themischar
Member
- Μηνύματα
- 512
- Likes
- 4.872
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η μέρα, Χίος - Pamukkale & 350 Km
- 2η μέρα, Pamukkale - Konya & 390 Km
- 2η μέρα
- 3η μέρα, Konya - Goreme & 235 Km
- 3η μέρα
- 4η μέρα, Τριγύρω στο Goreme
- 4η μέρα
- 5η μέρα, και σήμερα τριγύρω από το Goreme
- 5η μέρα
- 5η μέρα
- 5η μέρα One day trip (Goreme - Derinkuyu - Ihlara - Goreme)
- 5η μέρα
- 6η μέρα, Goreme - Egirdir & 442 Km
- 7η μέρα, Egirdir - Ölüdeniz & 280 Km
- 8η μέρα, Βολτίτσα σε Kayakoy & Fethiye
- 9η μέρα, Ölüdeniz- Marmaris & 141 Km
- 10η μέρα, μια κρουαζιέρα έως και το Dalyan
- 10η μέρα
- 11η μέρα, Marmaris - Bodrum & 163 Km
- 12η μέρα, γύρω από το Bodrum
- 13η μέρα, Bodrum - Kusadasi & 154 Km
- 14η μέρα, Kusadasi - Ephesus - Kusadasi & 46 Km
- 14η μέρα
- 15η & 16η μέρα, Kusadasi - Cesme & 176 Km + Cesme - Χίος - Πειραιάς (9 +122 ) Nautical Miles
Η μέρα συνεχίζεται με One day trip (Goreme - Derinkuyu - Ihlara - Goreme)

One day trip (Goreme - Derinkuyu - Ihlara - Goreme) – Google My Maps
One day trip (Goreme - Derinkuyu - Ihlara - Goreme)
www.google.com
Με την ανυπέρβλητη πρωϊνή θέα που απολαύσαμε από τον ουρανό να εξακολουθεί να βρίσκεται, έντονα, στο βλέμμα μας φθάσαμε στο ξενοδοχείο. Ένα καταπραϋντικό ντουζάκι που συνοδεύτηκε από φρουτοφαγία και παγωμένο καφέ ήταν αρκετά για να μας ωθήσουν στη συνέχεια της μέρας.
Το πρόγραμμα –ή τουλάχιστον αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε- δεν ήταν βαρύ, ήταν περιπετειώδες και μεγάλης διάρκειας,
Η ώρα δεν είχε φύγει από την πρωινή της ζώνη, ήταν μόλις 09.30π.μ, όταν βρεθήκαμε στο δρόμο για την επίσκεψή μας, στον πρώτο προορισμό, στη μεγαλύτερη -επισκέψιμη- υπόγεια πόλη -Underground City-, των οκτώ ορὀφων κάτω από τη γη, στο Melegubu ή Derinkuyu (που σημαίνει στα Τουρκικά, βαθύ πηγάδι) ή Μαλακοπή στα Ελληνικά.
Άλλο ένα από τα εντυπωσιακά και ενδιαφέροντα πράγματα που αξίζει να δεις στην Καππαδοκία είναι να επισκεφθείς και μία από τις υπόγειες πόλεις και οι πλέον αξιόλογες και διάσημες είναι δύο, το Kaymakli και το Derinkuyu.
Πιστεύεται ότι υπάρχουν 36 υπόγειες πόλεις στην περιοχή αλλά ελάχιστες έχουν έρθει στο φως μέχρι στιγμής από αυτές. Το Derinkuyu, η Ελληνική Μαλακοπή είναι η μεγαλύτερη, δημοφιλέστερη και η καλύτερα φωτισμένη.
Το 1963 ένας κάτοικος του χωριού γκρεμίζοντας ένα τοίχο στο σπίτι του που ήταν, πάνω- κάτω όπως όλα στην περιοχή, σκαμμένο στο βράχο, ανακάλυψε, ότι πίσω από τον βράχο υπήρχε ένα διαμορφωμένο δωμάτιο το οποίο δεν είχε ξαναδεί. Αυτό το δωμάτιο τον οδήγησε σ’ ένα άλλο και μετά σε άλλο και ούτω καθ’ εξής.
Αργότερα, οι αρχαιολόγοι που μελέτησαν την υπόγεια πόλη, έφτασαν στα 40 μ. βάθος και ανακάλυψαν ένδεκα επίπεδα εκ των οποίων μόνο στα οκτώ πρώτα είναι δυνατή η επίσκεψη, κάτι που ξεκίνησε το 1969. Στα υπόλοιπα συνεχίζονται οι μελέτες και οι ανασκαφές.
Θεωρείται, ότι φιλοξενούσε πάνω απο 20.000 κατοίκους στο συγκρότημα των οκτώ επιπέδων. Έχει βάθος 60μ και μια μακριά σήραγγα που υποτίθεται πως ένωνε το Derinkuyu με παρόμοιο οικισμό στο Καϊμακλί σε μια απόσταση ± 10 km.
Μοναδικό στοιχείο που βρίσκεται στο δεύτερο επίπεδο, είναι ένα ευρύχωρο δωμάτιο με μια θολωτή οροφή. Έχει αναφερθεί ότι αυτό το δωμάτιο χρησιμοποιήθηκε ως Θρησκευτική Σχολή.
Η υπόγειες πόλεις χρησιμοποιούνταν για να κρύβονται και οι πρώτοι Χριστιανοί, που κατόρθωναν να ξεφύγουν από τη δίωξη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Μεγάλο πλήθος των ευρημάτων των ανασκαφών, σε αυτές τις υπόγειες κατασκευές ανήκουν στη μέσο βυζαντινή περίοδο, δηλαδή μεταξύ του 5ου και του 10ου αιώνα μ.Χ.
Τα 35 km περίπου έως το Derinkuyu μέσω της πρωτεύουσας της περιοχής Nevsehir καλύφθηκαν με σχετική άνεση σε κάμπο με τυπικό επαρχιακό δύκτιο.

Ὀταν φθάσαμε στην περιοχή, λόγω ώρας, ακόμη δεν είχε συνωστισμό από αυτοκίνητα, πούλμαν, πλήθος κόσμου.

Αφού εφοδιαστήκαμε με το φθηνό, αλλά απαραίτητο, εισητήριο εισόδου, μπήκαμε στο πρώτο επίπεδο που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων, στάβλο πατητήρι και μια μεγάλη αποθήκη. Παραδίπλα βρίσκονταν υπνοδωμάτια, μία κουζίνα και μεγάλες μυλόπετρες που υπάρχουν σε εσοχές στους τοίχους.












Αυτές οι μυλόπετρες, ήταν πόρτες που κυλούσαν και σφράγιζαν ¨στρατηγικά¨ σημεία του οικισμού.


Το σύστημα εξαερισμού -με φρεάτια- αισθανόμασταν πως λειτουργούσε, αλλά αυτόματα καταλαβαίναμε πως η διαμονή ολόκληρων οικογενειών με οικόσιτα ζώα και αποθήκες τροφίμων, για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν πρέπει να ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση.


Αντίστοιχη ιστορία έχει βεβαίως και το Kaymakli το οποίο δεν επισκεφθήκαμε.
Είχαμε δεν είχαμε εξανεμήσαμε το δἰωρο και χωρίς καθυστέρηση από τους πιτσιρικάδες που επιθυμούσαν όχι μόνο να ανέβουν στη moto (όταν πήγαμε να τη πάρουμε βρήκαμε δυο από αυτούς επάνω της) αλλά να τους πάω και βόλτα, βγήκαμε στο δρόμο για την πολλά υποσχόμενη κοιλάδα της Ihlara, μια τοποθεσία νοτιοανατολικά που απείχε κοντά στα 55 Km.
Η κοιλάδα Ihlara, κοντά στο όρος Hasan και το όρος Melendiz (στα οποία βρίσκονται δύο από τα τρία ηφαίστεια της Καππαδοκίας) είναι ένα φαράγγι με βάθος περίπου 100μ και σχηματίστηκε από τον ποταμό Melendiz πριν από χιλιάδες χρόνια. Ξεκινά από το χωριό Ihlara και τελειώνει με το Μοναστήρι Selime στο χωριό Selime αφού στριφογυρίζει 26 φορές κατά μήκος 14 χιλιομέτρων.
Υπάρχουν 4 είσοδοι στην κοιλάδα Ihlara. Η πρώτη βρίσκεται στην αρχή της κοιλάδας στο χωριό Ihlara. Η δεύτερη εντοπίζεται στο 4ο χιλιόμετρο της κοιλάδας και είναι η πιο δημοφιλής είσοδος και έχει πάνω από 300 βήματα προς την κοιλάδα από την οποία και εμείς την ¨εξερευνήσαμε¨. Η τρίτη είσοδος είναι το χωριό Belisirma αο´όπου επιτρέπεται να μπείς στην κοιλάδα οδηγώντας. Βρίσκεται κοντά στη μέση (7ο χλμ) της κοιλάδας. Το Belisirma έχει επίσης μερικά εστιατόρια δίπλα στον ποταμό Melendiz για γεύμα. Η τελευταία είσοδος είναι το τέλος της κοιλάδας στο Μοναστήρι Selime. Λένε πως το καλύτερο μέρος της κοιλάδας είναι από το πρώτο έως το έβδομο km μέρος (από Ihlara μέχρι το χωριό Belisirma).
Μεσημέριασε όταν φθάσαμε και φυσκό επακόλουθο να έχει κάποιο κόσμο παρ´ όλη την άπλα του χώρου !

Μια ματιά στο γενικότερο περιβάλλοντα χώρο και με τέμπο κατευθυνθήκαμε προς την Agacalti Kilise (Εκκλησία κάτω από το δέντρο) στρίβοντας δεξιά από την κύρια είσοδο,

όπου στο κάτω μέρος της σκάλας, βρεθείκαμε στην είσοδο της εκκλησίας.

Μια έκπληξη μας περίμενε μέσα από την ερειπωμένη καμάρα με το εντελώς διαφορετικό στυλ αρχιτεκτονικής. Αυτή η εκκλησία είναι πολύ διαφορετική από τις άλλες εκκλησίες του βυζαντινού κόσμου του 10ου και 11ου αιώνα της Καππαδοκίας. Η Εκκλησία, είναι επίσης γνωστή ως η Εκκλησία του Δανιήλ.

Κατεβήκαμε με την ησυχία μας τα καμμιά τριακοσαριά σκαλιά με τη σκέψη πως μετά από ώρες θα τα ξανανέβουμε αφού δε μπορεί να γίνει αλλιώς

και στο τέλος της κοντοσταθήκαμε στο δίχαλο να αποφασίσουμε προς τα που θα κινηθούμε.

Δε καταλάβαμε και πολλά, δε ρωτήσαμε και κάποιον που πιθανά θα ήξερε, αλλά πήραμε ένα μονοπάτι και όπου μας βγάλει και αν θα μας βγάλει.


One day trip (Goreme - Derinkuyu - Ihlara - Goreme) – Google My Maps
One day trip (Goreme - Derinkuyu - Ihlara - Goreme)
Με την ανυπέρβλητη πρωϊνή θέα που απολαύσαμε από τον ουρανό να εξακολουθεί να βρίσκεται, έντονα, στο βλέμμα μας φθάσαμε στο ξενοδοχείο. Ένα καταπραϋντικό ντουζάκι που συνοδεύτηκε από φρουτοφαγία και παγωμένο καφέ ήταν αρκετά για να μας ωθήσουν στη συνέχεια της μέρας.
Το πρόγραμμα –ή τουλάχιστον αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε- δεν ήταν βαρύ, ήταν περιπετειώδες και μεγάλης διάρκειας,
Η ώρα δεν είχε φύγει από την πρωινή της ζώνη, ήταν μόλις 09.30π.μ, όταν βρεθήκαμε στο δρόμο για την επίσκεψή μας, στον πρώτο προορισμό, στη μεγαλύτερη -επισκέψιμη- υπόγεια πόλη -Underground City-, των οκτώ ορὀφων κάτω από τη γη, στο Melegubu ή Derinkuyu (που σημαίνει στα Τουρκικά, βαθύ πηγάδι) ή Μαλακοπή στα Ελληνικά.
Άλλο ένα από τα εντυπωσιακά και ενδιαφέροντα πράγματα που αξίζει να δεις στην Καππαδοκία είναι να επισκεφθείς και μία από τις υπόγειες πόλεις και οι πλέον αξιόλογες και διάσημες είναι δύο, το Kaymakli και το Derinkuyu.
Πιστεύεται ότι υπάρχουν 36 υπόγειες πόλεις στην περιοχή αλλά ελάχιστες έχουν έρθει στο φως μέχρι στιγμής από αυτές. Το Derinkuyu, η Ελληνική Μαλακοπή είναι η μεγαλύτερη, δημοφιλέστερη και η καλύτερα φωτισμένη.
Το 1963 ένας κάτοικος του χωριού γκρεμίζοντας ένα τοίχο στο σπίτι του που ήταν, πάνω- κάτω όπως όλα στην περιοχή, σκαμμένο στο βράχο, ανακάλυψε, ότι πίσω από τον βράχο υπήρχε ένα διαμορφωμένο δωμάτιο το οποίο δεν είχε ξαναδεί. Αυτό το δωμάτιο τον οδήγησε σ’ ένα άλλο και μετά σε άλλο και ούτω καθ’ εξής.
Αργότερα, οι αρχαιολόγοι που μελέτησαν την υπόγεια πόλη, έφτασαν στα 40 μ. βάθος και ανακάλυψαν ένδεκα επίπεδα εκ των οποίων μόνο στα οκτώ πρώτα είναι δυνατή η επίσκεψη, κάτι που ξεκίνησε το 1969. Στα υπόλοιπα συνεχίζονται οι μελέτες και οι ανασκαφές.
Θεωρείται, ότι φιλοξενούσε πάνω απο 20.000 κατοίκους στο συγκρότημα των οκτώ επιπέδων. Έχει βάθος 60μ και μια μακριά σήραγγα που υποτίθεται πως ένωνε το Derinkuyu με παρόμοιο οικισμό στο Καϊμακλί σε μια απόσταση ± 10 km.
Μοναδικό στοιχείο που βρίσκεται στο δεύτερο επίπεδο, είναι ένα ευρύχωρο δωμάτιο με μια θολωτή οροφή. Έχει αναφερθεί ότι αυτό το δωμάτιο χρησιμοποιήθηκε ως Θρησκευτική Σχολή.
Η υπόγειες πόλεις χρησιμοποιούνταν για να κρύβονται και οι πρώτοι Χριστιανοί, που κατόρθωναν να ξεφύγουν από τη δίωξη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Μεγάλο πλήθος των ευρημάτων των ανασκαφών, σε αυτές τις υπόγειες κατασκευές ανήκουν στη μέσο βυζαντινή περίοδο, δηλαδή μεταξύ του 5ου και του 10ου αιώνα μ.Χ.
Τα 35 km περίπου έως το Derinkuyu μέσω της πρωτεύουσας της περιοχής Nevsehir καλύφθηκαν με σχετική άνεση σε κάμπο με τυπικό επαρχιακό δύκτιο.

Ὀταν φθάσαμε στην περιοχή, λόγω ώρας, ακόμη δεν είχε συνωστισμό από αυτοκίνητα, πούλμαν, πλήθος κόσμου.

Αφού εφοδιαστήκαμε με το φθηνό, αλλά απαραίτητο, εισητήριο εισόδου, μπήκαμε στο πρώτο επίπεδο που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων, στάβλο πατητήρι και μια μεγάλη αποθήκη. Παραδίπλα βρίσκονταν υπνοδωμάτια, μία κουζίνα και μεγάλες μυλόπετρες που υπάρχουν σε εσοχές στους τοίχους.












Αυτές οι μυλόπετρες, ήταν πόρτες που κυλούσαν και σφράγιζαν ¨στρατηγικά¨ σημεία του οικισμού.


Το σύστημα εξαερισμού -με φρεάτια- αισθανόμασταν πως λειτουργούσε, αλλά αυτόματα καταλαβαίναμε πως η διαμονή ολόκληρων οικογενειών με οικόσιτα ζώα και αποθήκες τροφίμων, για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν πρέπει να ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση.


Αντίστοιχη ιστορία έχει βεβαίως και το Kaymakli το οποίο δεν επισκεφθήκαμε.
Είχαμε δεν είχαμε εξανεμήσαμε το δἰωρο και χωρίς καθυστέρηση από τους πιτσιρικάδες που επιθυμούσαν όχι μόνο να ανέβουν στη moto (όταν πήγαμε να τη πάρουμε βρήκαμε δυο από αυτούς επάνω της) αλλά να τους πάω και βόλτα, βγήκαμε στο δρόμο για την πολλά υποσχόμενη κοιλάδα της Ihlara, μια τοποθεσία νοτιοανατολικά που απείχε κοντά στα 55 Km.
Η κοιλάδα Ihlara, κοντά στο όρος Hasan και το όρος Melendiz (στα οποία βρίσκονται δύο από τα τρία ηφαίστεια της Καππαδοκίας) είναι ένα φαράγγι με βάθος περίπου 100μ και σχηματίστηκε από τον ποταμό Melendiz πριν από χιλιάδες χρόνια. Ξεκινά από το χωριό Ihlara και τελειώνει με το Μοναστήρι Selime στο χωριό Selime αφού στριφογυρίζει 26 φορές κατά μήκος 14 χιλιομέτρων.
Υπάρχουν 4 είσοδοι στην κοιλάδα Ihlara. Η πρώτη βρίσκεται στην αρχή της κοιλάδας στο χωριό Ihlara. Η δεύτερη εντοπίζεται στο 4ο χιλιόμετρο της κοιλάδας και είναι η πιο δημοφιλής είσοδος και έχει πάνω από 300 βήματα προς την κοιλάδα από την οποία και εμείς την ¨εξερευνήσαμε¨. Η τρίτη είσοδος είναι το χωριό Belisirma αο´όπου επιτρέπεται να μπείς στην κοιλάδα οδηγώντας. Βρίσκεται κοντά στη μέση (7ο χλμ) της κοιλάδας. Το Belisirma έχει επίσης μερικά εστιατόρια δίπλα στον ποταμό Melendiz για γεύμα. Η τελευταία είσοδος είναι το τέλος της κοιλάδας στο Μοναστήρι Selime. Λένε πως το καλύτερο μέρος της κοιλάδας είναι από το πρώτο έως το έβδομο km μέρος (από Ihlara μέχρι το χωριό Belisirma).
Μεσημέριασε όταν φθάσαμε και φυσκό επακόλουθο να έχει κάποιο κόσμο παρ´ όλη την άπλα του χώρου !

Μια ματιά στο γενικότερο περιβάλλοντα χώρο και με τέμπο κατευθυνθήκαμε προς την Agacalti Kilise (Εκκλησία κάτω από το δέντρο) στρίβοντας δεξιά από την κύρια είσοδο,

όπου στο κάτω μέρος της σκάλας, βρεθείκαμε στην είσοδο της εκκλησίας.

Μια έκπληξη μας περίμενε μέσα από την ερειπωμένη καμάρα με το εντελώς διαφορετικό στυλ αρχιτεκτονικής. Αυτή η εκκλησία είναι πολύ διαφορετική από τις άλλες εκκλησίες του βυζαντινού κόσμου του 10ου και 11ου αιώνα της Καππαδοκίας. Η Εκκλησία, είναι επίσης γνωστή ως η Εκκλησία του Δανιήλ.

Κατεβήκαμε με την ησυχία μας τα καμμιά τριακοσαριά σκαλιά με τη σκέψη πως μετά από ώρες θα τα ξανανέβουμε αφού δε μπορεί να γίνει αλλιώς

και στο τέλος της κοντοσταθήκαμε στο δίχαλο να αποφασίσουμε προς τα που θα κινηθούμε.

Δε καταλάβαμε και πολλά, δε ρωτήσαμε και κάποιον που πιθανά θα ήξερε, αλλά πήραμε ένα μονοπάτι και όπου μας βγάλει και αν θα μας βγάλει.

Attachments
-
42 bytes Προβολές: 0