Ινδία Μπανγκλαντές Οι πέντε από τις επτά αδελφές, μια ξαδέρφη και η Ντάκα

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12: Τα μενίρ, ο ποταμός Dawki, κόμμα-διαμάντι, το καθαρότερο χωριό της Ινδίας και οι ζωντανές γέφυρες από ρίζες δέντρων

Έπρεπε να φύγουμε νωρίτερα για να αποφύγουμε την κίνηση, μιας που είχαμε πάρα πολλά να δούμε σήμερα, οπότε η καλή αλλά αυταρχική κυριούλα μας κανόνισε πρωινό σε πακέτο. Το οποίο ήταν πολύ τίμιο με σαντουιτσάκια, χυμό και 4 βραστά αβγά περικαλώ συν αξιοπρεπές κεκάκι.

Στο όλο σημερινό εγχείρημα είχα συμπεριλάβει κι ένα αρχαιολογικό μνημείο που βρήκα στο nomadmania το οποίο απαιτούσε μια μικρή παράκαμψη, προτείναμε στον Άλεξ να μας κι εκεί με ένα μπόνους 5€ έξτρα και φυσικά δέχθηκε. Ωραίος τύπος ο Άλεξ, χαλαρός, σήμερα πιάσαμε περισσότερο κουβέντα κι έπεσε κι αρκετό τρολάρισμα. Αααααααν ποτέ κανείς βρεθεί στο Shillong (απίθανο το έβλεπα, αλλά αφού πήγε άλλο μέλος αυτή την εβδομάδα στο Kaziranga γιατί να μη βρεθεί και κάποιος να πάει στο Shillong; ) αφήνω και το whatsapp του γιατί το παιδί ήταν εξαιρετικό: +916009585595 .

Λοιπόν ο αρχαιολογικός χώρος είναι οι μονόλιθοι του Nartiang και βρήκα ένα άρθρο του BBC που με ιντριγkάρισε, ειδικά η μυθολογική εξήγηση για το πώς βρέθηκαν μαζεμένα εκατοντάδες μενίρ, το ψηλότερο των οποίων ξεπερνάει τα 8 μέτρα: μια μέρα ένας γίγαντας -υπάρχουν ενδείξεις πως το μεσαίωνα υπήρχαν κάτοικοι της Meghalaya που ήταν άνω των 2μ10!- επιστρέφοντας από το παζάρι βρέθηκε αντιμέτωπος με βροχή, ζήτησε μια ομπρέλα από την κόρη του τοπικού φύλαρχου, η οποία θέλοντας να δοκιμάσει τη δύναμή του του ζήτησε να κουβαλήσει ένα μονόλιθο και να χρησιμοποιήσει αυτόν ως προστασια από την ενοχλητική βροχή. Η πιο αληθοφανής εξήγηση είναι ότι τα μενίρ μάλλον είχαν χρήση μνημάτων αφού στη Meghalaya προ Βρετανών ήταν Ινδουιστές (σήμερα είναι Χριστιανοί κατά 75%) και αφού έκαναν καύση αντί για ταφή νεκρών είχαν επιλέξει τα μενίρ/μονολίθους ως μνήματα σε προγόνους με βαθμό ευγενείας ή αξιώματα, οπότε μάλλον πρόκειται για κάποιου είδους αρχαίο νεκροταφείο. Ε όχι τόσο αρχαίο, για το βασίλειο των Jaintia μιλάμε, άρα κάποια στιγμή γύρω στο 1500 μ.Χ . Υπάρχει και το ενδεχόμενο η αγορά να είχε μεταφερθεί εκεί αφού πολλά από τα μενίρ είναι παράλληλα προς το έδαφος κι η προφορική παράδοση λέει πως χρησιμοποιούνταν ως “ευλογημένοι” πάγκοι. Όπως και να είχε, το μέρος μου κέντρισε την περιέργεια και ποτέ δε χάνω ευκαιρία για αρχαιολογικό χώρο, όσο “ασήμαντος” κι αν είναι.

Δεν περίμενα και πολλά από το χώρο και η είσοδος μάλλον πάρκο θύμιζε αλλά ήταν εντυπωσιακό πόσα ήταν τα μενίρ και μας φάνηκε και αρκετά ατμοσφαιρικό, μέχρι που έσκασαν μύτη δυο αγελάδες, Ινδία είσαι αφού. Flashback: Πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια στην αγαπημένη, κατεβαίνοντας από μια νταλίκα-cum-λεωφορείο καθοδόν για το ναό με τους αρουραίους παραπάτησα και με το σάκο στην πλάτη έσπασα τον αστράγαλό μου. Με μετέφεραν κάτι περαστικοί σε ένα νοσοκομείο ο Θεός να το κάνει, οπού κανείς (στην Ινδία!) δε μιλούσε Αγγλικά ούτε καν οι νοσοκόμοι, έκανα ό,τι παντομίμα υπάρχει προσπαθώντας να τους πω να μου φέρουν πάγο, όταν ήρθε ο γιατρός 4 ώρες αργότερα είχε πετάξει το πουλάκι, ο αστράγαλός μου είχε γίνει σα μπάλα και μωβ και επί 10 μέρες δε με άφηναν να πετάξω. Αυτό που θυμάμαι περισσότερο απ' όλα δεν είναι ότι πήγα στο τσεκ-ιν στο αεροδρόμιο πηδώντας στο ένα πόδι με το σάκο μου στην πλάτη, αλλά την αγελάδα που μπήκε στο θάλαμο του νοσοκομείου, έκανε μια ωραία βόλτα όσο εξηγούσα ότι θέλω πάγο, ice, μπρρρρ, cold, you know like beer, ρε φέρτε έστω μια kingfisher, μου έριξε ένα βλέμμα αποδοκιμασίας κι έφυγε. Σε κανένα δε φάνηκε περίεργο που μια αγελάδα έσκασε μύτη σε ένα θάλαμο νοσοκομείου, οπότε γιατί όχι και σε αρχαιολογικό χώρο;

Τέλος πάντων, το μέρος ήταν όμορφο, προκαλούσε μια περιέργεια, είσοδος δεν υπήρχε, ούτε ψυχή τριγύρω παρότι βρίσκεται σε κατοικημένη περιοχή. Πολύ όμορφη off the beaten track επιλογή. Ο Άλεξ μας πρότεινε να επισκεφθούμε και έναν ναό ονόματι Jayanti, μεγάλης σημασίας για τους ινδουϊστές και φυσικά πήγαμε κι εκεί. Για εξακοσίων ετών ναός θα μπορούσε να είναι και εντυπωσιακότερος, προφανώς έχει ανακατασκευαστεί. Ελάχιστος ο κόσμος, χαριτωμένος ο ναός, μέχρι εκεί.

Σειρά είχε ο ποταμός Dawki. Είχα δει φωτογραφίες, παρότι τις αποφεύγω φανατικά, όπου οι βάρκες που βρίσκονταν στο νερό φαίνονταν να αιωρούνται, τόσο καθαρά φαίνονταν τα νερά. Κρατούσαμε μια πισινή βέβαια, για την Ινδία μιλάμε, πόσο καθαρά να είναι; Αν και για να είμαστε ειλικρινείς οι αδελφές που είδαμε πεντακάθαρες ήταν για τα δεδομένα της Ινδίας, ακόμη και χωρίς να τις συγκρίνουμε με τη βασίλισσα της μπίχλας Ντάκα.

Οδεύοντας προς τον ποταμό είδα ένα θέαμα που δεν έχω ξαναδεί: ατελείωτες -μα ατελείωτες- νταλίκες σταματημένες, φορτωμένες με κοτρώνες. Δεν ήταν απλά εκατοντάδες, μπορεί να έφταναν και τις χιλιάδες. Ο Άλεξ δεν ξαφνιάστηκε καθόλου: “Α έτσι είναι πάντα, πάνε στα σύνορα με το Μπαγκλαντές, για απόσταση 50 χιλιομέτρων κάνουν 7-8 ώρες σε μια καλή μέρα, σε κακές μέρες κοιμούνται ένα και δυο βράδια μέσα στη νταλίκα”, μας είπε με απόλυτη φυσικότητα. Ξανακοίταξα την ατελείωτη ουρά που μετρήσαμε πως ήταν 9-10 χλμ. “Συγγνώμη, όλο αυτό γίνεται για να μεταφέρουν πέτρες δηλαδή;”, ρώτησα νομίζοντας ότι δεν κατάλαβα καλά. “Nαι, στο Μπαγκλαντές τις πάνε, δεν έχουν πέτρες εκεί”, είπε συνεχίζοντας να οδηγεί αμέριμνος. Από καθαρή διαστροφή έψαξα online και βρήκα πολλές αναφορές, μάλιστα διαπίστωσα πως υπάρχει σοβαρό θέμα με τα παράνομα λατομεία στους λόφους Garo

PIL in High Court against illegal quarries in Garo Hills - The Shillong Times

κι ότι υπάρχει και μαφία “εξαγωγής κοτρώνας”. Τι να πω, για να το λένε οι Shillong Times έτσι θα' ναι. Καλά αυτό το Μπαγκλαντές τόσο μουτζωμένο πια, ούτε κοτρώνες δεν έχουν οι άνθρωποι;

Τέλος πάντων, ως μικρό όχημα μας επηρέασε λιγότερο η κίνηση και φτάνοντας στη γέφυρα του ποταμού Dawki είχαμε και την πρώτη θέα. Όντως φαινόντουσαν καθαρά τα νερά, αλλά όχι πια και τόοοοσο. Αλλά το εντυπωσιακό ήταν πως από τη μια (την απέναντι από εμάς) όχθη του ποταμού υπήρχε ένα τεράστιο πλήθος με χιλιάδες κόσμου, ενώ από τη “δική μας” πλευρά τα πράγματα φαίνονταν πιο ήσυχα, τακτοποιημένα, με κάποιους να κάνουν βαρκάδα, λίγους μικροπωλητές να έχουν στήσει πάγκους με φαγητά και το τοπίο με τους ψηλούς λόφους να είναι πιο πράσινο κι επιβλητικό. “Εκεί απέναντι γιατί έχει τόσο κόσμο;” ρώτησα. Η απάντηση που πήρα ήταν μονολεκτική: Μπανγκλαντές. Απέναντι είναι το Μπανγκλαντές. Πολυκοσμία ακόμη και στην παραλία του ποταμού.

Ο Άλεξ πάρκαρε απρόσμενα εύκολα, μας υπέδειξε πού βρισκόταν η σκάλα που έπρεπε να κατέβουμε και γρήγορα βρήκαμε μια πιρόγα την οποία κλείσαμε και για μια ώρα, να κάνουμε κι εμείς βαρκάδα σε αυτόν τον ποταμό. Ο νεαρός βαρκάρης μας πήγε πρώτα στην απέναντι όχθη και πρακτικά βρισκόμασταν στα ύδατα του Μπανγκλαντές. Πλησιάζοντας πια φαινόταν καθαρότερα το πλήθος, τα αμέτρητα λάστιχα φορτηγού που χρησιμοποιούσαν σα … ροζ φλαμίνγκο και κάποιοι από το πλήθος, λίγοι συγκριτικά, που έκαναν μπάνιο, οι λιγοστές γυναίκες με τα ρούχα τους φυσικά. Ζωηρή έως φασαριόζικη η λαοθάλασσα, μπουγελώνονταν μεταξύ τους κάποιοι, οι πιρόγες τους αισθητά πιο φτωχικές από αυτές των Ινδών, μερικοί είχαν μπει σε 2-3 τεράστιες διαφανείς μπάλες κι επέπλεαν πάνω στο νερό. Στην όχθη ο συνωστισμός ήταν τέτοιος που νόμιζες που στέκονταν 20 κάτω από κάθε ομπρελίτσα παραλίας. “Δεν επιτρέπεται να αποβιβαστούμε από τη μεριά του Μπανγκλαντές, ούτε αυτοί να έρθουν στην Ινδία”, μας διευκρίνισε ο βαρκάρης. Κατανοητό, τι έλεγχος να γίνει σε ποταμίσια σύνορα άλλωστε, χώρια που οι σχέσεις ανάμεσα στις δυο χώρες είναι χάλια τελευταία.

Ο βαρκάρης έκανε αναστροφή και κατευθύνθηκε στην πλευρά της Ινδίας. Σχετική ησυχία, λίγος ο κόσμος, πιο όμορφη η θέα και των λόφων αλλά και της γέφυρας, είδαμε και κάποιες κυρίες να πλένουν τα ρούχα τους στο ποτάμι σε βιβλικές σχεδόν εικόνες, αλλά άλλαζε και το χρώμα του νερού που γινόταν πολύ πιο καθαρό, έως σμαραγδί σε σημεία. Μου έκαναν εντύπωση κάποιες σκηνές κι έμαθα πως είναι κατασκηνωτές. Αυτό πρέπει να είναι κάτι σαν τη Γαύδο των Ινδών, σκέφτηκα. Κάποιοι ελάχιστοι Ινδοί έκαναν μπάνιο και περάσαμε από δίπλα τους, ένας πατέρας είχε βάλει στο κεφάλι του την κορούλα του και χαχάνιζαν. Ωραίες στιγμές, σχεδόν γαλήνιες. “Μήπως να το δοκιμάσουμε να περάσουμε τα σύνορα στο Μπανγκλαντές οδικώς μετά;”, τρολάρισα τον Α που μου γρύλισε ένα “να μου λείπει”. Εγώ πάντως θα ξαναπάω στο Μπανγκλαντές, μου έμειναν αρκετά να δω, αλλά δε νομίζω να δεχθεί να έρθει ο Α, κάπου ανάμεσα στην ηχορύπανση, την πολυκοσμία, τη βρώμα, την κίνηση και την έλλειψη σημαντικών αξιοθεάτων, του άφησε τραύμα το συμπαθές Μπανγκλαντές.

Μια πιρόγα με Ινδούς μας πλησίασε και μας έβγαλαν φωτογραφίες, όπως κάναμε κι εμείς με τους χαμογελαστούς ανθρώπους, για τους οποίους σκέφτηκα ότι αυτές μπορεί και να είναι οι διακοπές τους, μια βαρκάδα σε ένα χαριτωμένο τοπίο και ίσως κάμπινγκ πάνω σε δυο βράχια. Ζάμπλουτοι είμαστε στην Ελλάδα, μην τα ξαναλέμε. Είχε έρθει η ώρα να κατεβούμε εκεί που ήταν οι μικροπωλητές. Ο δυνατός ήλιος μου είχε προκαλέσει δίψα κι είπα να πιω μια μανταρινάδα. Αναθάρρησε κι ο Α που με είδε να την πίνω με τη μία και ζήτησε κι αυτός. Σχηματίστηκε μια μικρή ομήγυρη γύρω μας και μιας που οι περισσότεροι μιλούσαν Αγγλικά, μας έπιασαν κουβέντα. Μάθαμε από μια ενθουσιασμένη μανταριναδοπωλήτρια πως σε δυο μέρες είχες εκλογές στην πολιτεία και πως το κόμμα που υποστήριζε ήταν το Mao Lin Lai, αν τα γράφω καλά, για το οποίο μας είχε μιλήσει με θέρμη και ο Α. “Θα αλλάξει όλη τη Meghalaya, να φύγουν οι κλέφτες που κυβερνάνε”, μου είπε βέβαιη κι έγνεφαν όλοι δίπλα της. Ένας βαρκάρης αναθάρρησε κι αυτός και ήθελε να βάλω να δω τα βίντεό του στο youtube στα οποία τραγουδάει για τον ποταμό Dawki, προφανώς πάνω στην πιρόγα του. Δε μου αρέσει να βλέπω βίντεο γενικώς αλλά και να ήθελα οι κυριούλες του Mao Lin Lai, που σημαίνει “διαμάντι”, δε θα με άφηναν, γιατί επέμεναν ότι έπρεπε να μας μαγνητοσκοπήσουν να λέμε ότι θα κερδίσει το Mao Lin Lai, ζήτω το διαμάντι, power στους ντόπιους κι άλλα τέτοια. Το κάναμε για το χαβαλέ κι ήταν όλες ευχαριστημένες, παίζει και να γίναμε viral στη Meghalaya με τα ξεφτιλίκια μας. Για την ιστορία, πρόκειται για τοπικό/εθνικιστικό κόμμα, που φιλοδοξούσε να εκθρονίσει το κυβερνητικό κόμμα και τελικώς δεν τα κατάφερε. Κατά τον Άλεξ όμως και το κόμμα που κέρδισε δεν είναι κακό, κι ας μην είναι διαμαντένιο, “είναι νέο κόμμα, δεν είναι διεφθαρμένοι σαν τους προηγούμενους” μου έγραψε όταν το ρώτησα για τα αποτελέσματα λίγες μέρες αργότερα.

Μπήκαμε ξανά στην πιρόγα, αφήνοντας τους τόσο φιλόξενους πολιτικοποιημένους ντόπιους, ανεβήκαμε τα σκαλάκια και συνεχίσαμε με τον Άλεξ. Κινηθήκαμε για μερικά χιλιόμετρα κατά μήκος του συρματοφράχτη που χωρίζει τις δυο χώρες, όπου η παρουσία του στρατού πάντως ήταν χαλαρή και σε λίγο φτάσαμε, απογευματάκι πια, στο Mawlynnong, το καμάρι της Meghalaya, “το καθαρότερο χωριό στην Ινδία” κατά πολλούς, άλλοι το τραβάνε και το αποκαλού καθαρότερο όλης της Ασίας. Μου φάνηκε λίγο heavy να είναι καθαρότερο από οτιδήποτε στην Ιαπωνία αλλά μια περιέργεια την είχα. Ο Άλεξ μας άφησε στο (οργανωμένο, καθαρό) πάρκινγκ του χωριού που μάλλον προσελκύει αρκετούς Ινδούς επισκέπτες, παρότι δεν ήταν και ΣΚ.

Για να είμαστε ειλικρινείς, το χωριό είναι πολύ περιποιημένο και χωρίς ίχνος σκουπιδιού. Τα κτίριά του, όλα χαμηλά, η πιο χαριτωμένη εκκλησία που είδαμε στη χώρα, μικρά σπιτάκια με προσεγμένα παρτέρια, παιδάκια που έπαιζαν ποδόσφαιρο σε όμορφες συνθήκες και μηδαμινή παρουσία αυτοκινήτων συνέθεταν ένα διαφορετικό σκηνικό. Είχε και κάποιες κοπελίτσες που πουλούσαν ένα σνακ που ήταν σαν μια μπαλίτσα από γκοφρέ, μέσα στην οποία έβαζαν μια spicy σουπίτσα και λίγη πατάτα με κρεμμύδι, αρκετά νόστιμο. Αφού έφαγα και δεύτερο, βεβαιώθηκε ο Α πως δεν είναι δηλητηριώδες και πήρε κι αυτός. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας και μας άρεσε το χωριουδάκι, που είχε ψάθινα καλαθάκια παντού, ώστε ο κόσμος να κάνει το αυτονόητο, να μην πετάει τα σκουπίδια κάτω, κάτι το αυτονόητο, που σε αυτή τη χώρα όμως καθιστούσε το Mawlynnong αξιοθέατο, πράγμα που μου φάνηκε και λίγο λυπηρό.

Ε είχε έρθει η ώρα να δούμε και μια “ζωντανή γέφυρα”, που μάλιστα βρισκόταν μόλις 2 λεπτά με το αυτοκίνητο μακριά. Όχι τη double decker που απορρίψαμε λόγω των 2600 σκαλιών, αλλά μόλις ξεπρόβαλλε μπροστά μας περπατώντας το μονοπατάκι, μου ζωγράφισε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο. Τι ομορφιά είναι αυτή! Living root bridge όνομα και πράγμα, προφανώς φτιαγμένη πάνω από ποτάμι, αλλά με την ιδιαιτερότητα πως ήταν σχεδόν φυσική, όπως και όλες τους (είναι πάνω από 100) : οι Khasi και οι Jaintia έχουν αναπτύξει μια τεχνική εδώ και 200 χρόνια περίπου ώστε να “κατευθύνουν” τις τεράστιες ρίζες ενός δέντρου της οικογένειας του φύκου με τέτοιο τρόπο που να σχηματίζονται γέφυρες μάλλον πιο ανθεκτικές από τις συμβατικές στις απίστευτες βροχοπτώσεις και πλυμμήρες που πλήττουν την πιο βροχερή περιοχή του κόσμου. Το θέαμα είναι απλά φανταστικό και πολύ θα ήθελα να μπορούσαμε να επισκεφθούμε κι άλλες τέτοιες γέφυρες, αλλά έπρεπε να φύγουμε, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και πήραμε το δρομο της επιστροφής, γλιτώνοντας μάλιστα τα χειρότερα της κίνησης.

Φάγαμε πάλι στο ξενοδοχείο και απογοητευτήκαμε όταν μας είπε ο Άλεξ πως δε θα μπορούσε την επόμενη να μας πάει στο Guwahati επειδή οι πινακίδες του τού επιτρέπουν να κινείται μόνο εντός της Meghalaya και το Guwahati είναι πάλι στο Assam δυστυχώς. Τον αποχαιρετήσαμε, φάγαμε και ξεκουραστήκαμε πριν πέσουμε για ύπνο, με τον Α να διαβάζει για την επερχόμενη δουλειά του κι εμένα να κρατάω σημειώσεις για να μπορέσω να γράψω ιστορία μετά από τόσο καιρό στο Travelstories.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 19
• 20
• 21
• 22
• 23
• …

  Go to chapter

  Go
• 41

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 21 of 41

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sassenach77]

ξεχασμένες περιοχές της Ινδίας

Δεν κατάλαβα ποιες ήταν οι αδερφές στην αρχή και ο νους μου πήγε με αυτό που διάβασα σε Λαντάκ και Κασμίρ που τις έχω μια καούρα αυτές τις περιοχές.... Μου κάνουν όμως και αυτές που πήγες! Άντε γράφε, αναμένω!

 

[varioAthens]

Kι εγω που νομιζα οτι το Νταρτζιλινγκ και το Σικκιμ ηταν ο,τι πιο outsider για Ινδια... Για παμε! Περιμενω με ενδιαφερον!

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ​

Με δυο λέξεις: πολύ χαμηλές. Η βασική μου προσδοκία ήταν να επιστρέψω στην αγαπημένη μου Ινδία, που μου είχε λείψει και να δω νέα μέρη. Θα απογοητευόμουν μόνο αν οι επαρχίες που θα επισκεπτόμουν αποδεικνύονταν υπέρ του δέοντος τουριστικές κι αν περνούσα άσχημα για κάποιο λόγο (ασθένεια, υπερβολικά κακός καιρός κλπ).

Από τη Ντάκα ως πόλη δεν περίμενα πολλά, πλην χρώματος και καλού φαγητού, είχα όμως απαιτήσεις από την εγκαταλελειμμένη πόλη του Panam στο Sanargaon. Ανέμενα μπόλικη βρωμιά, ελάχιστα πράγματα από αρχιτεκτονική και είχα μια ανησυχία για τις βίαιες αναταραχές (και) των προηγούμενων ημερών.

Το Majuli περίμενα να είναι ένα κάπως παραδεισένιο μέρος, αισθητά καθαρότερο από τη “συνήθη” Ινδία, το Sivasagar να έχει τα πιο ενδιαφέροντα αρχαία του ταξιδιού (αλλά όχι να είναι και το Angkor Wat) και τη Jorhat να είναι μια άσχημη αλλά γαστρονομικά ενδιαφέρουσα μεγαλούπολη. Για το Kaziranga, ένα ενδιαφέρον σαφάρι, τίποτε περισσότερο αλλά και τίποτε λιγότερο.

Στη Meghalaya περίμενα να δω ενδιαφέροντα και καταπράσινα τοπία, κάποιες φυλές, να ενθουσιαστώ με τις γέφυρες από τις ρίζες δέντρων, αλλά και να γίνω μούσκεμα και να σιχτηρίσω.

Η Agartala περίμενα να είναι από τις ευχάριστες εκπλήξεις σε ό,τι αφορά τις πόλεις, είχα μια ελπίδα ότι το Unakoti θα είναι ένας κάπως υποτιμημένος αρχαιολογικός χώρος και ότι θα έτρωγα πολύ ωραία.

Η λίμνη Loktak περίμενα να είναι το ωραιότερο τοπίο του ταξιδιού, από το Imphal δεν περίμενα τίποτε απολύτως, μάλλον μια διεκπεραιωτική στάση.

Στο Nagaland περίμενα πώς και πώς το φεστιβάλ κι ενδεχομένως και κάποια ξεχασμένα χωριά με φυλές.

Τέλος, χαμηλά είχα τη μπάλα για την Καλκούτα, μια πόλη που απ' όσα διάβασα δεν είχε τίποτε τραχταντά αξιοθέατα, αλλά ωραίο θα ήταν να κλείσω το ταξίδι με μια μεγαλούπολη-τερατούπολη, όπου περίμενα περισσότερη βρώμα και φτώχεια από παντού αλλά και πολλές επιλογές για καλό φαγητό.

Με δυο λόγια, οι προσδοκίες ήταν να δω αυθεντικά μέρη, μάλλον ελάχιστους ή κανένα τουρίστα, να φάω καλά, να πάρω μια ωραία δόση εντελώς εναλλακτικής Ινδίας και να είμαι ανοιχτός σε ευχάριστες εκπλήξεις. Είχα μια ανησυχία για τις άδειες γιατί παρότι κάποιες αναφορές έλεγαν ότι στις περισσότερες επαρχίες δε θα χρειαζόμουν άδειες ή θα τις έβγαζα επιτόπου, σε άλλα σημεία διάβαζα πως τουλάχιστον για Nagaland και Manipur οι έλεγχοι ήταν έντονοι κι όποιος δεν είχε άδεια απομακρυνόταν πάραυτα. Θα βλέπαμε. Ό,τι είναι να' ρθει θε να'ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει, που έλεγε κι ο γενναίος αρχηγός Μαζεστίξ, ο μόνος Γαλάτης που δε φοβόταν μην του πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.

Ξεκινάμε.

 

[Smaragda53]

Μας είχες λείψει!

 

[Yorgos]

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: Το πλυντήριο, το κάρμα, η φάρσα και ο γουρλωμάτης​

Την προηγούμενη του ταξιδιού στα ΗΑΕ (που προηγήθηκε του Μπανγκλαντές-Ινδία) μετακομίσαμε σε άλλο διαμέρισμα στην Αθήνα, οπότε δεν είχα “μάθει” ακόμη το νέο σπίτι. Με το που επιστρέψαμε μια εβδομάδα αργότερα, πήγαμε στο νέο σπίτι και το επόμενο απόγευμα έπρεπε να πετάξω προς Ντάκα με τη λατρεμένη Turkish. Κοινώς, είχα περίπου 16 ώρες για να βάλω ένα πλυντήριο και να πακετάρω τα καθαρά μου ρούχα πριν πετάξω για Ντάκα. Ευκολάκι ε;

Το “νέο” πλυντήριο όμως αποφάσισε να πάρει την πρωτοβουλία να κάνει μια πλύση τριών ωρώναντί για μιας που έκανε το "παλιό", προφανώς γιατί κάτι πάτησα λάθος. Επειδή δεν προλάβαιναν να στεγνώσουν στο μπαλκόνι, είπα να δοκιμάσω το στεγνωτήριο του πλυντηρίου. Το οποίο... έκανε 4 ώρες, οπότε κι έπεσα για ύπνο. Κι όταν ξύπνησα... δεν άνοιγε η πόρτα του πλυντηρίου. Σε μια Ross Geller in the spray tan place σκηνή (

), κι ενώ είχα απελπιστεί πως η πόρτα του πλυντηρίου δε θα άνοιγε ποτέ, εμφανίστηκε η κοπέλα μου που πάτησε δυο κουμπιά και ως δια μαγείας... το πλυντήριο ξεκίνησε... άλλo ένα τετράωρo πρόγραμμα στεγνώματος, χωρίς να σταματάει. Το έβγαλα από την πρίζα, του έδωσα κλωτσιές, πάτησα ό,τι κουμπί είχε, αλλά αυτό επέμενε: με το που ξανάπαιρνε μπρος συνέχιζε το τετράωρο στέγνωμα με την πόρτα του πεισματικά κλειστή. Επιτέλους τελείωσε 2 ώρες πριν φύγω για το αεροδρόμιο. Αλλά η πόρτα πάλι δεν άνοιγε. Αποφάσισα να πατήσω το ένα κουμπί που δεν είχα πατήσει και... ξανάρχισε την πλύση, αυτή τη φορά 60 λεπτών. Το πήρα απόφαση ότι θα πήγαινα στο Μπανγκλαντές με τα ρούχα που φορούσα μόνο και θα αγόραζα εκεί ρούχα. Η δε κοπέλα μου απεφάνθη πως αυτά συμβαίνουν επειδή “προχθές μίλησες άσχημα σε μια κυρία στο τηλέφωνο”. Προσπάθησα να την πείσω πως το πλυντήριο δεν μπορεί να είναι η εκδίκηση του κάρμα μιας κυρίας που με πήρε για τρίτη σερί μέρα να μου πουλήσει κρυπτονομίσματα και πως δεν παύει να είναι συσκευή, άρα έχει κάποιο προγραμματισμό, που απλά πρέπει να βρούμε. Με κοίταξε θλιμμένη στα μάτια και μου είπε αργά και ζοφερά “δεν έπρεπε να της μιλήσεις άσχημα. Οι θεοί αποφάσισαν πως η τιμωρία σου είναι να μην πας στο ταξίδι. Σε παρακαλώ μην πας. Den eprepe les kakes lexeis se afti kyria sto telefono”. Μάταια προσπάθησα να την πείσω πως αυτές οι δεισιδαιμονίες δε συνάδουν με την επιστημόνική της κατάρτιση, “δεν μπορεί να το πιστεύεις αυτό”, αλλά ήταν ανένδοτη: το πλυντήριο αποτελεί την έκφραση κάποιας ανώτερης δύναμης που δεν κατανοώ με το στενό μου ευρωπαϊκό εγκέφαλο. Έκανε μεταβολή κι έφυγε απογοητευμένη κουνώντας το καλυμμένο με ένα πολύχρωμο φουλάρι κεφάλι της, απορώντας που μετά από τόσα χρόνια δεν έχω καταλάβει ότι τα σημάδια των θεών είναι ανώτερα των ποταπών οδηγιών ενός εγχειριδίου οικιακής συσκευής που συναρμολογήθηκε σε κάποιο άψυχο καπιταλιστικό εργοστάσιο της Νοτίου Κορέας. Η πραγματική εξήγηση βρίσκεται στο κάρμα, τη σαντερία ή έστω στην υπερφυσική επικοινωνία με τη φύση, ποτέ στη λογική, ή τους αριθμούς. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε ο ένας για τον άλλον ότι ζει κατά τύχη. Καλά να είμαστε κι αγαπημένοι κι ας μείνουν αγεφύρωτα αυτά.

Απέμενε μια ώρα πριν την αναχώρηση για το αεροδρόμιο κι έκανα μια απέλπιδα προσπάθεια να ανοίξω την τιμημένη πόρτα, τουλάχιστον βρήκα το εξπρές πρόγραμμα στεγνωτηρίου και κατάφερα να στεγνώσω τα ρούχα μέσα σε 45 λεπτά... αλλά η πόρτα πάλι δεν άνοιγε. Πήρα το σάκο μου άδειο και βρίζοντας φόρεσα τα παπούτσια μου για να φύγω. Επέστρεψα στην κουζίνα για να πιω ένα ποτήρι νερό... για να διαπιστώσω πως η πόρτα του πλυντηρίου είχε ανοίξει μόνη της και τα ρούχα μου ήταν ζεστά, έως καυτά. Ο θεός των ταξιδιών ή έστω των πλυντηρίων με λυπήθηκε και θα πήγαινα στο Μπαγκλαντές με ρούχα. Plot twist: μέχρι σήμερα δεν έχω βρει πώς δουλεύει το πλυντήριο και φυσικά δεν έχω ξαναχρησιμοποιήσει το σατανικό του στεγνωτήριο. Και ακόμη πιο φυσικά και νομοτελειακά σήμερα με ξαναπήραν από το ίδιο “ανταλλακτήριο κρυπτονομισμάτων” και τους ξέχεσα και πάλι, οπότε ενδεχομένως αύριο να μην ανοίγει η πόρτα του ψυγείου ή να μου καεί το λάπτοπ, σύμφωνα με την κοσμοθεωρία της Χ.

Πήγα τρέχοντας μέχρι το μετρό του οποίου ... είχε διακοπεί η λειτουργία του λόγω φάρσας. Έλεος. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι όντως κάποιοι θεοί ήθελαν να με προειδοποιήσουν να μην πάω στο Μπανγκλαντές, έτσι κι αλλιώς οι οιωνοί ήταν κακοί: καλός φίλος που είχε πάει λίγους μήνες πριν είχε γίνει μάρτυρας ανεξέλεγκτης βίας με αρκετούς νεκρούς, καμένα μαγαζιά και πολυήμερο πλιάτσικο και βανδαλισμούς κατά Ινδουιστών (2024 Bangladesh anti-Hindu violence - Wikipedia), ενώ δυο μήνες πριν φύγω η βία αναζωπυρώθηκε, πράγμα που συνεχίζεται δυστυχώς και τώρα (

). Περίμενα 25 λεπτά και τελικώς το μετρό για το αεροδρόμιο ήρθε κι εγώ άνοιξα το βιβλίο του Χόρχε Σάντσεθ για να απασχολήσω το μυαλό μου και να μην κοιτάω το ρολόι μου κάθε λίγα δευτερόλεπτα. Απορροφήθηκα τόσο που αφηρημένος... κατέβηκα στο Κορωπί οπότε άρχισα να σιχτιρίζω τον εαυτό μου, αλλά τελικώς έφτασα στο αεροδρόμιο οριακά για προλάβω και κάποια λεπτά στο lounge.

Αποσκευή δεν είχα να παραδώσω (σε αντίθεση με το σύντροφο Α που είχε κάνει ήδη checkin), χαιρετίσαμε μια καλή συνάδελφο που πετύχαμε επιτόπου και θα πετούσε στην ίδια πτήση μέχρι την Κωνσταντινούπολη (“στο Μπαγκλαντές πάτε; μπούχαχα, πώς σας ήρθε αυτό ρε τσακάλια;”) οπότε πήγαμε βουρ για το lounge ώστε να προλάβουμε να χλαπακιάσουμε σπανακοπιτάκια, μπουγάτσες και γιαουρτάρες με μέλι και φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη χωρίς παρατράγουδα. Πήγαμε και στο εκεί lounge, στην είσοδο του οποίου η κυριούλα με κοίταξε και μου είπε “Εεεεεε υπάρχει μια αλλαγή κύριε...”. Είχε δίκιο η Χ; Δεν έπρεπε να αποκαλέσω την cryptostalker “malakismeni”; Ακυρώθηκε η πτήση μας; Έγινε καμιά απεργία; Κάηκε η Ντάκα από φανατικούς μουσουλμάνους; Μίλα Βίρνα! “Ξέρετε... πρέπει να σας δώσω άλλο boarding pass, η πτήση σας είναι overbooked και σας έχουν μεταθέσει στη business class”. Η πίστη μου στον ορθολογισμό αποκαταστάθηκε. Όπως και η πίστη του Α στην κωλοφαρδία, αφού πριν μπούμε στο αεροσκάφος του ανακοινώθηκε πως θα γίνει upgrade για τη business και αυτός, παρότι ούτε gold είναι ούτε είχαμε κάνει μαζί κράτηση, μάλλον όποιον βλέπουν λευκό του δίνουν προτεραιότητα.

Πολύ άνετη η business, δεν έχω παράπονο. Το φαγητό δεν το δοκίμασα γιατί η θέση μου γινόταν κρεβάτι με πλήρη οριζοντίωση και μασάζ στην πλάτη και έγινε αυτό που δεν έχει συμβεί εδώ και 22 χρόνια: κοιμήθηκα σε πτήση. Πριν με πάρει στην αγκαλιά του ο Μορφέας μίλησα λίγο με τον κύριο που καθόταν δίπλα μου, έναν Μπανγκλαντεσιανό από τις ΗΠΑ που πήγαινε στη Ντάκα για να “αποκτήσει κάποια κτίρια”, με την ίδια ευκολία μάλλον που πάω εγώ στο σουβλατζίδικο να πάρω πιτόγυρα. Τον ρώτησα πως είναι η τρέχουσα κατάσταση στη Ντάκα και μου είπε “μην ακούτε την ινδική προπαγάνδα. Ακόμη κι εντός Μπαγκλαντές κάποιοι ακούν αυτές τις ανοησίες. Να ξέρετε, τα επεισόδια τα κάνουν πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών του Modi”, είπε και γούρλωσε τα μάτια.

Κοιμήθηκα. Το οποίο δε συμβαίνει ποτέ σε αεροπλάνο, ούτε για ένα λεπτό. Το momentum είχε αλλάξει. Το ταξίδι θα ήταν επικό, θεϊκό, μοναδικό. Ή μήπως όχι; “Welcome to Dhaka!” είπε ο διπλανός μου με λιγότερο γουρλωμένα μάτια αυτή τη φορά. Για να δούμε τι θα δούμε.

 

[evaT]

Είχε δίκιο η Χ; Δεν έπρεπε να αποκαλέσω την cryptostalker “malakismeni”;

Καλά της έκανες, χάλια η αγορά στα κρύπτο ρώτα να μάθεις πόσα έχασε κόσμος με τις malakies του Τραμπ!

Κατά τ άλλα εγώ σε διαβάζω για πόλεις που δεν έχω ακούσει ποτέ και ούτε υπήρχε περίπτωση να ακούσω, ακόμα κ αν γράψεις για το μάνουαλ του στεγνωτηρίου πάλι θα τα διαβάσω, σαν τον συγγραφέα σου το Σάντσεθ.

Φιλάκια στη Χ!

 

[ANASTAPAP]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: Το πλυντήριο, το κάρμα, η φάρσα και ο γουρλωμάτης​

Την προηγούμενη του ταξιδιού στα ΗΑΕ (που προηγήθηκε του Μπανγκλαντές-Ινδία) μετακομίσαμε σε άλλο διαμέρισμα στην Αθήνα, οπότε δεν είχα “μάθει” ακόμη το νέο σπίτι. Με το που επιστρέψαμε μια εβδομάδα αργότερα, πήγαμε στο νέο σπίτι και το επόμενο απόγευμα έπρεπε να πετάξω προς Ντάκα με τη λατρεμένη Turkish. Κοινώς, είχα περίπου 16 ώρες για να βάλω ένα πλυντήριο και να πακετάρω τα καθαρά μου ρούχα πριν πετάξω για Ντάκα. Ευκολάκι ε;

Το “νέο” πλυντήριο όμως αποφάσισε να πάρει την πρωτοβουλία να κάνει μια πλύση τριών ωρώναντί για μιας που έκανε το "παλιό", προφανώς γιατί κάτι πάτησα λάθος. Επειδή δεν προλάβαιναν να στεγνώσουν στο μπαλκόνι, είπα να δοκιμάσω το στεγνωτήριο του πλυντηρίου. Το οποίο... έκανε 4 ώρες, οπότε κι έπεσα για ύπνο. Κι όταν ξύπνησα... δεν άνοιγε η πόρτα του πλυντηρίου. Σε μια Ross Geller in the spray tan place σκηνή (

), κι ενώ είχα απελπιστεί πως η πόρτα του πλυντηρίου δε θα άνοιγε ποτέ, εμφανίστηκε η κοπέλα μου που πάτησε δυο κουμπιά και ως δια μαγείας... το πλυντήριο ξεκίνησε... άλλo ένα τετράωρo πρόγραμμα στεγνώματος, χωρίς να σταματάει. Το έβγαλα από την πρίζα, του έδωσα κλωτσιές, πάτησα ό,τι κουμπί είχε, αλλά αυτό επέμενε: με το που ξανάπαιρνε μπρος συνέχιζε το τετράωρο στέγνωμα με την πόρτα του πεισματικά κλειστή. Επιτέλους τελείωσε 2 ώρες πριν φύγω για το αεροδρόμιο. Αλλά η πόρτα πάλι δεν άνοιγε. Αποφάσισα να πατήσω το ένα κουμπί που δεν είχα πατήσει και... ξανάρχισε την πλύση, αυτή τη φορά 60 λεπτών. Το πήρα απόφαση ότι θα πήγαινα στο Μπανγκλαντές με τα ρούχα που φορούσα μόνο και θα αγόραζα εκεί ρούχα. Η δε κοπέλα μου απεφάνθη πως αυτά συμβαίνουν επειδή “προχθές μίλησες άσχημα σε μια κυρία στο τηλέφωνο”. Προσπάθησα να την πείσω πως το πλυντήριο δεν μπορεί να είναι η εκδίκηση του κάρμα μιας κυρίας που με πήρε για τρίτη σερί μέρα να μου πουλήσει κρυπτονομίσματα και πως δεν παύει να είναι συσκευή, άρα έχει κάποιο προγραμματισμό, που απλά πρέπει να βρούμε. Με κοίταξε θλιμμένη στα μάτια και μου είπε αργά και ζοφερά “δεν έπρεπε να της μιλήσεις άσχημα. Οι θεοί αποφάσισαν πως η τιμωρία σου είναι να μην πας στο ταξίδι. Σε παρακαλώ μην πας. Den eprepe les kakes lexeis se afti kyria sto telefono”. Μάταια προσπάθησα να την πείσω πως αυτές οι δεισιδαιμονίες δε συνάδουν με την επιστημόνική της κατάρτιση, “δεν μπορεί να το πιστεύεις αυτό”, αλλά ήταν ανένδοτη: το πλυντήριο αποτελεί την έκφραση κάποιας ανώτερης δύναμης που δεν κατανοώ με το στενό μου ευρωπαϊκό εγκέφαλο. Έκανε μεταβολή κι έφυγε απογοητευμένη κουνώντας το καλυμμένο με ένα πολύχρωμο φουλάρι κεφάλι της, απορώντας που μετά από τόσα χρόνια δεν έχω καταλάβει ότι τα σημάδια των θεών είναι ανώτερα των ποταπών οδηγιών ενός εγχειριδίου οικιακής συσκευής που συναρμολογήθηκε σε κάποιο άψυχο καπιταλιστικό εργοστάσιο της Νοτίου Κορέας. Η πραγματική εξήγηση βρίσκεται στο κάρμα, τη σαντερία ή έστω στην υπερφυσική επικοινωνία με τη φύση, ποτέ στη λογική, ή τους αριθμούς. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε ο ένας για τον άλλον ότι ζει κατά τύχη. Καλά να είμαστε κι αγαπημένοι κι ας μείνουν αγεφύρωτα αυτά.

Απέμενε μια ώρα πριν την αναχώρηση για το αεροδρόμιο κι έκανα μια απέλπιδα προσπάθεια να ανοίξω την τιμημένη πόρτα, τουλάχιστον βρήκα το εξπρές πρόγραμμα στεγνωτηρίου και κατάφερα να στεγνώσω τα ρούχα μέσα σε 45 λεπτά... αλλά η πόρτα πάλι δεν άνοιγε. Πήρα το σάκο μου άδειο και βρίζοντας φόρεσα τα παπούτσια μου για να φύγω. Επέστρεψα στην κουζίνα για να πιω ένα ποτήρι νερό... για να διαπιστώσω πως η πόρτα του πλυντηρίου είχε ανοίξει μόνη της και τα ρούχα μου ήταν ζεστά, έως καυτά. Ο θεός των ταξιδιών ή έστω των πλυντηρίων με λυπήθηκε και θα πήγαινα στο Μπαγκλαντές με ρούχα. Plot twist: μέχρι σήμερα δεν έχω βρει πώς δουλεύει το πλυντήριο και φυσικά δεν έχω ξαναχρησιμοποιήσει το σατανικό του στεγνωτήριο. Και ακόμη πιο φυσικά και νομοτελειακά σήμερα με ξαναπήραν από το ίδιο “ανταλλακτήριο κρυπτονομισμάτων” και τους ξέχεσα και πάλι, οπότε ενδεχομένως αύριο να μην ανοίγει η πόρτα του ψυγείου ή να μου καεί το λάπτοπ, σύμφωνα με την κοσμοθεωρία της Χ.

Πήγα τρέχοντας μέχρι το μετρό του οποίου ... είχε διακοπεί η λειτουργία του λόγω φάρσας. Έλεος. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι όντως κάποιοι θεοί ήθελαν να με προειδοποιήσουν να μην πάω στο Μπανγκλαντές, έτσι κι αλλιώς οι οιωνοί ήταν κακοί: καλός φίλος που είχε πάει λίγους μήνες πριν είχε γίνει μάρτυρας ανεξέλεγκτης βίας με αρκετούς νεκρούς, καμένα μαγαζιά και πολυήμερο πλιάτσικο και βανδαλισμούς κατά Ινδουιστών (2024 Bangladesh anti-Hindu violence - Wikipedia), ενώ δυο μήνες πριν φύγω η βία αναζωπυρώθηκε, πράγμα που συνεχίζεται δυστυχώς και τώρα (

). Περίμενα 25 λεπτά και τελικώς το μετρό για το αεροδρόμιο ήρθε κι εγώ άνοιξα το βιβλίο του Χόρχε Σάντσεθ για να απασχολήσω το μυαλό μου και να μην κοιτάω το ρολόι μου κάθε λίγα δευτερόλεπτα. Απορροφήθηκα τόσο που αφηρημένος... κατέβηκα στο Κορωπί οπότε άρχισα να σιχτιρίζω τον εαυτό μου, αλλά τελικώς έφτασα στο αεροδρόμιο οριακά για προλάβω και κάποια λεπτά στο lounge.

Αποσκευή δεν είχα να παραδώσω (σε αντίθεση με το σύντροφο Α που είχε κάνει ήδη checkin), χαιρετίσαμε μια καλή συνάδελφο που πετύχαμε επιτόπου και θα πετούσε στην ίδια πτήση μέχρι την Κωνσταντινούπολη (“στο Μπαγκλαντές πάτε; μπούχαχα, πώς σας ήρθε αυτό ρε τσακάλια;”) οπότε πήγαμε βουρ για το lounge ώστε να προλάβουμε να χλαπακιάσουμε σπανακοπιτάκια, μπουγάτσες και γιαουρτάρες με μέλι και φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη χωρίς παρατράγουδα. Πήγαμε και στο εκεί lounge, στην είσοδο του οποίου η κυριούλα με κοίταξε και μου είπε “Εεεεεε υπάρχει μια αλλαγή κύριε...”. Είχε δίκιο η Χ; Δεν έπρεπε να αποκαλέσω την cryptostalker “malakismeni”; Ακυρώθηκε η πτήση μας; Έγινε καμιά απεργία; Κάηκε η Ντάκα από φανατικούς μουσουλμάνους; Μίλα Βίρνα! “Ξέρετε... πρέπει να σας δώσω άλλο boarding pass, η πτήση σας είναι overbooked και σας έχουν μεταθέσει στη business class”. Η πίστη μου στον ορθολογισμό αποκαταστάθηκε. Όπως και η πίστη του Α στην κωλοφαρδία, αφού πριν μπούμε στο αεροσκάφος του ανακοινώθηκε πως θα γίνει upgrade για τη business και αυτός, παρότι ούτε gold είναι ούτε είχαμε κάνει μαζί κράτηση, μάλλον όποιον βλέπουν λευκό του δίνουν προτεραιότητα.

Πολύ άνετη η business, δεν έχω παράπονο. Το φαγητό δεν το δοκίμασα γιατί η θέση μου γινόταν κρεβάτι με πλήρη οριζοντίωση και μασάζ στην πλάτη και έγινε αυτό που δεν έχει συμβεί εδώ και 22 χρόνια: κοιμήθηκα σε πτήση. Πριν με πάρει στην αγκαλιά του ο Μορφέας μίλησα λίγο με τον κύριο που καθόταν δίπλα μου, έναν Μπανγκλαντεσιανό από τις ΗΠΑ που πήγαινε στη Ντάκα για να “αποκτήσει κάποια κτίρια”, με την ίδια ευκολία μάλλον που πάω εγώ στο σουβλατζίδικο να πάρω πιτόγυρα. Τον ρώτησα πως είναι η τρέχουσα κατάσταση στη Ντάκα και μου είπε “μην ακούτε την ινδική προπαγάνδα. Ακόμη κι εντός Μπαγκλαντές κάποιοι ακούν αυτές τις ανοησίες. Να ξέρετε, τα επεισόδια τα κάνουν πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών του Modi”, είπε και γούρλωσε τα μάτια.

Κοιμήθηκα. Το οποίο δε συμβαίνει ποτέ σε αεροπλάνο, ούτε για ένα λεπτό. Το momentum είχε αλλάξει. Το ταξίδι θα ήταν επικό, θεϊκό, μοναδικό. Ή μήπως όχι; “Welcome to Dhaka!” είπε ο διπλανός μου με λιγότερο γουρλωμένα μάτια αυτή τη φορά. Για να δούμε τι θα δούμε.

Γιώργο μου έφτιαξες τη μέρα,αναμένω συνέχεια!

 

[poised]

Εγώ αναλαμβάνω να κάνω για μία ακόμα φορά το άκυρο (ταξιδιωτικά) σχόλιο. Από όποιο πρόγραμμα και να θες να διακόψεις το πλυντήριο, βάλτο στο στράγγισμα. Αφού τελειώσει μισό λεπτό μετά (θα σου φανεί δεκαπεντάλεπτο) ξεκλειδώνει την πόρτα. Αυτό με τη χρονοκαθυστέρηση ανοίγματος πόρτας πρέπει να είναι γιατί για οικονομία χρησιμοποιούν τις ίδιες κλειδαριές με τις θυρίδες στις τράπεζες, δεν εξηγείται αλλιώς.

 

[Yorgos]

Εγώ αναλαμβάνω να κάνω για μία ακόμα φορά το άκυρο (ταξιδιωτικά) σχόλιο. Από όποιο πρόγραμμα και να θες να διακόψεις το πλυντήριο, βάλτο στο στράγγισμα. Αφού τελειώσει μισό λεπτό μετά (θα σου φανεί δεκαπεντάλεπτο) ξεκλειδώνει την πόρτα. Αυτό με τη χρονοκαθυστέρηση ανοίγματος πόρτας πρέπει να είναι γιατί για οικονομία χρησιμοποιούν τις ίδιες κλειδαριές με τις θυρίδες στις τράπεζες, δεν εξηγείται αλλιώς.

.θα δοκιμαστεί πάραυτα!

 

[Smaragda53]

Εγώ αναλαμβάνω να κάνω για μία ακόμα φορά το άκυρο (ταξιδιωτικά) σχόλιο. Από όποιο πρόγραμμα και να θες να διακόψεις το πλυντήριο, βάλτο στο στράγγισμα. Αφού τελειώσει μισό λεπτό μετά (θα σου φανεί δεκαπεντάλεπτο) ξεκλειδώνει την πόρτα. Αυτό με τη χρονοκαθυστέρηση ανοίγματος πόρτας πρέπει να είναι γιατί για οικονομία χρησιμοποιούν τις ίδιες κλειδαριές με τις θυρίδες στις τράπεζες, δεν εξηγείται αλλιώς.

Εμένα σταματάει στο στραγγισμα κι ενω εξακολουθεί να κάνει θόρυβο, ο κάδος δεν κουνιέται. Πάω το πρόγραμμα λίγο πιο πέρα και ξαναξεκιναει το στραγγισμα αλλά όταν ανοίγει η πόρτα, τα ρούχα έχουν νερά ακομα.