Γουατεμάλα Κόστα Ρίκα Μεξικό Μπελίζ Ονδούρα ταξιδι στη Κεντρικη Αμερικη.. μια.. Γουατεμαλα και απο εμενα

[LULLU]

.. Πήραμε πάλι το δρόμο ίσια πίσω με τη διαφορά πως δεν υπήρχαν πολλά αυτοκίνητα αυτή τη φορά.. Έχω χρόνο να παρατηρήσω τα χωράφια με τις καλλιέργειες πολλών ειδών καλαμποκιού που εμείς γνωρίζουμε μόνο το κλασικό( ας το ονομάσω έτσι) αυτό το κίτρινο, αλλά υπάρχουν και τα μαύρα, κόκκινα, κίτρινα και μπορντό..,( χρώμα και μέγεθος εξαρτάται από τη θερμοκρασία) , τις καλλιέργειες φράουλας, καρπουζιού και λαχανικών. Μετά από μιάμιση ώρα, περίπου κατηφορίζουμε στο χωριό Pena χτισμένο δίπλα, για την ακρίβεια πάνω στη λίμνη Atitlan.. Ένα τουριστικό χωριό με πολύ χρώμα, πολλά μαγαζιά όσα μπορούν να χωρέσουν στους 2 παραλλήλους κεντρικούς δρόμους του χωριού. Οι άλλες χύνονται στα ψώνια, εγώ , η Όλγα και ο Νωντας σύρνομε τα βήματα και κορμιά μας από το ένα καφέ στο ’άλλο μέχρι να πιούμε ένα καλό καφέ.. Στο τέλος βάζουμε να μπει πρώτα ο Νωντας να δει, να πάρει μάτι και να ελέγξει τη καφετιέρα και τη μάρκα μιας και γνωρίζει το αντικείμενο αφού είναι χρόνια στη πιάτσα καφέ στο Κουμ-Καπι, και όταν μας πει ότι η μηχανή είναι καλή μπουκάρουμε μέσα.. Και αν έχεις τύχη να πετύχεις καλό καφέ δεν μπορείς να τον απολαυσεις αφού οι μικροπωλητές σε ακολουθούν παντού σαν σκιά, στέκονται από πάνω σου σαν μπάστακες η σαν ξωτικά και αισθάνεσαι τη ζεστασιά που βγαίνει από τη ανάσα τους… Πώς να το παίξεις τώρα αδιάφορος η αυστηρός γίνεται? Γίνεται
Άρχισε να πέφτει κρύο και τσουχτερό θα έλεγα και λες και δόθηκε σύνθημα και παρασύνθημα και μέσα σε λίγα λεπτά άδειασαν δρόμοι και πεζοδρόμια από πωλητές και εμπορεύματα και δειλά δειλά κάνουν την εμφάνιση τους τα φωτάκια ( σαν των Χριστουγέννων) επιδεικνύοντας τη είσοδο των εστιατορίων..
Τα φωτάκια που ακολουθήσαμε μας έφεραν στο εστιατόριο Casablanka που τιμά το όνομα του με τους κρεμασμένους στους τοίχους αφίσες του ομώνυμου έργου.. Και εδώ, όχι πως περίμενα να γαργαλίσει τη μύτη μου η έντονη μυρωδιά του ομώνυμου λουλουδιού αλλά και τόση σκορδίλα πια έλεος!! Αυτή τη φορά αντί να λουφάξω ήσυχη και νηστική σε μια γωνιά, επέστρεψα το πιάτο μου και ζήτησα χωρίς σος σκόρδου. .εε ααμ πια.. όποιος ντρέπεται κακά ζει η μένει νηστικός.. Κατέβασα την ανούσια μπύρα μου και τη μισή του Νωντα που μόλις θυμήθηκε πως πρέπει να πάρει αντιφλεγμονώδη για ένα πόνο στο γοφό που τον ταλαιπωρεί όλη μέρα.. Παρότι το μυαλό λίγο θολωμένο, ο ύπνος ήταν ελάχιστος και εφιαλτικός. Δεκάδες σκυλιά έδιναν μια σκυλοχωροδία απίστευτης έντασης να σχίζει το σκοτάδι, φωνές ποδοβολητά, καλά να πάθω, ήθελα παράθυρο με θέα στο δρόμο, άσε δε που τα κουνούπια μεγέθους περιστεριού με είχαν κάνει σουρωτήρι. .Ντύθηκα, πετάγομαι έξω για βόλτα, που θα πάει θα ξημερώσει. Και που να πας μόνη και έρημη στις 2 ακριβώς το πρωί? Θα σε κατασπαράξουν τα σκυλιά .. πίσω!!! στο μαρτυρικό δωμάτιο για να συνεχίσω μια εφιαλτική νύχτα με μόνη συντροφιά το ρυθμικό ροχαλητό των κορασίδων!!! Τα νεύρα μου! Τα χάπια μου!!!! Α ναι τα χάπια που δεν είναι άλλος παρά ..ένας δυνατός φραπέ που τον ρουφώ ηχηρά μπας και ξυπνήσουν οι άλλες αλλά μπαααααααααααα!!
Επιτέλους ξημέρωσε ..Το πρωινό κρύο σε περονιάζει, φτάνει ως το κόκαλο , είναι η πρώτη φορά που το νιώθουμε τόσο έντονα και ο λαιμός μου άρχισε να δείχνει τα πρώτα σημάδια..
Για πρωινό πήγαμε στο γωνιακό μαγαζί που μόλις τώρα τοποθετούσαν τα τραπέζια και καρέκλες… Το μόνο που τρωγόταν ήταν ο ανανάς που εξαφανίστηκε αμέσως από το πιάτο μου ενώ ο καφές με γεύση απαίσια και μυρωδιά ανύπαρκτη…..
Κατεβήκαμε στη λίμνη… Μια βάρκα μας περιμένει στη προβλήτα και αρχίζει η επιβίβαση. Σε λιγότερο από 20 λεπτά η βάρκα διασχίζει τα καταγάλανα ήρεμα νερά της λίμνης. .που δεν είναι άλλη παρά η καλντέρα ( που έχει πάθει καθίζηση ) των 3 ηφαιστείων που την περιβάλουν.. Ενεργών ηφαιστείων παρακαλώ… .. τώρα το να νιώθεις πως ο πισινός σου μπορεί να καεί από μια πιθανή έκρηξη( φτου στο κόρφο μας δηλαδή) είναι μια περίεργη αίσθηση.. Εμπιστευόμαστε όχι τη τύχη μας γιατί είμαστε καντέμηδες σαν το πατριώτη μας , αλλά το γεγονός πως αν υπήρχε πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο οι επιστήμονες ( που μπορεί να υπάρχουν .. αλήθεια υπάρχουν?) και οι αρχές(!!!!!!!!) θα εμπόδιζαν τη τουριστική ατραξιόν στη περιοχή.. Ησυχάσαμε τώρα και η μόνη έννοια μας ήταν πως θα αποκτούσαμε τη καλύτερη φωτιζόμενη εικόνα το επιβλητικού τοπίου..
Η λίμνη λοιπόν φτάνει τα 320 μέτρα βάθος , καλύπτει μια επιφάνεια 128 sqKMκαι γύρω γύρω είναι περιτριγυρισμένη από κατάφυτους πράσινους λόφους με χτισμένα χωριά που μοιάζουν να σκαρφαλώνουν στις πλαγιές.. Τα τρία ισχυρά ηφαίστεια που προς το παρόν και ευτυχώς κοιμούνται, ακούουν στα ονόματα Toliman 3158 m, Atitlan 3537 m, που έδωσε και το όνομα στη λίμνη και το SanPedro 3020m..
Οι κάτοικοι ζουν από τη αλιεία, τη γεωργία καλλιεργώντας κρεμμύδια και καλαμπόκι. Τώρα ο τουρισμός έχει πάρει το πάνω χέρι και όλοι μικροί μεγάλοι άνδρες και γυναίκες ασχολούνται με το προϊόν αυτό ..Όπου και να σταθείς όπου και να στρέψεις τη ματιά θα δεις υφαντουργεία, υφάντριες και πωλητές.. Όσοι δεν υφαίνουν, γνέφουν και όσοι δεν γνέφουν, μαγειρεύουν, κάποιοι πρέπει να ταΐσουν τους επισκέπτες του τόπου…. Όλα δίνουν την αίσθηση της επιτυχημένης κοινωνικής συνύπαρξης, συνεργασίας συνυπευθυνότητας σε ένα τέλειο παραμυθένιο τοπίο…
Πρώτη στάση το χωριό SantiagoAtitlan.. Χαρωποί άνθρωποι μας περιμένουν με τα πολύχρωμα κεντίδια, υφαντά, σάλια , βραχιόλια και σε ακολουθούν βήμα –βήμα.. Δεν πειράζει αν χαθώ θα με βοηθήσουν. .σίγουρα και δεν αφήνω να επηρεαστώ από τις οδηγίες του τουριστικού οδηγού που αναφέρει κλοπές, βιασμούς ακόμη και δολοφονίες στα μονοπάτια των Highlands..
Μέχρι να πεις κύμινο οι άλλοι έχουν εξαφανιστεί και μένω μόνη να ανηφορίσω το δρόμο που οδηγεί στη πλατεία του χωριού που δεν έφτασα ποτέ. Και γιατί? Αα όχι δεν με έκλεψαν και πολύ περισσότερο δεν με σκότωσαν αλλά βρέθηκε στο δρόμο μου ένα ατελιέ με ενδιαφέροντα θέματα ζωγραφικής και δεν έχασα χρόνο από το να παζαρέψω σκληρά, ( έτσι νόμιζα τότε) το πίνακα των ονείρων μου.. Παραμάσχαλα λοιπόν το πίνακα και τρεχάτη προχωρώ προς παραλία γιατί έφαγα όλο το χρόνο στα παζάρια……
Δεύτερος σταθμός το SanAntonio..Εδω ο ανηφορικός δρόμος μας οδηγεί στη πλατεία με τη κεντρική εκκλησία που στο περίγυρο της υπάρχει παζάρι . Οι γυναίκες ντυμένες με τις μπλε τοπικές ενδυμασίες τα παιδιά πουλούν και αγοράζουν προϊόντα.. Λίγο πιο κάτω μέσα σε μια μεγάλη αίθουσα που μάλλον είναι το πολιτιστικό κέντρο του χωριού, με θέα τη λίμνη , υπάρχουν δεκάδες αργαλειοί και άλλα τόσα παιδιά υφάντρες.. Στο κλικ της μηχανής δείχνουν φανερά τον εκνευρισμό τους και την αντίδραση τους.. Δεν δέχονται να γίνουν στιγμιότυπα της δική μας περιέργειας ,της δική τους ( από εμας) διαφορετικότητας..
-Δεν πάνε σχολείο τα παιδιά?
-Βρίσκονται σε διακοπές λέει η υπεύθυνη και χαίρονται να βοηθούν τις οικογένειες τους όποτε δοθεί η ευκαιρία..
Δεν πίστεψα στα λεγόμενα της αλλά δεν ήθελα να προκαλέσω και διπλωματικό επεισόδιο.. Απλά τα χέρια αυτών των παιδιών δούλευαν με τέτοια ταχύτητα και δεξιοτεχνία που μόνο ένας τεχνίτης με καθημερινή εξάσκηση μπορεί να αποκτήσει.. ..ήταν και παραήταν έμπειροι.. όχι περιστασιακοί βοηθοί.. Πολλά υφαντά μου άρεσαν αλλά αρνήθηκα να αγοράσω βασιζόμενη στη πεποίθηση ότι είναι δημιουργίες παιδικής εργασίας… και δεν δίστασα να το εξηγήσω ούτε στο Gustavo, ούτε και στη κυρία που με πίεζε μέχρι να φτάσω κάτω στο λιμάνι..
Μπήκαμε στη βάρκα για να επιστρέψουμε Pana από όπου ένα λεωφορείο θα μας επέστρεφε στη αγκαλιά της πολυαγαπημένης πόλης… Antiguaaaaa!!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 18
• 19
• 20
• 21
• 22
• …

  Go to chapter

  Go
• 26

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 20 of 26

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[xenos]

LULLU ελπιζω να μεγαλωσουνε τα γραμματα γιατι διαβαζω την ιστορια με μικροσκοπιο.

 

[ΕΡΣΗ]

Ουφ! Πολύ στενόχωρα ξεκινά το ταξίδι!
Άντε να δούμε!

 

[getxowoman]

Συμφωνω με xenos, αλλα ανυπομονω για τη συνεχεια στην ΚΑ!

 

[renata]

help!!!!!

 

[LULLU]

βρε τι σβελταδα ειναι και αυτη,.. ενω βρισκομουνα στη επεξεργασια ειχατε κιολα απαντησει... γρηγορα πιστολια ειστε.. να τωρα ειναι μεγαλυτερα ..

 

[xenos]

Τελειος ο προλογος και με απροοπτα που ευτυχως λυθηκαν γρηγορα.

Θα συμφωνησω μαζι σου οτι ο Νοεμβριος ειναι ενας απο τους καλυτερους μηνες για ταξιδι.
Εγω βαζω και τον Φεβρουαριο μεσα.
Περιμενω συνεχεια τωρα που τα γραμματα μεγαλωσανε

 

[pattyyy]

Ξεκινάς το γράψιμο όμορφα και μελαγχολικά! Περιμένω ανυπόμονα τη συνέχεια!

 

[LULLU]

Τελικά ,είχε απόλυτο δίκιο η Ολυμπία στην κριτική της για τους Ισπανούς, ότι δηλαδή, είναι αγενείς, μονόχνωτοι έως κακοί… αφιλόξενοι…..
Οι ιπτάμενες συνοδοί, γριές κακάσχημες ,δεν ανταποκρίνονται φυσικά στα πρότυπα της σπανιόλικης ομορφιάς , άσε που δεν μιλούν και άλλη γλώσσα …δεν ξέρω αν γνώριζαν ,πάντως δεν μιλούσαν. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου είδαμε και καμιά ταινία που μάλλον δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον αφού ούτε το όνομα εκτός από την πλοκή δεν θυμάμαι…, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι λες να φταίει το πρώιμο αλτζχαιμερ? Λες? Μπορεί… ωχ καΐλα μου..
Φτάσαμε MEXICO CITY απόγευμα 5.30, με μια διαφορά 8 ωρών από την Ελλάδα….
Οι Μεξικανοί καμιάς ιδιαίτερης ομορφιάς, απόγονοι της ιδιαίτερης φυλής που γνωρίζομε ,είναι κοντοί, μακροπρόσωποι μαυριδεροί, με πολλά ασημικά στολίδια και τζέρτζελα φορτωμένοι και βεβαίως δεν ομιλούν άλλη γλώσσα πλην της δικής τους.
Σε ένα fast food του αεροδρομίου, ξεκουράσαμε τα πόδια μας που είχαν γίνει προζύμι από το οίδημα, απολαμβάνοντας την πρώτη εξαίσια θεϊκή μα την αλήθεια φρουτοσαλάτα ,που αργότερα καθιερώθηκε σαν κύριο πιάτο μας….
Για 4 ώρες μείναμε καθηλωμένοι περιμένοντας την πτήση για Κανκουν…και από εκεί έχει ο Θεός….
Ευτυχώς ο καλός θεούλης με βοήθησε και κοιμήθηκα κατά τη διάρκεια όλης της πτήσης. Έτσι όταν μετά από 2 ώρες προσγειωθήκαμε στο κανκουν είχα ανακτήσει δυνάμεις και υπομονή για τα άλλο δίωρο ταξίδι με τζιπ .Το Κανκουν, έτσι αμερικανοποιημένο τουριστικά , από επιλογή ούτε που το πλησιάσαμε Οι βαλίτσες μας και εμείς οι μισοί αγουροξυπνημένοι και οι άλλοι σε νιρβάνα, μόλις βρήκαμε το οδηγό μας μπήκαμε όπως όπως στο πούλμαν για τη νυχτερινή διαδρομή ως το loslirios στην TULUM …Είχε πάει πια 2 το πρωί όταν φτάσαμε…Ο νυσταγμένος φύλακας μας άνοιξε μια κατασκότεινη ρεσεψιόν κακής ώρας, που προκαλεί τα αρνητικά σχόλια ορισμένων της παρέας…, που έτσι νυσταγμένη που ήμουν δεν σχολίασα αλλά τα κατέγραψα…, για να θυμηθώ να βάλω τις φωνές αύριο, ήξεραν ότι ερχόμασταν σε τοπικά λοτζ στη παραλία ., τα είχαν επιλέξει και υπερψηφισει..τι περιμένουν πενταστερο??,
Είδαμε και επάθαμε να συνεννοηθούμε με τον δύστυχο άνδρα οποίος μας κοίταζε σαν να έβλεπε εφιάλτη, ότι οι Ισπανοί ξανάρχονται αν και γνώριζε ότι είχαν ξεκουμπιστεί προ πολλού ανεπιστρεπτί ….μας έδωσε κλειδιά και μισοκοιμισμένοι τσουλώντας τις βαλίτσες στα αμμώδη στενά, φτάσαμε στην καπάνα μας….
Παρά την κούραση η επιθυμία ενός ντους ήταν εντονότερη και εγώ φρεσκαρισμένη φρεσκολουσμένη και μην έχοντας καθόλου όρεξη για ύπνο ,η διαφορά ωραρίου βλέπεις, αποφάσισα να φτάσω στην παραλία.
Ούτε που σκέφτηκα τις οδηγίες του οδηγού, και έφυγα για νυχτερινή περιήγηση….
Από ότι μπορούσα να δω βοηθούμενη από το φως του φακού μου, διαπίστωσα ότι το ξενοδοχείο αποτελείται από δίπατες καπανες πάνω στην άμμο περιτριγυρισμένες από μικρούς ιδιωτικούς κήπους με ταράτσα ή αυλή ανάλογα, με κρεμασμένες αιώρες ,και μονοπάτια που οδηγούν στη παραλία….το μόνο που δεν είδα ήταν ο τοίχος πού παραλίγο να πέσω πάνω του, τι παραλίγο δηλαδή που τσακίστηκα με σιωπηλό, βουβό πόνο ,μη γίνω και ρεζίλι ξυπνώντας κανένα νυχτιάτικα, τοίχος υποτίθεται προστατεύει το ξενοδοχείο από το νερό η τους κλέφτες?????
Ο θόρυβος των νερών της καραϊβικής φτάνει στα αυτιά μου σαν τραγούδι ..και το ζεστό νερό χαϊδεύει τα δάχτυλα μου…ενθουσιάζομαι και θέλω να μοιραστώ αυτή τη στιγμή…και ποιος έρχεται στο νου μου ?ο μαλ…μην το πω και το διαγράψουν…
9 /11/2007
Πρωί ξύπνησα στις 6 έκανα ένα κρύο καφέ, πήρα παραμάσκαλα τις μηχανές και κατέβηκα πάλι στη παραλία για φωτογραφικό σαφάρι. .Η άμμος να λαμπιρίζει ,το κύμα να σκάει κουβαλώντας κομμάτια από τον κοραλλιογενή βράχο που είναι απέναντι, οι φοίνικες να φτάνουν ως το σημείο που σκάει το κύμα γέρνουν τα κλαδιά τους αγγίζοντας το νερό σαν σε μια βαθιά υπόκλιση. ,ένα αεράκι να δροσίζει το πρόσωπο που μόλις ο ήλιος έκανε την εμφάνιση του ,έδωσε τη θέση του σε μια καυτή μέρα..
Γύρισα στο δωμάτιο και οι κοπέλες ήταν έτοιμες για να πάμε για πρωινό. .φρούτα , χυμό ανανά ,γιαούρτι ,φέτες του τοστ με μέλι και βούτυρο ,αλλά και για αυτούς που ήθελαν κάτι πιο λαδερό ,μπέικον και ομελέτα…. ,μπλιαχχχχ διώχνω την αναγούλα…
Περνώντας από την ρεσεψιόν, ανακαλύψαμε ένα τύπο που έψαχνε 8 τουρίστες…ούτε όνομα ούτε από πιο γραφείο τίποτα ..έτσι στη τύχη…. …ευτυχώς δεν υπήρχε και λαοθάλασσα τουριστών οπότε αποφασίσαμε ότι εμείς πρέπει να ήμασταν το τυχερό γκρουπ … παίξαμε ρουλέτα και κερδίσαμε ένα Νατσο…ξεναγό πραμα, άσε πραμα και τούτος.. Έτσι προστέθηκε και ο Νάτσο στην παρέα. .
Η σημερινή μας ξενάγηση ξεκινά από την COBA ,μια αρχαία πόλη των Μάγια 800-1100πχ,και που θα αποτελέσει την πρώτη μας επαφή με την ιστορία και κουλτούρα αυτής της φυλής…μιας φυλής με πλούσιο πολιτισμό που δοκιμάστηκε σκληρά από τους Ισπανούς κατακτητές οι οποίοι διέλυσαν με μια απίστευτη βαρβαρότητα ,,εξαφάνισαν κείμενα ,γραφές και έργα που εξηγούσαν δικαιολογούσαν την ύπαρξη τους, την κουλτούρα τους.. Είναι μια περιοχή μέσα στη ζούγκλα. .δένδρα ψηλά που νομίζεις αγγίζουν τα σύννεφα, τα μονοπάτια σε οδηγούν στα διάφορα πέτρινα κτίσματα σε σχήμα πυραμίδας που σε καθηλώνουν από την τεχνική και τη δομή τους. Περπατήσαμε αρκετά ,αν και η Όλγα με την Αγγελική προτίμησαν καροτσάκι-ποδήλατο με ποδηλάτη παρακαλώ…, μην τυχόν και ιδρώσει ο μεταξένιος. κ..λος.. Κυνηγημένοι από τον ήλιο που παρόλο τα τεράστια δένδρα με το πυκνό φύλλωμα ,οι αχτίνες του δεν μας άφησαν λεπτό ,όπως λεπτό δεν μας άφησαν και τα κουνούπια που σε αυτή τη χώρα έχουν το μέγεθος του περιστεριού, αλλά ουχί την αθωότητα των ..φτάσαμε ενθουσιασμένοι και με ανοιχτό στόμα αντικρίσαμε μια πανύψηλη πυραμίδα…η NOHAH MAL…με τα μισοπρασινισμένα σκαλοπάτια της, σημείο των καιρών, μας προσκαλεί να τολμήσουμε να πατήσουμε πάνω της και να μας μεταφέρει στην κορυφή μιας άλλης εικόνας και σε μιας άλλης εποχής ζωής…Πως θα βγω γαμωτο εκεί απάνω???????? Εμένα από τώρα μου κόπηκε η ανάσα ,μόνο ίλιγγο δεν έχω βλέποντας τους άλλους τουρίστες πιασμένους από το τοποθετημένο σκοινί καταμεσής και άλλοι να ανεβαίνουν με τα γόνατα και να κατεβαίνουν με τον κώλο…Σίγουρη ότι η Μαριέττα και η Μαρία θα τολμούσαν ,είπα και εγώ ,άντε κουνήσου και εσύ και απέδειξε ότι το χάσιμο βάρους αυτού του καλοκαιριού ,κάπου πρέπει να σε έχει ευνοήσει και να μην τα φτύσεις όπως πέρυσι στο Μπουτάν…Μ ε την γλώσσα εξω και με την ανάσα να μην βγαίνει πια, πάτησα το πόδι μου στην κορυφή.., και η ανάσα κόβεται εντελώς από το μεγαλείο που αντικρίζω. .Κάτω απλώνεται η πυκνή καταπράσινη ζούγκλα που μέσα της κρυβόταν φυλαγμένη για αιώνες , όλη η ιστορία της φυλής των Μάγια….Το βλέμμα ανακαλύπτει σκορπισμένα και άλλα χτίσματα όπως το LongutoPinturan,και to GruppoMacanxa. Όλα αυτά τα πέτρινα ευρήματα καλά διατηρημένα μαρτυρούν την παρουσία πολιτισμού χρόνια ..αιώνες πριν. .Η ζέστη και η υγρασία κάνουν έντονη την παρουσία τους….αλλά δεν μας εμποδίζουν από την φωτογραφική μανία που έκανε τις μηχανές να πάρουν φωτιά…Το κατέβασμα πιο δύσκολο γιατί τα σκαλιά γλιστρούν και προσευχόμαστε να μην γίνουμε θέαμα διασκέδασης ,στα δεκάδες ζευγάρια μάτια που μας παρακολουθούν από κάτω…. Μπράβο ρε Μουλου….τα κατάφερες…
Μεσημεράκι γυρνάμε στην Tulum μια παραλιακή πόλη στη αγκαλιά της καραϊβικής ….Στη κεντρική πλατεία κάναμε επιδρομή στην τοπική κουζίνα ..στα τάκος, με κοτόπουλο η ψάρι και πνίξαμε την δίψα μας με μια παγωμένη αλλά ανούσια μη αλκοολούχα μπύρα....οι ανυπόμονες της παρέας μασουλώντας ξεχύθηκαν στα μαγαζάκια για να ταΐσουν την πείνα τους για ψώνια πριν αρχίσει η ξενάγηση στα ερείπια της Tulum...

 

[ΕΡΣΗ]

Τέλεια! Για να δουμε και το πυραμιδοκατέβασμα!

 

[LULLU]

η παραλία Los Lirios

 

[LULLU]

τα μονοπατια του Λιριος...