Τουρκία Χίος - ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ - Αθήνα : Ένα καταδρομικό road trip

[themischar]

8η μέρα, Βολτίτσα σε Kayakoy & Fethiye

Το φως έμπαινε στο δωμάτιο εξασθενημένο και απαλό, διαχεόμενο μέσα από τα πλέγματα και από την συγκρατημένη πράσινη ζωντάνια της αυλής του ξενοδοχείου.
Δίπλωσα τα χέρια μου πάνω από τα μάτια, όταν τα άνοιξα, για να γλυτώσω από αυτό που ένοιωθα, από το καταπιεστικό ταβάνι που ήταν μια δίνη από λεκιασμένο στόκο.
Από χθες, στο νου μας, είχαμε σχεδιάσει μια ανιχνευτική βόλτα στα πέριξ, που περιλάμβανε το πάλαι ποτέ ζωντανό χωριό Kayakoy και τώρα είναι ένα χωριό-φάντασμα, την πόλη Fethiye με τα παράλιά της.
Όλα βρίσκονταν σε ακτίνα περιπάτου και τέλος κάποια ώρα την επιστροφή μας, στο Ölüdeniz, για μπάνιο . . .

Ένας τυπικός πρωινός μπουφές μας περιμένε να τον τιμήσουμε για να είμαστε σε θέση, και κάπως χορτασμένοι, να συνεχίσουμε τη μέρα μας.
Ξεκινήσαμε χωρίς ιδιαίτερο πλάνο και οδηγόντας μόλις 9 Km βόρεια, φθάσαμε στο Kayakoy (Ελληνικά Λιβίσι ή αλλιώς Καρμυλησσός), που τώρα είναι ένα χωριό-φάντασμα. Οι Έλληνες ζούσαν για εκατοντάδες χρόνια, αλλά αυτό άλλαξε με την ανταλλαγή πληθυσμών που ακολούθησε μετά τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1919-1922 και τη στιγμή που εγκαταλείφθηκε, είχε πληθυσμό γύρω στους 6.000 κατοίκους.

Οι Τούρκοι δεν κατάφεραν να κάνουν το Livissi (Λιβίσι) δικό τους, μιας και οι αγρότες που εγκαταστάθηκαν δεν μπόρεσαν να καλλιεργήσουν τα προϊόντα τους όπως οι Έλληνες και έτσι το χωριό έμεινε σαν φάντασμα της ιστορίας. Το 1957 μετά από έναν ισχυρό σεισμό η περιοχή έμεινε εντελώς ακατοίκητη. Μια μερική αναστύλωση της περιοχής συμφωνήθηκε να γίνει, το 1988, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ως σύμβολο ειρήνης και φιλίας υπό την αιγίδα της UNESCO.



Μια χούφτα εστιατόρια μαζί με πλανόδιους που αναπτύσσουν πάγκους με σουβενίρ κάθονται στην είσοδο του χωριού και προσπαθούν να προσελκύσουν τους τουρίστες.
Και από αυτούς μάθαμε πως, αν και το Kayakoy είναι προστατευόμενος αρχαιολογικός χώρος, υπάρχουν σχέδια για την ανάπτυξή του.

Τα σημάδια μαζικού τουρισμού δεν είναι ικανά για να χαθεί η αυθεντικότητά του χωριού και έχουν δημιουργηθεί ομάδες στο διαδύκτιο που μεριμνούν για τη διατήρησἠ του.

Ο συγγραφέας Louis de Bernières, από αυτό εμπνεύστηκε το σκηνικό του μυθιστόρηματὀς του ῾Birds Without Wings῾ στο οποίο μιλά για έναν κόσμο που ζει σε ένα μικρό χωριό στη νοτιοδυτική Ανατολία τα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Και το συμπληρώνει με χαρακτήρες πραγματικούς και φιλικούς που όλοι εκεί μιλούν Τουρκικά, αν και γράφουν με Ελληνικά γράμματα . . .







Είναι κομματάκι δύσκολο να φανταστεί κανείς το ζωντανό μέρος που ήταν κάποτε.





Όπως σέρνουμε τα βήματά μας μέσα στα πέτρινα καιροφαγωμένα στενοσόκακα βρισκόμαστε στην εκκλησία της Παναγίας, όπου ο γνωστός ηθοποιός Russell Ira Crowe μαγνητοσκόπησε σκηνές για την ταινία ῾The Water Diviner῾ με την οποία έκανε και το σκηνοθετικό ντεμπούτο του.



Η ταινία χαρακτηρίζεται από ανθελληνικές αναφορές, αν και το σενάριο της έχει γραφτεί από έναν Ελληνοαυστραλό ονόματι Άντριου Αναστάσιος. Ούτε λίγο, ούτε πολύ παρουσιάζει τους Τούρκους ως αθώα θύματα στον αγώνα για την υπεράσπιση της πατρίδας τους . . .

Ο ήλιος είχε ανέβει ψηλά και έλουζε με το φως του τα εκατοντάδες εγκαταλελειμμένα πέτρινα σπίτια που περιβάλλουν την πλαγιά του λόφου.













Όχι διάβολε, αλίμονο, δεν είναι αυτό που νομίζετε ότι βλέπετε !
Δυό σαύρες που ζευγάρωναν, προσπαθούσα να αποθανατίσω με το κινητό, μέσα στο ολοζώντανο περδικάκι που βασίλευε στον ίσκιο του μισογκρεμισμένου τείχους,



Μετά από μια ώρα και πλέον εξερεύνησης, φύγαμε με στόχο τη μεγαλούπολη της περιοχής Fethiye (Ελληνικά, Μάκρη) που βρίσκεται 14 km βορειότερα είναι παραθαλάσσια πόλη και βρίσκεται στα όρια των ιστορικών περιοχών της νοτιοδυτικής Μικράς Ασίας, της Λυκίας και της Καρίας, στην τοποθεσία της αρχαίας Τελμησσού, της μεγαλύτερης πόλης της Λυκίας.
Η Μάκρη διατηρούσε τον Ελληνικό πληθυσμό της μέχρι το 1923, έως την ανταλλαγή των πληθυσμών που προέβλεπε η συνθήκη της Λωζάνης, τότε οι περισσότεροι πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στην ανατολική Αττική και ίδρυσαν τη Νέα Μάκρη.

Το 1934 οι Τούρκοι μετονόμασαν την πόλη σε Fethiye από το όνομα ενός Τούρκου πιλότου -που ήταν από τους πρώτους πιλότους της Τουρκικής αεροπορίας- του Fethi Bey και αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της λεγόμενης Τουρκικής ριβιέρας με πληθυσμό κοντά στους 160.000 κατοίκους.

Την νεόκτιστη πόλη τη περάσαμε με το γνωστό καβάλα παν στην εκκλησιά καβάλα προσκυνάνε, χωρίς την παραμικρή ντροπή, Υπήρχαν και θέλαμε άλλα να επισκεφθούμε και να δούμε.
Οι περίφημοι Λυκιακοί τάφοι λαξευμένοι στην πλαγια του βουνού με σπουδαιότερο αυτόν του Αμύντα,. Ένα κομμάτι της πλούσιας πΧ ιστορίας του τόπου και της συνεχούς παρουσίας Ελληνισμού στην περιοχή. Αξίζει τον κόπο η επίσκεψη ακόμη και αν είναι μόνο για να θαυμάσεις τους περίτεχνα λαξευμένους βράχους.





Δεν γυρίσαμε στο Ölüdeniz, σεβαστήκαμε τα νερά της παραλίας της Fethiye και κολυμπήσαμε σ´ αυτά.





Στην παραλία της Fethiye, Koca Calis, έχουν γυριστει στιγμιότυπα της πολύκροτης ταινίας ῾Skyfall῾ με το θρυλικό ήρωά της James Bond (Daniel Wroughton Craig), όπου φαίνεται να χαλαρώνει και η φάση στο μπαρ με τα παιχνίδια ποτού με θέμα τον σκορπιό . . .

Επιστρέψαμε βράδυ στο Ölüdeniz, φορτισμένοι και γεμάτοι από πολύχρωμες εικόνες για μια βόλτα χαλάρωσης,



ένα φαγητό της προκοπής,



ένα παγωτό Dοndurmasi



και ύπνο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 14
• 15
• 16
• 17
• 18
• …

  Go to chapter

  Go
• 25

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 16 of 25

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[vasiliss]

Για Καππαδοκία ήταν το φετινό μας καλοκαιρινό road trip, αλλά δυστυχώς ακυρώθηκε.

Οπότε παίρνω θέση και περιμένω την περιγραφή σου Θέμη, μήπως παρηγορηθώ λιγάκι.

Και η Χίος καταπληκτική. Από τα αγαπημένα μου νησιά.

 

[themischar]

Για Καππαδοκία ήταν το φετινό μας καλοκαιρινό road trip, αλλά δυστυχώς ακυρώθηκε.

Οπότε παίρνω θέση και περιμένω την περιγραφή σου Θέμη, μήπως παρηγορηθώ λιγάκι.

Και η Χίος καταπληκτική. Από τα αγαπημένα μου νησιά.

Είναι κρίμα, Βασίλη, αλλά σκέψου πως δεν είσαι ο μόνος που μπήκες στη διαδικασία της ακύρωσης .
Να´μαστε, όλοι, καλά και τα καλυτερότερα έρχονται .

 

[themischar]

1η μέρα, Χίος - Pamukkale & 350 Km



https://www.google.com/maps/d/edit?mid=1OSmJvGYDoPkHFFlZR8Vjn6gAWAuDLhLa&usp=sharing
Τα παντζούρια του δωματίου μας, από βραδύς, είχαν εξ᾽ επἰ τούτου μείνει ανοικτά για να μπει ο πρωινός ήλιος δειλά - δειλά από τον μακρυνό ¨εχθρικό¨ ορίζοντα. Και αυτό συνέβη. Έλαμψε, πορφυρός πάνω από τα ακανόνιστα θαλασσοφαγωμένα βράχια της περιοχής Καλλικατσούς που διαμέναμε, εκεί παραδίπλα από την παραλία του Καρφἀ.



Τολμώ να πω, πως φθάσαμε αγουροξυπνισμένοι στο φιλόξενο λιμάνι για να πάρουμε την μικρή "παντόφλα" προς την απέναντι Τουρκική πλευρά, στην ολοένα αναπτυσσόμενη πόλη, το Τσεσμέ (Çeşme).



Τα εισητήρια, είχαν κοπεί από την προηγουμένη και τα διαδικαστικά ήταν ξεκάθαρα, τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο. H επιβίβαση των λιγοστών, για την εποχή, ταξιδευτών ήταν γρήγορη και ο απόπλους έγινε την προκαθορισμένη ώρα.



Το Τσεσμέ, είναι μια πόλη των 22.000 χιλ. κατοίκων, παλαιότερα γνωστό -στα Ελληνικά- ως Κρήνη.
Μια παραθαλάσσια πόλη στο ανατολικό άκρο της χερσονήσου Καραμπορούμ, 85 χιλ δυτικά της Σμύρνης, αποτελεί σημαντικό τουριστικό προορισμό και θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους προορισμούς στο κόσμο για ιστιοσανίδα.
Με την πάροδο των χρόνων, η πόλη, έχει εξελιχθεί και σε αγροτικό κέντρο, εξ´αιτίας της καλλιέργειας καρπουζιών που έχουν αντικαταστήσει την καλλιέργεια των αμπελιών. Πολλές ήταν επίσης οι ανεπιτυχείς προσπάθειες καλλιέργειας μαστιχόδεντρου ! ! !

Σχόλιο :
{ Πολλοί ήταν αυτοί που χάρηκαν από την εξαγγελία της ακτοπλοϊκής σύνδεσης Λαυρίου - Τσεσμέ τον Ιούνιο του 2019.
Το πλοίο θα αναχωρούσε στις 22:00 από το Τσεσμέ και θα έφθανε στο Λαύριο στις 6:00 την άλλη ημέρα και θα αναχωρούσε στις 22:00 από το Λαύριο και θα έφθανε στο Τσεσμέ στις 6:00 την άλλη ημέρα.
Η Ευρώπη λίγο πιο κοντά ήταν το σύνθημα και θα αποτελούσε μια γραμμή με σημαντικό εμπορικό και ταξιδιωτικό αντίκτυπο.
To δρομολόγιο εγκαινιάστηκε και εκτελέσθηκε μόνο για περίπου έναν μήνα. Μετά, λόγω γραφειοκρατικών καθυστερήσεων και ποιός ξέρει τι άλλο ... το τελείωσαν! Μπορεί, πάλι κάποτε, με χρόνια και καιρούς . . . }







Η διαδρομή των περίπου 9 μιλίων με το ταχύπλοο τύπου καταμαράν μεταφοράς ατόμων, όχι όμως και οχημάτων, καλύπτεται σε λιγότερο από 20 λεπτά ενώ τα συμβατικά χρειάζονται περίπου 30 λεπτά.
Ήδη, ο ήλιος είχε ¨σηκωθεί¨ όταν αποβιβαστήκαμε και κατευθυνθήκαμε για τον καθιερωμένο έλεγχο εσόδου στη χώρα.

Όλα, στον έλεγχο, κύλισαν ομαλά και λόγω έλλειψης διαβατηρίου παρέλαβα το (μαγικό) απλό χαρτάκι διαστάσεων περίπου 6χ6cm σφραγισμένο με τα στοιχεία της moto και που έπρεπε να το έχω μαζί μου έως την ημέρα της αποχώρησης (τότε θα το παρέδιδα στο τελτωνείο για την ξεχρέωση, γιατί χωρίς αυτό θα χτυπούσαν τα τὐμπανα του πολέμου).



Αφήσαμε γρήγορα το λιμάνι, περάσαμε καμαρωτά από το Αλατσάτι, μια περιοχή η οποία στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας ήταν ακόμη κρανίου τόπος, και τώρα έχει μετατραπεί σε μαρίνα Ευρωπαικών προδιαγραφών, γεμάτη από μοντέρνες λιμενικές εγκαταστάσεις, εστιατόρια, καφετέριες. Με δυό λόγια πάει και απ᾽ εδώ η εποχή των ¨μπουνταλάδων¨ ! ! !





Χωρίς περιπλανήσεις στην πόλη, δεν είχαμε λόγο άλλωστε, την αφήνουμε γοργά και με τυφλοσούρτη την πολλή καλή σήμανση από τις καθοδογητικές πινακίδες, το GPS δεν είχε νόημα να είναι ανοικτό, τραβήξαμε προς τον προορισμό μας .



Εντυπωσιακή, επίσης, ήταν και η καλοδιατηρημένη δενδροφύτευση της πόλης που έδινε ένα εντελώς ξεχωριστό χρώμα.



Η διαδρομή της πρώτης ημέρας ήταν +350 «διαδικαστικά» χιλιόμετρα για να φτάσουμε εως τον πρώτο προορισμό μας το Pamukkale.

Ο αυτοκινητόδρομος που διασχίσαμε, είναι ο σύγχρονος που οδηγεί προς τη Σμύρνη (Izmir).
Τον οποίο εμείς, θα εγκαταλείπαμε κάπου στο ύψος της μεγαλούπολης στρίβοντας νότια προς το Αϊδίνιο (Aydin) αφού η Σμύρνη, πολύ παλαιότερα, από μόνη της ήταν για μας ένας άλλος προορισμός.

Ο αυτοκινητόδρομος, είναι με προδιαγραφές και με φυσικό επακόλουθο τα διόδια που είναι προσπελάσιμα με κάρτα (η προμήθειά της γίνεται από Ταχυδρομεία, βενζινάδικα Shell κλπ). Δεν έχουν εισπράκτορα ή μπάρα στα διόδια και αν δεν ξεχρεώσεις περνώντας τα, ηχούν πολλαπλά φασαριόζικα καμπανάκια (προσωπική εμπειρία από άλλη φορά) κι´αν κάποια στιγμή έρχεται στο σπίτι και κάνα buyurdι, δεν το γνωρίζω.







Φθάσαμε, καταμεσήμερο, στο Aϊδίνιο και όλα απόπνεαν ασφυκτική ζέστη (άσφαλτος & κτίρια). Το Aϊδίνιο, πασχίζει να γίνει μια σύγχρονη πόλη αφού έχει μεγάλη εμπορική κίνηση, σύγχρονους δρόμους με πληθυσμό που ξεπερνά τους 180.000 κατοίκους. Είναι χτισμένο στην κοιλάδα του Μαίανδρου ποταμού και έχει ως διάσημο προϊόν τα τοπικά σύκα.
Επίσης, η περιοχή του Αϊδινίου ήταν η πρώτη περιοχή στην Τουρκία που εγκαταστάθηκε σιδηροδρομικό δίκτυο, και ακόμα και σήμερα διαθέτει ένα από τα πυκνότερα σιδηροδρομικά δίκτυα της χώρας.







Με άπνοια και +39°C εκείνη την ώρα, δεν σταματήσαμε στο κέντρο της πόλης όπως αρχικά είχαμε σκοπό.
Είπαμε, να προχωρήσουμε λίγο προς τα έξω, πριν την εγκαταλείψουμε εντελώς, με σκοπό την τροφοδοσία υγρών για μας, δεν πήγαινε άλλο,



και καυσίμων για την moto.
Η πρώτη έκπληξη ήλθε όταν ο νεαρός πωλητής έψαξε να βρει τον αριθμό κυκλοφορίας της moto για να τον πληκτρολογήση στο ταμπλώ της βενζινοαντλίας και μετά να πάρει τη μάνικα για να γεμίσει το ρεζερβουαρ !



Αφού γέμισε, πήρε τα χρήματα και με βήμα ταχύ εξαφανίστηκε μέσα στο κτηριάκι.
Να και θα βγει, να και θα βγει και όταν βγήκε μας έφερε την απόδειξη, τα ρέστα και από ένα ζεστό τσαγάκι! (εμείς; άφωνοι ή άλλαλοι γιατί δεν ξέρω ποιο ταιριάζει).
Κάθε προσφορά δεκτή, τέτοια ώρα - τέτοια λόγια, το απολαύσαμε και αυτό το τσαγάκι και μπήκαμε ξανά στο δρόμο μήπως και φθάσουμε στον προορισμό μας το απογευματάκι.





Ο προγραμματισμός μας είχε θετικό αποτέλεσμα, καθώς η άφιξή μας έγινε εντός των ορίων που είχαμε αποτολμήσει.
Μπαίνοντας στο Pamukalle (κάστρο από βαμβάκι) πλήθος ντόπιων μας εμπόδιζαν να προχωρήσουμε, σκούζοντας και κουνόντας επιδεικτικά τα χέρια τους που κρατούσαν κλειδιά (με αυτον τον τρόπο διαλαλούσαν τα ενοικιαζόμενα καταλύματα).
Υπολογίζοντας στα τυφλά (με τα μάτια ορθάνοιχτα) πως είμαστε στη μέση του χωριού αποφασίσασμε να κάνουμε το πρώτο παζάρι γιατί Τουρκία χωρίς παζάρι δεν υπάρχει.
Το παζάρι, με τους ντελάληδες, έγινε με την εύκολη χρήση της νοηματικής γλώσσας και προτιμήσαμε -τελικά- αυτόν που μας ακολούθουσε με ένα μηχανάκι κι᾽όχι κάποιον από τους άλλους που ἐτρεχαν.



Μας πήγε στο ξενοδοχείο, με πισίνα στη μέσα αυλή παρακαλώ, αλλά ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ.
Ο.Κ. εγκατασταθήκαμε κάνοντας και μια μικρή βουτιά στην άδεια πισίνα. Λίγο αργότερα βγήκαμε μια βόλτα για να ανιχνεύσουμε την περιοχή αφού άρχιζε να σουρουπώνει.

Η περιοχή Παμούκαλε ανήκει στην επαρχία Ντενιζλί. Ο βηματισμός μας στόχευε στο να αντικρύσουμε, από τις παρυφές τον αστραφτερό γεωλογικό σχηματισμό, με τις οριζόντιες αναβαθμίδες μήκους 2.700μ, με τους λευκούς σταλακτίτες, τις βάθρες και τις φυσικές ασβεστολιθικές δεξαμενές, που υψώνονται περίπου 160 μ. πάνω από το έδαφος.
Ένα φυσικό φαινόμενο που δημιουργήθηκε στη διάρκεια των αιώνων, μοναδικό στον κόσμο και ένα από τα πιο δημοφιλή τουριστικά αξιοθέατα της Τουρκίας.
Παλιός Τουρκικός μύθος με γοητευτική λαϊκή εκδοχή λέει :
<<Κάποτε, στα περίχωρα της πόλης Ντενιζλί στη Νοτιοδυτική Τουρκία, ζούσε μια νεαρή κοπέλα τόσο άσχημη που κανείς δεν ήθελε να την παντρευτεί. Απογοητευμένη, λοιπόν, αποφάσισε να αυτοκτονήσει πηδώντας μέσα σε μια από τις φυσικές δεξαμενές του Παμούκαλε. Αντί, όμως, να πεθάνει, το ιαματικό νερό τη μεταμόρφωσε σε μια πολύ όμορφη κοπέλα. Ο άρχοντας της Denizli, που περνούσε τυχαία από την περιοχή, μόλις την αντίκρισε την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και το ειδύλλιό τους σύντομα κατέληξε σε γάμο. . .>>
Οι κατάλευκοι ασβεστολιθικοί σχηματισμοί του Παμούκαλε, που χρωματίζονται όταν υπάρχει ηλιοφάνεια, έχουν δημιουργηθεί από τα πλούσια σε όξινο ανθρακικό ασβέστιο νερά των θερμών πηγών που αναβλύζουν από το έδαφος (με θερμοκρασία στους +/- 35°C ). Κι´ αυτό συμβαίνει καθώς το ζεστό νερό περνά μέσα από τα ασβεστολιθικά πετρώματα, εμπλουτίζεται με μεταλλικά στοιχεία, τα οποία στη συνέχεια ψύχονται στην επιφάνεια του εδάφους και αποτίθενται με τη μορφή λευκού μαρμάρου (τραβερνίτη).



Τα ερείπια της αρχαίας πόλης, Ιεράπολης Φρυγίας βρίσκονται στην ανατολική κορυφή του γεωλογικού σχηματισμού (διακρίνεται ελαφρά η τοποθεσία) και μαζί αποτελούν Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO από το 1988.





Αυτός ο περίπατος μόνο μικρός θα μπορούσε να είναι, επειδή θα´πρεπε να καταλαγιάσουμε την πείνα μας. Το παρακάτω στον ξύλινο δίσκο, χ 2 φορές και μαζί με μπόλικο νερό κατόρθωσε να βάλει ένα τέλος στην πείνα μας.



Όταν αφήσαμε άδειους τους δίσκους, ήδη έξω ήταν πίσσα σκοτάδι, όχι όμως και ο γεωλογικός σχηματισμός που ήταν αριστοτεχνικά φωταγωγημένος !



Οι πάπιες,στη διαμορφωμένη λιμνούλα εξακολουθούσαν, παρά το περασμένο της ώρας, να κολυμπούν ακάθεκτες .
Κι᾽ εμείς, ώρα ήταν, να την κάναμε . . .

 

[katkats]

@themischar προμηνύεται άκρως ενδιαφέρον αυτό το απρογραμμάτιστο ταξίδι. Σας βγάζω το καπέλο!

Επίσης, μήπως να έφτιαχνες ξεχωριστή ιστορία για Χίο, να μην "χαθεί" εδώ το κεφάλαιο ή έστω να τη βάλεις στον τίτλο; Έχουμε και έλλειψη από Χίο στις ιστορίες

 

[themischar]

@themischar προμηνύεται άκρως ενδιαφέρον αυτό το απρογραμμάτιστο ταξίδι. Σας βγάζω το καπέλο!

Ευχαριστούμε, πολύ, για το .

Επίσης, μήπως να έφτιαχνες ξεχωριστή ιστορία για Χίο, να μην "χαθεί" εδώ το κεφάλαιο ή έστω να τη βάλεις στον τίτλο; Έχουμε και έλλειψη από Χίο στις ιστορίες

Θα βάλω τα ¨δυνατά¨ μου, σ´ ένα αφιέρωμα, στο προσεχές μέλλον.

 

[themischar]

2η μέρα, Pamukkale - Konya & 390 Km



https://www.google.com/maps/d/edit?mid=1cSKbCPIwHL_7EcCan5NjbO0L6tDSEGJz&usp=sharing

Τα χαράματα, στην ώρα του, η μαγνητοφωνημένη φωνή του Μουεζίνη καλούσε αυτούς που ήξεραν, αλλά ξυπνούσε και όλους τους άλλους που δεν ήθελαν να ξέρουν, όπως καλή ώρα εμάς !
Το τσαγάκι με τα συνοδευτικά του βρισκόταν κιόλας στο στρωμένο τραπέζι της ονομαζόμενης "τραπεζαρίας", όταν έπρεπε να την επισκεφθούμε, σιγά που θα το ξεχνούσαμε !
Ας πούμε πως, και οι δυό, πήραμε πρωινό και βγήκαμε έξω για την πραγματική αναγνώριση
του «Παμπούκ καλεσί» = φρούριο βάμβακος).





Προχωράμε προς τον κυρίως όγκο, πάνω στον ειδικά διαμορφωμένο διάδρομο προς την είσοδο με τα νερά περιεκτικότητας ανθρακικών ορυκτών που δικαιολογούν το έξτρα εισιτήριο.
Η τουριστική εκμετάλλευση λίγο έλειψε να στοιχίσει ακριβά στην τουριστική περιοχή, όταν οι αναπτυσσόμενες τότε πολλές ξενοδοχειακές μονάδες αντλούσαν νερό από τις πηγές. Ο κίνδυνος λένε έχει πλέον περιοριστεί ενώ αρκετές από τις δεξαμενές είναι τώρα στεγνές και δεν επιτρέπεται η προσέγγιση τους.
Κάπου εδώ βγάλαμε τα παπούτσια μας και συνεχίσαμε την ανάβαση ξυπόλητοι. Οι πιο προνοητικοί, των οργανωμένων γκρουπ όπως αντιληφθήκαμε, ήταν με σαγιονάρες και μαγιό. Κάτι περισσότερο γνώριζαν !









Υπέροχο φυσικό τοπίο που εντυπωσιάζει τον κάθε επισκέπτη και μάλλον θέλει τον δικό του χρόνο για να το απολαύσεις.
Ανεβοκατεβἠκαμε όσες φορές χρειάστηκε, απολαμβάνοντας αυτό το μεγαλείο της φύσης.



Η πόλη, όπως απλώνεται μπροστά στα μάτια μας από ψηλά.







Η ανάβαση, ώς την κορυφή, ήταν ηθελημένα γρήγορη γιατί εκεί γύρω και μετά από τις ιαματικές πηγές, απλώνεται η Ιεράπολις, η αρχαιοελληνική πόλη της Φρυγίας.
Μεταξύ άλλων, το αρχαίο θέατρο και η νεκρόπολη, καταδεικνύουν τον ιστορικό πλούτο της περιοχής. Σύμφωνα με πανάρχαιες δοξασίες, στην περιοχή αυτή τοποθετείται μία από τις εισόδους του Κάτω Κόσμου.



Ένας παράδρομος, ξεκινά από την πόλη και φθάνει περιφερειακά ως επάνω στον αρχαιολογικό χώρο και χρησιμοποιείται από όλους εκείνους που αδυνατούν ή δεν επιθυμουν την ανάβαση μέσα από τα νερά με τα ανθρακικά ορυκτά.









Η αρχαία πόλη θεμελιώθηκε και εξαπλώθηκε σε ένα πλάτωμα που σχηματίζεται σε επικλινή λόφο, σε σχημα τόξου και διατηρείται -περιέργως- σε καλή κατάσταση για τα δεδομένα της χώρας.









Είναι γνωστό σε όλους ότι στα ταξίδια δεν κυλούν όλα ρόδινα ή όπως έχει επιλέξει ο καθένας να τα πραγματοποιήσει.
Έτσι, και σε εμάς τώρα, έλαχε να μη μπορούμε να επισκεφθούμε παράλληλα και το αρχαίο θέατρο της Ιεράπολης χωρητικότητας 12.000 θέσεων λόγω των εξελισσόμενων τεχνικών εργασιών



και ξεκινήσαμε, αν μη τι άλλο, πικαρισμένοι την κάθοδό μας από άλλο σημείο από αυτό της ανόδου μας,

 

[mfish]

Dιακρίνω αλλαγες σε σχέση με 11, λαθος 12 χρόνια πριν.... στο Pammukkale εκεινα τα πισινακια και μοντερνα τραπεζοκαθισματα , κατω απο τον βραχο διπλα στη λιμνη δεν υπηρχαν ή εχω αμνησια ισως

Ωραιο ταξίδι, απο τα αγαπημενα μου μερη .... παντα τετοια !

 

[themischar]

Dιακρίνω αλλαγες σε σχέση με 11, λαθος 12 χρόνια πριν.... στο Pammukkale εκεινα τα πισινακια και μοντερνα τραπεζοκαθισματα , κατω απο τον βραχο διπλα στη λιμνη δεν υπηρχαν ή εχω αμνησια ισως

Τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί ; Ωπ!, τι λένε οι φωτογραφίες και το video (αν υπάρχει) ; ήθελα να γράψω;

Ωραιο ταξίδι, απο τα αγαπημενα μου μερη .... παντα τετοια !

Σ᾽ ευχαριστούμε, υγεία και καλά ταξίδια.

 

[themischar]

Απομακρυνόμαστε από την κορυφή, πιάνοντας το υγρό μονοπάτι της επιστροφής μέσα στην απαστράπτουσα ατμόσφαιρα των λιμνών και πεζουλιών που λέγονται travertines με τα νερά τους να´ναι χλιαρά ως ιαματικά-θεραπευτικά που είναι ! αλλά ταυτόχρονα να τα νοιώθεις και δροσερά.





Οι λευκές σχηματοποιημένες πισίνες και οι μικροί καταρράκτες δημιουργούν αναμφίβολα μια εικόνα ιδιαίτερης ομορφιάς.



Ανάλογα με την ώρα και την ηλιοφάνεια, μια παλέτα από ιριδίζοντα χρώματα -άσπρο, ροζ, γαλάζιο και ολίγον τι λιλά- είναι μια τελευταία εικόνα που συντροφεύει τον επισκέπτη όταν αφήνει πίσω του το μοναδικό «κάστρο από βαμβάκι».





Με το χρόνο να μας ¨τρέχει¨, έχουμε και μια διαδρομή να κάνουμε μη ξεχνιόμαστε...
Ήταν μεσημέρι όταν γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Ξεντυθήκαμε και ντυθήκαμε κατάλληλα, για να βρεθούμε κυριολεκτικά στο δρόμο.
Στην αρχή, η διαδρομή είναι μέσα από εθνικές οδούς με δυό λωρίδες, από κάποιο σημείο και μετά γίνεται με μία λωρίδα και περνά μέσα από λογής-λογής μικρά χωριά και ξαναεπαναλαμβάνεται.

Όσο απομακρυνόμαστε από την παραλία γίνεται εμφανές, ότι τόσο το βιωτικό επίπεδο αλλάζει προς το χειρότερο. Πολλές οι εικόνες που θυμίζουν Ελλάδα πριν τα eighties.



Είχαμε αρκετή ώρα στο δρόμο κάπου +200 χλμ και μια στάση είχε αρχίσει να γίνεται περισσότερο από επιβεβλημένη. Έτσι, όταν προσπεράσαμε και την τοποθεσία Büyükkabaca σταματήσαμε για έναν γερό ανεφοδιασμό της συντροφιάς μας, τόσο της έμψυχης όσο και της άψυχης !





Ετοιμαζόμαστε να φύγουμε και χάνω από τα μάτια μου τη Μάτα. Την ακούω όμως να με φωνάζει, γιατί ο Κος Εμβερ που μόλις έφθασε με το παρακάτω μηχανάκι -την είχε πλησίασει τη στιγμή που φορούσε το κράνος της- επέμενε, σώνει και καλά, να κεράσει τους Yunan motosikletçileri !



<< Άίντε >> λέω δυναά, πάμε πάλι μέσα, δεν ήταν και άσχημα.
Η Μάτα προσπαθεί να πιάσει κουβέντα μαζί του και τους ακούω που επιχειρηματολογούν, αλλά έγω το᾽χω ρίξει στο ¨διάβασμα¨ των αγγελιών . . .
Και να μη μπορώ να βγάλω από τη σκέψη μου και σιγανά να μονολογώ :
- Aχ, αχ, αχ πόσα πολλά μας ενώνουν και κάποιοι κρατάνε μόνο αυτά που μας χωρίζουν.



Η μικρή στάση που λίγο έλειψε να γίνει Αρμένικη επίσκεψη, μας ξεκούρασε και μας χαροποίησε εξ᾽ αιτίας του Κου Εμβέρ που μας κανάκεψε περισσότερο απ´ όσο αντέχαμε.
Με την απογευματιάτικη ζέστη να´ναι ακούραστη, τον ήλιο να μας λούζει -ευτυχὠς- από πλάγια και πίσω, περνούσαμε λιμνούλες, βοσκοτόπια και kara orman (μαύρο δάσος) που ένα από αυτά είχε μετατραπεί σε σημαία καλοσωρίσματος και προσπαθούμε εναγωνίως να έχουμε μια σταθερή πορεία.





Η σημερινή απόσταση δεν έλεγε να ¨φαγώθεί¨ ακολουθώντας, όσο γινόταν, τα όρια ταχύτητας με τα σημάδια ελέγχου της Αστυνομίας να είναι παραπάνω από ορατά (συνεπεικουρούσαν σ´αυτό και τα αντιθέτως διερχόμενα αυτοκίνητα με το διεθνές αναγνωρίσιμο σἠμα αναβοσβήσματος των φώτων).



Επίσης, από το περιβάλλον γύρω από το δρόμο γινόταν αντιληπτό πως πλησιάζαμε στα ευρύτερα περίχωρα του Ικονίου που δεν είναι και μια μικρή πόλη.



Το Ικόνιο (Konya), είναι πόλη στην κεντρική Τουρκία -στην Ανατολία- σε υψόμετρο 1.200μ με πληθυσμό περίπου 1.270.000 κατοίκους και κατοικείται από αρχαιότατους χρόνους (ήταν η περιοχή της αρχαίας Λυκαονίας που είχε κέντρο το Ικόνιο).
Ο καιρός άρχισε να αλλάζει και να μαζεύει συννεφάκια για δικούς του προφανώς λόγους και ο δρόμος ύστερα από μια δεξιά στροφή άλλαξε την αίγλη του.
Είχαμε μπει σε έναν ολόϊσιο κατηφορικό δρόμο αραιοκατοικημένης περιοχής, με και χωρίς διαχωριστική νησίδα στη μέση, και με τα όρια ταχύτητας εναλλάξ τα 50 - 70 χλμ.



Πάνω που πιάσαμε την κουβέντα, μέσω της ενδοσυνεννόησης Bluetooth στα κράνη, αν πάμε καλά και από που θα κόψουμε για να μπούμε προς το κέντρο, να´ σου πετάγεται στη μέση ένας ένστολος ξερακιανός και μας κάνει τη γνωστή νοηματική κίνηση του :
- << περάστε, παρακαλώ, στην άκρη >>.

Ουφ, τι να γίνει, σταματάμε.
Μας πλησιάζει το ταίρι του με το radar χειρός και μας δείχνει ότι οδηγούσα με 56 Km/h με όριο τα 50 Km/h και λίγο πριν από εμάς είχαν σταματήσει ένα αυτοκίνητο Τούρκων που έτρεχαν με 58 Km/h . . .
Οι αστυνόμοι έδειχναν φιλικοί, αλλά η μόνη λέξη τους στην Αγγλική γλώσσα ήταν το radar.
Ταυτότητα, δίπλωμα οδήγησης, άδεια κυκλοφορίας, πράσινη κάρτα, τα έβγαλα και τους τα έδωσα -ως όφειλα- πριν προλάβουν να μουγκρίσουν.
Είμασταν αναγκαστικά στην αναμονή των εξελίξεων χωρίς να λοξοκοιτάμε και, ξάφνου, τους ακούμε να γελάνε. Γελούσαν κοιτώντας μιά εμένα και μια τη φωτογραφία μου που ήταν καρφιτσωμένη στην (ροζ) άδεια οδήγησης, δεν είχα φροντίσει να την αλλάξω με την νέου τύπου αφού ήταν σε ισχύ.
Δε στεναχωρήθηκα για το ειρωνικό τους γέλιο, ούτε βέβαια τους συνόδευσα στο γέλιο τους. Ξεροκαταπίνοντας τους ευχήθηκα από μέσα μου, όμως, το << εκεί που είστε ήμουνα, εδώ που είμαι εύχομαι να´ ρθείτε >> .

Οι ομοιοπαθούντες Τούρκοι, μίλαγαν κάποια Αγγλικά και μας βοήθησαν να συνεννοηθούμε με την εξουσία, νά΄ ναι καλά.
Το πρόστιμο και για τις δυό πειπτώσεις ήταν, το ίδιο, 230 TL και ἐπρεπε να πληρωθεί μέσα σε 15 μέρες. Και σχόλια, βεβαίως, δεν επιτρέπονται.

Και για να μην πάει εντελώς χαμένη αυτή η υποχρεωτική στάση ζήτησα, ευγενικά μεν επιτακτικά δε, να μας προτείνουν, κάποιο ξενοδοχείο για διανυκτέρευση.
Ask the locals, ισχυρίζονται πολλοί, έτσι κι´ εγώ άδραξα την ευκαιρία.
Ύστερα από λίγο μπούρου - μπούρου, μεταξύ της εξουσίας και των ομοιοπαθούντων Τούρκων, μας πρότειναν ένα που βρισκόταν κοντά στο χώρο του Konya Science Center.
Ένα ξερό, Ελληνικό <<ευχαριστώ>> ειπώθηκε από πλευράς μου, που συνοδευόταν και από εμφατικό κούνημα του κεφαλιού.

Για ένα τίποτα χάθηκαν, διάβολε, 45 ολόκληρα λεπτά. Όχι, τα δύο Χ (χρόνος και χρήμα) δε χάθηκαν για όλους ανεξαίρετα, γιατί απλά όλη αυτή την ώρα κάποιοι πέρναγαν από μπροστά μας βολίδα, αλλά βλέπεις η εξουσία ήταν πολύ απασχολημένη !
Ο.Κ. θα συμφωνήσω, υπάρχουν και χειρότερα.
Από την άλλη, ούτως ή άλλως, δεν είχαμε πρόθεση να δούμε εκτενώς την πόλη, αλλά και να μη την χαζέψουμε έστω εποxούμενοι δεν το περιμέναμε !
Η ώρα, ήταν αλήθεια, μας είχε ξεφύγει κατά πολύ.

Στο γρήγορο διάβα μας, προσπεράσαμε το Μαυσωλείο Mevlana Müzesi. Στην πραγματικότητα είναι τέμενος μέσα στο οποίο υπάρχουν οι τάφοι του Celaleddin Rumi, του γιού του αλλά και άλλων σημαντικών προσωπικοτήτων των Mevlevi Sufi και αποτελεί τόπο προσκυνήματος των μουσουλμάνων.



Ο Celaleddin Rumi ήταν ένας από τους μεγαλύτερους μυστικιστές φιλόσοφους του Ισλάμ του 13ου αιώνα. με σπουδαία έργα θρησκευτικά αλλά και ποιητικά κυρίως στα Περσικά που ήταν η γλώσσα της εποχής είναι και προστάτης της πόλης.
Έγινε γνωστός στον Ισλαμικό κόσμο ως Mevlana (ο δασκαλός μας, οδηγός μας).
Σε διάφορα μέρη ιδρύθηκαν πολλά τάγματα Mevlevi Sufis (μυστικιστών Στροβιλιζόμενων Δερβίσηδων). Τα σπουδαιότερα έργα του είναι το "Ντιβάν", συλλογή λυρικών ποιημάτων και το "Μεσνεβί" (δίστιχα) που περιέχει 40.000 δίστιχα σε ηθικά και ασκητικά θέματα, μέσα από μυστικισμό και αλληγορίες.

Οι επτα συμβουλες του είναι :
-Να είσαι σαν το τρεχούμενο νερό, γενναιόδωρος και φιλάνθρωπος
-Να είσαι σαν τον ήλιο, ελεήμων και στοργικός
-Να είσαι σαν τη νύχτα στα σφάλματα των άλλων
-Να σκύβεις σαν νεκρός στην οργή και το θυμό
-Να είσαι σαν το χώμα ταπεινός και απλός
-Να είσαι σαν τη θάλασσα στην ανοχή
-Να φαίνεσαι όπως είσαι ή να είσαι όπως φαίνεσαι

Ήταν, σαφώς, λάθος μας που δεν το επισκεφθήκαμε την επομένη και έτσι έμεινε ως εκκρεμότητα για κάποια άλλη φορά.





Το ξενοδοχείο βρισκόταν, κοντά στο χώρο του Konya Science Center, να μην ανοίξω όμως το στοματάκι μου, σχετικά μακρυά από την πόλη και η περιοχή ήταν σε πολλά σημεία ακόμη υπο ανακατασκευή.





Και δεν έφθανε αυτό, αποδείχθηκε ναι μεν μπιλ παρά αλλά όχι και καλό (σ´αυτό τον κόσμο ό,τι πληρώνεις παίρνεις, σωστά ;).
Ας πάει και το παλιάμπελο είπαμε, που να ψάψνουμε τώρα γι´ αλλού, ήδη νυχτώσαμε.
Η τακτοποίησή μας έγινε fast track και βγήκαμε για το καθιερωμένο ψάξιμο φαγητού στην πρώτη κατοικημένη περιοχή που συναντήσαμε.



Το τοπικό ποδοσφαιρό γήπεδο <<Konya Buyuksehir Stadyumu>>.





Η φωτιζόμενη επιγραφή, ανάμεσα στους μιναρέδες του Τζαμί, φαινόταν σχεδόν από παντού, τόσο ψηλά που την είχαν τοποθετήσει και έγραφε : << ZEKAT MALI KORUR >> (Το Zakat είναι το δικαίωμα που η θρησκεία του Ισλάμ . . . )
Κάπου χάθηκα στην μετάφραση και μάλλον έφταιγε η κούραση !

Γι´ αυτό, εἰπαμε : - αρκετά και για σήμερα.

 

[themischar]

3η μέρα, Konya - Goreme & 235 Km



https://www.google.com/maps/d/edit?mid=1FtMlDyYH1yGm3fvnWKBUDp5vniT5t9j7&usp=sharing

Ξημέρωσε, χωρίς δυσκολία ανασυνταχθήκαμε και μπήκαμε στο χώρο του πρωΪνού, είδαμε τα σκευάσματα και απομακρυνθήκαμε τάχιστα. Δεν παιζόταν το ¨μενού¨ με τίποτα. Φύγαμε από το ξενοδοχείο με τα μούτρα κατεβασμένα, ήταν το δεύτερο πρωϊνό που πήγαινε στράφι. Αμολυθήκαμε στην κοντινή περιοχή που το βράδυ που περάσαμε ήταν υποτονική αφού τα περισσότερα καταστήματα σ´ αυτήν ήταν τύπου cafe.



Είχαμε κάνει απρόσμενα, απ´ότι φάνηκε αργότερα, μια σωστή επιλογή. Γνώστης του αντικειμένου ο καταστηματάρχης μας σέρβιρε ένα άλλο Τουρκικό πρωινό γλυκών και αλμυρών απολαύσεων το Kahvalti (kahve-alt), όπως λέγεται το «πρωινό» στα Τούρκικα, σημαίνει «πριν από τον καφέ»

Πανεράκι με άσπρο ψωμί (beyaz peynir), λευκό τυρί παρόμοιο με την Ελληνική φέτα, παλιό τυρί (kaşar peynir) - ένα αρκετά νόστιμο κίτρινο και μεσαίας σκληρότητας κατσικίσιο τυρί, γάλα, τσάι, μαρμελάδες, βούτυρο, μέλι, μαύρες και πράσινες ελιές,τεμαχισμένες ντομάτες και αγγούρια.

Επίσης, εγώ ομελέτα Menemen (αυγά στο τηγάνι με ντομάτες, πράσινο πιπέρι, κρεμμύδι, ελαιόλαδο χωρίς σκόρδο, ¨ευτυχώς τον πρόλαβα¨) και ή Μάτα βραστό αυγό και από ένα Börek (λεπτό φύλλο ζύμης γεμισμένο με κιμά, τυρί και διάφορα λαχανικά, τυλιγμένα, ψημένα).

Κλείσαμε με έναν, τι άλλο θα μπορούσε να ήταν πρωί-πρωί, Τούρκικο καφέ (από 100 % κόκκους καφέ Αράμπικα μας όπως περιφανεύτηκε) και με πολύ γευστικό καϊμάκι, όπως λένε “guzel kopuklu kahve lutfen” δηλ “Τούρκικο καφέ με ωραίο καϊμάκι στην κορυφή, παρακαλώ¨.



Χαμογελαστοί και ευχαριστημένοι όσο δεν παίρνει τα απολαύσαμε όλα και χαλάλι, οι 20 TL/ άτομο !
Πήραμε και από ένα Simit (το γνωστό μας κουλούρι Θεσσαλονίκης) για το δρόμο και καρδαμωμένοι, φορέσαμε την αμαρτωσιά του ο καθένας μας και μη τους είδατε.

Αφήσαμε τα νεόδμητα πανομοιότυπα κτήρια που βγάζαν μάτι έτσι όπως ορθόνονταν και τους Δερβίσιδες, πάνω στα κακόγουστα σταντ τους, που τάχαμ χορεύανε κάτω από τις θερμές αχτίνες του ήλιου.
Και με γρήγορες ευέλικτες κινήσεις βγήκαμε από την πόλη, χωρίς -διόλου- αναστολές που δεν την είχαμε ξεσπλαχνίσει έστω για λίγο.

Ύστερα από πέντε χλμ, περίπου, βρεθήκαμε να ρολάρουμε, στις τεράστιες και βαρετές, ¨ατέλειωτες¨ ευθείες αυτοκινητόδρομου, με κόντρα σχεδόν συνέχεια τον πρωινό ήλιο που δεν έκανε παρ´ αυτά κάποια χαλάστρα, αφού δεν υπήρχε κίνηση από τροχοφόρα.



Καθ’ όλο το μήκος των αυτοκινητοδρόμων, ως επι το πλείστον, δεν υπάρχουν υπηρεσίες εστίασης και τα γνωστά παρά μόνο λιγοστά, αδιάφορα, φροντισμένα πρατήρια ανεφοδιασμού καυσίμων.



Χωράφια και ξεροχώραφα ένθεν κακείθεν του καλοστρωμένου όμως αυτοκινητόδρομου (δυό λωρίδων) που γρήγορα τον βαριέσαι. Και το πιό άσχημο είναι πως δεν έχεις εναλλακτικό τρόπο να γλυτώσεις από αυτές τις βαρετές ευθείες έως να φθάσεις στην περιοχή της Καππαδοκίας.



Στο σημείο αυτό, άλλοι λίγο άλλοι πολύ το έχετε καταλάβει, ότι, σε +200 Km θα έχουμε φθάσει στο Goreme της Καππαδοκίας, στον προορισμό που για χάρη του στήθηκε, από το πουθενά, ὀλο αυτό το ταξίδι.
Επιλογή μας ήταν το Goreme (της επαρχίας Nevsehir) γιατί είναι το αδιαφιλονίκητο κέντρο της Καππαδοκίας και το οποοίο θα είχαμε ως εφαλτήριο τις προσεχείς ημέρες !



Η κίνηση που είχαμε συναντήσει σε όλη τη διαδρομή ούτε υποτυπώδη δε θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω, γι´αυτό και πότε-πότε, ¨έπαιζα¨ από την μια μπάντα του δρόμου έως την άλλη, λησμονώντας εντελώς τα χθεσινοαπογευματινά παρατράγουδα.



Στη διαδρομή μας συναντήσαμε και δυό πόλεις που είναι οικονομικά και διοικητικά κέντρα με ουσιαστικό ρόλο στην περιοχή τους, χωρίς -νομίζω- κάποιο αξιόλογο τουριστικό ενδιαφέρον αυτές καθαυτές.

Η πρώτη που προσπεράσαμε, χωρίς φρένο μάλιστα, ήταν η πόλη Aksaray-Ακσαράι στην ομώνυμη επαρχία με πληθυσμό > 170.000 κατοίκους, με μέσο υψόμετρο τα 980μ κάτι που δεν καλοφαίνεται όταν τη διασχίζεις.



Το Karamanoglu Ulu Camii (Μεγάλο Τζαμί Karamanoglu) βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, δεν έχει θόλο και έχει εμφάνιση ενός μνημείου Seljuk.



Η δεύτερη πόλη που προσπεράσαμε, με τα ίδια περίπου μέτρα και σταθμά, ήταν η πόλη Nevsehir-Νέβσεχιρ που ονομαζόταν, Νεάπολη από τους Έλληνες που ζούσαν εκεί μέχρι το 1922 και μετά την καταστροφή κατέφυγαν στην Ελλάδα και κάποιοι από αυτούς ίδρυσαν την Νεάπολη στα Δυτικά της Θεσσαλονίκης.
Βρίσκεται στην ομόνυμη επαρχία με πληθυσμό > 85.000 κατοίκους.
Σύμφωνα με Ιστορικές αναφορές, το σημερινό Νέβσεχιρ ήταν μικρό χωριό, που χτίστηκε στις πλαγιές του βουνού Kahveci, στην κοιλάδα του ποταμού Άλυς από τους Χεταίους.
Ο τουρισμός φέρνει πλέον τα έσοδα στην αναπτυσσόμενη πόλη (νεὀδμητες πολυκατοικίες, δρόμοι, πάρκα) καθώς η περιοχή γειτνιάζει με τις κατακόμβες και τις φημισμένες λαξευμένες, στο βράχο, εκκλησίες του Γκόρεμε.





Η επαρχία της Nevsehir, έχει άριστο και καλοδιατηρημένο κύριο και δευτερεύον οδικό δίκτυο που συνεισφέρει στην ομαλή μετακίνηση τόσο των ντόπιων όσο και των χιλιάδων τουριστών της ευρύτερης περιοχής.



Λίγα χιλιόμετρα μετά την πόλη Nevsehir και πάνω στη διαδρομή μας, μόλις 5 χλμ πάνω από το Goreme, βρίσκεται, το χωριό Uchisar που είναι το υψηλότερο σημείο της Καππαδοκίας και στην κορυφή του απλώνεται το Uchisar Castle, που προσφέρει ένα υπέροχο πανόραμα της γύρω περιοχής.

Τα δωμάτια του κάστρου είναι πολλά και καλά κρυμμένα μέσα στο βράχο και συνδέονται μεταξύ τους με περάσματα, σήραγγες και σκάλες. Στις εισόδους τωνς, υπάρχουν πόρτες μυλόπετρας, που χρησιμοποιούνταν για τον έλεγχο της πρόσβασης. Λόγω διάβρωσης σε μέρη του κάστρου δεν είναι δυνατή, παντού, η πρόσβαση.
Τα περισσότερα από τα δωμάτια του κάστρου είναι, αυτό που ανέκαθεν ήταν, περιστερώνες, εξ ου και η Pigeon Valley (Guvercinlik Vadisi) που βρίσκεται τις παρυφές του λόφου και συνδέει. με μονοπάτια. το Uchisar με το Goreme.





Με τα μάτια έκθαμβα, φθάσαμε, πολυ άνετοι, μέσα σε πραγματικό λιοπύρι στη λουλουδιασμένη πλατεία της κωμόπλης του Goreme των 2.000 κατοίκων, όπου γνωρίζαμε ότι υπάρχει ένα μικρό περίπτερο (όπου στεγαζόταν το Tourist Information Center).



Μας εξυπηρέτησαν διδοντάς μας ένα σχεδιάγραμμα της κωμόπολης και τρεις επιλογές καταλυμάτων. Τους ευχαριστήσαμε και ξαμολυθήκαμε να τα βρούμε αλλά και να τα δούμε.



Το πρώτο κατάλυμα είχε και camping την αυλή του ! και το δωμάτιο που μας έδειξαν με τα ξύλινα δοκάρια στην οροφἠ του ήταν πιγμένα στην αράχνη. Λίαν επιεικώς μας γείωσε και φύγαμε άρδην για το επόμενο.



Το δεύτερο κατάλυμα, ήταν σε αντίθετη περιοχή από το προηγούμενο και με το που φθάσαμε, είπαμε με τη μία, εδώ είμαστε τέλος το ψάξιμο.
Χωμένο και χαμένο σχεδόν ολόκληρο μέσα στο βράχο με ικανοποιητικούς εσωτερικούς χώρους,εξοπλιαμό κλπ. μάλιστα μακρυά από πολυκοσμία και κυρίως από τζαμί (όλο και κάτι γλυτώνεις σε αυτή την περίπτωση).

​

Επίσης, με την recepsionist (Σουηδικής καταγωγής γιατί κατά τα άλλα ζεί εκεί μόνιμα κοντά τρεις δεκαετίες) τα πήγαμε εξαιρετικά και μας διευκόλυνε αρκετές φορές.

Με το πλεονέκτημα της ειλημμένης τριημέρου παραμονής μας, τακτοποιηθήκαμε με άνεση και βγήκαμε με τα πόδια προς το Goreme Open-Air Museum ύστερα από υπόδειξη της Σουηδέζας όταν την ρωτήσαμε χαριτολογώντας από που να αρχίσουμε. Είναι πολύ κοντά, μας, είπε και είχε δίκαιο, ήταν < 800μ απόσταση.

Ὀλα έδειχναν πως το Ask the locals, εδώ, λειτουργούσε με ακρίβεια.

 

[themischar]

Τα ποδαράκια μας, λοιπόν, κατά τις 17:00 περπατούσαν τη φιδίσια άσφαλτο και για συνοδεία είχαν το ζόρικο απογευματινό ήλιο.



Φθάνοντας παρατηρήσαμε ότι λόγω της ώρας η είσοδος ήταν άδεια από κόσμο,



δε συνέβαινε όμως το ίδιο με τους επισκέψιμους χώρους όπου ακόμη τα γκρουπ των τουριστών, με την καθοδήγηση των αρχηγών και ξεναγών τους, αναλώνονταν ακόμη να τα δούν όλα.



Το πιο διάσημο αξιοθέατο στην περιοχή της Καππαδοκίας της Τουρκίας, είναι το Υπαίθριο Μουσείο Goreme, Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO από το 1984, που μοιάζει με ένα τεράστιο μοναστικό συγκρότημα με δεκάδες μοναστήρια, τοποθετημένα δίπλα-δίπλα και το καθένα με τη δική του εκλεκτή Εκκλησία που ανήκουν στον 10ο, 11ο και 12ο αιώνα. Η περιοχή που καλύπτεται από αυτό το Υπαίθριο Μουσείο αποτελεί μια συνεκτική γεωγραφική οντότητα και αντιπροσωπεύει την ιστορική ενότητα.

Στέκεται στο κέντρο της περιοχής με εύκολη πρόσβαση από όλες τις κατευθύνσεις. Απέχει μόλις είκοσι λεπτά με τα πόδια από το κέντρο της κωμόπολης Goreme. Σε αυτό βρίσκονται οι καλύτερες από τις βραχώδεις εκκλησίες, με όμορφες τοιχογραφίες (όσες έχουν σωθεί) των οποίων τα χρώματα διατηρούν όλη την αρχική τους φρεσκάδα. Αξιοζήλευτα είναι τα μοναδικά παραδείγματα λαξευμένης αρχιτεκτονικής και τεχνικής τοιχογραφίας.



Η μάζα των 6-7 ορόφων, είναι γνωστή ως Εκκλησία των κοριτσιών (Nunnery). Η τραπεζαρία, η κουζίνα και ορισμένα δωμάτια στον πρώτο όροφο, μαζί με το ερειπωμένο Εκκλησάκι στο δεύτερο επίπεδο, εξακολουθούν να είναι επισκέψιμα.







Η Εκκλησία της σπηλιάς της Αγίας Βαρβάρας, με σταυροειδές σχέδιο, με δύο κίονες με τα μοτίβα βαμμένα με κόκκινο χρώμα πάνω στο βράχο. Θόλος και τοίχοι είναι διακοσμημένοι με διάφορα μοτίβα, όπως γεωμετρικά σχέδια και μυθολογικά ζώα .



Η Εκκλησία των μήλων (Elmalı Kilise), επειδή τριγύρω από τη σπηλιά υπήρχαν μηλιές, είναι μια υπέροχη εκκλησία με τόσο πλούσια εσωτερικά έργα ζωγραφικής ήταν πιθανότατα μέρος ενός μεγαλύτερου μοναστηριακού συγκροτήματος. Η διάβρωσή της ήταν τέτοια που ανάγκασε τις υπηρεσίες του Μουσείου να προσθέσουν έναν διάδρομο μπροστά, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να εισέλθουν από την ¨αρχική¨ μπροστινή πόρτα.





Η Σκοτεινή Εκκλησία (Karanlik Kilise) λέγεται έτσι, εξαιτίας του ελάχιστου φωτισμού της από έναν πολύ μικρό φεγγίτη.

Η είσοδος σε αυτή την εκκλησία είναι μέσω μιας ελικοειδούς σήραγγας που ανοίγει σε ένα νάρθηκα και έχει επιπλέον τέλος εισόδου. Χρονολογείται στα τέλη του 12ου αιώνα και οι εικονογραφήσεις στους τοίχους δείχνουν σκηνές από τη Γέννηση, τη Βάπτιση, το Τελευταίο Δείπνο κά.





Η Εκκλησία των σανδάλων (Carikli) έλαβε το όνομά της από τα σε σχήμα σανδάλου ίχνη που βρέθηκαν στην είσοδο.





Το παρεκκλήσι της Αγ. Αικατερίνης, πρόκειται για ένα σταυροειδή ναό με τρούλο και νωπογραφίες (fresco) μια τεχνική εξαιρετικά ανθεκτική στο χρόνο.





Η Εκκλησία των στεφάνων (Tokali Kilise) είναι η μεγαλύτερη εκκλησία της περιοχής από τις παλαιότερες στην Καππαδοκία με πολύτιμες τοιχογραφίες και βρίσκεται απέναντι από την είσοδο του Open-Air Museum.
Αποτελείται από τέσσερεις χώρους :
. Την παλιά Εκκλησία με ένα θόλο,
. Την νεώτερη μεγάλη Εκκλησία,
. Την Εκκλησία που βρίσκεται κάτω από την παλιά και
. Τα πλαϊνά παρεκκλήσια.







Ακατόρθωτο δεν είναι, λιγάκι δύσκολο όμως είναι να δεις και να θαυμάσεις και τις είκοσι μία στο σύνολό τους γνωστές και άγνωστες λαξευτές Εκκλησίες στο εξωππραγματικό σεληνιακό τοπίο της περιοχής της Καππαδοκίας και όπως είναι φυσικό η καθεμιά τους διηγείται τη δική της, στα βάθη των αιώνων, μακρνή ιστορία.

Ο ανοικτὀς χώρος είναι, σχεδον, όλος προσβάσιμος και σε αρκετά σημεία του μάλιστα και ασφαλτοστρωμένος, γεγονός που αποδεικνύει την έγνοια της πολιτείας για ἐσοδα από την πλήρη επισκεψιμότητα.



Και κάποιες σκόρπιες εικόνες από τον ευρύτερο χώρο,











Δεν λείπουν και κάποιοι καμηλέρηδες που ¨εκτελούν¨ δρομολόγια στη γύρω περιοχή, με το αζημίωτο εξυπακούεται.



Ήταν, ομολογουμένως, πανέμορφα και πρωτόγνωρα όλα για τα μάτια μας.
Κατενθουσιασμένοι αποχωρούμε και γοργά επιστρέφουμε πίσω στο κατάλυμά μας για να πάρουμε την moto και να πάμε εκεί που οι περισσότεροι από τους επισκέπτες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σκαρφαλώνουν για να απολαυσουν τη μαγεία του ηλιοβασιλέματος, πάνω στον αραιοκατοικημένο λόφο της κωμόπολης.

Για το ηλιοβασίλεμα ανεβήκαμε, αλλά δε μας έκανε ο ήλιος τη χάρη, μας την έκανε κανονικά, όχι μόνο σε μας αλλά σε όλους.

Έτσι, για να πιάσει τόπο η τρεχάλα μας, περιμέναμε να σουρουπώσει για να δούμε μια άλλη όμορφη θέα.