Γουατεμάλα Κόστα Ρίκα Μεξικό Μπελίζ Ονδούρα ταξιδι στη Κεντρικη Αμερικη.. μια.. Γουατεμαλα και απο εμενα

[LULLU]

11/11/2007 Πρωί-πρωί ενώ ο ουρανός ήταν κατάμαυρος ,το νερό του ωκεανού ήταν καταπληκτικό. Ψάχνοντας για κογχύλια με το μάτι καρφωμένο στη άμμο , η τύχη μου χαμογέλασε παρουσιάζοντας μπροστά μου 65 μουσκεμένα δολάρια…Άντε να το όνειρο το χθεσινοβραδινό ότι μου έπεφταν τα δόντια αποδείχτηκε καλό .., να μην ξεχάσω να ρωτήσω την προσωπική μου ονειροκριτρια, την Κ.. όταν γυρίσω στη πατρίδα…!! Το γεγονός φυσικά σχολιάστηκε θετικά από την ομάδα ,που αποφάσισε να με στέλνει βόλτα κάθε πουρνό μπας και βγάλω μερικά από τα σπασμένα( έξοδα)..!!!
Ο ουρανός μαύρισε περισσότερο και η μπόρα δεν άργησε να έρθει. Μαζί ήλθε και μια απίθανη χρωματική αντίθεση νερού-ουρανού που το απόλαυσαν τα μάτια και οι μηχανές μας..
Φύγαμε για τα σύνορα. .Ένας ίσιος δρόμος , με άλλο οδηγό, άλλο αυτοκίνητο … , η βροχή συνεχίστηκε για κάμποσο ….., εμείς ανέκδοτα και ιστορίες γέλια πειράγματα .., εξ άλλου γνωστές όλες είμαστε μεταξύ μας….μόνο ο Νώντας ο νεοφερμένος ,προς το παρόν δείχνει να περνά καλά και μάλλον θα δεχτούμε την αίτηση του να γίνει επίσημα μέλος της ταξιδιωτικής μας παρέας…., η δε Μ.. Όλγα μεγάλη λέει ,ότι προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να περάσει τα δοκιμαστικά τεστ.. Στα σύνορα μας έβαλαν να σύρουμε τις βαλίτσες στα χαλίκια για καμιά 200 μέτρα, να τις βάλουμε μέσα στο τελωνείο ανεβαίνοντας σκαλιά και απότομες ράμπες και τελικά να μην ανοίξουν καμία…
Ε καλά μιλάμε για καψόνι κανονικό και στο παγερό βλέμμα και ύφος τους όταν διαμαρτυρήθηκα για το ότι αφού μας υποχρέωσαν να ανεβάσουμε τις βαλίτσες για έλεγχο, γιατί δεν τις έλεγχαν μου έσκασαν ένα παγερό γελάκι που με έστειλε σαν μπαλάκι πινγκ-πονγκ πάνω σε μαινόμενο ταύρο εεεεε και δεν ήθελα και πολύ να αρχίσω και τα άκουσαν για τα καλά..
-Ναι και τώρα που τα είπες σιγά μην και τους έκανες να ντραπούν. .Άσε που θα λένε , να μια άλλη υστερω ευρωπαία! ..
-Ναι και εγώ μπας και θα ζητήξω προξενιό? Μην μου δώσουν!!!! Εγώ πάντως αλαφρωσα!!!!! Άλλο σούρσιμο και να περιμένουμε το αυτοκίνητο κάτω από τον καυτό ήλιο…μετά από τη μπόρα έρχεται η ζέστη… .. Στρωθήκαμε κατάχαμα κάτω από τη σκιά του μοναδικού δένδρου που υπήρχε στη αυλή του τελωνείου.. και ω τι τύχη πέφτει στο μάτι μου ένα πουγκακι με νομίσματα της χώρας που ακόμη δεν γνωρίζαμε την αξία…..
Δεν σας τοπα εγώ? Σιγά –σιγά ετουτη θα βγάλει τα έξοδα όλης της εκδρομής να μου το θυμάστε !!!! Λένε οι άλλες..
Άντε να φορτώσουμε πάλι ,., άντε να γυρίσουμε πίσω να βγάλει ο οδηγός προσωρινή ασφάλεια του αυτοκινήτου ,διότι το σαΐνι δεν το σκέφτηκε, φτάσαμε στο Belize βράδυ. Ο οδηγός που για πρώτη φορά αντικρίζει την περιοχή, χάνει το δρόμο όπως ήταν φυσιολογικό και αποδεχτό και μπήκαμε σε μια γειτονιά που μόνο στα φιλμ βλέπουμε. .Ξύλινα σπίτια, χωμάτινα δρομάκια γεμάτα λακκούβες νερό, άνθρωποι μαύροι, Αφρικανοί, χοντροί με μαλλιά όλα ράστα ,μια φτώχεια κακομοιριά…Ρωτάμε τους στρατιώτες( ναι στρατιώτες να περιπολούν,) που βρίσκονται εκεί για επίβλεψη της ασφάλειας των πολιτών ,( τέτοια η εγκληματικότητα σε αυτή τη γειτονιά λένε )να μας καθοδηγήσουν για το σωστό δρόμο προς το ξενοδοχείο μας. Γυρνάμε πίσω, στροφές ,μπερδέματα, λασπουριά, και βρίσκουμε τελικά το Great House .,ένα οίκημα σε παλιό αποικιακό στυλ με εξωτερικές σκάλες. Οι φαρμακόγλωσσες Μαρία και Όλγα μεγάλη αμέσως να πετάξουν το δηλητήριο ,ρωτούν πόσων αστέρων είναι…,αλλά τελικά, μόλις μπαίνουν στα ωραία καθαρά δωμάτια άλλαξαν γνώμη και διάθεση. Το δικό μας τρίκλινο είναι μπλε… χρώματα της θάλασσας. .και ουρανού. . Ένα γρήγορο μπάνιο και αποφασίστηκε να βγούμε έξω για τουρ παρά τη βροχή. .Δεν επήγαμε μακριά, αναζητήσαμε εστιατόρια που πρότεινε ο lonely planet, και καταλήξαμε στο Harbur view , ένα φοβερό εστιατόριο πάνω στο λιμάνι με θέα τα νερά του φωτισμένου λιμανιού και με πεντανόστιμο φαγητό..
-Μα που σας πάω !!!!! στα καλυτερότερα!!!!!
Με την Αγγελική χτυπήσαμε αστακό παρακαλώ, εγώ με καρύδα και ανανά σε μια υπέροχη γεύση , εκείνη με μια πικάντικη σάλτσα με συνοδεία ένα καταπληχτικό άσπρο Χιλιανό κρασί και ήλθαμε στα ίσια μας.. Οι άλλοι έφαγαν γαρίδες και σολομό αλλά συμφώνησαν μαζί μας ότι πράγματι το ποσόν των 50 δολαρίων το άτομο δεν ήταν και ιδιαίτερα ακριβό…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 26

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 26

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[xenos]

LULLU ελπιζω να μεγαλωσουνε τα γραμματα γιατι διαβαζω την ιστορια με μικροσκοπιο.

 

[ΕΡΣΗ]

Ουφ! Πολύ στενόχωρα ξεκινά το ταξίδι!
Άντε να δούμε!

 

[getxowoman]

Συμφωνω με xenos, αλλα ανυπομονω για τη συνεχεια στην ΚΑ!

 

[renata]

help!!!!!

 

[LULLU]

βρε τι σβελταδα ειναι και αυτη,.. ενω βρισκομουνα στη επεξεργασια ειχατε κιολα απαντησει... γρηγορα πιστολια ειστε.. να τωρα ειναι μεγαλυτερα ..

 

[xenos]

Τελειος ο προλογος και με απροοπτα που ευτυχως λυθηκαν γρηγορα.

Θα συμφωνησω μαζι σου οτι ο Νοεμβριος ειναι ενας απο τους καλυτερους μηνες για ταξιδι.
Εγω βαζω και τον Φεβρουαριο μεσα.
Περιμενω συνεχεια τωρα που τα γραμματα μεγαλωσανε

 

[pattyyy]

Ξεκινάς το γράψιμο όμορφα και μελαγχολικά! Περιμένω ανυπόμονα τη συνέχεια!

 

[LULLU]

Τελικά ,είχε απόλυτο δίκιο η Ολυμπία στην κριτική της για τους Ισπανούς, ότι δηλαδή, είναι αγενείς, μονόχνωτοι έως κακοί… αφιλόξενοι…..
Οι ιπτάμενες συνοδοί, γριές κακάσχημες ,δεν ανταποκρίνονται φυσικά στα πρότυπα της σπανιόλικης ομορφιάς , άσε που δεν μιλούν και άλλη γλώσσα …δεν ξέρω αν γνώριζαν ,πάντως δεν μιλούσαν. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου είδαμε και καμιά ταινία που μάλλον δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον αφού ούτε το όνομα εκτός από την πλοκή δεν θυμάμαι…, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι λες να φταίει το πρώιμο αλτζχαιμερ? Λες? Μπορεί… ωχ καΐλα μου..
Φτάσαμε MEXICO CITY απόγευμα 5.30, με μια διαφορά 8 ωρών από την Ελλάδα….
Οι Μεξικανοί καμιάς ιδιαίτερης ομορφιάς, απόγονοι της ιδιαίτερης φυλής που γνωρίζομε ,είναι κοντοί, μακροπρόσωποι μαυριδεροί, με πολλά ασημικά στολίδια και τζέρτζελα φορτωμένοι και βεβαίως δεν ομιλούν άλλη γλώσσα πλην της δικής τους.
Σε ένα fast food του αεροδρομίου, ξεκουράσαμε τα πόδια μας που είχαν γίνει προζύμι από το οίδημα, απολαμβάνοντας την πρώτη εξαίσια θεϊκή μα την αλήθεια φρουτοσαλάτα ,που αργότερα καθιερώθηκε σαν κύριο πιάτο μας….
Για 4 ώρες μείναμε καθηλωμένοι περιμένοντας την πτήση για Κανκουν…και από εκεί έχει ο Θεός….
Ευτυχώς ο καλός θεούλης με βοήθησε και κοιμήθηκα κατά τη διάρκεια όλης της πτήσης. Έτσι όταν μετά από 2 ώρες προσγειωθήκαμε στο κανκουν είχα ανακτήσει δυνάμεις και υπομονή για τα άλλο δίωρο ταξίδι με τζιπ .Το Κανκουν, έτσι αμερικανοποιημένο τουριστικά , από επιλογή ούτε που το πλησιάσαμε Οι βαλίτσες μας και εμείς οι μισοί αγουροξυπνημένοι και οι άλλοι σε νιρβάνα, μόλις βρήκαμε το οδηγό μας μπήκαμε όπως όπως στο πούλμαν για τη νυχτερινή διαδρομή ως το loslirios στην TULUM …Είχε πάει πια 2 το πρωί όταν φτάσαμε…Ο νυσταγμένος φύλακας μας άνοιξε μια κατασκότεινη ρεσεψιόν κακής ώρας, που προκαλεί τα αρνητικά σχόλια ορισμένων της παρέας…, που έτσι νυσταγμένη που ήμουν δεν σχολίασα αλλά τα κατέγραψα…, για να θυμηθώ να βάλω τις φωνές αύριο, ήξεραν ότι ερχόμασταν σε τοπικά λοτζ στη παραλία ., τα είχαν επιλέξει και υπερψηφισει..τι περιμένουν πενταστερο??,
Είδαμε και επάθαμε να συνεννοηθούμε με τον δύστυχο άνδρα οποίος μας κοίταζε σαν να έβλεπε εφιάλτη, ότι οι Ισπανοί ξανάρχονται αν και γνώριζε ότι είχαν ξεκουμπιστεί προ πολλού ανεπιστρεπτί ….μας έδωσε κλειδιά και μισοκοιμισμένοι τσουλώντας τις βαλίτσες στα αμμώδη στενά, φτάσαμε στην καπάνα μας….
Παρά την κούραση η επιθυμία ενός ντους ήταν εντονότερη και εγώ φρεσκαρισμένη φρεσκολουσμένη και μην έχοντας καθόλου όρεξη για ύπνο ,η διαφορά ωραρίου βλέπεις, αποφάσισα να φτάσω στην παραλία.
Ούτε που σκέφτηκα τις οδηγίες του οδηγού, και έφυγα για νυχτερινή περιήγηση….
Από ότι μπορούσα να δω βοηθούμενη από το φως του φακού μου, διαπίστωσα ότι το ξενοδοχείο αποτελείται από δίπατες καπανες πάνω στην άμμο περιτριγυρισμένες από μικρούς ιδιωτικούς κήπους με ταράτσα ή αυλή ανάλογα, με κρεμασμένες αιώρες ,και μονοπάτια που οδηγούν στη παραλία….το μόνο που δεν είδα ήταν ο τοίχος πού παραλίγο να πέσω πάνω του, τι παραλίγο δηλαδή που τσακίστηκα με σιωπηλό, βουβό πόνο ,μη γίνω και ρεζίλι ξυπνώντας κανένα νυχτιάτικα, τοίχος υποτίθεται προστατεύει το ξενοδοχείο από το νερό η τους κλέφτες?????
Ο θόρυβος των νερών της καραϊβικής φτάνει στα αυτιά μου σαν τραγούδι ..και το ζεστό νερό χαϊδεύει τα δάχτυλα μου…ενθουσιάζομαι και θέλω να μοιραστώ αυτή τη στιγμή…και ποιος έρχεται στο νου μου ?ο μαλ…μην το πω και το διαγράψουν…
9 /11/2007
Πρωί ξύπνησα στις 6 έκανα ένα κρύο καφέ, πήρα παραμάσκαλα τις μηχανές και κατέβηκα πάλι στη παραλία για φωτογραφικό σαφάρι. .Η άμμος να λαμπιρίζει ,το κύμα να σκάει κουβαλώντας κομμάτια από τον κοραλλιογενή βράχο που είναι απέναντι, οι φοίνικες να φτάνουν ως το σημείο που σκάει το κύμα γέρνουν τα κλαδιά τους αγγίζοντας το νερό σαν σε μια βαθιά υπόκλιση. ,ένα αεράκι να δροσίζει το πρόσωπο που μόλις ο ήλιος έκανε την εμφάνιση του ,έδωσε τη θέση του σε μια καυτή μέρα..
Γύρισα στο δωμάτιο και οι κοπέλες ήταν έτοιμες για να πάμε για πρωινό. .φρούτα , χυμό ανανά ,γιαούρτι ,φέτες του τοστ με μέλι και βούτυρο ,αλλά και για αυτούς που ήθελαν κάτι πιο λαδερό ,μπέικον και ομελέτα…. ,μπλιαχχχχ διώχνω την αναγούλα…
Περνώντας από την ρεσεψιόν, ανακαλύψαμε ένα τύπο που έψαχνε 8 τουρίστες…ούτε όνομα ούτε από πιο γραφείο τίποτα ..έτσι στη τύχη…. …ευτυχώς δεν υπήρχε και λαοθάλασσα τουριστών οπότε αποφασίσαμε ότι εμείς πρέπει να ήμασταν το τυχερό γκρουπ … παίξαμε ρουλέτα και κερδίσαμε ένα Νατσο…ξεναγό πραμα, άσε πραμα και τούτος.. Έτσι προστέθηκε και ο Νάτσο στην παρέα. .
Η σημερινή μας ξενάγηση ξεκινά από την COBA ,μια αρχαία πόλη των Μάγια 800-1100πχ,και που θα αποτελέσει την πρώτη μας επαφή με την ιστορία και κουλτούρα αυτής της φυλής…μιας φυλής με πλούσιο πολιτισμό που δοκιμάστηκε σκληρά από τους Ισπανούς κατακτητές οι οποίοι διέλυσαν με μια απίστευτη βαρβαρότητα ,,εξαφάνισαν κείμενα ,γραφές και έργα που εξηγούσαν δικαιολογούσαν την ύπαρξη τους, την κουλτούρα τους.. Είναι μια περιοχή μέσα στη ζούγκλα. .δένδρα ψηλά που νομίζεις αγγίζουν τα σύννεφα, τα μονοπάτια σε οδηγούν στα διάφορα πέτρινα κτίσματα σε σχήμα πυραμίδας που σε καθηλώνουν από την τεχνική και τη δομή τους. Περπατήσαμε αρκετά ,αν και η Όλγα με την Αγγελική προτίμησαν καροτσάκι-ποδήλατο με ποδηλάτη παρακαλώ…, μην τυχόν και ιδρώσει ο μεταξένιος. κ..λος.. Κυνηγημένοι από τον ήλιο που παρόλο τα τεράστια δένδρα με το πυκνό φύλλωμα ,οι αχτίνες του δεν μας άφησαν λεπτό ,όπως λεπτό δεν μας άφησαν και τα κουνούπια που σε αυτή τη χώρα έχουν το μέγεθος του περιστεριού, αλλά ουχί την αθωότητα των ..φτάσαμε ενθουσιασμένοι και με ανοιχτό στόμα αντικρίσαμε μια πανύψηλη πυραμίδα…η NOHAH MAL…με τα μισοπρασινισμένα σκαλοπάτια της, σημείο των καιρών, μας προσκαλεί να τολμήσουμε να πατήσουμε πάνω της και να μας μεταφέρει στην κορυφή μιας άλλης εικόνας και σε μιας άλλης εποχής ζωής…Πως θα βγω γαμωτο εκεί απάνω???????? Εμένα από τώρα μου κόπηκε η ανάσα ,μόνο ίλιγγο δεν έχω βλέποντας τους άλλους τουρίστες πιασμένους από το τοποθετημένο σκοινί καταμεσής και άλλοι να ανεβαίνουν με τα γόνατα και να κατεβαίνουν με τον κώλο…Σίγουρη ότι η Μαριέττα και η Μαρία θα τολμούσαν ,είπα και εγώ ,άντε κουνήσου και εσύ και απέδειξε ότι το χάσιμο βάρους αυτού του καλοκαιριού ,κάπου πρέπει να σε έχει ευνοήσει και να μην τα φτύσεις όπως πέρυσι στο Μπουτάν…Μ ε την γλώσσα εξω και με την ανάσα να μην βγαίνει πια, πάτησα το πόδι μου στην κορυφή.., και η ανάσα κόβεται εντελώς από το μεγαλείο που αντικρίζω. .Κάτω απλώνεται η πυκνή καταπράσινη ζούγκλα που μέσα της κρυβόταν φυλαγμένη για αιώνες , όλη η ιστορία της φυλής των Μάγια….Το βλέμμα ανακαλύπτει σκορπισμένα και άλλα χτίσματα όπως το LongutoPinturan,και to GruppoMacanxa. Όλα αυτά τα πέτρινα ευρήματα καλά διατηρημένα μαρτυρούν την παρουσία πολιτισμού χρόνια ..αιώνες πριν. .Η ζέστη και η υγρασία κάνουν έντονη την παρουσία τους….αλλά δεν μας εμποδίζουν από την φωτογραφική μανία που έκανε τις μηχανές να πάρουν φωτιά…Το κατέβασμα πιο δύσκολο γιατί τα σκαλιά γλιστρούν και προσευχόμαστε να μην γίνουμε θέαμα διασκέδασης ,στα δεκάδες ζευγάρια μάτια που μας παρακολουθούν από κάτω…. Μπράβο ρε Μουλου….τα κατάφερες…
Μεσημεράκι γυρνάμε στην Tulum μια παραλιακή πόλη στη αγκαλιά της καραϊβικής ….Στη κεντρική πλατεία κάναμε επιδρομή στην τοπική κουζίνα ..στα τάκος, με κοτόπουλο η ψάρι και πνίξαμε την δίψα μας με μια παγωμένη αλλά ανούσια μη αλκοολούχα μπύρα....οι ανυπόμονες της παρέας μασουλώντας ξεχύθηκαν στα μαγαζάκια για να ταΐσουν την πείνα τους για ψώνια πριν αρχίσει η ξενάγηση στα ερείπια της Tulum...

 

[ΕΡΣΗ]

Τέλεια! Για να δουμε και το πυραμιδοκατέβασμα!

 

[LULLU]

η παραλία Los Lirios

 

[LULLU]

τα μονοπατια του Λιριος...