Αργεντινή Μπουένος Άιρες δώστε μου, και την ψυχή μου πάρτε

[10900km]

“Εσείς οι Αργεντινοί πρέπει να έχετε πολύ μεγάλη καρδιά”, είπα με περιπαικτική διάθεση στο παιδί που με φιλοξενεί, τη βραδιά που διάβασα τα περί εμφάνισης Καβάλο στην ελληνική τηλεόραση. “Ή πολύ μικρό μυαλό”, ήταν το κόντρα σχόλιο του Μαρτίν... Είχαμε πιάσει κουβέντα για το 2001, για τον Καβάλο, για τον ντε λα Ρούα, για τον Μένεμ, γενικά για κόσμο που συνέβαλε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να φθάσει η Αργεντινή εκεί που έφθασε το 2001. Από περιέργεια είχα ψάξει στο ίντερνετ λεπτομέρειες για τον ντε λα Ρούα, τον πρόεδρο που “δραπέτευσε” από την έδρα της Κυβέρνησης με ελικόπτερο, στην αποκορύφωση των διαδηλώσεων τον Δεκέμβρη του 2001. Τον φανταζόμουν να έχει εγκατασταθεί σε άλλη χώρα, ειλικρινά, ή έστω να έχει αποσυρθεί σε κάποια μικρότερη πόλη, ίσως κάπου στην εξοχή. Τεράστια χώρα η Αργεντινή, λιγοστοί (αναλογικά) οι κάτοικοί της, πήχτρα στον κόσμο το Μπουένος Άιρες, κάτι που σημαίνει ότι υπάρχει ά-πλε-τος χώρος να αποσυρθεί κανείς μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, μακριά από πολλά-πολλά βλέμματα. Αμ δε...

Ο ντε λα Ρούα, ο Καβάλο, ο Μένεμ, όλοι τους εξακολουθούν να ζουν στο Μπουένος Άιρες (ειδικά ο τελευταίος παραμένει ενεργός πολιτικά!), να πηγαίνουν σε εκδηλώσεις, για καφέ και δείπνο σε μαγαζιά της γειτονιάς τους! Δεν ξέρω... Ίσως να μην έπρεπε να με είχε ξαφνιάσει ΤΟΣΟ. Ο Μαρτίν έχει δίκιο... Αυτά που έκαναν αυτοί, δεν μπορούν να συγκριθούν με όσα έκαναν μέλη του χουντικού καθεστώτος στη χώρα περασμένες δεκαετίες, άνθρωποι που μέχρι το 2005 κυκλοφορούσαν κι εκείνοι “άνετοι κι ωραίοι” στους δρόμους του Μπουένος Άιρες, νομίζοντας προφανώς ότι θα έμεναν αιώνια ατιμώρητοι. Μόλις στα μισά της περασμένης δεκαετίας, επί Νέστορ Κίρσνερ, χώθηκαν επιτέλους φυλακή κάποιοι εγκληματίες της χούντας. Αφού δε δίσταζαν να κυκλοφορούν ΕΚΕΙΝΟΙ στους δρόμους του Μπουένος Άιρες μέχρι το 2005, θα διστάσει ο ντε λα Ρούα και ο Καβάλο;...

Stolt, το ότι είμαι εδώ, τώρα, ενώ εσύ όχι, δε σημαίνει απαραίτητα ότι “ψυχολογώ” τους Αργεντινούς καλύτερα από σένα. Προχθές το βράδυ είχαμε πάρτι στο σπίτι, επειδή ο Μαρτίν, το παιδί που με φιλοξενεί, είχε τα γενέθλιά του. Γύρω στις τέσσερις το πρωί είχαμε μείνει οι μισοί, τα παιδιά μιλούσαν για διάφορα παράξενα που τους έχουν τύχει στους δρόμους του Μπουένος Άιρες, και μία κοπέλα άρχισε να περιγράφει καταστάσεις που μερικώς σε δικαιώνουν. Είπε (μέσα στο παράπονο) ότι την έχουν ληστέψει μπροστά σε πολύ κόσμο, με μαχαίρι στον λαιμό, και κανείς δεν αντέδρασε, κανείς δεν έκανε την παραμικρή κίνηση να τη βοηθήσει. Είπε ότι οι δωρητές αίματος είναι ελάχιστοι, κι ότι οι περισσότεροι μη δωρητές δεν είναι ότι δεν ξέρουν τα περί ανάγκης συγκέντρωσης αίματος, παρά απλά αδιαφορούν. Είπε ότι έχει πετύχει πατέρα να ασκεί βία σε κόρη του στον δρόμο, σε σημείο να φοβηθεί εκείνη ότι μπορεί να χτυπούσε άσχημα το κοριτσάκι, κι επίσης κανείς δεν μπήκε στη μέση να πει κάτι στον πατέρα για να τον ηρεμήσει. Γενικά περιέγραψε μία κοινωνία παρτάκηδων, στην οποία οι εννιά στους δέκα δεν τους καίγεται καρφί αν... καίγεται το σπίτι του γείτονα, αρκεί η φωτιά να μην επεκταθεί στο δικό τους σπίτι. Μπορεί λοιπόν να έχεις δίκιο...

Η κοπέλα περιέγραψε σκηνικά που έζησε η ίδια, και δεν έχω κανέναν λόγο να αμφιβάλω για όσα είπε. Στα δικά μου τα μάτια όμως, οι Αργεντινοί, ακόμη και οι Πορτένιος, οι του Μπουένος Άιρες, παρά τη φήμη των “σνομπ” και “κάπως” που έχουν, και την οποία υπογραμμίζουν ως ανταποκρινόμενη στην πραγματικότητα πολλοί εκ των ΙΔΙΩΝ, στα δικά μου μάτια φαντάζουν... μπαχτσέδες. Εγώ δεν έχω δει κανέναν να κακομεταχειρίζεται ανήλικο στον δρόμο. Δεν έχω δει κάποιον/α να πέφτει θύμα επίθεσης και να μένουν όλοι τριγύρω άπραγοι. Έχω δει κόσμο να ζητάει βοήθεια σε λεωφορεία για το πού πρέπει να κατέβει, και το μισό λεωφορείο να προσπαθεί να τον βοηθήσει. Έχω δει ΠΟΛΥ κόσμο να δίνει χρήματα σε άτομα που είτε “εργάζονται” σε τρένα που κάνουν δρομολόγια εντός πόλης (πουλώντας μικροπράγματα, ή παίζοντας μουσική), είτε απλά και ξεκάθαρα επαιτούν. Κι αν αρχίσω να γράφω για το πώς έχουν συμπεριφερθεί σε μένα συγκεκριμένα όλα τα άτομα με τα οποία έχω περάσει χρόνο, θα πλέξω ένα εγκώμιο από εδώ μέχρι την Ελλάδα... Όχι μόνο ο Μαρτίν, αλλά και ο πατέρας του και η μητριά του, με έχουν κάνει να αισθανθώ ότι είμαι σχεδόν μέλος της οικογένειάς τους. Με περιλαμβάνουν σε όλες τις οικογενειακές συνάξεις, μέχρι και δώρο για τα Χριστούγεννα μου πήραν! Παιδιά με τα οποία κάνω παρέα μού συμπεριφέρονται το ίδιο εγκάρδια, ενώ κάθε μα κάθε μα ΚΑΘΕ φορά που χρειάστηκα κάποια πληροφορία στον δρόμο, η ανταπόκριση που βρήκα ήταν άψογη...

Ίσως πάλι να ζω σε κάποιο συννεφάκι, και να βλέπω τον κόσμο τόσο “καλό” επειδή αυτήν την πόλη τη λατρεύω, με όλα τα καλά και τα στραβά της. Ακόμη και τα άθλια πεζοδρόμια (μεταξύ των Πρωτευουσών “πρωτοκοσμικών” χωρών στις οποίες προσωπικά έχω πάει, το Μπουένος Άιρες έχει ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ τα πιο κατάπτυστα πεζοδρόμια. Κάθε τρίτο πλακάκι είτε είναι σπασμένο, είτε απλά... λείπει, με τα καλύτερα σκηνικά να “παίζονται” τις ημέρες που βρέχει, και ξαφνικά πετάγεται ένας πίδακας νερού μπροστά σου, επειδή έχεις πατήσει σε σπασμένο πλακάκι, “ελευθερώνοντας” στον αέρα -με τελικό σημείο υποδοχής το παντελόνι σου και τα παπούτσια σου- νερό που “καιροφυλακτούσε” από κάτω), ακόμη και τα άθλια πεζοδρόμια λοιπόν (μετά από τη μεγαλύτερη παρένθεση στην παγκόσμια ιστορία του γραπτού λόγου), εμένα μου φαίνονται χαριτωμένα. Ακόμη-ακόμη και το ότι μία κοπέλα στο λεωφορείο σήμερα έβαλε δάχτυλο στη μύτη της κι έκανε τα... δικά της εκεί για αρκετά δευτερόλεπτα, κι αυτό χαριτωμένο μού φάνηκε. Τι να πω;... Μπορεί να με φτύνουν κι εγώ να λέω πως βρέχει...

Όσο για τα Χριστούγεννα, “Nochebuena” (24 του μήνα, βράδυ) κάναμε σε σπίτι φίλου, γύρω στα 15 άτομα, με πολύ φαγητό, ομοβροντία πυροτεχνημάτων από τα μεσάνυχτα και μετά, και ανταλλαγή δώρων. Όλοι μας πήραμε από δύο, μικρά, ψιλολόγια, και τα “κληρώσαμε” μεταξύ μας. Όμορφα. “Ζεστά”. Και με όλους τους παρευρισκόμενους να μου λένε πόσο θετική εικόνα έχουν για την Ελλάδα και τους Έλληνες, ασχέτως κρίσης και επαπειλούμενης χρεοκοπίας. Ειδικά εκείνοι που έχουν ταξιδέψει στην Ελλάδα, έσταζαν μέλι, κάνοντάς με να αισθάνομαι όπως -πρέπει να- αισθάνεται ο Τσέστερ, ο γάτος του σπιτιού μας, όταν του χαϊδεύω το κεφάλι και μοιάζει να εισέρχεται σε κατάσταση νιρβάνας...

Για να το κλείσω και σήμερα, παρά τα... γυαλιά που φοράω και με κάνουν να τα βλέπω όλα στο Μπουένος Άιρες όμορφα κι ενδιαφέροντα, μην ξαφνιαστείτε αν στο μεθεπόμενο ή σε εκείνο αμέσως μετά από αυτό, κείμενό μου, διαβάστε ότι έχω έτοιμο τον σάκο για να φύγω. Μου έχω δώσει μέχρι τις 15 Ιανουαρίου. Αν δεν ασχοληθώ σοβαρά με το να βρω κάτι σαν απασχόληση εδώ μέχρι τότε, θα αφήσω να αναλάβει δράση ο αυτοκαταστροφικός Δημήτρης και θα με “τιμωρήσω” αυτο-εξορίζοντάς με από το Μπουένος Άιρες. Αισθάνομαι ότι αν δεν έχω βρει δουλειά μέχρι τότε, δε θα τη δικαιούμαι αυτήν την πόλη, και το καλύτερο που θα έχω να κάνω θα είναι να φύγω με όμορφες μόνο αναμνήσεις, πριν αρχίσω να σιχαίνομαι την -επαγγελματική- απραγία μου εδώ.

Εύχομαι σε όλους του χρόνου τέτοια μέρα, λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου, να κοιτάξτε πίσω, στο πώς θα έχει κυλήσει το 2012, και να είστε ικανοποιημένοι με τις επιλογές σας. Κι αν μέσα στο 2012 πραγματοποιήστε κάποιο από τα ταξίδια-όνειρά σας, τόσο το καλύτερο...

Χαιρετίσματα από Μπουένος Άιρες!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[KLEOPATRA]

Mη μασας ..μια χαρα θα πανε ολα ...ξεκρεμαστος δεν εισαι ...κυκλο εκει ψιλοεχεις κ θα δημιουργησεις κι αλλο .
Για ποσο καιρο λες να κατσεις εκει?
Αυτη ειναι ζωη Δημητρη !!!!On the road ...χωρις συμβιβασμους ,τυπικοτητες,ελευθερος να κανεις ο,τι αγαπαει η ψυχη σου,χωρις υποχρεωσεις που να σε κρατουν κολλημενο σε ενα τοπο.Μια ζωη που λαχταρω..αλλα μαλλον δε θα την εχω ποτε.

 

[fenia42]

Τέτοιες ιστορίες να διαβάζουμε!

 

[zmaria]

Καλώς τον αγαπημένο μου ιστοριολόγο! Επιτέλους ιστορία από μια χώρα από αυτές που ανήκεις... Χαίρομαι που σου έχουν πάει όλα καλά μέχρι στιγμής!

 

[erminathess]

Ευχομαι ολα να σου πανε βολικα στο νεο σου ξεκινημα!
Οσο για το Μπουενος, ζηλευω τρελα!

 

[go2dbeach]

Καλα , σε χαζο-χαμογελο σε τρωω λαχανο!
Διοτι να εχεις φτασει σε προορισμο ονειρο και να χαμογελας ειναι φυσικο.Αλλα να εισαι βουτηγμενος σε μια ντανα φακελους και τιμολογια (σε λιγο θα χρειαζομαι αναπνευστηρα!) και να χαμογελας επειδη ανακαλυψες νεο ποστ απο τον 10900km πως σου φαινεται?
Η Αργεντινη δεν ειναι απο τους τοπ αγαπημενους μου προορισμους , αλλα οι ανταποκρισεις σου απο κει θετουν σοβαρη υποψηφιοτητα για τα καλυτερα διαλειμματα-ανασες που θα παιρνω αυτο το μηνα
Να παρακαλεσω κι εγω να μας γραφεις οσο συχνοτερα γινεται!
Αληθεια πως φαινεται στον εκει κοσμο το οτι η χωρα μας βρισκεται εκει που βρισκονταν εκεινοι πριν απο μερικα χρονια?

Disfrute de su viaje amigo

 

[varioAthens]

Χάσαμε τον Yorgos αλλά τουλάχιστον μας έμεινε ο 10900km!!!
Απολαυστικός όπως πάντα!

 

[mariath]

Όπως έχεις καταλάβει σ' ακολουθούμε όπου κι αν πας. Από την Μαλαισία στο Κίεβο και τώρα ξανά πάλι στην μαγική νότια Αμερική. Το χαμόγελό σου είναι μεταδοτικό πρέπει να ξέρεις. Να είσαι καλά και να μας θυμάσαι πότε πότε να μας πετάς ένα "ξεροκόμματο" από Μπουένος Άιρες. Δεν ζητάμε πολλά, ένα "ξεροκόμματο" μια στο τόσο για να χαμογελάμε και μεις...

 

[periklis]

Σκεφτομαι πολυ σοβαρα να πουλησω τα παντα και να κανω το ιδιο.

 

[pattyyy]

Aπολαυστικότατη αφήγηση...

 

[10900km]

Kleopatra, η πτήση της επιστροφής μου στη Θεσσαλονίκη είναι στις 19 Μαΐου, όχι όμως από Μπουένος Άιρες, αλλά από Βραζιλία. Το σχέδιο είναι να περάσω πέντε μήνες στην Αργεντινή, και 2-3 εβδομάδες σε πόλεις της Βραζιλίας που έχω φίλους, κυρίως στο Ρίο.

Go2dbeach, αν βρεθείς στο Μπουένος Άιρες από Νοέμβρη μέχρι Μάρτη, βάζω στοίχημα τα νεφρά μου ότι θα “τσιμπηθείς” μαζί του. Τους ανοιξιατικοκαλοκαιρινούς μήνες αυτή η πόλη sells itself, που λένε κι οι Αμερικάνοι. Σαν πωλητής δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα για να την “πουλήσεις” σαν “προϊόν”. “Πουλιέται” μόνη της. Μια και ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτησή μου ότι τον Οκτώβριο πούλησα το αμάξι μου, ας το θέσω έτσι: είναι σαν να πουλάς μεταχειρισμένη (πενταμήνου, όχι 15ετίας) Φεράρι, άθικτη, με 1500 ευρώ, σε 15 άτοκες δόσεις, με πληρωμένα τα τέλη κυκλοφορίας, και με το κλειδί να σου αποστέλλεται σπίτι και να σου παραδίδεται από την περσινή Μις Ιταλία... Αν μπορείς, πες όχι... Για το πώς φαίνεται στους Αργεντινούς το ότι η Ελλάδα σήμερα είναι στα ίδια χάλια που ήταν η δική τους χώρα πριν από δέκα χρόνια, διάβασε πιο κάτω.

Periklis, αν το σκέφτεσαι σοβαρά, είμαι ο τελευταίος που θα σου πει να το ξανασκεφτείς και να... καθίσεις στα αυγά σου. Το να ταξιδεύεις για πολύ καιρό, ή το να ζεις και να δουλεύεις στο εξωτερικό, είναι ένα πακέτο με θετικά ΚΑΙ αρνητικά, για κάποιους το “σκορ” είναι 90-10 (υπέρ των θετικών), για κάποιους άλλους το... ματς είναι αμφίρροπο, όμως όπως και να έχει, ο μόνος τρόπος να δεις αν “σου κάνει” αυτός ο τρόπος ζωής (έστω και προσωρινά) είναι -φυσικά- να τον δοκιμάσεις...

Mariath, αφενός με έπιασε νευρικό γέλιο όταν είδα το “άει στο διάολο όλοι τους” σου (για κάποιον λόγο, μέσα στην απλότητά του, μου φάνηκε ξεκαρδιστικό), αφετέρου σε θυμήθηκα την επόμενη μέρα, σουλατσάροντας σε ένα βιβλιοπωλείο (από τα οποία φροντίζω πάντως να μένω μακριά, επειδή είμαι γενετικά ανήμπορος να αντισταθώ στον πειρασμό να αγοράσω κάτι κάθε φορά που μπαίνω σε ένα). Το μάτι μου έπεσε σε ένα βιβλίο (από τα πολλά που κυκλοφορούν με παρεμφερές θέμα) που ασχολείται με το πώς κύλησαν τα δέκα τελευταία χρόνια στην Αργεντινή. Στην εισαγωγή του γράφει τι ακολούθησε το ξέσπασμα του κόσμου το 2001, και το “que se vayan todos” (“να φύγουν όλοι”) που φώναζαν τότε οι αγανακτισμένοι Αργεντινοί. Ακριβώς δίπλα ήταν ένα βιβλίο αφιερωμένο στην ποδοσφαιρική ομάδα που τις ημέρες που έπιανε πάτο η Αργεντινή πριν από δέκα χρόνια, εκείνη κατακτούσε το πρωτάθλημα. Το βιβλίο ναι μεν ασχολείται με την ομάδα και την κατάκτηση εκείνου του πρωταθλήματος, όμως είναι άρρηκτα δεμένο το περιεχόμενό του με το πώς ήταν εκείνες τις ημέρες η κατάσταση στη χώρα, μπροστά-μπροστά αυτό που βλέπεις είναι χαρακτηριστικές ατάκες/συνθήματα που κυριαρχούσαν εκείνη την εποχή. Ξανά, το “que se vayan todos” σε περίοπτη θέση. “Λάιτ”, σε σύγκριση με το δικό σου “άει στο διάολο” , αλλά... στο ίδιο μήκος κύματος, γι' αυτό σε θυμήθηκα...

Πώς είναι τα πράγματα σήμερα στην Αργεντινή; Εννοείται ότι μετά τις τρεις εβδομάδες που πέρασα εδώ πριν από δύο χρόνια και τις δέκα μέρες που μετράω τώρα, δεν παίζω την κατάσταση στα δάκτυλα, όμως το γεγονός ότι και πριν από δύο χρόνια, και πολύ περισσότερο τώρα, πέρασα/περνάω τον περισσότερο χρόνο μου με Αργεντινούς, παρά μόνος, ή με άλλους ξένους ταξιδιώτες, μου δίνει νομίζω την ευκαιρία να έχω... πιάσει την άκρη του νήματος, να έχω λύση την πρώτη άσκηση στο τεστ “πώς είναι σήμερα τα πράγματα στην Αργεντινή”. Αντί όμως να μεταφέρω σχόλια δικά μου, νομίζω ότι είναι καλύτερα να μεταφέρω εικόνες που βλέπει κανείς κυκλοφορώντας στο Μπουένος Άιρες, αλλά και τι λένε τα παιδιά που περνάω χρόνο μαζί τους δέκα μέρες τώρα. Προχθές έκανα βόλτα στο κέντρο, κι έξω από ένα βιβλιοπωλείο είδα μία ουρά να “αγκαλιάζει” τη γωνία του τετραγώνου, και να φθάνει σχεδόν στη γωνία του επόμενου τετραγώνου. Στην ουρά ήταν στημένες κοπέλες, οι περισσότερες μεταξύ 20 και 30, με φακέλους στα χέρια. Το βιβλιοπωλείο είχε αναρτήσει ανακοίνωση στην είσοδό του, κάνοντας γνωστό ότι θα προσλάμβανε δύο άτομα, συγκεκριμένα κοπέλες.

Το πλήθος των κοριτσιών που πήγαν για συνέντευξη, νομίζω ότι κάτι λέει για το πώς έχει η κατάσταση στο Μπουένος Άιρες στο μέτωπο “εργασία/απασχόληση”. Σχεδόν σε κάθε πάρκο, από τα κεντρικά μέχρι και τα απομακρυσμένα από το κέντρο στα οποία έτυχε να βρεθώ, μπορείς να δεις άστεγους. Κάποιοι μάλιστα έχουν μετατρέψει κομμάτια πάρκων σε αυτοσχέδια καταλύματα, και δεν εννοώ τους... βετεράνους του πολέμου στις Μαλβίνες που έχουν εγκατασταθεί σε κεντρική πλατεία εδώ και χρόνια και την έχουν γεμίσει με πανό που ζητούν τη δικαίωση και αποκατάστασή τους, αλλά για κόσμο, ακόμη και οικογένειες, που χρησιμοποιούν δέντρα και κάγκελα πάρκων για να κάνουν έναν χώρο κατοικήσιμο (λέμε τώρα...). Ακόμη και στο κέντρο, στην περιοχή όπου κάθε δεύτερο κτήριο είναι είτε κυβερνητικό είτε τράπεζα, βλέπεις στις εισόδους κτηρίων, σε εσοχές, αστέγους να έχουν εγκατασταθεί, με στρώματα και καρότσια σούπερ μάρκετ. Το ίδιο και σε εισόδους θεάτρων στην Κορριέντες, λεωφόρος με πάμπολλα θέατρα, που ειδικά μετά την έναρξη της τελευταίας βραδινής παράστασης, ουσιαστικά “παραδίδονται” στους άστεγους. Εννοείται δε ότι ακόμη βλέπεις ΠΟΛΥ κόσμο να κυκλοφορεί με μεγάλα καρότσια και να... κάνει διαλογή χαρτονιών στα σκουπίδια.

Οι “καρτονέρος” είναι εδώ. Ακόμα. Και δεν είναι μόνο οι... περιθωριακοί, οι αλκοολικοί, οι “παράξενοι”, αλλά είναι και κανονικές οικογένειες, μαμά/μπαμπάς/παιδιά. Για να το κλείσω με τα... ψυχοπλακωτικά, οι “φαβέλες” στο Μπουένος Άιρες (σε μία εκ των οποίων βρέθηκα αργά χθες το βράδυ πηγαίνοντας στο γήπεδο της Σαν Λορένσο, το οποίο παραδόξως είναι κτισμένο στην καρδιά μίας περιοχής που οι Πορτένιος θεωρούν “μία από τις πιο επικίνδυνες σε όλο το Μπουένος Άιρες”), μεγαλώνουν, και παρά την ανέχειά του, ο κόσμος εκεί κάνει πολλά παιδιά, παιδιά τα οποία μεγαλώνουν όπως μεγαλώνουν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το αύριο και το μεθαύριο του Μπουένος Άιρες. Δεν εννοώ ότι ένα παιδί που μεγαλώνει σε φαβέλα θα γίνει στα 15 του οπωσδήποτε μέλος συμμορίας, ας είμαστε όμως ειλικρινείς, οι πιθανότητες στα 18 του να έχει προβλήματα με την αστυνομία είναι περισσότερες από το να έχει πάρει υποτροφία για κάποιο πανεπιστήμιο...

Στον αντίποδα, είναι προφανές ότι ένα σημαντικό κομμάτι της μεσαίας τάξης, αυτή που έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της πριν από δέκα χρόνια, χωρίς να έχει ανακάμψει πλήρως, είναι... σε καλό δρόμο. Τα παιδιά του στενότερου κύκλου μου στο Μπουένος Άιρες έχουν ικανοποιητικό εισόδημα, εισόδημα που δεν τους επιτρέπει βέβαια τρελές πολυτέλειες, δεν ξυπνάνε ένα πρωί λέγοντας... “δεν πετάγομαι μέχρι το Ρίο για τετραήμερο;”, όμως δεν τους λείπει τίποτα βασικό, κι επιπλέον μπορούν και βγαίνουν, μπορούν και αφιερώνουν χρήματα σε χόμπι, σε εκμάθηση μίας γλώσσας, ή σε μαθήματα χορού για παράδειγμα. Τα μαγαζιά με φαγητό τα βλέπεις συνέχεια με κόσμο, και εκείνοι που βγαίνουν από ένα κατάστημα με σακούλα στο χέρι, είναι περισσότεροι (αυτήν την αίσθηση έχω) από εκείνους που βγαίνουν με άδεια χέρια, ή που απλά χαζεύουν τις βιτρίνες.

Επιπλέον, στα κομμάτια του Μπουένος Άιρες που εγώ έχω δει τις τελευταίες δέκα ημέρες (κι έχω κυκλοφορήσει αρκετά, με αφορμή ποδοσφαιρικούς αγώνες, τους οποίους χρησιμοποιώ και σαν ευκαιρίες για να “εξερευνήσω” γειτονιές της πόλης που υπό διαφορετικές συνθήκες δε θα πήγαινα, την περιοχή Λανούς για παράδειγμα, που είναι και μιάμιση ώρα με αστικό λεωφορείο από εκεί που μένω), δε βλέπεις τόσο έντονα την α-πο-καρ-δι-ω-τι-κή εικόνα που μου μαύριζε την καρδιά στη Θεσσαλονίκη κάθε φορά που έβγαινα από το σπίτι τον περασμένο μήνα, δε βλέπεις το ένα πίσω από το άλλο, μαγαζιά κλειστά, άδεια, “φαντάσματα”, με τις βιτρίνες τους καλυμμένες με αφίσες και “δυστυχώς, αγαπητοί μας επί 20 χρόνια πελάτες, δεν πάει άλλο, με πόνο καρδιάς κλείνουμε, ευχαριστούμε για την προτίμησή σας και τη στήριξή σας” ταμπέλες, που κάθε φορά που τις έβλεπα στη Θεσσαλονίκη σε εισόδους μαγαζιών που τα θυμόμουν εκεί από πιτσιρικάς, αναστέναζα... Επίσης, βλέπεις πολλές υπό ανέγερση οικοδομές. Δεν είναι και... Κίνα, δε θα χαρακτήριζα το Μπουένος Άιρες “απέραντο εργοτάξιο”, όμως αισθάνεσαι ότι ο κλάδος των κατασκευών “ρολάρει”. Πόσοι είναι αυτοί που μπορούν να διαθέσουν τα όλο και περισσότερα χρήματα για την απόκτηση νέου διαμερίσματος; Σύμφωνα με τον οικοδεσπότη μου, λίγοι. Το ότι όμως χτίζονται τόσες νέες οικοδομές, το ότι βλέπεις κόσμο στις σκαλωσιές, άρα έργο σε εξέλιξη, κι όχι παρατημένο, πάει να πει ότι εκείνοι που βάζουν τα λεφτά τους, πιστεύουν ότι υπάρχει αγορά να απορροφήσει τα νέα διαμερίσματα...

Όσο για το Αργεντινή 2001-Ελλάδα 2011, η αίσθηση που μου αφήνουν οι Αργεντινοί όταν μιλάμε για το θέμα, είναι ότι μας “πονάνε”, επειδή ξέρουν πώς είναι να βλέπεις την ανεργία να διπλασιάζεται μέσα σε μερικούς μήνες, επειδή ξέρουν πώς είναι να ζεις σχετικά άνετα, και ξαφνικά να αισθάνεσαι μια θηλιά να σφίγγει στον λαιμό σου όλο και περισσότερο, μέχρι που φθάνεις στο σημείο να αρπάξεις μία κατσαρόλα και να βγεις στον δρόμο φωνάζοντας “QUE SE VAYAN TODOS”.

Κανείς δε μου είπε το ηλίθιο “πάτε για χρεωκοπία επειδή είστε τεμπέληδες και δουλεύετε όποτε θέλετε για όσο θέλετε, ΑΝ θέλετε”, που άκουσα στην Πολωνία και στη Σλοβακία τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο, και σε μία πιο “λάιτ” παράλλαξή του στην Ουκρανία, στη Γερμανία, και στην Τσεχία. Δεν το άκουσα εδώ, επειδή ο κόσμος ξέρει ότι δεν είναι η τεμπελιά των κατοίκων μίας χώρας που μπορεί να την οδηγήσει στο πώς είναι σήμερα η Ελλάδα, ή στο πώς ήταν η Αργεντινή το 2001. Άλλα κουσούρια, ναι (για παράδειγμα, το να ζούμε πέρα από τις δυνατότητές μας, ξοδεύοντας περισσότερα απ' όσα βγάζουμε). Η τεμπελιά, επιχείρημα de mierda που με βγάζει από τα ρούχα μου όταν σκέφτομαι τους γονείς μου που δούλευαν από τα 12 τους μέχρι και μετά τα 65, και ζουν τώρα με μία (μία και για τους δύο, όχι ΑΠΟ μία, δική τους μακακία αυτή) σύνταξη ακόμη πιο de mierda, η τεμπελιά λοιπόν, όχι... Ανακεφαλαιώνοντας, αισθάνομαι ότι με τους Αργεντινούς έχουμε το “δέσιμο” που έχει ένας πρώην πολύ σοβαρά ασθενής, ο οποίος βρίσκεται ακόμα στη φάση της αποθεραπείας, έχοντας αφήσει όμως τα πολύ-πολύ χειρότερα πίσω του, με κάποιον που αντιμετωπίζει την ίδια ακριβώς πολύ σοβαρή ασθένεια, που είναι ήδη “βαριά”, χωρίς όμως ακόμα να έχει φθάσει στο “πιο βαριά δε γίνεται, από εδώ και πέρα μόνο καλύτερα μπορούν να πάνε τα πράγματα”. Έτσι το βλέπω, έτσι το αισθάνομαι, από αυτά που μου λένε, και από τη χροιά της φωνής τους...

Χαιρετίσματα από Μπουένος Άιρες, κι ευχαριστίες σε όλους σας που με διαβάζετε.

 

[soudianos]

υπάρχει ακόμα το Enstancia;;