Αργεντινή Μπουένος Άιρες δώστε μου, και την ψυχή μου πάρτε

[10900km]

Μετά από σχεδόν δύο μήνες στο Μπουένος Άιρες, χθες το βράδυ ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα οργισμένος. Διψασμένος για ποδόσφαιρο (πάει σχεδόν ενάμισης μήνας από το τέλος του πρωταθλήματος στην Αργεντινή), πέρασα δύο ώρες σε ένα τρένο κι ένα αστικό λεωφορείο, για να πάω μέχρι το Σαραντί, περιοχή που ανήκει στην Αβεσανέδα, η οποία με τη σειρά της ανήκει στο λεγόμενο “Γκραν Μπουένος Άιρες”, και βρίσκεται αμέσως νότια και ελαφρώς ανατολικά της πόλης του Μπουένος Άιρες. Πήγα να δω την τοπική Αρσενάλ κόντρα στη Σπορτ Ουανκάγιο, από το Περού. Σαράντα πέσος (7-8 ευρώ) το φθηνότερο εισιτήριο, για παιχνίδι προκριματικών του Κόπα Λιμπερταδόρες, του Τσάμπιονς Λιγκ της Λατινικής Αμερικής. Το γήπεδο της Αρσενάλ είναι... ταπεινό, με χαμηλές κερκίδες στις τρεις από τις τέσσερις πλευρές του, και με τόσα σύρματα και κάγκελα που παρακολουθώντας παιχνίδι από την κερκίδα, αισθάνεσαι φυλακισμένος. Δεν ήταν όμως αυτό που με εξόργισε...

Στο δεύτερο ημίχρονο άλλαξα κερκίδα, για να βγάλω φωτογραφίες από διαφορετική οπτική γωνία. Κάτω-κάτω, ακριβώς δίπλα στα... φυλακοσύρματα/κάγκελα, είδα αυτό που με έβγαλε από τα ρούχα μου. Εξηγούμαι προκαταβολικά ότι ούτε ψυχούλα με θεωρώ, ούτε έχω αφιερώσει τη ζωή μου στον εθελοντισμό, ούτε ανάδοχος πιτσιρικά στην Αφρική είμαι (και τα παραδέχομαι και τα τρία χωρίς ίχνος περηφάνιας). Όταν όμως είδα πώς προσπαθούσαν να δουν το παιχνίδι δύο παιδιά σε αναπηρικά αμαξίδια, δεν ξέρω γιατί με “βίδωσε” τόσο, όμως αισθάνθηκα να κοκκινίζω από τα νεύρα μου, και μου ήρθε να σπάσω κάτι, να κλοτσήσω κάτι, να πετάξω κάτι σε κάποιον τοίχο. Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα έτσι από την ημέρα που ήρθα στο Μπουένος Άιρες, 31 Νοέμβρη. Ακόμη κι εγώ, αρτιμελής και ψηλός, δυσκολευόμουν να δω τι συνέβαινε στον αγωνιστικό χώρο. Βλέποντας όμως τα δύο παιδιά, τα οποία δεν είχαν προβλήματα μόνο κινητικότητας, αλλά επίσης είχαν εμφανείς σωματικές δυσμορφίες, πολύ απλά, “τρελάθηκα”...

Στο μυαλό μου, τα έβαλα με την ομάδα, επειδή δεν έχει φροντίσει να προσφέρει μία στοιχειώδη διευκόλυνση στα δύο παιδιά και στους συνοδούς τους, μία θέση στην “καλή” κερκίδα, εκείνη των “επισήμων”, η οποία είναι η μόνη χωρίς σύρματα. Τα έβαλα με τους πυροσβέστες και τους αστυνομικούς που ήταν εκεί γύρω, επειδή δεν έκαναν αυτό που σε μένα φαινόταν αυτονόητο, δεν άνοιγαν μία πόρτα για να αφήσουν τα παιδιά και τους συνοδούς τους να δουν το παιχνίδι πίσω από τις διαφημιστικές πινακίδες, από τη μικρότερη δυνατή απόσταση από τον αγωνιστικό χώρο. Τα έβαλα ακόμη και με τον κόσμο, που ανέχεται την εικόνα που είδα χθες, χωρίς να απαιτεί από την ομάδα και όσους είναι υπεύθυνοι για τη διεξαγωγή ενός αγώνα να κάνουν κάτι για να διευκολύνουν τα παιδιά. Τα έβαλα με όλους, λες κι εγώ είμαι καλύτερος... Δεν εξοργίζομαι βλέποντας τη... στρατιά των αστέγων στο κέντρο του Μπουένος Άιρες, που τα βράδια κοιμούνται στις εισόδους κτηρίων πάνω σε χαρτόνια, κι εξοργίστηκα επειδή δύο παιδιά με δυσμορφία δεν μπορούσαν να χαρούν ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι... Λένε ότι ανά 100 κατοίκους, το Μπουένος Άιρες έχει περισσότερους που επισκέπτονται ψυχοθεραπευτές από οποιαδήποτε άλλη πόλη στον κόσμο. Επιπλέον, ο πατέρας του Μαρτίν είναι ψυχοθεραπευτής, και με συμπαθεί. Ίσως θα έπρεπε να τον δω μια φορά ακόμα πριν φύγω από το Μπουένος Άιρες, κι αυτήν τη φορά όχι για να φάμε με την υπόλοιπη οικογένεια...

Σε κάτι τελείως διαφορετικό, μία εταιρεία τροφίμων διοργανώνει αυτές τις ημέρες έναν διαγωνισμό. Τα έπαθλα αφενός με ξάφνιασαν, αφετέρου χάιδεψαν λίγο την ελληνική περηφάνια/ματαιοδοξία μου. Οι νικητές μπορούν να κερδίσουν 20-25 ταξίδια τριών ημερών στη Βραζιλία, ένα ταξίδι οκτώ ημερών στην Ιταλία, και (εδώ είναι το “καλό”), ένα ακόμη ταξίδι, επίσης οκτώ ημερών, στην... ναι, Ελλάδα(!). Το θαυμαστικό στην παρένθεση έχει να κάνει με το ότι διαβάζω καθημερινά τα νέα από Ελλάδα, και ενίοτε όσα μας “σέρνουν” διάφοροι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στην Αργεντινή όμως, όπως έχω ξαναγράψει, η Ελλάδα παραμένει η “πανέμορφη χώρα με την τεράστια ιστορία, τις μαγευτικές παραλίες, και τον καταπληκτικό/φιλόξενο κόσμο”, δεν είναι “η χώρα που συντηρείται από το υστέρημα των Εσθονών και Σλοβάκων φορολογούμενων”.

Παρένθεση: κάποιος μόλις ούρλιαξε “ΓΚΟΟΟΛ”, αρκετές φορές. Πριν από 20 λεπτά άρχισε το “φιλικό” της Μπόκα με τη Ρίβερ (το παιχνίδι που τις προάλλες έγραφα ότι εισιτήριά του κυκλοφορούσαν στο ίντερνετ για 1000 πέσος!!!), οπότε προφανώς κάποιος σκόραρε.

Η Ελλάδα λοιπόν, στην Αργεντινή, παραμένει τόπος ονειρεμένος, και μόνο τυχαίο δεν είναι ότι η συγκεκριμένη εταιρεία επέλεξε την Ιταλία και την Ελλάδα από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες σαν προορισμούς για τους τυχερούς συμμετέχοντας στον διαγωνισμό της...

(Η Μπόκα το έβαλε... Είμαι περίεργος να ακούσω αντιδράσεις στη γειτονιά αν σκοράρει η Ρίβερ, ή “Ρίμπερ”, όπως τη λένε εδώ και μερικούς μήνες οι οπαδοί της Μπόκα, από τότε που η RiVer έπεσε κατηγορία κι αγωνίζεται στην Primera B -εξ ου και το “RiBer”).

Soudianos, για το αν υπάρχουν ακόμα τα μαγαζιά που ανέφερες, η απάντησή μου είναι no tengo la menor idea. Go2dbeach, σου βάζω ΑΑΑ (επηρεασμένος από τα των κατηγοριών των Οίκων Αξιολόγησης) για τη χρήση του “que se yo”. Λοιποί αγαπητοί αναγνώστες, στη συγκεκριμένη ιστορία σε λίγες ημέρες θα μπει επίλογος, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή θα ήταν ανόητο να προσθέτω νέα κείμενα σε μία ιστορία με τίτλο “Μπουένος Άιρες δώστε μου, και την ψυχή μου πάρτε”, ευρισκόμενος μακριά από το Μπουένος Άιρες. Ροσάριο, Κόρδοβα, Μεντόσα, Σαντιάγο, Βαλπαραΐσο, Λα Σερένα, Αντοφαγάστα, Ικίκε, Αρίκα, Τάκνα, Αρεκίπα, Νάσκα, Πίσκο, Λίμα, Κούσκο, Πούνο, Κοπακαμπάνα, Λα Πας, Κοτσαμπάμπα, Ορούρο, Ποτοσί, Σούκρε, Σάντα Κρους ντε λα Σιέρρα, Κάμπο Γκράντζι, Ρίο ντε Ζανέιρο. Αυτό λέει το πρόγραμμα μέχρι 19 Μαΐου. Όποιος έχει ιδέα για τον τίτλο που θα μπορούσα να βάλω στη νέα ιστορία που θα αρχίσω φεύγοντας από το Μπουένος Άιρες, είμαι όλος αυτιά... Ένας τίτλος, για τη ΜΙΑ ιστορία που θα γράψω στο υπόλοιπο του ταξιδιού. Επηρεασμένος από ένα τραγούδι της Βανδή που έχω στο mp3, και με βάση το πώς αισθάνομαι για το Μπουένος Άιρες και τη φυγή μου από εδώ κάτω από τις συνθήκες που αυτή συμβαίνει, προσανατολίζομαι προς “Υπάρχει ζωή και μετά από σένα, Μπουένος Άιρες”, όμως αισθάνομαι ότι έτσι θα αδικήσω τα μέρη στα οποία θα πάω τους επόμενους τέσσερις μήνες. Θα είναι σαν να προσπαθώ καθημερινά να πείσω μία “πρώην μου” (Μπουένος Άιρες), ότι την έχω ξεπεράσει κι ότι περνάω καλύτερα μακριά της, αν και κατά βάθος θα λιώνω στο ζουμί μου που δεν προσπάθησα σοβαρά και αποφασιστικά να σώσω και να δυναμώσω τη “σχέση” μας... Γι' αυτό, επαναλαμβάνω, αν κάποιος έχει πρόταση, καλώς να τη μοιραστεί...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[KLEOPATRA]

Mη μασας ..μια χαρα θα πανε ολα ...ξεκρεμαστος δεν εισαι ...κυκλο εκει ψιλοεχεις κ θα δημιουργησεις κι αλλο .
Για ποσο καιρο λες να κατσεις εκει?
Αυτη ειναι ζωη Δημητρη !!!!On the road ...χωρις συμβιβασμους ,τυπικοτητες,ελευθερος να κανεις ο,τι αγαπαει η ψυχη σου,χωρις υποχρεωσεις που να σε κρατουν κολλημενο σε ενα τοπο.Μια ζωη που λαχταρω..αλλα μαλλον δε θα την εχω ποτε.

 

[fenia42]

Τέτοιες ιστορίες να διαβάζουμε!

 

[zmaria]

Καλώς τον αγαπημένο μου ιστοριολόγο! Επιτέλους ιστορία από μια χώρα από αυτές που ανήκεις... Χαίρομαι που σου έχουν πάει όλα καλά μέχρι στιγμής!

 

[erminathess]

Ευχομαι ολα να σου πανε βολικα στο νεο σου ξεκινημα!
Οσο για το Μπουενος, ζηλευω τρελα!

 

[go2dbeach]

Καλα , σε χαζο-χαμογελο σε τρωω λαχανο!
Διοτι να εχεις φτασει σε προορισμο ονειρο και να χαμογελας ειναι φυσικο.Αλλα να εισαι βουτηγμενος σε μια ντανα φακελους και τιμολογια (σε λιγο θα χρειαζομαι αναπνευστηρα!) και να χαμογελας επειδη ανακαλυψες νεο ποστ απο τον 10900km πως σου φαινεται?
Η Αργεντινη δεν ειναι απο τους τοπ αγαπημενους μου προορισμους , αλλα οι ανταποκρισεις σου απο κει θετουν σοβαρη υποψηφιοτητα για τα καλυτερα διαλειμματα-ανασες που θα παιρνω αυτο το μηνα
Να παρακαλεσω κι εγω να μας γραφεις οσο συχνοτερα γινεται!
Αληθεια πως φαινεται στον εκει κοσμο το οτι η χωρα μας βρισκεται εκει που βρισκονταν εκεινοι πριν απο μερικα χρονια?

Disfrute de su viaje amigo

 

[varioAthens]

Χάσαμε τον Yorgos αλλά τουλάχιστον μας έμεινε ο 10900km!!!
Απολαυστικός όπως πάντα!

 

[mariath]

Όπως έχεις καταλάβει σ' ακολουθούμε όπου κι αν πας. Από την Μαλαισία στο Κίεβο και τώρα ξανά πάλι στην μαγική νότια Αμερική. Το χαμόγελό σου είναι μεταδοτικό πρέπει να ξέρεις. Να είσαι καλά και να μας θυμάσαι πότε πότε να μας πετάς ένα "ξεροκόμματο" από Μπουένος Άιρες. Δεν ζητάμε πολλά, ένα "ξεροκόμματο" μια στο τόσο για να χαμογελάμε και μεις...

 

[periklis]

Σκεφτομαι πολυ σοβαρα να πουλησω τα παντα και να κανω το ιδιο.

 

[pattyyy]

Aπολαυστικότατη αφήγηση...

 

[10900km]

Kleopatra, η πτήση της επιστροφής μου στη Θεσσαλονίκη είναι στις 19 Μαΐου, όχι όμως από Μπουένος Άιρες, αλλά από Βραζιλία. Το σχέδιο είναι να περάσω πέντε μήνες στην Αργεντινή, και 2-3 εβδομάδες σε πόλεις της Βραζιλίας που έχω φίλους, κυρίως στο Ρίο.

Go2dbeach, αν βρεθείς στο Μπουένος Άιρες από Νοέμβρη μέχρι Μάρτη, βάζω στοίχημα τα νεφρά μου ότι θα “τσιμπηθείς” μαζί του. Τους ανοιξιατικοκαλοκαιρινούς μήνες αυτή η πόλη sells itself, που λένε κι οι Αμερικάνοι. Σαν πωλητής δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα για να την “πουλήσεις” σαν “προϊόν”. “Πουλιέται” μόνη της. Μια και ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτησή μου ότι τον Οκτώβριο πούλησα το αμάξι μου, ας το θέσω έτσι: είναι σαν να πουλάς μεταχειρισμένη (πενταμήνου, όχι 15ετίας) Φεράρι, άθικτη, με 1500 ευρώ, σε 15 άτοκες δόσεις, με πληρωμένα τα τέλη κυκλοφορίας, και με το κλειδί να σου αποστέλλεται σπίτι και να σου παραδίδεται από την περσινή Μις Ιταλία... Αν μπορείς, πες όχι... Για το πώς φαίνεται στους Αργεντινούς το ότι η Ελλάδα σήμερα είναι στα ίδια χάλια που ήταν η δική τους χώρα πριν από δέκα χρόνια, διάβασε πιο κάτω.

Periklis, αν το σκέφτεσαι σοβαρά, είμαι ο τελευταίος που θα σου πει να το ξανασκεφτείς και να... καθίσεις στα αυγά σου. Το να ταξιδεύεις για πολύ καιρό, ή το να ζεις και να δουλεύεις στο εξωτερικό, είναι ένα πακέτο με θετικά ΚΑΙ αρνητικά, για κάποιους το “σκορ” είναι 90-10 (υπέρ των θετικών), για κάποιους άλλους το... ματς είναι αμφίρροπο, όμως όπως και να έχει, ο μόνος τρόπος να δεις αν “σου κάνει” αυτός ο τρόπος ζωής (έστω και προσωρινά) είναι -φυσικά- να τον δοκιμάσεις...

Mariath, αφενός με έπιασε νευρικό γέλιο όταν είδα το “άει στο διάολο όλοι τους” σου (για κάποιον λόγο, μέσα στην απλότητά του, μου φάνηκε ξεκαρδιστικό), αφετέρου σε θυμήθηκα την επόμενη μέρα, σουλατσάροντας σε ένα βιβλιοπωλείο (από τα οποία φροντίζω πάντως να μένω μακριά, επειδή είμαι γενετικά ανήμπορος να αντισταθώ στον πειρασμό να αγοράσω κάτι κάθε φορά που μπαίνω σε ένα). Το μάτι μου έπεσε σε ένα βιβλίο (από τα πολλά που κυκλοφορούν με παρεμφερές θέμα) που ασχολείται με το πώς κύλησαν τα δέκα τελευταία χρόνια στην Αργεντινή. Στην εισαγωγή του γράφει τι ακολούθησε το ξέσπασμα του κόσμου το 2001, και το “que se vayan todos” (“να φύγουν όλοι”) που φώναζαν τότε οι αγανακτισμένοι Αργεντινοί. Ακριβώς δίπλα ήταν ένα βιβλίο αφιερωμένο στην ποδοσφαιρική ομάδα που τις ημέρες που έπιανε πάτο η Αργεντινή πριν από δέκα χρόνια, εκείνη κατακτούσε το πρωτάθλημα. Το βιβλίο ναι μεν ασχολείται με την ομάδα και την κατάκτηση εκείνου του πρωταθλήματος, όμως είναι άρρηκτα δεμένο το περιεχόμενό του με το πώς ήταν εκείνες τις ημέρες η κατάσταση στη χώρα, μπροστά-μπροστά αυτό που βλέπεις είναι χαρακτηριστικές ατάκες/συνθήματα που κυριαρχούσαν εκείνη την εποχή. Ξανά, το “que se vayan todos” σε περίοπτη θέση. “Λάιτ”, σε σύγκριση με το δικό σου “άει στο διάολο” , αλλά... στο ίδιο μήκος κύματος, γι' αυτό σε θυμήθηκα...

Πώς είναι τα πράγματα σήμερα στην Αργεντινή; Εννοείται ότι μετά τις τρεις εβδομάδες που πέρασα εδώ πριν από δύο χρόνια και τις δέκα μέρες που μετράω τώρα, δεν παίζω την κατάσταση στα δάκτυλα, όμως το γεγονός ότι και πριν από δύο χρόνια, και πολύ περισσότερο τώρα, πέρασα/περνάω τον περισσότερο χρόνο μου με Αργεντινούς, παρά μόνος, ή με άλλους ξένους ταξιδιώτες, μου δίνει νομίζω την ευκαιρία να έχω... πιάσει την άκρη του νήματος, να έχω λύση την πρώτη άσκηση στο τεστ “πώς είναι σήμερα τα πράγματα στην Αργεντινή”. Αντί όμως να μεταφέρω σχόλια δικά μου, νομίζω ότι είναι καλύτερα να μεταφέρω εικόνες που βλέπει κανείς κυκλοφορώντας στο Μπουένος Άιρες, αλλά και τι λένε τα παιδιά που περνάω χρόνο μαζί τους δέκα μέρες τώρα. Προχθές έκανα βόλτα στο κέντρο, κι έξω από ένα βιβλιοπωλείο είδα μία ουρά να “αγκαλιάζει” τη γωνία του τετραγώνου, και να φθάνει σχεδόν στη γωνία του επόμενου τετραγώνου. Στην ουρά ήταν στημένες κοπέλες, οι περισσότερες μεταξύ 20 και 30, με φακέλους στα χέρια. Το βιβλιοπωλείο είχε αναρτήσει ανακοίνωση στην είσοδό του, κάνοντας γνωστό ότι θα προσλάμβανε δύο άτομα, συγκεκριμένα κοπέλες.

Το πλήθος των κοριτσιών που πήγαν για συνέντευξη, νομίζω ότι κάτι λέει για το πώς έχει η κατάσταση στο Μπουένος Άιρες στο μέτωπο “εργασία/απασχόληση”. Σχεδόν σε κάθε πάρκο, από τα κεντρικά μέχρι και τα απομακρυσμένα από το κέντρο στα οποία έτυχε να βρεθώ, μπορείς να δεις άστεγους. Κάποιοι μάλιστα έχουν μετατρέψει κομμάτια πάρκων σε αυτοσχέδια καταλύματα, και δεν εννοώ τους... βετεράνους του πολέμου στις Μαλβίνες που έχουν εγκατασταθεί σε κεντρική πλατεία εδώ και χρόνια και την έχουν γεμίσει με πανό που ζητούν τη δικαίωση και αποκατάστασή τους, αλλά για κόσμο, ακόμη και οικογένειες, που χρησιμοποιούν δέντρα και κάγκελα πάρκων για να κάνουν έναν χώρο κατοικήσιμο (λέμε τώρα...). Ακόμη και στο κέντρο, στην περιοχή όπου κάθε δεύτερο κτήριο είναι είτε κυβερνητικό είτε τράπεζα, βλέπεις στις εισόδους κτηρίων, σε εσοχές, αστέγους να έχουν εγκατασταθεί, με στρώματα και καρότσια σούπερ μάρκετ. Το ίδιο και σε εισόδους θεάτρων στην Κορριέντες, λεωφόρος με πάμπολλα θέατρα, που ειδικά μετά την έναρξη της τελευταίας βραδινής παράστασης, ουσιαστικά “παραδίδονται” στους άστεγους. Εννοείται δε ότι ακόμη βλέπεις ΠΟΛΥ κόσμο να κυκλοφορεί με μεγάλα καρότσια και να... κάνει διαλογή χαρτονιών στα σκουπίδια.

Οι “καρτονέρος” είναι εδώ. Ακόμα. Και δεν είναι μόνο οι... περιθωριακοί, οι αλκοολικοί, οι “παράξενοι”, αλλά είναι και κανονικές οικογένειες, μαμά/μπαμπάς/παιδιά. Για να το κλείσω με τα... ψυχοπλακωτικά, οι “φαβέλες” στο Μπουένος Άιρες (σε μία εκ των οποίων βρέθηκα αργά χθες το βράδυ πηγαίνοντας στο γήπεδο της Σαν Λορένσο, το οποίο παραδόξως είναι κτισμένο στην καρδιά μίας περιοχής που οι Πορτένιος θεωρούν “μία από τις πιο επικίνδυνες σε όλο το Μπουένος Άιρες”), μεγαλώνουν, και παρά την ανέχειά του, ο κόσμος εκεί κάνει πολλά παιδιά, παιδιά τα οποία μεγαλώνουν όπως μεγαλώνουν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το αύριο και το μεθαύριο του Μπουένος Άιρες. Δεν εννοώ ότι ένα παιδί που μεγαλώνει σε φαβέλα θα γίνει στα 15 του οπωσδήποτε μέλος συμμορίας, ας είμαστε όμως ειλικρινείς, οι πιθανότητες στα 18 του να έχει προβλήματα με την αστυνομία είναι περισσότερες από το να έχει πάρει υποτροφία για κάποιο πανεπιστήμιο...

Στον αντίποδα, είναι προφανές ότι ένα σημαντικό κομμάτι της μεσαίας τάξης, αυτή που έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της πριν από δέκα χρόνια, χωρίς να έχει ανακάμψει πλήρως, είναι... σε καλό δρόμο. Τα παιδιά του στενότερου κύκλου μου στο Μπουένος Άιρες έχουν ικανοποιητικό εισόδημα, εισόδημα που δεν τους επιτρέπει βέβαια τρελές πολυτέλειες, δεν ξυπνάνε ένα πρωί λέγοντας... “δεν πετάγομαι μέχρι το Ρίο για τετραήμερο;”, όμως δεν τους λείπει τίποτα βασικό, κι επιπλέον μπορούν και βγαίνουν, μπορούν και αφιερώνουν χρήματα σε χόμπι, σε εκμάθηση μίας γλώσσας, ή σε μαθήματα χορού για παράδειγμα. Τα μαγαζιά με φαγητό τα βλέπεις συνέχεια με κόσμο, και εκείνοι που βγαίνουν από ένα κατάστημα με σακούλα στο χέρι, είναι περισσότεροι (αυτήν την αίσθηση έχω) από εκείνους που βγαίνουν με άδεια χέρια, ή που απλά χαζεύουν τις βιτρίνες.

Επιπλέον, στα κομμάτια του Μπουένος Άιρες που εγώ έχω δει τις τελευταίες δέκα ημέρες (κι έχω κυκλοφορήσει αρκετά, με αφορμή ποδοσφαιρικούς αγώνες, τους οποίους χρησιμοποιώ και σαν ευκαιρίες για να “εξερευνήσω” γειτονιές της πόλης που υπό διαφορετικές συνθήκες δε θα πήγαινα, την περιοχή Λανούς για παράδειγμα, που είναι και μιάμιση ώρα με αστικό λεωφορείο από εκεί που μένω), δε βλέπεις τόσο έντονα την α-πο-καρ-δι-ω-τι-κή εικόνα που μου μαύριζε την καρδιά στη Θεσσαλονίκη κάθε φορά που έβγαινα από το σπίτι τον περασμένο μήνα, δε βλέπεις το ένα πίσω από το άλλο, μαγαζιά κλειστά, άδεια, “φαντάσματα”, με τις βιτρίνες τους καλυμμένες με αφίσες και “δυστυχώς, αγαπητοί μας επί 20 χρόνια πελάτες, δεν πάει άλλο, με πόνο καρδιάς κλείνουμε, ευχαριστούμε για την προτίμησή σας και τη στήριξή σας” ταμπέλες, που κάθε φορά που τις έβλεπα στη Θεσσαλονίκη σε εισόδους μαγαζιών που τα θυμόμουν εκεί από πιτσιρικάς, αναστέναζα... Επίσης, βλέπεις πολλές υπό ανέγερση οικοδομές. Δεν είναι και... Κίνα, δε θα χαρακτήριζα το Μπουένος Άιρες “απέραντο εργοτάξιο”, όμως αισθάνεσαι ότι ο κλάδος των κατασκευών “ρολάρει”. Πόσοι είναι αυτοί που μπορούν να διαθέσουν τα όλο και περισσότερα χρήματα για την απόκτηση νέου διαμερίσματος; Σύμφωνα με τον οικοδεσπότη μου, λίγοι. Το ότι όμως χτίζονται τόσες νέες οικοδομές, το ότι βλέπεις κόσμο στις σκαλωσιές, άρα έργο σε εξέλιξη, κι όχι παρατημένο, πάει να πει ότι εκείνοι που βάζουν τα λεφτά τους, πιστεύουν ότι υπάρχει αγορά να απορροφήσει τα νέα διαμερίσματα...

Όσο για το Αργεντινή 2001-Ελλάδα 2011, η αίσθηση που μου αφήνουν οι Αργεντινοί όταν μιλάμε για το θέμα, είναι ότι μας “πονάνε”, επειδή ξέρουν πώς είναι να βλέπεις την ανεργία να διπλασιάζεται μέσα σε μερικούς μήνες, επειδή ξέρουν πώς είναι να ζεις σχετικά άνετα, και ξαφνικά να αισθάνεσαι μια θηλιά να σφίγγει στον λαιμό σου όλο και περισσότερο, μέχρι που φθάνεις στο σημείο να αρπάξεις μία κατσαρόλα και να βγεις στον δρόμο φωνάζοντας “QUE SE VAYAN TODOS”.

Κανείς δε μου είπε το ηλίθιο “πάτε για χρεωκοπία επειδή είστε τεμπέληδες και δουλεύετε όποτε θέλετε για όσο θέλετε, ΑΝ θέλετε”, που άκουσα στην Πολωνία και στη Σλοβακία τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο, και σε μία πιο “λάιτ” παράλλαξή του στην Ουκρανία, στη Γερμανία, και στην Τσεχία. Δεν το άκουσα εδώ, επειδή ο κόσμος ξέρει ότι δεν είναι η τεμπελιά των κατοίκων μίας χώρας που μπορεί να την οδηγήσει στο πώς είναι σήμερα η Ελλάδα, ή στο πώς ήταν η Αργεντινή το 2001. Άλλα κουσούρια, ναι (για παράδειγμα, το να ζούμε πέρα από τις δυνατότητές μας, ξοδεύοντας περισσότερα απ' όσα βγάζουμε). Η τεμπελιά, επιχείρημα de mierda που με βγάζει από τα ρούχα μου όταν σκέφτομαι τους γονείς μου που δούλευαν από τα 12 τους μέχρι και μετά τα 65, και ζουν τώρα με μία (μία και για τους δύο, όχι ΑΠΟ μία, δική τους μακακία αυτή) σύνταξη ακόμη πιο de mierda, η τεμπελιά λοιπόν, όχι... Ανακεφαλαιώνοντας, αισθάνομαι ότι με τους Αργεντινούς έχουμε το “δέσιμο” που έχει ένας πρώην πολύ σοβαρά ασθενής, ο οποίος βρίσκεται ακόμα στη φάση της αποθεραπείας, έχοντας αφήσει όμως τα πολύ-πολύ χειρότερα πίσω του, με κάποιον που αντιμετωπίζει την ίδια ακριβώς πολύ σοβαρή ασθένεια, που είναι ήδη “βαριά”, χωρίς όμως ακόμα να έχει φθάσει στο “πιο βαριά δε γίνεται, από εδώ και πέρα μόνο καλύτερα μπορούν να πάνε τα πράγματα”. Έτσι το βλέπω, έτσι το αισθάνομαι, από αυτά που μου λένε, και από τη χροιά της φωνής τους...

Χαιρετίσματα από Μπουένος Άιρες, κι ευχαριστίες σε όλους σας που με διαβάζετε.

 

[soudianos]

υπάρχει ακόμα το Enstancia;;