Γουατεμάλα Κόστα Ρίκα Μεξικό Μπελίζ Ονδούρα ταξιδι στη Κεντρικη Αμερικη.. μια.. Γουατεμαλα και απο εμενα

[LULLU]

… .. Μόνο το πρωί πηγαίνοντας για πρωινό στο άλλο κτήριο είδα πως ετουτη η μικρή πόλη φωλιάζει στη αγκαλιά 3 ηφαίστειων που στέκονται πολύ κοντά μας σχεδόν απειλώντας μας μιας και καπνός βγαίνει από τη κορυφή ..
Ακουστήκαμε πάλι πρωί-πρωί στη τραπεζαρία , αφήσαμε και εδώ ενωρίς το στίγμα μας ..
-έτσι εμείς οι Έλληνες..ζωντανοι .άνθρωποι λένε τα κορίτσια..
Ώρα να φύγουμε για Chichicastenango που απέχει μόλις 2,1/2 ώρες από Antigua για να δούμε το πιο φανταχτερό παζάρι της περιοχής.. Και σιγά δηλαδή που θα κάναμε μόνο δυόμισι ώρες, αισθανθήκαμε πως οι μάγια ακόμη δεν μας έδωσαν τις ευλογίες τους και μείναμε καθηλωμένοι για μια ώρα σε ένα σημείο όπου εκτελούνται οδικά έργα, από χρόνια λέει, που δεν έχουν τελειωμό..( του αγίου ατελείωτου!!!!!) Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο να ξεμουδιάσουμε περπατώντας πάνω- κάτω όταν σκάνε μύτη δεκάδες μικρόσωμες μικροπωλήτριες ,( η χαρά της Όλγας και Νωντα) ντυμένες με τις χαρακτηριστικές φορεσιές με πλουμιστό μπούστο κεντημένο σταυροβελονιά και ριγέ φούστα με οριζόντιες ρίγες που αλήθεια είναι θέλουν αδύνατο σώμα( κορμάρα Κουλιανού ας πούμε) αλλιώς σε κάνουν μπαούλο και ετουτες εδώ μπαούλα είναι δυστυχώς ., διότι προσόντα γιοκ…, όχι βέβαια πως το ανδρικό φύλο είναι καλύτερο, ούτε αυτοί βλέπονται αλλά θα αφήσουμε την περιγραφή για άλλη φορά..
Στην αρχή λοιπόν χαμογελάς κουνώντας αρνητικά το κεφάλι στο αγοραστικό κάλεσμα των πωλητριών, μετά αναγκάζεσαι να επαναλάβεις αρκετές φορές , nothanks, μέχρι που σου έρχεται να ουρλιάζεις ΝΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ σε κάθε συνεχές επαναλαμβανόμενο TAKE-TAKE που λένε εκείνες, μέχρι που υποθέτεις , πως ίσως να μην γνωρίζουν όχι μόνο τι θα πει το, nothanks, αλλά ούτε το take–take…. Αλλά βλέποντας τις άλλες να παζαρεύουν τόσο ενθαρρύνονται θα μας μεταπείσουν και εμάς και όλο κατ απάνω μας πέφτουν… Επιτέλους ξεκολλάμε, ο οδηγός κορνάρει μπας και μαζευτούν οι άλλοι από τις αγορές και επιτέλους φεύγουμε.. Μπαίνουμε σε ένα κατσικόδρομο στη κυριολεξία, πέτρες, λακκούβες και σκόνη που πάει σύννεφο πέρα από τα πάρα πολλά αυτοκίνητα που αναγκάζεσαι να παραμερίσεις γιατί δεν χωρανε να περάσουν δίπλα –δίπλα..
Καθυστερούσαμε τόσο που είχαμε πειστεί πως το παζάρι θα είχε τελειώσει και εμείς μόνο από φωτογραφίες θα το βλέπαμε.. Αλλά ευτυχώς αυτή τη φορά αν και φτάσαμε αργά,( ήρθε ευλογία να πω?) βρήκαμε το παζάρι να ζει το αποκορύφωμα του..
Δυο φορές την εβδομάδα στη κεντρική πλατεία, έξω από την εκκλησία SanTomas και γύρω από στους πλαγίους και κεντρικούς δρόμους διεξάγεται το περίφημο αυτό παζάρι.
Και τι δεν πουλιέται σε αυτό το παζάρι!! Και του πουλιού το γάλα….
Το κλειστό γήπεδο μπάσκετ μετατρέπεται σε αγορά λαχανικών και λουλουδιών . Τα σκαλοπάτια μας οδηγούν στο πάνω όροφο κάτι σαν κλειστή εξέδρα από όπου έχουμε μια πανοραμική θέα των όσων διαδραματίζονται κάτω.., η εικόνα που αντίκρισα , τα καλοστημένα σε κιβώτια φρούτα , τα λουλούδια που η μυρωδιά τους φτάνει μέχρι πάνω, τα κόκκινα μαντήλια και καπέλα που σκεπάζουν τα ηλιοκαμένα πρόσωπα, συνθέτουν ένα πολύχρωμο πίνακα που με μάγεψε τόσο, που τις επόμενες μέρες αναζητούσα επίμονα σε κάθε γωνιά και ατελιέ ( που υπάρχουν δεκάδες, πολλοί οι ζωγράφοι εδώ) ένα πίνακα που να αναπαριστά αυτή τη καθημερνή ζωή…..( και που σημερα καλύπτει το ενα τοιχο του σαλονιου μου)...
Στους δυο παραλλήλους κεντρικούς δρόμους και στους δεκάδες καθετους ξεκινώντας απο τα σκαλια της εκκλησίας απλώνεται το άλλο παζάρι.. Κρεμασμένα υφάματα σε απίθανους συνδιασμούς χρωματων και σχεδίων,, ρούχα, καπέλα, μάσκες, ξυλόγλυπτα, ειδη παραδοσιακής τέχνης και δεκάδες εκατοντάδες για να μην πω χιλιαδες κόσμος να τριγυρνα αναμεσα στα μαγαζάκια και σοκάκια.. Ενα βουητό συνεχόμενο σαν μέλισσες που ψαχνουν πεινασμένες και απλελπισμενες γυρη ΄ψαχνουμε και εμεις να γεμίσουμε με εικονες τη μνημη μας και τις καρτες των μηχανών....
Στα σκαλια της εκκλησίας δωσαμε πιστο και απαράβατο όρκο συνάντησης στο ξενοδοχείο Tomas στις 3 ακριβως ετσι για να προγραματισουν οι άλλοι τα ψώνια τους....
Κάλλους εβγαλαν τα πόδια μου στο πανω -κατω και γυρω -γυρω απο το μαγαζί με τις μάσκες και καθε φορα που το προσπερνω χωρίς να ενδώσω φουσκώνω απο περηφανεια, διότι γνωστη η αδυναμία μου στις μάσκες που τωρα πια δεν χωρουν πουθενα στο σπιτι.... Κέρασα τον ευατό μου ενα πιάτο φρέσκα φρούτα, ( ετσι μπραβο μου !!!!!) και περίμενα να παέι 3 η ώρα...
Το hotel Tomas όπως ολα τα αποικιοκρατικά κτηρια με εσωτερική αυλή και περιποιημένους κήπους αλλα με 10 ενοχλητικότατους παπαγάλους... Στο μπανιο (το πρώτο που ψαχνω να βρω που πέφτει , οπου και να παω!) υπάρχει μια ουρα απιστευτη...τι διάολο όλοι οι τουριστες εδω θα ελθον για την αναγκη τους? εεεε ναι ακριβώς ...όλοι οι τουρίστες... .. Με τα 5 κετσαλες, τόσο τιμαται το κατουρημα εδω, στη παλαμη περιμενω ανυπόμονα τη σειρα μου.....
Στο κήπο, οι σερβιτόροι με παντελονακια τύπου βράκας ως το γόνατο , με μια φαρδιά ζώνη χιλιοκεντημένη να κρέμεται στον ενα γοφό και οι σαγιονάρες να κλεινουν όλο αυτο το ενδυματολογικό στύλ που θα ζηλευε ακόμη και ο Γαβαλάς( προ πτωχευσης μάλλον για να τα περιλάβει στη κολεξιον του) μας σερβιρουν κατι ξεροτηγανισμενες πατατες σε μπολικο λαδι και ενα καφε που μας τονωσε καπως πριν παρουμε το δρομο για Atitlan...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 17
• 18
• 19
• 20
• 21
• …

  Go to chapter

  Go
• 26

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 19 of 26

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[xenos]

LULLU ελπιζω να μεγαλωσουνε τα γραμματα γιατι διαβαζω την ιστορια με μικροσκοπιο.

 

[ΕΡΣΗ]

Ουφ! Πολύ στενόχωρα ξεκινά το ταξίδι!
Άντε να δούμε!

 

[getxowoman]

Συμφωνω με xenos, αλλα ανυπομονω για τη συνεχεια στην ΚΑ!

 

[renata]

help!!!!!

 

[LULLU]

βρε τι σβελταδα ειναι και αυτη,.. ενω βρισκομουνα στη επεξεργασια ειχατε κιολα απαντησει... γρηγορα πιστολια ειστε.. να τωρα ειναι μεγαλυτερα ..

 

[xenos]

Τελειος ο προλογος και με απροοπτα που ευτυχως λυθηκαν γρηγορα.

Θα συμφωνησω μαζι σου οτι ο Νοεμβριος ειναι ενας απο τους καλυτερους μηνες για ταξιδι.
Εγω βαζω και τον Φεβρουαριο μεσα.
Περιμενω συνεχεια τωρα που τα γραμματα μεγαλωσανε

 

[pattyyy]

Ξεκινάς το γράψιμο όμορφα και μελαγχολικά! Περιμένω ανυπόμονα τη συνέχεια!

 

[LULLU]

Τελικά ,είχε απόλυτο δίκιο η Ολυμπία στην κριτική της για τους Ισπανούς, ότι δηλαδή, είναι αγενείς, μονόχνωτοι έως κακοί… αφιλόξενοι…..
Οι ιπτάμενες συνοδοί, γριές κακάσχημες ,δεν ανταποκρίνονται φυσικά στα πρότυπα της σπανιόλικης ομορφιάς , άσε που δεν μιλούν και άλλη γλώσσα …δεν ξέρω αν γνώριζαν ,πάντως δεν μιλούσαν. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου είδαμε και καμιά ταινία που μάλλον δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον αφού ούτε το όνομα εκτός από την πλοκή δεν θυμάμαι…, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι λες να φταίει το πρώιμο αλτζχαιμερ? Λες? Μπορεί… ωχ καΐλα μου..
Φτάσαμε MEXICO CITY απόγευμα 5.30, με μια διαφορά 8 ωρών από την Ελλάδα….
Οι Μεξικανοί καμιάς ιδιαίτερης ομορφιάς, απόγονοι της ιδιαίτερης φυλής που γνωρίζομε ,είναι κοντοί, μακροπρόσωποι μαυριδεροί, με πολλά ασημικά στολίδια και τζέρτζελα φορτωμένοι και βεβαίως δεν ομιλούν άλλη γλώσσα πλην της δικής τους.
Σε ένα fast food του αεροδρομίου, ξεκουράσαμε τα πόδια μας που είχαν γίνει προζύμι από το οίδημα, απολαμβάνοντας την πρώτη εξαίσια θεϊκή μα την αλήθεια φρουτοσαλάτα ,που αργότερα καθιερώθηκε σαν κύριο πιάτο μας….
Για 4 ώρες μείναμε καθηλωμένοι περιμένοντας την πτήση για Κανκουν…και από εκεί έχει ο Θεός….
Ευτυχώς ο καλός θεούλης με βοήθησε και κοιμήθηκα κατά τη διάρκεια όλης της πτήσης. Έτσι όταν μετά από 2 ώρες προσγειωθήκαμε στο κανκουν είχα ανακτήσει δυνάμεις και υπομονή για τα άλλο δίωρο ταξίδι με τζιπ .Το Κανκουν, έτσι αμερικανοποιημένο τουριστικά , από επιλογή ούτε που το πλησιάσαμε Οι βαλίτσες μας και εμείς οι μισοί αγουροξυπνημένοι και οι άλλοι σε νιρβάνα, μόλις βρήκαμε το οδηγό μας μπήκαμε όπως όπως στο πούλμαν για τη νυχτερινή διαδρομή ως το loslirios στην TULUM …Είχε πάει πια 2 το πρωί όταν φτάσαμε…Ο νυσταγμένος φύλακας μας άνοιξε μια κατασκότεινη ρεσεψιόν κακής ώρας, που προκαλεί τα αρνητικά σχόλια ορισμένων της παρέας…, που έτσι νυσταγμένη που ήμουν δεν σχολίασα αλλά τα κατέγραψα…, για να θυμηθώ να βάλω τις φωνές αύριο, ήξεραν ότι ερχόμασταν σε τοπικά λοτζ στη παραλία ., τα είχαν επιλέξει και υπερψηφισει..τι περιμένουν πενταστερο??,
Είδαμε και επάθαμε να συνεννοηθούμε με τον δύστυχο άνδρα οποίος μας κοίταζε σαν να έβλεπε εφιάλτη, ότι οι Ισπανοί ξανάρχονται αν και γνώριζε ότι είχαν ξεκουμπιστεί προ πολλού ανεπιστρεπτί ….μας έδωσε κλειδιά και μισοκοιμισμένοι τσουλώντας τις βαλίτσες στα αμμώδη στενά, φτάσαμε στην καπάνα μας….
Παρά την κούραση η επιθυμία ενός ντους ήταν εντονότερη και εγώ φρεσκαρισμένη φρεσκολουσμένη και μην έχοντας καθόλου όρεξη για ύπνο ,η διαφορά ωραρίου βλέπεις, αποφάσισα να φτάσω στην παραλία.
Ούτε που σκέφτηκα τις οδηγίες του οδηγού, και έφυγα για νυχτερινή περιήγηση….
Από ότι μπορούσα να δω βοηθούμενη από το φως του φακού μου, διαπίστωσα ότι το ξενοδοχείο αποτελείται από δίπατες καπανες πάνω στην άμμο περιτριγυρισμένες από μικρούς ιδιωτικούς κήπους με ταράτσα ή αυλή ανάλογα, με κρεμασμένες αιώρες ,και μονοπάτια που οδηγούν στη παραλία….το μόνο που δεν είδα ήταν ο τοίχος πού παραλίγο να πέσω πάνω του, τι παραλίγο δηλαδή που τσακίστηκα με σιωπηλό, βουβό πόνο ,μη γίνω και ρεζίλι ξυπνώντας κανένα νυχτιάτικα, τοίχος υποτίθεται προστατεύει το ξενοδοχείο από το νερό η τους κλέφτες?????
Ο θόρυβος των νερών της καραϊβικής φτάνει στα αυτιά μου σαν τραγούδι ..και το ζεστό νερό χαϊδεύει τα δάχτυλα μου…ενθουσιάζομαι και θέλω να μοιραστώ αυτή τη στιγμή…και ποιος έρχεται στο νου μου ?ο μαλ…μην το πω και το διαγράψουν…
9 /11/2007
Πρωί ξύπνησα στις 6 έκανα ένα κρύο καφέ, πήρα παραμάσκαλα τις μηχανές και κατέβηκα πάλι στη παραλία για φωτογραφικό σαφάρι. .Η άμμος να λαμπιρίζει ,το κύμα να σκάει κουβαλώντας κομμάτια από τον κοραλλιογενή βράχο που είναι απέναντι, οι φοίνικες να φτάνουν ως το σημείο που σκάει το κύμα γέρνουν τα κλαδιά τους αγγίζοντας το νερό σαν σε μια βαθιά υπόκλιση. ,ένα αεράκι να δροσίζει το πρόσωπο που μόλις ο ήλιος έκανε την εμφάνιση του ,έδωσε τη θέση του σε μια καυτή μέρα..
Γύρισα στο δωμάτιο και οι κοπέλες ήταν έτοιμες για να πάμε για πρωινό. .φρούτα , χυμό ανανά ,γιαούρτι ,φέτες του τοστ με μέλι και βούτυρο ,αλλά και για αυτούς που ήθελαν κάτι πιο λαδερό ,μπέικον και ομελέτα…. ,μπλιαχχχχ διώχνω την αναγούλα…
Περνώντας από την ρεσεψιόν, ανακαλύψαμε ένα τύπο που έψαχνε 8 τουρίστες…ούτε όνομα ούτε από πιο γραφείο τίποτα ..έτσι στη τύχη…. …ευτυχώς δεν υπήρχε και λαοθάλασσα τουριστών οπότε αποφασίσαμε ότι εμείς πρέπει να ήμασταν το τυχερό γκρουπ … παίξαμε ρουλέτα και κερδίσαμε ένα Νατσο…ξεναγό πραμα, άσε πραμα και τούτος.. Έτσι προστέθηκε και ο Νάτσο στην παρέα. .
Η σημερινή μας ξενάγηση ξεκινά από την COBA ,μια αρχαία πόλη των Μάγια 800-1100πχ,και που θα αποτελέσει την πρώτη μας επαφή με την ιστορία και κουλτούρα αυτής της φυλής…μιας φυλής με πλούσιο πολιτισμό που δοκιμάστηκε σκληρά από τους Ισπανούς κατακτητές οι οποίοι διέλυσαν με μια απίστευτη βαρβαρότητα ,,εξαφάνισαν κείμενα ,γραφές και έργα που εξηγούσαν δικαιολογούσαν την ύπαρξη τους, την κουλτούρα τους.. Είναι μια περιοχή μέσα στη ζούγκλα. .δένδρα ψηλά που νομίζεις αγγίζουν τα σύννεφα, τα μονοπάτια σε οδηγούν στα διάφορα πέτρινα κτίσματα σε σχήμα πυραμίδας που σε καθηλώνουν από την τεχνική και τη δομή τους. Περπατήσαμε αρκετά ,αν και η Όλγα με την Αγγελική προτίμησαν καροτσάκι-ποδήλατο με ποδηλάτη παρακαλώ…, μην τυχόν και ιδρώσει ο μεταξένιος. κ..λος.. Κυνηγημένοι από τον ήλιο που παρόλο τα τεράστια δένδρα με το πυκνό φύλλωμα ,οι αχτίνες του δεν μας άφησαν λεπτό ,όπως λεπτό δεν μας άφησαν και τα κουνούπια που σε αυτή τη χώρα έχουν το μέγεθος του περιστεριού, αλλά ουχί την αθωότητα των ..φτάσαμε ενθουσιασμένοι και με ανοιχτό στόμα αντικρίσαμε μια πανύψηλη πυραμίδα…η NOHAH MAL…με τα μισοπρασινισμένα σκαλοπάτια της, σημείο των καιρών, μας προσκαλεί να τολμήσουμε να πατήσουμε πάνω της και να μας μεταφέρει στην κορυφή μιας άλλης εικόνας και σε μιας άλλης εποχής ζωής…Πως θα βγω γαμωτο εκεί απάνω???????? Εμένα από τώρα μου κόπηκε η ανάσα ,μόνο ίλιγγο δεν έχω βλέποντας τους άλλους τουρίστες πιασμένους από το τοποθετημένο σκοινί καταμεσής και άλλοι να ανεβαίνουν με τα γόνατα και να κατεβαίνουν με τον κώλο…Σίγουρη ότι η Μαριέττα και η Μαρία θα τολμούσαν ,είπα και εγώ ,άντε κουνήσου και εσύ και απέδειξε ότι το χάσιμο βάρους αυτού του καλοκαιριού ,κάπου πρέπει να σε έχει ευνοήσει και να μην τα φτύσεις όπως πέρυσι στο Μπουτάν…Μ ε την γλώσσα εξω και με την ανάσα να μην βγαίνει πια, πάτησα το πόδι μου στην κορυφή.., και η ανάσα κόβεται εντελώς από το μεγαλείο που αντικρίζω. .Κάτω απλώνεται η πυκνή καταπράσινη ζούγκλα που μέσα της κρυβόταν φυλαγμένη για αιώνες , όλη η ιστορία της φυλής των Μάγια….Το βλέμμα ανακαλύπτει σκορπισμένα και άλλα χτίσματα όπως το LongutoPinturan,και to GruppoMacanxa. Όλα αυτά τα πέτρινα ευρήματα καλά διατηρημένα μαρτυρούν την παρουσία πολιτισμού χρόνια ..αιώνες πριν. .Η ζέστη και η υγρασία κάνουν έντονη την παρουσία τους….αλλά δεν μας εμποδίζουν από την φωτογραφική μανία που έκανε τις μηχανές να πάρουν φωτιά…Το κατέβασμα πιο δύσκολο γιατί τα σκαλιά γλιστρούν και προσευχόμαστε να μην γίνουμε θέαμα διασκέδασης ,στα δεκάδες ζευγάρια μάτια που μας παρακολουθούν από κάτω…. Μπράβο ρε Μουλου….τα κατάφερες…
Μεσημεράκι γυρνάμε στην Tulum μια παραλιακή πόλη στη αγκαλιά της καραϊβικής ….Στη κεντρική πλατεία κάναμε επιδρομή στην τοπική κουζίνα ..στα τάκος, με κοτόπουλο η ψάρι και πνίξαμε την δίψα μας με μια παγωμένη αλλά ανούσια μη αλκοολούχα μπύρα....οι ανυπόμονες της παρέας μασουλώντας ξεχύθηκαν στα μαγαζάκια για να ταΐσουν την πείνα τους για ψώνια πριν αρχίσει η ξενάγηση στα ερείπια της Tulum...

 

[ΕΡΣΗ]

Τέλεια! Για να δουμε και το πυραμιδοκατέβασμα!

 

[LULLU]

η παραλία Los Lirios

 

[LULLU]

τα μονοπατια του Λιριος...