10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί στις μεσημεριανές ειδήσεις των ελληνικών τηλεοπτικών σταθμών την Πρωτοχρονιά, μπορούμε να δούμε πώς άλλαξαν τον χρόνο στο Ρίο ντε Ζανέιρο, όχι όμως και στο Μπουένος Άιρες; Η εξήγηση είναι απλή. Τα περασμένα μεσάνυχτα οι Βραζιλιάνοι και χιλιάδες ξένοι τουρίστες έχουν γιορτάσει την είσοδο του νέου χρόνου σε ένα πρωτοκλασάτο “παραλιακό μέτωπο”, με καλά οργανωμένο σόου βεγγαλικών, προσφέροντας ένα σκηνικό άξιο να αποθανατιστεί από τηλεοπτικές κάμερες και να προωθηθεί σαν “οπτικό προϊόν” σε όλο τον κόσμο. Στο δε Μπουένος Άιρες, στο παραποτάμιο μεν, στο “για να δεις το ποτάμι χρειάζεται να φτύσεις αίμα” δε, Μπουένος Άιρες, δε διοργανώνεται κάποια “σύναξη” σε κάποιο κεντρικό σημείο στο οποίο θα μπορούσαν ενδιαφερόμενοι να πάνε και να αλλάξουν τον χρόνο. Οι περισσότεροι μένουν σπίτι, με τις οικογένειές τους. Κάποιοι πηγαίνουν στα μαγαζιά του Παλέρμο, κάποιοι στα μαγαζιά του Σαν Τέλμο, και πολλοί σε πλατείες και πάρκα σε όλη την πόλη και στην “Προβίνσια” του Μπουένος Άιρες, που τυπικά είναι κάτι διαφορετικό, αλλά είναι τόσο διαφορετικό από τη “Σιουδάδ” του Μπουένος Άιρες όσο είναι διαφορετικές η Καλαμαριά και η Σταυρούπολη από τη Θεσσαλονίκη. Αν “ακούγομαι” σαν να γκρινιάζω, σας διαβεβαιώ πως δεν. Μια χαρά πέρασα στο σπίτι του πατέρα του οικοδεσπότη μου, με την οικογένειά του, φίλους τους/γείτονές τους, με μπόλικο εξαιρετικό φαγητό, κουβέντα περί ανέμων και υδάτων μέχρι τις πέντε το πρωί, και με βεγγαλικά στον ουρανό πάνω από τη γειτονιά αμέσως μετά τα μεσάνυχτα (τα πουλούσαν παντού, τα έβλεπες ακόμη και σε βιτρίνες καταστημάτων με παιχνίδια!), πολύ “ζεστά”, ωραία, όμορφα. Όμως, ακόμη και οι ίδιοι οι Αργεντινοί, “έκραξαν” τον τηλεοπτικό σταθμό που χαζέψαμε για δύο λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, βλέποντας ότι στον ουρανό του Μπουένος Άιρες εμφανιζόντουσαν ψεύτικα βεγγαλικά. Τι εννοώ; Το κανάλι είχε στημένη μία κάμερα στην κορυφή ψηλού κτηρίου, με πανοραμική θέα του κέντρου της πόλης. Έβλεπες να ξεφυτρώνουν βεγγαλικά εδώ κι εκεί, όμως τίποτα δεν ήταν οργανωμένο, ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε, αν ήθελε, όποτε ήθελε. Αυτό, τηλεοπτικά, μπορεί να σε “κρεμάσει”, επειδή μπορεί να περάσουν αρκετά δευτερόλεπτα χωρίς “δράση”. Έτσι, το κανάλι σκέφτηκε να... διανθίσει την εικόνα με ψεύτικες εκρήξεις βεγγαλικών, πολύ ψεύτικες όμως, σε σημείο να γελάσουν μαζί του (με το κανάλι) οι Αργεντινοί του σπιτιού...
Λίγο μετά τις πέντε το πρωί επιστρέψαμε στο σπίτι, περίπου 15 τετράγωνα δρόμος. Περάσαμε από ένα μικρό πάρκο που έχουμε στη γειτονιά. Σχεδόν γεμάτο από κόσμο με μπουκάλια στα χέρια, με γέλια να ακούγονται από παντού, με πολλά ζευγάρια αγκαλιασμένα. Δεν είναι απαραίτητο να είσαι το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς και τις πρώτες ώρες του νέου χρόνου σε παραλία του Ρίο για να περάσεις καλά...
Το επόμενο πρωί (μάλλον... το ίδιο πρωί, απλά μερικές ώρες αργότερα), δύο λέξεις νομίζω ότι περιγράφουν καλύτερα την εικόνα στους δρόμους. “Απομεινάρια”, και “ερημιά”. Απομεινάρια δύο ειδών: μπουκάλια, μπουκάλια, μπουκάλια, άδεια εννοείται, και κάτι μικρά στρογγυλά χαρτονάκια, αμέτρητα όμως, ό,τι είχε απομείνει από τα βεγγαλικά που είχαν χρησιμοποιηθεί το προηγούμενο βράδυ. Μαγαζιά ανοιχτά; Μέχρι τις 3-4 το απόγευμα, μόνο τα κινέζικα σούπερ μάρκετ. Οι δρόμοι ήταν τόσο άδειοι που μπορούσες να πάρεις φίλους, να στήσεις δύο αυτοσχέδιες εστίες, και να παίξεις ποδόσφαιρο. Ανήμερα Πρωτοχρονιάς δε θυμάμαι ποτέ να έχω κυκλοφορήσει στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Πάντα όμως δούλευα όλο τον Αύγουστο, και η εικόνα των δρόμων εδώ, την Πρωτοχρονιά, μου θύμισε 15αύγουστο στην Εγνατία, να γράφω τα φανάρια στα παλιά μου τα παπούτσια, επειδή δεν υπήρχαν αυτοκίνητα στις κάθετες οδούς να εκμεταλλευτούν το πράσινό τους, ούτε πεζοί να περάσουν στην απέναντι πλευρά της Εγνατίας από τη διάβαση...
Η Πρωτοχρονιά... Πρωτοχρονιά, όμως η συγκεκριμένη, στην Αργεντινή, πέρασε κάπως σε δεύτερη μοίρα. Δε συμβαίνει συχνά να μαθαίνεις παραμονές Πρωτοχρονιάς ότι η πρόεδρος της χώρας σου πάσχει από καρκίνο, κι ότι θα εγχειριστεί σε λίγες ημέρες... Ήταν πολύ ενδιαφέροντα τα σχόλια επισκεπτών στις ιστοσελίδες των μεγαλύτερης κυκλοφορίας εφημερίδων της χώρας. Υπήρχαν εκείνοι που τη λατρεύουν, που πίνουν νερό στο όνομά της, και στα σχόλιά τους στέκονταν μόνο στον άνθρωπο Κριστίνα, λες και πρόκειται για τη μάνα τους, την αδερφή τους, την κόρη τους. Υπήρχαν εκείνοι που λυπήθηκαν για τον άνθρωπο Κριστίνα, αλλά και θορυβήθηκαν για το τι θα συνέβαινε στην Κυβέρνηση αν η επέμβαση δεν ήταν πετυχημένη. Τα σχόλιά τους ήταν στο στιλ, “ο Θεός να βάλει το χέρι του και να βοηθήσει την Κριστίνα, αλλιώς πάμε όλοι χαμένοι”. Υπήρχαν εκείνοι που δεν είναι θερμοί υποστηρικτές της, αναγνωρίζουν όμως ότι τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι η καταλληλότερη στη θέση του... τιμονιέρη της χώρας, και της ευχήθηκαν ταχεία ανάρρωση μετά την επέμβαση. Υπήρχαν φυσικά κι εκείνοι που πέταξαν τη σκούφια τους, εκείνοι που ούτε καν το όνομά της δεν προφέρουν, μισώντας την θανάσιμα. Κάποια σχόλια ήταν τόσο ακραία που από ένα σημείο και μετά, οι εφημερίδες ανέστειλαν τη δημοσίευση σχολίων κάτω από το κείμενο της είδησης, εξηγώντας ότι το ζήτημα ήταν πολύ λεπτό για να μπορεί ο καθένας να τοποθετείται επί τούτου γράφοντας οτιδήποτε ήθελε...
Αφήνοντας την πολιτική στην άκρη, αφήνοντας δηλαδή στην άκρη το πόσο καλή ή κακή πρόεδρος είναι η Κριστίνα, μαντεύω ότι αυτοί που χάρηκαν με τα νέα περί καρκίνου, είναι στην πλειοψηφία τους άνθρωποι που δεν έχουν ζήσει στο ίδιο σπίτι με καρκινοπαθή(...). Όσο για τη δική μου αντίδραση στο... διάβασμα της είδησης, ομολογώ ότι για κάποιον ίσως και αφελή λόγο, στενοχωρήθηκα. Ομολογώ επίσης ότι το όλο θέμα θα με είχε αγγίξει πολύ λιγότερο αν δεν επρόκειτο για καρκίνο, αλλά αν για παράδειγμα η Κριστίνα είχε πέσει θύμα τροχαίου. Ο καθένας με τα βιώματά του...
Το άλλο μείζον θέμα των ημερών, είναι η κατά σχεδόν 130%(!) αύξηση της τιμής των εισιτηρίων του Σούμπτε, του μετρό του Μπουένος Άιρες. Στις 2 Γενάρη η ευθύνη για τη λειτουργία του συστήματος πέρασε από την κεντρική Κυβέρνηση στην Κυβέρνηση της πόλης του Μπουένος Άιρες, με τη δέσμευση, ταυτόχρονα, η κεντρική Κυβέρνηση να καταβάλει ΚΑΙ το 2012, το 50%, έστω, της ετήσιας επιδότησης που αφιέρωνε κάθε χρόνο, μέχρι τώρα, για να κρατάει την τιμή των εισιτηρίων στο εξευτελιστικό (είναι αλήθεια), 1,10 πέσο (περίπου 20 λεπτά του ευρώ, τώρα που το ευρώ έχει χάσει 10% σε σύγκριση με πριν από δύο μήνες). Μέσα σε μία μέρα, η Κυβέρνηση της πόλης του Μπουένος Άιρες αποφάσισε να “στείλει” το κόμιστρο στα 2,50 πέσος, υποστηρίζοντας ότι η αύξηση είναι απαραίτητη, προκειμένου η λειτουργία του συστήματος αφενός να διασφαλιστεί, αφετέρου να βελτιωθεί. Έδωσε περιθώριο δύο ημερών, μέχρι χθες, πριν προχωρήσει στην αναπροσαρμογή των ναύλων. Τι έκαναν λοιπόν χθες πάμπολλοι Πορτένιος; Πήγαν σε σταθμούς του μετρό, κι αγόρασαν όσες περισσότερες κάρτες πολλαπλών διαδρομών μπορούσαν, μια και με αυτές θα συνεχίσουν να χρησιμοποιούν το μετρό για καιρό, πληρώνοντας την τιμή που πλήρωσαν χθες, όχι τη νέα που ισχύει πλέον. Στους σταθμούς του μετρό υπήρχαν ταμπέλες που έλεγαν ότι κάθε επιβάτης μπορούσε να αγοράσει μέχρι 20 “πακέτα”. Μεγάλες οι ουρές, υποθέτω ότι οι περισσότεροι αγόρασαν όσα πακέτα επιτρεπόταν μία και καλή, είναι όμως βέβαιο ότι κάποιοι το έκαναν... επάγγελμα για μία μέρα
. Τι εννοώ; Σήμερα, στο ίντερνετ, μπορεί να βρει κανείς μαγνητικές κάρτες πολλαπλών διαδρομών, ή και μεμονωμένων, με τους κατόχους τους να τις πουλάνε, και να ζητούν δύο πέσος ανά διαδρομή! Τι έκαναν δηλαδή κάποιοι χθες; Πήραν σβάρνα τους σταθμούς του μετρό και τις ουρές, αγόρασαν αμέτρητες κάρτες προς 1,10 πέσο τη διαδρομή, το έκαναν προφανώς μέχρι που κουράστηκαν να περιμένουν σε ουρές, και πλέον πουλάνε αυτές τις κάρτες έναντι δύο πέσος τη διαδρομή. Κερδίζουν αυτοί, μια και πουλάνε έναντι δύο πέσος το “κομμάτι” κάτι που αγόρασαν με σχεδόν τα μισά λεφτά, κερδίζουν όμως κι εκείνοι που αγοράζουν αυτές τις κάρτες, μια και θα πληρώνουν (για κάποιο διάστημα τουλάχιστον, μέχρι να ξεμείνουν από κάρτες), δύο πέσος τη διαδρομή, αντί για 2,50. Ούτως ή άλλως, την Αργεντινή τη θεωρώ βασίλειο της reventa, της “μεταπώλησης” (περισσότερα επ' αυτού στο επόμενο κείμενο, με νούμερα πολύ-ΠΟΛΥ-Π!Ο!Λ!Υ! μεγαλύτερα από 1,10 και 2,50), οπότε... μικρή η έκπληξη.
Ευχαριστώ για τις ευχές και τα σχόλια, εύχομαι κι εγώ σε όλους μέσα στο 2012 να εκπλαγείτε ευχάριστα από νέα που δεν περιμένετε αλλά θα σας προκύψουν από το... πουθενά, κι ελπίζω σαν λαός του χρόνου να έχουμε την αισιοδοξία που διακρίνει αυτήν την περίοδο την πλειοψηφία των Αργεντινών. Πρόσφατα ψήφισα στη “δημοσκόπηση” μίας ελληνικής ιστοσελίδας για το πόσο αισιόδοξος είμαι για το πώς θα κυλήσουν τα πράγματα στην Ελλάδα το 2012. Ομολογώ ότι επιλογή μου ήταν το “καθόλου”, κι είδα μετά ότι “ανήκα” στο 80 και κάτι τοις εκατό. Σε αντίστοιχες “δημοσκοπήσεις” αργεντίνικων ιστοσελίδων, οι “αισιόδοξοι” για την Αργεντινή του 2012 είναι πάνω από 60%, ποσοστό που ανεβαίνει στο 80% αν προσθέσει κανείς τους “μερικώς αισιόδοξους”...
Λίγο μετά τις πέντε το πρωί επιστρέψαμε στο σπίτι, περίπου 15 τετράγωνα δρόμος. Περάσαμε από ένα μικρό πάρκο που έχουμε στη γειτονιά. Σχεδόν γεμάτο από κόσμο με μπουκάλια στα χέρια, με γέλια να ακούγονται από παντού, με πολλά ζευγάρια αγκαλιασμένα. Δεν είναι απαραίτητο να είσαι το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς και τις πρώτες ώρες του νέου χρόνου σε παραλία του Ρίο για να περάσεις καλά...
Το επόμενο πρωί (μάλλον... το ίδιο πρωί, απλά μερικές ώρες αργότερα), δύο λέξεις νομίζω ότι περιγράφουν καλύτερα την εικόνα στους δρόμους. “Απομεινάρια”, και “ερημιά”. Απομεινάρια δύο ειδών: μπουκάλια, μπουκάλια, μπουκάλια, άδεια εννοείται, και κάτι μικρά στρογγυλά χαρτονάκια, αμέτρητα όμως, ό,τι είχε απομείνει από τα βεγγαλικά που είχαν χρησιμοποιηθεί το προηγούμενο βράδυ. Μαγαζιά ανοιχτά; Μέχρι τις 3-4 το απόγευμα, μόνο τα κινέζικα σούπερ μάρκετ. Οι δρόμοι ήταν τόσο άδειοι που μπορούσες να πάρεις φίλους, να στήσεις δύο αυτοσχέδιες εστίες, και να παίξεις ποδόσφαιρο. Ανήμερα Πρωτοχρονιάς δε θυμάμαι ποτέ να έχω κυκλοφορήσει στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Πάντα όμως δούλευα όλο τον Αύγουστο, και η εικόνα των δρόμων εδώ, την Πρωτοχρονιά, μου θύμισε 15αύγουστο στην Εγνατία, να γράφω τα φανάρια στα παλιά μου τα παπούτσια, επειδή δεν υπήρχαν αυτοκίνητα στις κάθετες οδούς να εκμεταλλευτούν το πράσινό τους, ούτε πεζοί να περάσουν στην απέναντι πλευρά της Εγνατίας από τη διάβαση...
Η Πρωτοχρονιά... Πρωτοχρονιά, όμως η συγκεκριμένη, στην Αργεντινή, πέρασε κάπως σε δεύτερη μοίρα. Δε συμβαίνει συχνά να μαθαίνεις παραμονές Πρωτοχρονιάς ότι η πρόεδρος της χώρας σου πάσχει από καρκίνο, κι ότι θα εγχειριστεί σε λίγες ημέρες... Ήταν πολύ ενδιαφέροντα τα σχόλια επισκεπτών στις ιστοσελίδες των μεγαλύτερης κυκλοφορίας εφημερίδων της χώρας. Υπήρχαν εκείνοι που τη λατρεύουν, που πίνουν νερό στο όνομά της, και στα σχόλιά τους στέκονταν μόνο στον άνθρωπο Κριστίνα, λες και πρόκειται για τη μάνα τους, την αδερφή τους, την κόρη τους. Υπήρχαν εκείνοι που λυπήθηκαν για τον άνθρωπο Κριστίνα, αλλά και θορυβήθηκαν για το τι θα συνέβαινε στην Κυβέρνηση αν η επέμβαση δεν ήταν πετυχημένη. Τα σχόλιά τους ήταν στο στιλ, “ο Θεός να βάλει το χέρι του και να βοηθήσει την Κριστίνα, αλλιώς πάμε όλοι χαμένοι”. Υπήρχαν εκείνοι που δεν είναι θερμοί υποστηρικτές της, αναγνωρίζουν όμως ότι τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι η καταλληλότερη στη θέση του... τιμονιέρη της χώρας, και της ευχήθηκαν ταχεία ανάρρωση μετά την επέμβαση. Υπήρχαν φυσικά κι εκείνοι που πέταξαν τη σκούφια τους, εκείνοι που ούτε καν το όνομά της δεν προφέρουν, μισώντας την θανάσιμα. Κάποια σχόλια ήταν τόσο ακραία που από ένα σημείο και μετά, οι εφημερίδες ανέστειλαν τη δημοσίευση σχολίων κάτω από το κείμενο της είδησης, εξηγώντας ότι το ζήτημα ήταν πολύ λεπτό για να μπορεί ο καθένας να τοποθετείται επί τούτου γράφοντας οτιδήποτε ήθελε...
Αφήνοντας την πολιτική στην άκρη, αφήνοντας δηλαδή στην άκρη το πόσο καλή ή κακή πρόεδρος είναι η Κριστίνα, μαντεύω ότι αυτοί που χάρηκαν με τα νέα περί καρκίνου, είναι στην πλειοψηφία τους άνθρωποι που δεν έχουν ζήσει στο ίδιο σπίτι με καρκινοπαθή(...). Όσο για τη δική μου αντίδραση στο... διάβασμα της είδησης, ομολογώ ότι για κάποιον ίσως και αφελή λόγο, στενοχωρήθηκα. Ομολογώ επίσης ότι το όλο θέμα θα με είχε αγγίξει πολύ λιγότερο αν δεν επρόκειτο για καρκίνο, αλλά αν για παράδειγμα η Κριστίνα είχε πέσει θύμα τροχαίου. Ο καθένας με τα βιώματά του...
Το άλλο μείζον θέμα των ημερών, είναι η κατά σχεδόν 130%(!) αύξηση της τιμής των εισιτηρίων του Σούμπτε, του μετρό του Μπουένος Άιρες. Στις 2 Γενάρη η ευθύνη για τη λειτουργία του συστήματος πέρασε από την κεντρική Κυβέρνηση στην Κυβέρνηση της πόλης του Μπουένος Άιρες, με τη δέσμευση, ταυτόχρονα, η κεντρική Κυβέρνηση να καταβάλει ΚΑΙ το 2012, το 50%, έστω, της ετήσιας επιδότησης που αφιέρωνε κάθε χρόνο, μέχρι τώρα, για να κρατάει την τιμή των εισιτηρίων στο εξευτελιστικό (είναι αλήθεια), 1,10 πέσο (περίπου 20 λεπτά του ευρώ, τώρα που το ευρώ έχει χάσει 10% σε σύγκριση με πριν από δύο μήνες). Μέσα σε μία μέρα, η Κυβέρνηση της πόλης του Μπουένος Άιρες αποφάσισε να “στείλει” το κόμιστρο στα 2,50 πέσος, υποστηρίζοντας ότι η αύξηση είναι απαραίτητη, προκειμένου η λειτουργία του συστήματος αφενός να διασφαλιστεί, αφετέρου να βελτιωθεί. Έδωσε περιθώριο δύο ημερών, μέχρι χθες, πριν προχωρήσει στην αναπροσαρμογή των ναύλων. Τι έκαναν λοιπόν χθες πάμπολλοι Πορτένιος; Πήγαν σε σταθμούς του μετρό, κι αγόρασαν όσες περισσότερες κάρτες πολλαπλών διαδρομών μπορούσαν, μια και με αυτές θα συνεχίσουν να χρησιμοποιούν το μετρό για καιρό, πληρώνοντας την τιμή που πλήρωσαν χθες, όχι τη νέα που ισχύει πλέον. Στους σταθμούς του μετρό υπήρχαν ταμπέλες που έλεγαν ότι κάθε επιβάτης μπορούσε να αγοράσει μέχρι 20 “πακέτα”. Μεγάλες οι ουρές, υποθέτω ότι οι περισσότεροι αγόρασαν όσα πακέτα επιτρεπόταν μία και καλή, είναι όμως βέβαιο ότι κάποιοι το έκαναν... επάγγελμα για μία μέρα
. Τι εννοώ; Σήμερα, στο ίντερνετ, μπορεί να βρει κανείς μαγνητικές κάρτες πολλαπλών διαδρομών, ή και μεμονωμένων, με τους κατόχους τους να τις πουλάνε, και να ζητούν δύο πέσος ανά διαδρομή! Τι έκαναν δηλαδή κάποιοι χθες; Πήραν σβάρνα τους σταθμούς του μετρό και τις ουρές, αγόρασαν αμέτρητες κάρτες προς 1,10 πέσο τη διαδρομή, το έκαναν προφανώς μέχρι που κουράστηκαν να περιμένουν σε ουρές, και πλέον πουλάνε αυτές τις κάρτες έναντι δύο πέσος τη διαδρομή. Κερδίζουν αυτοί, μια και πουλάνε έναντι δύο πέσος το “κομμάτι” κάτι που αγόρασαν με σχεδόν τα μισά λεφτά, κερδίζουν όμως κι εκείνοι που αγοράζουν αυτές τις κάρτες, μια και θα πληρώνουν (για κάποιο διάστημα τουλάχιστον, μέχρι να ξεμείνουν από κάρτες), δύο πέσος τη διαδρομή, αντί για 2,50. Ούτως ή άλλως, την Αργεντινή τη θεωρώ βασίλειο της reventa, της “μεταπώλησης” (περισσότερα επ' αυτού στο επόμενο κείμενο, με νούμερα πολύ-ΠΟΛΥ-Π!Ο!Λ!Υ! μεγαλύτερα από 1,10 και 2,50), οπότε... μικρή η έκπληξη.Ευχαριστώ για τις ευχές και τα σχόλια, εύχομαι κι εγώ σε όλους μέσα στο 2012 να εκπλαγείτε ευχάριστα από νέα που δεν περιμένετε αλλά θα σας προκύψουν από το... πουθενά, κι ελπίζω σαν λαός του χρόνου να έχουμε την αισιοδοξία που διακρίνει αυτήν την περίοδο την πλειοψηφία των Αργεντινών. Πρόσφατα ψήφισα στη “δημοσκόπηση” μίας ελληνικής ιστοσελίδας για το πόσο αισιόδοξος είμαι για το πώς θα κυλήσουν τα πράγματα στην Ελλάδα το 2012. Ομολογώ ότι επιλογή μου ήταν το “καθόλου”, κι είδα μετά ότι “ανήκα” στο 80 και κάτι τοις εκατό. Σε αντίστοιχες “δημοσκοπήσεις” αργεντίνικων ιστοσελίδων, οι “αισιόδοξοι” για την Αργεντινή του 2012 είναι πάνω από 60%, ποσοστό που ανεβαίνει στο 80% αν προσθέσει κανείς τους “μερικώς αισιόδοξους”...
Attachments
Last edited by a moderator:
