themischar
Member
- Μηνύματα
- 512
- Likes
- 4.872
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η μέρα, Χίος - Pamukkale & 350 Km
- 2η μέρα, Pamukkale - Konya & 390 Km
- 2η μέρα
- 3η μέρα, Konya - Goreme & 235 Km
- 3η μέρα
- 4η μέρα, Τριγύρω στο Goreme
- 4η μέρα
- 5η μέρα, και σήμερα τριγύρω από το Goreme
- 5η μέρα
- 5η μέρα
- 5η μέρα One day trip (Goreme - Derinkuyu - Ihlara - Goreme)
- 5η μέρα
- 6η μέρα, Goreme - Egirdir & 442 Km
- 7η μέρα, Egirdir - Ölüdeniz & 280 Km
- 8η μέρα, Βολτίτσα σε Kayakoy & Fethiye
- 9η μέρα, Ölüdeniz- Marmaris & 141 Km
- 10η μέρα, μια κρουαζιέρα έως και το Dalyan
- 10η μέρα
- 11η μέρα, Marmaris - Bodrum & 163 Km
- 12η μέρα, γύρω από το Bodrum
- 13η μέρα, Bodrum - Kusadasi & 154 Km
- 14η μέρα, Kusadasi - Ephesus - Kusadasi & 46 Km
- 14η μέρα
- 15η & 16η μέρα, Kusadasi - Cesme & 176 Km + Cesme - Χίος - Πειραιάς (9 +122 ) Nautical Miles
7η μέρα, Egirdir - Ölüdeniz & 280 Km

https://www.google.com/maps/d/edit?mid=10rdZPGyTBLXPszS9zz0b5I0osITPA057&usp=sharing
Όταν ο ήλιος αποφασιστικά άρχισε να μπαίνει στο δωμάτιο εμείς είχαμε ήδη ετοιμασθεί για την φευγάλα και περιμέναμε να κυλήσει η ώρα προς 07.30π.μ για να πάρουμε το πρωινό που μας είχαν υποσχεθεί πως θα´ταν μοναδικό.

Ναι, τα κατάφεραν αρκετά καλά οι αδελφές με τον τρόπο που το έστησαν το πρωινό. Μοναδικό δεν το είπαμε αλλά ιδιαίτερο ήταν σίγουρα και εμένα ειδικά με ¨ταξίδεψε¨ δεκαετίες πίσω.
Μεταξύ των άλλων εξαιρετικών παρασκευών που υπήρχαν, είχε και σπιτικό ρετσέλι ομολογουμένως πετυχημένο, που έφερε μνήμες γεύσης στον ουρανίσκο μου!
Τότενες, δεκαετίες πίσω, που κάθε τέλη Αύγουστου έπρεπε να πάει κάποιος από το σόι ¨βόλτα¨ στη νότια Εύβοια και να φέρει δεκάδες κιλά σύκα. Τα σύκα, που την επόμενη μέρα κιόλας θα τα ξεδιάλεγαν οι γιαγιάδες (με καταγωγή από τον Πόντο) για να ξεκινήσουν να φτιάχνουν ρετσέλι. Μια από τις παλαιότερες παραδοσιακές Ποντιακές συνταγές και το έφτιαχναν για να αξιοποιήσουν τα σύκα που ωριμάζουν μετά τον Δεκαπενταύγουστο που ήταν πάρα πολλά.
Το ρετσέλι, είναι κάτι ανάμεσα σε μαρμελάδα και γλυκό κουταλιού. Αποτελούσε πέρα από γλυκό κεράσματος το χειμώνα και ένα εξαιρετικό συμπλήρωμα του καθημερινού πρωϊνού των μικρών παιδιών. Καταγεγραμμένες παιδικές μνήμες που δε αλλοιώνονται όσα χρόνια και αν περάσουν.
Τις ευχαριστήσαμε για την όλη περιποίηση και βγήκαμε να συνεχίσουμε την λάου λάου επιστροφή μας ρίχνοντας γρήγορα βλέφαρα προς τη μεριά της λίμνης που λούζοταν αμέριμνη στις ακάλυπτες ηλιαχτίδες και έφερνε μια πρωϊνή δροσιά.

Ο δρόμος εξαιρετικός με πράσινο (έτσι συμβαίνει όταν η φύση βάζει το χεράκι της), εντελώς άδειος, στα μισά του πρωϊνού κι εμείς χαλαροί όχι από ξεκούραση αλλά από την νυχτερινή αποχαύνωση.

Οδηγούσα προς στη σωστή κατεύθυνση και οι πινακίδες με πληροφορούσαν ότι σε λίγο φθάνουμε στην πόλη Insparta στην οποία όμως δεν επιθυμούσαμε -ούτε να μπούμε και να βγούμε- και θα την περνούσαμε περιφερειακά.
Έργα οδοποιίας μπροστά μας, μια ύπουλη στροφή, ελαφρώς κατηφορική με καθόλου πρόσφυση και λάθος κλίση με έβγαλε από τη ¨ραστώνη¨ μου και αντί να συνεχίσω δεξιά προς τα δυτικά, ψιλοέστριψα σχεδόν νότια προς τα αριστερά !
Όσο συνεχιζόταν η ελαφριά κατηφόρα του δρόμου, τόσο πιο έντονα βιώναμε την πνιγηρή των +40c ζέστη μέσα στο πευκοδάσος που έβραζε και συνάμα γινόταν ακόμη πιο αδιαπέραστο.
Βρεθήκαμε σε μια παρατεταμένη φουρκέτα, όταν την κωνοφόρο μονοτονία έσπασε ένας πέτρινος τοίχος στ’ αριστερά μας, παράλληλα με τον οποίο κινηθήκαμε για περίπου δυό εκατοντάδες μέτρα, μέχρι που κατέληξε σε μια φρουρούμενη πύλη με μπάρα εμπρός της που έκλεινε το δρόμο με ένα τεράστιο DUR (STOP).
Τίποτα και από πουθενά δεν έδειχνε κάτι αυτή μας την αστοχία.
Οι ένστολοι φρουροί με πλήρη εξάρτηση, σιωπηλοί, ακούνητοι από τη θέση τους φαίνονταν ακόμη και από μακρυά κομμάτια πρώτης διαλογής, μας έκαναν εναλλάξ νόημα -κουνώντας - τα όπλα τους για άμεση μεταβολή.
Ένιωσα ένα σκοτεινό συνονθύλευμα μέσα στο μυαλό μου. Αχ, Αχ, Αχ γι´αυτό τόση ώρα δε διασταυρωθήκαμε ούτε με ένα τροχοφόρο!
Τις 180° μοίρες τις έκανα, εν ριπεί οφθαλμού, λουσμένος στον ιδρώτα που από ζεστός που ήταν ως εκείνη την ώρα, τώρα τον ένοιωθα κρύο, πολύ κρύο (γιατί δε θέλει και πολύ να μπλέξεις και μέχρι να ξεμπλέξεις μπορεί να χάσεις ακόμη και μια μέρα).
Ξἔρω, πολύ καλά, ξέρω. Αν μη τι άλλο είμαι, παθών αλλά και μαθὠν.
Έτσι χάσαμε χρόνο και κόπο, στα καλά καθούμενα, και επιστρέψαμε πάλι στη γνωστή διασταύρωση ύστερα από ένα μπρος-πίσω κοντά μιας ώρας και τότε ανέβασα ρυθμό οδήγησης μόνο και μόνο για να απομακρυνθώ μια ώρα αρχύτερα από εκεί και όχι γιατί ξαφνικά μ´ έπιασε η βιασύνη.
Με συνεσταλμένη, πλέον, προσοχή δεν αργήσαμε να φθάσουμε στο Ölüdeniz (στην μπλε λιμνοθάλασσα) με τα ήρεμα νερά όλο το χρόνο καθώς λένε.

Το Ölüdeniz, είναι ένα παραλιακό θέρετρο, περίπου εκεί που συναντιόνται το Αιγαίο και η Μεσόγειος θάλασσα και βρίσκεται 15 km νότια της πόλης Fethiye, στη σκιά του βουνού Babadag (Ελληνικά, Κράγος) με τις δύο κορυφές των 1.959μ & την 1.400μ που την ονομάζουν Karatepe και είναι η αφετηρία ὀλων εκείνων που κάνουν αλεξίπτωτο πλαγιάς (Paragliding).

Τακτοποιηθήκαμε, όσο πιο, γρήγορα μπορούσαμε με απώτερο σκοπό να κατέβουμε στην παραλία για μπάνιο και να θυμηθούμε πως είναι ακόμη καλοκαίρι.




{Συγχωρέστε με, δεν πρόκειται να εκθειάσω τα Τούρκικα παράλια ούτε με λόγια, ούτε με φωτογραφικό υλικό.}
Η παραλία του Ölüdeniz, είναι μια παραλία με βότσαλα και νερά στις αποχρώσεις του τυρκουάζ και του ακουαμαρίν και επειδή η λιμνοθάλασσα είναι προστατευόμενη από την πολιτεία απαγορεύεται η οικοδόμηση.

Αράξαμε κυριολεκτικά και μεταφορικά στα ήσυχα βοτσαλάκια της παραλίας έως το σούρωπο, για να επανέλθουμε στα φυσιολογικά μας !


Το Ölüdeniz, αποτελεί τουριστικό θέρετρο κυρίως για Τούρκους και Άγγλους -πολλούς Άγγλους- που ¨κοσμούν¨ με το γνωστό απαράμιλλο τρόπο τους το θέρετρο όπως αντιληφθήκαμε στη βραδυνή μας έξοδο.

Attachments
-
42 bytes Προβολές: 0