delmem2233
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.199
Kleopatra, η πτήση της επιστροφής μου στη Θεσσαλονίκη είναι στις 19 Μαΐου, όχι όμως από Μπουένος Άιρες, αλλά από Βραζιλία. Το σχέδιο είναι να περάσω πέντε μήνες στην Αργεντινή, και 2-3 εβδομάδες σε πόλεις της Βραζιλίας που έχω φίλους, κυρίως στο Ρίο.
Go2dbeach, αν βρεθείς στο Μπουένος Άιρες από Νοέμβρη μέχρι Μάρτη, βάζω στοίχημα τα νεφρά μου ότι θα “τσιμπηθείς” μαζί του. Τους ανοιξιατικοκαλοκαιρινούς μήνες αυτή η πόλη sells itself, που λένε κι οι Αμερικάνοι. Σαν πωλητής δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα για να την “πουλήσεις” σαν “προϊόν”. “Πουλιέται” μόνη της. Μια και ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτησή μου ότι τον Οκτώβριο πούλησα το αμάξι μου, ας το θέσω έτσι: είναι σαν να πουλάς μεταχειρισμένη (πενταμήνου, όχι 15ετίας) Φεράρι, άθικτη, με 1500 ευρώ, σε 15 άτοκες δόσεις, με πληρωμένα τα τέλη κυκλοφορίας, και με το κλειδί να σου αποστέλλεται σπίτι και να σου παραδίδεται από την περσινή Μις Ιταλία... Αν μπορείς, πες όχι... Για το πώς φαίνεται στους Αργεντινούς το ότι η Ελλάδα σήμερα είναι στα ίδια χάλια που ήταν η δική τους χώρα πριν από δέκα χρόνια, διάβασε πιο κάτω.
Periklis, αν το σκέφτεσαι σοβαρά, είμαι ο τελευταίος που θα σου πει να το ξανασκεφτείς και να... καθίσεις στα αυγά σου. Το να ταξιδεύεις για πολύ καιρό, ή το να ζεις και να δουλεύεις στο εξωτερικό, είναι ένα πακέτο με θετικά ΚΑΙ αρνητικά, για κάποιους το “σκορ” είναι 90-10 (υπέρ των θετικών), για κάποιους άλλους το... ματς είναι αμφίρροπο, όμως όπως και να έχει, ο μόνος τρόπος να δεις αν “σου κάνει” αυτός ο τρόπος ζωής (έστω και προσωρινά) είναι -φυσικά- να τον δοκιμάσεις...
Mariath, αφενός με έπιασε νευρικό γέλιο όταν είδα το “άει στο διάολο όλοι τους” σου (για κάποιον λόγο, μέσα στην απλότητά του, μου φάνηκε ξεκαρδιστικό), αφετέρου σε θυμήθηκα την επόμενη μέρα, σουλατσάροντας σε ένα βιβλιοπωλείο (από τα οποία φροντίζω πάντως να μένω μακριά, επειδή είμαι γενετικά ανήμπορος να αντισταθώ στον πειρασμό να αγοράσω κάτι κάθε φορά που μπαίνω σε ένα). Το μάτι μου έπεσε σε ένα βιβλίο (από τα πολλά που κυκλοφορούν με παρεμφερές θέμα) που ασχολείται με το πώς κύλησαν τα δέκα τελευταία χρόνια στην Αργεντινή. Στην εισαγωγή του γράφει τι ακολούθησε το ξέσπασμα του κόσμου το 2001, και το “que se vayan todos” (“να φύγουν όλοι”) που φώναζαν τότε οι αγανακτισμένοι Αργεντινοί. Ακριβώς δίπλα ήταν ένα βιβλίο αφιερωμένο στην ποδοσφαιρική ομάδα που τις ημέρες που έπιανε πάτο η Αργεντινή πριν από δέκα χρόνια, εκείνη κατακτούσε το πρωτάθλημα. Το βιβλίο ναι μεν ασχολείται με την ομάδα και την κατάκτηση εκείνου του πρωταθλήματος, όμως είναι άρρηκτα δεμένο το περιεχόμενό του με το πώς ήταν εκείνες τις ημέρες η κατάσταση στη χώρα, μπροστά-μπροστά αυτό που βλέπεις είναι χαρακτηριστικές ατάκες/συνθήματα που κυριαρχούσαν εκείνη την εποχή. Ξανά, το “que se vayan todos” σε περίοπτη θέση. “Λάιτ”, σε σύγκριση με το δικό σου “άει στο διάολο”
, αλλά... στο ίδιο μήκος κύματος, γι' αυτό σε θυμήθηκα...
Πώς είναι τα πράγματα σήμερα στην Αργεντινή; Εννοείται ότι μετά τις τρεις εβδομάδες που πέρασα εδώ πριν από δύο χρόνια και τις δέκα μέρες που μετράω τώρα, δεν παίζω την κατάσταση στα δάκτυλα, όμως το γεγονός ότι και πριν από δύο χρόνια, και πολύ περισσότερο τώρα, πέρασα/περνάω τον περισσότερο χρόνο μου με Αργεντινούς, παρά μόνος, ή με άλλους ξένους ταξιδιώτες, μου δίνει νομίζω την ευκαιρία να έχω... πιάσει την άκρη του νήματος, να έχω λύση την πρώτη άσκηση στο τεστ “πώς είναι σήμερα τα πράγματα στην Αργεντινή”. Αντί όμως να μεταφέρω σχόλια δικά μου, νομίζω ότι είναι καλύτερα να μεταφέρω εικόνες που βλέπει κανείς κυκλοφορώντας στο Μπουένος Άιρες, αλλά και τι λένε τα παιδιά που περνάω χρόνο μαζί τους δέκα μέρες τώρα. Προχθές έκανα βόλτα στο κέντρο, κι έξω από ένα βιβλιοπωλείο είδα μία ουρά να “αγκαλιάζει” τη γωνία του τετραγώνου, και να φθάνει σχεδόν στη γωνία του επόμενου τετραγώνου. Στην ουρά ήταν στημένες κοπέλες, οι περισσότερες μεταξύ 20 και 30, με φακέλους στα χέρια. Το βιβλιοπωλείο είχε αναρτήσει ανακοίνωση στην είσοδό του, κάνοντας γνωστό ότι θα προσλάμβανε δύο άτομα, συγκεκριμένα κοπέλες. Το πλήθος των κοριτσιών που πήγαν για συνέντευξη, νομίζω ότι κάτι λέει για το πώς έχει η κατάσταση στο Μπουένος Άιρες στο μέτωπο “εργασία/απασχόληση”. Σχεδόν σε κάθε πάρκο, από τα κεντρικά μέχρι και τα απομακρυσμένα από το κέντρο στα οποία έτυχε να βρεθώ, μπορείς να δεις άστεγους. Κάποιοι μάλιστα έχουν μετατρέψει κομμάτια πάρκων σε αυτοσχέδια καταλύματα, και δεν εννοώ τους... βετεράνους του πολέμου στις Μαλβίνες που έχουν εγκατασταθεί σε κεντρική πλατεία εδώ και χρόνια και την έχουν γεμίσει με πανό που ζητούν τη δικαίωση και αποκατάστασή τους, αλλά για κόσμο, ακόμη και οικογένειες, που χρησιμοποιούν δέντρα και κάγκελα πάρκων για να κάνουν έναν χώρο κατοικήσιμο (λέμε τώρα...). Ακόμη και στο κέντρο, στην περιοχή όπου κάθε δεύτερο κτήριο είναι είτε κυβερνητικό είτε τράπεζα, βλέπεις στις εισόδους κτηρίων, σε εσοχές, αστέγους να έχουν εγκατασταθεί, με στρώματα και καρότσια σούπερ μάρκετ. Το ίδιο και σε εισόδους θεάτρων στην Κορριέντες, λεωφόρος με πάμπολλα θέατρα, που ειδικά μετά την έναρξη της τελευταίας βραδινής παράστασης, ουσιαστικά “παραδίδονται” στους άστεγους. Εννοείται δε ότι ακόμη βλέπεις ΠΟΛΥ κόσμο να κυκλοφορεί με μεγάλα καρότσια και να... κάνει διαλογή χαρτονιών στα σκουπίδια. Οι “καρτονέρος” είναι εδώ. Ακόμα. Και δεν είναι μόνο οι... περιθωριακοί, οι αλκοολικοί, οι “παράξενοι”, αλλά είναι και κανονικές οικογένειες, μαμά/μπαμπάς/παιδιά. Για να το κλείσω με τα... ψυχοπλακωτικά, οι “φαβέλες” στο Μπουένος Άιρες (σε μία εκ των οποίων βρέθηκα αργά χθες το βράδυ πηγαίνοντας στο γήπεδο της Σαν Λορένσο, το οποίο παραδόξως είναι κτισμένο στην καρδιά μίας περιοχής που οι Πορτένιος θεωρούν “μία από τις πιο επικίνδυνες σε όλο το Μπουένος Άιρες”), μεγαλώνουν, και παρά την ανέχειά του, ο κόσμος εκεί κάνει πολλά παιδιά, παιδιά τα οποία μεγαλώνουν όπως μεγαλώνουν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το αύριο και το μεθαύριο του Μπουένος Άιρες. Δεν εννοώ ότι ένα παιδί που μεγαλώνει σε φαβέλα θα γίνει στα 15 του οπωσδήποτε μέλος συμμορίας, ας είμαστε όμως ειλικρινείς, οι πιθανότητες στα 18 του να έχει προβλήματα με την αστυνομία είναι περισσότερες από το να έχει πάρει υποτροφία για κάποιο πανεπιστήμιο...
Στον αντίποδα, είναι προφανές ότι ένα σημαντικό κομμάτι της μεσαίας τάξης, αυτή που έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της πριν από δέκα χρόνια, χωρίς να έχει ανακάμψει πλήρως, είναι... σε καλό δρόμο. Τα παιδιά του στενότερου κύκλου μου στο Μπουένος Άιρες έχουν ικανοποιητικό εισόδημα, εισόδημα που δεν τους επιτρέπει βέβαια τρελές πολυτέλειες, δεν ξυπνάνε ένα πρωί λέγοντας... “δεν πετάγομαι μέχρι το Ρίο για τετραήμερο;”, όμως δεν τους λείπει τίποτα βασικό, κι επιπλέον μπορούν και βγαίνουν, μπορούν και αφιερώνουν χρήματα σε χόμπι, σε εκμάθηση μίας γλώσσας, ή σε μαθήματα χορού για παράδειγμα. Τα μαγαζιά με φαγητό τα βλέπεις συνέχεια με κόσμο, και εκείνοι που βγαίνουν από ένα κατάστημα με σακούλα στο χέρι, είναι περισσότεροι (αυτήν την αίσθηση έχω) από εκείνους που βγαίνουν με άδεια χέρια, ή που απλά χαζεύουν τις βιτρίνες. Επιπλέον, στα κομμάτια του Μπουένος Άιρες που εγώ έχω δει τις τελευταίες δέκα ημέρες (κι έχω κυκλοφορήσει αρκετά, με αφορμή ποδοσφαιρικούς αγώνες, τους οποίους χρησιμοποιώ και σαν ευκαιρίες για να “εξερευνήσω” γειτονιές της πόλης που υπό διαφορετικές συνθήκες δε θα πήγαινα, την περιοχή Λανούς για παράδειγμα, που είναι και μιάμιση ώρα με αστικό λεωφορείο από εκεί που μένω), δε βλέπεις τόσο έντονα την α-πο-καρ-δι-ω-τι-κή εικόνα που μου μαύριζε την καρδιά στη Θεσσαλονίκη κάθε φορά που έβγαινα από το σπίτι τον περασμένο μήνα, δε βλέπεις το ένα πίσω από το άλλο, μαγαζιά κλειστά, άδεια, “φαντάσματα”, με τις βιτρίνες τους καλυμμένες με αφίσες και “δυστυχώς, αγαπητοί μας επί 20 χρόνια πελάτες, δεν πάει άλλο, με πόνο καρδιάς κλείνουμε, ευχαριστούμε για την προτίμησή σας και τη στήριξή σας” ταμπέλες, που κάθε φορά που τις έβλεπα στη Θεσσαλονίκη σε εισόδους μαγαζιών που τα θυμόμουν εκεί από πιτσιρικάς, αναστέναζα... Επίσης, βλέπεις πολλές υπό ανέγερση οικοδομές. Δεν είναι και... Κίνα, δε θα χαρακτήριζα το Μπουένος Άιρες “απέραντο εργοτάξιο”, όμως αισθάνεσαι ότι ο κλάδος των κατασκευών “ρολάρει”. Πόσοι είναι αυτοί που μπορούν να διαθέσουν τα όλο και περισσότερα χρήματα για την απόκτηση νέου διαμερίσματος; Σύμφωνα με τον οικοδεσπότη μου, λίγοι. Το ότι όμως χτίζονται τόσες νέες οικοδομές, το ότι βλέπεις κόσμο στις σκαλωσιές, άρα έργο σε εξέλιξη, κι όχι παρατημένο, πάει να πει ότι εκείνοι που βάζουν τα λεφτά τους, πιστεύουν ότι υπάρχει αγορά να απορροφήσει τα νέα διαμερίσματα...
Όσο για το Αργεντινή 2001-Ελλάδα 2011, η αίσθηση που μου αφήνουν οι Αργεντινοί όταν μιλάμε για το θέμα, είναι ότι μας “πονάνε”, επειδή ξέρουν πώς είναι να βλέπεις την ανεργία να διπλασιάζεται μέσα σε μερικούς μήνες, επειδή ξέρουν πώς είναι να ζεις σχετικά άνετα, και ξαφνικά να αισθάνεσαι μια θηλιά να σφίγγει στον λαιμό σου όλο και περισσότερο, μέχρι που φθάνεις στο σημείο να αρπάξεις μία κατσαρόλα και να βγεις στον δρόμο φωνάζοντας “QUE SE VAYAN TODOS”. Κανείς δε μου είπε το ηλίθιο “πάτε για χρεωκοπία επειδή είστε τεμπέληδες και δουλεύετε όποτε θέλετε για όσο θέλετε, ΑΝ θέλετε”, που άκουσα στην Πολωνία και στη Σλοβακία τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο, και σε μία πιο “λάιτ” παράλλαξή του στην Ουκρανία, στη Γερμανία, και στην Τσεχία. Δεν το άκουσα εδώ, επειδή ο κόσμος ξέρει ότι δεν είναι η τεμπελιά των κατοίκων μίας χώρας που μπορεί να την οδηγήσει στο πώς είναι σήμερα η Ελλάδα, ή στο πώς ήταν η Αργεντινή το 2001. Άλλα κουσούρια, ναι (για παράδειγμα, το να ζούμε πέρα από τις δυνατότητές μας, ξοδεύοντας περισσότερα απ' όσα βγάζουμε). Η τεμπελιά, επιχείρημα de mierda που με βγάζει από τα ρούχα μου όταν σκέφτομαι τους γονείς μου που δούλευαν από τα 12 τους μέχρι και μετά τα 65, και ζουν τώρα με μία (μία και για τους δύο, όχι ΑΠΟ μία, δική τους μακακία αυτή) σύνταξη ακόμη πιο de mierda, η τεμπελιά λοιπόν, όχι... Ανακεφαλαιώνοντας, αισθάνομαι ότι με τους Αργεντινούς έχουμε το “δέσιμο” που έχει ένας πρώην πολύ σοβαρά ασθενής, ο οποίος βρίσκεται ακόμα στη φάση της αποθεραπείας, έχοντας αφήσει όμως τα πολύ-πολύ χειρότερα πίσω του, με κάποιον που αντιμετωπίζει την ίδια ακριβώς πολύ σοβαρή ασθένεια, που είναι ήδη “βαριά”, χωρίς όμως ακόμα να έχει φθάσει στο “πιο βαριά δε γίνεται, από εδώ και πέρα μόνο καλύτερα μπορούν να πάνε τα πράγματα”. Έτσι το βλέπω, έτσι το αισθάνομαι, από αυτά που μου λένε, και από τη χροιά της φωνής τους...
Χαιρετίσματα από Μπουένος Άιρες, κι ευχαριστίες σε όλους σας που με διαβάζετε.
Go2dbeach, αν βρεθείς στο Μπουένος Άιρες από Νοέμβρη μέχρι Μάρτη, βάζω στοίχημα τα νεφρά μου ότι θα “τσιμπηθείς” μαζί του. Τους ανοιξιατικοκαλοκαιρινούς μήνες αυτή η πόλη sells itself, που λένε κι οι Αμερικάνοι. Σαν πωλητής δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα για να την “πουλήσεις” σαν “προϊόν”. “Πουλιέται” μόνη της. Μια και ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτησή μου ότι τον Οκτώβριο πούλησα το αμάξι μου, ας το θέσω έτσι: είναι σαν να πουλάς μεταχειρισμένη (πενταμήνου, όχι 15ετίας) Φεράρι, άθικτη, με 1500 ευρώ, σε 15 άτοκες δόσεις, με πληρωμένα τα τέλη κυκλοφορίας, και με το κλειδί να σου αποστέλλεται σπίτι και να σου παραδίδεται από την περσινή Μις Ιταλία... Αν μπορείς, πες όχι... Για το πώς φαίνεται στους Αργεντινούς το ότι η Ελλάδα σήμερα είναι στα ίδια χάλια που ήταν η δική τους χώρα πριν από δέκα χρόνια, διάβασε πιο κάτω.
Periklis, αν το σκέφτεσαι σοβαρά, είμαι ο τελευταίος που θα σου πει να το ξανασκεφτείς και να... καθίσεις στα αυγά σου. Το να ταξιδεύεις για πολύ καιρό, ή το να ζεις και να δουλεύεις στο εξωτερικό, είναι ένα πακέτο με θετικά ΚΑΙ αρνητικά, για κάποιους το “σκορ” είναι 90-10 (υπέρ των θετικών), για κάποιους άλλους το... ματς είναι αμφίρροπο, όμως όπως και να έχει, ο μόνος τρόπος να δεις αν “σου κάνει” αυτός ο τρόπος ζωής (έστω και προσωρινά) είναι -φυσικά- να τον δοκιμάσεις...
Mariath, αφενός με έπιασε νευρικό γέλιο όταν είδα το “άει στο διάολο όλοι τους” σου (για κάποιον λόγο, μέσα στην απλότητά του, μου φάνηκε ξεκαρδιστικό), αφετέρου σε θυμήθηκα την επόμενη μέρα, σουλατσάροντας σε ένα βιβλιοπωλείο (από τα οποία φροντίζω πάντως να μένω μακριά, επειδή είμαι γενετικά ανήμπορος να αντισταθώ στον πειρασμό να αγοράσω κάτι κάθε φορά που μπαίνω σε ένα). Το μάτι μου έπεσε σε ένα βιβλίο (από τα πολλά που κυκλοφορούν με παρεμφερές θέμα) που ασχολείται με το πώς κύλησαν τα δέκα τελευταία χρόνια στην Αργεντινή. Στην εισαγωγή του γράφει τι ακολούθησε το ξέσπασμα του κόσμου το 2001, και το “que se vayan todos” (“να φύγουν όλοι”) που φώναζαν τότε οι αγανακτισμένοι Αργεντινοί. Ακριβώς δίπλα ήταν ένα βιβλίο αφιερωμένο στην ποδοσφαιρική ομάδα που τις ημέρες που έπιανε πάτο η Αργεντινή πριν από δέκα χρόνια, εκείνη κατακτούσε το πρωτάθλημα. Το βιβλίο ναι μεν ασχολείται με την ομάδα και την κατάκτηση εκείνου του πρωταθλήματος, όμως είναι άρρηκτα δεμένο το περιεχόμενό του με το πώς ήταν εκείνες τις ημέρες η κατάσταση στη χώρα, μπροστά-μπροστά αυτό που βλέπεις είναι χαρακτηριστικές ατάκες/συνθήματα που κυριαρχούσαν εκείνη την εποχή. Ξανά, το “que se vayan todos” σε περίοπτη θέση. “Λάιτ”, σε σύγκριση με το δικό σου “άει στο διάολο”
, αλλά... στο ίδιο μήκος κύματος, γι' αυτό σε θυμήθηκα...Πώς είναι τα πράγματα σήμερα στην Αργεντινή; Εννοείται ότι μετά τις τρεις εβδομάδες που πέρασα εδώ πριν από δύο χρόνια και τις δέκα μέρες που μετράω τώρα, δεν παίζω την κατάσταση στα δάκτυλα, όμως το γεγονός ότι και πριν από δύο χρόνια, και πολύ περισσότερο τώρα, πέρασα/περνάω τον περισσότερο χρόνο μου με Αργεντινούς, παρά μόνος, ή με άλλους ξένους ταξιδιώτες, μου δίνει νομίζω την ευκαιρία να έχω... πιάσει την άκρη του νήματος, να έχω λύση την πρώτη άσκηση στο τεστ “πώς είναι σήμερα τα πράγματα στην Αργεντινή”. Αντί όμως να μεταφέρω σχόλια δικά μου, νομίζω ότι είναι καλύτερα να μεταφέρω εικόνες που βλέπει κανείς κυκλοφορώντας στο Μπουένος Άιρες, αλλά και τι λένε τα παιδιά που περνάω χρόνο μαζί τους δέκα μέρες τώρα. Προχθές έκανα βόλτα στο κέντρο, κι έξω από ένα βιβλιοπωλείο είδα μία ουρά να “αγκαλιάζει” τη γωνία του τετραγώνου, και να φθάνει σχεδόν στη γωνία του επόμενου τετραγώνου. Στην ουρά ήταν στημένες κοπέλες, οι περισσότερες μεταξύ 20 και 30, με φακέλους στα χέρια. Το βιβλιοπωλείο είχε αναρτήσει ανακοίνωση στην είσοδό του, κάνοντας γνωστό ότι θα προσλάμβανε δύο άτομα, συγκεκριμένα κοπέλες. Το πλήθος των κοριτσιών που πήγαν για συνέντευξη, νομίζω ότι κάτι λέει για το πώς έχει η κατάσταση στο Μπουένος Άιρες στο μέτωπο “εργασία/απασχόληση”. Σχεδόν σε κάθε πάρκο, από τα κεντρικά μέχρι και τα απομακρυσμένα από το κέντρο στα οποία έτυχε να βρεθώ, μπορείς να δεις άστεγους. Κάποιοι μάλιστα έχουν μετατρέψει κομμάτια πάρκων σε αυτοσχέδια καταλύματα, και δεν εννοώ τους... βετεράνους του πολέμου στις Μαλβίνες που έχουν εγκατασταθεί σε κεντρική πλατεία εδώ και χρόνια και την έχουν γεμίσει με πανό που ζητούν τη δικαίωση και αποκατάστασή τους, αλλά για κόσμο, ακόμη και οικογένειες, που χρησιμοποιούν δέντρα και κάγκελα πάρκων για να κάνουν έναν χώρο κατοικήσιμο (λέμε τώρα...). Ακόμη και στο κέντρο, στην περιοχή όπου κάθε δεύτερο κτήριο είναι είτε κυβερνητικό είτε τράπεζα, βλέπεις στις εισόδους κτηρίων, σε εσοχές, αστέγους να έχουν εγκατασταθεί, με στρώματα και καρότσια σούπερ μάρκετ. Το ίδιο και σε εισόδους θεάτρων στην Κορριέντες, λεωφόρος με πάμπολλα θέατρα, που ειδικά μετά την έναρξη της τελευταίας βραδινής παράστασης, ουσιαστικά “παραδίδονται” στους άστεγους. Εννοείται δε ότι ακόμη βλέπεις ΠΟΛΥ κόσμο να κυκλοφορεί με μεγάλα καρότσια και να... κάνει διαλογή χαρτονιών στα σκουπίδια. Οι “καρτονέρος” είναι εδώ. Ακόμα. Και δεν είναι μόνο οι... περιθωριακοί, οι αλκοολικοί, οι “παράξενοι”, αλλά είναι και κανονικές οικογένειες, μαμά/μπαμπάς/παιδιά. Για να το κλείσω με τα... ψυχοπλακωτικά, οι “φαβέλες” στο Μπουένος Άιρες (σε μία εκ των οποίων βρέθηκα αργά χθες το βράδυ πηγαίνοντας στο γήπεδο της Σαν Λορένσο, το οποίο παραδόξως είναι κτισμένο στην καρδιά μίας περιοχής που οι Πορτένιος θεωρούν “μία από τις πιο επικίνδυνες σε όλο το Μπουένος Άιρες”), μεγαλώνουν, και παρά την ανέχειά του, ο κόσμος εκεί κάνει πολλά παιδιά, παιδιά τα οποία μεγαλώνουν όπως μεγαλώνουν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το αύριο και το μεθαύριο του Μπουένος Άιρες. Δεν εννοώ ότι ένα παιδί που μεγαλώνει σε φαβέλα θα γίνει στα 15 του οπωσδήποτε μέλος συμμορίας, ας είμαστε όμως ειλικρινείς, οι πιθανότητες στα 18 του να έχει προβλήματα με την αστυνομία είναι περισσότερες από το να έχει πάρει υποτροφία για κάποιο πανεπιστήμιο...
Στον αντίποδα, είναι προφανές ότι ένα σημαντικό κομμάτι της μεσαίας τάξης, αυτή που έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της πριν από δέκα χρόνια, χωρίς να έχει ανακάμψει πλήρως, είναι... σε καλό δρόμο. Τα παιδιά του στενότερου κύκλου μου στο Μπουένος Άιρες έχουν ικανοποιητικό εισόδημα, εισόδημα που δεν τους επιτρέπει βέβαια τρελές πολυτέλειες, δεν ξυπνάνε ένα πρωί λέγοντας... “δεν πετάγομαι μέχρι το Ρίο για τετραήμερο;”, όμως δεν τους λείπει τίποτα βασικό, κι επιπλέον μπορούν και βγαίνουν, μπορούν και αφιερώνουν χρήματα σε χόμπι, σε εκμάθηση μίας γλώσσας, ή σε μαθήματα χορού για παράδειγμα. Τα μαγαζιά με φαγητό τα βλέπεις συνέχεια με κόσμο, και εκείνοι που βγαίνουν από ένα κατάστημα με σακούλα στο χέρι, είναι περισσότεροι (αυτήν την αίσθηση έχω) από εκείνους που βγαίνουν με άδεια χέρια, ή που απλά χαζεύουν τις βιτρίνες. Επιπλέον, στα κομμάτια του Μπουένος Άιρες που εγώ έχω δει τις τελευταίες δέκα ημέρες (κι έχω κυκλοφορήσει αρκετά, με αφορμή ποδοσφαιρικούς αγώνες, τους οποίους χρησιμοποιώ και σαν ευκαιρίες για να “εξερευνήσω” γειτονιές της πόλης που υπό διαφορετικές συνθήκες δε θα πήγαινα, την περιοχή Λανούς για παράδειγμα, που είναι και μιάμιση ώρα με αστικό λεωφορείο από εκεί που μένω), δε βλέπεις τόσο έντονα την α-πο-καρ-δι-ω-τι-κή εικόνα που μου μαύριζε την καρδιά στη Θεσσαλονίκη κάθε φορά που έβγαινα από το σπίτι τον περασμένο μήνα, δε βλέπεις το ένα πίσω από το άλλο, μαγαζιά κλειστά, άδεια, “φαντάσματα”, με τις βιτρίνες τους καλυμμένες με αφίσες και “δυστυχώς, αγαπητοί μας επί 20 χρόνια πελάτες, δεν πάει άλλο, με πόνο καρδιάς κλείνουμε, ευχαριστούμε για την προτίμησή σας και τη στήριξή σας” ταμπέλες, που κάθε φορά που τις έβλεπα στη Θεσσαλονίκη σε εισόδους μαγαζιών που τα θυμόμουν εκεί από πιτσιρικάς, αναστέναζα... Επίσης, βλέπεις πολλές υπό ανέγερση οικοδομές. Δεν είναι και... Κίνα, δε θα χαρακτήριζα το Μπουένος Άιρες “απέραντο εργοτάξιο”, όμως αισθάνεσαι ότι ο κλάδος των κατασκευών “ρολάρει”. Πόσοι είναι αυτοί που μπορούν να διαθέσουν τα όλο και περισσότερα χρήματα για την απόκτηση νέου διαμερίσματος; Σύμφωνα με τον οικοδεσπότη μου, λίγοι. Το ότι όμως χτίζονται τόσες νέες οικοδομές, το ότι βλέπεις κόσμο στις σκαλωσιές, άρα έργο σε εξέλιξη, κι όχι παρατημένο, πάει να πει ότι εκείνοι που βάζουν τα λεφτά τους, πιστεύουν ότι υπάρχει αγορά να απορροφήσει τα νέα διαμερίσματα...
Όσο για το Αργεντινή 2001-Ελλάδα 2011, η αίσθηση που μου αφήνουν οι Αργεντινοί όταν μιλάμε για το θέμα, είναι ότι μας “πονάνε”, επειδή ξέρουν πώς είναι να βλέπεις την ανεργία να διπλασιάζεται μέσα σε μερικούς μήνες, επειδή ξέρουν πώς είναι να ζεις σχετικά άνετα, και ξαφνικά να αισθάνεσαι μια θηλιά να σφίγγει στον λαιμό σου όλο και περισσότερο, μέχρι που φθάνεις στο σημείο να αρπάξεις μία κατσαρόλα και να βγεις στον δρόμο φωνάζοντας “QUE SE VAYAN TODOS”. Κανείς δε μου είπε το ηλίθιο “πάτε για χρεωκοπία επειδή είστε τεμπέληδες και δουλεύετε όποτε θέλετε για όσο θέλετε, ΑΝ θέλετε”, που άκουσα στην Πολωνία και στη Σλοβακία τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο, και σε μία πιο “λάιτ” παράλλαξή του στην Ουκρανία, στη Γερμανία, και στην Τσεχία. Δεν το άκουσα εδώ, επειδή ο κόσμος ξέρει ότι δεν είναι η τεμπελιά των κατοίκων μίας χώρας που μπορεί να την οδηγήσει στο πώς είναι σήμερα η Ελλάδα, ή στο πώς ήταν η Αργεντινή το 2001. Άλλα κουσούρια, ναι (για παράδειγμα, το να ζούμε πέρα από τις δυνατότητές μας, ξοδεύοντας περισσότερα απ' όσα βγάζουμε). Η τεμπελιά, επιχείρημα de mierda που με βγάζει από τα ρούχα μου όταν σκέφτομαι τους γονείς μου που δούλευαν από τα 12 τους μέχρι και μετά τα 65, και ζουν τώρα με μία (μία και για τους δύο, όχι ΑΠΟ μία, δική τους μακακία αυτή) σύνταξη ακόμη πιο de mierda, η τεμπελιά λοιπόν, όχι... Ανακεφαλαιώνοντας, αισθάνομαι ότι με τους Αργεντινούς έχουμε το “δέσιμο” που έχει ένας πρώην πολύ σοβαρά ασθενής, ο οποίος βρίσκεται ακόμα στη φάση της αποθεραπείας, έχοντας αφήσει όμως τα πολύ-πολύ χειρότερα πίσω του, με κάποιον που αντιμετωπίζει την ίδια ακριβώς πολύ σοβαρή ασθένεια, που είναι ήδη “βαριά”, χωρίς όμως ακόμα να έχει φθάσει στο “πιο βαριά δε γίνεται, από εδώ και πέρα μόνο καλύτερα μπορούν να πάνε τα πράγματα”. Έτσι το βλέπω, έτσι το αισθάνομαι, από αυτά που μου λένε, και από τη χροιά της φωνής τους...
Χαιρετίσματα από Μπουένος Άιρες, κι ευχαριστίες σε όλους σας που με διαβάζετε.
Attachments
Last edited by a moderator:
