Γουατεμάλα Κόστα Ρίκα Μεξικό Μπελίζ Ονδούρα ταξιδι στη Κεντρικη Αμερικη.. μια.. Γουατεμαλα και απο εμενα

[LULLU]

Δεν κατάλαβα το πότε με πήρε ο ύπνος, αλλά κατάλαβα το πότε και πως ξύπνησα, από ένα φρικτό πονοκέφαλο που σφυροκοπά τα μηνίγγια μου και ένα βήχα που σχίζει το στέρνο μου.. Ακούστηκα και στα κάτω πατώματα στα πιο απομακρυσμένα δωμάτια όπως μου είπε το πρωί η Όλγα. Την υπόλοιπη νύχτα τη πέρασα παρέα με εφιάλτες, με όλες τις τρομακτικές υπάρξεις του ζωικού βασιλείου που πλαισιώνεται από όπλα, πολυβόλα, τρομοκράτες , κόσμο να μεταναστεύει κόσμο να χάνεται… Μια ολονύχτια πάλη με τα σεντόνια και με τους εφιάλτες μου . Ξυπνώντας συνειδητοποιώ και αναρωτιέμαι μήπως και όλα αυτά θα είναι η δική μου ζωή με την επιστροφή μου… Ας το διάολο.. θαθελα να μείνω εδω , άγνωστη , μικρή , με όρεξη για περιπέτεια μακριά από μια ζωή δοκιμασμένη και όχι απόλυτα ευτυχισμένη..,( αυτά σκεφτόμουν τότε, αλλά και σήμερα κοντά είμαι στο να σκέφτομαι να μεταναστεύσω) τάση φυγής? Ναι… και γιατί όχι? ίσως και να είναι μια προσωρινή αναβολή, ένα διάλειμμα από τις έγνοιες και τα προβλήματα….
Στο πρωινό μια αναταραχή απίστευτη.. όλοι θέλουν να φύγουν να κατέβουν στη πόλη , σέρνουν τις βαλίτσες στους διαδρόμους λες και είμαστε σε μια διαδικασία έξωσης.., εκκένωσης..
-Δεν το κουνά ρούπι, λέω εγώ, δεν θα πάω αξημέρωτα να ανοίξω το μουσείο του χρυσού. Θα πιω καφέ, θα κάνω το μπάνιο μου , θα κλείσω τη βαλίτσα μου και υυυυυστερα βλέπουμε….
Δέκα και μισή νταν είμαι μέσα στο μουσείο… Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον μουσείο με παλιά νομίσματα , κοσμήματα προκολομβιανής εποχής ωραία τοποθετημένα πάνω σε βάσεις και προθήκες… Αγόρασα κάτι παλιά νομίσματα και χάρισα ευρώ σε ένα υπάλληλο που ευγενικά μου ζήτησε…
Δώδεκα το μεσημέρι στρογγυλοκαθόμαστε στο παλιό καφέ GranHotel που έχει τις ρίζες του το 1900 απολαμβάνοντας το καφέ μας παρέα με μουσική πιάνου… (μεσημεριάτικα!) Όταν αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο τραβήξαμε τα πάνδεινα με ένα ταξιτζή που ούτε από δρόμους ήξερε , ούτε από ξενοδοχεία…. Με τη γλώσσα έξω φτάσαμε στο ξενοδοχείο και οι άλλοι μας περίμενα στην είσοδο, είχαν αποφασίσει να φύγουν παίρνοντας τα πράγματα μας και να μας περιμένουν στο αεροδρόμιο..!.. Το αυτοκίνητο φορτωμένο με τα πράγματα μας, μας οδηγεί μακριά ..μας φέρνει πιο κοντά στο τέλος αυτού του ταξιδιού…. Και αν θεωρηθεί ένας κύκλος ζωής αυτό το ταξίδι , μπορώ να πω πως έκλεισε ένας φωτεινός κύκλος όπως λένε και οι Μάγια… και ίσως να ξεκινήσει ένας άλλος φωτεινός κύκλος για μας αύριο.. θα δούμε!!!
Αμ πως!! Που λέει και ο Χατζηχρήστος.. Τι πιο φωτεινό ξεκίνημα από το να σου πει η Iberia στο τσεκιν ότι δεν υπάρχουν θέσεις?!!!
-Sorrymam δεν υπάρχουν θέσεις..
- Τι λέτε ? κάθε μέρα έκανα επιβεβαίωση ..
-Ναι δυστυχώς απαντά ο υπάλληλος και ταυτόχρονα αφήνει να περάσουν 2 κοπέλες που ήταν πίσω μου..
-Αυτές γιατί περνούν?
-Είναι αεροσυνοδοί…
-Όχι της πτήσης αυτής όμως γιατί θα ήταν ντυμένες αλλιώς…
-Είναι υπάλληλοι.. λέει, εμβολίζοντας με, μέ ένα βλέμμα όλο σημασία.. του τύπου’’ καλά να πάθεις το κατάλαβες και το ρωτάς κιόλα!!!
Πίσω μου άλλοι 20 επιβάτες έχουν το ίδιο πρόβλημα, κλαίνε , παρακαλάνε αλλά ο τύπος με το μαλί καρφάκι και τα μυωπικά γιαλακια ανένδοτος..
Άρχισα να τα παίρνω άσχημα.., να φωνάζω ,να γαυγίζω δηλαδή, να ζητώ υπεύθυνο, πουθενά υπεύθυνος, να ανεβαίνω στη αστυνομία , να μην ξέρουν τι να πουν, να έχω κάνει Γη μαδιάμ όλο το αεροδρόμιο, να είμαι έξαλλη , σε πλήρη υστερία, να θέλω να κτυπήσω το υπάλληλο , τη γλύτωσε τη τελευταία στιγμή που με συγκράτησε ο Νώντας που με αυτή την ηρεμία μου με έστελνε σε τιλτ.. Ότι βρομόλογα θυμήθηκα , τα κατέβασα και άλλα τόσα που δημιούργησα από τη κεφάλα μου τα αράδιασα όλα .. Φυσικά έγινα το επίκεντρο και χάλασα και το image της ευρωπαίας τουρίστριας.. χεστηκα.. εγώ ήμουν έξαλλη, είχα καταλάβει ότι δεν επρόκειτο να μπω σε εκείνο το αεροπλάνο, αλλά όχι αμαχητί.. Οι άλλες 6 φίλες έχουν περάσει εν τω μεταξύ και θα μας ψάχνουν.. Γράφω ένα γράμμα και λέω σε μια υπάλληλο να το δώσει στη Μαριέττα να ξέρουν τουλάχιστον τι απογίναμε.. Απ ότι έμαθα από τα κορίτσια , μετά την απογείωση, μόνο όταν πήγε η Μαριέττα και ρώτησε τι απογίναμε και τότε της έδωσαν το γράμμα..
Πάλι στο γκισέ μπροστά σε αυτόν που τη γλύτωσε παρά τρίχα, για να μας δώσει τα βάουτσερ ξενοδοχείου και ταξί που θα μας γυρναγε sanJose,,..
- Καλέ μαμ γιατί φωνάζετε έτσι?!!! Θα σας δώσω και 800 δολάρια!!!
- Βάλτα στο κ… σου μ..κα.. και έξαλλη αρχίζω πάλι τον εξάψαλμο..
Τι να τα κάνω τα 800 δολάρια.. εγώ έπρεπε να γυρίσω πίσω γιατί είχα προγραμματίσει ένα σοβαρό χειρουργείο και έπρεπε να έχω ξεπεράσει το τζετλανγκ και αυτή ήταν η αιτία και αφορμή του ξεσπάσματος μου..
-Βρε συ, λέει ο Νώντας ..άλλη μια πτήση να χάσουμε και βγάλαμε το μισό ταξίδι!!!!!!!..
Μουρθε να τον ισοπεδώσω!!!!!!
-Από πού θα πάρω αυτά τα λεφτά για ναχουμε και καλό ρώτημα..
-Από τα γραφεία της Iberiaστην Αθήνα…
-Τώρα μάλιστα !!!θα πάω Χανιά και μετά θα πληρώσω άλλο εισιτήριο για Αθήνα να ζητώ τα 800 δολάρια?
.- Ε τότε στη Μαδρίτη που θα έχετε ώρα, ζητήστε τα από εκεί..
..-Να και κάτι καλό που είπες…
Με ένα ταξί μας στέλνουν στο ξενοδοχείο Irasu που είναι ένα μεγάλο συγκρότημα κοντά στη πόλη. Διαθέτει εκτός από σάουνες και Καζίνο !!! Με τη πρώτη ματιά αναγνωρίζω όλους τους ταλαίπωρους που ήταν στο αεροδρόμιο. Εμείς οι 2 , σχεδόν όλη η πτήση της Americanairlines, άλλες πτήσεις της Iberia, της TACA….AAAAA εδώ το ίδιο έργο παίζεται συχνά φαίνεται.
Μαθαίνουμε δε ότι η κάθε εταιρεία μπορεί να κλείνει 10% παραπάνω εισιτήρια και ας πληρώνει ξενοδοχεία και αποζημιώσεις..!!!!!!
Στο Remy εστιατόριο το φαί είναι πλαστικοποιημένο, αίσχος….
Πάω για ύπνο…, σιγά μην κοιμηθώ με τα νεύρα που έχω άσε που και ο βήχας συμπληρώνει το σκηνικό αϋπνίας..
Στις 2 τα ξημερώματα αφού είμαι ακόμη ξύπνια, βρίσκω ευκαιρία να τηλεφωνήσω στη κλινική και να πω ότι επιστρέφω μια μέρα αργότερα.
Βήχας, βήχας,, τραντάζει ο κόσμος,,, τι στην ευχή φυματικιά κατάντησα?..
Επιτέλους ξημέρωσε!!! Πρωινό στο ίδιο καφέ , μια αηδία γεύσεων που δεν έχει όμοια της.... Ίσως και να φταίει η όλη κατάσταση των αναβολών, των καθυστερήσεων, των νεύρων και να μην μπορούμε να δούμε η να εκτιμήσουμε τίποτα θετικά… ακόμη και ο καιρός μου φταίει, φυσά και κάνει κρύο.. Έφαγα τόση βροχή και αέρα σε όλο το ταξίδι ε,ε, ετουτη εδώ μου κάθισε!!! Ο Νώντας έχει βγει για βόλτα εκμεταλλευόμενος κάθε λεπτό , εγώ
πάλι παρέα με τους δαίμονες μου άλλοτε γράφω γράφω, προσπαθώντας να τους ξορκίσω.. και άλλοτε σέρνω τα βήματα εδώ και εκεί άσκοπα βαριεστημένα.. Δεν υπάρχει τίποτα το ενδιαφέρον εδώ , πέρα από τα γνωστά μαγαζάκια στο ισόγειο με τα επίσης γνωστά προϊόντα ένδυσης και δώρων.. Τι να κάνω υποκύπτω στη αγορά δώρων με μανία, ευτυχώς που δεν με βλέπουν οι άλλες γιατί θα μουσερναν τα πάνδεινα…
Επιτέλους φτάνει το μεσημέρι και ο ταξιτζής που θα μας μεταφέρει στο αεροδρόμιο ελπίζοντας να μην ξαναπαιχτεί ο ίδιος εφιάλτης. Σίγουρα κάποιοι θα μείνουν έξω αλλά όχι εμείς αυτή τη φορά… .Επιτέλους επιβίβαση! Μόνο μαστίγιο δεν χρησιμοποίησαν οι υπάλληλοι της Iberia για να βάλουν σε μια σειρά όπως αυτοί ήθελαν τους επιβάτες.. ε α’ι στο διάολο πια!!!!!! Το αεροπλάνο γεμάτο, διακρίνω τις γνωστές φάτσες από τη χθεσινή πτήση και από το ξενοδοχείο .. Πέφτω ξερή στο κάθισμα και μάλλον με πήρε ο ύπνος αφου ξύπνησα στις 2,30 νοιώθοντας ξεκούραστη.. Τελικά όλες αυτές τις ημέρες με τις τόσο δύσκολες, πολύωρες διαδρομές τούτη εδώ η πτήση μου φαίνεται παιχνιδάκι! Μας σερβίρουν πρωινό και απολαμβάνω το τελευταίο νόστιμο κομμάτι παπάγιας.., όσο για τον υπέροχο ανανά ? πάντα θα τον θυμάμαι με λατρεία!!!!
Στη Μαδρίτη δεν βρήκαμε δυσκολία στο να πληρωθούμε τα 800 δολάρια αλλά φάγαμε ένα σκέτο ΝΟΟΟΟΟ, όταν τους είπαμε ότι χάνουμε τη πτήση για Χανιά και αφού δεν ευθυνόμαστε εμείς , πρέπει να μας αποζημιώσουν για εισιτήριο και ξενοδοχείο…
Απολαμβάνω ένα γευστικότατο εσπρέσο πριν μπω στα μαγαζιά του αεροδρομίου για τα τελευταία ψώνια.. Σε 2 ωρίτσες φεύγω για Αθήνα πράγμα που με φέρνει όλο και πιο κοντά στις παλιές συνήθειες… Η τελευταία νύχτα την αφιερώνω ας πούμε στη χλιδή, έτσι να πιάσουν τόπο τα 800 δολ. Κλείνω δωμάτιο στο Sofitel και χώνομαι στη μπανιέρα με τα αρωματικά αφρόλουτρα και στα μαλακά στρωσίδια!! ..Αύριο πρέπει να είμαι ξεκούραστη…., μια σιγμοειδεκτομη με περιμένει ..τα άλλα έπονται..
Αν και σας κούρασα πρώτα από τη καθυστέρηση και μετά από τη πολυλογία επιτέλους γράφω το…. Τέλος….

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 24
• 25
• 26

First Προηγούμενη 26 of 26

Go to chapter

Go

[xenos]

LULLU ελπιζω να μεγαλωσουνε τα γραμματα γιατι διαβαζω την ιστορια με μικροσκοπιο.

 

[ΕΡΣΗ]

Ουφ! Πολύ στενόχωρα ξεκινά το ταξίδι!
Άντε να δούμε!

 

[getxowoman]

Συμφωνω με xenos, αλλα ανυπομονω για τη συνεχεια στην ΚΑ!

 

[renata]

help!!!!!

 

[LULLU]

βρε τι σβελταδα ειναι και αυτη,.. ενω βρισκομουνα στη επεξεργασια ειχατε κιολα απαντησει... γρηγορα πιστολια ειστε.. να τωρα ειναι μεγαλυτερα ..

 

[xenos]

Τελειος ο προλογος και με απροοπτα που ευτυχως λυθηκαν γρηγορα.

Θα συμφωνησω μαζι σου οτι ο Νοεμβριος ειναι ενας απο τους καλυτερους μηνες για ταξιδι.
Εγω βαζω και τον Φεβρουαριο μεσα.
Περιμενω συνεχεια τωρα που τα γραμματα μεγαλωσανε

 

[pattyyy]

Ξεκινάς το γράψιμο όμορφα και μελαγχολικά! Περιμένω ανυπόμονα τη συνέχεια!

 

[LULLU]

Τελικά ,είχε απόλυτο δίκιο η Ολυμπία στην κριτική της για τους Ισπανούς, ότι δηλαδή, είναι αγενείς, μονόχνωτοι έως κακοί… αφιλόξενοι…..
Οι ιπτάμενες συνοδοί, γριές κακάσχημες ,δεν ανταποκρίνονται φυσικά στα πρότυπα της σπανιόλικης ομορφιάς , άσε που δεν μιλούν και άλλη γλώσσα …δεν ξέρω αν γνώριζαν ,πάντως δεν μιλούσαν. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου είδαμε και καμιά ταινία που μάλλον δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον αφού ούτε το όνομα εκτός από την πλοκή δεν θυμάμαι…, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι λες να φταίει το πρώιμο αλτζχαιμερ? Λες? Μπορεί… ωχ καΐλα μου..
Φτάσαμε MEXICO CITY απόγευμα 5.30, με μια διαφορά 8 ωρών από την Ελλάδα….
Οι Μεξικανοί καμιάς ιδιαίτερης ομορφιάς, απόγονοι της ιδιαίτερης φυλής που γνωρίζομε ,είναι κοντοί, μακροπρόσωποι μαυριδεροί, με πολλά ασημικά στολίδια και τζέρτζελα φορτωμένοι και βεβαίως δεν ομιλούν άλλη γλώσσα πλην της δικής τους.
Σε ένα fast food του αεροδρομίου, ξεκουράσαμε τα πόδια μας που είχαν γίνει προζύμι από το οίδημα, απολαμβάνοντας την πρώτη εξαίσια θεϊκή μα την αλήθεια φρουτοσαλάτα ,που αργότερα καθιερώθηκε σαν κύριο πιάτο μας….
Για 4 ώρες μείναμε καθηλωμένοι περιμένοντας την πτήση για Κανκουν…και από εκεί έχει ο Θεός….
Ευτυχώς ο καλός θεούλης με βοήθησε και κοιμήθηκα κατά τη διάρκεια όλης της πτήσης. Έτσι όταν μετά από 2 ώρες προσγειωθήκαμε στο κανκουν είχα ανακτήσει δυνάμεις και υπομονή για τα άλλο δίωρο ταξίδι με τζιπ .Το Κανκουν, έτσι αμερικανοποιημένο τουριστικά , από επιλογή ούτε που το πλησιάσαμε Οι βαλίτσες μας και εμείς οι μισοί αγουροξυπνημένοι και οι άλλοι σε νιρβάνα, μόλις βρήκαμε το οδηγό μας μπήκαμε όπως όπως στο πούλμαν για τη νυχτερινή διαδρομή ως το loslirios στην TULUM …Είχε πάει πια 2 το πρωί όταν φτάσαμε…Ο νυσταγμένος φύλακας μας άνοιξε μια κατασκότεινη ρεσεψιόν κακής ώρας, που προκαλεί τα αρνητικά σχόλια ορισμένων της παρέας…, που έτσι νυσταγμένη που ήμουν δεν σχολίασα αλλά τα κατέγραψα…, για να θυμηθώ να βάλω τις φωνές αύριο, ήξεραν ότι ερχόμασταν σε τοπικά λοτζ στη παραλία ., τα είχαν επιλέξει και υπερψηφισει..τι περιμένουν πενταστερο??,
Είδαμε και επάθαμε να συνεννοηθούμε με τον δύστυχο άνδρα οποίος μας κοίταζε σαν να έβλεπε εφιάλτη, ότι οι Ισπανοί ξανάρχονται αν και γνώριζε ότι είχαν ξεκουμπιστεί προ πολλού ανεπιστρεπτί ….μας έδωσε κλειδιά και μισοκοιμισμένοι τσουλώντας τις βαλίτσες στα αμμώδη στενά, φτάσαμε στην καπάνα μας….
Παρά την κούραση η επιθυμία ενός ντους ήταν εντονότερη και εγώ φρεσκαρισμένη φρεσκολουσμένη και μην έχοντας καθόλου όρεξη για ύπνο ,η διαφορά ωραρίου βλέπεις, αποφάσισα να φτάσω στην παραλία.
Ούτε που σκέφτηκα τις οδηγίες του οδηγού, και έφυγα για νυχτερινή περιήγηση….
Από ότι μπορούσα να δω βοηθούμενη από το φως του φακού μου, διαπίστωσα ότι το ξενοδοχείο αποτελείται από δίπατες καπανες πάνω στην άμμο περιτριγυρισμένες από μικρούς ιδιωτικούς κήπους με ταράτσα ή αυλή ανάλογα, με κρεμασμένες αιώρες ,και μονοπάτια που οδηγούν στη παραλία….το μόνο που δεν είδα ήταν ο τοίχος πού παραλίγο να πέσω πάνω του, τι παραλίγο δηλαδή που τσακίστηκα με σιωπηλό, βουβό πόνο ,μη γίνω και ρεζίλι ξυπνώντας κανένα νυχτιάτικα, τοίχος υποτίθεται προστατεύει το ξενοδοχείο από το νερό η τους κλέφτες?????
Ο θόρυβος των νερών της καραϊβικής φτάνει στα αυτιά μου σαν τραγούδι ..και το ζεστό νερό χαϊδεύει τα δάχτυλα μου…ενθουσιάζομαι και θέλω να μοιραστώ αυτή τη στιγμή…και ποιος έρχεται στο νου μου ?ο μαλ…μην το πω και το διαγράψουν…
9 /11/2007
Πρωί ξύπνησα στις 6 έκανα ένα κρύο καφέ, πήρα παραμάσκαλα τις μηχανές και κατέβηκα πάλι στη παραλία για φωτογραφικό σαφάρι. .Η άμμος να λαμπιρίζει ,το κύμα να σκάει κουβαλώντας κομμάτια από τον κοραλλιογενή βράχο που είναι απέναντι, οι φοίνικες να φτάνουν ως το σημείο που σκάει το κύμα γέρνουν τα κλαδιά τους αγγίζοντας το νερό σαν σε μια βαθιά υπόκλιση. ,ένα αεράκι να δροσίζει το πρόσωπο που μόλις ο ήλιος έκανε την εμφάνιση του ,έδωσε τη θέση του σε μια καυτή μέρα..
Γύρισα στο δωμάτιο και οι κοπέλες ήταν έτοιμες για να πάμε για πρωινό. .φρούτα , χυμό ανανά ,γιαούρτι ,φέτες του τοστ με μέλι και βούτυρο ,αλλά και για αυτούς που ήθελαν κάτι πιο λαδερό ,μπέικον και ομελέτα…. ,μπλιαχχχχ διώχνω την αναγούλα…
Περνώντας από την ρεσεψιόν, ανακαλύψαμε ένα τύπο που έψαχνε 8 τουρίστες…ούτε όνομα ούτε από πιο γραφείο τίποτα ..έτσι στη τύχη…. …ευτυχώς δεν υπήρχε και λαοθάλασσα τουριστών οπότε αποφασίσαμε ότι εμείς πρέπει να ήμασταν το τυχερό γκρουπ … παίξαμε ρουλέτα και κερδίσαμε ένα Νατσο…ξεναγό πραμα, άσε πραμα και τούτος.. Έτσι προστέθηκε και ο Νάτσο στην παρέα. .
Η σημερινή μας ξενάγηση ξεκινά από την COBA ,μια αρχαία πόλη των Μάγια 800-1100πχ,και που θα αποτελέσει την πρώτη μας επαφή με την ιστορία και κουλτούρα αυτής της φυλής…μιας φυλής με πλούσιο πολιτισμό που δοκιμάστηκε σκληρά από τους Ισπανούς κατακτητές οι οποίοι διέλυσαν με μια απίστευτη βαρβαρότητα ,,εξαφάνισαν κείμενα ,γραφές και έργα που εξηγούσαν δικαιολογούσαν την ύπαρξη τους, την κουλτούρα τους.. Είναι μια περιοχή μέσα στη ζούγκλα. .δένδρα ψηλά που νομίζεις αγγίζουν τα σύννεφα, τα μονοπάτια σε οδηγούν στα διάφορα πέτρινα κτίσματα σε σχήμα πυραμίδας που σε καθηλώνουν από την τεχνική και τη δομή τους. Περπατήσαμε αρκετά ,αν και η Όλγα με την Αγγελική προτίμησαν καροτσάκι-ποδήλατο με ποδηλάτη παρακαλώ…, μην τυχόν και ιδρώσει ο μεταξένιος. κ..λος.. Κυνηγημένοι από τον ήλιο που παρόλο τα τεράστια δένδρα με το πυκνό φύλλωμα ,οι αχτίνες του δεν μας άφησαν λεπτό ,όπως λεπτό δεν μας άφησαν και τα κουνούπια που σε αυτή τη χώρα έχουν το μέγεθος του περιστεριού, αλλά ουχί την αθωότητα των ..φτάσαμε ενθουσιασμένοι και με ανοιχτό στόμα αντικρίσαμε μια πανύψηλη πυραμίδα…η NOHAH MAL…με τα μισοπρασινισμένα σκαλοπάτια της, σημείο των καιρών, μας προσκαλεί να τολμήσουμε να πατήσουμε πάνω της και να μας μεταφέρει στην κορυφή μιας άλλης εικόνας και σε μιας άλλης εποχής ζωής…Πως θα βγω γαμωτο εκεί απάνω???????? Εμένα από τώρα μου κόπηκε η ανάσα ,μόνο ίλιγγο δεν έχω βλέποντας τους άλλους τουρίστες πιασμένους από το τοποθετημένο σκοινί καταμεσής και άλλοι να ανεβαίνουν με τα γόνατα και να κατεβαίνουν με τον κώλο…Σίγουρη ότι η Μαριέττα και η Μαρία θα τολμούσαν ,είπα και εγώ ,άντε κουνήσου και εσύ και απέδειξε ότι το χάσιμο βάρους αυτού του καλοκαιριού ,κάπου πρέπει να σε έχει ευνοήσει και να μην τα φτύσεις όπως πέρυσι στο Μπουτάν…Μ ε την γλώσσα εξω και με την ανάσα να μην βγαίνει πια, πάτησα το πόδι μου στην κορυφή.., και η ανάσα κόβεται εντελώς από το μεγαλείο που αντικρίζω. .Κάτω απλώνεται η πυκνή καταπράσινη ζούγκλα που μέσα της κρυβόταν φυλαγμένη για αιώνες , όλη η ιστορία της φυλής των Μάγια….Το βλέμμα ανακαλύπτει σκορπισμένα και άλλα χτίσματα όπως το LongutoPinturan,και to GruppoMacanxa. Όλα αυτά τα πέτρινα ευρήματα καλά διατηρημένα μαρτυρούν την παρουσία πολιτισμού χρόνια ..αιώνες πριν. .Η ζέστη και η υγρασία κάνουν έντονη την παρουσία τους….αλλά δεν μας εμποδίζουν από την φωτογραφική μανία που έκανε τις μηχανές να πάρουν φωτιά…Το κατέβασμα πιο δύσκολο γιατί τα σκαλιά γλιστρούν και προσευχόμαστε να μην γίνουμε θέαμα διασκέδασης ,στα δεκάδες ζευγάρια μάτια που μας παρακολουθούν από κάτω…. Μπράβο ρε Μουλου….τα κατάφερες…
Μεσημεράκι γυρνάμε στην Tulum μια παραλιακή πόλη στη αγκαλιά της καραϊβικής ….Στη κεντρική πλατεία κάναμε επιδρομή στην τοπική κουζίνα ..στα τάκος, με κοτόπουλο η ψάρι και πνίξαμε την δίψα μας με μια παγωμένη αλλά ανούσια μη αλκοολούχα μπύρα....οι ανυπόμονες της παρέας μασουλώντας ξεχύθηκαν στα μαγαζάκια για να ταΐσουν την πείνα τους για ψώνια πριν αρχίσει η ξενάγηση στα ερείπια της Tulum...

 

[ΕΡΣΗ]

Τέλεια! Για να δουμε και το πυραμιδοκατέβασμα!

 

[LULLU]

η παραλία Los Lirios

 

[LULLU]

τα μονοπατια του Λιριος...