Γουατεμάλα Κόστα Ρίκα Μεξικό Μπελίζ Ονδούρα ταξιδι στη Κεντρικη Αμερικη.. μια.. Γουατεμαλα και απο εμενα

[LULLU]

…. Έχει γίνει πια συνηθεια το πρωινό ξύπνημα. Άνοιξα τα μάτια πάλι στις 6 βούτηξα τις μηχανές και ξεκίνησα για φωτογραφικές αναζητήσεις..Το αδιάβροχο που είχα μαζί μου δεν μπόρεσε να προστατέψει τις μηχανές και εμένα από τη δυνατή βροχή, οπότε η βόλτα ήταν σύντομη και οι λήψεις αρκετά γρήγορες. Επέστρεψα στο ξενοδοχείο και αφοσιώθηκα στο γράψιμο του ημερολογίου μου καθισμένη στη πίσω βεράντα με θέα τη λίμνη που τώρα έχει καλυφτεί από χαμηλή ομίχλη και με μοναδική συντροφιά το ήχο της βροχής που έπεφτε πάνω στη ξύλινη σκεπή….
Στη πραγματικότητα του σήμερα με επανέφερε η Όλγα που φώναζε να πάμε για πρωινό, το οποίο θα μπορούσε και να λείπει μιας και δεν είχε ούτε ποιότητα ούτε ποσότητα για να μην αναφέρω δε τη ποικιλία …. Σε μια γωνιά του πιάτου είχαν βάλει μια φετούλα ανανά τόσο λεπτή όσο και μια φέτα prosciutto Πάρμας….
--Μα για όλα τα μυστήρια καλέ, στη χώρα των φρούτων εμείς θα τα δούμε με κιάλια?..
Ένας νευρικός ξανθός τυπάκος κορμοστασιάς Χατζηχρήστου κόβει έξω βόλτες ρίχνοντας κοφτές ματιές προς το τραπέζι μας…. Καταλαβαίνω πως πρέπει να είναι ο Gustavo…
- Ωπα.. το χρυσό μου !!!!! νευράκια ? νευράκια?
-Σε ποιον αναφέρεσαι καλέ? Ρωτούν ..
-Στο σύντροφο και ξεναγό μας …μόνο βάλτε τη τελευταία μπουκιά στο στόμα και βγείτε έξω γιατί είναι ηφαίστειο που κοχλάζει από ότι βλέπω και εξηγώ τα χθεσινοβραδινά γεγονότα και παραγγελιες....
- Σήμερα θα πάμε Τικάλ λέει και θέλουμε μια ώρα να φτάσουμε στη είσοδο … έτσι σκέτα ξερά, χωρίς χαιρετούρες και τα συνήθη…’’ nice to meet you’’ και ας ξέρουμε όλοι ,πως είναι καραψεματα… .αλλά το επιβάλουν οι καλοί τρόποι..
Οι καλοί τρόποι συνεχίστηκαν και μέσα στο αυτοκίνητο, εκείνος να μας έχει γραμμένους και να μιλά με τον οδηγό οπότε και εμείς το ρίξαμε στην αυτοξενάγηση διαβάζοντας ένα άρθρο για το Τικάλ που κρατούσε ο Νωντας .
- Λέτε να ενοχλήθηκε που τον παρακάμψαμε?
- Α μπα!! Σιγά μην σκάσει! Ούτε που πήρε είδηση ούτε ίδρωσε το αυτί του..
Φτάσαμε Τικάλ αλλά η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει… Κουκουλωθήκαμε με τα αδιάβροχα και πήραμε το ανηφορικό μονοπάτι που γλιστρά του κερατά καθιστώντας αναγκαίο κάποιο στήριγμα.. Μπρος ο Gustavo πίσω εμείς, σταμάταγε κάπου έλεγε δυο κουβέντες, όσοι ήταν κοντά άκουγαν τι έλεγε οι υπόλοιποι τίποτα.. .
- Για στάσου καλέ μου.. εδώ έτσι δουλειά δεν γίνεται.. όπως βλέπεις υπάρχουν και άτομα που αδυνατούν να ακολουθήσουν τους ρυθμούς σου , πες μας, πόση ώρα θα χρειαστούμε για να περιηγηθούμε σε όλο το αρχαιολογικό χώρο, αν είναι βατός ο δρόμος και αν μπορούν η Αγγελική με την Όλγα να ακολουθησουν η να μείνουν εδώ και να μας περιμένουν..
- ΑΑΑΑΑΑΑ δεν γίνεται… Υπάρχουν κομμάτια κατηφορικά, ανηφορικά , η ξενάγηση θα κρατήσει 3 ώρες και δεν ξαναπερνάμε από το ίδιο σημείο.. Οι κυρίες μπορούν να γυρίσουν πίσω …
- Βρε άχρηστε έβλεπες τις γυναίκες να σέρνονται, να γλιστρούν στις λάσπες να μην λες τίποτα, να μην έχεις ιδέα για κάποια εναλλακτική λύση και ας είχαμε ενημερώσει το γραφείο σου ότι στη ομάδα υπάρχουν 2 άτομα που χρειάζονται υποστήριξη, η’ άλλη εναλλακτική τέλος πάντων και εσύ όχι μόνο κάνεις το κινέζο αλλά αφήνεις και εμάς απ έξω που καθυστερούμε βοηθώντας τις και μας τη λες και από πάνω….
Γύρισαν λοιπόν πίσω οι δυό, λέγοντας ότι θα τριγυρνούσαν εκεί γύρω και μετά θα πήγαιναν στη έξοδο.. ούτε σημείο συνάντησης δεν είχαμε το χρόνο να κανονίσουμε, άσε που δεν είχαμε εμπεδώσει ακόμη το χώρο…
Μας αποχαιρέτησαν με μισή καρδιά και χάθηκαν στη βροχή… Ο Gustavo αποφάσισε να ασχοληθεί λίγο με το αντικείμενο που για αυτό είναι μαζί μας.. … τη ξενάγηση…
Και μάθαμε ότι το Tikal είναι ο μεγαλύτερος αρχαιολογικός χώρος Προ-Κολομβιανής εποχής του σπουδαίου πολιτισμού Μάγια. Κατέχει μια στρατηγική θέση ,( όπως άλλωστε συνηθίζεται και σε χώρους άλλων πολιτισμών ) στη λεκάνη Peten που ανήκει στη Γουατεμάλα. Είναι τόσο σημαντικός χώρος που δικαίως έχει μπει στη λίστα παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνεσκο από το 1979. Εχει έκταση 16 τετραγωνικά χιλιόμετρα και αποτελείται από 3000 κτίσματα !!!! ..
Σαν πρωτεύουσα το Τικαλ,(που ανακαλύφθηκε το 1840) άγγιξε το απόγειο της δόξας της τη περίοδο 200-900 μχ αν και τα αρχαιολογικά ευρήματα την τοποθετούν από τον 4 αιώνα πχ.. Υπήρξε ένα πολύ ισχυρό βασίλειο που δέσποζε σε όλη τη Κεντρική Αμερική μέχρι τη κοιλάδα το Μεξικού . Κανένα άλλο τόσο σημαντικό μνημείο δεν έχει κτιστεί μετά το τέλος της Κλασικής Περιόδου..
Αυτό που βλέπουμε μπροστά μας είναι πράγματι η αλήθεια των όσων μας αναφέρει.. Περνούμε μέσα από ψηλά δένδρα που οριοθετούν κορυφογραμμές που υψώνονται πάνω σε ασβεστολιθικά εδάφη και υπερυψωμένα μονοπάτια που εκτείνονται σε μια απόσταση 570 τετραγωνικών χιλιομέτρων δημιουργώντας το Tikal National Park, τμήμα του οποίου αντικρίζομε τώρα . Μέσα από τη πυκνή τροπική βλάστηση ξαφνικά ξεπροβάλουν πανύψηλες πυραμίδες, παλάτια, ναοί, αγωνιστικοί χώροι, χώροι τελετών και τάφοι που πλαισιώνουν μια κεντρική πλατεία(Great plaza) σχηματίζοντας ας τις ονομάσουμε συνοικίες , North Acropolis, την central Acropolis και την south Acropolis . Κάθε συνοικία αποτελείται από ναούς, πυραμίδες, αγορές κτλ. Στη great plaza μπαίνουμε από ένα μονοπάτι περνώντας από το ναό ένα (temple I) η temple of the Grand Jaguar. Τον κοιτάς και σου κόβεται η ανάσα, άσε που για να δεις τη κορυφή πρέπει γυρνάς το κεφάλι προς τα πίσω και κοντεύει να φτάσει στους αστραγάλους σου…. Το ύψος του δεν τελειώνει στα 44 μέτρα αλλά φτάνει ακόμη πιο πάνω αφού στη κορυφή υπάρχουν τρία ακόμη δωμάτια που για σκέπη είχαν μια μεγάλη αψίδα (τόξο) ….
..και είσαι από κάτω και λες,, να ανεβώ η να μην ανεβώ, τι θέα θα έχει άραγε από εκεί πάνω? Από το δίλλημα μας έβγαλε η ανακοίνωση πως έχει απαγορευτεί η ανάβαση από τότε που 2 τουρίστες έχασαν τη ζωή τους … θεός σχωρεσει τη ψυχή τους μας γλύτωσαν …
Μπορεί να μην ανεβήκαμε στο temple I αλλά δεν υπήρξε από εκεί και πέρα πυραμίδα η ναός που να μην ανεβήκαμε ακόμη και στα τέσσερα ή στα γόνατα ‘η ίσια ¨η με την ανάποδη…. Και αν αναρωτιέστε τι έκανε ο Gustavo δηλώνω ότι μας περίμενε κάτω στη ισιάδα γιατί είχε υψοφοβια το χρυσό μου και δεν άντεχε … ακόμη και στην υπό αναστήλωση πυραμίδα 4 με τις σκαλωσιές τους εργάτες και τουρίστες να μοιράζονται την ίδια στενή σκαλωσιά..
Κρατιόμαστε από τα ξύλινα παραπετάσματα που υπάρχον δεξιά και αριστερά και βουρ για τη κορυφή, τι κορυφή δηλαδή , τα ουράνια , αγγίξαμε τον ουρανό… Βρεθήκαμε πάνω από τα σύννεφα τόσο κοντά στον ουρανό που νόμιζες πως κυβερνάς τον κόσμο σαν θεός…( αν γίνεται δηλαδή.. ) Το βλέμμα προς κάτω αιχμαλωτίζεται από ένα τοπίο μαγευτικό, απόκοσμο… Το πυκνό δάσος καλύπτει τα πάντα σαν ένα χαλί που πάνω του κείτονται σαν πινελιές άσπρου-γκρι τα σύννεφα και που το μοτίβο αυτό διακόπτεται από τις κορυφές των δίδυμων πυραμίδων και λίγο πιο μακριά κάνουν την εμφάνιση τους οι κορφές των πυραμίδων 4 και 5.. Φυσά αεράκι που μας δροσίζει αλλά και που μας τρομάζει αν πλησιάσουμε πολύ στη άκρη μην βρεθούμε ξαφνικά σε ελεύθερη πτώση… Αν και η βροχή έχει σταματήσει η κατάβαση είναι δυσκολότερη από την ανάβαση.. Η Αφροδίτη μας παρακολουθεί από τη σιγουριά του εδάφους και καταγράφει τυχόν ατυχήματα , το κάνει και ο Νωντας( υψοφοβικός) που αγγίζοντας πρώτος το έδαφος κάθιδρος αποθανατίζει τη κάθοδο μας.. η δε Μαριέττα έχει εξαφανιστεί από το πεδίο και με τη γρηγοράδα ποτ τη κατέχει μάλλον θα σκαρφαλώνει σε άλλη πυραμίδα….
Στην πυραμίδα νούμερο 5 λίγοι κατάφεραν να βγουν… πλην της Μαριέττας και εμένα που η αδρεναλίνη μάλλον με έκανε πύραυλο.. Μια πολύ ψιλή βροχούλα άρχισε πάλι την ώρα πο με τη Μαριέττα κατακτούσαμε τη κορυφή.. τι ικανοποίηση! τι επιτυχία!!!Άνοιξαν για λίγο τα μουντά σύννεφα και το γαλάζιο του ουρανού φάνηκε να μας χαμογελά σαν να χαίρεται μαζί μας για αυτήν την κατάκτηση..
Δεν πιστεύω σε αυτό που βλέπω, δεν μπορώ να χαρακτηρίσω αυτό που νιώθω.. , μόνο παίρνω βαθιές ανάσες αιχμαλωτίζοντας όλη τη δροσιά, όλη τη μαγεία ….Κανένα ντοκιμαντέρ, καμιά περιγραφή δεν μπορεί να αποδώσει τη δύναμη που σε καθηλώνει εδώ πάνω .. Στέκεσαι με τα χέρια ανοιχτά σαν να πετάς , αισθάνεσαι αλώβητος, κυρίαρχος και τυχερός που το ζεις… Ο ουρανός γίνεται με μιας κατάμαυρος, απειλητικός, σαν να μας λέει, αρκετά , ο χρόνος σας τέλειωσε , επιστροφή στα γη.. Το κατέβασμα δύσκολο από μόνο του πολλές φορές γινόταν με την όπισθεν και η δυνατή καταιγίδα μας δυσκόλεψε περισσότερο…. .Το κατέβασμα μας συνοδευόταν και από τα ουρλιαχτά των πιθήκων που ενοχλημένοι και αυτοί από τη εισβολή μας στον κόσμο τους συνέβαλαν με τον τρόπο τους στη απομάκρυνση μας..

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14
• …

  Go to chapter

  Go
• 26

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 26

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[xenos]

LULLU ελπιζω να μεγαλωσουνε τα γραμματα γιατι διαβαζω την ιστορια με μικροσκοπιο.

 

[ΕΡΣΗ]

Ουφ! Πολύ στενόχωρα ξεκινά το ταξίδι!
Άντε να δούμε!

 

[getxowoman]

Συμφωνω με xenos, αλλα ανυπομονω για τη συνεχεια στην ΚΑ!

 

[renata]

help!!!!!

 

[LULLU]

βρε τι σβελταδα ειναι και αυτη,.. ενω βρισκομουνα στη επεξεργασια ειχατε κιολα απαντησει... γρηγορα πιστολια ειστε.. να τωρα ειναι μεγαλυτερα ..

 

[xenos]

Τελειος ο προλογος και με απροοπτα που ευτυχως λυθηκαν γρηγορα.

Θα συμφωνησω μαζι σου οτι ο Νοεμβριος ειναι ενας απο τους καλυτερους μηνες για ταξιδι.
Εγω βαζω και τον Φεβρουαριο μεσα.
Περιμενω συνεχεια τωρα που τα γραμματα μεγαλωσανε

 

[pattyyy]

Ξεκινάς το γράψιμο όμορφα και μελαγχολικά! Περιμένω ανυπόμονα τη συνέχεια!

 

[LULLU]

Τελικά ,είχε απόλυτο δίκιο η Ολυμπία στην κριτική της για τους Ισπανούς, ότι δηλαδή, είναι αγενείς, μονόχνωτοι έως κακοί… αφιλόξενοι…..
Οι ιπτάμενες συνοδοί, γριές κακάσχημες ,δεν ανταποκρίνονται φυσικά στα πρότυπα της σπανιόλικης ομορφιάς , άσε που δεν μιλούν και άλλη γλώσσα …δεν ξέρω αν γνώριζαν ,πάντως δεν μιλούσαν. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου είδαμε και καμιά ταινία που μάλλον δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον αφού ούτε το όνομα εκτός από την πλοκή δεν θυμάμαι…, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι λες να φταίει το πρώιμο αλτζχαιμερ? Λες? Μπορεί… ωχ καΐλα μου..
Φτάσαμε MEXICO CITY απόγευμα 5.30, με μια διαφορά 8 ωρών από την Ελλάδα….
Οι Μεξικανοί καμιάς ιδιαίτερης ομορφιάς, απόγονοι της ιδιαίτερης φυλής που γνωρίζομε ,είναι κοντοί, μακροπρόσωποι μαυριδεροί, με πολλά ασημικά στολίδια και τζέρτζελα φορτωμένοι και βεβαίως δεν ομιλούν άλλη γλώσσα πλην της δικής τους.
Σε ένα fast food του αεροδρομίου, ξεκουράσαμε τα πόδια μας που είχαν γίνει προζύμι από το οίδημα, απολαμβάνοντας την πρώτη εξαίσια θεϊκή μα την αλήθεια φρουτοσαλάτα ,που αργότερα καθιερώθηκε σαν κύριο πιάτο μας….
Για 4 ώρες μείναμε καθηλωμένοι περιμένοντας την πτήση για Κανκουν…και από εκεί έχει ο Θεός….
Ευτυχώς ο καλός θεούλης με βοήθησε και κοιμήθηκα κατά τη διάρκεια όλης της πτήσης. Έτσι όταν μετά από 2 ώρες προσγειωθήκαμε στο κανκουν είχα ανακτήσει δυνάμεις και υπομονή για τα άλλο δίωρο ταξίδι με τζιπ .Το Κανκουν, έτσι αμερικανοποιημένο τουριστικά , από επιλογή ούτε που το πλησιάσαμε Οι βαλίτσες μας και εμείς οι μισοί αγουροξυπνημένοι και οι άλλοι σε νιρβάνα, μόλις βρήκαμε το οδηγό μας μπήκαμε όπως όπως στο πούλμαν για τη νυχτερινή διαδρομή ως το loslirios στην TULUM …Είχε πάει πια 2 το πρωί όταν φτάσαμε…Ο νυσταγμένος φύλακας μας άνοιξε μια κατασκότεινη ρεσεψιόν κακής ώρας, που προκαλεί τα αρνητικά σχόλια ορισμένων της παρέας…, που έτσι νυσταγμένη που ήμουν δεν σχολίασα αλλά τα κατέγραψα…, για να θυμηθώ να βάλω τις φωνές αύριο, ήξεραν ότι ερχόμασταν σε τοπικά λοτζ στη παραλία ., τα είχαν επιλέξει και υπερψηφισει..τι περιμένουν πενταστερο??,
Είδαμε και επάθαμε να συνεννοηθούμε με τον δύστυχο άνδρα οποίος μας κοίταζε σαν να έβλεπε εφιάλτη, ότι οι Ισπανοί ξανάρχονται αν και γνώριζε ότι είχαν ξεκουμπιστεί προ πολλού ανεπιστρεπτί ….μας έδωσε κλειδιά και μισοκοιμισμένοι τσουλώντας τις βαλίτσες στα αμμώδη στενά, φτάσαμε στην καπάνα μας….
Παρά την κούραση η επιθυμία ενός ντους ήταν εντονότερη και εγώ φρεσκαρισμένη φρεσκολουσμένη και μην έχοντας καθόλου όρεξη για ύπνο ,η διαφορά ωραρίου βλέπεις, αποφάσισα να φτάσω στην παραλία.
Ούτε που σκέφτηκα τις οδηγίες του οδηγού, και έφυγα για νυχτερινή περιήγηση….
Από ότι μπορούσα να δω βοηθούμενη από το φως του φακού μου, διαπίστωσα ότι το ξενοδοχείο αποτελείται από δίπατες καπανες πάνω στην άμμο περιτριγυρισμένες από μικρούς ιδιωτικούς κήπους με ταράτσα ή αυλή ανάλογα, με κρεμασμένες αιώρες ,και μονοπάτια που οδηγούν στη παραλία….το μόνο που δεν είδα ήταν ο τοίχος πού παραλίγο να πέσω πάνω του, τι παραλίγο δηλαδή που τσακίστηκα με σιωπηλό, βουβό πόνο ,μη γίνω και ρεζίλι ξυπνώντας κανένα νυχτιάτικα, τοίχος υποτίθεται προστατεύει το ξενοδοχείο από το νερό η τους κλέφτες?????
Ο θόρυβος των νερών της καραϊβικής φτάνει στα αυτιά μου σαν τραγούδι ..και το ζεστό νερό χαϊδεύει τα δάχτυλα μου…ενθουσιάζομαι και θέλω να μοιραστώ αυτή τη στιγμή…και ποιος έρχεται στο νου μου ?ο μαλ…μην το πω και το διαγράψουν…
9 /11/2007
Πρωί ξύπνησα στις 6 έκανα ένα κρύο καφέ, πήρα παραμάσκαλα τις μηχανές και κατέβηκα πάλι στη παραλία για φωτογραφικό σαφάρι. .Η άμμος να λαμπιρίζει ,το κύμα να σκάει κουβαλώντας κομμάτια από τον κοραλλιογενή βράχο που είναι απέναντι, οι φοίνικες να φτάνουν ως το σημείο που σκάει το κύμα γέρνουν τα κλαδιά τους αγγίζοντας το νερό σαν σε μια βαθιά υπόκλιση. ,ένα αεράκι να δροσίζει το πρόσωπο που μόλις ο ήλιος έκανε την εμφάνιση του ,έδωσε τη θέση του σε μια καυτή μέρα..
Γύρισα στο δωμάτιο και οι κοπέλες ήταν έτοιμες για να πάμε για πρωινό. .φρούτα , χυμό ανανά ,γιαούρτι ,φέτες του τοστ με μέλι και βούτυρο ,αλλά και για αυτούς που ήθελαν κάτι πιο λαδερό ,μπέικον και ομελέτα…. ,μπλιαχχχχ διώχνω την αναγούλα…
Περνώντας από την ρεσεψιόν, ανακαλύψαμε ένα τύπο που έψαχνε 8 τουρίστες…ούτε όνομα ούτε από πιο γραφείο τίποτα ..έτσι στη τύχη…. …ευτυχώς δεν υπήρχε και λαοθάλασσα τουριστών οπότε αποφασίσαμε ότι εμείς πρέπει να ήμασταν το τυχερό γκρουπ … παίξαμε ρουλέτα και κερδίσαμε ένα Νατσο…ξεναγό πραμα, άσε πραμα και τούτος.. Έτσι προστέθηκε και ο Νάτσο στην παρέα. .
Η σημερινή μας ξενάγηση ξεκινά από την COBA ,μια αρχαία πόλη των Μάγια 800-1100πχ,και που θα αποτελέσει την πρώτη μας επαφή με την ιστορία και κουλτούρα αυτής της φυλής…μιας φυλής με πλούσιο πολιτισμό που δοκιμάστηκε σκληρά από τους Ισπανούς κατακτητές οι οποίοι διέλυσαν με μια απίστευτη βαρβαρότητα ,,εξαφάνισαν κείμενα ,γραφές και έργα που εξηγούσαν δικαιολογούσαν την ύπαρξη τους, την κουλτούρα τους.. Είναι μια περιοχή μέσα στη ζούγκλα. .δένδρα ψηλά που νομίζεις αγγίζουν τα σύννεφα, τα μονοπάτια σε οδηγούν στα διάφορα πέτρινα κτίσματα σε σχήμα πυραμίδας που σε καθηλώνουν από την τεχνική και τη δομή τους. Περπατήσαμε αρκετά ,αν και η Όλγα με την Αγγελική προτίμησαν καροτσάκι-ποδήλατο με ποδηλάτη παρακαλώ…, μην τυχόν και ιδρώσει ο μεταξένιος. κ..λος.. Κυνηγημένοι από τον ήλιο που παρόλο τα τεράστια δένδρα με το πυκνό φύλλωμα ,οι αχτίνες του δεν μας άφησαν λεπτό ,όπως λεπτό δεν μας άφησαν και τα κουνούπια που σε αυτή τη χώρα έχουν το μέγεθος του περιστεριού, αλλά ουχί την αθωότητα των ..φτάσαμε ενθουσιασμένοι και με ανοιχτό στόμα αντικρίσαμε μια πανύψηλη πυραμίδα…η NOHAH MAL…με τα μισοπρασινισμένα σκαλοπάτια της, σημείο των καιρών, μας προσκαλεί να τολμήσουμε να πατήσουμε πάνω της και να μας μεταφέρει στην κορυφή μιας άλλης εικόνας και σε μιας άλλης εποχής ζωής…Πως θα βγω γαμωτο εκεί απάνω???????? Εμένα από τώρα μου κόπηκε η ανάσα ,μόνο ίλιγγο δεν έχω βλέποντας τους άλλους τουρίστες πιασμένους από το τοποθετημένο σκοινί καταμεσής και άλλοι να ανεβαίνουν με τα γόνατα και να κατεβαίνουν με τον κώλο…Σίγουρη ότι η Μαριέττα και η Μαρία θα τολμούσαν ,είπα και εγώ ,άντε κουνήσου και εσύ και απέδειξε ότι το χάσιμο βάρους αυτού του καλοκαιριού ,κάπου πρέπει να σε έχει ευνοήσει και να μην τα φτύσεις όπως πέρυσι στο Μπουτάν…Μ ε την γλώσσα εξω και με την ανάσα να μην βγαίνει πια, πάτησα το πόδι μου στην κορυφή.., και η ανάσα κόβεται εντελώς από το μεγαλείο που αντικρίζω. .Κάτω απλώνεται η πυκνή καταπράσινη ζούγκλα που μέσα της κρυβόταν φυλαγμένη για αιώνες , όλη η ιστορία της φυλής των Μάγια….Το βλέμμα ανακαλύπτει σκορπισμένα και άλλα χτίσματα όπως το LongutoPinturan,και to GruppoMacanxa. Όλα αυτά τα πέτρινα ευρήματα καλά διατηρημένα μαρτυρούν την παρουσία πολιτισμού χρόνια ..αιώνες πριν. .Η ζέστη και η υγρασία κάνουν έντονη την παρουσία τους….αλλά δεν μας εμποδίζουν από την φωτογραφική μανία που έκανε τις μηχανές να πάρουν φωτιά…Το κατέβασμα πιο δύσκολο γιατί τα σκαλιά γλιστρούν και προσευχόμαστε να μην γίνουμε θέαμα διασκέδασης ,στα δεκάδες ζευγάρια μάτια που μας παρακολουθούν από κάτω…. Μπράβο ρε Μουλου….τα κατάφερες…
Μεσημεράκι γυρνάμε στην Tulum μια παραλιακή πόλη στη αγκαλιά της καραϊβικής ….Στη κεντρική πλατεία κάναμε επιδρομή στην τοπική κουζίνα ..στα τάκος, με κοτόπουλο η ψάρι και πνίξαμε την δίψα μας με μια παγωμένη αλλά ανούσια μη αλκοολούχα μπύρα....οι ανυπόμονες της παρέας μασουλώντας ξεχύθηκαν στα μαγαζάκια για να ταΐσουν την πείνα τους για ψώνια πριν αρχίσει η ξενάγηση στα ερείπια της Tulum...

 

[ΕΡΣΗ]

Τέλεια! Για να δουμε και το πυραμιδοκατέβασμα!

 

[LULLU]

η παραλία Los Lirios

 

[LULLU]

τα μονοπατια του Λιριος...