Γουατεμάλα Κόστα Ρίκα Μεξικό Μπελίζ Ονδούρα ταξιδι στη Κεντρικη Αμερικη.. μια.. Γουατεμαλα και απο εμενα

[LULLU]

CostaRicaερχόμαστε!!!!!!!!!
Η πτήση δεν κράτησε ούτε 2 ώρες. Πετάξαμε νότια
και κάτω μας απλώνονταν ένας καταπράσινος τάπητας που ακούει στο όνομα Κόστα Ρίκα δηλαδή.. πλούσια ακτή…
. Η χώρα που είναι εντελώς διαφορετική για πολλούς λόγους από τις γείτονες χώρες της κεντρικής Αμερικής, έχει έκταση 51.100 sq με το 27% της έκτασης της να προστατεύεται από τη νομοθεσία που τηρείται ευτυχώς ενώ το 14% να αποτελεί εθνικούς δρυμούς, που βρίθουν από ζωή και πράσινο.. Τα στοιχεία της διαφορετικότητας της είναι κατά αρχήν ότι εδώ δεν υπάρχουν όπλα!!! Ναι δεν υπάρχουν όπλα και δεν υπάρχει ούτε στρατός από το μακρινό 1948 έτος εμφυλίου πολέμου, πράγμα λέει που επέτρεψε στα 4,1 εκκ κατοίκων να μην ζήσουν δικτατορικά καθεστώτα, τρομοκρατίες και εσωτερικές ταραχές που συχνάζουν στους γείτονες.. Εντάξει για να καταφέρουν κάτι τέτοιο πέρασαν από 40 κύματα αλλά τελικά πέτυχαν το στόχο τους.. Ένα άλλο χαρακτηριστικό της χώρας είναι το μεγάλο, τεράστιο έλλειμμα!!!!! ( ας ρωτήσουν και εμάς!) Μόνο που το δικό τους έχει να κάνει με τις κρατικές παροχές, όπως η κρατική δωρεάν υγεία, οι κοινωνικές υπηρεσίες και όχι με τις λαμογιές …( έτσι λένε), ενώ εμείς αντίθετα, είμαστε πεπεισμένοι πως μόνο τα λαμόγια χόρτασαν και χορταίνουν.. Τώρα αν όλα ήταν μέλι γάλα που λέει και η παροιμία, γιατί η πρωτεύουσα θεωρείται επικίνδυνη , είναι σε ένα κλοιό και κανείς δεν κυκλοφορεί μόνος μετά τις 6 το απόγευμα, τα ξενοδοχεία κλειδαμπαρώνουν, στα εστιατόρια κτυπάς κουδούνι για να σου ανοίξουν και αν δεν έχεις τα διαπιστευτήρια πχ.. κράτηση, μένεις νηστικός.. Η άνιση κατανομή πλούτου, η μη εύρεση εργασίας έχει φέρει τον κόσμο αντιμέτωπο με τις ληστείες, τις μικροσυμμοριες ,την εγκληματική συμπεριφορά και παρ όλα αυτά, παραμένει ένας τοπ τουριστικός προορισμός, κατέχει δε το μεγαλύτερο ποσοστό στα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού , διατηρώντας σχετικά υψηλό το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων. Όχι όλων όμως έτσι? Ορισμένων !όπως παντού σε αυτή τη υφήλιο … Η μερίδα του λέοντος όμως από τα έσοδα του τουρισμού καταλήγει στα χέρια των ευρωπαίων και αμερικανών που έχουν επενδύσει εδώ, αχ αυτά τα ξένα συμφέροντα και επενδύσεις!!! Ένα άλλο διαφορετικό χαρακτηριστικό από τις γείτονες χώρες, είναι πως λείπει η λαμπρότητα αρχαιολογικών χώρων πολιτισμού ΄Μάγια΄΄ που υπάρχουν διάσπαρτα αλλού, λες και η Κόστα Ρίκα δεν δέχτηκε ποτέ επιρροές του πολιτισμού αυτού..


Με το που πατήσαμε πόδιμας υποδέχτηκε μια υγρή και θερμή μέρα. εδω το κλίμα είναι σαφώς διαφορετικό από ότι στη Γουατεμάλα..
Μόλις πήραμε τα πράγματα μας ψάξαμε για το ξεναγό μας. Είχαμε μια σχετική αγωνία, ποιος θα μας πέσει πάλι. .αλλά μόλις συναντήσαμε το Μικέλε καταλάβαμε πως θα περάσουμε τέλεια, .και η Gustavia εποχή πέρασε ανεπιστρεπτι. . Μας περιμένει με ένα πλατύ χαμόγελο και μια ματιά όλο σπιρτάδα. Είναι ένας ξανθός( μάλλον artificial )με κοντά μαλλιά καρφάκια με φάτσα ευρωπαϊκή, ανήκει μάλλον στους mestizo μια μίξη δηλαδή Ισπανών και ινδιάνων που είναι και οι περισσότεροι έτσι και αλλιώς οι μαύροι είναι λιγότερο από το 3% του πληθυσμού, υπάρχουν εδώ οι, και δείχνει διαβασμένος . Έχει δε διαβάσει για τη ιστορία μας, διότι μας εξηγεί πως για πρώτη φορά ξεναγεί έλληνες και πρέπει να γνωρίζει για την κουλτούρα τις συνήθειες, γενικά για τη χώρα μας.. δηλαδή εξασφάλισε και γνώριζε στο περίπου από τη αρχή με τι είχε να κάνει… Αυτό μας συγκίνησε ιδιαιτέρα, και με μεγάλη χαρά απαντούσαμε σε όλες τις ερωτήσεις που μας έθεσε….
Κοιτά τώρα διαφορά ανθρώπου ,λέει η Αγγελική, τούτος σκοτώθηκε στο διάβασμα ενώ ο πρώτος ξεναγός στο Μπελίζ δεν είχε κάνει το κόπο να δει ούτε το χάρτη και νόμιζε πως είμαστε η Αλβανία!!!!!!!!
Φορτώνουμε το χίπικο πορτοκαλί βανάκι με τις ζωγραφιές στα πλαϊνά και ανηφορίζουμε για LAPAZ.. Μια διαδρομή μέσα από φυτείες καφέ, φράουλας, από φυτώρια με τα 800 διαφορετικά είδη φτέρης, κήποι παντου κήποι, rainforest,.. Ένα δένδρο είναι όλη η χώρα..
Στη LAPAZ ξεναγούμαστε στο πάρκο των πουλιών . Παπαγάλοι και κολύμπρι είναι οι βασιλιάδες πάνω στα δένδρα.. ενώ οι πεταλούδες , χιλιάδες πεταλούδες μοιράζονται για παλάτι ένα μεγάλο φωτινο οικοδόμημα… Η νύχτα μας βρίσκει να κατηφορίζουμε το μονοπάτι προς το καταρράκτη. Προσέχουμε να μην ακουμπούμε ούτε να στηριζόμαστε σε κλαδιά , η στους κορμούς των δένδρων γιατί τα φίδια έχουν βγει για φαί….με έζωσαν εμένα τα φίδια αλλά τι να κάνω? Το φεγγάρι κάνει τη θολή του εμφάνιση και κάθε τόσο ξεπροβάλει ανάμεσα στα κλαδιά .
Η Αγγελική δεν κατάλαβε πόσο απότομο θα ήταν το μονοπάτι και ήλθε μαζί μας, αλλά είχε βοηθό τον Μικέλε, (Μιχάλη το φωνάζω εγώ,) που δεν την άφησε λεπτό …χέρι με χέρι … σε όλη τη διαδρομή..
Δυό ώρες μας πήρε να φτάσουμε στη Fortuna που είναι ένα μικρό τουριστικό χωριό πολύ όμορφο μεν αλλά μέχρι εκεί.. καμιά σχέση με ιστορία, με μνημεία, με χρώμα και γενικά όλα χάνουν μπροστά στη σύγκριση με την αγαπημένη Antigua..
Το LunaCasa, το φεγγαρόσπιτο, άνοιξε πριν 3 μήνες και μάλλον εμείς είμαστε οι πρώτοι πελάτες . Αποτελείται από διώροφα διαμερίσματα σπαρμένα ανάμεσα στα δένδρα με έντονο το στοιχείο του ξύλου και φάτσα έχει το πάντα απειλητικό και συννεφιασμένο ηφαίστειο Arenal.. Η λάβα κυλά από την πίσω πλευρά.., είναι το πιο ενεργό ηφαίστειο του κόσμου και εμείς ως τρελοί ‘η εξτριμ δεν θα χάσουμε το κατρακύλημα αυτό.. ..
Στο βραδινό άλλη ψυχρολουσία. … τόσο ποιοτική όσο και ποσοτική.. ένα κομμάτι μοσχάρι τόσο σκληρό που αν το πετάξω στο τοίχο απέναντι θα γυρίσει πίσω και ένα φύλο μαρούλι συνοδευμένο από μια λεπτή φετουλα ντομάτα…. τουλάχιστον δεν θα βαρυστομαχιάσουμε απόψε!! Που να με πάρει ο ύπνος.. …κατάφερα να ξεγελάσω τη πείνα μου παρακολουθώντας ένα ντοκιμαντέρ στο discovery για την απελευθέρωση του Roy ενός στρατιωτικού που είχε απεχθή στη Βαγδάτη προ 10 μηνου….
..Πρωί –πρωί γράφω στη βεράντα και το βλέμμα μου τολμά να κοιτάξει το ηφαίστειο που ξερνά λαβα.. και πέτρες…. Πριν μήνες λέει ένα μικρό αεροπλανάκι κατέπεσε οδηγώντας στο θάνατο 7 τουρίστες, ενώ έκοβε βόλτα πάνω από το κρατήρα και από τότε απαγορεύτηκαν οι πτήσεις … τώρα “η πεζοπορία μέχρι ένα σημείο που θεωρείτε ασφαλές ή με το αυτοκίνητο πλησιάζεις κάπου κοντά σε μια αλάνα και παρακολουθείς αυτό το ανεπανάληπτο θέαμα..

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 20
• 21
• 22
• 23
• 24
• 26
• 26

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 22 of 26

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[xenos]

LULLU ελπιζω να μεγαλωσουνε τα γραμματα γιατι διαβαζω την ιστορια με μικροσκοπιο.

 

[ΕΡΣΗ]

Ουφ! Πολύ στενόχωρα ξεκινά το ταξίδι!
Άντε να δούμε!

 

[getxowoman]

Συμφωνω με xenos, αλλα ανυπομονω για τη συνεχεια στην ΚΑ!

 

[renata]

help!!!!!

 

[LULLU]

βρε τι σβελταδα ειναι και αυτη,.. ενω βρισκομουνα στη επεξεργασια ειχατε κιολα απαντησει... γρηγορα πιστολια ειστε.. να τωρα ειναι μεγαλυτερα ..

 

[xenos]

Τελειος ο προλογος και με απροοπτα που ευτυχως λυθηκαν γρηγορα.

Θα συμφωνησω μαζι σου οτι ο Νοεμβριος ειναι ενας απο τους καλυτερους μηνες για ταξιδι.
Εγω βαζω και τον Φεβρουαριο μεσα.
Περιμενω συνεχεια τωρα που τα γραμματα μεγαλωσανε

 

[pattyyy]

Ξεκινάς το γράψιμο όμορφα και μελαγχολικά! Περιμένω ανυπόμονα τη συνέχεια!

 

[LULLU]

Τελικά ,είχε απόλυτο δίκιο η Ολυμπία στην κριτική της για τους Ισπανούς, ότι δηλαδή, είναι αγενείς, μονόχνωτοι έως κακοί… αφιλόξενοι…..
Οι ιπτάμενες συνοδοί, γριές κακάσχημες ,δεν ανταποκρίνονται φυσικά στα πρότυπα της σπανιόλικης ομορφιάς , άσε που δεν μιλούν και άλλη γλώσσα …δεν ξέρω αν γνώριζαν ,πάντως δεν μιλούσαν. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου είδαμε και καμιά ταινία που μάλλον δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον αφού ούτε το όνομα εκτός από την πλοκή δεν θυμάμαι…, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι λες να φταίει το πρώιμο αλτζχαιμερ? Λες? Μπορεί… ωχ καΐλα μου..
Φτάσαμε MEXICO CITY απόγευμα 5.30, με μια διαφορά 8 ωρών από την Ελλάδα….
Οι Μεξικανοί καμιάς ιδιαίτερης ομορφιάς, απόγονοι της ιδιαίτερης φυλής που γνωρίζομε ,είναι κοντοί, μακροπρόσωποι μαυριδεροί, με πολλά ασημικά στολίδια και τζέρτζελα φορτωμένοι και βεβαίως δεν ομιλούν άλλη γλώσσα πλην της δικής τους.
Σε ένα fast food του αεροδρομίου, ξεκουράσαμε τα πόδια μας που είχαν γίνει προζύμι από το οίδημα, απολαμβάνοντας την πρώτη εξαίσια θεϊκή μα την αλήθεια φρουτοσαλάτα ,που αργότερα καθιερώθηκε σαν κύριο πιάτο μας….
Για 4 ώρες μείναμε καθηλωμένοι περιμένοντας την πτήση για Κανκουν…και από εκεί έχει ο Θεός….
Ευτυχώς ο καλός θεούλης με βοήθησε και κοιμήθηκα κατά τη διάρκεια όλης της πτήσης. Έτσι όταν μετά από 2 ώρες προσγειωθήκαμε στο κανκουν είχα ανακτήσει δυνάμεις και υπομονή για τα άλλο δίωρο ταξίδι με τζιπ .Το Κανκουν, έτσι αμερικανοποιημένο τουριστικά , από επιλογή ούτε που το πλησιάσαμε Οι βαλίτσες μας και εμείς οι μισοί αγουροξυπνημένοι και οι άλλοι σε νιρβάνα, μόλις βρήκαμε το οδηγό μας μπήκαμε όπως όπως στο πούλμαν για τη νυχτερινή διαδρομή ως το loslirios στην TULUM …Είχε πάει πια 2 το πρωί όταν φτάσαμε…Ο νυσταγμένος φύλακας μας άνοιξε μια κατασκότεινη ρεσεψιόν κακής ώρας, που προκαλεί τα αρνητικά σχόλια ορισμένων της παρέας…, που έτσι νυσταγμένη που ήμουν δεν σχολίασα αλλά τα κατέγραψα…, για να θυμηθώ να βάλω τις φωνές αύριο, ήξεραν ότι ερχόμασταν σε τοπικά λοτζ στη παραλία ., τα είχαν επιλέξει και υπερψηφισει..τι περιμένουν πενταστερο??,
Είδαμε και επάθαμε να συνεννοηθούμε με τον δύστυχο άνδρα οποίος μας κοίταζε σαν να έβλεπε εφιάλτη, ότι οι Ισπανοί ξανάρχονται αν και γνώριζε ότι είχαν ξεκουμπιστεί προ πολλού ανεπιστρεπτί ….μας έδωσε κλειδιά και μισοκοιμισμένοι τσουλώντας τις βαλίτσες στα αμμώδη στενά, φτάσαμε στην καπάνα μας….
Παρά την κούραση η επιθυμία ενός ντους ήταν εντονότερη και εγώ φρεσκαρισμένη φρεσκολουσμένη και μην έχοντας καθόλου όρεξη για ύπνο ,η διαφορά ωραρίου βλέπεις, αποφάσισα να φτάσω στην παραλία.
Ούτε που σκέφτηκα τις οδηγίες του οδηγού, και έφυγα για νυχτερινή περιήγηση….
Από ότι μπορούσα να δω βοηθούμενη από το φως του φακού μου, διαπίστωσα ότι το ξενοδοχείο αποτελείται από δίπατες καπανες πάνω στην άμμο περιτριγυρισμένες από μικρούς ιδιωτικούς κήπους με ταράτσα ή αυλή ανάλογα, με κρεμασμένες αιώρες ,και μονοπάτια που οδηγούν στη παραλία….το μόνο που δεν είδα ήταν ο τοίχος πού παραλίγο να πέσω πάνω του, τι παραλίγο δηλαδή που τσακίστηκα με σιωπηλό, βουβό πόνο ,μη γίνω και ρεζίλι ξυπνώντας κανένα νυχτιάτικα, τοίχος υποτίθεται προστατεύει το ξενοδοχείο από το νερό η τους κλέφτες?????
Ο θόρυβος των νερών της καραϊβικής φτάνει στα αυτιά μου σαν τραγούδι ..και το ζεστό νερό χαϊδεύει τα δάχτυλα μου…ενθουσιάζομαι και θέλω να μοιραστώ αυτή τη στιγμή…και ποιος έρχεται στο νου μου ?ο μαλ…μην το πω και το διαγράψουν…
9 /11/2007
Πρωί ξύπνησα στις 6 έκανα ένα κρύο καφέ, πήρα παραμάσκαλα τις μηχανές και κατέβηκα πάλι στη παραλία για φωτογραφικό σαφάρι. .Η άμμος να λαμπιρίζει ,το κύμα να σκάει κουβαλώντας κομμάτια από τον κοραλλιογενή βράχο που είναι απέναντι, οι φοίνικες να φτάνουν ως το σημείο που σκάει το κύμα γέρνουν τα κλαδιά τους αγγίζοντας το νερό σαν σε μια βαθιά υπόκλιση. ,ένα αεράκι να δροσίζει το πρόσωπο που μόλις ο ήλιος έκανε την εμφάνιση του ,έδωσε τη θέση του σε μια καυτή μέρα..
Γύρισα στο δωμάτιο και οι κοπέλες ήταν έτοιμες για να πάμε για πρωινό. .φρούτα , χυμό ανανά ,γιαούρτι ,φέτες του τοστ με μέλι και βούτυρο ,αλλά και για αυτούς που ήθελαν κάτι πιο λαδερό ,μπέικον και ομελέτα…. ,μπλιαχχχχ διώχνω την αναγούλα…
Περνώντας από την ρεσεψιόν, ανακαλύψαμε ένα τύπο που έψαχνε 8 τουρίστες…ούτε όνομα ούτε από πιο γραφείο τίποτα ..έτσι στη τύχη…. …ευτυχώς δεν υπήρχε και λαοθάλασσα τουριστών οπότε αποφασίσαμε ότι εμείς πρέπει να ήμασταν το τυχερό γκρουπ … παίξαμε ρουλέτα και κερδίσαμε ένα Νατσο…ξεναγό πραμα, άσε πραμα και τούτος.. Έτσι προστέθηκε και ο Νάτσο στην παρέα. .
Η σημερινή μας ξενάγηση ξεκινά από την COBA ,μια αρχαία πόλη των Μάγια 800-1100πχ,και που θα αποτελέσει την πρώτη μας επαφή με την ιστορία και κουλτούρα αυτής της φυλής…μιας φυλής με πλούσιο πολιτισμό που δοκιμάστηκε σκληρά από τους Ισπανούς κατακτητές οι οποίοι διέλυσαν με μια απίστευτη βαρβαρότητα ,,εξαφάνισαν κείμενα ,γραφές και έργα που εξηγούσαν δικαιολογούσαν την ύπαρξη τους, την κουλτούρα τους.. Είναι μια περιοχή μέσα στη ζούγκλα. .δένδρα ψηλά που νομίζεις αγγίζουν τα σύννεφα, τα μονοπάτια σε οδηγούν στα διάφορα πέτρινα κτίσματα σε σχήμα πυραμίδας που σε καθηλώνουν από την τεχνική και τη δομή τους. Περπατήσαμε αρκετά ,αν και η Όλγα με την Αγγελική προτίμησαν καροτσάκι-ποδήλατο με ποδηλάτη παρακαλώ…, μην τυχόν και ιδρώσει ο μεταξένιος. κ..λος.. Κυνηγημένοι από τον ήλιο που παρόλο τα τεράστια δένδρα με το πυκνό φύλλωμα ,οι αχτίνες του δεν μας άφησαν λεπτό ,όπως λεπτό δεν μας άφησαν και τα κουνούπια που σε αυτή τη χώρα έχουν το μέγεθος του περιστεριού, αλλά ουχί την αθωότητα των ..φτάσαμε ενθουσιασμένοι και με ανοιχτό στόμα αντικρίσαμε μια πανύψηλη πυραμίδα…η NOHAH MAL…με τα μισοπρασινισμένα σκαλοπάτια της, σημείο των καιρών, μας προσκαλεί να τολμήσουμε να πατήσουμε πάνω της και να μας μεταφέρει στην κορυφή μιας άλλης εικόνας και σε μιας άλλης εποχής ζωής…Πως θα βγω γαμωτο εκεί απάνω???????? Εμένα από τώρα μου κόπηκε η ανάσα ,μόνο ίλιγγο δεν έχω βλέποντας τους άλλους τουρίστες πιασμένους από το τοποθετημένο σκοινί καταμεσής και άλλοι να ανεβαίνουν με τα γόνατα και να κατεβαίνουν με τον κώλο…Σίγουρη ότι η Μαριέττα και η Μαρία θα τολμούσαν ,είπα και εγώ ,άντε κουνήσου και εσύ και απέδειξε ότι το χάσιμο βάρους αυτού του καλοκαιριού ,κάπου πρέπει να σε έχει ευνοήσει και να μην τα φτύσεις όπως πέρυσι στο Μπουτάν…Μ ε την γλώσσα εξω και με την ανάσα να μην βγαίνει πια, πάτησα το πόδι μου στην κορυφή.., και η ανάσα κόβεται εντελώς από το μεγαλείο που αντικρίζω. .Κάτω απλώνεται η πυκνή καταπράσινη ζούγκλα που μέσα της κρυβόταν φυλαγμένη για αιώνες , όλη η ιστορία της φυλής των Μάγια….Το βλέμμα ανακαλύπτει σκορπισμένα και άλλα χτίσματα όπως το LongutoPinturan,και to GruppoMacanxa. Όλα αυτά τα πέτρινα ευρήματα καλά διατηρημένα μαρτυρούν την παρουσία πολιτισμού χρόνια ..αιώνες πριν. .Η ζέστη και η υγρασία κάνουν έντονη την παρουσία τους….αλλά δεν μας εμποδίζουν από την φωτογραφική μανία που έκανε τις μηχανές να πάρουν φωτιά…Το κατέβασμα πιο δύσκολο γιατί τα σκαλιά γλιστρούν και προσευχόμαστε να μην γίνουμε θέαμα διασκέδασης ,στα δεκάδες ζευγάρια μάτια που μας παρακολουθούν από κάτω…. Μπράβο ρε Μουλου….τα κατάφερες…
Μεσημεράκι γυρνάμε στην Tulum μια παραλιακή πόλη στη αγκαλιά της καραϊβικής ….Στη κεντρική πλατεία κάναμε επιδρομή στην τοπική κουζίνα ..στα τάκος, με κοτόπουλο η ψάρι και πνίξαμε την δίψα μας με μια παγωμένη αλλά ανούσια μη αλκοολούχα μπύρα....οι ανυπόμονες της παρέας μασουλώντας ξεχύθηκαν στα μαγαζάκια για να ταΐσουν την πείνα τους για ψώνια πριν αρχίσει η ξενάγηση στα ερείπια της Tulum...

 

[ΕΡΣΗ]

Τέλεια! Για να δουμε και το πυραμιδοκατέβασμα!

 

[LULLU]

η παραλία Los Lirios

 

[LULLU]

τα μονοπατια του Λιριος...