themischar
Member
- Μηνύματα
- 512
- Likes
- 4.872
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η μέρα, Χίος - Pamukkale & 350 Km
- 2η μέρα, Pamukkale - Konya & 390 Km
- 2η μέρα
- 3η μέρα, Konya - Goreme & 235 Km
- 3η μέρα
- 4η μέρα, Τριγύρω στο Goreme
- 4η μέρα
- 5η μέρα, και σήμερα τριγύρω από το Goreme
- 5η μέρα
- 5η μέρα
- 5η μέρα One day trip (Goreme - Derinkuyu - Ihlara - Goreme)
- 5η μέρα
- 6η μέρα, Goreme - Egirdir & 442 Km
- 7η μέρα, Egirdir - Ölüdeniz & 280 Km
- 8η μέρα, Βολτίτσα σε Kayakoy & Fethiye
- 9η μέρα, Ölüdeniz- Marmaris & 141 Km
- 10η μέρα, μια κρουαζιέρα έως και το Dalyan
- 10η μέρα
- 11η μέρα, Marmaris - Bodrum & 163 Km
- 12η μέρα, γύρω από το Bodrum
- 13η μέρα, Bodrum - Kusadasi & 154 Km
- 14η μέρα, Kusadasi - Ephesus - Kusadasi & 46 Km
- 14η μέρα
- 15η & 16η μέρα, Kusadasi - Cesme & 176 Km + Cesme - Χίος - Πειραιάς (9 +122 ) Nautical Miles
6η μέρα, Goreme - Egirdir & 442 Km

https://www.google.com/maps/d/edit?mid=1QkBCd2l5Bos1ZWGCjuXUNgJmaXImZsbh&usp=sharing
Πότε ήλθαν οι αγκάλες του μορφέα και μας κοίμησαν, πότε ξημέρωσε ἠταν ασύλληπτο. Η ξεκούραση διαγραφόταν στα πρόσωπἀ μας και φαινόταν στις κινήσεις μας.
Πολύ γρήγορα μαζέψαμε τα πάντα και ήμασταν έτοιμοι για αναχώρηση, με τα χιλιόμετρα μπροστά μας να είναι αρκετά αλλά πολλά από αυτά είναι του μπρος - πίσω οπότε, όλα καλά.
Το πρωϊνό, καθημερινή ρουτίνα για την receptionist και την παρέα της, ήταν απλωμένο εν είδη μπουφέ και αφού πήραμε αυτά που θέλαμε -τώρα όλα μας ήταν γνωστά και δε ρωτούσαμε για το καθένα όπως τις άλλες μέρες- κατευθυνθήκαμε προς την ταράτσα που είχε μπέργολα από πάνω της για τον ίσκιο.
Τα τέσσερα από τα δωμάτια που νοίκιαζαν, ήταν μπροστα στην αυλή και η ταράτσα τους, λόγω των υψομετρικών διαφορών, χρησίμευε και ως χώρος σερβιρίσματος πρωϊνού για τους θαμώνες του ξενοδοχείου με ὀχι ευκαταφρόνητη θέα.


Σήμερα που φεύγουμε, δεν είχε βούτυρο ντόπιο στο μπωλ αλλά το βιομηχανοποιημένο (μάρκα μ´έκαψες). Δεν τους φέρανε από βραδύς, μας είπε !
Η όλη ατμόσφαιρα κυλούσε όμορφα και η απόδοσή μας ήταν καλή για πρωί, ας όψεται το ταξίδι, όταν αποφάσισα να δοκιμάσω και το ¨βούτυρο¨ με το γνωστό μας μέλι.
Δεν, τρωγόταν, με τίποτα.
Έτσι, κάναμε στην άκρη, όταν κατέφθασαν οι σφήκες με -μπόλικο βουητό- για να πάρουν, μαζί μας, το πρωινό τους.
Με μιας, τότε, φύγαμε και τις αφήσαμε σύξυλες !

Η moto, που λουφάριζε τις τελευταίες μέρες, ήταν ακόμη στον ίσκιο της και μας περίμενε να την φορτώσουμε για τις πρώτες εκατοντάδες χιλιόμετρα της επιστροφής.
Ο ΑΝΣΚ είχε επιτευχθεί.
Η Καππαδοκία “το σεληνιακό τοπίο της Τουρκίας” θα γινὀταν μια ανάμνηση. Η επιστροφή θα ξεκινούσε, σε λίγο, χωρίς ιδιαίτερη βιασύνη.

Ο δρόμος μας μακρύς, η κίνηση υποτυπώδης, ο καιρός καλός και από μόνα τους μερικά σύννεφα ήταν ανίκανα να επηρεάσουν το θερμόμετρο -που έδειχνε +39c.
Το μείγμα αυτό, για ταξίδι, δεν το λες καλό αλλά δεν το λες και κακό

Γύρω στις 15:00μ.μ περνάμε, μέσω περιφερειακού, από το Ικόνιο (Konya). Η ζέστη και η υγρασία βρίσκονται στο ζενίθ και ο ιδρώτας μας ποτάμι αν και εν κινήσει.

Τρέξε, τρέξε, τον ¨φάγαμε¨ τον δρόμο και η λίμνη, Eğirdir, έκανε την εμφάνιση της πίσω από τις καλαμωτές με φόντο το βουνό Σίβρι.

Στα ξεχειλώματα των δρόμων, κοντά στα χωριά και τις κωμοπόλεις, συνηθίζεται να δημιουργούνται μικροπάζαρα, που πολλοί τα προτιμούν για κάποιο αλισβερίσι της ¨προκοπής¨.

Το Eğirdir, που βρίσκεται στην επωνομαζόμενη περιοχή των λιμνών, το επιλέξαμε ως έναν τόπο μόνο για διανυκτέρευση, μεσιάζοντας κατά κάποιο τρόπο τις αποστάσεις που είχαμε κατά νού να διανύσουμε σε σχέση και με την ενδεχόμενη συνολική κούρασή μας.
Η πόλη και αναπόσπαστα η ομώνυμη λίμνη που παλαιότερα ονομαζόταν E ğ r i d i r (από το Ελληνικό όνομά της Ακρωτἠρι) στην κυριολεκτική έννοια του σημαίνει λουλούδια, είναι χωμένη ανάμεσα στη λίμνη και το όρος Σίβρι και έχει ένα κάστρο που λέγεται ότι χτίστηκε από τον Κροίσο, δεν πήγαμε ούτε από μακρυά.
Έχει πληθυσμό γύρω στους 20.000 κατοίκους που διογκώνεται τους καλοκαιρινούς μήνες.
Μέσα στην Αυγουστιάτικη κάψα που συντελούσε και η ζοφερή ανάσα της λίμνης, φτάσαμε στο κατάλυμά μας που το διαχειρίζονταν δυο αδελφές.
Καθίστε να ξαποστάσετε εδώ κάτω, ήταν τα λόγια τους και μετά ανεβαίνετε στο δωμάτιο.

- «Καθίστε, παρακαλώ. Ένα τσάι;»
- «Μήπως, τυχόν, υπάρχει καφές;»
- «Ασφαλώς»
Και, τότε, είπε η μεγαλύτερη στην μικρότερη με τα σταυρωμένα χέρια και την πολύχρωμη μαντήλα να ετοιμάσει.
Ύστερα από λίγο επέστρεψε, η μικρότερη με έναν ξύλινο δίσκο πάνω στον οποίο άχνιζε μια τσαγιέρα της οποίας η μυρωδιά κάλυπτε το άρωμα του καφέ.
Είπιανε αυτές το τσάϊ τους, μιλώντας περί ανέμων και υδάτων, δοκιμάσαμε και εμείς τον καφέ γιατί δεν πίνονταν και μετανιώσαμε που είχαμε ζητήσει εκείνο το υπερβολικά γλυκό και αραιό καταπότι.
Ευτυχώς, σηκώθηκε η μεγαλύτερη -λες και κάτι κατάλαβε- και μας φέρνει στο καπάκι γλυκό του κουταλιού από καΐσι με αμύγδαλα μέσα. Το τρώμε, είναι θαυμάσιο. Το θέλαμε πολύ και το φρέσκο νερό επίσης γιατί η κανάτα που υπήρχε δεν έφθασε.
Ευχαριστήσαμε, ανεβήκαμε τακτοποιήσαμε όσο όσο τα πράγματά μας και τους εαυτούς μας και εν συνεχεία βγήκαμε περίπατο και για την ανεύρεση φαγητού.
Και αλήθεια είναι, τι να σου κάνουν μόνο ένα πρωϊνό και μερικά φρούτα καθ´οδόν ;

Παιδιά ως επι το πλείστον, αυτή την ώρα του απογεύματος, χαίρονται τα νερά της λίμνης με τους γονείς - παπουδογιαγιάδες να τα επιτηρούν από μακρυά. Κατά τα άλλα επικρατεί ησυχία.

Η λίμνη Egirdir είναι η τέταρτη μεγαλύτερη λίμνη της Τουρκίας και η δεύτερη μεγαλύτερη με γλυκό νερό. Βρίσκεται περίπου. 917μ πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και έχει μέσο βάθος 14μ.
Είναι επίσης γνωστή ως η «επτάχρωμη λίμνη» ως αποτέλεσμα των καθημερινών και εποχιακών διαφοροποιήσεών της στο χρώμα της.
Το νερό της λίμνης χρησιμοποιείται στα σπίτια, στη βιομηχανία και στην γεωργία (κὐριο προϊόν το μήλο). Η Τουρκία καλύπτει το 5% της συνολικής παραγωγής μήλων και κατατάσσεται 4η μετά την Κίνα, τις ΗΠΑ και τη Γαλλία.
Η αλιεία, σ´αυτήν, ήταν παραδοσιακά ένα σημαντικό μέσο διαβίωσης των ανθρώπων που ζουν γύρω της.



Στους δρόμους που περπατάμε, περιμετρικά της λίμνης που πότε τραβιέται προς τα μέσα και πότε απλώνεται προς τα έξω, ψάχνοντας το Yeşil Ada "πράσινο νησί" στο οποίο ήταν το εστιατόριο που μας υπέδειξαν οι κυρίες του σπιτιού, δε συναντάμε κόσμο μόνο λίγους και αυτούς μοναχικούς.

Τη βόλτα τους ακούραστα, αλά εντός της λίμνης, κάνουν και οι πάπιες !


Πλάτη με πλάτη και σε απόσταση κάθονται οι δυό γυναίκες, σίγουρα η κάθε μια με τα ντέρτια της, να᾽τανε και οι μόνες καλά θα᾽τανε. Αμ δε;

Θέλοντας και μη τις προσπεράσαμε.
Ο περίπατός μας φαινόταν πως σε λίγο τερμάτιζε, βρισκόμασταν ήδη στο Yeşil Ada "πράσινο νησί", που δεν ξεχωρίζει ως νησί γιατί συνδέεται με το Eğirdir μέσω ενός μικρού μονοπατιού. Εστιατόρια, ξενοδοχεία, πανσιόν και μερικές ιδιωτικές κατοικίες γεμίζουν το μικροσκοπικό νησί.
Μπροστά μας ήταν αδιέξοδο και εκεί βρισκόταν και το εστιατόριο.
Το μαγαζί είχε όλο κι´όλο τρεις παρέες μαζί με μας και το σερβίρισμα ήταν γρήγορο. Η παραγγελία που δώσαμε, περιείχε κάτι από τα έτοιμα.

Καλογάφαμε και ο χρόνος ανακατεύτηκε με την ωραία ατμόσφαιρα κυλόντας ομαλά. Έξω δεν ήταν σκοτάδι, είχε όμως βραδιάσει.
Τη λίμνη την έχουν μερικώς ηλεκτροφωτίσει, πιθανά για τις ανάγκες του χειμώνα που παγώνει και γίνεται ένα μεγάλο παγοδρόμιο ! Αυτός είναι και ένας επιπλέον λόγος που η περιοχή έχει δώδεκα μήνες κίνηση με τους τουρίστες διάφορων σπορ.

Από τις 22.30μ.μ είχαν εξαφανιστεί όλοι και όταν λέμε όλοι, ΟΛΟΙ !
Μόνο τα μιλούνια κουνούπια ¨στούκας¨ κυκλόφορούσαν και εμείς. Η διάθεση μας ήταν να περπατήσουμε έως ότου πάει το δείπνο στη θέση του αλλά οι ανηλεείς επιθέσεις των κουνουπιών δεν μας το επέτρεψαν. Προτιμήσαμε να μαζευτούμε από το δρόμο, χωρίς αυτά.

Θα´ταν η ώρα 02.50π.μ όταν πεταχτήκαμε στον ύπνο μας, νομίζοντας πως βλέπαμε όνειρο (εξυπακούεται πως ο καθένας έβλεπε το δικό του).
Δεν ήταν όνειρο ήταν πλήθος κόσμου, στον αποκάτω δρόμο, όλων των ηλικιών με τύμπανα και κατσαρολικά που περιφερόντουσαν και χαλούσαν την ησυχία της βραδυάς με αλαλαγμούς-ψαλμούς και καλούσαν τους πιστούς να σηκωθούν (όσοι δεν το είχαν, ήδη, κάνει) να συμμετέχουν στο Κουρμπάν Μπαϊράμ που ξεκινούσε -το μάθαμε το πρωϊ αυτό- .
Έτσι εξηγούνται όλα, γι´αυτό βρε διάβολε την είχανε κάνει ΟΛΟΙ από νωρίς το βράδυ .
Άντε τώρα, μετά από αυτόν τον χαμό, να ξαναβρείς τα τρία πουλάκια που κάθονταν και να κατσουφουριάσεις.
Η εύκολη νύχτα, εξελίχθηκε σε φουρκισμένη νυχτιά. Όταν η πομπή απομακρύνθηκε και δεν την ακούγαμε άλλο, τότε χτύπησε -και σωστά το μαντέψατε- ο Ιμάμης.
Φτου και ξανά φτου, την τύχη μας. Μια βραδυά και ένα ύπνο διαδικαστικό θέλαμε δε ζητούσαμε και πολλά!
Κακό, πολύ κακό, να θες να κοιμηθείς -καλά- δυό βράδυα σερί !

https://www.google.com/maps/d/edit?mid=1QkBCd2l5Bos1ZWGCjuXUNgJmaXImZsbh&usp=sharing
Πότε ήλθαν οι αγκάλες του μορφέα και μας κοίμησαν, πότε ξημέρωσε ἠταν ασύλληπτο. Η ξεκούραση διαγραφόταν στα πρόσωπἀ μας και φαινόταν στις κινήσεις μας.
Πολύ γρήγορα μαζέψαμε τα πάντα και ήμασταν έτοιμοι για αναχώρηση, με τα χιλιόμετρα μπροστά μας να είναι αρκετά αλλά πολλά από αυτά είναι του μπρος - πίσω οπότε, όλα καλά.
Το πρωϊνό, καθημερινή ρουτίνα για την receptionist και την παρέα της, ήταν απλωμένο εν είδη μπουφέ και αφού πήραμε αυτά που θέλαμε -τώρα όλα μας ήταν γνωστά και δε ρωτούσαμε για το καθένα όπως τις άλλες μέρες- κατευθυνθήκαμε προς την ταράτσα που είχε μπέργολα από πάνω της για τον ίσκιο.
Τα τέσσερα από τα δωμάτια που νοίκιαζαν, ήταν μπροστα στην αυλή και η ταράτσα τους, λόγω των υψομετρικών διαφορών, χρησίμευε και ως χώρος σερβιρίσματος πρωϊνού για τους θαμώνες του ξενοδοχείου με ὀχι ευκαταφρόνητη θέα.


Σήμερα που φεύγουμε, δεν είχε βούτυρο ντόπιο στο μπωλ αλλά το βιομηχανοποιημένο (μάρκα μ´έκαψες). Δεν τους φέρανε από βραδύς, μας είπε !
Η όλη ατμόσφαιρα κυλούσε όμορφα και η απόδοσή μας ήταν καλή για πρωί, ας όψεται το ταξίδι, όταν αποφάσισα να δοκιμάσω και το ¨βούτυρο¨ με το γνωστό μας μέλι.
Δεν, τρωγόταν, με τίποτα.
Έτσι, κάναμε στην άκρη, όταν κατέφθασαν οι σφήκες με -μπόλικο βουητό- για να πάρουν, μαζί μας, το πρωινό τους.
Με μιας, τότε, φύγαμε και τις αφήσαμε σύξυλες !


Η moto, που λουφάριζε τις τελευταίες μέρες, ήταν ακόμη στον ίσκιο της και μας περίμενε να την φορτώσουμε για τις πρώτες εκατοντάδες χιλιόμετρα της επιστροφής.
Ο ΑΝΣΚ είχε επιτευχθεί.
Η Καππαδοκία “το σεληνιακό τοπίο της Τουρκίας” θα γινὀταν μια ανάμνηση. Η επιστροφή θα ξεκινούσε, σε λίγο, χωρίς ιδιαίτερη βιασύνη.

Ο δρόμος μας μακρύς, η κίνηση υποτυπώδης, ο καιρός καλός και από μόνα τους μερικά σύννεφα ήταν ανίκανα να επηρεάσουν το θερμόμετρο -που έδειχνε +39c.
Το μείγμα αυτό, για ταξίδι, δεν το λες καλό αλλά δεν το λες και κακό

Γύρω στις 15:00μ.μ περνάμε, μέσω περιφερειακού, από το Ικόνιο (Konya). Η ζέστη και η υγρασία βρίσκονται στο ζενίθ και ο ιδρώτας μας ποτάμι αν και εν κινήσει.

Τρέξε, τρέξε, τον ¨φάγαμε¨ τον δρόμο και η λίμνη, Eğirdir, έκανε την εμφάνιση της πίσω από τις καλαμωτές με φόντο το βουνό Σίβρι.

Στα ξεχειλώματα των δρόμων, κοντά στα χωριά και τις κωμοπόλεις, συνηθίζεται να δημιουργούνται μικροπάζαρα, που πολλοί τα προτιμούν για κάποιο αλισβερίσι της ¨προκοπής¨.

Το Eğirdir, που βρίσκεται στην επωνομαζόμενη περιοχή των λιμνών, το επιλέξαμε ως έναν τόπο μόνο για διανυκτέρευση, μεσιάζοντας κατά κάποιο τρόπο τις αποστάσεις που είχαμε κατά νού να διανύσουμε σε σχέση και με την ενδεχόμενη συνολική κούρασή μας.
Η πόλη και αναπόσπαστα η ομώνυμη λίμνη που παλαιότερα ονομαζόταν E ğ r i d i r (από το Ελληνικό όνομά της Ακρωτἠρι) στην κυριολεκτική έννοια του σημαίνει λουλούδια, είναι χωμένη ανάμεσα στη λίμνη και το όρος Σίβρι και έχει ένα κάστρο που λέγεται ότι χτίστηκε από τον Κροίσο, δεν πήγαμε ούτε από μακρυά.
Έχει πληθυσμό γύρω στους 20.000 κατοίκους που διογκώνεται τους καλοκαιρινούς μήνες.
Μέσα στην Αυγουστιάτικη κάψα που συντελούσε και η ζοφερή ανάσα της λίμνης, φτάσαμε στο κατάλυμά μας που το διαχειρίζονταν δυο αδελφές.
Καθίστε να ξαποστάσετε εδώ κάτω, ήταν τα λόγια τους και μετά ανεβαίνετε στο δωμάτιο.

- «Καθίστε, παρακαλώ. Ένα τσάι;»
- «Μήπως, τυχόν, υπάρχει καφές;»
- «Ασφαλώς»
Και, τότε, είπε η μεγαλύτερη στην μικρότερη με τα σταυρωμένα χέρια και την πολύχρωμη μαντήλα να ετοιμάσει.
Ύστερα από λίγο επέστρεψε, η μικρότερη με έναν ξύλινο δίσκο πάνω στον οποίο άχνιζε μια τσαγιέρα της οποίας η μυρωδιά κάλυπτε το άρωμα του καφέ.
Είπιανε αυτές το τσάϊ τους, μιλώντας περί ανέμων και υδάτων, δοκιμάσαμε και εμείς τον καφέ γιατί δεν πίνονταν και μετανιώσαμε που είχαμε ζητήσει εκείνο το υπερβολικά γλυκό και αραιό καταπότι.
Ευτυχώς, σηκώθηκε η μεγαλύτερη -λες και κάτι κατάλαβε- και μας φέρνει στο καπάκι γλυκό του κουταλιού από καΐσι με αμύγδαλα μέσα. Το τρώμε, είναι θαυμάσιο. Το θέλαμε πολύ και το φρέσκο νερό επίσης γιατί η κανάτα που υπήρχε δεν έφθασε.
Ευχαριστήσαμε, ανεβήκαμε τακτοποιήσαμε όσο όσο τα πράγματά μας και τους εαυτούς μας και εν συνεχεία βγήκαμε περίπατο και για την ανεύρεση φαγητού.
Και αλήθεια είναι, τι να σου κάνουν μόνο ένα πρωϊνό και μερικά φρούτα καθ´οδόν ;

Παιδιά ως επι το πλείστον, αυτή την ώρα του απογεύματος, χαίρονται τα νερά της λίμνης με τους γονείς - παπουδογιαγιάδες να τα επιτηρούν από μακρυά. Κατά τα άλλα επικρατεί ησυχία.

Η λίμνη Egirdir είναι η τέταρτη μεγαλύτερη λίμνη της Τουρκίας και η δεύτερη μεγαλύτερη με γλυκό νερό. Βρίσκεται περίπου. 917μ πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και έχει μέσο βάθος 14μ.
Είναι επίσης γνωστή ως η «επτάχρωμη λίμνη» ως αποτέλεσμα των καθημερινών και εποχιακών διαφοροποιήσεών της στο χρώμα της.
Το νερό της λίμνης χρησιμοποιείται στα σπίτια, στη βιομηχανία και στην γεωργία (κὐριο προϊόν το μήλο). Η Τουρκία καλύπτει το 5% της συνολικής παραγωγής μήλων και κατατάσσεται 4η μετά την Κίνα, τις ΗΠΑ και τη Γαλλία.
Η αλιεία, σ´αυτήν, ήταν παραδοσιακά ένα σημαντικό μέσο διαβίωσης των ανθρώπων που ζουν γύρω της.



Στους δρόμους που περπατάμε, περιμετρικά της λίμνης που πότε τραβιέται προς τα μέσα και πότε απλώνεται προς τα έξω, ψάχνοντας το Yeşil Ada "πράσινο νησί" στο οποίο ήταν το εστιατόριο που μας υπέδειξαν οι κυρίες του σπιτιού, δε συναντάμε κόσμο μόνο λίγους και αυτούς μοναχικούς.

Τη βόλτα τους ακούραστα, αλά εντός της λίμνης, κάνουν και οι πάπιες !


Πλάτη με πλάτη και σε απόσταση κάθονται οι δυό γυναίκες, σίγουρα η κάθε μια με τα ντέρτια της, να᾽τανε και οι μόνες καλά θα᾽τανε. Αμ δε;

Θέλοντας και μη τις προσπεράσαμε.
Ο περίπατός μας φαινόταν πως σε λίγο τερμάτιζε, βρισκόμασταν ήδη στο Yeşil Ada "πράσινο νησί", που δεν ξεχωρίζει ως νησί γιατί συνδέεται με το Eğirdir μέσω ενός μικρού μονοπατιού. Εστιατόρια, ξενοδοχεία, πανσιόν και μερικές ιδιωτικές κατοικίες γεμίζουν το μικροσκοπικό νησί.
Μπροστά μας ήταν αδιέξοδο και εκεί βρισκόταν και το εστιατόριο.
Το μαγαζί είχε όλο κι´όλο τρεις παρέες μαζί με μας και το σερβίρισμα ήταν γρήγορο. Η παραγγελία που δώσαμε, περιείχε κάτι από τα έτοιμα.


Καλογάφαμε και ο χρόνος ανακατεύτηκε με την ωραία ατμόσφαιρα κυλόντας ομαλά. Έξω δεν ήταν σκοτάδι, είχε όμως βραδιάσει.
Τη λίμνη την έχουν μερικώς ηλεκτροφωτίσει, πιθανά για τις ανάγκες του χειμώνα που παγώνει και γίνεται ένα μεγάλο παγοδρόμιο ! Αυτός είναι και ένας επιπλέον λόγος που η περιοχή έχει δώδεκα μήνες κίνηση με τους τουρίστες διάφορων σπορ.

Από τις 22.30μ.μ είχαν εξαφανιστεί όλοι και όταν λέμε όλοι, ΟΛΟΙ !
Μόνο τα μιλούνια κουνούπια ¨στούκας¨ κυκλόφορούσαν και εμείς. Η διάθεση μας ήταν να περπατήσουμε έως ότου πάει το δείπνο στη θέση του αλλά οι ανηλεείς επιθέσεις των κουνουπιών δεν μας το επέτρεψαν. Προτιμήσαμε να μαζευτούμε από το δρόμο, χωρίς αυτά.

Θα´ταν η ώρα 02.50π.μ όταν πεταχτήκαμε στον ύπνο μας, νομίζοντας πως βλέπαμε όνειρο (εξυπακούεται πως ο καθένας έβλεπε το δικό του).
Δεν ήταν όνειρο ήταν πλήθος κόσμου, στον αποκάτω δρόμο, όλων των ηλικιών με τύμπανα και κατσαρολικά που περιφερόντουσαν και χαλούσαν την ησυχία της βραδυάς με αλαλαγμούς-ψαλμούς και καλούσαν τους πιστούς να σηκωθούν (όσοι δεν το είχαν, ήδη, κάνει) να συμμετέχουν στο Κουρμπάν Μπαϊράμ που ξεκινούσε -το μάθαμε το πρωϊ αυτό- .
Έτσι εξηγούνται όλα, γι´αυτό βρε διάβολε την είχανε κάνει ΟΛΟΙ από νωρίς το βράδυ .
Άντε τώρα, μετά από αυτόν τον χαμό, να ξαναβρείς τα τρία πουλάκια που κάθονταν και να κατσουφουριάσεις.
Η εύκολη νύχτα, εξελίχθηκε σε φουρκισμένη νυχτιά. Όταν η πομπή απομακρύνθηκε και δεν την ακούγαμε άλλο, τότε χτύπησε -και σωστά το μαντέψατε- ο Ιμάμης.
Φτου και ξανά φτου, την τύχη μας. Μια βραδυά και ένα ύπνο διαδικαστικό θέλαμε δε ζητούσαμε και πολλά!
Κακό, πολύ κακό, να θες να κοιμηθείς -καλά- δυό βράδυα σερί !
Attachments
-
42 bytes Προβολές: 0