Ινδία Μπανγκλαντές Οι πέντε από τις επτά αδελφές, μια ξαδέρφη και η Ντάκα

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17: Το Moirang, η λίμνη Loktak, η λάσπη, οι διαδηλώσεις και ο καλός οικοδεσπότης του καταλύματος της κατσαρίδας

Ήρθε η μέρα που θα χωριζόμασταν. Πετούσαμε πάντως συμβατές ώρες, οπότε πήγαμε μαζί στο αεροδρόμιο, με ένα tuk tuk να αγκομαχάει υπό το βάρος του μπαούλου. Ο Α θα μου έλειπε, το μπαούλο του όχι. Ο Α θα πετούσε για το Νέο Δελχί, εγώ για κάποιο Imphal, την πρωτεύουσα της τέταρτης από τις πέντε αδελφές που θα επισκεπτόμουν, ονόματι Manipur.

Φυσικά στο αεροδρόμιο είχαμε ξανά-μανά τις ίδιες ενοχλητικές διαδικασίες για τα καλώδια και τις πρίζες, μετά αποχαιρετιστήκαμε και μπήκα στο τιγκαρισμένο αεροπλάνο, όντας και πάλι ο μόνος μη Ινδός. Το οποίο έγινε ακόμη εμφανέστερο με την άφιξη στο Imphal, στο αεροδρόμιο του οποίου υπάρχει διαφορετική είσοδος για αλλοδαπούς κι άλλη για Ινδούς: είχα δική μου είσοδο. Ήξερα καλά ότι θα χρειαζόταν να βγάλω επιτόπου κάποια άδεια και για το Manipur αλλά και για τη Nagaland, που μέχρι το πρόσφατο παρελθόν ήταν χρονοβόρες και δύσκολες, αλλά δεν είχα εικόνα του βαθμού δυσκολίας/ευκολίας που είχαν επιφέρει τα νέα μέτρα. Τελικώς με οδήγησαν σε κάποιο γραφειάκι, με έβαλαν να συμπληρώσω κάποιες φόρμες, να δείξω κάποια βασικά δικαιολογητικά, μου έδωσαν ένα αριθμό αδείας που κόλλησαν με ένα αυτοκόλλητο στο διαβατήριό μου, με έβαλαν να υπογράψω και μια υπεύθυνη δήλωση, να βγάλω μια φωτογραφία ένα έγγραφο που θα έπρεπε να επιδεικνύω αν μου ζητηθεί από τις αρχές... κι έφυγα. Αυτό ήταν, μισή ώρα δουλειά.

Αυτό σήμαινε πως θα μπορούσα να επισκεφθώ τη λίμνη Loktak σήμερα κιόλας αν βιαζόμουν. Βγήκα από το αεροδρόμιο, διαπίστωσα πως σε αυτή την επαρχία δε λειουτργεί η uber και βρέθηκα αντιμέτωπος με ταξιτζήδες που ήθελαν 22€ για μια απόσταση που δε φαινόταν να είναι πάνω από 40 χιλιόμετρα. Τους αγνόησα και βγήκα προς τα έξω, εμφανίστηκαν δυο-τρεις άλλοι που είχαν ένα τιμοκατάλογο όπου αναγραφόταν τιμή 18,5€ , κακώς αποφάσισα να μη χάσω άλλο χρόνο ψάχνοντας παραπάνω, με δεδομένο ότι έπρεπε να πάω στο Moirang, να βρω το κατάλυμά μου και να δω πως θα έφτανα στο χάιλάιτ της ημέρας, τη λίμνη Loktak. Εκ των υστέρων θποθέτω πως μια νορμάλ τιμή δε θα έπρεπε να είναι πάνω από 10€.

Η διαδρομή ήταν επίπεδη, με αρκετούς ορυζώνες και πρόσωπα που παρέπεμπαν σε νοτιανατολική Ασία, πράγμα απολύτως λογικό, αφού βρισκόμουν πια πολύ κοντά στη Βιρμανία. O καιρός ήταν γαρ εγγύς, εεε μουντός εννοώ και τα κτίρια δεν είχαν καμία απολύτως χάρη, υπήρχε όμως μια σχετική άπλα, ακόμη μεγαλύτερη από αυτή των υπόλοιπων “αδελφών”, καμία σχέση με τη συνήθη πυκνότητα δόμησης στην Ινδία.

Είχα δυσκολευτεί πολύ να βρω κατάλυμα στο παγκοσμίως άγνωστο Moirang, για το οποίο το μόνο που ήξερα ήταν πως μόλις και μερικές μέρες πριν υπήρχαν αναταραχές. Οι άδειες που απαιτούνται για την περιοχή δεν είναι τυχαίες, ακόμη υπάρχουν αντάρτες, καταπατήσεις δικαιωμάτων και διαδηλώσεις που συχνά είναι βίαιες. Ένα και μοναδικό κατάλυμα είχα βρει online κι επειδή δεν είμαι και πολύ picky, το διάλεξα χωρίς πολλά-πολλά, ειδικά επειδή θα ήμουν μόνος και στην τελική ένα βράδυ θα ήταν όλο κι όλο. Δυσκολεύτηκα πολύ να το βρω διότι είτε το GPS δεν είχε καλό στίγμα ή βρισκόταν μέσα σε κάποιο εντελώς ατημέλητο κτίριο, αν όχι ερειπωμένο. Πήρα τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη κι αποδείχθηκε πως ήταν το δεύτερο: έπρεπε να περάσω από ένα σκοτεινό στενό διάδρομο ανάμεσα σε δυο κτίρια, να υπερπηδήσω τη λάσπη (είχε βρέξει), να περάσω από μια εγκαταλελειμένη οικοδομή και να καταλήξω στο κτίριο όπου βρισκόταν το κατάλυμα. Το οποίο κατάλυμα ήταν ένα ευρύχωρο αλλά βρώμικο δωμάτιο, χωρίς μπάνιο, με ένα τυφλό παράθυρο και μπόλικα έντομα. Ο ευγενέστατος νέος ιδιοκτήτης μου είπε πως άμεσα θα μου έφερνε και μια λάμπα για τις διακοπές ρεύματος (!), μου έδειξε το κοινό ντους που λειτουργούσε με το σύστημα κανάτα και την κοινή τουαλέτα που θα μοιραζόμουν με άλλα πέντε δωμάτια-κουτιά, η οποία ήταν ανυψωμένη τουρκική χέστρα που κάποτε πρέπει να είχε δει καλύτερες ημέρες. Ψιλοχέστηκα -όχι κυριολεκτικά ευτυχώς- εγώ βιαζόμουν να πάω στη λίμνη Loktak, που δεν ήταν και πολύ μακριά αλλά θα σκοτείνιαζε σε τρεις ώρες κι ήθελα να κάνω τη βαρκάδα. Φιλοτιμήθηκε ο ευγενέστατος αυτός άνθρωπος να με πάει με το μηχανάκι του, ενώ πιάσαμε και κουβέντα, αφού το επίπεδο των Αγγλικών είναι πολύ καλό σε αυτό το κομμάτι της χώρας, χάρη κυρίως στους Βαπτιστές ιεραπόστολους και στην πανδαισία τοπικών γλωσσών που καθιστούν τα Αγγλικά lingua franca.

Πρiν φύγουμε αγόρασα και μια ομπρέλα στα 3€ γιατί ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει επικίνδυνα και μιας που είχα και λίγο χρόνο μέχρι να μου φέρει ο άνθρωπος κι ένα “φιδάκι για τα κουνούπια” πήγα απέναντι σε μια λαϊκή αγορά που ήταν πενταβρώμικη, πολύ αυθεντική και στην οποία εργάζονταν μόνο γυναίκες, φαντάστηκα ως μικρή εκδοχή της αντίστοιχης μεγαλύτερης και πολύ πιο διάσημης στο Imphal. Συγκράτησα τις όμορφες, εξωτικές εικόνες που θύμιζαν Βιρμανία και άσχημες και βρώμικες συνθήκες λασπίλας και σκατίλας από τις σβουνιές των αγελάδων, συν τις πρώτες σταγόνες.

Φτάσαμε πολύ γρήγορα στην προβλήτα απ' όπου φεύγουν οι βάρκες, πάνω στη λίμνη. Υπάρχει κι ένα εισιτήριο 10 ρουπιών μόλις για την είσοδο στο χώρο, το οποίο το πλήρωσε αυτός, αποχαιρετώντας με κι εξασφαλίζοντας ότι θα πλήρωνα δίκαιη και όχι “φουσκωμένη” τιμή στη βάρκα. Υπήρχε ελάχιστος κόσμος στην προβλήτα και κατάλαβα πως θα έπρεπε να περιμένω μέχρι να συμπληρωθεί έστω ένας μίνιμουμ αριθμός επιβατών, αφού εγω και 3-4 ντόπιοι δεν αρκούσαμε. Το όλο εγχείρημα φάνηκε ακόμη δυσκολότερο όταν οι μακρινοί κεραυνοί στο βάθος της όχι τόσο υποσχόμενης λίμνης πλησίασαν και στο τέλος μετατράπηκαν σε μια τέλεια καταιγίδα που κατέληξε στον ορισμό των καρεκλοπόδαρων, ευτυχώς υπήρχε ένα παράπηγμα όπου περίμενα υπομονετικά να τελειώσει, παρέα με τους τρεις κυρίους που εισέπρατταν το εισιτήριο για τη βαρκάδα, υποθέτω ως μέλη κάποιου συνεταιρισμού. Τελικώς σταμάτησε η βροχή μετά από περίπου 40 λεπτά, εμφανίστηκε άλλο ένα ζευγαράκι και μας είπαν να επιβιβαστούμε για την τελευταία βαρκάδα της ημέρας.

Για τη λίμνη Loktak ήξερα ελάχιστα πράγματα. Είχα δει μια και μόνο φωτογραφία, και προσπάθησα να μη δω άλλη, από κάτι κύκλους από επιπλέον γκαζόν στο νερό, που υπέθεσα πως είναι κάποια τεχνική ψαρέματος και η εικόνα ήταν πολύ φωτογενής, οπότε αποφάσισα πως θα άξιζε τον κόπο. Αργότερα διάβασα πως οι ντόπιοι έχουν αυτά τα επιπλέοντα “χαλάκια” από γκαζόν, τα βάζουν με τέτοιο τρόπο που να σχηματίζουν μεγάλους κύκλους, στους οποίους εγκλωβίζουν με δίχτυα τα ψάρια της λίμνης και αφού τα καλοταϊσουν τα βγάζουν για να τα πουλήσουν στην τοπική αγορά, όπως γίνεται επί αιώνες. Επίσης διάβασα πως σε κάποια από τα νησάκια που σχηματίζονται όπου είναι πιο πυκνό το γκαζόν υπήρχαν και κάποιες κοινότητες που έμοιαζαν λίγο σε αυτές των Urοs στη Βολιβία και το Περού, οι οποίες μάλλον εξαφανίζονταν και είχαν μείνει κανα-δυο σπιτάκια μόνο, για τουριστικούς λόγους, εξυπηρετώντας τον τοπικό τουρισμό βεβαίως.

Ε, μπήκαμε στη βάρκα και περίμενα να δω κάτι γραφικό. Ο καιρός δε βοηθούσε, αν και το ότι δεν έρχινε καρέκλες ήταν μια ανακούφιση. Κάναμε μια βόλτα, είδαμε κάποιες από τις επιπλέουσες “γιρλάντες”, ένα κτίσμα πάνω σε ένα νησί, 2-3 ψαράδες και... αυτάααααααα. Από ψηλά -όπως ήταν και η φωτογραφία που είχα δει- το θέαμα πρέπει να είναι πιο εντυπωσιακό, αλλά από το την επιφάνεια του νερού, με τον καιρό μουντό και την ορατότητα χαμηλή, θα χαρακτήριζα όλη την επίσκεψη μπούρδα, ή έστω παίρνει τον τίτλο της απογοήτευσης του ταξιδιού. Σα να μην έφτανε αυτό, άρχισε πάλι να βρέχει καταρρακτωδώς, αλλά ευτυχώς σταμάτησε γρήγορα. Η τελική μου εντύπωση ήταν “γι αυτό ήρθα;”.

Βρήκα ένα tuk tuk για την πόλη, αν μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει έτσι το Moirang, και το πρώτο μου μέλημα ήταν να βρω ένα εντομοαπωθητικό γιατί κατάλαβα ότι θα γινόταν η σφαγή του Δράμαλη στο δωμάτιο, αλλά κανένα από τα τρία δεν είχε τέτοιο προϊόν. Αποφάσισα να ξαναπάω στην αγορά να τη δω με την ησυχία μου και όντως είχε μπόλικη γραφικότητα, έστω κι αν η λάσπη και οι μυρωδιές είχαν γίνει ενοχλητικότερες. Κοίταξα να δω αν θα μπορούσα να φάω κάτι, αλλά όλοι φαινόταν να τρώνε κάτι πικρά χόρτα, αποξηραμένα ψάρια με έντονη δυσωδία και κάτι τηγανίλες, ή αραιές σούπες γεμάτες ψαροκόκκαλα. Χμ, είμαι στην Ινδία και δε βρίσκω καν αξιοπρεπές φαγητό. Ποιον κοροϊδεύω; Δεν είμαι ακριβώς στην Ινδία.

Είπα να συμβουλευτώ το φίλο μου το Γούγλη, όπου και πάλι δεν έβρισκα κάτι το εντυπωσιακό, τουλάχιστον εμφανίστηκε ένα καφέ που οι φωτογραφίες το έκαναν να φαίνεται τουλάχιστον αξιοπρεπές, αλλά όταν μπήκα μέσα η εικόνα του φαγητού δεν ήταν της προκοπής, ούτε καν για τα δικά μου μπαρουτοκαπνισμένα στάνταρ. Κάπου εκεί πέρασε μπροστά μου με το μηχανάκι του -ναι, τόσο μικρό είναι το Moirang- ο ιδιοκτήτης του καταλύματός μου, που χωρίς να με ρωτήσει τι έψαχνα μου είπε “θα σου φέρω εγώ τηγανητό ρύζι που έφτιαξα στο σπίτι, καταλαβαίνω ότι το φαγητό στην πόλη μας είναι χάλια. Δεν έχει πολλές επιλογές. Και το δωμάτιο δεν είναι καλό, αλλά ελπίζω να μπορέσεις κοιμηθείς”, μου είπε σε μια έκρηξη ειλικρίνειας και αμέσως αποφάσισα να μην αφήσω κριτική για να μην τον κάψω, άλλωστε οι μόλις τρεις κριτικές που είχε του άφηναν μια βαθμολογία πολύ καλύτερη αυτού που άξιζε και δεν ήθελα να τη χαλάσω. Μου έφερε μια σακουλίτσα με τηγανητό ρύζι που τρωγόταν μια χαρά και μιλήσαμε για λίγα λεπτά, όπου μάλιστα μου έδειξε κι ένα σπίτι που προ ολίγων ημερών είχε ανατιναχθεί από μια ρουκέτα των ανταρτών. Αυτό μου έλειπε, να φάω και καμιά ρουκέτα στο κεφάλι. Τον ευχαρίστησα, ήταν ο ορισμός του καλού host.

Έφαγα στα γρήγορα το φαγητό που τόσο απλόχερα μου είχε προσφέρει ο άνθρωπος κι έκανα μια τελευταία βόλτα στο Moirang, όπου τα μαγαζιά έκλειναν, αλλά η λάσπη παρέμενε, όπως και ενοχλητική βροχή. Φτωχική κωμόπολη θα τη χαρακτήριζα, με ανθρώπους του μόχθου που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα εν μέσω απ' ό,τι φαίνεται, περιοδικών αναταραχών. Επέστρεψα στο δωμάτιο, προσπάθησα να φορτίσω κάπως αλλά η μόνη πρίζα ήταν πολύ ψηλά, τελικώς κατάφερα να κάνω μια πυραμίδα από τραπέζι, καρέκλα και μια κατσαρόλα, στην κορυφή της οποίας έβαλα το κινητό μου ώστε να φορτίσει πριν ξεκινήσει το blackout.

Το κρεβάτι ήταν μάλλον βρώμικι, για την κοινή ντουσιέρα και τουαλέτα ούτε λόγος πλην μιας “κατάθεσης σε ρευστό” αντί για “σκληρό νόμισμα” και σκότωσα με το παπούτσι μου και μια κατσαρίδα, αφήνοντας μια ωραία πατημασιά στον τοίχο. Έκανε και ψυχρούλα, ψιλοσιχαινόμουν τα σεντόνια κι αποφάσισα να ξαπλώσω με τα ρούχα και να γράψω το ημερολόγιό μου. Ήταν αποτυχία η σημερινή μέρα; Ε, επιτυχία δεν την έλεγες, σκέφτηκα, αλλά κάθε νέο μέρος που βλέπεις κάτι σου προσφέρει, κάθε νέα εμπειρία είναι όμορφη, θα υπάρχουν και αποτυχίες, αναλογίστηκα. Στην τελική, πόσοι άνθρωποι έχουν περάσει τη νύχτα τους στο Moirang;

Λίγα λεπτά αργότερα κατάλαβα γιατί κανένας ξένος δε διανυκτερεύει εκεί: οι φωνές αρχικά ήταν μακρινές, αλλά όσο πλησίαζαν έγινε ξεκάθαρο πως πρόκειται για διαδήλωση, με ντουντούκες, συνθήματα και μάλλον θυμωμένο ύφος. Όσο πλησίαζαν τόσο πιο έντονες ήταν και ο θυμός γινόταν όλο και εντονότερος. Με έτρωγε η περιέργεια να βγω και να δω τι γίνεται, αλλά γκουγκλάροντας να δω τι είχε συμβεί τις προηγούμενες ημέρες διάβασα για αιματηρές συγκρούσεις κι επιθέσεις κατά “ξένων”, υποθέτω Βιρμανών, οπότε είπα να περιοριστώ στο ρόλο του αυτήκοου μάρτυρα, άλλωστε στο κτίριο δεν υπήρχε ρεσεψιόν ή κάτι άλλο, αν έμπλεκα πουθενά και με έπαιρναν στο κυνήγι δε θα με βοηθούσε και κανείς. Η πορεία της διαδήλωση ήταν μάλλον κυκλική, αφού φάνηκε να περνάει τρεις φορές από το κτίσμα όπου βρισκόμουν και μετά ξεθύμανε, ίσως και λόγω της νέας μπόρας. Καλά ήμουν εκεί κλεισμένος, έγραψα το ημερολόγιό μου και κοιμήθηκα όσο μπορούσα. Την επόμενη κατάλαβα ότι έπρεπε να είχα διανυκτερεύσει στο Imphal, για πολλούς λόγους. Δεν πειράζει, όσο μεγαλώνουμε μαθαίνουμε, παιδί είμαι ακόμη.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 29
• 30
• 31
• 32
• 33
• …

  Go to chapter

  Go
• 41

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 31 of 41

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sassenach77]

ξεχασμένες περιοχές της Ινδίας

Δεν κατάλαβα ποιες ήταν οι αδερφές στην αρχή και ο νους μου πήγε με αυτό που διάβασα σε Λαντάκ και Κασμίρ που τις έχω μια καούρα αυτές τις περιοχές.... Μου κάνουν όμως και αυτές που πήγες! Άντε γράφε, αναμένω!

 

[varioAthens]

Kι εγω που νομιζα οτι το Νταρτζιλινγκ και το Σικκιμ ηταν ο,τι πιο outsider για Ινδια... Για παμε! Περιμενω με ενδιαφερον!

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ​

Με δυο λέξεις: πολύ χαμηλές. Η βασική μου προσδοκία ήταν να επιστρέψω στην αγαπημένη μου Ινδία, που μου είχε λείψει και να δω νέα μέρη. Θα απογοητευόμουν μόνο αν οι επαρχίες που θα επισκεπτόμουν αποδεικνύονταν υπέρ του δέοντος τουριστικές κι αν περνούσα άσχημα για κάποιο λόγο (ασθένεια, υπερβολικά κακός καιρός κλπ).

Από τη Ντάκα ως πόλη δεν περίμενα πολλά, πλην χρώματος και καλού φαγητού, είχα όμως απαιτήσεις από την εγκαταλελειμμένη πόλη του Panam στο Sanargaon. Ανέμενα μπόλικη βρωμιά, ελάχιστα πράγματα από αρχιτεκτονική και είχα μια ανησυχία για τις βίαιες αναταραχές (και) των προηγούμενων ημερών.

Το Majuli περίμενα να είναι ένα κάπως παραδεισένιο μέρος, αισθητά καθαρότερο από τη “συνήθη” Ινδία, το Sivasagar να έχει τα πιο ενδιαφέροντα αρχαία του ταξιδιού (αλλά όχι να είναι και το Angkor Wat) και τη Jorhat να είναι μια άσχημη αλλά γαστρονομικά ενδιαφέρουσα μεγαλούπολη. Για το Kaziranga, ένα ενδιαφέρον σαφάρι, τίποτε περισσότερο αλλά και τίποτε λιγότερο.

Στη Meghalaya περίμενα να δω ενδιαφέροντα και καταπράσινα τοπία, κάποιες φυλές, να ενθουσιαστώ με τις γέφυρες από τις ρίζες δέντρων, αλλά και να γίνω μούσκεμα και να σιχτηρίσω.

Η Agartala περίμενα να είναι από τις ευχάριστες εκπλήξεις σε ό,τι αφορά τις πόλεις, είχα μια ελπίδα ότι το Unakoti θα είναι ένας κάπως υποτιμημένος αρχαιολογικός χώρος και ότι θα έτρωγα πολύ ωραία.

Η λίμνη Loktak περίμενα να είναι το ωραιότερο τοπίο του ταξιδιού, από το Imphal δεν περίμενα τίποτε απολύτως, μάλλον μια διεκπεραιωτική στάση.

Στο Nagaland περίμενα πώς και πώς το φεστιβάλ κι ενδεχομένως και κάποια ξεχασμένα χωριά με φυλές.

Τέλος, χαμηλά είχα τη μπάλα για την Καλκούτα, μια πόλη που απ' όσα διάβασα δεν είχε τίποτε τραχταντά αξιοθέατα, αλλά ωραίο θα ήταν να κλείσω το ταξίδι με μια μεγαλούπολη-τερατούπολη, όπου περίμενα περισσότερη βρώμα και φτώχεια από παντού αλλά και πολλές επιλογές για καλό φαγητό.

Με δυο λόγια, οι προσδοκίες ήταν να δω αυθεντικά μέρη, μάλλον ελάχιστους ή κανένα τουρίστα, να φάω καλά, να πάρω μια ωραία δόση εντελώς εναλλακτικής Ινδίας και να είμαι ανοιχτός σε ευχάριστες εκπλήξεις. Είχα μια ανησυχία για τις άδειες γιατί παρότι κάποιες αναφορές έλεγαν ότι στις περισσότερες επαρχίες δε θα χρειαζόμουν άδειες ή θα τις έβγαζα επιτόπου, σε άλλα σημεία διάβαζα πως τουλάχιστον για Nagaland και Manipur οι έλεγχοι ήταν έντονοι κι όποιος δεν είχε άδεια απομακρυνόταν πάραυτα. Θα βλέπαμε. Ό,τι είναι να' ρθει θε να'ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει, που έλεγε κι ο γενναίος αρχηγός Μαζεστίξ, ο μόνος Γαλάτης που δε φοβόταν μην του πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.

Ξεκινάμε.

 

[Smaragda53]

Μας είχες λείψει!

 

[Yorgos]

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: Το πλυντήριο, το κάρμα, η φάρσα και ο γουρλωμάτης​

Την προηγούμενη του ταξιδιού στα ΗΑΕ (που προηγήθηκε του Μπανγκλαντές-Ινδία) μετακομίσαμε σε άλλο διαμέρισμα στην Αθήνα, οπότε δεν είχα “μάθει” ακόμη το νέο σπίτι. Με το που επιστρέψαμε μια εβδομάδα αργότερα, πήγαμε στο νέο σπίτι και το επόμενο απόγευμα έπρεπε να πετάξω προς Ντάκα με τη λατρεμένη Turkish. Κοινώς, είχα περίπου 16 ώρες για να βάλω ένα πλυντήριο και να πακετάρω τα καθαρά μου ρούχα πριν πετάξω για Ντάκα. Ευκολάκι ε;

Το “νέο” πλυντήριο όμως αποφάσισε να πάρει την πρωτοβουλία να κάνει μια πλύση τριών ωρώναντί για μιας που έκανε το "παλιό", προφανώς γιατί κάτι πάτησα λάθος. Επειδή δεν προλάβαιναν να στεγνώσουν στο μπαλκόνι, είπα να δοκιμάσω το στεγνωτήριο του πλυντηρίου. Το οποίο... έκανε 4 ώρες, οπότε κι έπεσα για ύπνο. Κι όταν ξύπνησα... δεν άνοιγε η πόρτα του πλυντηρίου. Σε μια Ross Geller in the spray tan place σκηνή (

), κι ενώ είχα απελπιστεί πως η πόρτα του πλυντηρίου δε θα άνοιγε ποτέ, εμφανίστηκε η κοπέλα μου που πάτησε δυο κουμπιά και ως δια μαγείας... το πλυντήριο ξεκίνησε... άλλo ένα τετράωρo πρόγραμμα στεγνώματος, χωρίς να σταματάει. Το έβγαλα από την πρίζα, του έδωσα κλωτσιές, πάτησα ό,τι κουμπί είχε, αλλά αυτό επέμενε: με το που ξανάπαιρνε μπρος συνέχιζε το τετράωρο στέγνωμα με την πόρτα του πεισματικά κλειστή. Επιτέλους τελείωσε 2 ώρες πριν φύγω για το αεροδρόμιο. Αλλά η πόρτα πάλι δεν άνοιγε. Αποφάσισα να πατήσω το ένα κουμπί που δεν είχα πατήσει και... ξανάρχισε την πλύση, αυτή τη φορά 60 λεπτών. Το πήρα απόφαση ότι θα πήγαινα στο Μπανγκλαντές με τα ρούχα που φορούσα μόνο και θα αγόραζα εκεί ρούχα. Η δε κοπέλα μου απεφάνθη πως αυτά συμβαίνουν επειδή “προχθές μίλησες άσχημα σε μια κυρία στο τηλέφωνο”. Προσπάθησα να την πείσω πως το πλυντήριο δεν μπορεί να είναι η εκδίκηση του κάρμα μιας κυρίας που με πήρε για τρίτη σερί μέρα να μου πουλήσει κρυπτονομίσματα και πως δεν παύει να είναι συσκευή, άρα έχει κάποιο προγραμματισμό, που απλά πρέπει να βρούμε. Με κοίταξε θλιμμένη στα μάτια και μου είπε αργά και ζοφερά “δεν έπρεπε να της μιλήσεις άσχημα. Οι θεοί αποφάσισαν πως η τιμωρία σου είναι να μην πας στο ταξίδι. Σε παρακαλώ μην πας. Den eprepe les kakes lexeis se afti kyria sto telefono”. Μάταια προσπάθησα να την πείσω πως αυτές οι δεισιδαιμονίες δε συνάδουν με την επιστημόνική της κατάρτιση, “δεν μπορεί να το πιστεύεις αυτό”, αλλά ήταν ανένδοτη: το πλυντήριο αποτελεί την έκφραση κάποιας ανώτερης δύναμης που δεν κατανοώ με το στενό μου ευρωπαϊκό εγκέφαλο. Έκανε μεταβολή κι έφυγε απογοητευμένη κουνώντας το καλυμμένο με ένα πολύχρωμο φουλάρι κεφάλι της, απορώντας που μετά από τόσα χρόνια δεν έχω καταλάβει ότι τα σημάδια των θεών είναι ανώτερα των ποταπών οδηγιών ενός εγχειριδίου οικιακής συσκευής που συναρμολογήθηκε σε κάποιο άψυχο καπιταλιστικό εργοστάσιο της Νοτίου Κορέας. Η πραγματική εξήγηση βρίσκεται στο κάρμα, τη σαντερία ή έστω στην υπερφυσική επικοινωνία με τη φύση, ποτέ στη λογική, ή τους αριθμούς. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε ο ένας για τον άλλον ότι ζει κατά τύχη. Καλά να είμαστε κι αγαπημένοι κι ας μείνουν αγεφύρωτα αυτά.

Απέμενε μια ώρα πριν την αναχώρηση για το αεροδρόμιο κι έκανα μια απέλπιδα προσπάθεια να ανοίξω την τιμημένη πόρτα, τουλάχιστον βρήκα το εξπρές πρόγραμμα στεγνωτηρίου και κατάφερα να στεγνώσω τα ρούχα μέσα σε 45 λεπτά... αλλά η πόρτα πάλι δεν άνοιγε. Πήρα το σάκο μου άδειο και βρίζοντας φόρεσα τα παπούτσια μου για να φύγω. Επέστρεψα στην κουζίνα για να πιω ένα ποτήρι νερό... για να διαπιστώσω πως η πόρτα του πλυντηρίου είχε ανοίξει μόνη της και τα ρούχα μου ήταν ζεστά, έως καυτά. Ο θεός των ταξιδιών ή έστω των πλυντηρίων με λυπήθηκε και θα πήγαινα στο Μπαγκλαντές με ρούχα. Plot twist: μέχρι σήμερα δεν έχω βρει πώς δουλεύει το πλυντήριο και φυσικά δεν έχω ξαναχρησιμοποιήσει το σατανικό του στεγνωτήριο. Και ακόμη πιο φυσικά και νομοτελειακά σήμερα με ξαναπήραν από το ίδιο “ανταλλακτήριο κρυπτονομισμάτων” και τους ξέχεσα και πάλι, οπότε ενδεχομένως αύριο να μην ανοίγει η πόρτα του ψυγείου ή να μου καεί το λάπτοπ, σύμφωνα με την κοσμοθεωρία της Χ.

Πήγα τρέχοντας μέχρι το μετρό του οποίου ... είχε διακοπεί η λειτουργία του λόγω φάρσας. Έλεος. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι όντως κάποιοι θεοί ήθελαν να με προειδοποιήσουν να μην πάω στο Μπανγκλαντές, έτσι κι αλλιώς οι οιωνοί ήταν κακοί: καλός φίλος που είχε πάει λίγους μήνες πριν είχε γίνει μάρτυρας ανεξέλεγκτης βίας με αρκετούς νεκρούς, καμένα μαγαζιά και πολυήμερο πλιάτσικο και βανδαλισμούς κατά Ινδουιστών (2024 Bangladesh anti-Hindu violence - Wikipedia), ενώ δυο μήνες πριν φύγω η βία αναζωπυρώθηκε, πράγμα που συνεχίζεται δυστυχώς και τώρα (

). Περίμενα 25 λεπτά και τελικώς το μετρό για το αεροδρόμιο ήρθε κι εγώ άνοιξα το βιβλίο του Χόρχε Σάντσεθ για να απασχολήσω το μυαλό μου και να μην κοιτάω το ρολόι μου κάθε λίγα δευτερόλεπτα. Απορροφήθηκα τόσο που αφηρημένος... κατέβηκα στο Κορωπί οπότε άρχισα να σιχτιρίζω τον εαυτό μου, αλλά τελικώς έφτασα στο αεροδρόμιο οριακά για προλάβω και κάποια λεπτά στο lounge.

Αποσκευή δεν είχα να παραδώσω (σε αντίθεση με το σύντροφο Α που είχε κάνει ήδη checkin), χαιρετίσαμε μια καλή συνάδελφο που πετύχαμε επιτόπου και θα πετούσε στην ίδια πτήση μέχρι την Κωνσταντινούπολη (“στο Μπαγκλαντές πάτε; μπούχαχα, πώς σας ήρθε αυτό ρε τσακάλια;”) οπότε πήγαμε βουρ για το lounge ώστε να προλάβουμε να χλαπακιάσουμε σπανακοπιτάκια, μπουγάτσες και γιαουρτάρες με μέλι και φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη χωρίς παρατράγουδα. Πήγαμε και στο εκεί lounge, στην είσοδο του οποίου η κυριούλα με κοίταξε και μου είπε “Εεεεεε υπάρχει μια αλλαγή κύριε...”. Είχε δίκιο η Χ; Δεν έπρεπε να αποκαλέσω την cryptostalker “malakismeni”; Ακυρώθηκε η πτήση μας; Έγινε καμιά απεργία; Κάηκε η Ντάκα από φανατικούς μουσουλμάνους; Μίλα Βίρνα! “Ξέρετε... πρέπει να σας δώσω άλλο boarding pass, η πτήση σας είναι overbooked και σας έχουν μεταθέσει στη business class”. Η πίστη μου στον ορθολογισμό αποκαταστάθηκε. Όπως και η πίστη του Α στην κωλοφαρδία, αφού πριν μπούμε στο αεροσκάφος του ανακοινώθηκε πως θα γίνει upgrade για τη business και αυτός, παρότι ούτε gold είναι ούτε είχαμε κάνει μαζί κράτηση, μάλλον όποιον βλέπουν λευκό του δίνουν προτεραιότητα.

Πολύ άνετη η business, δεν έχω παράπονο. Το φαγητό δεν το δοκίμασα γιατί η θέση μου γινόταν κρεβάτι με πλήρη οριζοντίωση και μασάζ στην πλάτη και έγινε αυτό που δεν έχει συμβεί εδώ και 22 χρόνια: κοιμήθηκα σε πτήση. Πριν με πάρει στην αγκαλιά του ο Μορφέας μίλησα λίγο με τον κύριο που καθόταν δίπλα μου, έναν Μπανγκλαντεσιανό από τις ΗΠΑ που πήγαινε στη Ντάκα για να “αποκτήσει κάποια κτίρια”, με την ίδια ευκολία μάλλον που πάω εγώ στο σουβλατζίδικο να πάρω πιτόγυρα. Τον ρώτησα πως είναι η τρέχουσα κατάσταση στη Ντάκα και μου είπε “μην ακούτε την ινδική προπαγάνδα. Ακόμη κι εντός Μπαγκλαντές κάποιοι ακούν αυτές τις ανοησίες. Να ξέρετε, τα επεισόδια τα κάνουν πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών του Modi”, είπε και γούρλωσε τα μάτια.

Κοιμήθηκα. Το οποίο δε συμβαίνει ποτέ σε αεροπλάνο, ούτε για ένα λεπτό. Το momentum είχε αλλάξει. Το ταξίδι θα ήταν επικό, θεϊκό, μοναδικό. Ή μήπως όχι; “Welcome to Dhaka!” είπε ο διπλανός μου με λιγότερο γουρλωμένα μάτια αυτή τη φορά. Για να δούμε τι θα δούμε.

 

[evaT]

Είχε δίκιο η Χ; Δεν έπρεπε να αποκαλέσω την cryptostalker “malakismeni”;

Καλά της έκανες, χάλια η αγορά στα κρύπτο ρώτα να μάθεις πόσα έχασε κόσμος με τις malakies του Τραμπ!

Κατά τ άλλα εγώ σε διαβάζω για πόλεις που δεν έχω ακούσει ποτέ και ούτε υπήρχε περίπτωση να ακούσω, ακόμα κ αν γράψεις για το μάνουαλ του στεγνωτηρίου πάλι θα τα διαβάσω, σαν τον συγγραφέα σου το Σάντσεθ.

Φιλάκια στη Χ!

 

[ANASTAPAP]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: Το πλυντήριο, το κάρμα, η φάρσα και ο γουρλωμάτης​

Την προηγούμενη του ταξιδιού στα ΗΑΕ (που προηγήθηκε του Μπανγκλαντές-Ινδία) μετακομίσαμε σε άλλο διαμέρισμα στην Αθήνα, οπότε δεν είχα “μάθει” ακόμη το νέο σπίτι. Με το που επιστρέψαμε μια εβδομάδα αργότερα, πήγαμε στο νέο σπίτι και το επόμενο απόγευμα έπρεπε να πετάξω προς Ντάκα με τη λατρεμένη Turkish. Κοινώς, είχα περίπου 16 ώρες για να βάλω ένα πλυντήριο και να πακετάρω τα καθαρά μου ρούχα πριν πετάξω για Ντάκα. Ευκολάκι ε;

Το “νέο” πλυντήριο όμως αποφάσισε να πάρει την πρωτοβουλία να κάνει μια πλύση τριών ωρώναντί για μιας που έκανε το "παλιό", προφανώς γιατί κάτι πάτησα λάθος. Επειδή δεν προλάβαιναν να στεγνώσουν στο μπαλκόνι, είπα να δοκιμάσω το στεγνωτήριο του πλυντηρίου. Το οποίο... έκανε 4 ώρες, οπότε κι έπεσα για ύπνο. Κι όταν ξύπνησα... δεν άνοιγε η πόρτα του πλυντηρίου. Σε μια Ross Geller in the spray tan place σκηνή (

), κι ενώ είχα απελπιστεί πως η πόρτα του πλυντηρίου δε θα άνοιγε ποτέ, εμφανίστηκε η κοπέλα μου που πάτησε δυο κουμπιά και ως δια μαγείας... το πλυντήριο ξεκίνησε... άλλo ένα τετράωρo πρόγραμμα στεγνώματος, χωρίς να σταματάει. Το έβγαλα από την πρίζα, του έδωσα κλωτσιές, πάτησα ό,τι κουμπί είχε, αλλά αυτό επέμενε: με το που ξανάπαιρνε μπρος συνέχιζε το τετράωρο στέγνωμα με την πόρτα του πεισματικά κλειστή. Επιτέλους τελείωσε 2 ώρες πριν φύγω για το αεροδρόμιο. Αλλά η πόρτα πάλι δεν άνοιγε. Αποφάσισα να πατήσω το ένα κουμπί που δεν είχα πατήσει και... ξανάρχισε την πλύση, αυτή τη φορά 60 λεπτών. Το πήρα απόφαση ότι θα πήγαινα στο Μπανγκλαντές με τα ρούχα που φορούσα μόνο και θα αγόραζα εκεί ρούχα. Η δε κοπέλα μου απεφάνθη πως αυτά συμβαίνουν επειδή “προχθές μίλησες άσχημα σε μια κυρία στο τηλέφωνο”. Προσπάθησα να την πείσω πως το πλυντήριο δεν μπορεί να είναι η εκδίκηση του κάρμα μιας κυρίας που με πήρε για τρίτη σερί μέρα να μου πουλήσει κρυπτονομίσματα και πως δεν παύει να είναι συσκευή, άρα έχει κάποιο προγραμματισμό, που απλά πρέπει να βρούμε. Με κοίταξε θλιμμένη στα μάτια και μου είπε αργά και ζοφερά “δεν έπρεπε να της μιλήσεις άσχημα. Οι θεοί αποφάσισαν πως η τιμωρία σου είναι να μην πας στο ταξίδι. Σε παρακαλώ μην πας. Den eprepe les kakes lexeis se afti kyria sto telefono”. Μάταια προσπάθησα να την πείσω πως αυτές οι δεισιδαιμονίες δε συνάδουν με την επιστημόνική της κατάρτιση, “δεν μπορεί να το πιστεύεις αυτό”, αλλά ήταν ανένδοτη: το πλυντήριο αποτελεί την έκφραση κάποιας ανώτερης δύναμης που δεν κατανοώ με το στενό μου ευρωπαϊκό εγκέφαλο. Έκανε μεταβολή κι έφυγε απογοητευμένη κουνώντας το καλυμμένο με ένα πολύχρωμο φουλάρι κεφάλι της, απορώντας που μετά από τόσα χρόνια δεν έχω καταλάβει ότι τα σημάδια των θεών είναι ανώτερα των ποταπών οδηγιών ενός εγχειριδίου οικιακής συσκευής που συναρμολογήθηκε σε κάποιο άψυχο καπιταλιστικό εργοστάσιο της Νοτίου Κορέας. Η πραγματική εξήγηση βρίσκεται στο κάρμα, τη σαντερία ή έστω στην υπερφυσική επικοινωνία με τη φύση, ποτέ στη λογική, ή τους αριθμούς. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε ο ένας για τον άλλον ότι ζει κατά τύχη. Καλά να είμαστε κι αγαπημένοι κι ας μείνουν αγεφύρωτα αυτά.

Απέμενε μια ώρα πριν την αναχώρηση για το αεροδρόμιο κι έκανα μια απέλπιδα προσπάθεια να ανοίξω την τιμημένη πόρτα, τουλάχιστον βρήκα το εξπρές πρόγραμμα στεγνωτηρίου και κατάφερα να στεγνώσω τα ρούχα μέσα σε 45 λεπτά... αλλά η πόρτα πάλι δεν άνοιγε. Πήρα το σάκο μου άδειο και βρίζοντας φόρεσα τα παπούτσια μου για να φύγω. Επέστρεψα στην κουζίνα για να πιω ένα ποτήρι νερό... για να διαπιστώσω πως η πόρτα του πλυντηρίου είχε ανοίξει μόνη της και τα ρούχα μου ήταν ζεστά, έως καυτά. Ο θεός των ταξιδιών ή έστω των πλυντηρίων με λυπήθηκε και θα πήγαινα στο Μπαγκλαντές με ρούχα. Plot twist: μέχρι σήμερα δεν έχω βρει πώς δουλεύει το πλυντήριο και φυσικά δεν έχω ξαναχρησιμοποιήσει το σατανικό του στεγνωτήριο. Και ακόμη πιο φυσικά και νομοτελειακά σήμερα με ξαναπήραν από το ίδιο “ανταλλακτήριο κρυπτονομισμάτων” και τους ξέχεσα και πάλι, οπότε ενδεχομένως αύριο να μην ανοίγει η πόρτα του ψυγείου ή να μου καεί το λάπτοπ, σύμφωνα με την κοσμοθεωρία της Χ.

Πήγα τρέχοντας μέχρι το μετρό του οποίου ... είχε διακοπεί η λειτουργία του λόγω φάρσας. Έλεος. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι όντως κάποιοι θεοί ήθελαν να με προειδοποιήσουν να μην πάω στο Μπανγκλαντές, έτσι κι αλλιώς οι οιωνοί ήταν κακοί: καλός φίλος που είχε πάει λίγους μήνες πριν είχε γίνει μάρτυρας ανεξέλεγκτης βίας με αρκετούς νεκρούς, καμένα μαγαζιά και πολυήμερο πλιάτσικο και βανδαλισμούς κατά Ινδουιστών (2024 Bangladesh anti-Hindu violence - Wikipedia), ενώ δυο μήνες πριν φύγω η βία αναζωπυρώθηκε, πράγμα που συνεχίζεται δυστυχώς και τώρα (

). Περίμενα 25 λεπτά και τελικώς το μετρό για το αεροδρόμιο ήρθε κι εγώ άνοιξα το βιβλίο του Χόρχε Σάντσεθ για να απασχολήσω το μυαλό μου και να μην κοιτάω το ρολόι μου κάθε λίγα δευτερόλεπτα. Απορροφήθηκα τόσο που αφηρημένος... κατέβηκα στο Κορωπί οπότε άρχισα να σιχτιρίζω τον εαυτό μου, αλλά τελικώς έφτασα στο αεροδρόμιο οριακά για προλάβω και κάποια λεπτά στο lounge.

Αποσκευή δεν είχα να παραδώσω (σε αντίθεση με το σύντροφο Α που είχε κάνει ήδη checkin), χαιρετίσαμε μια καλή συνάδελφο που πετύχαμε επιτόπου και θα πετούσε στην ίδια πτήση μέχρι την Κωνσταντινούπολη (“στο Μπαγκλαντές πάτε; μπούχαχα, πώς σας ήρθε αυτό ρε τσακάλια;”) οπότε πήγαμε βουρ για το lounge ώστε να προλάβουμε να χλαπακιάσουμε σπανακοπιτάκια, μπουγάτσες και γιαουρτάρες με μέλι και φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη χωρίς παρατράγουδα. Πήγαμε και στο εκεί lounge, στην είσοδο του οποίου η κυριούλα με κοίταξε και μου είπε “Εεεεεε υπάρχει μια αλλαγή κύριε...”. Είχε δίκιο η Χ; Δεν έπρεπε να αποκαλέσω την cryptostalker “malakismeni”; Ακυρώθηκε η πτήση μας; Έγινε καμιά απεργία; Κάηκε η Ντάκα από φανατικούς μουσουλμάνους; Μίλα Βίρνα! “Ξέρετε... πρέπει να σας δώσω άλλο boarding pass, η πτήση σας είναι overbooked και σας έχουν μεταθέσει στη business class”. Η πίστη μου στον ορθολογισμό αποκαταστάθηκε. Όπως και η πίστη του Α στην κωλοφαρδία, αφού πριν μπούμε στο αεροσκάφος του ανακοινώθηκε πως θα γίνει upgrade για τη business και αυτός, παρότι ούτε gold είναι ούτε είχαμε κάνει μαζί κράτηση, μάλλον όποιον βλέπουν λευκό του δίνουν προτεραιότητα.

Πολύ άνετη η business, δεν έχω παράπονο. Το φαγητό δεν το δοκίμασα γιατί η θέση μου γινόταν κρεβάτι με πλήρη οριζοντίωση και μασάζ στην πλάτη και έγινε αυτό που δεν έχει συμβεί εδώ και 22 χρόνια: κοιμήθηκα σε πτήση. Πριν με πάρει στην αγκαλιά του ο Μορφέας μίλησα λίγο με τον κύριο που καθόταν δίπλα μου, έναν Μπανγκλαντεσιανό από τις ΗΠΑ που πήγαινε στη Ντάκα για να “αποκτήσει κάποια κτίρια”, με την ίδια ευκολία μάλλον που πάω εγώ στο σουβλατζίδικο να πάρω πιτόγυρα. Τον ρώτησα πως είναι η τρέχουσα κατάσταση στη Ντάκα και μου είπε “μην ακούτε την ινδική προπαγάνδα. Ακόμη κι εντός Μπαγκλαντές κάποιοι ακούν αυτές τις ανοησίες. Να ξέρετε, τα επεισόδια τα κάνουν πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών του Modi”, είπε και γούρλωσε τα μάτια.

Κοιμήθηκα. Το οποίο δε συμβαίνει ποτέ σε αεροπλάνο, ούτε για ένα λεπτό. Το momentum είχε αλλάξει. Το ταξίδι θα ήταν επικό, θεϊκό, μοναδικό. Ή μήπως όχι; “Welcome to Dhaka!” είπε ο διπλανός μου με λιγότερο γουρλωμένα μάτια αυτή τη φορά. Για να δούμε τι θα δούμε.

Γιώργο μου έφτιαξες τη μέρα,αναμένω συνέχεια!

 

[poised]

Εγώ αναλαμβάνω να κάνω για μία ακόμα φορά το άκυρο (ταξιδιωτικά) σχόλιο. Από όποιο πρόγραμμα και να θες να διακόψεις το πλυντήριο, βάλτο στο στράγγισμα. Αφού τελειώσει μισό λεπτό μετά (θα σου φανεί δεκαπεντάλεπτο) ξεκλειδώνει την πόρτα. Αυτό με τη χρονοκαθυστέρηση ανοίγματος πόρτας πρέπει να είναι γιατί για οικονομία χρησιμοποιούν τις ίδιες κλειδαριές με τις θυρίδες στις τράπεζες, δεν εξηγείται αλλιώς.

 

[Yorgos]

Εγώ αναλαμβάνω να κάνω για μία ακόμα φορά το άκυρο (ταξιδιωτικά) σχόλιο. Από όποιο πρόγραμμα και να θες να διακόψεις το πλυντήριο, βάλτο στο στράγγισμα. Αφού τελειώσει μισό λεπτό μετά (θα σου φανεί δεκαπεντάλεπτο) ξεκλειδώνει την πόρτα. Αυτό με τη χρονοκαθυστέρηση ανοίγματος πόρτας πρέπει να είναι γιατί για οικονομία χρησιμοποιούν τις ίδιες κλειδαριές με τις θυρίδες στις τράπεζες, δεν εξηγείται αλλιώς.

.θα δοκιμαστεί πάραυτα!

 

[Smaragda53]

Εγώ αναλαμβάνω να κάνω για μία ακόμα φορά το άκυρο (ταξιδιωτικά) σχόλιο. Από όποιο πρόγραμμα και να θες να διακόψεις το πλυντήριο, βάλτο στο στράγγισμα. Αφού τελειώσει μισό λεπτό μετά (θα σου φανεί δεκαπεντάλεπτο) ξεκλειδώνει την πόρτα. Αυτό με τη χρονοκαθυστέρηση ανοίγματος πόρτας πρέπει να είναι γιατί για οικονομία χρησιμοποιούν τις ίδιες κλειδαριές με τις θυρίδες στις τράπεζες, δεν εξηγείται αλλιώς.

Εμένα σταματάει στο στραγγισμα κι ενω εξακολουθεί να κάνει θόρυβο, ο κάδος δεν κουνιέται. Πάω το πρόγραμμα λίγο πιο πέρα και ξαναξεκιναει το στραγγισμα αλλά όταν ανοίγει η πόρτα, τα ρούχα έχουν νερά ακομα.