themischar
Member
- Μηνύματα
- 512
- Likes
- 4.871
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η μέρα, Χίος - Pamukkale & 350 Km
- 2η μέρα, Pamukkale - Konya & 390 Km
- 2η μέρα
- 3η μέρα, Konya - Goreme & 235 Km
- 3η μέρα
- 4η μέρα, Τριγύρω στο Goreme
- 4η μέρα
- 5η μέρα, και σήμερα τριγύρω από το Goreme
- 5η μέρα
- 5η μέρα
- 5η μέρα One day trip (Goreme - Derinkuyu - Ihlara - Goreme)
- 5η μέρα
- 6η μέρα, Goreme - Egirdir & 442 Km
- 7η μέρα, Egirdir - Ölüdeniz & 280 Km
- 8η μέρα, Βολτίτσα σε Kayakoy & Fethiye
- 9η μέρα, Ölüdeniz- Marmaris & 141 Km
- 10η μέρα, μια κρουαζιέρα έως και το Dalyan
- 10η μέρα
- 11η μέρα, Marmaris - Bodrum & 163 Km
- 12η μέρα, γύρω από το Bodrum
- 13η μέρα, Bodrum - Kusadasi & 154 Km
- 14η μέρα, Kusadasi - Ephesus - Kusadasi & 46 Km
- 14η μέρα
- 15η & 16η μέρα, Kusadasi - Cesme & 176 Km + Cesme - Χίος - Πειραιάς (9 +122 ) Nautical Miles
3η μέρα, Konya - Goreme & 235 Km

https://www.google.com/maps/d/edit?mid=1FtMlDyYH1yGm3fvnWKBUDp5vniT5t9j7&usp=sharing
Ξημέρωσε, χωρίς δυσκολία ανασυνταχθήκαμε και μπήκαμε στο χώρο του πρωΪνού, είδαμε τα σκευάσματα και απομακρυνθήκαμε τάχιστα. Δεν παιζόταν το ¨μενού¨ με τίποτα. Φύγαμε από το ξενοδοχείο με τα μούτρα κατεβασμένα, ήταν το δεύτερο πρωϊνό που πήγαινε στράφι. Αμολυθήκαμε στην κοντινή περιοχή που το βράδυ που περάσαμε ήταν υποτονική αφού τα περισσότερα καταστήματα σ´ αυτήν ήταν τύπου cafe.

Είχαμε κάνει απρόσμενα, απ´ότι φάνηκε αργότερα, μια σωστή επιλογή. Γνώστης του αντικειμένου ο καταστηματάρχης μας σέρβιρε ένα άλλο Τουρκικό πρωινό γλυκών και αλμυρών απολαύσεων το Kahvalti (kahve-alt), όπως λέγεται το «πρωινό» στα Τούρκικα, σημαίνει «πριν από τον καφέ»
Πανεράκι με άσπρο ψωμί (beyaz peynir), λευκό τυρί παρόμοιο με την Ελληνική φέτα, παλιό τυρί (kaşar peynir) - ένα αρκετά νόστιμο κίτρινο και μεσαίας σκληρότητας κατσικίσιο τυρί, γάλα, τσάι, μαρμελάδες, βούτυρο, μέλι, μαύρες και πράσινες ελιές,τεμαχισμένες ντομάτες και αγγούρια.
Επίσης, εγώ ομελέτα Menemen (αυγά στο τηγάνι με ντομάτες, πράσινο πιπέρι, κρεμμύδι, ελαιόλαδο χωρίς σκόρδο, ¨ευτυχώς τον πρόλαβα¨) και ή Μάτα βραστό αυγό και από ένα Börek (λεπτό φύλλο ζύμης γεμισμένο με κιμά, τυρί και διάφορα λαχανικά, τυλιγμένα, ψημένα).
Κλείσαμε με έναν, τι άλλο θα μπορούσε να ήταν πρωί-πρωί, Τούρκικο καφέ (από 100 % κόκκους καφέ Αράμπικα μας όπως περιφανεύτηκε) και με πολύ γευστικό καϊμάκι, όπως λένε “guzel kopuklu kahve lutfen” δηλ “Τούρκικο καφέ με ωραίο καϊμάκι στην κορυφή, παρακαλώ¨.

Χαμογελαστοί και ευχαριστημένοι όσο δεν παίρνει τα απολαύσαμε όλα και χαλάλι, οι 20 TL/ άτομο !
Πήραμε και από ένα Simit (το γνωστό μας κουλούρι Θεσσαλονίκης) για το δρόμο και καρδαμωμένοι, φορέσαμε την αμαρτωσιά του ο καθένας μας και μη τους είδατε.
Αφήσαμε τα νεόδμητα πανομοιότυπα κτήρια που βγάζαν μάτι έτσι όπως ορθόνονταν και τους Δερβίσιδες, πάνω στα κακόγουστα σταντ τους, που τάχαμ χορεύανε κάτω από τις θερμές αχτίνες του ήλιου.
Και με γρήγορες ευέλικτες κινήσεις βγήκαμε από την πόλη, χωρίς -διόλου- αναστολές που δεν την είχαμε ξεσπλαχνίσει έστω για λίγο.

Ύστερα από πέντε χλμ, περίπου, βρεθήκαμε να ρολάρουμε, στις τεράστιες και βαρετές, ¨ατέλειωτες¨ ευθείες αυτοκινητόδρομου, με κόντρα σχεδόν συνέχεια τον πρωινό ήλιο που δεν έκανε παρ´ αυτά κάποια χαλάστρα, αφού δεν υπήρχε κίνηση από τροχοφόρα.

Καθ’ όλο το μήκος των αυτοκινητοδρόμων, ως επι το πλείστον, δεν υπάρχουν υπηρεσίες εστίασης και τα γνωστά
παρά μόνο λιγοστά, αδιάφορα, φροντισμένα πρατήρια ανεφοδιασμού καυσίμων.

Χωράφια και ξεροχώραφα ένθεν κακείθεν του καλοστρωμένου όμως αυτοκινητόδρομου (δυό λωρίδων) που γρήγορα τον βαριέσαι. Και το πιό άσχημο είναι πως δεν έχεις εναλλακτικό τρόπο να γλυτώσεις από αυτές τις βαρετές ευθείες έως να φθάσεις στην περιοχή της Καππαδοκίας.

Στο σημείο αυτό, άλλοι λίγο άλλοι πολύ το έχετε καταλάβει, ότι, σε +200 Km θα έχουμε φθάσει στο Goreme της Καππαδοκίας, στον προορισμό που για χάρη του στήθηκε, από το πουθενά, ὀλο αυτό το ταξίδι.
Επιλογή μας ήταν το Goreme (της επαρχίας Nevsehir) γιατί είναι το αδιαφιλονίκητο κέντρο της Καππαδοκίας και το οποοίο θα είχαμε ως εφαλτήριο τις προσεχείς ημέρες !

Η κίνηση που είχαμε συναντήσει σε όλη τη διαδρομή ούτε υποτυπώδη δε θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω, γι´αυτό και πότε-πότε, ¨έπαιζα¨ από την μια μπάντα του δρόμου έως την άλλη, λησμονώντας εντελώς τα χθεσινοαπογευματινά παρατράγουδα.

Στη διαδρομή μας συναντήσαμε και δυό πόλεις που είναι οικονομικά και διοικητικά κέντρα με ουσιαστικό ρόλο στην περιοχή τους, χωρίς -νομίζω- κάποιο αξιόλογο τουριστικό ενδιαφέρον αυτές καθαυτές.
Η πρώτη που προσπεράσαμε, χωρίς φρένο μάλιστα, ήταν η πόλη Aksaray-Ακσαράι στην ομώνυμη επαρχία με πληθυσμό > 170.000 κατοίκους, με μέσο υψόμετρο τα 980μ κάτι που δεν καλοφαίνεται όταν τη διασχίζεις.

Το Karamanoglu Ulu Camii (Μεγάλο Τζαμί Karamanoglu) βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, δεν έχει θόλο και έχει εμφάνιση ενός μνημείου Seljuk.

Η δεύτερη πόλη που προσπεράσαμε, με τα ίδια περίπου μέτρα και σταθμά, ήταν η πόλη Nevsehir-Νέβσεχιρ που ονομαζόταν, Νεάπολη από τους Έλληνες που ζούσαν εκεί μέχρι το 1922 και μετά την καταστροφή κατέφυγαν στην Ελλάδα και κάποιοι από αυτούς ίδρυσαν την Νεάπολη στα Δυτικά της Θεσσαλονίκης.
Βρίσκεται στην ομόνυμη επαρχία με πληθυσμό > 85.000 κατοίκους.
Σύμφωνα με Ιστορικές αναφορές, το σημερινό Νέβσεχιρ ήταν μικρό χωριό, που χτίστηκε στις πλαγιές του βουνού Kahveci, στην κοιλάδα του ποταμού Άλυς από τους Χεταίους.
Ο τουρισμός φέρνει πλέον τα έσοδα στην αναπτυσσόμενη πόλη (νεὀδμητες πολυκατοικίες, δρόμοι, πάρκα) καθώς η περιοχή γειτνιάζει με τις κατακόμβες και τις φημισμένες λαξευμένες, στο βράχο, εκκλησίες του Γκόρεμε.


Η επαρχία της Nevsehir, έχει άριστο και καλοδιατηρημένο κύριο και δευτερεύον οδικό δίκτυο που συνεισφέρει στην ομαλή μετακίνηση τόσο των ντόπιων όσο και των χιλιάδων τουριστών της ευρύτερης περιοχής.

Λίγα χιλιόμετρα μετά την πόλη Nevsehir και πάνω στη διαδρομή μας, μόλις 5 χλμ πάνω από το Goreme, βρίσκεται, το χωριό Uchisar που είναι το υψηλότερο σημείο της Καππαδοκίας και στην κορυφή του απλώνεται το Uchisar Castle, που προσφέρει ένα υπέροχο πανόραμα της γύρω περιοχής.
Τα δωμάτια του κάστρου είναι πολλά και καλά κρυμμένα μέσα στο βράχο και συνδέονται μεταξύ τους με περάσματα, σήραγγες και σκάλες. Στις εισόδους τωνς, υπάρχουν πόρτες μυλόπετρας, που χρησιμοποιούνταν για τον έλεγχο της πρόσβασης. Λόγω διάβρωσης σε μέρη του κάστρου δεν είναι δυνατή, παντού, η πρόσβαση.
Τα περισσότερα από τα δωμάτια του κάστρου είναι, αυτό που ανέκαθεν ήταν, περιστερώνες, εξ ου και η Pigeon Valley (Guvercinlik Vadisi) που βρίσκεται τις παρυφές του λόφου και συνδέει. με μονοπάτια. το Uchisar με το Goreme.


Με τα μάτια έκθαμβα, φθάσαμε, πολυ άνετοι, μέσα σε πραγματικό λιοπύρι στη λουλουδιασμένη πλατεία της κωμόπλης του Goreme των 2.000 κατοίκων, όπου γνωρίζαμε ότι υπάρχει ένα μικρό περίπτερο (όπου στεγαζόταν το Tourist Information Center).

Μας εξυπηρέτησαν διδοντάς μας ένα σχεδιάγραμμα της κωμόπολης και τρεις επιλογές καταλυμάτων. Τους ευχαριστήσαμε και ξαμολυθήκαμε να τα βρούμε αλλά και να τα δούμε.

Το πρώτο κατάλυμα είχε και camping την αυλή του ! και το δωμάτιο που μας έδειξαν με τα ξύλινα δοκάρια στην οροφἠ του ήταν πιγμένα στην αράχνη. Λίαν επιεικώς μας γείωσε και φύγαμε άρδην για το επόμενο.

Το δεύτερο κατάλυμα, ήταν σε αντίθετη περιοχή από το προηγούμενο και με το που φθάσαμε, είπαμε με τη μία, εδώ είμαστε τέλος το ψάξιμο.
Χωμένο και χαμένο σχεδόν ολόκληρο μέσα στο βράχο με ικανοποιητικούς εσωτερικούς χώρους,εξοπλιαμό κλπ. μάλιστα μακρυά από πολυκοσμία και κυρίως από τζαμί (όλο και κάτι γλυτώνεις σε αυτή την περίπτωση).



Επίσης, με την recepsionist (Σουηδικής καταγωγής γιατί κατά τα άλλα ζεί εκεί μόνιμα κοντά τρεις δεκαετίες) τα πήγαμε εξαιρετικά και μας διευκόλυνε αρκετές φορές.
Με το πλεονέκτημα της ειλημμένης τριημέρου παραμονής μας, τακτοποιηθήκαμε με άνεση και βγήκαμε με τα πόδια προς το Goreme Open-Air Museum ύστερα από υπόδειξη της Σουηδέζας όταν την ρωτήσαμε χαριτολογώντας από που να αρχίσουμε. Είναι πολύ κοντά, μας, είπε και είχε δίκαιο, ήταν < 800μ απόσταση.
Ὀλα έδειχναν πως το Ask the locals, εδώ, λειτουργούσε με ακρίβεια.

https://www.google.com/maps/d/edit?mid=1FtMlDyYH1yGm3fvnWKBUDp5vniT5t9j7&usp=sharing
Ξημέρωσε, χωρίς δυσκολία ανασυνταχθήκαμε και μπήκαμε στο χώρο του πρωΪνού, είδαμε τα σκευάσματα και απομακρυνθήκαμε τάχιστα. Δεν παιζόταν το ¨μενού¨ με τίποτα. Φύγαμε από το ξενοδοχείο με τα μούτρα κατεβασμένα, ήταν το δεύτερο πρωϊνό που πήγαινε στράφι. Αμολυθήκαμε στην κοντινή περιοχή που το βράδυ που περάσαμε ήταν υποτονική αφού τα περισσότερα καταστήματα σ´ αυτήν ήταν τύπου cafe.

Είχαμε κάνει απρόσμενα, απ´ότι φάνηκε αργότερα, μια σωστή επιλογή. Γνώστης του αντικειμένου ο καταστηματάρχης μας σέρβιρε ένα άλλο Τουρκικό πρωινό γλυκών και αλμυρών απολαύσεων το Kahvalti (kahve-alt), όπως λέγεται το «πρωινό» στα Τούρκικα, σημαίνει «πριν από τον καφέ»
Πανεράκι με άσπρο ψωμί (beyaz peynir), λευκό τυρί παρόμοιο με την Ελληνική φέτα, παλιό τυρί (kaşar peynir) - ένα αρκετά νόστιμο κίτρινο και μεσαίας σκληρότητας κατσικίσιο τυρί, γάλα, τσάι, μαρμελάδες, βούτυρο, μέλι, μαύρες και πράσινες ελιές,τεμαχισμένες ντομάτες και αγγούρια.
Επίσης, εγώ ομελέτα Menemen (αυγά στο τηγάνι με ντομάτες, πράσινο πιπέρι, κρεμμύδι, ελαιόλαδο χωρίς σκόρδο, ¨ευτυχώς τον πρόλαβα¨) και ή Μάτα βραστό αυγό και από ένα Börek (λεπτό φύλλο ζύμης γεμισμένο με κιμά, τυρί και διάφορα λαχανικά, τυλιγμένα, ψημένα).
Κλείσαμε με έναν, τι άλλο θα μπορούσε να ήταν πρωί-πρωί, Τούρκικο καφέ (από 100 % κόκκους καφέ Αράμπικα μας όπως περιφανεύτηκε) και με πολύ γευστικό καϊμάκι, όπως λένε “guzel kopuklu kahve lutfen” δηλ “Τούρκικο καφέ με ωραίο καϊμάκι στην κορυφή, παρακαλώ¨.

Χαμογελαστοί και ευχαριστημένοι όσο δεν παίρνει τα απολαύσαμε όλα και χαλάλι, οι 20 TL/ άτομο !
Πήραμε και από ένα Simit (το γνωστό μας κουλούρι Θεσσαλονίκης) για το δρόμο και καρδαμωμένοι, φορέσαμε την αμαρτωσιά του ο καθένας μας και μη τους είδατε.
Αφήσαμε τα νεόδμητα πανομοιότυπα κτήρια που βγάζαν μάτι έτσι όπως ορθόνονταν και τους Δερβίσιδες, πάνω στα κακόγουστα σταντ τους, που τάχαμ χορεύανε κάτω από τις θερμές αχτίνες του ήλιου.
Και με γρήγορες ευέλικτες κινήσεις βγήκαμε από την πόλη, χωρίς -διόλου- αναστολές που δεν την είχαμε ξεσπλαχνίσει έστω για λίγο.


Ύστερα από πέντε χλμ, περίπου, βρεθήκαμε να ρολάρουμε, στις τεράστιες και βαρετές, ¨ατέλειωτες¨ ευθείες αυτοκινητόδρομου, με κόντρα σχεδόν συνέχεια τον πρωινό ήλιο που δεν έκανε παρ´ αυτά κάποια χαλάστρα, αφού δεν υπήρχε κίνηση από τροχοφόρα.

Καθ’ όλο το μήκος των αυτοκινητοδρόμων, ως επι το πλείστον, δεν υπάρχουν υπηρεσίες εστίασης και τα γνωστά


Χωράφια και ξεροχώραφα ένθεν κακείθεν του καλοστρωμένου όμως αυτοκινητόδρομου (δυό λωρίδων) που γρήγορα τον βαριέσαι. Και το πιό άσχημο είναι πως δεν έχεις εναλλακτικό τρόπο να γλυτώσεις από αυτές τις βαρετές ευθείες έως να φθάσεις στην περιοχή της Καππαδοκίας.

Στο σημείο αυτό, άλλοι λίγο άλλοι πολύ το έχετε καταλάβει, ότι, σε +200 Km θα έχουμε φθάσει στο Goreme της Καππαδοκίας, στον προορισμό που για χάρη του στήθηκε, από το πουθενά, ὀλο αυτό το ταξίδι.
Επιλογή μας ήταν το Goreme (της επαρχίας Nevsehir) γιατί είναι το αδιαφιλονίκητο κέντρο της Καππαδοκίας και το οποοίο θα είχαμε ως εφαλτήριο τις προσεχείς ημέρες !

Η κίνηση που είχαμε συναντήσει σε όλη τη διαδρομή ούτε υποτυπώδη δε θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω, γι´αυτό και πότε-πότε, ¨έπαιζα¨ από την μια μπάντα του δρόμου έως την άλλη, λησμονώντας εντελώς τα χθεσινοαπογευματινά παρατράγουδα.

Στη διαδρομή μας συναντήσαμε και δυό πόλεις που είναι οικονομικά και διοικητικά κέντρα με ουσιαστικό ρόλο στην περιοχή τους, χωρίς -νομίζω- κάποιο αξιόλογο τουριστικό ενδιαφέρον αυτές καθαυτές.
Η πρώτη που προσπεράσαμε, χωρίς φρένο μάλιστα, ήταν η πόλη Aksaray-Ακσαράι στην ομώνυμη επαρχία με πληθυσμό > 170.000 κατοίκους, με μέσο υψόμετρο τα 980μ κάτι που δεν καλοφαίνεται όταν τη διασχίζεις.

Το Karamanoglu Ulu Camii (Μεγάλο Τζαμί Karamanoglu) βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, δεν έχει θόλο και έχει εμφάνιση ενός μνημείου Seljuk.

Η δεύτερη πόλη που προσπεράσαμε, με τα ίδια περίπου μέτρα και σταθμά, ήταν η πόλη Nevsehir-Νέβσεχιρ που ονομαζόταν, Νεάπολη από τους Έλληνες που ζούσαν εκεί μέχρι το 1922 και μετά την καταστροφή κατέφυγαν στην Ελλάδα και κάποιοι από αυτούς ίδρυσαν την Νεάπολη στα Δυτικά της Θεσσαλονίκης.
Βρίσκεται στην ομόνυμη επαρχία με πληθυσμό > 85.000 κατοίκους.
Σύμφωνα με Ιστορικές αναφορές, το σημερινό Νέβσεχιρ ήταν μικρό χωριό, που χτίστηκε στις πλαγιές του βουνού Kahveci, στην κοιλάδα του ποταμού Άλυς από τους Χεταίους.
Ο τουρισμός φέρνει πλέον τα έσοδα στην αναπτυσσόμενη πόλη (νεὀδμητες πολυκατοικίες, δρόμοι, πάρκα) καθώς η περιοχή γειτνιάζει με τις κατακόμβες και τις φημισμένες λαξευμένες, στο βράχο, εκκλησίες του Γκόρεμε.


Η επαρχία της Nevsehir, έχει άριστο και καλοδιατηρημένο κύριο και δευτερεύον οδικό δίκτυο που συνεισφέρει στην ομαλή μετακίνηση τόσο των ντόπιων όσο και των χιλιάδων τουριστών της ευρύτερης περιοχής.

Λίγα χιλιόμετρα μετά την πόλη Nevsehir και πάνω στη διαδρομή μας, μόλις 5 χλμ πάνω από το Goreme, βρίσκεται, το χωριό Uchisar που είναι το υψηλότερο σημείο της Καππαδοκίας και στην κορυφή του απλώνεται το Uchisar Castle, που προσφέρει ένα υπέροχο πανόραμα της γύρω περιοχής.
Τα δωμάτια του κάστρου είναι πολλά και καλά κρυμμένα μέσα στο βράχο και συνδέονται μεταξύ τους με περάσματα, σήραγγες και σκάλες. Στις εισόδους τωνς, υπάρχουν πόρτες μυλόπετρας, που χρησιμοποιούνταν για τον έλεγχο της πρόσβασης. Λόγω διάβρωσης σε μέρη του κάστρου δεν είναι δυνατή, παντού, η πρόσβαση.
Τα περισσότερα από τα δωμάτια του κάστρου είναι, αυτό που ανέκαθεν ήταν, περιστερώνες, εξ ου και η Pigeon Valley (Guvercinlik Vadisi) που βρίσκεται τις παρυφές του λόφου και συνδέει. με μονοπάτια. το Uchisar με το Goreme.


Με τα μάτια έκθαμβα, φθάσαμε, πολυ άνετοι, μέσα σε πραγματικό λιοπύρι στη λουλουδιασμένη πλατεία της κωμόπλης του Goreme των 2.000 κατοίκων, όπου γνωρίζαμε ότι υπάρχει ένα μικρό περίπτερο (όπου στεγαζόταν το Tourist Information Center).

Μας εξυπηρέτησαν διδοντάς μας ένα σχεδιάγραμμα της κωμόπολης και τρεις επιλογές καταλυμάτων. Τους ευχαριστήσαμε και ξαμολυθήκαμε να τα βρούμε αλλά και να τα δούμε.

Το πρώτο κατάλυμα είχε και camping την αυλή του ! και το δωμάτιο που μας έδειξαν με τα ξύλινα δοκάρια στην οροφἠ του ήταν πιγμένα στην αράχνη. Λίαν επιεικώς μας γείωσε και φύγαμε άρδην για το επόμενο.

Το δεύτερο κατάλυμα, ήταν σε αντίθετη περιοχή από το προηγούμενο και με το που φθάσαμε, είπαμε με τη μία, εδώ είμαστε τέλος το ψάξιμο.
Χωμένο και χαμένο σχεδόν ολόκληρο μέσα στο βράχο με ικανοποιητικούς εσωτερικούς χώρους,εξοπλιαμό κλπ. μάλιστα μακρυά από πολυκοσμία και κυρίως από τζαμί (όλο και κάτι γλυτώνεις σε αυτή την περίπτωση).



Επίσης, με την recepsionist (Σουηδικής καταγωγής γιατί κατά τα άλλα ζεί εκεί μόνιμα κοντά τρεις δεκαετίες) τα πήγαμε εξαιρετικά και μας διευκόλυνε αρκετές φορές.
Με το πλεονέκτημα της ειλημμένης τριημέρου παραμονής μας, τακτοποιηθήκαμε με άνεση και βγήκαμε με τα πόδια προς το Goreme Open-Air Museum ύστερα από υπόδειξη της Σουηδέζας όταν την ρωτήσαμε χαριτολογώντας από που να αρχίσουμε. Είναι πολύ κοντά, μας, είπε και είχε δίκαιο, ήταν < 800μ απόσταση.
Ὀλα έδειχναν πως το Ask the locals, εδώ, λειτουργούσε με ακρίβεια.
Attachments
-
42 bytes Προβολές: 0