Ινδία Μπανγκλαντές Οι πέντε από τις επτά αδελφές, μια ξαδέρφη και η Ντάκα

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4: ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΧΑΟΣ

Ευτυχώς ήμασταν μπροστά-μπροστά στο αεροπλάνο ως μπιζνεσάνθρωποι που είμαστε, γιατί έτσι καταφέραμε να βγούμε σχεδόν πρώτοι και να είμαστε μόλις τέταρτοι στην ουρά για τη βίζα, η οποία κόστιζε 49€ ή 51$. Ωστόσο το θέμα δεν ήταν το κόστος σε χρήμα αλλά σε χρόνο, αφού για κάθε επιβάτη απαιτούνταν περίπου 25 λεπτά και η ουρά είχε πάνω από 50 άτομα. Δε θέλω να φανταστώ πόσες ώρες περίμενε ο τελευταίος. Όταν ήρθε η σειρά μας μάς ζήτησαν και τον ταχυδρομικό κώδικα του καταλύματος που θα μέναμε, τον οποίο δεν είχα πρόχειρο, πρόσβαση στο διαδίκτυο δεν είχα διότι είχε λήξει το δωρεάν μισάωρο που προσέφερε το αεροδρόμιο και τελικώς ευτυχώς βρέθηκε μια καλή εργαζόμενη που μας έδωσε το δικό της κωδικό και καθαρίσαμε.

Η αλλαγή συναλλάγματος προσφερόταν σε ισοτιμία οριακά καλύτερη του xe.com (!) κι έτσι στο τάκα-τάκα πήραμε 125... taka για κάθε μας ευρώ. Για τη σιμ είχε περισσότερη αναμονή, αλλά πήραμε το μικρότερο πακέτο, που κόστιζε 4€ για... 35GB και ανεξάντλητα λεπτά ομιλίας. Η πρώτη αίσθηση ήταν πως είχαμε να κάνουμε με φτηνή χώρα με ευγενικούς κι εξυπηρετικούς ανθρώπους.

Έχουμε βίζα, χρήμα και sim, ο Α παρέλαβε το μπαούλο του και πλέον ήμασταν έτοιμοι για uber, το οποίο αποδείχθηκε πως εξυπηρετεί και CNG, όπως λέγονται τα τρίκυκλα εκεί. Ένα πρόβλημα ήταν πως οιπινακίδες των τρικύκλων είχαν τους αριθμούς στα βενγκαλέζικα, αλλά βλέποντας τους αριθμούς που επαναλαμβάνονται και το πρόσωπο του οδηγού στην εφαρμογή, βγάλαμε άκρη.

Είδαμε και πάθαμε για να χωρέσει το μπαούλο του Α στο τρίκυκλο, ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί χρειάζεται κάποιος κάτι παραπάνω από μια οκτάκιλη χειραποσκευή για ταξίδι, αφού μπορείς να πλύνεις τα ρούχα σου πολύ φτηνά, ειδικά στην Ασία. Τα βολέψαμε προς το παρόν αλλά το μπαούλο ήταν πρόβλημα σε όλο το ταξίδι, στοίχισε κόπο, χρόνο και αρκετό χρήμα.

Τέλος πάντων, είμαστε πάνω στο τρίκυκλο κι έχουμε την πρώτη επαφή με το Μπανγκλαντές, μέσα από το κλουβί του τρικύκλου γιατί για κάποιο λόγο στη Ντάκα τα όλα έχουν ένα πλέγμα γύρω τους, οπότε ουσιαστικά είναι περιφερόμενα κλουβιά. Η πρώτη αίσθηση δεν είναι εικόνα, είναι ήχος. Ο ήχος του χάους. Δεν έχω ξαναδεί/ξανακούσει ανθρώπους να κορνάρουν τόσο κι έχω πάει σε πολλές μα πολλές φασαριόζικες πόλεις. Είναι φοβερό, σου παίρνει το μυαλό, δεν το χωράει ο νους, η ηχορύπανση είναι παντού, είναι ακραία, είναι παράλογη, αναίτια, αδιάκριτη και ανεξήγητη. Δεν έχω ούτε ένα βίντεο από το Μπανγκλαντές που να μην ακούγονται συνεχώς κόρνες, ακόμη και στην επαρχία. Οι πρώτες εικόνες είναι τριτοκοσμικής χώρας, σαφώς τριτοκοσμικότερης της Ινδίας: παλιά κτίρια, άναρχη και σχετικά αραιαή δόμηση, παντού σκουπίδια, κυκλοφοριακό χάος. Οι γυναίκες ντυμένες σε πολύχρωμα ρούχα αλλά πάντα με μαντήλα, οι μυρωδιές τόσο έντονες που σε κρατούν σε εγγρήγορση. Είμαι χαρούμενος, ο Α είναι μάλλον overwhelmed. Θα το συνηθίσει, σκέφτηκα.

H διαδρομή κράτησε ένα εικοσιπεντάλεπτο περίπου, οπότε και βγήκαμε με ανακούφιση, πρώτον επειδή ήμασταν απίστευτα στριμωγμένοι χάρη στο μπαούλο και δεύτερον επειδή όσο και να'ναι σε κλουβί θέλω να μπω μόνο για να κολυμπήσω με καρχαρίες. Το εμπορικό κέντρο στο οποίο στεγάζεται το κατάλυμά μας αποπνέει μια ευπρόσδεκτη τριτοσκοσμίλα στον κεντρικότατο δρόμο με το μάλλον αισιόδοξο όνομα “VIP Road”. To ότι το κατάλυμα αυτοαποκαλείται “The Capital” δεν κατάλαβα αν είχε να κάνει με τη Ντάκα ή με το Μαρξ, αλλά είναι το λιγότερο που μας απασχολεί. Βρήκαμε την είσοδο, εμφανίστηκε κι ένας χαμογελαστός υπάλληλος/αχθοφόρος/περαστικός, δεν πολυκατάλαβα τι ακριβώς, και μας οδήγησε στον πρώτο όροφο, όπου βρισκόταν η ρεσεψιόν. Χαμογελαστοί οι ρεσεψιονίστ και με καλά για τα δεδομένα Αγγλικά, μας έβαλαν να συμπληρώσουμε αρκετά έγγραφα και μας υπέδειξαν το δωμάτιό μας, που εμένα μου φάνηκε καταπληκτικό, άλλωστε τα 48$/βραδιά το καθιστούσαν το ακριβότερο κατάλύμα του ταξιδιού. Ο Α το βρήκε πολύ λιγότερο καταπληκτικό:

- Ρε συ άκου φασαρία απέξω, πώς θα κοιμηθούμε;
- Έλα μωρέ για πέντε κόρνες κάνεις έτσι;
- Πέντε το δευτερόλεπτο είναι.
- Θα λουφάξουν, βραδιάζει σε λίγο, είπα με βαρουφακίστικη σιγουριά παπάτζας.
- Και το στρώμα, πώς είναι έτσι;
- Τι έχει; Πεντακάθαρο είναι, είπα και ξάπλωσα για να διαπιστώσω αμέσως το πρόβλημα, που ήταν ότι το στρώμα ήταν τόσο μαλακό που αρχικά βούλιαζες και αν γυρνούσες έστω και ελάχιστα, έπεφτες με τη μία στο πάτωμα. Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο στρώμα. Σε ξερνούσε στο πάτωμα με μια ευκολία πρωτόγνωρη, σχεδόν φυσική, νομοτελειακή.

Τέλος πάντων, δεν είχαμε χρόνο για χάσιμο, έπρεπε να ξεχυθούμε σαν εμετοί να εξερευνήσουμε τη μαγευτική Ντάκα.

Στο ασανσέρ έλειπε το κουμπί το ισογείου, οπότε έβαλα το δάχτυλό μου μέσα για να πιέσω... ό,τι υπήρχε αντί του κομβίου, με επιτυχία, καθώς το ασανσέρ ξεκίνησε, αλλά και με μια μίνι ηλεκτροπληξία που με τίναξε στιγμιαία. “Εκρηκτική η Ντάκα!” είπα χαμογελώντας στον Α, που μάλλον δε χάρηκε και πολύ, στραβά ξεκίνησε.

Κάλεσα ένα τρίκικλο uber και ο πρώτος μας στόχος ήταν το shankari bazar, μια από τις παλαιότερες γειτονιές αυτής της τερατούπολης των 21 εκατομμυρίων. Πραγματικό χάος μέχρι να φτάσουμε εκεί με την κίνηση να είναι όχι απλά εξαντλητική αλλά και ασφυκτική, ο οδηγός μας προσπαθούσε να κάνει σλάλομ ανάμεσα σε πεζούς, ενίοτε βόδια, μονίμως ακινητοποιημένα αυτοκίνητα, λεωφορεία που κάνουν το στόλο της Αβάνας να φαίνεται υπερσύγχρονος. Βγήκαμε κι από αυτό το κλουβί και μπαίνοντας σε ένα μακρύ στενό της παλιάς πόλης αρχίσαμε να περπατάμε, αποφεύγοντας τουλάχιστον έτσι τη μηχανοκίνητη κίνηση, γιατί πεζοί, ζωντανά και τρίκυκλα με κούληδες ήταν τόσα πολλά που κυριολεκτικά έσπρωχνες για να περπατήσεις. Μικροσκοπικά μαγαζάκια βρίσκονταν κατά μήκος του δρόμου, κάποιοι μάστορες ένωναν καλώδια στο κράσπεδο, μπαλκόνια από φτωχόσπιτα με κρεμασμένα ρούχα που προσπαθούσαν να στεγνώσουν στα ετοιμόρροπα κτίρια, αλλά και μερικά κάπως πιο προσεγμένα καταστήματα υφασμάτων .

Παρότι είχε νυχτώσει για τα καλά, όλα τα μαγαζάκια ήταν σε φουλ κίνηση, όπως και δύο ινδουιστικοί ναοί. Συνεχίσαμε να περπατάμε τα θεοβρώμικα στενάκια μέχρι το sandarghat και φτάσαμε στο λιμάνι, όπου κάτι περίεργα φέρυ με στρογγυλή πλώρη ήταν αραγμένα και μπροστά τους οι κράχτες προσπαθούσαν να προσελκύσουν επιβάτες, αν κατάλαβα καλά για την Odisha, για Ινδία δηλαδή. Κάτω φαίνεται να υπήρχε ένας μεγάλος κοινός χώρος για τους πλεμπαίους και ανεβαίνοντας βαθμιδωτά οι καμπίνες γινόντουσαν πολυτελέστερες.

Αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού. Κάλεσα uber αλλά φευ, η κίνηση ήταν τέτοια που δεν ερχόταν τίποτε. Είπαμε να περπατήσουμε λίγο και να δοκιμάσουμε να καλέσουμε άλλο, αλλά πάλι τζίφος. Και όταν πια βγήκαμε σε μεγαλύτερο δρόμο, διαπιστώσαμε πως η κίνηση ήταν τέτοια από λεωφορεία, άλογα, κούληδες και τρίκυκλα που στην πραγματικότητα οι πεζοί πήγαιναν αρκετά πιο γρήγορα, κινούμενοι ανάμεσα στα οχήματα στο “οδόστρωμα”, αφού τα όποια πεζοδρόμια ήταν κατειλημμένα από μικροπωλητές. Το πήραμε απόφαση ότι θα έπρεπε να περπατήσουμε και τα 96 λεπτά της απόστασης μέχρι το The Capital. Δεν είχε κανένα νόημα να μπούμε σε κάποιο κουβούκλιο και να κολλήσουμε αέναα στην κίνηση. Χώρια που οι εικόνες ήταν χαριτωμένες, τουλάχιστον για μένα, αφού ο Α φαινόταν να δυσκολεύεται μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό από χέρια, πόδια, άλογα, σκουπίδια και χρέπια, σε βαθμό που ήταν αδύνατον όχι απλά να περπατήσουμε δίπλα-δίπλα, αλλά και να έχουμε οπτική επαφή συνεχώς. Ώρες-ώρες φαινόταν πως και τα 21 εκατομμύρια των κατοίκων της Ντάκα βρίσκονταν στο δρόμο και πραγματικά απόρησα πώς είναι δυνατόν να ζει κανείς σε μια τέτοια πόλη, που μπροστά της το Δελχί και η Βομβάη φαντάζουν Σιγκαπούρη. Κάποιοι είχαν καταλάβει τη μέση του δρόμου έχοντας απλώσει την πραμάτεια τους στην άσφαλτο, άλλοι έσπρωχναν χαμογελαστοί, άλλοι έκαναν ελιγμούς πάνω σε τρίκυκλα και όλοι φυσικά κορνάριζαν ασταμάτητα, χωρίς λόγο, έτσι επειδή Ντάκα είσαι αφού.

Τελικώς κάναμε σχεδόν ένα δίωρο και στο βλέμμα του Α έβλεπα κάτι ανάμεσα σε εξάντληση και απελπισία, με ολίγον από προσμονή να τον καθησυχάσω ότι δε θα είναι έτσι και οι επόμενες εβδομάδες. Βρήκα στο googlemaps ένα εστιατόριο που μου φάνηκε αξιοπρεπές κι είπα να δειπνήσουμε εκεί, άλλωστε το δικαιούμασταν. Δυστυχώς το στίγμα του gps δεν ήταν ακριβές, μας οδήγησε σε ένα σάπιο εμπορικό κέντρο όπου δε βγάλαμε άκρη και τελικώς πήγαμε σε ένα άλλο να φάμε που είχε ένα βασικό προσόν: ησυχία. Παραγγείλαμε δυο πιάτα με σολωμό, που για τα δεδομένα της πόλης πρέπει να ήταν και πανάκριβα στα 14€, αλλά εμένα μου μύρισε σολωμός κι ο Α μάλλον από ανασφάλεια μη φάει τίποτε άλλο παράγγειλε το ίδιο. Ήταν αξιοπρεπές το φαγητό (μέχρι εκεί), περπατήσαμε άλλα 5 λεπτά και φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Κατάκοπος ο Α έπεσε τέζα ξεχνώντας το πόσο επικίνδυνα μαλακό ήταν το στρώμα και καμιά ώρα αργότερα ακολούθησα κι εγώ.

Αύριο θα έπρεπε να ξυπνήσουμε νωρίς γιατί εκτός της Ντάκα θα πηγαίναμε και στο Sonargaon, από το οποίο είχα πολλές προσδοκίες. Αλλά πρώτα έπρεπε να γεμίσουμε μπαταρίες.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• …

  Go to chapter

  Go
• 41

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 41

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sassenach77]

ξεχασμένες περιοχές της Ινδίας

Δεν κατάλαβα ποιες ήταν οι αδερφές στην αρχή και ο νους μου πήγε με αυτό που διάβασα σε Λαντάκ και Κασμίρ που τις έχω μια καούρα αυτές τις περιοχές.... Μου κάνουν όμως και αυτές που πήγες! Άντε γράφε, αναμένω!

 

[varioAthens]

Kι εγω που νομιζα οτι το Νταρτζιλινγκ και το Σικκιμ ηταν ο,τι πιο outsider για Ινδια... Για παμε! Περιμενω με ενδιαφερον!

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ​

Με δυο λέξεις: πολύ χαμηλές. Η βασική μου προσδοκία ήταν να επιστρέψω στην αγαπημένη μου Ινδία, που μου είχε λείψει και να δω νέα μέρη. Θα απογοητευόμουν μόνο αν οι επαρχίες που θα επισκεπτόμουν αποδεικνύονταν υπέρ του δέοντος τουριστικές κι αν περνούσα άσχημα για κάποιο λόγο (ασθένεια, υπερβολικά κακός καιρός κλπ).

Από τη Ντάκα ως πόλη δεν περίμενα πολλά, πλην χρώματος και καλού φαγητού, είχα όμως απαιτήσεις από την εγκαταλελειμμένη πόλη του Panam στο Sanargaon. Ανέμενα μπόλικη βρωμιά, ελάχιστα πράγματα από αρχιτεκτονική και είχα μια ανησυχία για τις βίαιες αναταραχές (και) των προηγούμενων ημερών.

Το Majuli περίμενα να είναι ένα κάπως παραδεισένιο μέρος, αισθητά καθαρότερο από τη “συνήθη” Ινδία, το Sivasagar να έχει τα πιο ενδιαφέροντα αρχαία του ταξιδιού (αλλά όχι να είναι και το Angkor Wat) και τη Jorhat να είναι μια άσχημη αλλά γαστρονομικά ενδιαφέρουσα μεγαλούπολη. Για το Kaziranga, ένα ενδιαφέρον σαφάρι, τίποτε περισσότερο αλλά και τίποτε λιγότερο.

Στη Meghalaya περίμενα να δω ενδιαφέροντα και καταπράσινα τοπία, κάποιες φυλές, να ενθουσιαστώ με τις γέφυρες από τις ρίζες δέντρων, αλλά και να γίνω μούσκεμα και να σιχτηρίσω.

Η Agartala περίμενα να είναι από τις ευχάριστες εκπλήξεις σε ό,τι αφορά τις πόλεις, είχα μια ελπίδα ότι το Unakoti θα είναι ένας κάπως υποτιμημένος αρχαιολογικός χώρος και ότι θα έτρωγα πολύ ωραία.

Η λίμνη Loktak περίμενα να είναι το ωραιότερο τοπίο του ταξιδιού, από το Imphal δεν περίμενα τίποτε απολύτως, μάλλον μια διεκπεραιωτική στάση.

Στο Nagaland περίμενα πώς και πώς το φεστιβάλ κι ενδεχομένως και κάποια ξεχασμένα χωριά με φυλές.

Τέλος, χαμηλά είχα τη μπάλα για την Καλκούτα, μια πόλη που απ' όσα διάβασα δεν είχε τίποτε τραχταντά αξιοθέατα, αλλά ωραίο θα ήταν να κλείσω το ταξίδι με μια μεγαλούπολη-τερατούπολη, όπου περίμενα περισσότερη βρώμα και φτώχεια από παντού αλλά και πολλές επιλογές για καλό φαγητό.

Με δυο λόγια, οι προσδοκίες ήταν να δω αυθεντικά μέρη, μάλλον ελάχιστους ή κανένα τουρίστα, να φάω καλά, να πάρω μια ωραία δόση εντελώς εναλλακτικής Ινδίας και να είμαι ανοιχτός σε ευχάριστες εκπλήξεις. Είχα μια ανησυχία για τις άδειες γιατί παρότι κάποιες αναφορές έλεγαν ότι στις περισσότερες επαρχίες δε θα χρειαζόμουν άδειες ή θα τις έβγαζα επιτόπου, σε άλλα σημεία διάβαζα πως τουλάχιστον για Nagaland και Manipur οι έλεγχοι ήταν έντονοι κι όποιος δεν είχε άδεια απομακρυνόταν πάραυτα. Θα βλέπαμε. Ό,τι είναι να' ρθει θε να'ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει, που έλεγε κι ο γενναίος αρχηγός Μαζεστίξ, ο μόνος Γαλάτης που δε φοβόταν μην του πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.

Ξεκινάμε.

 

[Smaragda53]

Μας είχες λείψει!

 

[Yorgos]

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: Το πλυντήριο, το κάρμα, η φάρσα και ο γουρλωμάτης​

Την προηγούμενη του ταξιδιού στα ΗΑΕ (που προηγήθηκε του Μπανγκλαντές-Ινδία) μετακομίσαμε σε άλλο διαμέρισμα στην Αθήνα, οπότε δεν είχα “μάθει” ακόμη το νέο σπίτι. Με το που επιστρέψαμε μια εβδομάδα αργότερα, πήγαμε στο νέο σπίτι και το επόμενο απόγευμα έπρεπε να πετάξω προς Ντάκα με τη λατρεμένη Turkish. Κοινώς, είχα περίπου 16 ώρες για να βάλω ένα πλυντήριο και να πακετάρω τα καθαρά μου ρούχα πριν πετάξω για Ντάκα. Ευκολάκι ε;

Το “νέο” πλυντήριο όμως αποφάσισε να πάρει την πρωτοβουλία να κάνει μια πλύση τριών ωρώναντί για μιας που έκανε το "παλιό", προφανώς γιατί κάτι πάτησα λάθος. Επειδή δεν προλάβαιναν να στεγνώσουν στο μπαλκόνι, είπα να δοκιμάσω το στεγνωτήριο του πλυντηρίου. Το οποίο... έκανε 4 ώρες, οπότε κι έπεσα για ύπνο. Κι όταν ξύπνησα... δεν άνοιγε η πόρτα του πλυντηρίου. Σε μια Ross Geller in the spray tan place σκηνή (

), κι ενώ είχα απελπιστεί πως η πόρτα του πλυντηρίου δε θα άνοιγε ποτέ, εμφανίστηκε η κοπέλα μου που πάτησε δυο κουμπιά και ως δια μαγείας... το πλυντήριο ξεκίνησε... άλλo ένα τετράωρo πρόγραμμα στεγνώματος, χωρίς να σταματάει. Το έβγαλα από την πρίζα, του έδωσα κλωτσιές, πάτησα ό,τι κουμπί είχε, αλλά αυτό επέμενε: με το που ξανάπαιρνε μπρος συνέχιζε το τετράωρο στέγνωμα με την πόρτα του πεισματικά κλειστή. Επιτέλους τελείωσε 2 ώρες πριν φύγω για το αεροδρόμιο. Αλλά η πόρτα πάλι δεν άνοιγε. Αποφάσισα να πατήσω το ένα κουμπί που δεν είχα πατήσει και... ξανάρχισε την πλύση, αυτή τη φορά 60 λεπτών. Το πήρα απόφαση ότι θα πήγαινα στο Μπανγκλαντές με τα ρούχα που φορούσα μόνο και θα αγόραζα εκεί ρούχα. Η δε κοπέλα μου απεφάνθη πως αυτά συμβαίνουν επειδή “προχθές μίλησες άσχημα σε μια κυρία στο τηλέφωνο”. Προσπάθησα να την πείσω πως το πλυντήριο δεν μπορεί να είναι η εκδίκηση του κάρμα μιας κυρίας που με πήρε για τρίτη σερί μέρα να μου πουλήσει κρυπτονομίσματα και πως δεν παύει να είναι συσκευή, άρα έχει κάποιο προγραμματισμό, που απλά πρέπει να βρούμε. Με κοίταξε θλιμμένη στα μάτια και μου είπε αργά και ζοφερά “δεν έπρεπε να της μιλήσεις άσχημα. Οι θεοί αποφάσισαν πως η τιμωρία σου είναι να μην πας στο ταξίδι. Σε παρακαλώ μην πας. Den eprepe les kakes lexeis se afti kyria sto telefono”. Μάταια προσπάθησα να την πείσω πως αυτές οι δεισιδαιμονίες δε συνάδουν με την επιστημόνική της κατάρτιση, “δεν μπορεί να το πιστεύεις αυτό”, αλλά ήταν ανένδοτη: το πλυντήριο αποτελεί την έκφραση κάποιας ανώτερης δύναμης που δεν κατανοώ με το στενό μου ευρωπαϊκό εγκέφαλο. Έκανε μεταβολή κι έφυγε απογοητευμένη κουνώντας το καλυμμένο με ένα πολύχρωμο φουλάρι κεφάλι της, απορώντας που μετά από τόσα χρόνια δεν έχω καταλάβει ότι τα σημάδια των θεών είναι ανώτερα των ποταπών οδηγιών ενός εγχειριδίου οικιακής συσκευής που συναρμολογήθηκε σε κάποιο άψυχο καπιταλιστικό εργοστάσιο της Νοτίου Κορέας. Η πραγματική εξήγηση βρίσκεται στο κάρμα, τη σαντερία ή έστω στην υπερφυσική επικοινωνία με τη φύση, ποτέ στη λογική, ή τους αριθμούς. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε ο ένας για τον άλλον ότι ζει κατά τύχη. Καλά να είμαστε κι αγαπημένοι κι ας μείνουν αγεφύρωτα αυτά.

Απέμενε μια ώρα πριν την αναχώρηση για το αεροδρόμιο κι έκανα μια απέλπιδα προσπάθεια να ανοίξω την τιμημένη πόρτα, τουλάχιστον βρήκα το εξπρές πρόγραμμα στεγνωτηρίου και κατάφερα να στεγνώσω τα ρούχα μέσα σε 45 λεπτά... αλλά η πόρτα πάλι δεν άνοιγε. Πήρα το σάκο μου άδειο και βρίζοντας φόρεσα τα παπούτσια μου για να φύγω. Επέστρεψα στην κουζίνα για να πιω ένα ποτήρι νερό... για να διαπιστώσω πως η πόρτα του πλυντηρίου είχε ανοίξει μόνη της και τα ρούχα μου ήταν ζεστά, έως καυτά. Ο θεός των ταξιδιών ή έστω των πλυντηρίων με λυπήθηκε και θα πήγαινα στο Μπαγκλαντές με ρούχα. Plot twist: μέχρι σήμερα δεν έχω βρει πώς δουλεύει το πλυντήριο και φυσικά δεν έχω ξαναχρησιμοποιήσει το σατανικό του στεγνωτήριο. Και ακόμη πιο φυσικά και νομοτελειακά σήμερα με ξαναπήραν από το ίδιο “ανταλλακτήριο κρυπτονομισμάτων” και τους ξέχεσα και πάλι, οπότε ενδεχομένως αύριο να μην ανοίγει η πόρτα του ψυγείου ή να μου καεί το λάπτοπ, σύμφωνα με την κοσμοθεωρία της Χ.

Πήγα τρέχοντας μέχρι το μετρό του οποίου ... είχε διακοπεί η λειτουργία του λόγω φάρσας. Έλεος. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι όντως κάποιοι θεοί ήθελαν να με προειδοποιήσουν να μην πάω στο Μπανγκλαντές, έτσι κι αλλιώς οι οιωνοί ήταν κακοί: καλός φίλος που είχε πάει λίγους μήνες πριν είχε γίνει μάρτυρας ανεξέλεγκτης βίας με αρκετούς νεκρούς, καμένα μαγαζιά και πολυήμερο πλιάτσικο και βανδαλισμούς κατά Ινδουιστών (2024 Bangladesh anti-Hindu violence - Wikipedia), ενώ δυο μήνες πριν φύγω η βία αναζωπυρώθηκε, πράγμα που συνεχίζεται δυστυχώς και τώρα (

). Περίμενα 25 λεπτά και τελικώς το μετρό για το αεροδρόμιο ήρθε κι εγώ άνοιξα το βιβλίο του Χόρχε Σάντσεθ για να απασχολήσω το μυαλό μου και να μην κοιτάω το ρολόι μου κάθε λίγα δευτερόλεπτα. Απορροφήθηκα τόσο που αφηρημένος... κατέβηκα στο Κορωπί οπότε άρχισα να σιχτιρίζω τον εαυτό μου, αλλά τελικώς έφτασα στο αεροδρόμιο οριακά για προλάβω και κάποια λεπτά στο lounge.

Αποσκευή δεν είχα να παραδώσω (σε αντίθεση με το σύντροφο Α που είχε κάνει ήδη checkin), χαιρετίσαμε μια καλή συνάδελφο που πετύχαμε επιτόπου και θα πετούσε στην ίδια πτήση μέχρι την Κωνσταντινούπολη (“στο Μπαγκλαντές πάτε; μπούχαχα, πώς σας ήρθε αυτό ρε τσακάλια;”) οπότε πήγαμε βουρ για το lounge ώστε να προλάβουμε να χλαπακιάσουμε σπανακοπιτάκια, μπουγάτσες και γιαουρτάρες με μέλι και φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη χωρίς παρατράγουδα. Πήγαμε και στο εκεί lounge, στην είσοδο του οποίου η κυριούλα με κοίταξε και μου είπε “Εεεεεε υπάρχει μια αλλαγή κύριε...”. Είχε δίκιο η Χ; Δεν έπρεπε να αποκαλέσω την cryptostalker “malakismeni”; Ακυρώθηκε η πτήση μας; Έγινε καμιά απεργία; Κάηκε η Ντάκα από φανατικούς μουσουλμάνους; Μίλα Βίρνα! “Ξέρετε... πρέπει να σας δώσω άλλο boarding pass, η πτήση σας είναι overbooked και σας έχουν μεταθέσει στη business class”. Η πίστη μου στον ορθολογισμό αποκαταστάθηκε. Όπως και η πίστη του Α στην κωλοφαρδία, αφού πριν μπούμε στο αεροσκάφος του ανακοινώθηκε πως θα γίνει upgrade για τη business και αυτός, παρότι ούτε gold είναι ούτε είχαμε κάνει μαζί κράτηση, μάλλον όποιον βλέπουν λευκό του δίνουν προτεραιότητα.

Πολύ άνετη η business, δεν έχω παράπονο. Το φαγητό δεν το δοκίμασα γιατί η θέση μου γινόταν κρεβάτι με πλήρη οριζοντίωση και μασάζ στην πλάτη και έγινε αυτό που δεν έχει συμβεί εδώ και 22 χρόνια: κοιμήθηκα σε πτήση. Πριν με πάρει στην αγκαλιά του ο Μορφέας μίλησα λίγο με τον κύριο που καθόταν δίπλα μου, έναν Μπανγκλαντεσιανό από τις ΗΠΑ που πήγαινε στη Ντάκα για να “αποκτήσει κάποια κτίρια”, με την ίδια ευκολία μάλλον που πάω εγώ στο σουβλατζίδικο να πάρω πιτόγυρα. Τον ρώτησα πως είναι η τρέχουσα κατάσταση στη Ντάκα και μου είπε “μην ακούτε την ινδική προπαγάνδα. Ακόμη κι εντός Μπαγκλαντές κάποιοι ακούν αυτές τις ανοησίες. Να ξέρετε, τα επεισόδια τα κάνουν πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών του Modi”, είπε και γούρλωσε τα μάτια.

Κοιμήθηκα. Το οποίο δε συμβαίνει ποτέ σε αεροπλάνο, ούτε για ένα λεπτό. Το momentum είχε αλλάξει. Το ταξίδι θα ήταν επικό, θεϊκό, μοναδικό. Ή μήπως όχι; “Welcome to Dhaka!” είπε ο διπλανός μου με λιγότερο γουρλωμένα μάτια αυτή τη φορά. Για να δούμε τι θα δούμε.

 

[evaT]

Είχε δίκιο η Χ; Δεν έπρεπε να αποκαλέσω την cryptostalker “malakismeni”;

Καλά της έκανες, χάλια η αγορά στα κρύπτο ρώτα να μάθεις πόσα έχασε κόσμος με τις malakies του Τραμπ!

Κατά τ άλλα εγώ σε διαβάζω για πόλεις που δεν έχω ακούσει ποτέ και ούτε υπήρχε περίπτωση να ακούσω, ακόμα κ αν γράψεις για το μάνουαλ του στεγνωτηρίου πάλι θα τα διαβάσω, σαν τον συγγραφέα σου το Σάντσεθ.

Φιλάκια στη Χ!

 

[ANASTAPAP]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: Το πλυντήριο, το κάρμα, η φάρσα και ο γουρλωμάτης​

Την προηγούμενη του ταξιδιού στα ΗΑΕ (που προηγήθηκε του Μπανγκλαντές-Ινδία) μετακομίσαμε σε άλλο διαμέρισμα στην Αθήνα, οπότε δεν είχα “μάθει” ακόμη το νέο σπίτι. Με το που επιστρέψαμε μια εβδομάδα αργότερα, πήγαμε στο νέο σπίτι και το επόμενο απόγευμα έπρεπε να πετάξω προς Ντάκα με τη λατρεμένη Turkish. Κοινώς, είχα περίπου 16 ώρες για να βάλω ένα πλυντήριο και να πακετάρω τα καθαρά μου ρούχα πριν πετάξω για Ντάκα. Ευκολάκι ε;

Το “νέο” πλυντήριο όμως αποφάσισε να πάρει την πρωτοβουλία να κάνει μια πλύση τριών ωρώναντί για μιας που έκανε το "παλιό", προφανώς γιατί κάτι πάτησα λάθος. Επειδή δεν προλάβαιναν να στεγνώσουν στο μπαλκόνι, είπα να δοκιμάσω το στεγνωτήριο του πλυντηρίου. Το οποίο... έκανε 4 ώρες, οπότε κι έπεσα για ύπνο. Κι όταν ξύπνησα... δεν άνοιγε η πόρτα του πλυντηρίου. Σε μια Ross Geller in the spray tan place σκηνή (

), κι ενώ είχα απελπιστεί πως η πόρτα του πλυντηρίου δε θα άνοιγε ποτέ, εμφανίστηκε η κοπέλα μου που πάτησε δυο κουμπιά και ως δια μαγείας... το πλυντήριο ξεκίνησε... άλλo ένα τετράωρo πρόγραμμα στεγνώματος, χωρίς να σταματάει. Το έβγαλα από την πρίζα, του έδωσα κλωτσιές, πάτησα ό,τι κουμπί είχε, αλλά αυτό επέμενε: με το που ξανάπαιρνε μπρος συνέχιζε το τετράωρο στέγνωμα με την πόρτα του πεισματικά κλειστή. Επιτέλους τελείωσε 2 ώρες πριν φύγω για το αεροδρόμιο. Αλλά η πόρτα πάλι δεν άνοιγε. Αποφάσισα να πατήσω το ένα κουμπί που δεν είχα πατήσει και... ξανάρχισε την πλύση, αυτή τη φορά 60 λεπτών. Το πήρα απόφαση ότι θα πήγαινα στο Μπανγκλαντές με τα ρούχα που φορούσα μόνο και θα αγόραζα εκεί ρούχα. Η δε κοπέλα μου απεφάνθη πως αυτά συμβαίνουν επειδή “προχθές μίλησες άσχημα σε μια κυρία στο τηλέφωνο”. Προσπάθησα να την πείσω πως το πλυντήριο δεν μπορεί να είναι η εκδίκηση του κάρμα μιας κυρίας που με πήρε για τρίτη σερί μέρα να μου πουλήσει κρυπτονομίσματα και πως δεν παύει να είναι συσκευή, άρα έχει κάποιο προγραμματισμό, που απλά πρέπει να βρούμε. Με κοίταξε θλιμμένη στα μάτια και μου είπε αργά και ζοφερά “δεν έπρεπε να της μιλήσεις άσχημα. Οι θεοί αποφάσισαν πως η τιμωρία σου είναι να μην πας στο ταξίδι. Σε παρακαλώ μην πας. Den eprepe les kakes lexeis se afti kyria sto telefono”. Μάταια προσπάθησα να την πείσω πως αυτές οι δεισιδαιμονίες δε συνάδουν με την επιστημόνική της κατάρτιση, “δεν μπορεί να το πιστεύεις αυτό”, αλλά ήταν ανένδοτη: το πλυντήριο αποτελεί την έκφραση κάποιας ανώτερης δύναμης που δεν κατανοώ με το στενό μου ευρωπαϊκό εγκέφαλο. Έκανε μεταβολή κι έφυγε απογοητευμένη κουνώντας το καλυμμένο με ένα πολύχρωμο φουλάρι κεφάλι της, απορώντας που μετά από τόσα χρόνια δεν έχω καταλάβει ότι τα σημάδια των θεών είναι ανώτερα των ποταπών οδηγιών ενός εγχειριδίου οικιακής συσκευής που συναρμολογήθηκε σε κάποιο άψυχο καπιταλιστικό εργοστάσιο της Νοτίου Κορέας. Η πραγματική εξήγηση βρίσκεται στο κάρμα, τη σαντερία ή έστω στην υπερφυσική επικοινωνία με τη φύση, ποτέ στη λογική, ή τους αριθμούς. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε ο ένας για τον άλλον ότι ζει κατά τύχη. Καλά να είμαστε κι αγαπημένοι κι ας μείνουν αγεφύρωτα αυτά.

Απέμενε μια ώρα πριν την αναχώρηση για το αεροδρόμιο κι έκανα μια απέλπιδα προσπάθεια να ανοίξω την τιμημένη πόρτα, τουλάχιστον βρήκα το εξπρές πρόγραμμα στεγνωτηρίου και κατάφερα να στεγνώσω τα ρούχα μέσα σε 45 λεπτά... αλλά η πόρτα πάλι δεν άνοιγε. Πήρα το σάκο μου άδειο και βρίζοντας φόρεσα τα παπούτσια μου για να φύγω. Επέστρεψα στην κουζίνα για να πιω ένα ποτήρι νερό... για να διαπιστώσω πως η πόρτα του πλυντηρίου είχε ανοίξει μόνη της και τα ρούχα μου ήταν ζεστά, έως καυτά. Ο θεός των ταξιδιών ή έστω των πλυντηρίων με λυπήθηκε και θα πήγαινα στο Μπαγκλαντές με ρούχα. Plot twist: μέχρι σήμερα δεν έχω βρει πώς δουλεύει το πλυντήριο και φυσικά δεν έχω ξαναχρησιμοποιήσει το σατανικό του στεγνωτήριο. Και ακόμη πιο φυσικά και νομοτελειακά σήμερα με ξαναπήραν από το ίδιο “ανταλλακτήριο κρυπτονομισμάτων” και τους ξέχεσα και πάλι, οπότε ενδεχομένως αύριο να μην ανοίγει η πόρτα του ψυγείου ή να μου καεί το λάπτοπ, σύμφωνα με την κοσμοθεωρία της Χ.

Πήγα τρέχοντας μέχρι το μετρό του οποίου ... είχε διακοπεί η λειτουργία του λόγω φάρσας. Έλεος. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι όντως κάποιοι θεοί ήθελαν να με προειδοποιήσουν να μην πάω στο Μπανγκλαντές, έτσι κι αλλιώς οι οιωνοί ήταν κακοί: καλός φίλος που είχε πάει λίγους μήνες πριν είχε γίνει μάρτυρας ανεξέλεγκτης βίας με αρκετούς νεκρούς, καμένα μαγαζιά και πολυήμερο πλιάτσικο και βανδαλισμούς κατά Ινδουιστών (2024 Bangladesh anti-Hindu violence - Wikipedia), ενώ δυο μήνες πριν φύγω η βία αναζωπυρώθηκε, πράγμα που συνεχίζεται δυστυχώς και τώρα (

). Περίμενα 25 λεπτά και τελικώς το μετρό για το αεροδρόμιο ήρθε κι εγώ άνοιξα το βιβλίο του Χόρχε Σάντσεθ για να απασχολήσω το μυαλό μου και να μην κοιτάω το ρολόι μου κάθε λίγα δευτερόλεπτα. Απορροφήθηκα τόσο που αφηρημένος... κατέβηκα στο Κορωπί οπότε άρχισα να σιχτιρίζω τον εαυτό μου, αλλά τελικώς έφτασα στο αεροδρόμιο οριακά για προλάβω και κάποια λεπτά στο lounge.

Αποσκευή δεν είχα να παραδώσω (σε αντίθεση με το σύντροφο Α που είχε κάνει ήδη checkin), χαιρετίσαμε μια καλή συνάδελφο που πετύχαμε επιτόπου και θα πετούσε στην ίδια πτήση μέχρι την Κωνσταντινούπολη (“στο Μπαγκλαντές πάτε; μπούχαχα, πώς σας ήρθε αυτό ρε τσακάλια;”) οπότε πήγαμε βουρ για το lounge ώστε να προλάβουμε να χλαπακιάσουμε σπανακοπιτάκια, μπουγάτσες και γιαουρτάρες με μέλι και φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη χωρίς παρατράγουδα. Πήγαμε και στο εκεί lounge, στην είσοδο του οποίου η κυριούλα με κοίταξε και μου είπε “Εεεεεε υπάρχει μια αλλαγή κύριε...”. Είχε δίκιο η Χ; Δεν έπρεπε να αποκαλέσω την cryptostalker “malakismeni”; Ακυρώθηκε η πτήση μας; Έγινε καμιά απεργία; Κάηκε η Ντάκα από φανατικούς μουσουλμάνους; Μίλα Βίρνα! “Ξέρετε... πρέπει να σας δώσω άλλο boarding pass, η πτήση σας είναι overbooked και σας έχουν μεταθέσει στη business class”. Η πίστη μου στον ορθολογισμό αποκαταστάθηκε. Όπως και η πίστη του Α στην κωλοφαρδία, αφού πριν μπούμε στο αεροσκάφος του ανακοινώθηκε πως θα γίνει upgrade για τη business και αυτός, παρότι ούτε gold είναι ούτε είχαμε κάνει μαζί κράτηση, μάλλον όποιον βλέπουν λευκό του δίνουν προτεραιότητα.

Πολύ άνετη η business, δεν έχω παράπονο. Το φαγητό δεν το δοκίμασα γιατί η θέση μου γινόταν κρεβάτι με πλήρη οριζοντίωση και μασάζ στην πλάτη και έγινε αυτό που δεν έχει συμβεί εδώ και 22 χρόνια: κοιμήθηκα σε πτήση. Πριν με πάρει στην αγκαλιά του ο Μορφέας μίλησα λίγο με τον κύριο που καθόταν δίπλα μου, έναν Μπανγκλαντεσιανό από τις ΗΠΑ που πήγαινε στη Ντάκα για να “αποκτήσει κάποια κτίρια”, με την ίδια ευκολία μάλλον που πάω εγώ στο σουβλατζίδικο να πάρω πιτόγυρα. Τον ρώτησα πως είναι η τρέχουσα κατάσταση στη Ντάκα και μου είπε “μην ακούτε την ινδική προπαγάνδα. Ακόμη κι εντός Μπαγκλαντές κάποιοι ακούν αυτές τις ανοησίες. Να ξέρετε, τα επεισόδια τα κάνουν πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών του Modi”, είπε και γούρλωσε τα μάτια.

Κοιμήθηκα. Το οποίο δε συμβαίνει ποτέ σε αεροπλάνο, ούτε για ένα λεπτό. Το momentum είχε αλλάξει. Το ταξίδι θα ήταν επικό, θεϊκό, μοναδικό. Ή μήπως όχι; “Welcome to Dhaka!” είπε ο διπλανός μου με λιγότερο γουρλωμένα μάτια αυτή τη φορά. Για να δούμε τι θα δούμε.

Γιώργο μου έφτιαξες τη μέρα,αναμένω συνέχεια!

 

[poised]

Εγώ αναλαμβάνω να κάνω για μία ακόμα φορά το άκυρο (ταξιδιωτικά) σχόλιο. Από όποιο πρόγραμμα και να θες να διακόψεις το πλυντήριο, βάλτο στο στράγγισμα. Αφού τελειώσει μισό λεπτό μετά (θα σου φανεί δεκαπεντάλεπτο) ξεκλειδώνει την πόρτα. Αυτό με τη χρονοκαθυστέρηση ανοίγματος πόρτας πρέπει να είναι γιατί για οικονομία χρησιμοποιούν τις ίδιες κλειδαριές με τις θυρίδες στις τράπεζες, δεν εξηγείται αλλιώς.

 

[Yorgos]

Εγώ αναλαμβάνω να κάνω για μία ακόμα φορά το άκυρο (ταξιδιωτικά) σχόλιο. Από όποιο πρόγραμμα και να θες να διακόψεις το πλυντήριο, βάλτο στο στράγγισμα. Αφού τελειώσει μισό λεπτό μετά (θα σου φανεί δεκαπεντάλεπτο) ξεκλειδώνει την πόρτα. Αυτό με τη χρονοκαθυστέρηση ανοίγματος πόρτας πρέπει να είναι γιατί για οικονομία χρησιμοποιούν τις ίδιες κλειδαριές με τις θυρίδες στις τράπεζες, δεν εξηγείται αλλιώς.

.θα δοκιμαστεί πάραυτα!

 

[Smaragda53]

Εγώ αναλαμβάνω να κάνω για μία ακόμα φορά το άκυρο (ταξιδιωτικά) σχόλιο. Από όποιο πρόγραμμα και να θες να διακόψεις το πλυντήριο, βάλτο στο στράγγισμα. Αφού τελειώσει μισό λεπτό μετά (θα σου φανεί δεκαπεντάλεπτο) ξεκλειδώνει την πόρτα. Αυτό με τη χρονοκαθυστέρηση ανοίγματος πόρτας πρέπει να είναι γιατί για οικονομία χρησιμοποιούν τις ίδιες κλειδαριές με τις θυρίδες στις τράπεζες, δεν εξηγείται αλλιώς.

Εμένα σταματάει στο στραγγισμα κι ενω εξακολουθεί να κάνει θόρυβο, ο κάδος δεν κουνιέται. Πάω το πρόγραμμα λίγο πιο πέρα και ξαναξεκιναει το στραγγισμα αλλά όταν ανοίγει η πόρτα, τα ρούχα έχουν νερά ακομα.