delmem2233
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.199
Αν έβαζα τίτλους στα κείμενά μου, ο τίτλος του σημερινού θα μπορούσε να είναι “σφηνάκια από το Μπουένος Άιρες”...
Κάθε Κυριακή πρωί (ενίοτε... μεσημέρι, όπως χθες, επειδή ήμουν κάπου καλεσμένος Σάββατο βράδυ, επέστρεψα σπίτι στις τέσσερις και μισή, και δε σηκώθηκα από το κρεβάτι πριν τις δώδεκα), με ξυπνάει η μυρωδιά καμένου... Γείτονας στήνει “ασάδο” (μπάρμπεκιου) κάθε μα κάθε μα κάθε Κυριακή για “αλμουέρσο” (μεσημεριανό γεύμα), και η μυρωδιά, η τσίκνα, μου σπάει τη μύτη. Οι Αργεντινοί λατρεύουν το κρέας, τα ασάδος τις Κυριακές ή σε ημέρες γιορτών αποτελούν μέρος της κουλτούρας τους, και μπορεί σε εκείνα του γείτονα να μην ήμουν ποτέ καλεσμένος, όμως ήμουν σε άλλα, και με θεωρώ τυχερό και προνομιούχο για αυτό.
Τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα καβαλάω το ποδήλατό “μου” (αυτό που μου έχει παραχωρήσει ο Μαρτίν για το διάστημα που μένω εδώ) και πηγαίνω μέχρι το ποτάμι, σε μία περιοχή που λέγεται Βισέντε Λόπες. Ζουμάροντας στη συγκεκριμένη περιοχή στο googlemaps.com, καταλαβαίνεις ότι εκεί ζει κόσμος που... δεν έχει ιδιαίτερο πρόβλημα επιβίωσης. Το μάτι σου γεμίζει μπλε παραλληλόγραμμα, “πιλέτας”, πισίνες, τις περισσότερες από τις οποίες δεν μπορείς να τις δεις βολτάροντας με τα πόδια ή το ποδήλατο, επειδή είναι στην πίσω πλευρά των μονοκατοικιών. Αν κάποιος δορυφόρος ζούμαρε αυτές τις ημέρες στη δική μας γειτονιά, θα κατέγραφε παρόμοια μεγάλο αριθμό “πισινών”, όμως... πολύ-πολύ ταπεινών. Στα μεγάλα κομμάτια πρασίνου που υπάρχουν διασκορπισμένα στη γειτονιά, κόσμος έχει στήσει αυτοσχέδιες “πιλέτας” (ή, για να είμαι ακριβής, “πελοπίντσος”, όπως λέγονται οι συγκεκριμένες), με ύψος όχι πάνω από μισό μέτρο, “πισίνες” πλαστικές, που στηρίζονται σε μεταλλικούς “σκελετούς”. Τα πιτσιρίκια που πλατσουρίζουν όλη τη μέρα στο νερό, δε φαίνονται να σκοτίζονται που οι “πελοπίντσος” τους δεν είναι στην πίσω αυλή καλαίσθητων μονοκατοικιών...
Η κινέζικη (και όχι μόνο. Νομίζω ότι κακώς έχουμε συνηθίσει να την αποκαλούμε “κινέζικη πρωτοχρονιά”) κοινότητα του Μπουένος Άιρες, γιόρτασε χθες την είσοδο του νέου έτους, της χρονιάς του δράκου. Οι δρόμοι και τα τετράγωνα στα οποία εκτείνεται η “Chinatown” μετριούνται στα δάκτυλα, όμως ακριβώς δίπλα υπάρχει ένα συμπαθητικό πάρκο, το “Μπαρράνκας ντε Μπελγράνο”, κι εκεί στήθηκε μία σκηνή, στο κάτω επίπεδο του πάρκου, με τον λόφο να προσφέρει... αμφιθεατρική θέαση της σκηνής. Πήγα με Άγγλο φίλο (ο οποίος παρεμπιπτόντως επιμένει ότι θα έπρεπε να πάρω το CELTA στο Μπουένος Άιρες, και να γίνω δάσκαλος Αγγλικών, όπως είναι κι ο ίδιος. Περίπου 1500 δολάρια κοστίζει η απόκτηση του συγκεκριμένου διπλώματος στο Μπουένος Άιρες). Κοσμοπλημμύρα... Η πλαγιά του λόφου στο πάρκο έμοιαζε με περιορισμένων διαστάσεων αλλά σούπερ δημοφιλή παραλία ελληνικού νησιού, μέσα Αυγούστου. Κόσμος, από κινεζικής καταγωγής, μέχρι τουρίστες και ξένοι που ζουν εδώ. Από τη σκηνή πέρασαν διάφοροι μουσικοί, με πιο εντυπωσιακούς όλων ένα γκρουπ παιδιών κινεζικής καταγωγής, που κτύπησαν τα τύμπανά τους και στο τέλος πήραν παρατεταμένο θερμό χειροκρότημα από τον... λαό που είχε μαζευτεί στο πάρκο. Όμορφα... Με έκανε να σκεφτώ πόσο αποκομμένη (για διάφορους λόγους, που όμως ελπίζω τα επόμενα δέκα χρόνια να πάψουν να υφίστανται) είναι η κινέζικη κοινότητα στη Θεσσαλονίκη...
Λιγότερο από ενδιαφέρον και περισσότερο από μαζοχισμό, τσεκάρω καθημερινά τα νέα από Ελλάδα. Σε δημοσιεύματα, αλλά και σχόλια επισκεπτών ιστοσελίδων κάτω από αυτά, βλέπω συχνά-πυκνά να αναφέρεται η Αργεντινή. Για παράδειγμα, στα δημοσιεύματα που έχουν να κάνουν με την κατάργηση (ή μη) του 13ου και του 14ου μισθού στην Ελλάδα. Αν κάποιος λοιπόν ενδιαφέρεται, τον ενημερώνω ότι στην Αργεντινή οι μισθοί είναι 13. Ούτε 12, ούτε 14. Μισό μισθό τούς (εννοείται σε όσους είναι μισθωτοί) δίνουν τον Ιούνιο, και μισό τον Δεκέμβριο. Το άθροισμα των δύο το λένε “αγκινάλδο”. Όσο για το θέμα που έχω σχολιάσει και σε προηγούμενα κείμενά μου από το Μπουένος Άιρες, το “πώς είναι τα πράγματα σήμερα εδώ, δέκα χρόνια μετά την κορύφωση της κρίσης στη χώρα”, κάθε μέρα που περνάει αισθάνομαι ότι στην Αργεντινή τα... μαθηματικά είναι πιο ασύμβατα κι από εκείνα στην Κολομβία. Εξηγούμαι: από τις αρκετές χώρες που επισκέφτηκα τα τελευταία τρία χρόνια, η Κολομβία ήταν εκείνη που με έκανε να αισθανθώ ότι... “τα νούμερα δεν κολλούσαν”. Ακούγοντας πόσα βγάζει τον μήνα η πλειοψηφία των Κολομβιανών, και βλέποντας τις τιμές στα σούπερ μάρκετ και σε υπηρεσίες (στις μετακινήσεις για παράδειγμα), αισθανόμουν ότι... κάτι δεν κολλούσε. Οι μισθοί των πολλών, πολύ απλά, δεν “κολλάνε” με τις τρελές, κατά περιπτώσεις προϊόντων, τιμές στα σούπερ μάρκετ, ή στα εισιτήρια λεωφορείων σε συγκεκριμένες γραμμές (Μεντεγίν-Καρταχένα για παράδειγμα). Μετά την Κολομβία, η Αργεντινή είναι η δεύτερη χώρα στην οποία αισθάνομαι ότι “τα νούμερα δεν κολλάνε”. Πολύ απλά, δεν, ΔΕΝ, κολλάνε... Δεν μπορώ να καταλάβω πώς τα Μακντόναλντς είναι μονίμως κατακλυσμένα από κόσμο, και δεν εννοώ ξανθούς με γαλάζια μάτια, παιδιά ευκατάστατων οικογενειών, αλλά ακόμα και οικογένειες με αυτόχθονα χαρακτηριστικά που πιθανότατα ο μπαμπάς δεν είναι... ανώτατο στέλεχος τράπεζας, τα Μακντόναλντς που κι επίσημα, εδώ και μερικές ημέρες, μετά από δημοσίευση σχετικής έρευνας της ίδιας της εταιρείας, είναι στο Μπουένος Άιρες από τα πιο ακριβά σε ολόκληρο τον πλανήτη(!)...
Και μια κι έπιασα τα... οικονομικά, διαβάζω ότι έχει προκύψει μείζον ζήτημα με την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία, και με το πόσο αξιόπιστα είναι τα στοιχεία που ανακοινώνει κι έχουν να κάνουν με την οικονομία. Πρόσφατα, η επικεφαλής της αντίστοιχης υπηρεσίας της Αργεντινής, παρέστη σε μία “παν-νοτιοαμερικάνικη” σύναξη εκπροσώπων όλων των κρατών της περιοχής. Διαβάζω ότι κάποια από αυτά που είπε, λόγια στα οποία καθρεφτίζεται η νοοτροπία των Αρχών της Αργεντινής σε ό,τι έχει να κάνει με το “μαγείρεμα” νούμερων, άφησαν άναυδο ακόμη και τον Βενεσολάνο εκπρόσωπο που ήταν παρών! Ήταν σαν να συναντήθηκαν δύο κανίβαλοι, και στο άκουσμα των... πεπραγμένων τού Α, ο Β αισθάνθηκε ότι μπροστά στον Α ήταν... vegetarian...
Όσο για τα Ισπανικά της Αργεντινής, ακόμη κι αν δεν έχετε έρθει ποτέ, ακόμη κι αν δεν ξέρετε γρι Ισπανικά, έχετε 101% ακούσει τη λέξη “che”, όπως λέμε “Che Guevara”. Για τις διάφορες χρήσης αυτής της λατρεμένης από τους Αργεντινούς λέξης, σας παραπέμπω στο wordreference.com. Απλά γράψτε che στο κενό αναζήτησης, και επιλέξτε Spanish-English δεξιά. Άλλη λέξη σήμα κατατεθέν των Ισπανικών της Αργεντινής είναι η “boludo” (σας παραπέμπω στο ίδιο σάιτ. Πιο... βαριά εκδοχή του boludo είναι το pelotudo. Κάποιος που υποστηρίζει ότι κάθε φορά που μιλάει η “πρεσιδέντα” της Αργεντινής στην τηλεόραση λέει “πελοτουδέσες”, δεν είναι κι ο μεγαλύτερος θαυμαστής της). Οι δύο συγκεκριμένες λέξεις είναι τόσο συνηθισμένες που “κυκλοφορεί” και -χιουμοριστικό- βιβλιαράκι με τίτλο “Che boludo”. Μετά όμως από σχεδόν δύο μήνες στο Μπουένος Άιρες, έχω την αίσθηση ότι η λέξη, ή μάλλον η φράση, που έχω ακούσει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, είναι η “que se yo” (με ένα ανεπαίσθητο ερωτηματικό να πλανάται μετά την τρίτη λέξη). Κυριολεκτικά σημαίνει “τι ξέρω εγώ” (επαναλαμβάνω, με μία... μυρωδιά ερώτησης στο τέλος). Πέρνα τρία λεπτά μιλώντας με κάποιον Πορτένιο, και κάποια στιγμή θα το πει. “Έλεγα να πάμε σήμερα για καφέ, φαγητό, ποτό, que se yo...” “Μου είπε ότι θα ήταν εδώ στις τρεις, είναι τρεις και μισή, que se yo...” “(Όταν κάποιος συρμός του προαστιακού κολλάει σε κάποιον σταθμό για ανεξήγητα μεγάλο διάστημα) Πρέπει να φταίει η ζέστη, ή να έρχεται τρένο από την κάθετη γραμμή, que se yo...” Προφανώς, έχει συνήθως να κάνει με περιπτώσεις που κάτι δεν είναι σαφές. Κρίνοντας από τις μυριάδες φορές που το έχω ακούσει, οι Πορτένιος πρέπει να περνούν πολύ χρόνο μιλώντας για πράγματα για τα οποία δεν έχουν καμία βεβαιότητα...
Παρά τις περί του αντιθέτου προτροπές, ανανεώνω τις ευχαριστίες. Αν δεν έβλεπα ότι υπάρχουν λίγες δεκάδες μέλη που διαβάζουν τα κείμενα που “ανεβάζω”, πολύ απλά, θα σταματούσα να γράφω. Ούτως ή άλλως, γράφω καθημερινά για το δικό μου “ημερολόγιο” (με... θρησκευτική ευλάβεια), οπότε δε θα μου έλειπε το γράψιμο. Είναι όμως ευχάριστο να γράφεις κάτι που το μοιράζεσαι με 10, 20, 30 άτομα.
Χαιρετίσματα από το... σπίτι μου τις τελευταίες 55 (και για λίγες ακόμα) μέρες.
Κάθε Κυριακή πρωί (ενίοτε... μεσημέρι, όπως χθες, επειδή ήμουν κάπου καλεσμένος Σάββατο βράδυ, επέστρεψα σπίτι στις τέσσερις και μισή, και δε σηκώθηκα από το κρεβάτι πριν τις δώδεκα), με ξυπνάει η μυρωδιά καμένου... Γείτονας στήνει “ασάδο” (μπάρμπεκιου) κάθε μα κάθε μα κάθε Κυριακή για “αλμουέρσο” (μεσημεριανό γεύμα), και η μυρωδιά, η τσίκνα, μου σπάει τη μύτη. Οι Αργεντινοί λατρεύουν το κρέας, τα ασάδος τις Κυριακές ή σε ημέρες γιορτών αποτελούν μέρος της κουλτούρας τους, και μπορεί σε εκείνα του γείτονα να μην ήμουν ποτέ καλεσμένος, όμως ήμουν σε άλλα, και με θεωρώ τυχερό και προνομιούχο για αυτό.
Τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα καβαλάω το ποδήλατό “μου” (αυτό που μου έχει παραχωρήσει ο Μαρτίν για το διάστημα που μένω εδώ) και πηγαίνω μέχρι το ποτάμι, σε μία περιοχή που λέγεται Βισέντε Λόπες. Ζουμάροντας στη συγκεκριμένη περιοχή στο googlemaps.com, καταλαβαίνεις ότι εκεί ζει κόσμος που... δεν έχει ιδιαίτερο πρόβλημα επιβίωσης. Το μάτι σου γεμίζει μπλε παραλληλόγραμμα, “πιλέτας”, πισίνες, τις περισσότερες από τις οποίες δεν μπορείς να τις δεις βολτάροντας με τα πόδια ή το ποδήλατο, επειδή είναι στην πίσω πλευρά των μονοκατοικιών. Αν κάποιος δορυφόρος ζούμαρε αυτές τις ημέρες στη δική μας γειτονιά, θα κατέγραφε παρόμοια μεγάλο αριθμό “πισινών”, όμως... πολύ-πολύ ταπεινών. Στα μεγάλα κομμάτια πρασίνου που υπάρχουν διασκορπισμένα στη γειτονιά, κόσμος έχει στήσει αυτοσχέδιες “πιλέτας” (ή, για να είμαι ακριβής, “πελοπίντσος”, όπως λέγονται οι συγκεκριμένες), με ύψος όχι πάνω από μισό μέτρο, “πισίνες” πλαστικές, που στηρίζονται σε μεταλλικούς “σκελετούς”. Τα πιτσιρίκια που πλατσουρίζουν όλη τη μέρα στο νερό, δε φαίνονται να σκοτίζονται που οι “πελοπίντσος” τους δεν είναι στην πίσω αυλή καλαίσθητων μονοκατοικιών...
Η κινέζικη (και όχι μόνο. Νομίζω ότι κακώς έχουμε συνηθίσει να την αποκαλούμε “κινέζικη πρωτοχρονιά”) κοινότητα του Μπουένος Άιρες, γιόρτασε χθες την είσοδο του νέου έτους, της χρονιάς του δράκου. Οι δρόμοι και τα τετράγωνα στα οποία εκτείνεται η “Chinatown” μετριούνται στα δάκτυλα, όμως ακριβώς δίπλα υπάρχει ένα συμπαθητικό πάρκο, το “Μπαρράνκας ντε Μπελγράνο”, κι εκεί στήθηκε μία σκηνή, στο κάτω επίπεδο του πάρκου, με τον λόφο να προσφέρει... αμφιθεατρική θέαση της σκηνής. Πήγα με Άγγλο φίλο (ο οποίος παρεμπιπτόντως επιμένει ότι θα έπρεπε να πάρω το CELTA στο Μπουένος Άιρες, και να γίνω δάσκαλος Αγγλικών, όπως είναι κι ο ίδιος. Περίπου 1500 δολάρια κοστίζει η απόκτηση του συγκεκριμένου διπλώματος στο Μπουένος Άιρες). Κοσμοπλημμύρα... Η πλαγιά του λόφου στο πάρκο έμοιαζε με περιορισμένων διαστάσεων αλλά σούπερ δημοφιλή παραλία ελληνικού νησιού, μέσα Αυγούστου. Κόσμος, από κινεζικής καταγωγής, μέχρι τουρίστες και ξένοι που ζουν εδώ. Από τη σκηνή πέρασαν διάφοροι μουσικοί, με πιο εντυπωσιακούς όλων ένα γκρουπ παιδιών κινεζικής καταγωγής, που κτύπησαν τα τύμπανά τους και στο τέλος πήραν παρατεταμένο θερμό χειροκρότημα από τον... λαό που είχε μαζευτεί στο πάρκο. Όμορφα... Με έκανε να σκεφτώ πόσο αποκομμένη (για διάφορους λόγους, που όμως ελπίζω τα επόμενα δέκα χρόνια να πάψουν να υφίστανται) είναι η κινέζικη κοινότητα στη Θεσσαλονίκη...
Λιγότερο από ενδιαφέρον και περισσότερο από μαζοχισμό, τσεκάρω καθημερινά τα νέα από Ελλάδα. Σε δημοσιεύματα, αλλά και σχόλια επισκεπτών ιστοσελίδων κάτω από αυτά, βλέπω συχνά-πυκνά να αναφέρεται η Αργεντινή. Για παράδειγμα, στα δημοσιεύματα που έχουν να κάνουν με την κατάργηση (ή μη) του 13ου και του 14ου μισθού στην Ελλάδα. Αν κάποιος λοιπόν ενδιαφέρεται, τον ενημερώνω ότι στην Αργεντινή οι μισθοί είναι 13. Ούτε 12, ούτε 14. Μισό μισθό τούς (εννοείται σε όσους είναι μισθωτοί) δίνουν τον Ιούνιο, και μισό τον Δεκέμβριο. Το άθροισμα των δύο το λένε “αγκινάλδο”. Όσο για το θέμα που έχω σχολιάσει και σε προηγούμενα κείμενά μου από το Μπουένος Άιρες, το “πώς είναι τα πράγματα σήμερα εδώ, δέκα χρόνια μετά την κορύφωση της κρίσης στη χώρα”, κάθε μέρα που περνάει αισθάνομαι ότι στην Αργεντινή τα... μαθηματικά είναι πιο ασύμβατα κι από εκείνα στην Κολομβία. Εξηγούμαι: από τις αρκετές χώρες που επισκέφτηκα τα τελευταία τρία χρόνια, η Κολομβία ήταν εκείνη που με έκανε να αισθανθώ ότι... “τα νούμερα δεν κολλούσαν”. Ακούγοντας πόσα βγάζει τον μήνα η πλειοψηφία των Κολομβιανών, και βλέποντας τις τιμές στα σούπερ μάρκετ και σε υπηρεσίες (στις μετακινήσεις για παράδειγμα), αισθανόμουν ότι... κάτι δεν κολλούσε. Οι μισθοί των πολλών, πολύ απλά, δεν “κολλάνε” με τις τρελές, κατά περιπτώσεις προϊόντων, τιμές στα σούπερ μάρκετ, ή στα εισιτήρια λεωφορείων σε συγκεκριμένες γραμμές (Μεντεγίν-Καρταχένα για παράδειγμα). Μετά την Κολομβία, η Αργεντινή είναι η δεύτερη χώρα στην οποία αισθάνομαι ότι “τα νούμερα δεν κολλάνε”. Πολύ απλά, δεν, ΔΕΝ, κολλάνε... Δεν μπορώ να καταλάβω πώς τα Μακντόναλντς είναι μονίμως κατακλυσμένα από κόσμο, και δεν εννοώ ξανθούς με γαλάζια μάτια, παιδιά ευκατάστατων οικογενειών, αλλά ακόμα και οικογένειες με αυτόχθονα χαρακτηριστικά που πιθανότατα ο μπαμπάς δεν είναι... ανώτατο στέλεχος τράπεζας, τα Μακντόναλντς που κι επίσημα, εδώ και μερικές ημέρες, μετά από δημοσίευση σχετικής έρευνας της ίδιας της εταιρείας, είναι στο Μπουένος Άιρες από τα πιο ακριβά σε ολόκληρο τον πλανήτη(!)...
Και μια κι έπιασα τα... οικονομικά, διαβάζω ότι έχει προκύψει μείζον ζήτημα με την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία, και με το πόσο αξιόπιστα είναι τα στοιχεία που ανακοινώνει κι έχουν να κάνουν με την οικονομία. Πρόσφατα, η επικεφαλής της αντίστοιχης υπηρεσίας της Αργεντινής, παρέστη σε μία “παν-νοτιοαμερικάνικη” σύναξη εκπροσώπων όλων των κρατών της περιοχής. Διαβάζω ότι κάποια από αυτά που είπε, λόγια στα οποία καθρεφτίζεται η νοοτροπία των Αρχών της Αργεντινής σε ό,τι έχει να κάνει με το “μαγείρεμα” νούμερων, άφησαν άναυδο ακόμη και τον Βενεσολάνο εκπρόσωπο που ήταν παρών! Ήταν σαν να συναντήθηκαν δύο κανίβαλοι, και στο άκουσμα των... πεπραγμένων τού Α, ο Β αισθάνθηκε ότι μπροστά στον Α ήταν... vegetarian...
Όσο για τα Ισπανικά της Αργεντινής, ακόμη κι αν δεν έχετε έρθει ποτέ, ακόμη κι αν δεν ξέρετε γρι Ισπανικά, έχετε 101% ακούσει τη λέξη “che”, όπως λέμε “Che Guevara”. Για τις διάφορες χρήσης αυτής της λατρεμένης από τους Αργεντινούς λέξης, σας παραπέμπω στο wordreference.com. Απλά γράψτε che στο κενό αναζήτησης, και επιλέξτε Spanish-English δεξιά. Άλλη λέξη σήμα κατατεθέν των Ισπανικών της Αργεντινής είναι η “boludo” (σας παραπέμπω στο ίδιο σάιτ. Πιο... βαριά εκδοχή του boludo είναι το pelotudo. Κάποιος που υποστηρίζει ότι κάθε φορά που μιλάει η “πρεσιδέντα” της Αργεντινής στην τηλεόραση λέει “πελοτουδέσες”, δεν είναι κι ο μεγαλύτερος θαυμαστής της). Οι δύο συγκεκριμένες λέξεις είναι τόσο συνηθισμένες που “κυκλοφορεί” και -χιουμοριστικό- βιβλιαράκι με τίτλο “Che boludo”. Μετά όμως από σχεδόν δύο μήνες στο Μπουένος Άιρες, έχω την αίσθηση ότι η λέξη, ή μάλλον η φράση, που έχω ακούσει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, είναι η “que se yo” (με ένα ανεπαίσθητο ερωτηματικό να πλανάται μετά την τρίτη λέξη). Κυριολεκτικά σημαίνει “τι ξέρω εγώ” (επαναλαμβάνω, με μία... μυρωδιά ερώτησης στο τέλος). Πέρνα τρία λεπτά μιλώντας με κάποιον Πορτένιο, και κάποια στιγμή θα το πει. “Έλεγα να πάμε σήμερα για καφέ, φαγητό, ποτό, que se yo...” “Μου είπε ότι θα ήταν εδώ στις τρεις, είναι τρεις και μισή, que se yo...” “(Όταν κάποιος συρμός του προαστιακού κολλάει σε κάποιον σταθμό για ανεξήγητα μεγάλο διάστημα) Πρέπει να φταίει η ζέστη, ή να έρχεται τρένο από την κάθετη γραμμή, que se yo...” Προφανώς, έχει συνήθως να κάνει με περιπτώσεις που κάτι δεν είναι σαφές. Κρίνοντας από τις μυριάδες φορές που το έχω ακούσει, οι Πορτένιος πρέπει να περνούν πολύ χρόνο μιλώντας για πράγματα για τα οποία δεν έχουν καμία βεβαιότητα...
Παρά τις περί του αντιθέτου προτροπές, ανανεώνω τις ευχαριστίες. Αν δεν έβλεπα ότι υπάρχουν λίγες δεκάδες μέλη που διαβάζουν τα κείμενα που “ανεβάζω”, πολύ απλά, θα σταματούσα να γράφω. Ούτως ή άλλως, γράφω καθημερινά για το δικό μου “ημερολόγιο” (με... θρησκευτική ευλάβεια), οπότε δε θα μου έλειπε το γράψιμο. Είναι όμως ευχάριστο να γράφεις κάτι που το μοιράζεσαι με 10, 20, 30 άτομα.
Χαιρετίσματα από το... σπίτι μου τις τελευταίες 55 (και για λίγες ακόμα) μέρες.
Attachments
Last edited by a moderator:
