themischar
Member
- Μηνύματα
- 512
- Likes
- 4.871
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η μέρα, Χίος - Pamukkale & 350 Km
- 2η μέρα, Pamukkale - Konya & 390 Km
- 2η μέρα
- 3η μέρα, Konya - Goreme & 235 Km
- 3η μέρα
- 4η μέρα, Τριγύρω στο Goreme
- 4η μέρα
- 5η μέρα, και σήμερα τριγύρω από το Goreme
- 5η μέρα
- 5η μέρα
- 5η μέρα One day trip (Goreme - Derinkuyu - Ihlara - Goreme)
- 5η μέρα
- 6η μέρα, Goreme - Egirdir & 442 Km
- 7η μέρα, Egirdir - Ölüdeniz & 280 Km
- 8η μέρα, Βολτίτσα σε Kayakoy & Fethiye
- 9η μέρα, Ölüdeniz- Marmaris & 141 Km
- 10η μέρα, μια κρουαζιέρα έως και το Dalyan
- 10η μέρα
- 11η μέρα, Marmaris - Bodrum & 163 Km
- 12η μέρα, γύρω από το Bodrum
- 13η μέρα, Bodrum - Kusadasi & 154 Km
- 14η μέρα, Kusadasi - Ephesus - Kusadasi & 46 Km
- 14η μέρα
- 15η & 16η μέρα, Kusadasi - Cesme & 176 Km + Cesme - Χίος - Πειραιάς (9 +122 ) Nautical Miles
1η μέρα, Χίος - Pamukkale & 350 Km

https://www.google.com/maps/d/edit?mid=1cSKbCPIwHL_7EcCan5NjbO0L6tDSEGJz&usp=sharing
Τα παντζούρια του δωματίου μας, από βραδύς, είχαν εξ᾽ επἰ τούτου μείνει ανοικτά για να μπει ο πρωινός ήλιος δειλά - δειλά από τον μακρυνό ¨εχθρικό¨ ορίζοντα. Και αυτό συνέβη. Έλαμψε, πορφυρός πάνω από τα ακανόνιστα θαλασσοφαγωμένα βράχια της περιοχής Καλλικατσούς που διαμέναμε, εκεί παραδίπλα από την παραλία του Καρφἀ.

Τολμώ να πω, πως φθάσαμε αγουροξυπνισμένοι στο φιλόξενο λιμάνι για να πάρουμε την μικρή "παντόφλα" προς την απέναντι Τουρκική πλευρά, στην ολοένα αναπτυσσόμενη πόλη, το Τσεσμέ (Çeşme).

Τα εισητήρια, είχαν κοπεί από την προηγουμένη και τα διαδικαστικά ήταν ξεκάθαρα, τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο. H επιβίβαση των λιγοστών, για την εποχή, ταξιδευτών ήταν γρήγορη και ο απόπλους έγινε την προκαθορισμένη ώρα.

Το Τσεσμέ, είναι μια πόλη των 22.000 χιλ. κατοίκων, παλαιότερα γνωστό -στα Ελληνικά- ως Κρήνη.
Μια παραθαλάσσια πόλη στο ανατολικό άκρο της χερσονήσου Καραμπορούμ, 85 χιλ δυτικά της Σμύρνης, αποτελεί σημαντικό τουριστικό προορισμό και θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους προορισμούς στο κόσμο για ιστιοσανίδα.
Με την πάροδο των χρόνων, η πόλη, έχει εξελιχθεί και σε αγροτικό κέντρο, εξ´αιτίας της καλλιέργειας καρπουζιών που έχουν αντικαταστήσει την καλλιέργεια των αμπελιών. Πολλές ήταν επίσης οι ανεπιτυχείς προσπάθειες καλλιέργειας μαστιχόδεντρου ! ! !
Σχόλιο :
{ Πολλοί ήταν αυτοί που χάρηκαν από την εξαγγελία της ακτοπλοϊκής σύνδεσης Λαυρίου - Τσεσμέ τον Ιούνιο του 2019.
Το πλοίο θα αναχωρούσε στις 22:00 από το Τσεσμέ και θα έφθανε στο Λαύριο στις 6:00 την άλλη ημέρα και θα αναχωρούσε στις 22:00 από το Λαύριο και θα έφθανε στο Τσεσμέ στις 6:00 την άλλη ημέρα.
Η Ευρώπη λίγο πιο κοντά ήταν το σύνθημα και θα αποτελούσε μια γραμμή με σημαντικό εμπορικό και ταξιδιωτικό αντίκτυπο.
To δρομολόγιο εγκαινιάστηκε και εκτελέσθηκε μόνο για περίπου έναν μήνα. Μετά, λόγω γραφειοκρατικών καθυστερήσεων και ποιός ξέρει τι άλλο ... το τελείωσαν! Μπορεί, πάλι κάποτε, με χρόνια και καιρούς . . . }



Η διαδρομή των περίπου 9 μιλίων με το ταχύπλοο τύπου καταμαράν μεταφοράς ατόμων, όχι όμως και οχημάτων, καλύπτεται σε λιγότερο από 20 λεπτά ενώ τα συμβατικά χρειάζονται περίπου 30 λεπτά.
Ήδη, ο ήλιος είχε ¨σηκωθεί¨ όταν αποβιβαστήκαμε και κατευθυνθήκαμε για τον καθιερωμένο έλεγχο εσόδου στη χώρα.
Όλα, στον έλεγχο, κύλισαν ομαλά και λόγω έλλειψης διαβατηρίου παρέλαβα το (μαγικό) απλό χαρτάκι διαστάσεων περίπου 6χ6cm σφραγισμένο με τα στοιχεία της moto και που έπρεπε να το έχω μαζί μου έως την ημέρα της αποχώρησης (τότε θα το παρέδιδα στο τελτωνείο για την ξεχρέωση, γιατί χωρίς αυτό θα χτυπούσαν τα τὐμπανα του πολέμου).

Αφήσαμε γρήγορα το λιμάνι, περάσαμε καμαρωτά από το Αλατσάτι, μια περιοχή η οποία στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας ήταν ακόμη κρανίου τόπος, και τώρα έχει μετατραπεί σε μαρίνα Ευρωπαικών προδιαγραφών, γεμάτη από μοντέρνες λιμενικές εγκαταστάσεις, εστιατόρια, καφετέριες. Με δυό λόγια πάει και απ᾽ εδώ η εποχή των ¨μπουνταλάδων¨ ! ! !


Χωρίς περιπλανήσεις στην πόλη, δεν είχαμε λόγο άλλωστε, την αφήνουμε γοργά και με τυφλοσούρτη την πολλή καλή σήμανση από τις καθοδογητικές πινακίδες, το GPS δεν είχε νόημα να είναι ανοικτό, τραβήξαμε προς τον προορισμό μας .

Εντυπωσιακή, επίσης, ήταν και η καλοδιατηρημένη δενδροφύτευση της πόλης που έδινε ένα εντελώς ξεχωριστό χρώμα.

Η διαδρομή της πρώτης ημέρας ήταν +350 «διαδικαστικά» χιλιόμετρα για να φτάσουμε εως τον πρώτο προορισμό μας το Pamukkale.
Ο αυτοκινητόδρομος που διασχίσαμε, είναι ο σύγχρονος που οδηγεί προς τη Σμύρνη (Izmir).
Τον οποίο εμείς, θα εγκαταλείπαμε κάπου στο ύψος της μεγαλούπολης στρίβοντας νότια προς το Αϊδίνιο (Aydin) αφού η Σμύρνη, πολύ παλαιότερα, από μόνη της ήταν για μας ένας άλλος προορισμός.
Ο αυτοκινητόδρομος, είναι με προδιαγραφές και με φυσικό επακόλουθο τα διόδια που είναι προσπελάσιμα με κάρτα (η προμήθειά της γίνεται από Ταχυδρομεία, βενζινάδικα Shell κλπ). Δεν έχουν εισπράκτορα ή μπάρα στα διόδια και αν δεν ξεχρεώσεις περνώντας τα, ηχούν πολλαπλά φασαριόζικα καμπανάκια (προσωπική εμπειρία από άλλη φορά) κι´αν κάποια στιγμή έρχεται στο σπίτι και κάνα buyurdι, δεν το γνωρίζω.



Φθάσαμε, καταμεσήμερο, στο Aϊδίνιο και όλα απόπνεαν ασφυκτική ζέστη (άσφαλτος & κτίρια). Το Aϊδίνιο, πασχίζει να γίνει μια σύγχρονη πόλη αφού έχει μεγάλη εμπορική κίνηση, σύγχρονους δρόμους με πληθυσμό που ξεπερνά τους 180.000 κατοίκους. Είναι χτισμένο στην κοιλάδα του Μαίανδρου ποταμού και έχει ως διάσημο προϊόν τα τοπικά σύκα.
Επίσης, η περιοχή του Αϊδινίου ήταν η πρώτη περιοχή στην Τουρκία που εγκαταστάθηκε σιδηροδρομικό δίκτυο, και ακόμα και σήμερα διαθέτει ένα από τα πυκνότερα σιδηροδρομικά δίκτυα της χώρας.



Με άπνοια και +39°C εκείνη την ώρα, δεν σταματήσαμε στο κέντρο της πόλης όπως αρχικά είχαμε σκοπό.
Είπαμε, να προχωρήσουμε λίγο προς τα έξω, πριν την εγκαταλείψουμε εντελώς, με σκοπό την τροφοδοσία υγρών για μας, δεν πήγαινε άλλο,

και καυσίμων για την moto.
Η πρώτη έκπληξη ήλθε όταν ο νεαρός πωλητής έψαξε να βρει τον αριθμό κυκλοφορίας της moto για να τον πληκτρολογήση στο ταμπλώ της βενζινοαντλίας και μετά να πάρει τη μάνικα για να γεμίσει το ρεζερβουαρ !

Αφού γέμισε, πήρε τα χρήματα και με βήμα ταχύ εξαφανίστηκε μέσα στο κτηριάκι.
Να και θα βγει, να και θα βγει και όταν βγήκε μας έφερε την απόδειξη, τα ρέστα και από ένα ζεστό τσαγάκι! (εμείς; άφωνοι ή άλλαλοι γιατί δεν ξέρω ποιο ταιριάζει).
Κάθε προσφορά δεκτή, τέτοια ώρα - τέτοια λόγια, το απολαύσαμε και αυτό το τσαγάκι και μπήκαμε ξανά στο δρόμο μήπως και φθάσουμε στον προορισμό μας το απογευματάκι.


Ο προγραμματισμός μας είχε θετικό αποτέλεσμα, καθώς η άφιξή μας έγινε εντός των ορίων που είχαμε αποτολμήσει.
Μπαίνοντας στο Pamukalle (κάστρο από βαμβάκι) πλήθος ντόπιων μας εμπόδιζαν να προχωρήσουμε, σκούζοντας και κουνόντας επιδεικτικά τα χέρια τους που κρατούσαν κλειδιά (με αυτον τον τρόπο διαλαλούσαν τα ενοικιαζόμενα καταλύματα).
Υπολογίζοντας στα τυφλά (με τα μάτια ορθάνοιχτα) πως είμαστε στη μέση του χωριού αποφασίσασμε να κάνουμε το πρώτο παζάρι γιατί Τουρκία χωρίς παζάρι δεν υπάρχει.
Το παζάρι, με τους ντελάληδες, έγινε με την εύκολη χρήση της νοηματικής γλώσσας και προτιμήσαμε -τελικά- αυτόν που μας ακολούθουσε με ένα μηχανάκι κι᾽όχι κάποιον από τους άλλους που ἐτρεχαν.

Μας πήγε στο ξενοδοχείο, με πισίνα στη μέσα αυλή παρακαλώ, αλλά ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ.
Ο.Κ. εγκατασταθήκαμε κάνοντας και μια μικρή βουτιά στην άδεια πισίνα. Λίγο αργότερα βγήκαμε μια βόλτα για να ανιχνεύσουμε την περιοχή αφού άρχιζε να σουρουπώνει.
Η περιοχή Παμούκαλε ανήκει στην επαρχία Ντενιζλί. Ο βηματισμός μας στόχευε στο να αντικρύσουμε, από τις παρυφές τον αστραφτερό γεωλογικό σχηματισμό, με τις οριζόντιες αναβαθμίδες μήκους 2.700μ, με τους λευκούς σταλακτίτες, τις βάθρες και τις φυσικές ασβεστολιθικές δεξαμενές, που υψώνονται περίπου 160 μ. πάνω από το έδαφος.
Ένα φυσικό φαινόμενο που δημιουργήθηκε στη διάρκεια των αιώνων, μοναδικό στον κόσμο και ένα από τα πιο δημοφιλή τουριστικά αξιοθέατα της Τουρκίας.
Παλιός Τουρκικός μύθος με γοητευτική λαϊκή εκδοχή λέει :
<<Κάποτε, στα περίχωρα της πόλης Ντενιζλί στη Νοτιοδυτική Τουρκία, ζούσε μια νεαρή κοπέλα τόσο άσχημη που κανείς δεν ήθελε να την παντρευτεί. Απογοητευμένη, λοιπόν, αποφάσισε να αυτοκτονήσει πηδώντας μέσα σε μια από τις φυσικές δεξαμενές του Παμούκαλε. Αντί, όμως, να πεθάνει, το ιαματικό νερό τη μεταμόρφωσε σε μια πολύ όμορφη κοπέλα. Ο άρχοντας της Denizli, που περνούσε τυχαία από την περιοχή, μόλις την αντίκρισε την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και το ειδύλλιό τους σύντομα κατέληξε σε γάμο. . .>>
Οι κατάλευκοι ασβεστολιθικοί σχηματισμοί του Παμούκαλε, που χρωματίζονται όταν υπάρχει ηλιοφάνεια, έχουν δημιουργηθεί από τα πλούσια σε όξινο ανθρακικό ασβέστιο νερά των θερμών πηγών που αναβλύζουν από το έδαφος (με θερμοκρασία στους +/- 35°C ). Κι´ αυτό συμβαίνει καθώς το ζεστό νερό περνά μέσα από τα ασβεστολιθικά πετρώματα, εμπλουτίζεται με μεταλλικά στοιχεία, τα οποία στη συνέχεια ψύχονται στην επιφάνεια του εδάφους και αποτίθενται με τη μορφή λευκού μαρμάρου (τραβερνίτη).

Τα ερείπια της αρχαίας πόλης, Ιεράπολης Φρυγίας βρίσκονται στην ανατολική κορυφή του γεωλογικού σχηματισμού (διακρίνεται ελαφρά η τοποθεσία) και μαζί αποτελούν Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO από το 1988.


Αυτός ο περίπατος μόνο μικρός θα μπορούσε να είναι, επειδή θα´πρεπε να καταλαγιάσουμε την πείνα μας. Το παρακάτω στον ξύλινο δίσκο, χ 2 φορές και μαζί με μπόλικο νερό κατόρθωσε να βάλει ένα τέλος στην πείνα μας.

Όταν αφήσαμε άδειους τους δίσκους, ήδη έξω ήταν πίσσα σκοτάδι, όχι όμως και ο γεωλογικός σχηματισμός που ήταν αριστοτεχνικά φωταγωγημένος !

Οι πάπιες,στη διαμορφωμένη λιμνούλα εξακολουθούσαν, παρά το περασμένο της ώρας, να κολυμπούν ακάθεκτες .
Κι᾽ εμείς, ώρα ήταν, να την κάναμε . . .


https://www.google.com/maps/d/edit?mid=1cSKbCPIwHL_7EcCan5NjbO0L6tDSEGJz&usp=sharing
Τα παντζούρια του δωματίου μας, από βραδύς, είχαν εξ᾽ επἰ τούτου μείνει ανοικτά για να μπει ο πρωινός ήλιος δειλά - δειλά από τον μακρυνό ¨εχθρικό¨ ορίζοντα. Και αυτό συνέβη. Έλαμψε, πορφυρός πάνω από τα ακανόνιστα θαλασσοφαγωμένα βράχια της περιοχής Καλλικατσούς που διαμέναμε, εκεί παραδίπλα από την παραλία του Καρφἀ.

Τολμώ να πω, πως φθάσαμε αγουροξυπνισμένοι στο φιλόξενο λιμάνι για να πάρουμε την μικρή "παντόφλα" προς την απέναντι Τουρκική πλευρά, στην ολοένα αναπτυσσόμενη πόλη, το Τσεσμέ (Çeşme).

Τα εισητήρια, είχαν κοπεί από την προηγουμένη και τα διαδικαστικά ήταν ξεκάθαρα, τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο. H επιβίβαση των λιγοστών, για την εποχή, ταξιδευτών ήταν γρήγορη και ο απόπλους έγινε την προκαθορισμένη ώρα.

Το Τσεσμέ, είναι μια πόλη των 22.000 χιλ. κατοίκων, παλαιότερα γνωστό -στα Ελληνικά- ως Κρήνη.
Μια παραθαλάσσια πόλη στο ανατολικό άκρο της χερσονήσου Καραμπορούμ, 85 χιλ δυτικά της Σμύρνης, αποτελεί σημαντικό τουριστικό προορισμό και θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους προορισμούς στο κόσμο για ιστιοσανίδα.
Με την πάροδο των χρόνων, η πόλη, έχει εξελιχθεί και σε αγροτικό κέντρο, εξ´αιτίας της καλλιέργειας καρπουζιών που έχουν αντικαταστήσει την καλλιέργεια των αμπελιών. Πολλές ήταν επίσης οι ανεπιτυχείς προσπάθειες καλλιέργειας μαστιχόδεντρου ! ! !
Σχόλιο :
{ Πολλοί ήταν αυτοί που χάρηκαν από την εξαγγελία της ακτοπλοϊκής σύνδεσης Λαυρίου - Τσεσμέ τον Ιούνιο του 2019.
Το πλοίο θα αναχωρούσε στις 22:00 από το Τσεσμέ και θα έφθανε στο Λαύριο στις 6:00 την άλλη ημέρα και θα αναχωρούσε στις 22:00 από το Λαύριο και θα έφθανε στο Τσεσμέ στις 6:00 την άλλη ημέρα.
Η Ευρώπη λίγο πιο κοντά ήταν το σύνθημα και θα αποτελούσε μια γραμμή με σημαντικό εμπορικό και ταξιδιωτικό αντίκτυπο.
To δρομολόγιο εγκαινιάστηκε και εκτελέσθηκε μόνο για περίπου έναν μήνα. Μετά, λόγω γραφειοκρατικών καθυστερήσεων και ποιός ξέρει τι άλλο ... το τελείωσαν! Μπορεί, πάλι κάποτε, με χρόνια και καιρούς . . . }



Η διαδρομή των περίπου 9 μιλίων με το ταχύπλοο τύπου καταμαράν μεταφοράς ατόμων, όχι όμως και οχημάτων, καλύπτεται σε λιγότερο από 20 λεπτά ενώ τα συμβατικά χρειάζονται περίπου 30 λεπτά.
Ήδη, ο ήλιος είχε ¨σηκωθεί¨ όταν αποβιβαστήκαμε και κατευθυνθήκαμε για τον καθιερωμένο έλεγχο εσόδου στη χώρα.
Όλα, στον έλεγχο, κύλισαν ομαλά και λόγω έλλειψης διαβατηρίου παρέλαβα το (μαγικό) απλό χαρτάκι διαστάσεων περίπου 6χ6cm σφραγισμένο με τα στοιχεία της moto και που έπρεπε να το έχω μαζί μου έως την ημέρα της αποχώρησης (τότε θα το παρέδιδα στο τελτωνείο για την ξεχρέωση, γιατί χωρίς αυτό θα χτυπούσαν τα τὐμπανα του πολέμου).

Αφήσαμε γρήγορα το λιμάνι, περάσαμε καμαρωτά από το Αλατσάτι, μια περιοχή η οποία στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας ήταν ακόμη κρανίου τόπος, και τώρα έχει μετατραπεί σε μαρίνα Ευρωπαικών προδιαγραφών, γεμάτη από μοντέρνες λιμενικές εγκαταστάσεις, εστιατόρια, καφετέριες. Με δυό λόγια πάει και απ᾽ εδώ η εποχή των ¨μπουνταλάδων¨ ! ! !


Χωρίς περιπλανήσεις στην πόλη, δεν είχαμε λόγο άλλωστε, την αφήνουμε γοργά και με τυφλοσούρτη την πολλή καλή σήμανση από τις καθοδογητικές πινακίδες, το GPS δεν είχε νόημα να είναι ανοικτό, τραβήξαμε προς τον προορισμό μας .

Εντυπωσιακή, επίσης, ήταν και η καλοδιατηρημένη δενδροφύτευση της πόλης που έδινε ένα εντελώς ξεχωριστό χρώμα.

Η διαδρομή της πρώτης ημέρας ήταν +350 «διαδικαστικά» χιλιόμετρα για να φτάσουμε εως τον πρώτο προορισμό μας το Pamukkale.
Ο αυτοκινητόδρομος που διασχίσαμε, είναι ο σύγχρονος που οδηγεί προς τη Σμύρνη (Izmir).
Τον οποίο εμείς, θα εγκαταλείπαμε κάπου στο ύψος της μεγαλούπολης στρίβοντας νότια προς το Αϊδίνιο (Aydin) αφού η Σμύρνη, πολύ παλαιότερα, από μόνη της ήταν για μας ένας άλλος προορισμός.
Ο αυτοκινητόδρομος, είναι με προδιαγραφές και με φυσικό επακόλουθο τα διόδια που είναι προσπελάσιμα με κάρτα (η προμήθειά της γίνεται από Ταχυδρομεία, βενζινάδικα Shell κλπ). Δεν έχουν εισπράκτορα ή μπάρα στα διόδια και αν δεν ξεχρεώσεις περνώντας τα, ηχούν πολλαπλά φασαριόζικα καμπανάκια (προσωπική εμπειρία από άλλη φορά) κι´αν κάποια στιγμή έρχεται στο σπίτι και κάνα buyurdι, δεν το γνωρίζω.



Φθάσαμε, καταμεσήμερο, στο Aϊδίνιο και όλα απόπνεαν ασφυκτική ζέστη (άσφαλτος & κτίρια). Το Aϊδίνιο, πασχίζει να γίνει μια σύγχρονη πόλη αφού έχει μεγάλη εμπορική κίνηση, σύγχρονους δρόμους με πληθυσμό που ξεπερνά τους 180.000 κατοίκους. Είναι χτισμένο στην κοιλάδα του Μαίανδρου ποταμού και έχει ως διάσημο προϊόν τα τοπικά σύκα.
Επίσης, η περιοχή του Αϊδινίου ήταν η πρώτη περιοχή στην Τουρκία που εγκαταστάθηκε σιδηροδρομικό δίκτυο, και ακόμα και σήμερα διαθέτει ένα από τα πυκνότερα σιδηροδρομικά δίκτυα της χώρας.



Με άπνοια και +39°C εκείνη την ώρα, δεν σταματήσαμε στο κέντρο της πόλης όπως αρχικά είχαμε σκοπό.
Είπαμε, να προχωρήσουμε λίγο προς τα έξω, πριν την εγκαταλείψουμε εντελώς, με σκοπό την τροφοδοσία υγρών για μας, δεν πήγαινε άλλο,

και καυσίμων για την moto.
Η πρώτη έκπληξη ήλθε όταν ο νεαρός πωλητής έψαξε να βρει τον αριθμό κυκλοφορίας της moto για να τον πληκτρολογήση στο ταμπλώ της βενζινοαντλίας και μετά να πάρει τη μάνικα για να γεμίσει το ρεζερβουαρ !

Αφού γέμισε, πήρε τα χρήματα και με βήμα ταχύ εξαφανίστηκε μέσα στο κτηριάκι.
Να και θα βγει, να και θα βγει και όταν βγήκε μας έφερε την απόδειξη, τα ρέστα και από ένα ζεστό τσαγάκι! (εμείς; άφωνοι ή άλλαλοι γιατί δεν ξέρω ποιο ταιριάζει).
Κάθε προσφορά δεκτή, τέτοια ώρα - τέτοια λόγια, το απολαύσαμε και αυτό το τσαγάκι και μπήκαμε ξανά στο δρόμο μήπως και φθάσουμε στον προορισμό μας το απογευματάκι.


Ο προγραμματισμός μας είχε θετικό αποτέλεσμα, καθώς η άφιξή μας έγινε εντός των ορίων που είχαμε αποτολμήσει.
Μπαίνοντας στο Pamukalle (κάστρο από βαμβάκι) πλήθος ντόπιων μας εμπόδιζαν να προχωρήσουμε, σκούζοντας και κουνόντας επιδεικτικά τα χέρια τους που κρατούσαν κλειδιά (με αυτον τον τρόπο διαλαλούσαν τα ενοικιαζόμενα καταλύματα).
Υπολογίζοντας στα τυφλά (με τα μάτια ορθάνοιχτα) πως είμαστε στη μέση του χωριού αποφασίσασμε να κάνουμε το πρώτο παζάρι γιατί Τουρκία χωρίς παζάρι δεν υπάρχει.
Το παζάρι, με τους ντελάληδες, έγινε με την εύκολη χρήση της νοηματικής γλώσσας και προτιμήσαμε -τελικά- αυτόν που μας ακολούθουσε με ένα μηχανάκι κι᾽όχι κάποιον από τους άλλους που ἐτρεχαν.

Μας πήγε στο ξενοδοχείο, με πισίνα στη μέσα αυλή παρακαλώ, αλλά ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ.
Ο.Κ. εγκατασταθήκαμε κάνοντας και μια μικρή βουτιά στην άδεια πισίνα. Λίγο αργότερα βγήκαμε μια βόλτα για να ανιχνεύσουμε την περιοχή αφού άρχιζε να σουρουπώνει.
Η περιοχή Παμούκαλε ανήκει στην επαρχία Ντενιζλί. Ο βηματισμός μας στόχευε στο να αντικρύσουμε, από τις παρυφές τον αστραφτερό γεωλογικό σχηματισμό, με τις οριζόντιες αναβαθμίδες μήκους 2.700μ, με τους λευκούς σταλακτίτες, τις βάθρες και τις φυσικές ασβεστολιθικές δεξαμενές, που υψώνονται περίπου 160 μ. πάνω από το έδαφος.
Ένα φυσικό φαινόμενο που δημιουργήθηκε στη διάρκεια των αιώνων, μοναδικό στον κόσμο και ένα από τα πιο δημοφιλή τουριστικά αξιοθέατα της Τουρκίας.
Παλιός Τουρκικός μύθος με γοητευτική λαϊκή εκδοχή λέει :
<<Κάποτε, στα περίχωρα της πόλης Ντενιζλί στη Νοτιοδυτική Τουρκία, ζούσε μια νεαρή κοπέλα τόσο άσχημη που κανείς δεν ήθελε να την παντρευτεί. Απογοητευμένη, λοιπόν, αποφάσισε να αυτοκτονήσει πηδώντας μέσα σε μια από τις φυσικές δεξαμενές του Παμούκαλε. Αντί, όμως, να πεθάνει, το ιαματικό νερό τη μεταμόρφωσε σε μια πολύ όμορφη κοπέλα. Ο άρχοντας της Denizli, που περνούσε τυχαία από την περιοχή, μόλις την αντίκρισε την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και το ειδύλλιό τους σύντομα κατέληξε σε γάμο. . .>>
Οι κατάλευκοι ασβεστολιθικοί σχηματισμοί του Παμούκαλε, που χρωματίζονται όταν υπάρχει ηλιοφάνεια, έχουν δημιουργηθεί από τα πλούσια σε όξινο ανθρακικό ασβέστιο νερά των θερμών πηγών που αναβλύζουν από το έδαφος (με θερμοκρασία στους +/- 35°C ). Κι´ αυτό συμβαίνει καθώς το ζεστό νερό περνά μέσα από τα ασβεστολιθικά πετρώματα, εμπλουτίζεται με μεταλλικά στοιχεία, τα οποία στη συνέχεια ψύχονται στην επιφάνεια του εδάφους και αποτίθενται με τη μορφή λευκού μαρμάρου (τραβερνίτη).

Τα ερείπια της αρχαίας πόλης, Ιεράπολης Φρυγίας βρίσκονται στην ανατολική κορυφή του γεωλογικού σχηματισμού (διακρίνεται ελαφρά η τοποθεσία) και μαζί αποτελούν Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO από το 1988.


Αυτός ο περίπατος μόνο μικρός θα μπορούσε να είναι, επειδή θα´πρεπε να καταλαγιάσουμε την πείνα μας. Το παρακάτω στον ξύλινο δίσκο, χ 2 φορές και μαζί με μπόλικο νερό κατόρθωσε να βάλει ένα τέλος στην πείνα μας.

Όταν αφήσαμε άδειους τους δίσκους, ήδη έξω ήταν πίσσα σκοτάδι, όχι όμως και ο γεωλογικός σχηματισμός που ήταν αριστοτεχνικά φωταγωγημένος !

Οι πάπιες,στη διαμορφωμένη λιμνούλα εξακολουθούσαν, παρά το περασμένο της ώρας, να κολυμπούν ακάθεκτες .
Κι᾽ εμείς, ώρα ήταν, να την κάναμε . . .

Attachments
-
42 bytes Προβολές: 0