LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.511
- Likes
- 7.700
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
Ευτυχώς που αυτή τη φορά xαρις τον Fidelio που έβαλε ένα χεράκι, όχι μόνο δεν χρειάστηκε να τραβολογούμε τις βαλίτσες στη στρωμένη από χαλικάκι αυλή του τελωνείου , αλλά ούτε ξεφορτώθηκαν καν από το τζιπ . Σίγουρα τα μέτρα και ο τελωνειακός έλεγχος είναι από χαλαρά εως ανύπαρκτα, χύμα κατάσταση δηλαδή..
Μόλις πατήσαμε πόδι στην απέναντι πλευρά και κουνώντας ακόμη τα χέρια μας αποχαιρετώντας το φίλο μας Μάγια, βρεθήκαμε περιτριγυρισμένοι από τύπους που άλλαζαν λεφτά σε τιμή πολύ πιο συμφέρουσα από ότι στη πόλη, άσε που ίσως θα φτάναμε βράδυ και θα βρίσκαμε κλειστά τα πάντα…( λέμε τώρα τα ΠΑΝΤΑ ..υπερβολικές όπως πάντα όλες που έχουν τη μανία του shopping therapy ) H δε συμφέρουσα τιμή ?!!!!! με καμία σχέση!!! Πολύ πιο κάτω ακόμη και από εκείνη του ξενοδοχείου……
Μπήκαμε πια Γουατεμάλα… Πρώτη ματιά και όλα μας φαίνονται διαφορετικά ακόμη και αυτή η λάσπη είναι άσπρη!!!! Άκου τώρα λάσπη άσπρη!! Τα σπίτια , οι άνθρωποι , τα αυτοκίνητα κριτικάρονται και συγκρίνονται ..ναι είναι φτωχότεροι από τους Μπελινέζους… φτωχότεροι…
Δυό ώρες δρόμο μέσα στη λάσπη του κεντρικού αυτοκινητόδρομου και με ένα οδηγό που όχι μόνο δεν μιλά γκρι αγγλικά, ούτε αυτό το νο προμπλεμ, η γιες μαμ, αλλά ούτε το δρόμο, φτάσαμε θεός ξέρει πως Flores…Εδώ ξαφνικά άλλαξε το σκηνικό … Η Flores χτισμένη πάνω σε ένα νησί που βρίσκεται στη λίμνη Petten Inza … Μια πανέμορφη πόλη 6000 κατοίκων με στενά δρομάκια από κυβόλιθο , με σπίτια πολύχρωμα εντόνων χρωματικών αντιθέσεων, με ξύλινα κάγκελα και σκάλες, με μαγαζιά γεμάτα από πολύχρωμα υφαντά και χιλιάδες αναμνηστικά που περίμεναν υπομονετικά τους ανυπόμονους αγοραστές που η άφιξη τους δεν τέλειωνε ποτέ… Το ξενοδοχείο μας είναι μεταξύ του πιο ιν δρόμου και της λίμνης.. , σε παλιό παραδοσιακό αρχιτεκτονικό στυλ . Παντού κυριαρχεί το ξύλο ακόμη και στους τοίχους.., το μόνο αρνητικό είναι τα πολύ μικρά δωμάτια… Σκέφτομαι πως θα χωρέσουμε οι τρείς καλοθρεμμένες μέσα σε ένα σπιρτόκουτο, κάτι σαν τους 8 ελέφαντες μέσα σε ένα 500σαρακι και ενώ καταστρώνω διάφορα σχέδια με οδηγούν σε ένα μεγαλύτερο δωμάτιο που φαίνεται σουίτα μπρος στα άλλα… Κάνω κατάληψη στο μπάνιο για να βγάλω από πάνω μου τη λάσπη και να μπουγαδιάσω ώσπου να σκάσει μύτη ο ξεναγός που θα αναλάμβανε το δύσκολο έργο ξενάγησης μας από αύριο..
Κάτι μου λέει πως δεν θα τα πάμε καλά με τον εν λόγω κύριο που ακούει στο όνομα Gustavo… Ο Gustavo λοιπόν μας άφησε εκτός από διαφημιστικά και εισιτήρια, παραγγελιά στη ρεσεψιόν να είμαστε έτοιμες στις 8,30 ακριβώς( αλλιώς θα έφευγε!) .. του διαόλου το παιδί… λέω εγώ και καταπίνω τα νεύρα μου , άσε μην μάθουν οι άλλοι τίποτα από σήμερα…
Για να καλμάρω τα νεύρα μου βγαίνω για νυχτερινή βόλτα , η μυρωδιά ενός δυνατού καφέ espresso με αποτελειώνει αφού δεν μπόρεσα να αντισταθώ.. ..
Όλο το αλάτι του κόσμου ξέφυγε του μάγειρα στο πιάτο μου λες και ζήτησα παστό και την έβγαλα με ψωμάκι συνοδευόμενο από μια άθλια μπύρα ΄΄Gallio’’.. Με το στομάχι να μην διαμαρτύρεται πια άρχισε και η γκρίνια για τη στενοτοπιά των δωματίων.. Τολμούμε να ζητήσουμε να αλλάξουμε δωμάτια, τι έχουμε να χάσουμε ? το πολύ πολύ να φάμε πόρτα…. Πόρτα δεν φάγαμε αλλά τα άλλα δωμάτια ήταν μικρότερα , εσωτερικά χωρίς παράθυρα , δηλαδή κελιά και έτσι αποφασίσαμε να κρατήσουμε την εκδοχή ένα. ..δηλαδη αυτα που ειχαμε....και μαλλον τυχεροι ειμαστε!
Μόλις πατήσαμε πόδι στην απέναντι πλευρά και κουνώντας ακόμη τα χέρια μας αποχαιρετώντας το φίλο μας Μάγια, βρεθήκαμε περιτριγυρισμένοι από τύπους που άλλαζαν λεφτά σε τιμή πολύ πιο συμφέρουσα από ότι στη πόλη, άσε που ίσως θα φτάναμε βράδυ και θα βρίσκαμε κλειστά τα πάντα…( λέμε τώρα τα ΠΑΝΤΑ ..υπερβολικές όπως πάντα όλες που έχουν τη μανία του shopping therapy ) H δε συμφέρουσα τιμή ?!!!!! με καμία σχέση!!! Πολύ πιο κάτω ακόμη και από εκείνη του ξενοδοχείου……
Μπήκαμε πια Γουατεμάλα… Πρώτη ματιά και όλα μας φαίνονται διαφορετικά ακόμη και αυτή η λάσπη είναι άσπρη!!!! Άκου τώρα λάσπη άσπρη!! Τα σπίτια , οι άνθρωποι , τα αυτοκίνητα κριτικάρονται και συγκρίνονται ..ναι είναι φτωχότεροι από τους Μπελινέζους… φτωχότεροι…
Δυό ώρες δρόμο μέσα στη λάσπη του κεντρικού αυτοκινητόδρομου και με ένα οδηγό που όχι μόνο δεν μιλά γκρι αγγλικά, ούτε αυτό το νο προμπλεμ, η γιες μαμ, αλλά ούτε το δρόμο, φτάσαμε θεός ξέρει πως Flores…Εδώ ξαφνικά άλλαξε το σκηνικό … Η Flores χτισμένη πάνω σε ένα νησί που βρίσκεται στη λίμνη Petten Inza … Μια πανέμορφη πόλη 6000 κατοίκων με στενά δρομάκια από κυβόλιθο , με σπίτια πολύχρωμα εντόνων χρωματικών αντιθέσεων, με ξύλινα κάγκελα και σκάλες, με μαγαζιά γεμάτα από πολύχρωμα υφαντά και χιλιάδες αναμνηστικά που περίμεναν υπομονετικά τους ανυπόμονους αγοραστές που η άφιξη τους δεν τέλειωνε ποτέ… Το ξενοδοχείο μας είναι μεταξύ του πιο ιν δρόμου και της λίμνης.. , σε παλιό παραδοσιακό αρχιτεκτονικό στυλ . Παντού κυριαρχεί το ξύλο ακόμη και στους τοίχους.., το μόνο αρνητικό είναι τα πολύ μικρά δωμάτια… Σκέφτομαι πως θα χωρέσουμε οι τρείς καλοθρεμμένες μέσα σε ένα σπιρτόκουτο, κάτι σαν τους 8 ελέφαντες μέσα σε ένα 500σαρακι και ενώ καταστρώνω διάφορα σχέδια με οδηγούν σε ένα μεγαλύτερο δωμάτιο που φαίνεται σουίτα μπρος στα άλλα… Κάνω κατάληψη στο μπάνιο για να βγάλω από πάνω μου τη λάσπη και να μπουγαδιάσω ώσπου να σκάσει μύτη ο ξεναγός που θα αναλάμβανε το δύσκολο έργο ξενάγησης μας από αύριο..
Κάτι μου λέει πως δεν θα τα πάμε καλά με τον εν λόγω κύριο που ακούει στο όνομα Gustavo… Ο Gustavo λοιπόν μας άφησε εκτός από διαφημιστικά και εισιτήρια, παραγγελιά στη ρεσεψιόν να είμαστε έτοιμες στις 8,30 ακριβώς( αλλιώς θα έφευγε!) .. του διαόλου το παιδί… λέω εγώ και καταπίνω τα νεύρα μου , άσε μην μάθουν οι άλλοι τίποτα από σήμερα…
Για να καλμάρω τα νεύρα μου βγαίνω για νυχτερινή βόλτα , η μυρωδιά ενός δυνατού καφέ espresso με αποτελειώνει αφού δεν μπόρεσα να αντισταθώ.. ..
Όλο το αλάτι του κόσμου ξέφυγε του μάγειρα στο πιάτο μου λες και ζήτησα παστό και την έβγαλα με ψωμάκι συνοδευόμενο από μια άθλια μπύρα ΄΄Gallio’’.. Με το στομάχι να μην διαμαρτύρεται πια άρχισε και η γκρίνια για τη στενοτοπιά των δωματίων.. Τολμούμε να ζητήσουμε να αλλάξουμε δωμάτια, τι έχουμε να χάσουμε ? το πολύ πολύ να φάμε πόρτα…. Πόρτα δεν φάγαμε αλλά τα άλλα δωμάτια ήταν μικρότερα , εσωτερικά χωρίς παράθυρα , δηλαδή κελιά και έτσι αποφασίσαμε να κρατήσουμε την εκδοχή ένα. ..δηλαδη αυτα που ειχαμε....και μαλλον τυχεροι ειμαστε!
Attachments
-
83 KB Προβολές: 2.181
Last edited by a moderator: