άλλα, χθες και σήμερα, 19 και 20, ήταν/είναι μέρες μνήμης για τους Αργεντινούς. Ακριβώς πριν από δέκα χρόνια, ήταν το διήμερο που κορυφώθηκε η αγανάκτηση του κόσμου λόγω ανέχειας και “κορραλίτο” (η έμπνευση του τότε υπουργού Οικονομίας να θεσπιστεί όριο στις εβδομαδιαίες αναλήψεις μετρητών από τραπεζικούς λογαριασμούς). Ήταν οι μέρες που ακόμη και η παραδοσιακά αποστασιοποιημένη από μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας μεσαία τάξη βγήκε στους δρόμους, πολλοί με κοστούμια και γραβάτες, μετά τη δουλειά τους, κι ενώθηκαν με εκείνους που ήδη από καιρό διαδήλωναν (και έκαναν πλιάτσικο σε σούπερ μάρκετ). Εντός 48 ωρών είχαν σκοτωθεί περίπου 30 άνθρωποι σε όλη τη χώρα, είχαν τραυματιστεί εκατοντάδες (αν όχι χιλιάδες), και η βία κόπασε μόνο μετά τη... χολιγουντιανή φυγή του Ντε λα Ρούα, του τότε προέδρου, από την οροφή τής Κάσα Ροσάδα, με ελικόπτερο παρακαλώ, μια και δεν υπήρχε άλλος τρόπος διαφυγής για εκείνον, με το πλήθος να έχει κατακλύσει την Πλάσα ντε Μάσο μπροστά από την Κάσα Ροσάδα, και τους γύρω δρόμους, μέχρι τον Οβελίσκο και το κτήριο του Κογκρέσου. Χθες το βράδυ πήγα με τα παιδιά που προανέφερα στην Πλάσα ντε Μάσο, και πετύχαμε την αρχή του ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε με αφορμή την επέτειο των δέκα ετών από εκείνα τα γεγονότα. Υπήρχε στημένη μία γιγαντοοθόνη, κι εκεί είδαμε φωτογράφους, επαγγελματίες, να μοιράζονται ιστορίες πίσω από πολλές φωτογραφίες που τράβηξαν τότε, φωτογραφίες που είχαν φιλοξενηθεί σε εφημερίδες και ιστοσελίδες σε όλο τον κόσμο. Στο τέλος του ντοκιμαντέρ εκείνοι που ήταν παρόντες χειροκρότησαν, ήταν εμφανής μάλιστα η συγκίνηση κάποιων, και μετά το παρατεταμένο χειροκρότημα (που κράτησε όσο περνούσαν από τη γιγαντοοθόνη τα ονόματα όσων έφτιαξαν το ντοκιμαντέρ), φύγαμε, ρίχνοντας πρώτα μια ματιά στις τεράστιες φωτογραφίες που έχουν στηθεί γύρω από ολόκληρη την πλατεία/πάρκο, φωτογραφίες που λίγο πριν είχαμε δει να “επεξηγούνται” από εκείνους που τις τράβηξαν. Κινδυνολόγος δεν υπήρξα ποτέ, πάντα έβλεπα έστω και λιγοστό φως ακόμη και στα πιο θεοσκότεινα τούνελ, είμαι από εκείνους που η ομάδα τους μπορεί να χάνει 2-0 στο 80΄ και να παίζει με δέκα παίκτες, αλλά ίσως και βλακωδώς πιστεύουν ότι η κατάσταση ΜΠΟΡΕΙ να ανατραπεί, όμως ομολογώ ότι χθες το βράδυ, παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ, βλέποντας εικόνες από το Μπουένος Άιρες του Δεκέμβρη του 2001, με έπιασα να σκέφτομαι ότι έβλεπα εικόνες που θα δω ξανά στο προσεχές μέλλον, και θα λαμβάνουν χώρα εκείνη τη στιγμή, όχι σε ντοκιμαντέρ με αντικείμενο προ δεκαετίας γεγονότα. Και (αναστεναγμός), σε άλλη χώρα(...).
Για μια ακόμη φορά, ένα “ευχαριστώ” σε εσάς που με διαβάζετε, και μου “χαϊδεύετε” τη ματαιοδοξία με τα σχόλια και τα “ευχαριστώ” σας.
Χαιρετίσματα από Μπουένος Άιρες
Attachments
Last edited by a moderator:
