Ινδία Μπανγκλαντές Οι πέντε από τις επτά αδελφές, μια ξαδέρφη και η Ντάκα

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13: H έκπληξη του Guwahati

H μέρα σήμερα θα ήταν χαλαρή, σκοπός ήταν να φτάσουμε στο Guwahati, τη μεγαλύτερη πόλη στις 7 αδερφές, να τη δούμε ολίγον και να κοιμηθούμε εκεί ώστε την επομένη να πετάξουμε προς Tripura και συγκεκριμένα στην πρωτεύουσά της, Agartala όπου θα περνούσα τις τρεις τελευταίες μέρες με τον Α, πριν φύγει για Δελχί. Ε δεν ήταν ωστό να φύγουμε χωρίς να δούμε την πρωτεύουσα του Assam, έτσι δεν είναι; Παρεμπιπτόντως πρωτεύουσα παλιά ήταν το Shillong, αλλά μετά την απόσχιση της Meghalaya ο τίτλος πήγε στο Guwahati, που κάποιοι Ινδοί προφέρουν και γράφουν (!) Γκαουάτι έτσι για να μας μπερδεύουν Gauhati or Guwahati Which is the Correct Spelling!.

Το ταξί που εμφανίστηκε για να μας πάρει ήταν... ο φίλος μας ο Άλεξ. Δυστυχώς μόνο μέχρι το Police Bazaar μπορούσε να μας πάει, αφού είπαμε ότι εκτός Meghalaya δεν είχε άδεια να κινείται το αμαξάκι του και...δεν είχε πάει και ποτέ. Στο οποίο Police Bazaar με το που αποβιβαστήκαμε μας την έπεσαν ένα τσούρμο ταξιτζήδες. Ένας που με τράβηξε από το σάκο τα άκουσε, όπως κι ένας που πήγε να δει τι δείχνω στην οθόνη του κινητού μου στον Α. “Δε μου λες, μαζί θα βλέπουμε τις βυζαρούδες;” τον ρώτησα και του έδειξα μια φωτό μιας ενισχυμένης. Ντράπηκε, έκανε πίσω και απέσυρε και τους υπόλοιπους. Οπότε αποκτήσαμε την απόσταση που θέλαμε, είδαμε online περίπου πόσο είναι μια νορμάλ τιμή και μετά έγνεψα στον πιο ντροπαλό να μας πλησιάσει και πήγαμε με αυτόν, αφού τα βρήκαμε εύκολα στην τιμή, τον στρογγυλέψαμε προς τα πάνω μάλιστα στο αντίστοιχο των 20€ για την τρίωρη διαδρομή και μας χάρισε ένα λαμπερό χαμόγελο.

Το κατάλυμά μας θα ήταν κάποιο σεμνό (20€) New Ganga Hotel στον κεντρικότατο GS Road. Ε μπαίνοντας στην πόλη η κίνηση εντάθηκε σε βαθμό να... Ντακίζει όπως και η ηχορύπανση, είναι εμφανές πως είμαστε σε μεγαλούπολη, με τον Α όμως να έχει πάρει μάστερ από τη Ντάκα και να μη μασάει. Σε ό,τι αφορά τους αρκετά βρώμικους δρόμους, ήταν έτοιμος να τους γλύψει μετά τη Ντάκα. Κάτι ήξερα εγώ όταν έβαζα τη Ντάκα στην αρχή του προγράμματος.

To Νew Ganga Hotel παρά την κατεστραμμένη είσοδο ήταν μια αξιοπρεπής και φτηνή επιλογή, για άλλη μια φορά με θερμοσίφωνο σε μέγεθος κουβά (τι κακό είναι αυτό στην Ινδία; τα ντους ποτέ δεν κρατάνε πάνω από 4-5 λεπτά), αλλά με ολοκαίνουρια στρώματα και θέα... μια γέφυρα όλο κίνηση. Τελικώς το βράδυ βασίλευε η ησυχία ακόμη και στο GS Road και κοιμήθηκε ο Α σαν πουλάκι.

Μετά από το απαραίτητο κατούρημα ξεχυθήκαμε σαν εμετοί στην πόλη. Προλαβαίναμε να πάμε στο Assam State Museum οπότε πήραμε ενα τρίκυκλο με uberάκι κι έλπιζα πως θα προλαβαίναμε σχετικά άνετα και τον ιστορικό ναό Kamakhya για τον οποίο είχα διαβάσει τα καλύτερα από το Χόρχε Σάντσεθ γιατί με τόσους ναούς που έχει η πόλη γνωστή και ως “πόλη των ναών” δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω.

Το κτίριο του μουσείου ήταν τόσο φθαρμένο που νομίζαμε ότι διακτινιστήκαμε στην Κούβα. Είχε όμως εκπληκτικά γλυπτά στο ισόγειο, μια πολύ όμορφη έκθεση φωτογραφίας για το Charaideo που ήδη είχαμε επισκεφθεί, καθώς και μια 4d επιλογή που φορούσες ένα κράνος του ρόμποκοπ και νόμιζες ότι ξαναβρέθηκες εκεί. Αρκετά εκθέματα λαογραφικής φύσεως, μια έκθεση φυσικής ιστορίας και στο τέλος μια εντυπωσιακή παραδοσιακή βάρκα από το Majuli. Εν κατακλείδι, μια πολύ ωραία σύνοψη όσων είχαμε δει.

Είχαμε ακόμη πολύ χρόνο οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε μια βολτίτσα στην περιοχή του μουσείου. Είχε επιλογάρες για φαγητό με ωραία στημένα μαγαζιά και παρότι δεν πεινούσαμε και πολύ χτυπήσαμε διαδοχικά browny, καραμελωμένο κοτόπουλο και lemon pie σε διαφορετικά μαγαζιά, όλα ντιζαϊνάτα. Είδαμε ωραία γκραφίτι, κόσμο να παίζει κρίκετ, υγιέστατη νεολαία να κάνει πικνικ και πέσαμε και σε ένα τεράστιο μνημείο με ανάγλυφα που θύμιζαν τη στρατιωτική ιστορία της πολιτείας, με τον Α να εκστασιάζεται, γιατί σε κάτι τέτοια είναι εγκυκλοπαίδεια, τον ρωτάς να σου πει Βιρμανούς στρατηγούς που το έκτο γράμμα του ονόματόυς τους είναι το Βήτα και σου βρίσκει έξι. Είναι τόσο ιστοριοδίφης που τον λέμε ιστοριο...φίδη, πεπεισμένοι πως κάποια από αυτά τα επινοεί (δεν ισχύει).

Περάσαμε κι από το πάρκο Νέχρου κι από κει είπαμε να πάμε να ξαναδούμε το Βραχμαπούτρα, σε ένα άλλο πάρκο πάρα πολύ προσεγμένο και με είσοδο, όπου διαπιστώσαμε πως υπάρχει και τελεφερίκ που αιωρείται πάνω από τον ποταμό, αλλά δυστυχώς δεν το προλαβαίναμε, έπρεπε να πάμε για το ναό. Καλέσαμε ένα ακόμη τρίκυκλο και φτάσαμε στο λόγο του ναού, που είναι αφιερωμένος στην έμμηνο ρήση της ομώνυμης θεότητας και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ταντρικούς ναούς στον κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι εικόνα που εμφανίζεται στο γούγλη δεν προκαλεί κι ενθουσιασμό, αλλά δεν ήθελα να δω περισσότερες, μου αρκούσε ο Χόρχε Σάντσεθ που είναι λίρα εκατό.

Χαμός γινόταν στο λόφο, και από μαγαζάκια που πουλούσαν incense sticks, λατρευτικά λουλούδια, θρησκευτικά είδη κλπ αλλά και από κόσμο. Ανεβήκαμε γρήγορα, διαπιστώσαμε πως από κάποιο σημείο κι έπειτα ήταν υποχρεωτικό να αφήσουμε τα παπούτσια μας σε κάποιον μικροπωλητή και συνεχίσαμε με τις κάλτσες. Βρώμικα ήταν, αλλά χαλάλι του, ο Α αποφάσισε με το πέρας της ημέρας να πετάξει τις κάλτσες του στα σκουπίδια, όλο υπερβολές αυτό το παλικάρι.

Αρχικά φτάσαμε σε ένα μικρότερο ναό που φαινόταν πολύ παλιός και μπήκαμε μέσα όλο ενθουσιασμό. Σύντομα καταλάβαμε πως ψηλότερα στο λόφο ήταν ο κυρίως ναός κι αυτό στο οποίο μπήκαμε ήταν κάτι σαν παρεκκλήσι, οπότε συνεχίσαμε την ανάβαση στα βρώμικα και γεμάτο κόσμο και μαγαζάκια σκαλοπάτια. Ω γουάου. Ο “πραγματικός” ναός ήταν πανέμορφος απέξω με φοβερά ανάγλυφα, αλλά πέραν του κτιριακού, το σημαντικό ήταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα με πολλούς και … πολύχρωμους προσκυνητές, το μέρος έκανε μπαμ ότι είναι ύψιστης θρησκευτικής σημασίας. Κάποιοι προσεύχονταν εξωτερικά, άλλοι έκαναν διαλογισμό, ε μπήκα κι εγώ ο άσχετος στο ναό ελπίζοντας ότι δε θα με πετάξουν έξω. Η αλήθεια είναι πως δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί μου και προσπάθησα να μην κοιτάω σα χάνος το αρχαίο ιερό (το κτίριο μάλλον είναι από το 1540 αλλά το εσωτερικό ιερό είναι μάλλον 6-10 αιώνες παλαιότερο), τους ιερείες, την πανδαισία χρωμάτων, μυρωδιών, κατάνυξης που υπήρχε μέσα, σα μυστικιστική σπηλιά ήταν. Με μια λέξη: φοβερά.

Μπήκε κι ο Α, ξαναμπήκα κι εγώ, του έδωσαν και κάτι γιρλάντες και τον έβαψαν στο κούτελο και βγήκαμε παρέα ενθουσιασμένοι. Μπορεί και να ήταν η κορυφαία εμπειρία στο ταξίδι, παρότι δεν είχα καμία απολύτως προσδοκία από το Guwahati. Από κάπου εμφανίστηκαν και δυο τρανς που ήθελαν να βγούμε φωτογραφία μαζί μας, μετά έγιναν τρεις και πριν γίνουν χίλιες δεκατρείς είπαμε να την κάνουμε. Έψαξα να βρω online αν η συγκεκριμένη θεότητα προστατεύει σεξουαλικές μειονότητες αλλά δε βρήκα κάτι για να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου, αν ξέρει κάποιος ασ συνεισφέρει. Το μέρος πάντως ανάβλυζε ιερότητα και πάθαμε πλάκα και με όλη την.. ανθρωπογεωγραφία πέριξ.

Νύχτωνε, αλλά μας έπαιρνε να ψάξουμε για κάτι ακόμη, είδα στο γούγλη πως λίγο παρακάτω υπάρχει μια πλαγιά με πανοραμική θέα της πόλης κι όντως δεν ήταν άσχημα, αλλά μόλις έπεσε ο ήλιος μας επιτέθηκαν τα κουνούπια κι επειδή έχετε καταλάβει τη μανία του Α με τις ασθένειες, τα 11 λεπτά που έκανε το uberοτουκτουκ να εμφανιστεί του φάνηκαν αιώνας (στο μεταξύ ο άνθρωπος δεν έχει αρρωστήσει ποτέ σοβαρά από τίποτε, πού να πάθει και τίποτε καμιά μέρα ποιος μας σώζει). Περάσαμε από ένα κουκλίστικο εξωτερικά τζαμί και συνεχίσαμε προς ένα εστιατοριάκι που είχα σταμπάρει στο γούγλη κοντά στο ξενοδοχείο μας, ονόματι DROP. Αποδείχθηκε πως βρισκόταν σε ένα εμπορικό κέντρο με μαγαζιά ινδικής μόδας (έπρεπε να αγοράσω κάτι για το χαβαλέ, το μετάνιωσα, θραύση θα έκανα τις απόκριες) κι εν τέλει διαπιστώσαμε πως ανακαινίζεται. Απέναντι όμως είχε κινηματογράφο, πήγαμε από περιέργεια να δούμε τι παίζει κι ενθουσιαστήκαμε όταν είδαμε πως είχε ένα “ινδικό έπος” ονόματι Chhava, που αφορούσε τη ζωή του Shambhaji Maharaja, του δεύτερου βασιλιά της αυτοκρατορίας των Maratha, ο οποίος είχε εκνευρίσει πολύ τους Mughal και όταν τον έπιασαν του άλλαξαν τα φώτα στα βασανιστήρια. Ωραίο ακουγόταν κι είπαμε να πάμε να δούμε την τελευταία προβολή, ο χρόνος μας έφτανε για να φάμε πριν την ταινία. Δυστυχώς είχαν εξαντληθεί τα εισιτήρια για τις θέσεις VIP που φαίνονταν σούπερ-αρχι-καρα-πάουερ για τα κουρασμένα μας κορμιά, αλλά βρήκαμε για τις prime θέσεις, που μπορεί να μην μετατρέπονταν σε κρεβάτι, ήταν όμως με ανάκλιση και delivery φαγητού. Ε αυτές πήραμε γιατί δεν είμαστε τίποτε πλεμπαίοι κι έτσι σπρώξαμε το ιλιγγιώδες αντίστοιχο των 2,3€ σε ρουπίες, παίζοντάς το αρχοντάνθρωποι.

Έπρεπε να φάμε όμως πρώτα. Ο Γούγλης ήταν και πάλι φίλος μας και στο διπλανό εμπορικό (καλά μη νομίζετε τίποτε τέρατα, θύμιζαν ελληνικά εμπορικά δεκαετίας 80 με βρώμικα ασανσέρ) χτυπήσαμε το Yellow Chili. Πολύ ωραίος χώρος, καλό σέρβις και φαγητάρα. Πραγματικά εξαιρετικά, α ρε Ινδία με τα ωραία σου. Ντερλικώσαμε, χλαπακιάσαμε και πριν μας πιάσει κανένα χέσιμο φύγαμε βουρ για την ταινία, για την οποία υποτίθεται ότι είχε ανακοινωθεί πως θα είχε αγγλικούς υπότιτλους αλλά όσους έχει η ιστορία μου στα σανσκριτικά άλλους τόσους είχε και η ταινία. Χεστήκαμε, κατεβάσαμε την περίληψη και τη διαβάσαμε για να ξέρουμε τι μας γίνεται, ρίξαμε τις πολυθρόνες προς τα πίσω και κάτσαμε να δούμε τι θα δούμε.

Θα σας πω τι είδαμε: ένα ΕΠΟΣ. Τι ΤΑΙΝΙΑΡΑ ήταν αυτή ωρέ; Παλαβά σκηνικά και κουστούμια, απίστευτο casting, τρομερές πολεμικές σκηνές, μπόλικες ανατροπές, τουλάχιστον μία (εγώ λέω δύο) υπεργαλαξιακοί κόμματοι και οι σχεδόν τρεις ώρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβουμε παρότι δεν καταλαβαίναμε γρι από τους διαλόγους, για τέτοια ροή μιλάμε. Δεν έχω λόγια. Έχω όμως trailer, δαύτε λάβετε φως:


Σχεδόν εκστασιασμένοι βγήκαμε, αργήσαμε λίγο να βρούμε το δρόμο εξόδου από το εμπορικό που είχε κλείσει και τελικώς καταφέραμε να βρούμε την έξοδο από το πάρκινγκ και να καταλήξουμε στα ολοκαίνουρια στρώματα του New Ganga Hotel. Για “διεκπεραιωτική” μέρα δεν πήγε κι άσχημα!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 21
• 22
• 23
• 24
• 25
• …

  Go to chapter

  Go
• 41

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 23 of 41

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sassenach77]

ξεχασμένες περιοχές της Ινδίας

Δεν κατάλαβα ποιες ήταν οι αδερφές στην αρχή και ο νους μου πήγε με αυτό που διάβασα σε Λαντάκ και Κασμίρ που τις έχω μια καούρα αυτές τις περιοχές.... Μου κάνουν όμως και αυτές που πήγες! Άντε γράφε, αναμένω!

 

[varioAthens]

Kι εγω που νομιζα οτι το Νταρτζιλινγκ και το Σικκιμ ηταν ο,τι πιο outsider για Ινδια... Για παμε! Περιμενω με ενδιαφερον!

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ​

Με δυο λέξεις: πολύ χαμηλές. Η βασική μου προσδοκία ήταν να επιστρέψω στην αγαπημένη μου Ινδία, που μου είχε λείψει και να δω νέα μέρη. Θα απογοητευόμουν μόνο αν οι επαρχίες που θα επισκεπτόμουν αποδεικνύονταν υπέρ του δέοντος τουριστικές κι αν περνούσα άσχημα για κάποιο λόγο (ασθένεια, υπερβολικά κακός καιρός κλπ).

Από τη Ντάκα ως πόλη δεν περίμενα πολλά, πλην χρώματος και καλού φαγητού, είχα όμως απαιτήσεις από την εγκαταλελειμμένη πόλη του Panam στο Sanargaon. Ανέμενα μπόλικη βρωμιά, ελάχιστα πράγματα από αρχιτεκτονική και είχα μια ανησυχία για τις βίαιες αναταραχές (και) των προηγούμενων ημερών.

Το Majuli περίμενα να είναι ένα κάπως παραδεισένιο μέρος, αισθητά καθαρότερο από τη “συνήθη” Ινδία, το Sivasagar να έχει τα πιο ενδιαφέροντα αρχαία του ταξιδιού (αλλά όχι να είναι και το Angkor Wat) και τη Jorhat να είναι μια άσχημη αλλά γαστρονομικά ενδιαφέρουσα μεγαλούπολη. Για το Kaziranga, ένα ενδιαφέρον σαφάρι, τίποτε περισσότερο αλλά και τίποτε λιγότερο.

Στη Meghalaya περίμενα να δω ενδιαφέροντα και καταπράσινα τοπία, κάποιες φυλές, να ενθουσιαστώ με τις γέφυρες από τις ρίζες δέντρων, αλλά και να γίνω μούσκεμα και να σιχτηρίσω.

Η Agartala περίμενα να είναι από τις ευχάριστες εκπλήξεις σε ό,τι αφορά τις πόλεις, είχα μια ελπίδα ότι το Unakoti θα είναι ένας κάπως υποτιμημένος αρχαιολογικός χώρος και ότι θα έτρωγα πολύ ωραία.

Η λίμνη Loktak περίμενα να είναι το ωραιότερο τοπίο του ταξιδιού, από το Imphal δεν περίμενα τίποτε απολύτως, μάλλον μια διεκπεραιωτική στάση.

Στο Nagaland περίμενα πώς και πώς το φεστιβάλ κι ενδεχομένως και κάποια ξεχασμένα χωριά με φυλές.

Τέλος, χαμηλά είχα τη μπάλα για την Καλκούτα, μια πόλη που απ' όσα διάβασα δεν είχε τίποτε τραχταντά αξιοθέατα, αλλά ωραίο θα ήταν να κλείσω το ταξίδι με μια μεγαλούπολη-τερατούπολη, όπου περίμενα περισσότερη βρώμα και φτώχεια από παντού αλλά και πολλές επιλογές για καλό φαγητό.

Με δυο λόγια, οι προσδοκίες ήταν να δω αυθεντικά μέρη, μάλλον ελάχιστους ή κανένα τουρίστα, να φάω καλά, να πάρω μια ωραία δόση εντελώς εναλλακτικής Ινδίας και να είμαι ανοιχτός σε ευχάριστες εκπλήξεις. Είχα μια ανησυχία για τις άδειες γιατί παρότι κάποιες αναφορές έλεγαν ότι στις περισσότερες επαρχίες δε θα χρειαζόμουν άδειες ή θα τις έβγαζα επιτόπου, σε άλλα σημεία διάβαζα πως τουλάχιστον για Nagaland και Manipur οι έλεγχοι ήταν έντονοι κι όποιος δεν είχε άδεια απομακρυνόταν πάραυτα. Θα βλέπαμε. Ό,τι είναι να' ρθει θε να'ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει, που έλεγε κι ο γενναίος αρχηγός Μαζεστίξ, ο μόνος Γαλάτης που δε φοβόταν μην του πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.

Ξεκινάμε.

 

[Smaragda53]

Μας είχες λείψει!

 

[Yorgos]

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: Το πλυντήριο, το κάρμα, η φάρσα και ο γουρλωμάτης​

Την προηγούμενη του ταξιδιού στα ΗΑΕ (που προηγήθηκε του Μπανγκλαντές-Ινδία) μετακομίσαμε σε άλλο διαμέρισμα στην Αθήνα, οπότε δεν είχα “μάθει” ακόμη το νέο σπίτι. Με το που επιστρέψαμε μια εβδομάδα αργότερα, πήγαμε στο νέο σπίτι και το επόμενο απόγευμα έπρεπε να πετάξω προς Ντάκα με τη λατρεμένη Turkish. Κοινώς, είχα περίπου 16 ώρες για να βάλω ένα πλυντήριο και να πακετάρω τα καθαρά μου ρούχα πριν πετάξω για Ντάκα. Ευκολάκι ε;

Το “νέο” πλυντήριο όμως αποφάσισε να πάρει την πρωτοβουλία να κάνει μια πλύση τριών ωρώναντί για μιας που έκανε το "παλιό", προφανώς γιατί κάτι πάτησα λάθος. Επειδή δεν προλάβαιναν να στεγνώσουν στο μπαλκόνι, είπα να δοκιμάσω το στεγνωτήριο του πλυντηρίου. Το οποίο... έκανε 4 ώρες, οπότε κι έπεσα για ύπνο. Κι όταν ξύπνησα... δεν άνοιγε η πόρτα του πλυντηρίου. Σε μια Ross Geller in the spray tan place σκηνή (

), κι ενώ είχα απελπιστεί πως η πόρτα του πλυντηρίου δε θα άνοιγε ποτέ, εμφανίστηκε η κοπέλα μου που πάτησε δυο κουμπιά και ως δια μαγείας... το πλυντήριο ξεκίνησε... άλλo ένα τετράωρo πρόγραμμα στεγνώματος, χωρίς να σταματάει. Το έβγαλα από την πρίζα, του έδωσα κλωτσιές, πάτησα ό,τι κουμπί είχε, αλλά αυτό επέμενε: με το που ξανάπαιρνε μπρος συνέχιζε το τετράωρο στέγνωμα με την πόρτα του πεισματικά κλειστή. Επιτέλους τελείωσε 2 ώρες πριν φύγω για το αεροδρόμιο. Αλλά η πόρτα πάλι δεν άνοιγε. Αποφάσισα να πατήσω το ένα κουμπί που δεν είχα πατήσει και... ξανάρχισε την πλύση, αυτή τη φορά 60 λεπτών. Το πήρα απόφαση ότι θα πήγαινα στο Μπανγκλαντές με τα ρούχα που φορούσα μόνο και θα αγόραζα εκεί ρούχα. Η δε κοπέλα μου απεφάνθη πως αυτά συμβαίνουν επειδή “προχθές μίλησες άσχημα σε μια κυρία στο τηλέφωνο”. Προσπάθησα να την πείσω πως το πλυντήριο δεν μπορεί να είναι η εκδίκηση του κάρμα μιας κυρίας που με πήρε για τρίτη σερί μέρα να μου πουλήσει κρυπτονομίσματα και πως δεν παύει να είναι συσκευή, άρα έχει κάποιο προγραμματισμό, που απλά πρέπει να βρούμε. Με κοίταξε θλιμμένη στα μάτια και μου είπε αργά και ζοφερά “δεν έπρεπε να της μιλήσεις άσχημα. Οι θεοί αποφάσισαν πως η τιμωρία σου είναι να μην πας στο ταξίδι. Σε παρακαλώ μην πας. Den eprepe les kakes lexeis se afti kyria sto telefono”. Μάταια προσπάθησα να την πείσω πως αυτές οι δεισιδαιμονίες δε συνάδουν με την επιστημόνική της κατάρτιση, “δεν μπορεί να το πιστεύεις αυτό”, αλλά ήταν ανένδοτη: το πλυντήριο αποτελεί την έκφραση κάποιας ανώτερης δύναμης που δεν κατανοώ με το στενό μου ευρωπαϊκό εγκέφαλο. Έκανε μεταβολή κι έφυγε απογοητευμένη κουνώντας το καλυμμένο με ένα πολύχρωμο φουλάρι κεφάλι της, απορώντας που μετά από τόσα χρόνια δεν έχω καταλάβει ότι τα σημάδια των θεών είναι ανώτερα των ποταπών οδηγιών ενός εγχειριδίου οικιακής συσκευής που συναρμολογήθηκε σε κάποιο άψυχο καπιταλιστικό εργοστάσιο της Νοτίου Κορέας. Η πραγματική εξήγηση βρίσκεται στο κάρμα, τη σαντερία ή έστω στην υπερφυσική επικοινωνία με τη φύση, ποτέ στη λογική, ή τους αριθμούς. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε ο ένας για τον άλλον ότι ζει κατά τύχη. Καλά να είμαστε κι αγαπημένοι κι ας μείνουν αγεφύρωτα αυτά.

Απέμενε μια ώρα πριν την αναχώρηση για το αεροδρόμιο κι έκανα μια απέλπιδα προσπάθεια να ανοίξω την τιμημένη πόρτα, τουλάχιστον βρήκα το εξπρές πρόγραμμα στεγνωτηρίου και κατάφερα να στεγνώσω τα ρούχα μέσα σε 45 λεπτά... αλλά η πόρτα πάλι δεν άνοιγε. Πήρα το σάκο μου άδειο και βρίζοντας φόρεσα τα παπούτσια μου για να φύγω. Επέστρεψα στην κουζίνα για να πιω ένα ποτήρι νερό... για να διαπιστώσω πως η πόρτα του πλυντηρίου είχε ανοίξει μόνη της και τα ρούχα μου ήταν ζεστά, έως καυτά. Ο θεός των ταξιδιών ή έστω των πλυντηρίων με λυπήθηκε και θα πήγαινα στο Μπαγκλαντές με ρούχα. Plot twist: μέχρι σήμερα δεν έχω βρει πώς δουλεύει το πλυντήριο και φυσικά δεν έχω ξαναχρησιμοποιήσει το σατανικό του στεγνωτήριο. Και ακόμη πιο φυσικά και νομοτελειακά σήμερα με ξαναπήραν από το ίδιο “ανταλλακτήριο κρυπτονομισμάτων” και τους ξέχεσα και πάλι, οπότε ενδεχομένως αύριο να μην ανοίγει η πόρτα του ψυγείου ή να μου καεί το λάπτοπ, σύμφωνα με την κοσμοθεωρία της Χ.

Πήγα τρέχοντας μέχρι το μετρό του οποίου ... είχε διακοπεί η λειτουργία του λόγω φάρσας. Έλεος. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι όντως κάποιοι θεοί ήθελαν να με προειδοποιήσουν να μην πάω στο Μπανγκλαντές, έτσι κι αλλιώς οι οιωνοί ήταν κακοί: καλός φίλος που είχε πάει λίγους μήνες πριν είχε γίνει μάρτυρας ανεξέλεγκτης βίας με αρκετούς νεκρούς, καμένα μαγαζιά και πολυήμερο πλιάτσικο και βανδαλισμούς κατά Ινδουιστών (2024 Bangladesh anti-Hindu violence - Wikipedia), ενώ δυο μήνες πριν φύγω η βία αναζωπυρώθηκε, πράγμα που συνεχίζεται δυστυχώς και τώρα (

). Περίμενα 25 λεπτά και τελικώς το μετρό για το αεροδρόμιο ήρθε κι εγώ άνοιξα το βιβλίο του Χόρχε Σάντσεθ για να απασχολήσω το μυαλό μου και να μην κοιτάω το ρολόι μου κάθε λίγα δευτερόλεπτα. Απορροφήθηκα τόσο που αφηρημένος... κατέβηκα στο Κορωπί οπότε άρχισα να σιχτιρίζω τον εαυτό μου, αλλά τελικώς έφτασα στο αεροδρόμιο οριακά για προλάβω και κάποια λεπτά στο lounge.

Αποσκευή δεν είχα να παραδώσω (σε αντίθεση με το σύντροφο Α που είχε κάνει ήδη checkin), χαιρετίσαμε μια καλή συνάδελφο που πετύχαμε επιτόπου και θα πετούσε στην ίδια πτήση μέχρι την Κωνσταντινούπολη (“στο Μπαγκλαντές πάτε; μπούχαχα, πώς σας ήρθε αυτό ρε τσακάλια;”) οπότε πήγαμε βουρ για το lounge ώστε να προλάβουμε να χλαπακιάσουμε σπανακοπιτάκια, μπουγάτσες και γιαουρτάρες με μέλι και φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη χωρίς παρατράγουδα. Πήγαμε και στο εκεί lounge, στην είσοδο του οποίου η κυριούλα με κοίταξε και μου είπε “Εεεεεε υπάρχει μια αλλαγή κύριε...”. Είχε δίκιο η Χ; Δεν έπρεπε να αποκαλέσω την cryptostalker “malakismeni”; Ακυρώθηκε η πτήση μας; Έγινε καμιά απεργία; Κάηκε η Ντάκα από φανατικούς μουσουλμάνους; Μίλα Βίρνα! “Ξέρετε... πρέπει να σας δώσω άλλο boarding pass, η πτήση σας είναι overbooked και σας έχουν μεταθέσει στη business class”. Η πίστη μου στον ορθολογισμό αποκαταστάθηκε. Όπως και η πίστη του Α στην κωλοφαρδία, αφού πριν μπούμε στο αεροσκάφος του ανακοινώθηκε πως θα γίνει upgrade για τη business και αυτός, παρότι ούτε gold είναι ούτε είχαμε κάνει μαζί κράτηση, μάλλον όποιον βλέπουν λευκό του δίνουν προτεραιότητα.

Πολύ άνετη η business, δεν έχω παράπονο. Το φαγητό δεν το δοκίμασα γιατί η θέση μου γινόταν κρεβάτι με πλήρη οριζοντίωση και μασάζ στην πλάτη και έγινε αυτό που δεν έχει συμβεί εδώ και 22 χρόνια: κοιμήθηκα σε πτήση. Πριν με πάρει στην αγκαλιά του ο Μορφέας μίλησα λίγο με τον κύριο που καθόταν δίπλα μου, έναν Μπανγκλαντεσιανό από τις ΗΠΑ που πήγαινε στη Ντάκα για να “αποκτήσει κάποια κτίρια”, με την ίδια ευκολία μάλλον που πάω εγώ στο σουβλατζίδικο να πάρω πιτόγυρα. Τον ρώτησα πως είναι η τρέχουσα κατάσταση στη Ντάκα και μου είπε “μην ακούτε την ινδική προπαγάνδα. Ακόμη κι εντός Μπαγκλαντές κάποιοι ακούν αυτές τις ανοησίες. Να ξέρετε, τα επεισόδια τα κάνουν πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών του Modi”, είπε και γούρλωσε τα μάτια.

Κοιμήθηκα. Το οποίο δε συμβαίνει ποτέ σε αεροπλάνο, ούτε για ένα λεπτό. Το momentum είχε αλλάξει. Το ταξίδι θα ήταν επικό, θεϊκό, μοναδικό. Ή μήπως όχι; “Welcome to Dhaka!” είπε ο διπλανός μου με λιγότερο γουρλωμένα μάτια αυτή τη φορά. Για να δούμε τι θα δούμε.

 

[evaT]

Είχε δίκιο η Χ; Δεν έπρεπε να αποκαλέσω την cryptostalker “malakismeni”;

Καλά της έκανες, χάλια η αγορά στα κρύπτο ρώτα να μάθεις πόσα έχασε κόσμος με τις malakies του Τραμπ!

Κατά τ άλλα εγώ σε διαβάζω για πόλεις που δεν έχω ακούσει ποτέ και ούτε υπήρχε περίπτωση να ακούσω, ακόμα κ αν γράψεις για το μάνουαλ του στεγνωτηρίου πάλι θα τα διαβάσω, σαν τον συγγραφέα σου το Σάντσεθ.

Φιλάκια στη Χ!

 

[ANASTAPAP]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: Το πλυντήριο, το κάρμα, η φάρσα και ο γουρλωμάτης​

Την προηγούμενη του ταξιδιού στα ΗΑΕ (που προηγήθηκε του Μπανγκλαντές-Ινδία) μετακομίσαμε σε άλλο διαμέρισμα στην Αθήνα, οπότε δεν είχα “μάθει” ακόμη το νέο σπίτι. Με το που επιστρέψαμε μια εβδομάδα αργότερα, πήγαμε στο νέο σπίτι και το επόμενο απόγευμα έπρεπε να πετάξω προς Ντάκα με τη λατρεμένη Turkish. Κοινώς, είχα περίπου 16 ώρες για να βάλω ένα πλυντήριο και να πακετάρω τα καθαρά μου ρούχα πριν πετάξω για Ντάκα. Ευκολάκι ε;

Το “νέο” πλυντήριο όμως αποφάσισε να πάρει την πρωτοβουλία να κάνει μια πλύση τριών ωρώναντί για μιας που έκανε το "παλιό", προφανώς γιατί κάτι πάτησα λάθος. Επειδή δεν προλάβαιναν να στεγνώσουν στο μπαλκόνι, είπα να δοκιμάσω το στεγνωτήριο του πλυντηρίου. Το οποίο... έκανε 4 ώρες, οπότε κι έπεσα για ύπνο. Κι όταν ξύπνησα... δεν άνοιγε η πόρτα του πλυντηρίου. Σε μια Ross Geller in the spray tan place σκηνή (

), κι ενώ είχα απελπιστεί πως η πόρτα του πλυντηρίου δε θα άνοιγε ποτέ, εμφανίστηκε η κοπέλα μου που πάτησε δυο κουμπιά και ως δια μαγείας... το πλυντήριο ξεκίνησε... άλλo ένα τετράωρo πρόγραμμα στεγνώματος, χωρίς να σταματάει. Το έβγαλα από την πρίζα, του έδωσα κλωτσιές, πάτησα ό,τι κουμπί είχε, αλλά αυτό επέμενε: με το που ξανάπαιρνε μπρος συνέχιζε το τετράωρο στέγνωμα με την πόρτα του πεισματικά κλειστή. Επιτέλους τελείωσε 2 ώρες πριν φύγω για το αεροδρόμιο. Αλλά η πόρτα πάλι δεν άνοιγε. Αποφάσισα να πατήσω το ένα κουμπί που δεν είχα πατήσει και... ξανάρχισε την πλύση, αυτή τη φορά 60 λεπτών. Το πήρα απόφαση ότι θα πήγαινα στο Μπανγκλαντές με τα ρούχα που φορούσα μόνο και θα αγόραζα εκεί ρούχα. Η δε κοπέλα μου απεφάνθη πως αυτά συμβαίνουν επειδή “προχθές μίλησες άσχημα σε μια κυρία στο τηλέφωνο”. Προσπάθησα να την πείσω πως το πλυντήριο δεν μπορεί να είναι η εκδίκηση του κάρμα μιας κυρίας που με πήρε για τρίτη σερί μέρα να μου πουλήσει κρυπτονομίσματα και πως δεν παύει να είναι συσκευή, άρα έχει κάποιο προγραμματισμό, που απλά πρέπει να βρούμε. Με κοίταξε θλιμμένη στα μάτια και μου είπε αργά και ζοφερά “δεν έπρεπε να της μιλήσεις άσχημα. Οι θεοί αποφάσισαν πως η τιμωρία σου είναι να μην πας στο ταξίδι. Σε παρακαλώ μην πας. Den eprepe les kakes lexeis se afti kyria sto telefono”. Μάταια προσπάθησα να την πείσω πως αυτές οι δεισιδαιμονίες δε συνάδουν με την επιστημόνική της κατάρτιση, “δεν μπορεί να το πιστεύεις αυτό”, αλλά ήταν ανένδοτη: το πλυντήριο αποτελεί την έκφραση κάποιας ανώτερης δύναμης που δεν κατανοώ με το στενό μου ευρωπαϊκό εγκέφαλο. Έκανε μεταβολή κι έφυγε απογοητευμένη κουνώντας το καλυμμένο με ένα πολύχρωμο φουλάρι κεφάλι της, απορώντας που μετά από τόσα χρόνια δεν έχω καταλάβει ότι τα σημάδια των θεών είναι ανώτερα των ποταπών οδηγιών ενός εγχειριδίου οικιακής συσκευής που συναρμολογήθηκε σε κάποιο άψυχο καπιταλιστικό εργοστάσιο της Νοτίου Κορέας. Η πραγματική εξήγηση βρίσκεται στο κάρμα, τη σαντερία ή έστω στην υπερφυσική επικοινωνία με τη φύση, ποτέ στη λογική, ή τους αριθμούς. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε ο ένας για τον άλλον ότι ζει κατά τύχη. Καλά να είμαστε κι αγαπημένοι κι ας μείνουν αγεφύρωτα αυτά.

Απέμενε μια ώρα πριν την αναχώρηση για το αεροδρόμιο κι έκανα μια απέλπιδα προσπάθεια να ανοίξω την τιμημένη πόρτα, τουλάχιστον βρήκα το εξπρές πρόγραμμα στεγνωτηρίου και κατάφερα να στεγνώσω τα ρούχα μέσα σε 45 λεπτά... αλλά η πόρτα πάλι δεν άνοιγε. Πήρα το σάκο μου άδειο και βρίζοντας φόρεσα τα παπούτσια μου για να φύγω. Επέστρεψα στην κουζίνα για να πιω ένα ποτήρι νερό... για να διαπιστώσω πως η πόρτα του πλυντηρίου είχε ανοίξει μόνη της και τα ρούχα μου ήταν ζεστά, έως καυτά. Ο θεός των ταξιδιών ή έστω των πλυντηρίων με λυπήθηκε και θα πήγαινα στο Μπαγκλαντές με ρούχα. Plot twist: μέχρι σήμερα δεν έχω βρει πώς δουλεύει το πλυντήριο και φυσικά δεν έχω ξαναχρησιμοποιήσει το σατανικό του στεγνωτήριο. Και ακόμη πιο φυσικά και νομοτελειακά σήμερα με ξαναπήραν από το ίδιο “ανταλλακτήριο κρυπτονομισμάτων” και τους ξέχεσα και πάλι, οπότε ενδεχομένως αύριο να μην ανοίγει η πόρτα του ψυγείου ή να μου καεί το λάπτοπ, σύμφωνα με την κοσμοθεωρία της Χ.

Πήγα τρέχοντας μέχρι το μετρό του οποίου ... είχε διακοπεί η λειτουργία του λόγω φάρσας. Έλεος. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι όντως κάποιοι θεοί ήθελαν να με προειδοποιήσουν να μην πάω στο Μπανγκλαντές, έτσι κι αλλιώς οι οιωνοί ήταν κακοί: καλός φίλος που είχε πάει λίγους μήνες πριν είχε γίνει μάρτυρας ανεξέλεγκτης βίας με αρκετούς νεκρούς, καμένα μαγαζιά και πολυήμερο πλιάτσικο και βανδαλισμούς κατά Ινδουιστών (2024 Bangladesh anti-Hindu violence - Wikipedia), ενώ δυο μήνες πριν φύγω η βία αναζωπυρώθηκε, πράγμα που συνεχίζεται δυστυχώς και τώρα (

). Περίμενα 25 λεπτά και τελικώς το μετρό για το αεροδρόμιο ήρθε κι εγώ άνοιξα το βιβλίο του Χόρχε Σάντσεθ για να απασχολήσω το μυαλό μου και να μην κοιτάω το ρολόι μου κάθε λίγα δευτερόλεπτα. Απορροφήθηκα τόσο που αφηρημένος... κατέβηκα στο Κορωπί οπότε άρχισα να σιχτιρίζω τον εαυτό μου, αλλά τελικώς έφτασα στο αεροδρόμιο οριακά για προλάβω και κάποια λεπτά στο lounge.

Αποσκευή δεν είχα να παραδώσω (σε αντίθεση με το σύντροφο Α που είχε κάνει ήδη checkin), χαιρετίσαμε μια καλή συνάδελφο που πετύχαμε επιτόπου και θα πετούσε στην ίδια πτήση μέχρι την Κωνσταντινούπολη (“στο Μπαγκλαντές πάτε; μπούχαχα, πώς σας ήρθε αυτό ρε τσακάλια;”) οπότε πήγαμε βουρ για το lounge ώστε να προλάβουμε να χλαπακιάσουμε σπανακοπιτάκια, μπουγάτσες και γιαουρτάρες με μέλι και φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη χωρίς παρατράγουδα. Πήγαμε και στο εκεί lounge, στην είσοδο του οποίου η κυριούλα με κοίταξε και μου είπε “Εεεεεε υπάρχει μια αλλαγή κύριε...”. Είχε δίκιο η Χ; Δεν έπρεπε να αποκαλέσω την cryptostalker “malakismeni”; Ακυρώθηκε η πτήση μας; Έγινε καμιά απεργία; Κάηκε η Ντάκα από φανατικούς μουσουλμάνους; Μίλα Βίρνα! “Ξέρετε... πρέπει να σας δώσω άλλο boarding pass, η πτήση σας είναι overbooked και σας έχουν μεταθέσει στη business class”. Η πίστη μου στον ορθολογισμό αποκαταστάθηκε. Όπως και η πίστη του Α στην κωλοφαρδία, αφού πριν μπούμε στο αεροσκάφος του ανακοινώθηκε πως θα γίνει upgrade για τη business και αυτός, παρότι ούτε gold είναι ούτε είχαμε κάνει μαζί κράτηση, μάλλον όποιον βλέπουν λευκό του δίνουν προτεραιότητα.

Πολύ άνετη η business, δεν έχω παράπονο. Το φαγητό δεν το δοκίμασα γιατί η θέση μου γινόταν κρεβάτι με πλήρη οριζοντίωση και μασάζ στην πλάτη και έγινε αυτό που δεν έχει συμβεί εδώ και 22 χρόνια: κοιμήθηκα σε πτήση. Πριν με πάρει στην αγκαλιά του ο Μορφέας μίλησα λίγο με τον κύριο που καθόταν δίπλα μου, έναν Μπανγκλαντεσιανό από τις ΗΠΑ που πήγαινε στη Ντάκα για να “αποκτήσει κάποια κτίρια”, με την ίδια ευκολία μάλλον που πάω εγώ στο σουβλατζίδικο να πάρω πιτόγυρα. Τον ρώτησα πως είναι η τρέχουσα κατάσταση στη Ντάκα και μου είπε “μην ακούτε την ινδική προπαγάνδα. Ακόμη κι εντός Μπαγκλαντές κάποιοι ακούν αυτές τις ανοησίες. Να ξέρετε, τα επεισόδια τα κάνουν πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών του Modi”, είπε και γούρλωσε τα μάτια.

Κοιμήθηκα. Το οποίο δε συμβαίνει ποτέ σε αεροπλάνο, ούτε για ένα λεπτό. Το momentum είχε αλλάξει. Το ταξίδι θα ήταν επικό, θεϊκό, μοναδικό. Ή μήπως όχι; “Welcome to Dhaka!” είπε ο διπλανός μου με λιγότερο γουρλωμένα μάτια αυτή τη φορά. Για να δούμε τι θα δούμε.

Γιώργο μου έφτιαξες τη μέρα,αναμένω συνέχεια!

 

[poised]

Εγώ αναλαμβάνω να κάνω για μία ακόμα φορά το άκυρο (ταξιδιωτικά) σχόλιο. Από όποιο πρόγραμμα και να θες να διακόψεις το πλυντήριο, βάλτο στο στράγγισμα. Αφού τελειώσει μισό λεπτό μετά (θα σου φανεί δεκαπεντάλεπτο) ξεκλειδώνει την πόρτα. Αυτό με τη χρονοκαθυστέρηση ανοίγματος πόρτας πρέπει να είναι γιατί για οικονομία χρησιμοποιούν τις ίδιες κλειδαριές με τις θυρίδες στις τράπεζες, δεν εξηγείται αλλιώς.

 

[Yorgos]

Εγώ αναλαμβάνω να κάνω για μία ακόμα φορά το άκυρο (ταξιδιωτικά) σχόλιο. Από όποιο πρόγραμμα και να θες να διακόψεις το πλυντήριο, βάλτο στο στράγγισμα. Αφού τελειώσει μισό λεπτό μετά (θα σου φανεί δεκαπεντάλεπτο) ξεκλειδώνει την πόρτα. Αυτό με τη χρονοκαθυστέρηση ανοίγματος πόρτας πρέπει να είναι γιατί για οικονομία χρησιμοποιούν τις ίδιες κλειδαριές με τις θυρίδες στις τράπεζες, δεν εξηγείται αλλιώς.

.θα δοκιμαστεί πάραυτα!

 

[Smaragda53]

Εγώ αναλαμβάνω να κάνω για μία ακόμα φορά το άκυρο (ταξιδιωτικά) σχόλιο. Από όποιο πρόγραμμα και να θες να διακόψεις το πλυντήριο, βάλτο στο στράγγισμα. Αφού τελειώσει μισό λεπτό μετά (θα σου φανεί δεκαπεντάλεπτο) ξεκλειδώνει την πόρτα. Αυτό με τη χρονοκαθυστέρηση ανοίγματος πόρτας πρέπει να είναι γιατί για οικονομία χρησιμοποιούν τις ίδιες κλειδαριές με τις θυρίδες στις τράπεζες, δεν εξηγείται αλλιώς.

Εμένα σταματάει στο στραγγισμα κι ενω εξακολουθεί να κάνει θόρυβο, ο κάδος δεν κουνιέται. Πάω το πρόγραμμα λίγο πιο πέρα και ξαναξεκιναει το στραγγισμα αλλά όταν ανοίγει η πόρτα, τα ρούχα έχουν νερά ακομα.