themischar
Member
- Μηνύματα
- 512
- Likes
- 4.872
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η μέρα, Χίος - Pamukkale & 350 Km
- 2η μέρα, Pamukkale - Konya & 390 Km
- 2η μέρα
- 3η μέρα, Konya - Goreme & 235 Km
- 3η μέρα
- 4η μέρα, Τριγύρω στο Goreme
- 4η μέρα
- 5η μέρα, και σήμερα τριγύρω από το Goreme
- 5η μέρα
- 5η μέρα
- 5η μέρα One day trip (Goreme - Derinkuyu - Ihlara - Goreme)
- 5η μέρα
- 6η μέρα, Goreme - Egirdir & 442 Km
- 7η μέρα, Egirdir - Ölüdeniz & 280 Km
- 8η μέρα, Βολτίτσα σε Kayakoy & Fethiye
- 9η μέρα, Ölüdeniz- Marmaris & 141 Km
- 10η μέρα, μια κρουαζιέρα έως και το Dalyan
- 10η μέρα
- 11η μέρα, Marmaris - Bodrum & 163 Km
- 12η μέρα, γύρω από το Bodrum
- 13η μέρα, Bodrum - Kusadasi & 154 Km
- 14η μέρα, Kusadasi - Ephesus - Kusadasi & 46 Km
- 14η μέρα
- 15η & 16η μέρα, Kusadasi - Cesme & 176 Km + Cesme - Χίος - Πειραιάς (9 +122 ) Nautical Miles
13η μέρα, Bodrum - Kusadasi & 154 Km

Bodrum - Kusadasi – Google My Maps
Bodrum - Kusadasi
www.google.com
Στις 09:40π.μ ήμασταν έτοιμοι για να αναχωρήσουμε αφού το πρωινό που σερβιριζόταν εκείνη την ώρα δεν έλεγε και πολλά και για μας θα ήταν ένα άσκοπο χασομέρι.
Φορτώσαμε τα μπαγκάζια μας και κοιτούσαμε για τις λεπτομέρειες όταν μας πλησίασε και πάρκαρε παραδίπλα ένα σκουτεράκι.
Τα γυαλιά ηλίου (σε πράσινη απόχρωση) που σκόπευα να φορέσω γιατί δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω το smoke αλεξήλιο που διέθετε το κράνος, έπεσαν από τη σέλα που τα είχα -πρόχειρα- ακουμπήσει πριν προλάβω να τα πιάσω και τότε έτρεξε να μου τα δώσει ο Ορχαν (έτσι μου αυτοσυστήθηκε).
Τον ευχαρίστησα για την προθυμία του ενώ τα δυό -πίσσα κατράμι- μάτια του σκάναραν την moto για να μου απευθύνει τελικά την κλασική διπλή ερώτηση :
<<Πόσο κοστίζει και πόσο τρέχει>>.
Του απάντησα αλλά δεν έλεγε να φύγει, συνέχιζε να βλεφαρίζει την moto μορφάζοντας και ξαφνικά απλώνει το χέρι του και μου προσφέρει δυό τσιχλες Wrigleyς, αυτές με το εξωτερικό και εσωτερικό χαρτάκι (με άρωμα μέντας).
Χα, χα, πασιφανές πλέον το τι κάνουν οι «παλιοπαρέες».
Τις πήρα διστακτικά ευχαριστώντας τον πάλι και όπου φύγει - φύγει.
Τις τσίχλες, δεν ξέρω το γιατί, δεν τις μασήσαμε ποτέ και για μήνες έπιαναν χώρο στο τσαντάκι μέσης στο οποίο τις είχα -πρόχειρα- βάλει.

Για να πας ή να φύγεις, οδικώς, από το Bodrum, περνάς υποχρεωτικά στα 50 km μακρυά του, από μια διασταύρωση όπου είναι η αρχαία Μύλασα (Τουρκικά Milas), το γεγονός ότι περάσαμε δυό φορές από αυτήν την διαταύρωση χωρίς να σταματήσουμε να δούμε και την αρχαία Μύλασα, μέχρι τώρα, μας μένει ανεξήγητο.
Λες και από μόνη της η ανοιχτωσιά του δρόμου, που μας ταξίδευε, έφτανε και περίσσευε για να την προσπεράσουμε.


Καλά πορευόμασταν όταν ξάφνου πέσαμε σε κίνηση που την δημιουργούσαν δυό νταλίκες που μετέφεραν κορμούς δέντρων. Προσπάθησα να αλλάξω πορεία με προσπέραση, αλλά ο δρόμος στένευε σαν λαιμός μπουκαλιού και φαινόταν, όσο και να το ήθελα, πως δεν θα μπορούσα. Τότε ήταν που λούστηκα στον ιδρώτα, ενθυμούμενος παλαιότερο παρόμοιο σκηνικό, στον διεθνή Ε75 πριν τη Nis στην Σερβία, που την ώρα της προσπέρασης και ενώ βρισκόμουν ανάμεσα σε δυό νταλίκες (διπλό προσπέρασμα) έμεινε η moto από δίσκο ! και είδα και έπαθα μέχρι να τα καταφέρω να σταματήσω στα δεξιά του δρόμου με ασφάλεια.

Βρισκόμασταν στο μέσο της διαδρομής Bodrum - Kusadasi, όταν ο δρόμος άρχισε να στενεύει καθώς στριμώχνεται ανάμεσα στα βουνά και οι καθοδηγητικές πινακίδες μας πληροφρούσαν πως πλησιάζαμε την λίμνη Bafa και το ομώνυμο National Park.

Η φασαρία που κάναμε φθάνοντας, στη λίμνη Bafa, λόγω του χωματόδρομου, ήταν αρκετή για να χαλάσει την ηρεμία των τριών γυναικών που γύρισαν προς την φωτογραφική μηχανή σαν ηλίανθοι στον ήλιο, ενὀσω κάθονταν πίσω από τα λιγοστά πράγματα που είχαν προς πώληση.

Ένα ακόμη από τα γραφικά τοπία της Τουρκίας είναι η περιοχή της λίμνης Bafa και του Εθνικού Πάρκου, πλούσια σε αρχαία μνημεία και έχει φόντο τις κορυφές του όρους Λάτμος (Τούρκικα, Beş Parmak) που φτάνει σε ύψος στα 1.500μ .Τα νερά της λίμνης είναι γλυφά και πλούσια σε ψάρια και φθάνουν σε μέγιστο βάθος τα 25μ, Οι κύριες πηγές νερού της λίμνης, είναι οι πλημμύρες του ποταμού Great Menderes (Büyük Menderes) και τα υπόγεια νερά που προέρχονται από τα βουνά της γύρω περιοχής. Τους αρχαίους χρόνους η λίμνη Bafa ήταν τμήμα της θάλασσας που εισχωρούσε στην ξηρά.
Το Εθνικό Πάρκο μια περιοχή εκπληκτικής φυσικής ομορφιάς και τεράστιας ιστορικής σημασίας. είναι ένα καταφύγιο αναπαραγωγής για πολλά είδη πτηνών, πολλά από τα οποία κινδυνεύουν να εξαφανιστούν. Μερικά από τα κύρια είδη πουλιών είναι ο πελεκάνος, ο κορμοράνος νάνος και ο θαλάσσιος αετός. Το Πάρκο, επίσης, προσφέρει ένα χειμερινό καταφύγιο για έως και 300.000 διαφορετικά πουλιά.



Μετά την μικρή μας περιήγηση, ξαναβγήκαμε στο δρόμο που ουσιαστικά ακολουθούσε, από μακρυά, την ακτογραμμή με θέα το πέλαγος και τις μικρές βραχονησίδες και με οδηγούς τις πινακίδες για Kussadasi, οδηγησα σε έναν δρόμο με σχετικά καλή ποιότητα ασφάλτου και άνετες στροφές που έκαναν την οδήγηση απολαυστική.
Το Kussadasi (Νέα Έφεσος) η Τουρκική ονομασία, σημαίνει «νησί των πουλιών» και οφείλεται σε ένα νησάκι στο λιμάνι που ενώνεται με την ξηρά με γέφυρα. Το γενοβέζικο οχυρό του 14ου αιώνα προδίδει την παλιά ιδιότητα της πόλης ως εμπορικό κέντρο. Κατά τη βυζαντινή περίοδο ήταν γνωστό ως Ἔφεσος Νεόπολις, ενώ οι Βενετοί και οι Γενουάτες το ονόμαζαν Σκάλα Ν(ου)όβα (Scala Nova ή Scala Nuova).

Είναι παραθαλάσσιο τουριστικό θέρετρο στην Τουρκική ακτή στο Αιγαίο, με 70.000 κατοίκους, Η περιοχή κατοικείται από το 3.000 π.Χ. Κατά τη διάρκεια του πρώτου Ελληνικού αποικισμού δημιουργήθηκε ανάμεσα στις υπόλοιπες πόλεις και η Νεόπολις, αλλά στη συνέχεια επισκιάστηκε από την κοντινή Έφεσο. Το λιμάνι πέρασε στην κατοχή των Τούρκων το 1086, αλλά οι Βυζαντινοί το ανέκτησαν στη συνέχεια, για να γίνει τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1413. Οι Οθωμανοί έχτισαν τα τείχη της πόλης και το καραβανσεράι. Μέχρι τη δεκαετία του 1970, όταν και άρχισε να αναπτύσσεται τουριστικά, ήταν ένα ψαροχώρι.
Η κύρια βιομηχανία της πόλης είναι ο τουρισμός και το λιμάνι του αποτελεί σταθμό για πολλά κρουαζιερόπλοια και υπάρχει μια υποτυπώδης ακτοπλοϊκή σύνδεση με τη Σάμο.
Θες ότι ήταν η ώρα, θες ότι μπήκαμε παραλιακά (με ότι αυτό σημαίνει) η κίνηση των τροχοφόρων ήταν μπόλικη και σκοπός μας ήταν να μείνουμε κάπου στην παραλία της ¨white lady¨ που είναι μια από τις πιο γνωστές.
Το ξενοδοχείο βρέθηκε, πάλι καλά, on the beach.
Το ευρύχωρο και καλά προσανατολισμένο δωμάτιο, ήταν πλήρως εξοπλισμένο με τα απαραίτητα για πολλούς αναλώσιμα, κανένα απο τα οποία δεν χρησιμοποιήσαμε τα δυό βράδυα παραμονής μας.
Το φρεσκάρισμα από το δρόμο έγινε εν ριπεί οφθαλμού και κατεβήκαμε όσο πιο γρήγορα γινόταν στην παραλία που ήταν ακριβώς από κάτω, εντελώς ἀναρχα δομημένη, χωρίς ίχνος αισθητικής και τοπικού χρώματος, θύμα προφανώς της ανάπτυξης του τουρισμού, όπου η λέξη χαμός ήταν αδύνατο να αποδώσει την πραγματικότητα.


Κατεβήκαμε συνάμενοι κουνάμενοι και νοικιάσαμε τα αξεσουάρ της παραλίας δεν υπήρχε ίχνος χώρου για κάτι άλλο και για να αποφύγουμε τον κίνδυνο κλοπής, όλα γύρω μας το μαρτυρούσαν, επιστρατέψαμε τα μεγάλα μας μέσα που έως τώρα βρισκόντουσαν σε λήθαργο.
Ηταν πρώτη φορά που κολυμπούσα έχοντας μέσα στο μαγιό μου πορτοφόλι, τηλέφωνο και κλειδιά της moto !
Κάθε φορά που αποφάσιζα να πατήσω τα πόδια μου στο βυθό αυτόματα χτυπούσα ρυθμικά το μαγιό μου στο μέρος εκείνο που τα είχα ταξινομίσει και τα έσφιγγα κιόλας για να βεβαιωθώ πως δεν έλειπε τίποτα. Με αυτόν τον τρόπο έπαιρνα χαρά και σιγουριά και συνεχίζαμε να κολυμπάμε μαζί κι’ όχι εναλλάξ που αρχικά είχαμε σκεφθεί.
Πρωτόγνωρο το μαρτύριο για μένα αν και ανέκαθεν είχα μαζί μου αδιάβροχα σακουλάκια από μαλακό PVC τύπου drybag διαστάσεων 22cmX16cm (άνετα χωράνε τηλέφωνο, πορτοφόλι, κλειδιά) με πτυχώσεις & φερμουάρ ώστε να μη παρεισφρέει νερό και ρυθμιζόμενο λουράκι μέσης για παν ενδεχόμενο. Όμως, αυτή ήταν η μοναδική φορά που ένοιωσα πως έγινε η πλήρη απόσβεση της αγοράς.


Η θάλασσα καθαρή, η παραλία με άμμο και τί χαρά για τα μικρά, που ήταν παραδίπλα, και προσπαθούσαν πρώτα να προστατεύσουν από τα κύματα το κάστρο που θα έφτιαχναν στην άμμο !

Χωρίς τίποτα καλύτερο να κάνουμς από το να περιμένουμε τον ήλιο να πέσει στα νερά της θάλασσας και παραμείναμε και μετά το ηλιοβασίλεμα στην, άδεια, παραλία γιατί σεν είχαμε κατά νου να βγούμε προς την κυρίως πόλη με τις υρωδιές από μπαχάρια, το άρωμα από ναργιλέ, τίς φωνές με τα εξαντλητικά παζάρια και μια κουλτούρα που -είτε το θέλαμε είτε όχι- ήταν οικεία σε εμάς.

Bodrum - Kusadasi – Google My Maps
Bodrum - Kusadasi
Στις 09:40π.μ ήμασταν έτοιμοι για να αναχωρήσουμε αφού το πρωινό που σερβιριζόταν εκείνη την ώρα δεν έλεγε και πολλά και για μας θα ήταν ένα άσκοπο χασομέρι.
Φορτώσαμε τα μπαγκάζια μας και κοιτούσαμε για τις λεπτομέρειες όταν μας πλησίασε και πάρκαρε παραδίπλα ένα σκουτεράκι.
Τα γυαλιά ηλίου (σε πράσινη απόχρωση) που σκόπευα να φορέσω γιατί δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω το smoke αλεξήλιο που διέθετε το κράνος, έπεσαν από τη σέλα που τα είχα -πρόχειρα- ακουμπήσει πριν προλάβω να τα πιάσω και τότε έτρεξε να μου τα δώσει ο Ορχαν (έτσι μου αυτοσυστήθηκε).
Τον ευχαρίστησα για την προθυμία του ενώ τα δυό -πίσσα κατράμι- μάτια του σκάναραν την moto για να μου απευθύνει τελικά την κλασική διπλή ερώτηση :
<<Πόσο κοστίζει και πόσο τρέχει>>.
Του απάντησα αλλά δεν έλεγε να φύγει, συνέχιζε να βλεφαρίζει την moto μορφάζοντας και ξαφνικά απλώνει το χέρι του και μου προσφέρει δυό τσιχλες Wrigleyς, αυτές με το εξωτερικό και εσωτερικό χαρτάκι (με άρωμα μέντας).
Χα, χα, πασιφανές πλέον το τι κάνουν οι «παλιοπαρέες».
Τις πήρα διστακτικά ευχαριστώντας τον πάλι και όπου φύγει - φύγει.
Τις τσίχλες, δεν ξέρω το γιατί, δεν τις μασήσαμε ποτέ και για μήνες έπιαναν χώρο στο τσαντάκι μέσης στο οποίο τις είχα -πρόχειρα- βάλει.

Για να πας ή να φύγεις, οδικώς, από το Bodrum, περνάς υποχρεωτικά στα 50 km μακρυά του, από μια διασταύρωση όπου είναι η αρχαία Μύλασα (Τουρκικά Milas), το γεγονός ότι περάσαμε δυό φορές από αυτήν την διαταύρωση χωρίς να σταματήσουμε να δούμε και την αρχαία Μύλασα, μέχρι τώρα, μας μένει ανεξήγητο.
Λες και από μόνη της η ανοιχτωσιά του δρόμου, που μας ταξίδευε, έφτανε και περίσσευε για να την προσπεράσουμε.


Καλά πορευόμασταν όταν ξάφνου πέσαμε σε κίνηση που την δημιουργούσαν δυό νταλίκες που μετέφεραν κορμούς δέντρων. Προσπάθησα να αλλάξω πορεία με προσπέραση, αλλά ο δρόμος στένευε σαν λαιμός μπουκαλιού και φαινόταν, όσο και να το ήθελα, πως δεν θα μπορούσα. Τότε ήταν που λούστηκα στον ιδρώτα, ενθυμούμενος παλαιότερο παρόμοιο σκηνικό, στον διεθνή Ε75 πριν τη Nis στην Σερβία, που την ώρα της προσπέρασης και ενώ βρισκόμουν ανάμεσα σε δυό νταλίκες (διπλό προσπέρασμα) έμεινε η moto από δίσκο ! και είδα και έπαθα μέχρι να τα καταφέρω να σταματήσω στα δεξιά του δρόμου με ασφάλεια.

Βρισκόμασταν στο μέσο της διαδρομής Bodrum - Kusadasi, όταν ο δρόμος άρχισε να στενεύει καθώς στριμώχνεται ανάμεσα στα βουνά και οι καθοδηγητικές πινακίδες μας πληροφρούσαν πως πλησιάζαμε την λίμνη Bafa και το ομώνυμο National Park.

Η φασαρία που κάναμε φθάνοντας, στη λίμνη Bafa, λόγω του χωματόδρομου, ήταν αρκετή για να χαλάσει την ηρεμία των τριών γυναικών που γύρισαν προς την φωτογραφική μηχανή σαν ηλίανθοι στον ήλιο, ενὀσω κάθονταν πίσω από τα λιγοστά πράγματα που είχαν προς πώληση.

Ένα ακόμη από τα γραφικά τοπία της Τουρκίας είναι η περιοχή της λίμνης Bafa και του Εθνικού Πάρκου, πλούσια σε αρχαία μνημεία και έχει φόντο τις κορυφές του όρους Λάτμος (Τούρκικα, Beş Parmak) που φτάνει σε ύψος στα 1.500μ .Τα νερά της λίμνης είναι γλυφά και πλούσια σε ψάρια και φθάνουν σε μέγιστο βάθος τα 25μ, Οι κύριες πηγές νερού της λίμνης, είναι οι πλημμύρες του ποταμού Great Menderes (Büyük Menderes) και τα υπόγεια νερά που προέρχονται από τα βουνά της γύρω περιοχής. Τους αρχαίους χρόνους η λίμνη Bafa ήταν τμήμα της θάλασσας που εισχωρούσε στην ξηρά.
Το Εθνικό Πάρκο μια περιοχή εκπληκτικής φυσικής ομορφιάς και τεράστιας ιστορικής σημασίας. είναι ένα καταφύγιο αναπαραγωγής για πολλά είδη πτηνών, πολλά από τα οποία κινδυνεύουν να εξαφανιστούν. Μερικά από τα κύρια είδη πουλιών είναι ο πελεκάνος, ο κορμοράνος νάνος και ο θαλάσσιος αετός. Το Πάρκο, επίσης, προσφέρει ένα χειμερινό καταφύγιο για έως και 300.000 διαφορετικά πουλιά.



Μετά την μικρή μας περιήγηση, ξαναβγήκαμε στο δρόμο που ουσιαστικά ακολουθούσε, από μακρυά, την ακτογραμμή με θέα το πέλαγος και τις μικρές βραχονησίδες και με οδηγούς τις πινακίδες για Kussadasi, οδηγησα σε έναν δρόμο με σχετικά καλή ποιότητα ασφάλτου και άνετες στροφές που έκαναν την οδήγηση απολαυστική.
Το Kussadasi (Νέα Έφεσος) η Τουρκική ονομασία, σημαίνει «νησί των πουλιών» και οφείλεται σε ένα νησάκι στο λιμάνι που ενώνεται με την ξηρά με γέφυρα. Το γενοβέζικο οχυρό του 14ου αιώνα προδίδει την παλιά ιδιότητα της πόλης ως εμπορικό κέντρο. Κατά τη βυζαντινή περίοδο ήταν γνωστό ως Ἔφεσος Νεόπολις, ενώ οι Βενετοί και οι Γενουάτες το ονόμαζαν Σκάλα Ν(ου)όβα (Scala Nova ή Scala Nuova).

Είναι παραθαλάσσιο τουριστικό θέρετρο στην Τουρκική ακτή στο Αιγαίο, με 70.000 κατοίκους, Η περιοχή κατοικείται από το 3.000 π.Χ. Κατά τη διάρκεια του πρώτου Ελληνικού αποικισμού δημιουργήθηκε ανάμεσα στις υπόλοιπες πόλεις και η Νεόπολις, αλλά στη συνέχεια επισκιάστηκε από την κοντινή Έφεσο. Το λιμάνι πέρασε στην κατοχή των Τούρκων το 1086, αλλά οι Βυζαντινοί το ανέκτησαν στη συνέχεια, για να γίνει τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1413. Οι Οθωμανοί έχτισαν τα τείχη της πόλης και το καραβανσεράι. Μέχρι τη δεκαετία του 1970, όταν και άρχισε να αναπτύσσεται τουριστικά, ήταν ένα ψαροχώρι.
Η κύρια βιομηχανία της πόλης είναι ο τουρισμός και το λιμάνι του αποτελεί σταθμό για πολλά κρουαζιερόπλοια και υπάρχει μια υποτυπώδης ακτοπλοϊκή σύνδεση με τη Σάμο.
Θες ότι ήταν η ώρα, θες ότι μπήκαμε παραλιακά (με ότι αυτό σημαίνει) η κίνηση των τροχοφόρων ήταν μπόλικη και σκοπός μας ήταν να μείνουμε κάπου στην παραλία της ¨white lady¨ που είναι μια από τις πιο γνωστές.
Το ξενοδοχείο βρέθηκε, πάλι καλά, on the beach.
Το ευρύχωρο και καλά προσανατολισμένο δωμάτιο, ήταν πλήρως εξοπλισμένο με τα απαραίτητα για πολλούς αναλώσιμα, κανένα απο τα οποία δεν χρησιμοποιήσαμε τα δυό βράδυα παραμονής μας.
Το φρεσκάρισμα από το δρόμο έγινε εν ριπεί οφθαλμού και κατεβήκαμε όσο πιο γρήγορα γινόταν στην παραλία που ήταν ακριβώς από κάτω, εντελώς ἀναρχα δομημένη, χωρίς ίχνος αισθητικής και τοπικού χρώματος, θύμα προφανώς της ανάπτυξης του τουρισμού, όπου η λέξη χαμός ήταν αδύνατο να αποδώσει την πραγματικότητα.


Κατεβήκαμε συνάμενοι κουνάμενοι και νοικιάσαμε τα αξεσουάρ της παραλίας δεν υπήρχε ίχνος χώρου για κάτι άλλο και για να αποφύγουμε τον κίνδυνο κλοπής, όλα γύρω μας το μαρτυρούσαν, επιστρατέψαμε τα μεγάλα μας μέσα που έως τώρα βρισκόντουσαν σε λήθαργο.
Ηταν πρώτη φορά που κολυμπούσα έχοντας μέσα στο μαγιό μου πορτοφόλι, τηλέφωνο και κλειδιά της moto !
Κάθε φορά που αποφάσιζα να πατήσω τα πόδια μου στο βυθό αυτόματα χτυπούσα ρυθμικά το μαγιό μου στο μέρος εκείνο που τα είχα ταξινομίσει και τα έσφιγγα κιόλας για να βεβαιωθώ πως δεν έλειπε τίποτα. Με αυτόν τον τρόπο έπαιρνα χαρά και σιγουριά και συνεχίζαμε να κολυμπάμε μαζί κι’ όχι εναλλάξ που αρχικά είχαμε σκεφθεί.
Πρωτόγνωρο το μαρτύριο για μένα αν και ανέκαθεν είχα μαζί μου αδιάβροχα σακουλάκια από μαλακό PVC τύπου drybag διαστάσεων 22cmX16cm (άνετα χωράνε τηλέφωνο, πορτοφόλι, κλειδιά) με πτυχώσεις & φερμουάρ ώστε να μη παρεισφρέει νερό και ρυθμιζόμενο λουράκι μέσης για παν ενδεχόμενο. Όμως, αυτή ήταν η μοναδική φορά που ένοιωσα πως έγινε η πλήρη απόσβεση της αγοράς.


Η θάλασσα καθαρή, η παραλία με άμμο και τί χαρά για τα μικρά, που ήταν παραδίπλα, και προσπαθούσαν πρώτα να προστατεύσουν από τα κύματα το κάστρο που θα έφτιαχναν στην άμμο !

Χωρίς τίποτα καλύτερο να κάνουμς από το να περιμένουμε τον ήλιο να πέσει στα νερά της θάλασσας και παραμείναμε και μετά το ηλιοβασίλεμα στην, άδεια, παραλία γιατί σεν είχαμε κατά νου να βγούμε προς την κυρίως πόλη με τις υρωδιές από μπαχάρια, το άρωμα από ναργιλέ, τίς φωνές με τα εξαντλητικά παζάρια και μια κουλτούρα που -είτε το θέλαμε είτε όχι- ήταν οικεία σε εμάς.

Attachments
-
42 bytes Προβολές: 0