delmem2233
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.199
“Εσείς οι Αργεντινοί πρέπει να έχετε πολύ μεγάλη καρδιά”, είπα με περιπαικτική διάθεση στο παιδί που με φιλοξενεί, τη βραδιά που διάβασα τα περί εμφάνισης Καβάλο στην ελληνική τηλεόραση. “Ή πολύ μικρό μυαλό”, ήταν το κόντρα σχόλιο του Μαρτίν... Είχαμε πιάσει κουβέντα για το 2001, για τον Καβάλο, για τον ντε λα Ρούα, για τον Μένεμ, γενικά για κόσμο που συνέβαλε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να φθάσει η Αργεντινή εκεί που έφθασε το 2001. Από περιέργεια είχα ψάξει στο ίντερνετ λεπτομέρειες για τον ντε λα Ρούα, τον πρόεδρο που “δραπέτευσε” από την έδρα της Κυβέρνησης με ελικόπτερο, στην αποκορύφωση των διαδηλώσεων τον Δεκέμβρη του 2001. Τον φανταζόμουν να έχει εγκατασταθεί σε άλλη χώρα, ειλικρινά, ή έστω να έχει αποσυρθεί σε κάποια μικρότερη πόλη, ίσως κάπου στην εξοχή. Τεράστια χώρα η Αργεντινή, λιγοστοί (αναλογικά) οι κάτοικοί της, πήχτρα στον κόσμο το Μπουένος Άιρες, κάτι που σημαίνει ότι υπάρχει ά-πλε-τος χώρος να αποσυρθεί κανείς μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, μακριά από πολλά-πολλά βλέμματα. Αμ δε...
Ο ντε λα Ρούα, ο Καβάλο, ο Μένεμ, όλοι τους εξακολουθούν να ζουν στο Μπουένος Άιρες (ειδικά ο τελευταίος παραμένει ενεργός πολιτικά!), να πηγαίνουν σε εκδηλώσεις, για καφέ και δείπνο σε μαγαζιά της γειτονιάς τους! Δεν ξέρω... Ίσως να μην έπρεπε να με είχε ξαφνιάσει ΤΟΣΟ. Ο Μαρτίν έχει δίκιο... Αυτά που έκαναν αυτοί, δεν μπορούν να συγκριθούν με όσα έκαναν μέλη του χουντικού καθεστώτος στη χώρα περασμένες δεκαετίες, άνθρωποι που μέχρι το 2005 κυκλοφορούσαν κι εκείνοι “άνετοι κι ωραίοι” στους δρόμους του Μπουένος Άιρες, νομίζοντας προφανώς ότι θα έμεναν αιώνια ατιμώρητοι. Μόλις στα μισά της περασμένης δεκαετίας, επί Νέστορ Κίρσνερ, χώθηκαν επιτέλους φυλακή κάποιοι εγκληματίες της χούντας. Αφού δε δίσταζαν να κυκλοφορούν ΕΚΕΙΝΟΙ στους δρόμους του Μπουένος Άιρες μέχρι το 2005, θα διστάσει ο ντε λα Ρούα και ο Καβάλο;...
Stolt, το ότι είμαι εδώ, τώρα, ενώ εσύ όχι, δε σημαίνει απαραίτητα ότι “ψυχολογώ” τους Αργεντινούς καλύτερα από σένα. Προχθές το βράδυ είχαμε πάρτι στο σπίτι, επειδή ο Μαρτίν, το παιδί που με φιλοξενεί, είχε τα γενέθλιά του. Γύρω στις τέσσερις το πρωί είχαμε μείνει οι μισοί, τα παιδιά μιλούσαν για διάφορα παράξενα που τους έχουν τύχει στους δρόμους του Μπουένος Άιρες, και μία κοπέλα άρχισε να περιγράφει καταστάσεις που μερικώς σε δικαιώνουν. Είπε (μέσα στο παράπονο) ότι την έχουν ληστέψει μπροστά σε πολύ κόσμο, με μαχαίρι στον λαιμό, και κανείς δεν αντέδρασε, κανείς δεν έκανε την παραμικρή κίνηση να τη βοηθήσει. Είπε ότι οι δωρητές αίματος είναι ελάχιστοι, κι ότι οι περισσότεροι μη δωρητές δεν είναι ότι δεν ξέρουν τα περί ανάγκης συγκέντρωσης αίματος, παρά απλά αδιαφορούν. Είπε ότι έχει πετύχει πατέρα να ασκεί βία σε κόρη του στον δρόμο, σε σημείο να φοβηθεί εκείνη ότι μπορεί να χτυπούσε άσχημα το κοριτσάκι, κι επίσης κανείς δεν μπήκε στη μέση να πει κάτι στον πατέρα για να τον ηρεμήσει. Γενικά περιέγραψε μία κοινωνία παρτάκηδων, στην οποία οι εννιά στους δέκα δεν τους καίγεται καρφί αν... καίγεται το σπίτι του γείτονα, αρκεί η φωτιά να μην επεκταθεί στο δικό τους σπίτι. Μπορεί λοιπόν να έχεις δίκιο...
Η κοπέλα περιέγραψε σκηνικά που έζησε η ίδια, και δεν έχω κανέναν λόγο να αμφιβάλω για όσα είπε. Στα δικά μου τα μάτια όμως, οι Αργεντινοί, ακόμη και οι Πορτένιος, οι του Μπουένος Άιρες, παρά τη φήμη των “σνομπ” και “κάπως” που έχουν, και την οποία υπογραμμίζουν ως ανταποκρινόμενη στην πραγματικότητα πολλοί εκ των ΙΔΙΩΝ, στα δικά μου μάτια φαντάζουν... μπαχτσέδες. Εγώ δεν έχω δει κανέναν να κακομεταχειρίζεται ανήλικο στον δρόμο. Δεν έχω δει κάποιον/α να πέφτει θύμα επίθεσης και να μένουν όλοι τριγύρω άπραγοι. Έχω δει κόσμο να ζητάει βοήθεια σε λεωφορεία για το πού πρέπει να κατέβει, και το μισό λεωφορείο να προσπαθεί να τον βοηθήσει. Έχω δει ΠΟΛΥ κόσμο να δίνει χρήματα σε άτομα που είτε “εργάζονται” σε τρένα που κάνουν δρομολόγια εντός πόλης (πουλώντας μικροπράγματα, ή παίζοντας μουσική), είτε απλά και ξεκάθαρα επαιτούν. Κι αν αρχίσω να γράφω για το πώς έχουν συμπεριφερθεί σε μένα συγκεκριμένα όλα τα άτομα με τα οποία έχω περάσει χρόνο, θα πλέξω ένα εγκώμιο από εδώ μέχρι την Ελλάδα... Όχι μόνο ο Μαρτίν, αλλά και ο πατέρας του και η μητριά του, με έχουν κάνει να αισθανθώ ότι είμαι σχεδόν μέλος της οικογένειάς τους. Με περιλαμβάνουν σε όλες τις οικογενειακές συνάξεις, μέχρι και δώρο για τα Χριστούγεννα μου πήραν! Παιδιά με τα οποία κάνω παρέα μού συμπεριφέρονται το ίδιο εγκάρδια, ενώ κάθε μα κάθε μα ΚΑΘΕ φορά που χρειάστηκα κάποια πληροφορία στον δρόμο, η ανταπόκριση που βρήκα ήταν άψογη...
Ίσως πάλι να ζω σε κάποιο συννεφάκι, και να βλέπω τον κόσμο τόσο “καλό” επειδή αυτήν την πόλη τη λατρεύω, με όλα τα καλά και τα στραβά της. Ακόμη και τα άθλια πεζοδρόμια (μεταξύ των Πρωτευουσών “πρωτοκοσμικών” χωρών στις οποίες προσωπικά έχω πάει, το Μπουένος Άιρες έχει ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ τα πιο κατάπτυστα πεζοδρόμια. Κάθε τρίτο πλακάκι είτε είναι σπασμένο, είτε απλά... λείπει, με τα καλύτερα σκηνικά να “παίζονται” τις ημέρες που βρέχει, και ξαφνικά πετάγεται ένας πίδακας νερού μπροστά σου, επειδή έχεις πατήσει σε σπασμένο πλακάκι, “ελευθερώνοντας” στον αέρα -με τελικό σημείο υποδοχής το παντελόνι σου και τα παπούτσια σου- νερό που “καιροφυλακτούσε” από κάτω), ακόμη και τα άθλια πεζοδρόμια λοιπόν (μετά από τη μεγαλύτερη παρένθεση στην παγκόσμια ιστορία του γραπτού λόγου), εμένα μου φαίνονται χαριτωμένα. Ακόμη-ακόμη και το ότι μία κοπέλα στο λεωφορείο σήμερα έβαλε δάχτυλο στη μύτη της κι έκανε τα... δικά της εκεί για αρκετά δευτερόλεπτα, κι αυτό χαριτωμένο μού φάνηκε. Τι να πω;... Μπορεί να με φτύνουν κι εγώ να λέω πως βρέχει...
Όσο για τα Χριστούγεννα, “Nochebuena” (24 του μήνα, βράδυ) κάναμε σε σπίτι φίλου, γύρω στα 15 άτομα, με πολύ φαγητό, ομοβροντία πυροτεχνημάτων από τα μεσάνυχτα και μετά, και ανταλλαγή δώρων. Όλοι μας πήραμε από δύο, μικρά, ψιλολόγια, και τα “κληρώσαμε” μεταξύ μας. Όμορφα. “Ζεστά”. Και με όλους τους παρευρισκόμενους να μου λένε πόσο θετική εικόνα έχουν για την Ελλάδα και τους Έλληνες, ασχέτως κρίσης και επαπειλούμενης χρεοκοπίας. Ειδικά εκείνοι που έχουν ταξιδέψει στην Ελλάδα, έσταζαν μέλι, κάνοντάς με να αισθάνομαι όπως -πρέπει να- αισθάνεται ο Τσέστερ, ο γάτος του σπιτιού μας, όταν του χαϊδεύω το κεφάλι και μοιάζει να εισέρχεται σε κατάσταση νιρβάνας...
Για να το κλείσω και σήμερα, παρά τα... γυαλιά που φοράω και με κάνουν να τα βλέπω όλα στο Μπουένος Άιρες όμορφα κι ενδιαφέροντα, μην ξαφνιαστείτε αν στο μεθεπόμενο ή σε εκείνο αμέσως μετά από αυτό, κείμενό μου, διαβάστε ότι έχω έτοιμο τον σάκο για να φύγω. Μου έχω δώσει μέχρι τις 15 Ιανουαρίου. Αν δεν ασχοληθώ σοβαρά με το να βρω κάτι σαν απασχόληση εδώ μέχρι τότε, θα αφήσω να αναλάβει δράση ο αυτοκαταστροφικός Δημήτρης και θα με “τιμωρήσω” αυτο-εξορίζοντάς με από το Μπουένος Άιρες. Αισθάνομαι ότι αν δεν έχω βρει δουλειά μέχρι τότε, δε θα τη δικαιούμαι αυτήν την πόλη, και το καλύτερο που θα έχω να κάνω θα είναι να φύγω με όμορφες μόνο αναμνήσεις, πριν αρχίσω να σιχαίνομαι την -επαγγελματική- απραγία μου εδώ.
Εύχομαι σε όλους του χρόνου τέτοια μέρα, λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου, να κοιτάξτε πίσω, στο πώς θα έχει κυλήσει το 2012, και να είστε ικανοποιημένοι με τις επιλογές σας. Κι αν μέσα στο 2012 πραγματοποιήστε κάποιο από τα ταξίδια-όνειρά σας, τόσο το καλύτερο...
Χαιρετίσματα από Μπουένος Άιρες!
Ο ντε λα Ρούα, ο Καβάλο, ο Μένεμ, όλοι τους εξακολουθούν να ζουν στο Μπουένος Άιρες (ειδικά ο τελευταίος παραμένει ενεργός πολιτικά!), να πηγαίνουν σε εκδηλώσεις, για καφέ και δείπνο σε μαγαζιά της γειτονιάς τους! Δεν ξέρω... Ίσως να μην έπρεπε να με είχε ξαφνιάσει ΤΟΣΟ. Ο Μαρτίν έχει δίκιο... Αυτά που έκαναν αυτοί, δεν μπορούν να συγκριθούν με όσα έκαναν μέλη του χουντικού καθεστώτος στη χώρα περασμένες δεκαετίες, άνθρωποι που μέχρι το 2005 κυκλοφορούσαν κι εκείνοι “άνετοι κι ωραίοι” στους δρόμους του Μπουένος Άιρες, νομίζοντας προφανώς ότι θα έμεναν αιώνια ατιμώρητοι. Μόλις στα μισά της περασμένης δεκαετίας, επί Νέστορ Κίρσνερ, χώθηκαν επιτέλους φυλακή κάποιοι εγκληματίες της χούντας. Αφού δε δίσταζαν να κυκλοφορούν ΕΚΕΙΝΟΙ στους δρόμους του Μπουένος Άιρες μέχρι το 2005, θα διστάσει ο ντε λα Ρούα και ο Καβάλο;...
Stolt, το ότι είμαι εδώ, τώρα, ενώ εσύ όχι, δε σημαίνει απαραίτητα ότι “ψυχολογώ” τους Αργεντινούς καλύτερα από σένα. Προχθές το βράδυ είχαμε πάρτι στο σπίτι, επειδή ο Μαρτίν, το παιδί που με φιλοξενεί, είχε τα γενέθλιά του. Γύρω στις τέσσερις το πρωί είχαμε μείνει οι μισοί, τα παιδιά μιλούσαν για διάφορα παράξενα που τους έχουν τύχει στους δρόμους του Μπουένος Άιρες, και μία κοπέλα άρχισε να περιγράφει καταστάσεις που μερικώς σε δικαιώνουν. Είπε (μέσα στο παράπονο) ότι την έχουν ληστέψει μπροστά σε πολύ κόσμο, με μαχαίρι στον λαιμό, και κανείς δεν αντέδρασε, κανείς δεν έκανε την παραμικρή κίνηση να τη βοηθήσει. Είπε ότι οι δωρητές αίματος είναι ελάχιστοι, κι ότι οι περισσότεροι μη δωρητές δεν είναι ότι δεν ξέρουν τα περί ανάγκης συγκέντρωσης αίματος, παρά απλά αδιαφορούν. Είπε ότι έχει πετύχει πατέρα να ασκεί βία σε κόρη του στον δρόμο, σε σημείο να φοβηθεί εκείνη ότι μπορεί να χτυπούσε άσχημα το κοριτσάκι, κι επίσης κανείς δεν μπήκε στη μέση να πει κάτι στον πατέρα για να τον ηρεμήσει. Γενικά περιέγραψε μία κοινωνία παρτάκηδων, στην οποία οι εννιά στους δέκα δεν τους καίγεται καρφί αν... καίγεται το σπίτι του γείτονα, αρκεί η φωτιά να μην επεκταθεί στο δικό τους σπίτι. Μπορεί λοιπόν να έχεις δίκιο...
Η κοπέλα περιέγραψε σκηνικά που έζησε η ίδια, και δεν έχω κανέναν λόγο να αμφιβάλω για όσα είπε. Στα δικά μου τα μάτια όμως, οι Αργεντινοί, ακόμη και οι Πορτένιος, οι του Μπουένος Άιρες, παρά τη φήμη των “σνομπ” και “κάπως” που έχουν, και την οποία υπογραμμίζουν ως ανταποκρινόμενη στην πραγματικότητα πολλοί εκ των ΙΔΙΩΝ, στα δικά μου μάτια φαντάζουν... μπαχτσέδες. Εγώ δεν έχω δει κανέναν να κακομεταχειρίζεται ανήλικο στον δρόμο. Δεν έχω δει κάποιον/α να πέφτει θύμα επίθεσης και να μένουν όλοι τριγύρω άπραγοι. Έχω δει κόσμο να ζητάει βοήθεια σε λεωφορεία για το πού πρέπει να κατέβει, και το μισό λεωφορείο να προσπαθεί να τον βοηθήσει. Έχω δει ΠΟΛΥ κόσμο να δίνει χρήματα σε άτομα που είτε “εργάζονται” σε τρένα που κάνουν δρομολόγια εντός πόλης (πουλώντας μικροπράγματα, ή παίζοντας μουσική), είτε απλά και ξεκάθαρα επαιτούν. Κι αν αρχίσω να γράφω για το πώς έχουν συμπεριφερθεί σε μένα συγκεκριμένα όλα τα άτομα με τα οποία έχω περάσει χρόνο, θα πλέξω ένα εγκώμιο από εδώ μέχρι την Ελλάδα... Όχι μόνο ο Μαρτίν, αλλά και ο πατέρας του και η μητριά του, με έχουν κάνει να αισθανθώ ότι είμαι σχεδόν μέλος της οικογένειάς τους. Με περιλαμβάνουν σε όλες τις οικογενειακές συνάξεις, μέχρι και δώρο για τα Χριστούγεννα μου πήραν! Παιδιά με τα οποία κάνω παρέα μού συμπεριφέρονται το ίδιο εγκάρδια, ενώ κάθε μα κάθε μα ΚΑΘΕ φορά που χρειάστηκα κάποια πληροφορία στον δρόμο, η ανταπόκριση που βρήκα ήταν άψογη...
Ίσως πάλι να ζω σε κάποιο συννεφάκι, και να βλέπω τον κόσμο τόσο “καλό” επειδή αυτήν την πόλη τη λατρεύω, με όλα τα καλά και τα στραβά της. Ακόμη και τα άθλια πεζοδρόμια (μεταξύ των Πρωτευουσών “πρωτοκοσμικών” χωρών στις οποίες προσωπικά έχω πάει, το Μπουένος Άιρες έχει ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ τα πιο κατάπτυστα πεζοδρόμια. Κάθε τρίτο πλακάκι είτε είναι σπασμένο, είτε απλά... λείπει, με τα καλύτερα σκηνικά να “παίζονται” τις ημέρες που βρέχει, και ξαφνικά πετάγεται ένας πίδακας νερού μπροστά σου, επειδή έχεις πατήσει σε σπασμένο πλακάκι, “ελευθερώνοντας” στον αέρα -με τελικό σημείο υποδοχής το παντελόνι σου και τα παπούτσια σου- νερό που “καιροφυλακτούσε” από κάτω), ακόμη και τα άθλια πεζοδρόμια λοιπόν (μετά από τη μεγαλύτερη παρένθεση στην παγκόσμια ιστορία του γραπτού λόγου), εμένα μου φαίνονται χαριτωμένα. Ακόμη-ακόμη και το ότι μία κοπέλα στο λεωφορείο σήμερα έβαλε δάχτυλο στη μύτη της κι έκανε τα... δικά της εκεί για αρκετά δευτερόλεπτα, κι αυτό χαριτωμένο μού φάνηκε. Τι να πω;... Μπορεί να με φτύνουν κι εγώ να λέω πως βρέχει...
Όσο για τα Χριστούγεννα, “Nochebuena” (24 του μήνα, βράδυ) κάναμε σε σπίτι φίλου, γύρω στα 15 άτομα, με πολύ φαγητό, ομοβροντία πυροτεχνημάτων από τα μεσάνυχτα και μετά, και ανταλλαγή δώρων. Όλοι μας πήραμε από δύο, μικρά, ψιλολόγια, και τα “κληρώσαμε” μεταξύ μας. Όμορφα. “Ζεστά”. Και με όλους τους παρευρισκόμενους να μου λένε πόσο θετική εικόνα έχουν για την Ελλάδα και τους Έλληνες, ασχέτως κρίσης και επαπειλούμενης χρεοκοπίας. Ειδικά εκείνοι που έχουν ταξιδέψει στην Ελλάδα, έσταζαν μέλι, κάνοντάς με να αισθάνομαι όπως -πρέπει να- αισθάνεται ο Τσέστερ, ο γάτος του σπιτιού μας, όταν του χαϊδεύω το κεφάλι και μοιάζει να εισέρχεται σε κατάσταση νιρβάνας...
Για να το κλείσω και σήμερα, παρά τα... γυαλιά που φοράω και με κάνουν να τα βλέπω όλα στο Μπουένος Άιρες όμορφα κι ενδιαφέροντα, μην ξαφνιαστείτε αν στο μεθεπόμενο ή σε εκείνο αμέσως μετά από αυτό, κείμενό μου, διαβάστε ότι έχω έτοιμο τον σάκο για να φύγω. Μου έχω δώσει μέχρι τις 15 Ιανουαρίου. Αν δεν ασχοληθώ σοβαρά με το να βρω κάτι σαν απασχόληση εδώ μέχρι τότε, θα αφήσω να αναλάβει δράση ο αυτοκαταστροφικός Δημήτρης και θα με “τιμωρήσω” αυτο-εξορίζοντάς με από το Μπουένος Άιρες. Αισθάνομαι ότι αν δεν έχω βρει δουλειά μέχρι τότε, δε θα τη δικαιούμαι αυτήν την πόλη, και το καλύτερο που θα έχω να κάνω θα είναι να φύγω με όμορφες μόνο αναμνήσεις, πριν αρχίσω να σιχαίνομαι την -επαγγελματική- απραγία μου εδώ.
Εύχομαι σε όλους του χρόνου τέτοια μέρα, λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου, να κοιτάξτε πίσω, στο πώς θα έχει κυλήσει το 2012, και να είστε ικανοποιημένοι με τις επιλογές σας. Κι αν μέσα στο 2012 πραγματοποιήστε κάποιο από τα ταξίδια-όνειρά σας, τόσο το καλύτερο...
Χαιρετίσματα από Μπουένος Άιρες!
Attachments
Last edited by a moderator:
