10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Υβόννη, no te enloquezcas, μην τρελαίνεσαι, αν μπορούσα την ώρα του αγώνα να ήμουν στημένος απέναντι από μία τηλεόραση, θα ήμουν. Πώς και δεν μπορούσα προχθές; Επειδή το παιχνίδι το είχε καλωδιακό κανάλι, κι εμείς στο σπίτι μόλις και μετά βίας έχουμε τηλεόραση (συσκευή. Μία μικρή και προβληματική έχουμε, στην οποία δύο μήνες τώρα έχουμε δει ΜΙΑ εκπομπή, ταξιδιωτικού περιεχομένου, με Αργεντινούς που ζουν στο Βερολίνο). Μπορούσα να είχα δοκιμάσει να δω το παιχνίδι στο ίντερνετ, όμως είμαι νευρόσπασμα, και το προβληματικό streaming θα είχε θέσει σε σοβαρό κίνδυνο την ακεραιότητα του netbookακίου μου... Σκακιστικά μιλώντας, προτίμησα να θυσιάσω έναν ίππο (το παιχνίδι), για να προστατέψω τη βασίλισσά μου (το netbook).
Κλεοπάτρα, το “χαμένος” με εκφράζει, αλλά όχι με τον τρόπο που το εννοείς. Ευχαριστώ για την πρόταση, πάντως.
Μαρίες, ψιλοσαδιστικά σάς ενημερώνω ότι η λίστα με τα μέρη που αράδιασα δεν είναι καν αναλυτική. Εννοώ ότι δεν έγραψα όλα τα μέρη που έχω στο πρόγραμμα, επειδή δεν ήθελα να το παρακάνω με τη λίστα. Επιμένοντας σαδιστικά, σας ενημερώνω επίσης ότι βάζοντάς τα κάτω, κάνοντας τα κουμάντα μου για το πού θέλω να περάσω πόσες (χονδρικά, μια και κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού τα δεδομένα μπορούν να αλλάξουν εντυπωσιακά) ημέρες, είδα ότι μου... περισσεύουν σχεδόν τρεις εβδομάδες, κάτι που σημαίνει ότι στην πλήρη λίστα, κι όχι στη “συμπυκνωμένη” που αράδιασα στο προηγούμενο κείμενο, μπορώ να προσθέσω ακόμη περισσότερες(!) στάσεις. Στιγμές σαν κι αυτές οφείλω να ομολογήσω ότι το να είσαι μακροχρόνια άνεργος, έστω και στριμωγμένος οικονομικά, δεν είναι και υπέρτατη τραγωδία...
Αντώνη, πάνε κοντά 12 χρόνια από την τελευταία φορά που έγραψα κάτι απευθείας σε σελίδα στο ίντερνετ. Έχοντας κατακαεί στον χυλό (έχασα ένα μακροσκελές μέιλ, περασμένα μεσάνυχτα, και πριν το ξαναγράψω, πρώτα έριξα μπουνιές και κεφαλιές σε ό,τι επίπεδη επιφάνεια υπήρχε στο γραφείο της τότε εφημερίδας μου), εδώ και τρία Μουντιάλ (έτσι μετράω τον χρόνο, σε Μουντιάλ-τετραετίες) γράφω τα πάντα στο Word, και στο τέλος... αντιγραφή/επικόλληση. Στο συνιστώ, επειδή κάποια στιγμή μπορεί να χάσεις κάποιο πολύ σημαντικότερο κείμενο...
Θέλοντας να πάρω ένα λεωφορείο που μέχρι χθες δεν είχα πάρει, να ακολουθήσω μία διαδρομή που μέχρι χθες δεν είχα ακολουθήσει, και να δω ένα κομμάτι της πόλης που μέχρι χθες δεν είχα δει, πήγα το απόγευμα στο πάρκο Ρόκα, και συγκεκριμένα στο γήπεδο τένις που υπάρχει εντός του, στο οποίο χθες έπαιζαν μουσική τρία ροκ συγκροτήματα, με πιο δημοφιλές το(υς) Catupecu Machu. Τέλειος ο καιρός, πολύς ο κόσμος, και... αναμνήσεις από τους 18 μήνες που πέρασα φαντάρος. Πού κολλάει το φανταρικό μου; Λέγαμε τότε ότι “δεν υπάρχει πρόβλημα με τα ναρκωτικά στον στρατό. Τα βρίσκεις παντού”. Ας πούμε ότι χθες στη συναυλία η νούμερο ένα μυρωδιά ήταν εκείνη της μαριχουάνας(...). Δε χρειαζόταν να ψαχτείς για να δεις από πού ερχόταν. Ερχόταν από παντού... Λεπτομέρεια: δωρεάν η είσοδος. Στην είσοδο έπρεπε να μου είχαν κρατήσει το μπουκαλάκι νερό που είχα μαζί μου, όμως όπως κάνω πάντα όταν θέλω να τύχω ιδιαίτερης μεταχείρισης σε όλες τις ισπανόφωνες χώρες, “ξέχασα” τα λιγοστά Ισπανικά μου, και “φόρεσα” την καλύτερη δυνατή αγγλική προφορά μου. Αποτέλεσμα; Την ίδια ώρα που άλλοι δίπλα μου αναγκάζονταν να αποχωριστούν τα μπουκάλια τους (πουλούσαν νερό στον χώρο της συναυλίας, οπότε δεν επιτρεπόταν να μπεις με δικό σου), εγώ είχα τον τύπο που τσέκαρε το σακιδιάκι μου να μου κάνει σινιάλο να αφήσω το μπουκαλάκι εντός του σακιδίου...
Σήμερα, “τικάροντας” ένα ακόμη κομμάτι της πόλης που ήθελα οπωσδήποτε να δω πριν φύγω, πήγα στο Λινιέρ(ς). Τα κίνητρά μου, δύο. Να κάνω τον γύρο του γηπέδου της Βέλες (ο καθένας με τα κολλήματά του), και να πάρω μία γεύση από... Βολιβία. Τέσσερα τετράγωνα-αποικία Βολιβιανών που έχουν εγκατασταθεί στο Μπουένος Άιρες. Πεζοδρόμια κατειλημμένα από πωλητές που έχουν την πραμάτεια τους πάνω σε πάγκους, με τα περισσότερα “κανονικά” μαγαζιά να είναι κι αυτά... “βολιβιανών συμφερόντων”, με ταμπέλες στα χρώματα της σημαίας τους. Κυρίες που μου θύμισαν Γουατεμάλα κυκλοφορούσαν με μεγάλα καλάθια στα οποία είχαν φαγητό, φαγητό που πουλούσαν σε μερίδες, ενώ ειδικά η Ibarrola μεταξύ Suarez και General Paz (γράφω τα ονόματα των δρόμων με λατινικούς χαρακτήρες μήπως κι ενδιαφέρεται κανείς να το ψάξει στο google maps) είναι μία μεγάλη υπαίθρια κουζίνα. Κάποια στιγμή με έπιασα να αισθάνομαι... γίγαντας. Με ύψος κάτι λιγότερο από 1,90, θυμήθηκα ξανά Γουατεμάλα, τη χώρα των “τσαπαρρίτος” (κοντούληδων. Και το γράφω με πολύ φιλική διάθεση, καθόλου ειρωνική ή περιπαικτική). Προσθέστε στον... τζέρτζελο hecho por bolivianos (“made by Bolivians”) το γεγονός ότι στην “άκρη” της “μικρής Βολιβίας” βρίσκεται ο “Parada Liniers”, ένας σταθμός λεωφορείων με πολλή-πολλή κίνηση, κι έχετε μια εικόνα του τι εστί Λινιέρ(ς), τουλάχιστον στο σημείο που η Χενεράλ Πας συναντάει τη Rivadavia, τον δρόμο που “καρφί” όλο ανατολικά βγάζει στο κέντρο του Μπουένος Άιρες.
Λεπτομέρεια: ένα τετράγωνο ανατολικά της “μικρής Βολιβίας”, αρχίζει μία περιοχή περίπου 10 “χαριτωμένων” τετραγώνων, τα οποία είναι περισσότερο... παραλληλόγραμμα και λιγότερο τετράγωνα. Κόβονται στη μέση από στενούς δρόμους, χωρίς πολλά αυτοκίνητα, προσφέροντας ευκαιρία για ήσυχη βόλτα μπροστά από όμορφα παλιά κτήρια, μονοκατοικίες, δύο ορόφων. Ομολογώ ότι σκέφτηκα πως η περιοχή έχει όλα τα φόντα να αναδειχθεί σε... εναλλακτικό “γκέτο” backpackers στο Μπουένος Άιρες. Τα νοίκια πρέπει να είναι πολύ χαμηλότερα από το κέντρο, από το Παλέρμο, από το Σαν Τέλμο, η περιοχή έχει πολύ “χρώμα” λόγω των Βολιβιανών, υπάρχει σταθμός τρένων σε απόσταση αναπνοής που κάνει τη μετάβαση στο κέντρο παιχνιδάκι, ο σταθμός των λεωφορείων είναι δίπλα, η Χενεράλ Πας (κάτι σαν “περιφερειακός” της Πόλης του Μπουένος Άιρες, από τον οποίο περνούν άπειρα λεωφορεία) είναι 3-4 λεπτά περπάτημα, τα κτήρια είναι όμορφα, τα στενά δρομάκια πέρα από γραφικά που είναι, προσφέρουν ησυχία, μέχρι και εμπορικό κέντρο υπάρχει ένα τετράγωνο δυτικά. Η απόσταση από το κέντρο θα ήταν μειονέκτημα για όποιον άνοιγε χόστελ εκεί, όμως με ατού τις πολύ χαμηλότερες τιμές από το κέντρο, νομίζω ότι κάποιος θα μπορούσε να τραβήξει κόσμο, ειδικά εκείνους που ήδη έχουν φάει με το κουτάλι τα πιο τουριστικά κομμάτια του Μπουένος Άιρες, κι εκείνους που θα ήθελαν να τη... “δουν” λίγο πιο “εναλλακτικά”.
Αργότερα, το απόγευμα, “χτύπησα” το... καθιερωμένο 30άρι (χιλιόμετρα, με το ποδήλατο, για να πάω από το σπίτι στο ποτάμι -ντε λα Πλάτα- και πίσω, κάνοντας πάντα μεγάλους γύρους για να βλέπω διαφορετικούς δρόμους). Ο κόσμος στο πάρκο στο παραποτάμιο κομμάτι της περιοχής Βισέντε Λόπες, πολύς, και σέξι (δε λείπουν οι οικογένειες, όμως οι περισσότεροι είναι νεαροί σχετικά σε ηλικία, πάνω σε ποδήλατα και λοιπές... ρόδες, μικρότερου μεγέθους, με τους άνδρες γυμνούς από τη μέση και πάνω, και τις κοπέλες με σορτσάκια και τοπάκια, αν όχι με μπικίνι αραγμένες στο χορτάρι για ηλιοθεραπεία). Όταν είδα ότι κάτι “μουργκίστας” ετοιμάζονταν να... κάνουν τα δικά τους, κάθισα σε μια γωνιά, άφησα το mp3 στην άκρη, κι απλά έμεινα εκεί να απολαμβάνω τον ήχο των τύμπανων (“μούργκα” είναι μία ομάδα “τυμπανιστών”, που παίζουν μουσική που μοιάζει αρκετά με τη βραζιλιάνικη “μπατουκάντα”, ένα “κλικ” λιγότερο ενθουσιώδης όμως, κατά την άποψή μου τουλάχιστον), και να χαζεύω τον κόσμο (πείτε με παράξενο αλλά ήμουν επικεντρωμένος στις γυναίκες...) που περνούσε... αιθέρια από μπροστά μου, πάνω στα ρόλερ μπλέιτζ του. Τελευταίο Σαββατοκύριακο στο Μπουένος Άιρες, και το πρώτο μισό του με αφήνει, σχεδόν μεσάνυχτα πλέον, με πολλές όμορφες αναμνήσεις. Αύριο είναι μέρα αποχαιρετιστήριων συναντήσεων με φίλους, και τη Δευτέρα πατάω γκάζι για να “τικάρω” τα τελευταία σημεία της πόλης που έχω κατά νου...
Κλεοπάτρα, το “χαμένος” με εκφράζει, αλλά όχι με τον τρόπο που το εννοείς. Ευχαριστώ για την πρόταση, πάντως.
Μαρίες, ψιλοσαδιστικά σάς ενημερώνω ότι η λίστα με τα μέρη που αράδιασα δεν είναι καν αναλυτική. Εννοώ ότι δεν έγραψα όλα τα μέρη που έχω στο πρόγραμμα, επειδή δεν ήθελα να το παρακάνω με τη λίστα. Επιμένοντας σαδιστικά, σας ενημερώνω επίσης ότι βάζοντάς τα κάτω, κάνοντας τα κουμάντα μου για το πού θέλω να περάσω πόσες (χονδρικά, μια και κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού τα δεδομένα μπορούν να αλλάξουν εντυπωσιακά) ημέρες, είδα ότι μου... περισσεύουν σχεδόν τρεις εβδομάδες, κάτι που σημαίνει ότι στην πλήρη λίστα, κι όχι στη “συμπυκνωμένη” που αράδιασα στο προηγούμενο κείμενο, μπορώ να προσθέσω ακόμη περισσότερες(!) στάσεις. Στιγμές σαν κι αυτές οφείλω να ομολογήσω ότι το να είσαι μακροχρόνια άνεργος, έστω και στριμωγμένος οικονομικά, δεν είναι και υπέρτατη τραγωδία...
Αντώνη, πάνε κοντά 12 χρόνια από την τελευταία φορά που έγραψα κάτι απευθείας σε σελίδα στο ίντερνετ. Έχοντας κατακαεί στον χυλό (έχασα ένα μακροσκελές μέιλ, περασμένα μεσάνυχτα, και πριν το ξαναγράψω, πρώτα έριξα μπουνιές και κεφαλιές σε ό,τι επίπεδη επιφάνεια υπήρχε στο γραφείο της τότε εφημερίδας μου), εδώ και τρία Μουντιάλ (έτσι μετράω τον χρόνο, σε Μουντιάλ-τετραετίες) γράφω τα πάντα στο Word, και στο τέλος... αντιγραφή/επικόλληση. Στο συνιστώ, επειδή κάποια στιγμή μπορεί να χάσεις κάποιο πολύ σημαντικότερο κείμενο...
Θέλοντας να πάρω ένα λεωφορείο που μέχρι χθες δεν είχα πάρει, να ακολουθήσω μία διαδρομή που μέχρι χθες δεν είχα ακολουθήσει, και να δω ένα κομμάτι της πόλης που μέχρι χθες δεν είχα δει, πήγα το απόγευμα στο πάρκο Ρόκα, και συγκεκριμένα στο γήπεδο τένις που υπάρχει εντός του, στο οποίο χθες έπαιζαν μουσική τρία ροκ συγκροτήματα, με πιο δημοφιλές το(υς) Catupecu Machu. Τέλειος ο καιρός, πολύς ο κόσμος, και... αναμνήσεις από τους 18 μήνες που πέρασα φαντάρος. Πού κολλάει το φανταρικό μου; Λέγαμε τότε ότι “δεν υπάρχει πρόβλημα με τα ναρκωτικά στον στρατό. Τα βρίσκεις παντού”. Ας πούμε ότι χθες στη συναυλία η νούμερο ένα μυρωδιά ήταν εκείνη της μαριχουάνας(...). Δε χρειαζόταν να ψαχτείς για να δεις από πού ερχόταν. Ερχόταν από παντού... Λεπτομέρεια: δωρεάν η είσοδος. Στην είσοδο έπρεπε να μου είχαν κρατήσει το μπουκαλάκι νερό που είχα μαζί μου, όμως όπως κάνω πάντα όταν θέλω να τύχω ιδιαίτερης μεταχείρισης σε όλες τις ισπανόφωνες χώρες, “ξέχασα” τα λιγοστά Ισπανικά μου, και “φόρεσα” την καλύτερη δυνατή αγγλική προφορά μου. Αποτέλεσμα; Την ίδια ώρα που άλλοι δίπλα μου αναγκάζονταν να αποχωριστούν τα μπουκάλια τους (πουλούσαν νερό στον χώρο της συναυλίας, οπότε δεν επιτρεπόταν να μπεις με δικό σου), εγώ είχα τον τύπο που τσέκαρε το σακιδιάκι μου να μου κάνει σινιάλο να αφήσω το μπουκαλάκι εντός του σακιδίου...
Σήμερα, “τικάροντας” ένα ακόμη κομμάτι της πόλης που ήθελα οπωσδήποτε να δω πριν φύγω, πήγα στο Λινιέρ(ς). Τα κίνητρά μου, δύο. Να κάνω τον γύρο του γηπέδου της Βέλες (ο καθένας με τα κολλήματά του), και να πάρω μία γεύση από... Βολιβία. Τέσσερα τετράγωνα-αποικία Βολιβιανών που έχουν εγκατασταθεί στο Μπουένος Άιρες. Πεζοδρόμια κατειλημμένα από πωλητές που έχουν την πραμάτεια τους πάνω σε πάγκους, με τα περισσότερα “κανονικά” μαγαζιά να είναι κι αυτά... “βολιβιανών συμφερόντων”, με ταμπέλες στα χρώματα της σημαίας τους. Κυρίες που μου θύμισαν Γουατεμάλα κυκλοφορούσαν με μεγάλα καλάθια στα οποία είχαν φαγητό, φαγητό που πουλούσαν σε μερίδες, ενώ ειδικά η Ibarrola μεταξύ Suarez και General Paz (γράφω τα ονόματα των δρόμων με λατινικούς χαρακτήρες μήπως κι ενδιαφέρεται κανείς να το ψάξει στο google maps) είναι μία μεγάλη υπαίθρια κουζίνα. Κάποια στιγμή με έπιασα να αισθάνομαι... γίγαντας. Με ύψος κάτι λιγότερο από 1,90, θυμήθηκα ξανά Γουατεμάλα, τη χώρα των “τσαπαρρίτος” (κοντούληδων. Και το γράφω με πολύ φιλική διάθεση, καθόλου ειρωνική ή περιπαικτική). Προσθέστε στον... τζέρτζελο hecho por bolivianos (“made by Bolivians”) το γεγονός ότι στην “άκρη” της “μικρής Βολιβίας” βρίσκεται ο “Parada Liniers”, ένας σταθμός λεωφορείων με πολλή-πολλή κίνηση, κι έχετε μια εικόνα του τι εστί Λινιέρ(ς), τουλάχιστον στο σημείο που η Χενεράλ Πας συναντάει τη Rivadavia, τον δρόμο που “καρφί” όλο ανατολικά βγάζει στο κέντρο του Μπουένος Άιρες.
Λεπτομέρεια: ένα τετράγωνο ανατολικά της “μικρής Βολιβίας”, αρχίζει μία περιοχή περίπου 10 “χαριτωμένων” τετραγώνων, τα οποία είναι περισσότερο... παραλληλόγραμμα και λιγότερο τετράγωνα. Κόβονται στη μέση από στενούς δρόμους, χωρίς πολλά αυτοκίνητα, προσφέροντας ευκαιρία για ήσυχη βόλτα μπροστά από όμορφα παλιά κτήρια, μονοκατοικίες, δύο ορόφων. Ομολογώ ότι σκέφτηκα πως η περιοχή έχει όλα τα φόντα να αναδειχθεί σε... εναλλακτικό “γκέτο” backpackers στο Μπουένος Άιρες. Τα νοίκια πρέπει να είναι πολύ χαμηλότερα από το κέντρο, από το Παλέρμο, από το Σαν Τέλμο, η περιοχή έχει πολύ “χρώμα” λόγω των Βολιβιανών, υπάρχει σταθμός τρένων σε απόσταση αναπνοής που κάνει τη μετάβαση στο κέντρο παιχνιδάκι, ο σταθμός των λεωφορείων είναι δίπλα, η Χενεράλ Πας (κάτι σαν “περιφερειακός” της Πόλης του Μπουένος Άιρες, από τον οποίο περνούν άπειρα λεωφορεία) είναι 3-4 λεπτά περπάτημα, τα κτήρια είναι όμορφα, τα στενά δρομάκια πέρα από γραφικά που είναι, προσφέρουν ησυχία, μέχρι και εμπορικό κέντρο υπάρχει ένα τετράγωνο δυτικά. Η απόσταση από το κέντρο θα ήταν μειονέκτημα για όποιον άνοιγε χόστελ εκεί, όμως με ατού τις πολύ χαμηλότερες τιμές από το κέντρο, νομίζω ότι κάποιος θα μπορούσε να τραβήξει κόσμο, ειδικά εκείνους που ήδη έχουν φάει με το κουτάλι τα πιο τουριστικά κομμάτια του Μπουένος Άιρες, κι εκείνους που θα ήθελαν να τη... “δουν” λίγο πιο “εναλλακτικά”.
Αργότερα, το απόγευμα, “χτύπησα” το... καθιερωμένο 30άρι (χιλιόμετρα, με το ποδήλατο, για να πάω από το σπίτι στο ποτάμι -ντε λα Πλάτα- και πίσω, κάνοντας πάντα μεγάλους γύρους για να βλέπω διαφορετικούς δρόμους). Ο κόσμος στο πάρκο στο παραποτάμιο κομμάτι της περιοχής Βισέντε Λόπες, πολύς, και σέξι (δε λείπουν οι οικογένειες, όμως οι περισσότεροι είναι νεαροί σχετικά σε ηλικία, πάνω σε ποδήλατα και λοιπές... ρόδες, μικρότερου μεγέθους, με τους άνδρες γυμνούς από τη μέση και πάνω, και τις κοπέλες με σορτσάκια και τοπάκια, αν όχι με μπικίνι αραγμένες στο χορτάρι για ηλιοθεραπεία). Όταν είδα ότι κάτι “μουργκίστας” ετοιμάζονταν να... κάνουν τα δικά τους, κάθισα σε μια γωνιά, άφησα το mp3 στην άκρη, κι απλά έμεινα εκεί να απολαμβάνω τον ήχο των τύμπανων (“μούργκα” είναι μία ομάδα “τυμπανιστών”, που παίζουν μουσική που μοιάζει αρκετά με τη βραζιλιάνικη “μπατουκάντα”, ένα “κλικ” λιγότερο ενθουσιώδης όμως, κατά την άποψή μου τουλάχιστον), και να χαζεύω τον κόσμο (πείτε με παράξενο αλλά ήμουν επικεντρωμένος στις γυναίκες...) που περνούσε... αιθέρια από μπροστά μου, πάνω στα ρόλερ μπλέιτζ του. Τελευταίο Σαββατοκύριακο στο Μπουένος Άιρες, και το πρώτο μισό του με αφήνει, σχεδόν μεσάνυχτα πλέον, με πολλές όμορφες αναμνήσεις. Αύριο είναι μέρα αποχαιρετιστήριων συναντήσεων με φίλους, και τη Δευτέρα πατάω γκάζι για να “τικάρω” τα τελευταία σημεία της πόλης που έχω κατά νου...
Attachments
Last edited by a moderator:
