Αργεντινή Μπουένος Άιρες δώστε μου, και την ψυχή μου πάρτε

[10900km]

Στοίχημα έχω να παίξω χρόνια, όμως αν μπορούσα να ποντάρω χρήματα στο “περπατώντας αύριο στο κέντρο του Μπουένος Άιρες, θα πέσεις πάνω σε κάποια διαδήλωση/εκδήλωση διαμαρτυρίας;”, το “σίγουρα” θα το έπαιρνα με απόδοση έστω και στο 1,05 (μόλις πέντε λεπτά του ευρώ καθαρό κέρδος, για κάθε ευρώ που ποντάρεις -για τους μη ασχολούμενους με το “άθλημα” του στοιχήματος). Μπορεί να είναι εκπαιδευτικοί, φοιτητές, νοσοκόμοι, υπάλληλοι κάποιας τράπεζας, υπάλληλοι στον Δήμο του Μπουένος Άιρες, μπορεί να είναι οποιοιδήποτε, όμως “είναι”. Κάθε μέρα όλο και κάποιοι “είναι εκεί”, στο κέντρο του Μπουένος Άιρες, κέντρο=η περιοχή από την πλατιά λεωφόρο 9 Ιουλίου (πάνω στην οποία είναι και ο Οβελίσκος) προς τα ανατολικά, μέχρι το Πουέρτο Μαδέρο.

Εκείνοι που... “είναι και δεν είναι εκεί”, είναι οι αστυνομικοί, πόσο μάλλον τα “ΜΑΤ” της Αργεντινής. Σε κάθε γειτονιά μπορείς να δεις αστυνομικό, από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, μπορείς να δεις περιπολικά να κάνουν αυτό που η λέξη από μόνη της επιτάσσει, να περιπολούν, στο κέντρο η αστυνομική παρουσία είναι ακόμη πιο έντονη, όμως ειδικά στον χώρο των διαδηλώσεων, οι αστυνομικοί είναι τόσοι μόνο όσοι χρειάζονται για να θυμίζουν στους διαδηλωτές ότι υπάρχουν όρια στο πώς μπορούν να διεκδικούν τα αιτήματά τους. Η παρουσία τους είναι διακριτικότατη, κι έχω προσέξει ότι οι περισσότεροι “επιβλέποντες” σε διαδηλώσεις είναι είτε... τροφαντοί, είτε γυναίκες, κάτι που μπορεί να είναι τυχαίο, εμένα όμως μου φέρνει λίγο σε “αυτός ο μπουλούκος κι αυτή η κουκλίτσα δεν πρόκειται να σηκώσουν το γκλομπ τους πάνω μου” (βάζοντας τον εαυτό μου στη θέση διαδηλωτή).

Ρώτησα τον οικοδεσπότη μου πώς και δεν εκμεταλλεύονται την κατάσταση κάποιοι “μπερδεμένοι”, πολλούς εκ των οποίων έχουμε και στην Ελλάδα, άτομα που τα έχω συνηθίσει να πηγαίνουν σε μία διαδήλωση πρώτα και κύρια για να σπάσουν και να ρημάξουν. Μου είπε ότι υπήρχαν και τέτοιοι, όμως σταδιακά απομονώθηκαν από τους ίδιους τους διαδηλωτές, οι οποίοι δεν ήθελαν οι διεκδικήσεις τους να συνδέονται με καταστροφές και λοιπούς βανδαλισμούς. Επιπλέον, με την αστυνομία μόνο διακριτικότατα παρούσα, οι “μπερδεμένοι” δεν έχουν με ποιον να “τα βάλουν”. Φαντάζει πολύ καλό για να είναι αληθινό, προφανώς τα ίδια “μέτρα” δεν μπορούν απαραίτητα να αποδώσουν σε διαφορετικές χώρες, όμως... έχει το ενδιαφέρον του...

Κάτι άλλο που σου τραβάει την προσοχή στις διαδηλώσεις στο Μπουένος Άιρες, είναι ότι κάθε μια τους είναι και μία μικρή μουσικοχορευτική παράσταση. Ομολογώ ότι στην εκδήλωση διαμαρτυρίας έξω από υποκατάστημα τράπεζας (απολύθηκαν εννέα υπάλληλοι, και οι συνάδελφοί τους απαιτούσαν την επαναπρόσληψή τους) δεν είδα κανέναν να χορεύει, όμως και τύμπανα είχαν, και άλλα μουσικά όργανα. Το μεγαλύτερο “πανηγύρι” το έστησαν οι εκπαιδευτικοί, σε διαμαρτυρία τους για το σχέδιο που επεξεργάζεται η Κυβέρνηση για το πώς θα γίνονται από εδώ και στο εξής οι προσλήψεις. Από κοντά κι οι φοιτητές, σε μία “συμμαχία” που θύμιζε γιορτή. Αστυνομικοί; Μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, να τα λένε “στο χαλαρό” με διαδηλωτές. Μόνο τα χέρια στην τσέπη δεν είχαν, και μόνο καφεδάκι δεν πρόσφεραν οι μεν στους δε. Πιο πολλά ήταν τα τηλεοπτικά συνεργεία, παρά οι αστυνομικοί...

Πώς εξηγούνται οι τόσες πολλές διαδηλώσεις; Μία εξήγηση που νομίζω ότι ευσταθεί, χωρίς να είναι η βασική, και χωρίς να με έχω αυτοανακηρύξει ειδικό επί τα της αργεντίνικης νοοτροπίας, εξήγηση όμως που προκύπτει κι από λόγια που έχω ακούσει από άτομα που έχω κάνει παρέα τις δύο τελευταίες εβδομάδες, είναι ότι από το 2000 και μετά ο κόσμος άρχισε να διεκδικεί περισσότερο αυτά που πιστεύει ότι δικαιούται. Αμέτρητοι άνθρωποι βγήκαν τότε στους δρόμους για πρώτη φορά στη ζωή τους, έχοντας φθάσει “στο αμήν”. Παράτησαν καναπέδες και πολυθρόνες, και βγήκαν στους δρόμους. Εννοείται ότι οι διαδηλώσεις σήμερα δεν είναι το ίδιο μαζικές (ούτε κατά διάνοια), όμως ο τότε 20άρης που βγήκε στους δρόμους με τους γονείς και τους παππούδες του επειδή έβλεπε να του στερούν ένα αξιοπρεπές αύριο, βγαίνει σήμερα, 30άρης πλέον, πιο εύκολα, επειδή έχει δει τι μπορεί να πετύχει η φωνή του, ενωμένη με τις φωνές πολλών άλλων.

Το αν και πόσο ακούγονται, είναι ένα ζήτημα, ζήτημα που δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να το αγγίξω. Εκείνο στο οποίο εγώ αναφέρομαι είναι ότι ο κόσμος έγινε πιο διεκδικητικός τα δέκα τελευταία χρόνια, πέρασε στο υποσυνείδητό του ότι αν κάτι στραβό βλέπει, πρέπει να το φωνάξει, να διεκδικήσει τη διόρθωσή του, να κάνει κάτι γι' αυτό τέλος πάντων, αντί απλά να μουρμουρίσει “κοίτα να δεις... Απολύθηκαν εννιά άτομα στην τράπεζά μου”, χαζεύοντας τηλεόραση...

Κατά τ' άλλα, τις τρεις τελευταίες ημέρες ο καιρός είναι περισσότερο φθινοπωρινός παρά καλοκαιρινός. Τη μια στιγμή έχει ήλιο και σκας, την επόμενη στιγμή έχει αρχίσει να ρίχνει καρεκλοπόδαρα, να φυσάει, και να μπιμπικιάζεις από το κρύο. Ο κόσμος συναντιέται σαν τρελός, ο καθένας σπεύδει να κανονίσει συνάντηση με φίλους και γνωστούς πριν το τέλος του χρόνου, πριν πολλοί φύγουν από την πόλη για διακοπές. Ακόμη κι εγώ που είμαι... χθεσινός εδώ, πριν απαντήσω σε πρόσκληση για μπίρα-καφέ-φαγητό, τσεκάρω το πρόγραμμά μου (ο... πολυάσχολος μάνατζερ εταιρείας), για να βεβαιωθώ ποια μέρα είμαι ελεύθερος, ή, τα Σαββατοκύριακα, ποια ΩΡΑ της ημέρας είμαι ελεύθερος. Ο άνθρωπος που για να βγει από το σπίτι του στη Θεσσαλονίκη πρέπει κάποιος να σπάσει την πόρτα του και να τον τραβήξει έξω με το ζόρι, στο Μπουένος Άιρες ξυπνάει και πριν πάει στην τουαλέτα για να ρίξει νερό στο πρόσωπό του, σκέφτεται ποιους έχει να συναντήσει και ποιες ώρες, μέχρι να επιστρέψει το βράδυ στο σπίτι... Το λέω στους γονείς μου μέσω σκάιπ, και νομίζουν ότι κάποιος έχει καταλάβει το σώμα του μοναχογιού τους και μιλάει με τη φωνή του, λέγοντας πράγματα που τους ακούγονται εντελώς εξω-Δημητριακά...

Καλά να περνάτε όλοι, αν είστε στις ετοιμασίες για ταξίδι... τόσο το καλύτερο, και χαιρετίσματα από το νότιο ημισφαίριο...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• …

  Go to chapter

  Go
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[KLEOPATRA]

Mη μασας ..μια χαρα θα πανε ολα ...ξεκρεμαστος δεν εισαι ...κυκλο εκει ψιλοεχεις κ θα δημιουργησεις κι αλλο .
Για ποσο καιρο λες να κατσεις εκει?
Αυτη ειναι ζωη Δημητρη !!!!On the road ...χωρις συμβιβασμους ,τυπικοτητες,ελευθερος να κανεις ο,τι αγαπαει η ψυχη σου,χωρις υποχρεωσεις που να σε κρατουν κολλημενο σε ενα τοπο.Μια ζωη που λαχταρω..αλλα μαλλον δε θα την εχω ποτε.

 

[fenia42]

Τέτοιες ιστορίες να διαβάζουμε!

 

[zmaria]

Καλώς τον αγαπημένο μου ιστοριολόγο! Επιτέλους ιστορία από μια χώρα από αυτές που ανήκεις... Χαίρομαι που σου έχουν πάει όλα καλά μέχρι στιγμής!

 

[erminathess]

Ευχομαι ολα να σου πανε βολικα στο νεο σου ξεκινημα!
Οσο για το Μπουενος, ζηλευω τρελα!

 

[go2dbeach]

Καλα , σε χαζο-χαμογελο σε τρωω λαχανο!
Διοτι να εχεις φτασει σε προορισμο ονειρο και να χαμογελας ειναι φυσικο.Αλλα να εισαι βουτηγμενος σε μια ντανα φακελους και τιμολογια (σε λιγο θα χρειαζομαι αναπνευστηρα!) και να χαμογελας επειδη ανακαλυψες νεο ποστ απο τον 10900km πως σου φαινεται?
Η Αργεντινη δεν ειναι απο τους τοπ αγαπημενους μου προορισμους , αλλα οι ανταποκρισεις σου απο κει θετουν σοβαρη υποψηφιοτητα για τα καλυτερα διαλειμματα-ανασες που θα παιρνω αυτο το μηνα
Να παρακαλεσω κι εγω να μας γραφεις οσο συχνοτερα γινεται!
Αληθεια πως φαινεται στον εκει κοσμο το οτι η χωρα μας βρισκεται εκει που βρισκονταν εκεινοι πριν απο μερικα χρονια?

Disfrute de su viaje amigo

 

[varioAthens]

Χάσαμε τον Yorgos αλλά τουλάχιστον μας έμεινε ο 10900km!!!
Απολαυστικός όπως πάντα!

 

[mariath]

Όπως έχεις καταλάβει σ' ακολουθούμε όπου κι αν πας. Από την Μαλαισία στο Κίεβο και τώρα ξανά πάλι στην μαγική νότια Αμερική. Το χαμόγελό σου είναι μεταδοτικό πρέπει να ξέρεις. Να είσαι καλά και να μας θυμάσαι πότε πότε να μας πετάς ένα "ξεροκόμματο" από Μπουένος Άιρες. Δεν ζητάμε πολλά, ένα "ξεροκόμματο" μια στο τόσο για να χαμογελάμε και μεις...

 

[periklis]

Σκεφτομαι πολυ σοβαρα να πουλησω τα παντα και να κανω το ιδιο.

 

[pattyyy]

Aπολαυστικότατη αφήγηση...

 

[10900km]

Kleopatra, η πτήση της επιστροφής μου στη Θεσσαλονίκη είναι στις 19 Μαΐου, όχι όμως από Μπουένος Άιρες, αλλά από Βραζιλία. Το σχέδιο είναι να περάσω πέντε μήνες στην Αργεντινή, και 2-3 εβδομάδες σε πόλεις της Βραζιλίας που έχω φίλους, κυρίως στο Ρίο.

Go2dbeach, αν βρεθείς στο Μπουένος Άιρες από Νοέμβρη μέχρι Μάρτη, βάζω στοίχημα τα νεφρά μου ότι θα “τσιμπηθείς” μαζί του. Τους ανοιξιατικοκαλοκαιρινούς μήνες αυτή η πόλη sells itself, που λένε κι οι Αμερικάνοι. Σαν πωλητής δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα για να την “πουλήσεις” σαν “προϊόν”. “Πουλιέται” μόνη της. Μια και ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτησή μου ότι τον Οκτώβριο πούλησα το αμάξι μου, ας το θέσω έτσι: είναι σαν να πουλάς μεταχειρισμένη (πενταμήνου, όχι 15ετίας) Φεράρι, άθικτη, με 1500 ευρώ, σε 15 άτοκες δόσεις, με πληρωμένα τα τέλη κυκλοφορίας, και με το κλειδί να σου αποστέλλεται σπίτι και να σου παραδίδεται από την περσινή Μις Ιταλία... Αν μπορείς, πες όχι... Για το πώς φαίνεται στους Αργεντινούς το ότι η Ελλάδα σήμερα είναι στα ίδια χάλια που ήταν η δική τους χώρα πριν από δέκα χρόνια, διάβασε πιο κάτω.

Periklis, αν το σκέφτεσαι σοβαρά, είμαι ο τελευταίος που θα σου πει να το ξανασκεφτείς και να... καθίσεις στα αυγά σου. Το να ταξιδεύεις για πολύ καιρό, ή το να ζεις και να δουλεύεις στο εξωτερικό, είναι ένα πακέτο με θετικά ΚΑΙ αρνητικά, για κάποιους το “σκορ” είναι 90-10 (υπέρ των θετικών), για κάποιους άλλους το... ματς είναι αμφίρροπο, όμως όπως και να έχει, ο μόνος τρόπος να δεις αν “σου κάνει” αυτός ο τρόπος ζωής (έστω και προσωρινά) είναι -φυσικά- να τον δοκιμάσεις...

Mariath, αφενός με έπιασε νευρικό γέλιο όταν είδα το “άει στο διάολο όλοι τους” σου (για κάποιον λόγο, μέσα στην απλότητά του, μου φάνηκε ξεκαρδιστικό), αφετέρου σε θυμήθηκα την επόμενη μέρα, σουλατσάροντας σε ένα βιβλιοπωλείο (από τα οποία φροντίζω πάντως να μένω μακριά, επειδή είμαι γενετικά ανήμπορος να αντισταθώ στον πειρασμό να αγοράσω κάτι κάθε φορά που μπαίνω σε ένα). Το μάτι μου έπεσε σε ένα βιβλίο (από τα πολλά που κυκλοφορούν με παρεμφερές θέμα) που ασχολείται με το πώς κύλησαν τα δέκα τελευταία χρόνια στην Αργεντινή. Στην εισαγωγή του γράφει τι ακολούθησε το ξέσπασμα του κόσμου το 2001, και το “que se vayan todos” (“να φύγουν όλοι”) που φώναζαν τότε οι αγανακτισμένοι Αργεντινοί. Ακριβώς δίπλα ήταν ένα βιβλίο αφιερωμένο στην ποδοσφαιρική ομάδα που τις ημέρες που έπιανε πάτο η Αργεντινή πριν από δέκα χρόνια, εκείνη κατακτούσε το πρωτάθλημα. Το βιβλίο ναι μεν ασχολείται με την ομάδα και την κατάκτηση εκείνου του πρωταθλήματος, όμως είναι άρρηκτα δεμένο το περιεχόμενό του με το πώς ήταν εκείνες τις ημέρες η κατάσταση στη χώρα, μπροστά-μπροστά αυτό που βλέπεις είναι χαρακτηριστικές ατάκες/συνθήματα που κυριαρχούσαν εκείνη την εποχή. Ξανά, το “que se vayan todos” σε περίοπτη θέση. “Λάιτ”, σε σύγκριση με το δικό σου “άει στο διάολο” , αλλά... στο ίδιο μήκος κύματος, γι' αυτό σε θυμήθηκα...

Πώς είναι τα πράγματα σήμερα στην Αργεντινή; Εννοείται ότι μετά τις τρεις εβδομάδες που πέρασα εδώ πριν από δύο χρόνια και τις δέκα μέρες που μετράω τώρα, δεν παίζω την κατάσταση στα δάκτυλα, όμως το γεγονός ότι και πριν από δύο χρόνια, και πολύ περισσότερο τώρα, πέρασα/περνάω τον περισσότερο χρόνο μου με Αργεντινούς, παρά μόνος, ή με άλλους ξένους ταξιδιώτες, μου δίνει νομίζω την ευκαιρία να έχω... πιάσει την άκρη του νήματος, να έχω λύση την πρώτη άσκηση στο τεστ “πώς είναι σήμερα τα πράγματα στην Αργεντινή”. Αντί όμως να μεταφέρω σχόλια δικά μου, νομίζω ότι είναι καλύτερα να μεταφέρω εικόνες που βλέπει κανείς κυκλοφορώντας στο Μπουένος Άιρες, αλλά και τι λένε τα παιδιά που περνάω χρόνο μαζί τους δέκα μέρες τώρα. Προχθές έκανα βόλτα στο κέντρο, κι έξω από ένα βιβλιοπωλείο είδα μία ουρά να “αγκαλιάζει” τη γωνία του τετραγώνου, και να φθάνει σχεδόν στη γωνία του επόμενου τετραγώνου. Στην ουρά ήταν στημένες κοπέλες, οι περισσότερες μεταξύ 20 και 30, με φακέλους στα χέρια. Το βιβλιοπωλείο είχε αναρτήσει ανακοίνωση στην είσοδό του, κάνοντας γνωστό ότι θα προσλάμβανε δύο άτομα, συγκεκριμένα κοπέλες.

Το πλήθος των κοριτσιών που πήγαν για συνέντευξη, νομίζω ότι κάτι λέει για το πώς έχει η κατάσταση στο Μπουένος Άιρες στο μέτωπο “εργασία/απασχόληση”. Σχεδόν σε κάθε πάρκο, από τα κεντρικά μέχρι και τα απομακρυσμένα από το κέντρο στα οποία έτυχε να βρεθώ, μπορείς να δεις άστεγους. Κάποιοι μάλιστα έχουν μετατρέψει κομμάτια πάρκων σε αυτοσχέδια καταλύματα, και δεν εννοώ τους... βετεράνους του πολέμου στις Μαλβίνες που έχουν εγκατασταθεί σε κεντρική πλατεία εδώ και χρόνια και την έχουν γεμίσει με πανό που ζητούν τη δικαίωση και αποκατάστασή τους, αλλά για κόσμο, ακόμη και οικογένειες, που χρησιμοποιούν δέντρα και κάγκελα πάρκων για να κάνουν έναν χώρο κατοικήσιμο (λέμε τώρα...). Ακόμη και στο κέντρο, στην περιοχή όπου κάθε δεύτερο κτήριο είναι είτε κυβερνητικό είτε τράπεζα, βλέπεις στις εισόδους κτηρίων, σε εσοχές, αστέγους να έχουν εγκατασταθεί, με στρώματα και καρότσια σούπερ μάρκετ. Το ίδιο και σε εισόδους θεάτρων στην Κορριέντες, λεωφόρος με πάμπολλα θέατρα, που ειδικά μετά την έναρξη της τελευταίας βραδινής παράστασης, ουσιαστικά “παραδίδονται” στους άστεγους. Εννοείται δε ότι ακόμη βλέπεις ΠΟΛΥ κόσμο να κυκλοφορεί με μεγάλα καρότσια και να... κάνει διαλογή χαρτονιών στα σκουπίδια.

Οι “καρτονέρος” είναι εδώ. Ακόμα. Και δεν είναι μόνο οι... περιθωριακοί, οι αλκοολικοί, οι “παράξενοι”, αλλά είναι και κανονικές οικογένειες, μαμά/μπαμπάς/παιδιά. Για να το κλείσω με τα... ψυχοπλακωτικά, οι “φαβέλες” στο Μπουένος Άιρες (σε μία εκ των οποίων βρέθηκα αργά χθες το βράδυ πηγαίνοντας στο γήπεδο της Σαν Λορένσο, το οποίο παραδόξως είναι κτισμένο στην καρδιά μίας περιοχής που οι Πορτένιος θεωρούν “μία από τις πιο επικίνδυνες σε όλο το Μπουένος Άιρες”), μεγαλώνουν, και παρά την ανέχειά του, ο κόσμος εκεί κάνει πολλά παιδιά, παιδιά τα οποία μεγαλώνουν όπως μεγαλώνουν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το αύριο και το μεθαύριο του Μπουένος Άιρες. Δεν εννοώ ότι ένα παιδί που μεγαλώνει σε φαβέλα θα γίνει στα 15 του οπωσδήποτε μέλος συμμορίας, ας είμαστε όμως ειλικρινείς, οι πιθανότητες στα 18 του να έχει προβλήματα με την αστυνομία είναι περισσότερες από το να έχει πάρει υποτροφία για κάποιο πανεπιστήμιο...

Στον αντίποδα, είναι προφανές ότι ένα σημαντικό κομμάτι της μεσαίας τάξης, αυτή που έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της πριν από δέκα χρόνια, χωρίς να έχει ανακάμψει πλήρως, είναι... σε καλό δρόμο. Τα παιδιά του στενότερου κύκλου μου στο Μπουένος Άιρες έχουν ικανοποιητικό εισόδημα, εισόδημα που δεν τους επιτρέπει βέβαια τρελές πολυτέλειες, δεν ξυπνάνε ένα πρωί λέγοντας... “δεν πετάγομαι μέχρι το Ρίο για τετραήμερο;”, όμως δεν τους λείπει τίποτα βασικό, κι επιπλέον μπορούν και βγαίνουν, μπορούν και αφιερώνουν χρήματα σε χόμπι, σε εκμάθηση μίας γλώσσας, ή σε μαθήματα χορού για παράδειγμα. Τα μαγαζιά με φαγητό τα βλέπεις συνέχεια με κόσμο, και εκείνοι που βγαίνουν από ένα κατάστημα με σακούλα στο χέρι, είναι περισσότεροι (αυτήν την αίσθηση έχω) από εκείνους που βγαίνουν με άδεια χέρια, ή που απλά χαζεύουν τις βιτρίνες.

Επιπλέον, στα κομμάτια του Μπουένος Άιρες που εγώ έχω δει τις τελευταίες δέκα ημέρες (κι έχω κυκλοφορήσει αρκετά, με αφορμή ποδοσφαιρικούς αγώνες, τους οποίους χρησιμοποιώ και σαν ευκαιρίες για να “εξερευνήσω” γειτονιές της πόλης που υπό διαφορετικές συνθήκες δε θα πήγαινα, την περιοχή Λανούς για παράδειγμα, που είναι και μιάμιση ώρα με αστικό λεωφορείο από εκεί που μένω), δε βλέπεις τόσο έντονα την α-πο-καρ-δι-ω-τι-κή εικόνα που μου μαύριζε την καρδιά στη Θεσσαλονίκη κάθε φορά που έβγαινα από το σπίτι τον περασμένο μήνα, δε βλέπεις το ένα πίσω από το άλλο, μαγαζιά κλειστά, άδεια, “φαντάσματα”, με τις βιτρίνες τους καλυμμένες με αφίσες και “δυστυχώς, αγαπητοί μας επί 20 χρόνια πελάτες, δεν πάει άλλο, με πόνο καρδιάς κλείνουμε, ευχαριστούμε για την προτίμησή σας και τη στήριξή σας” ταμπέλες, που κάθε φορά που τις έβλεπα στη Θεσσαλονίκη σε εισόδους μαγαζιών που τα θυμόμουν εκεί από πιτσιρικάς, αναστέναζα... Επίσης, βλέπεις πολλές υπό ανέγερση οικοδομές. Δεν είναι και... Κίνα, δε θα χαρακτήριζα το Μπουένος Άιρες “απέραντο εργοτάξιο”, όμως αισθάνεσαι ότι ο κλάδος των κατασκευών “ρολάρει”. Πόσοι είναι αυτοί που μπορούν να διαθέσουν τα όλο και περισσότερα χρήματα για την απόκτηση νέου διαμερίσματος; Σύμφωνα με τον οικοδεσπότη μου, λίγοι. Το ότι όμως χτίζονται τόσες νέες οικοδομές, το ότι βλέπεις κόσμο στις σκαλωσιές, άρα έργο σε εξέλιξη, κι όχι παρατημένο, πάει να πει ότι εκείνοι που βάζουν τα λεφτά τους, πιστεύουν ότι υπάρχει αγορά να απορροφήσει τα νέα διαμερίσματα...

Όσο για το Αργεντινή 2001-Ελλάδα 2011, η αίσθηση που μου αφήνουν οι Αργεντινοί όταν μιλάμε για το θέμα, είναι ότι μας “πονάνε”, επειδή ξέρουν πώς είναι να βλέπεις την ανεργία να διπλασιάζεται μέσα σε μερικούς μήνες, επειδή ξέρουν πώς είναι να ζεις σχετικά άνετα, και ξαφνικά να αισθάνεσαι μια θηλιά να σφίγγει στον λαιμό σου όλο και περισσότερο, μέχρι που φθάνεις στο σημείο να αρπάξεις μία κατσαρόλα και να βγεις στον δρόμο φωνάζοντας “QUE SE VAYAN TODOS”.

Κανείς δε μου είπε το ηλίθιο “πάτε για χρεωκοπία επειδή είστε τεμπέληδες και δουλεύετε όποτε θέλετε για όσο θέλετε, ΑΝ θέλετε”, που άκουσα στην Πολωνία και στη Σλοβακία τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο, και σε μία πιο “λάιτ” παράλλαξή του στην Ουκρανία, στη Γερμανία, και στην Τσεχία. Δεν το άκουσα εδώ, επειδή ο κόσμος ξέρει ότι δεν είναι η τεμπελιά των κατοίκων μίας χώρας που μπορεί να την οδηγήσει στο πώς είναι σήμερα η Ελλάδα, ή στο πώς ήταν η Αργεντινή το 2001. Άλλα κουσούρια, ναι (για παράδειγμα, το να ζούμε πέρα από τις δυνατότητές μας, ξοδεύοντας περισσότερα απ' όσα βγάζουμε). Η τεμπελιά, επιχείρημα de mierda που με βγάζει από τα ρούχα μου όταν σκέφτομαι τους γονείς μου που δούλευαν από τα 12 τους μέχρι και μετά τα 65, και ζουν τώρα με μία (μία και για τους δύο, όχι ΑΠΟ μία, δική τους μακακία αυτή) σύνταξη ακόμη πιο de mierda, η τεμπελιά λοιπόν, όχι... Ανακεφαλαιώνοντας, αισθάνομαι ότι με τους Αργεντινούς έχουμε το “δέσιμο” που έχει ένας πρώην πολύ σοβαρά ασθενής, ο οποίος βρίσκεται ακόμα στη φάση της αποθεραπείας, έχοντας αφήσει όμως τα πολύ-πολύ χειρότερα πίσω του, με κάποιον που αντιμετωπίζει την ίδια ακριβώς πολύ σοβαρή ασθένεια, που είναι ήδη “βαριά”, χωρίς όμως ακόμα να έχει φθάσει στο “πιο βαριά δε γίνεται, από εδώ και πέρα μόνο καλύτερα μπορούν να πάνε τα πράγματα”. Έτσι το βλέπω, έτσι το αισθάνομαι, από αυτά που μου λένε, και από τη χροιά της φωνής τους...

Χαιρετίσματα από Μπουένος Άιρες, κι ευχαριστίες σε όλους σας που με διαβάζετε.

 

[soudianos]

υπάρχει ακόμα το Enstancia;;