Γουατεμάλα Κόστα Ρίκα Μεξικό Μπελίζ Ονδούρα ταξιδι στη Κεντρικη Αμερικη.. μια.. Γουατεμαλα και απο εμενα

[LULLU]

Antigua λοιπόν η πόλη έξω από κάθε περιγραφή με τα 49 μπόλκ χαμηλών σπιτιών με πολύχρωμους τοίχους και φανταστικες ξύλινες πόρτες,με τα σοκάκια και δρόμους πλακοστρωμενους, μαγαζιά με στυλ, αυτό πο λέμε προσωπικότητα, ακριβούτσικα βέβαια, κατακτούν τη ψυχή και τα ακούραστα πόδια σου.. Δεν έχω περπατήσει , δεν έχω εξερευνήσει κάθε γωνιά , κάθε στέκι, κάθε γκαλερί καμιάς άλλης πόλης όσα χρόνια ταξιδεύω και θυμάμαι και όσο περπατώ τόσο πιο βαθιά υποκλίνομαι σε αυτή τη γοητεία.. Οχι άδικα φιγουράρει στη λίστα της Ουνέσκο απο το 1979..
Η πόλη που χτιστηκε το 1543 πήρξε πρωτευουσα επι 233 συναπτα ετη και καταστράφηκε το 1777 από σεισμό για να ξανακτιστεί πιο όμορφη αλλά παραμένει πάντα κάτω από το απειλητικό βλέμμα και στόμα των 3 ηφαιστείων..Agua, πο φαινεται απο σχεδόν όλα τα σημεια της πόλης,το Acatenango, και Fuego που ευκολα το διακρίνεις μιας και καπνιζει η κορυφη του ...
Σε μια από τις πολλές βόλτες μου πέρασα και από το τουριστικό γραφείο της Έλκε για να αφήσω τα μικροδωράκια που κρατούσα από Ελλάδα. Η δίμετρη Γερμανίδα ιδιοκτήτρια του γραφείου επέμενε να ρωτά αν είμαστε ικανοποιημένοι από τις παροχές και γενικά από το γραφείο.. Αυθόρμητα απαντήσαμε ναι , τι να κάθεσαι να λες και να παραπονιέσαι, δεν θα γίνομε τώρα στα γεράματα παράξενοι και απαιτητικοί ..που θα μας ξαναδούν.. Ευτυχώς που η Μαρία δεν ήταν μαζί αλλιώς θα έψελνε τα σχολιανά του Gustavo που τον έχει άχτι από τη πρώτη μέρα..
Μάτωσαν τα πόδια μας όταν πια αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω. Άχνα δεν έβγαινε από το στόμα μου, ο λαιμός κλειστής.. και ένα εφιαλτικό βράδυ με δύσπνοια με περίμενε.. Κατά τις 3 τα ξημερώματα άρχισε και η Όλγα το βήχα και ένας συνεχές γκουχ-γκουχ.. Στις 5 αποφασίσαμε να σηκωθούμε να ετοιμαστούμε για την ανάβαση μας στο ηφαίστειο Pachaya. ToPachaya σχηματίστηκε πριν από 2300 χρόνια και που επανήλθε σε ενεργό δράση πριν 9 χρόνια απειλώντας τα χωριά που βρίσκονται στη βάση του.. Ο καιρός μουντός, βροχερός και μέχρι να φτάσουμε στο σημείο εκκίνησης δηλαδή στη είσοδο ένας κρύος αέρας άρχισε να φυσά.. Κόβουμε τα εισιτήρια περνώντας ανάμεσα από άλογα και αλογάρηδες οι οποίοι μας πρότειναν να κάνουμε την ανάβαση πάνω στα άλογα..
-Ρε τόσο αδύναμοι φαινόμαστε?
-Άσε δεν είμαστε για άλογα εμείς αλλά το μπαστουνάκι μάλλον πρέπει να το προμηθευτούμε.. ..
-Τι κρύο και αυτό λέει η Μαρία.. γιατί δεν μας είπε να πάρουμε κάτι πιο βαρύ? .. Το ποιος δεν μας to είπε, δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς, oGustavo, φυσικά θα πληρώσει τα σπασμένα και αυτή τη φορά που δεν φταίει γιατί μας το είχε πει άλλο που δεν πρόσεχαν ορισμένοι, αλλά ποιος τολμά να το πει?
Άσε που σαν καλή ορειβάτισσα( μέλος του ορειβατικού εδώ και χρόνια) έπρεπε να γνωρίζει ότι στο υψόμετρο αυτό θα έκανε ψωφόκρυο….
Εφάρμοσα το σκάσε και κολύμπα και πήρα την ανηφόρα.. Πίσω μας τα άλογα έρχονται χωρίς αγώι γιατί φυσικά περίμεναν πως σε καμιά 400 μέτρα θα πλέαμε τα λοίσθια και θα καβαλάγαμε όχι ενα αλλα απο 2 τα άλογα.. ..
Σε κάθε βήμα βγαίνει και η ψυχή, τι να μετρώ κάθε 33 βήματα και στάση, τι 5 βήματα και μια ανάσα, τι βήμα και ανάσα, το πνευμονικό οίδημα τόχα στο τσεπάκι..
- Ας στο καλό, πνευμονικό ξεπνευμονικό δεν ανεβαίνω σε άλογο ( μουλάρι )!!!! Εδώ θα αφήσω το κοκαλάκι μου.. Τι ευτυχία !! Κάποια στιγμή αντιλαμβάνομαι τη Αφροδίτη και την Όλγα να ιππεύουν προς την κορυφή,… λύγησαν τα γόνατα αψήφησαν τα πειράγματα και καπάρωσαν τα άλογα που ακλουθούσαν ( κάτι ήξεραν και δεν μας άφησαν ρούπι ).Φτάσαμε σε ένα άπλωμα που δεν έβλεπες χριστό αφού ομίχλη και τα σύννεφα μας περικύκλωναν ..
-Από εδώ θα πάμε προς τα κάτω λέει ο Gustavo.. με τα πόδια!!
- -Άντε με τα πόδια λοιπόν …κοπέλες ξεκαβαλήστε τα άλογα άντε!
- -Προσέξτε πολύ , λέει ο ξεναγός, πρέπει να πατάμε σε στερεή, πηγμένη λαβα αλλιώς by-byGreece!!!
- -Ένα αστείο βρήκε να πει ο πουστης και κακία του βγήκε.. που να φάει τη γλώσσα του…
-Οκ πέρνα μπροστά να μας δείχνεις το δρόμο και εμείς πίσω..
Τον αφήσαμε να περάσει αρκετά μπροστά και τον παρακολουθούμε να κάνει μικρά άλματα από ρυάκι σε ρυάκι να χοροπηδά πάνω στη λάβα να δει πόσο σταθερή είναι , σαν ένας σοβαρός γνώστης ηφαιστείων..
Μας κάνει νόημα να ακολουθήσουμε τα χνάρια του και προχωράμε με ατράνταχτα γέλια.. Δεν ξέρω γιατί αλλά
εμπιστεύτηκα καλύτερα 2 σκυλιά που με ακολουθουν από τη αρχή και πάω δίπλα –δίπλα.. Σκαρφαλώνω στις αιχμηρές κορφές που σχηματίζει η λάβα και αυτό που προσέχω είναι να μην πέσω πάνω γιατί θα χάσω κανένα μάτι , το ότι η λάβα κυλά από κάτω μου στα 30 εκ ζεστή-καυτή είναι κάτι που δεν μπορώ να το πιστέψω ακόμη μέχρι που αισθάνομαι τη ζέστη και τη μυρωδιά να βγαίνει από το λιώσιμο των παπουτσιών μου.. άσε δε τη μυρωδιά…
Ξάφνου μπροστά μας στα δέκα μέτρα αντικρίζεις τις πύρινες γλώσσες να κυλούν αργά προς το μέρος μας..
-Ρε πάμε καλά?
-Εδώ είμαστε λίγο πιο ψηλά δεν μας φτάνει λογικά η λάβα..λέει καποιος..
-Λογικά,ναι, αλλά αν γίνει κανένα απότομο πάμε για άλλους κόσμους και θα βγει αληθινός και ο σκατογλωσσος..
Τι πέρασε από το μυαλό μας και μας χαλάρωσε τόσο (μάλλον τα αέρια) που κάτσαμε πάνω στη λάβα τρώγοντας φιστίκια Αιγίνης και να πετάμε τα τσόφλια να δούμε αν αρπανε φωτιά... Η αναισθησία σε όλο της το μεγαλείο!!!! Εδώ από τη μια στιγμή στη άλλη μπορεί να ξεπηδήσει λάβα από τα χάσματα γύρω μας και εμείς τρώμε ξηροκάρπια , η τσικουδιά μας λείπει!!!
Ο Νώντας βάζει τη άκρη του μπαστουνιού σε μια χαραμάδα και αμέσως το ξύλο αρπάζει φωτιά…
Αρκετά με το τολμηρό πια παιχνίδι….αρκετα μας ανέχτηκε η φύση ..
Ο γυρισμός μας φάνηκε σύντομος.. Περνάμε από τη δεξιά πλευρά το ηφαιστείου και όσο κατεβαίνουμε συναντούμε το πιο ζωντανό πράσινο χρώμα που παίρνουν τα νέα φυτά και δένδρα..Ο Gustavo ανακοινωνει πως ειναι τελευταια φορα που συνοδευει τοριστες στο ηφαιστειο και ο λόγος πως έχει αλλάξει πολυ΄η διαδρομη και δεν παρχει πια τόσο σιγουρο μονοπατι...
Αντε παλι...στο τσακ....
Στο πούλμαν έριξα ένα υπνάκο . Φτάσαμε Antigua ένα γρήγορο ντους και πάμε για τη τελευταία ξενάγηση που μόνο εγώ ,η Μαριέττα και η Όλγα παρακολουθήσαμε, οι άλλοι θες πεινασμένοι , θες αγανακτισμένοι προτίμησαν να γυρνούν στα παζάρια και αγορές..
Πρώτη επίσκεψη το μοναστήρι των Capuchinas για ευκολία ή αλλιώς( στο όνομα σιδηρόδρομο,) IglesiayCoventodeNuestraSenioraDelPilardeZaragoza,το οποίο ιδρύθηκε το 1736 από Ισπανιδες πρωτευουσιάνες ( Μαδρίτη) καλόγριες, αλλά που ισοπεδώθηκε από σεισμούς , πάρα πολλές φορές στην ιστορία του. Ξανακτίστηκε και η σημερινή αρχιτεκτονική δομή είναι ένα κεντρικό κυκλικό patio που γύρω –γύρω βρίσκονται 18 κελιά.. Σήμερα λειτουργεί ως μουσείο με θρησκευτικά εκθέματα από τη θρησκευτική ζωή τα χρόνια της αποικιοκρατίας.
Εδώ ήταν και ο τόπος αποχαιρετισμού του Gustavo που μας είπε αντίο και εξαφανίστηκε έτσι απλά, δεν περιμέναμε δα κλάματα και οδυρμούς αλλά ας είναι….
Συνεχίσαμε απτόητες τη ξεναγήσει μόνες μας , εξ άλλου η πόλη είναι εύκολη και προσβασιμη..
Στη κεντρική πλατεία η κεντρική πηγή κτίστηκε το 1738 ενώ είναι περιτριγυρισμένη από εκατοντάδες μικροπωλητές σουβενιρ και όποιος θέλει να αγοράσει φτηνά πρέπει να έλθει Κυριακή αργά που πέφτουν οι τιμές . Τα βράδια η πλατεία παραδίνεται στις μουσικές μπάντες μαρίμπας..
Το παλάτι DelosCapitanos που κτίστηκε το 1558 ήταν γενικό κυβερνητικό κέντρο όλης της Κεντρικής Αμερικής από Chiapasστη CostaRica μέχρι το 1773 και βρίσκεται στη νότια πλευρά της πλατείας.. Σήμερα το παλάτι φιλοξενεί τουριστικά γραφεία, αστυνομικά γραφεία και το γραφείο ενός κυβερνήτη…
Στη δυτική πλευρά της πλατείας είναι και ο μπαρόκ στυλ καθεδρικός ναός, CatedraldeSantiago, χτισμένος το 1542 δέχτηκε και αυτός τη καταστροφική μανία των σεισμών. Έγινε ερείπια το 1773 και αποκαταστάθηκε μερικώς το 1820 .Σε μια κρύπτη βρίσκονται τα οστά του ιστορικού BernalDiazdelCastillo που πέθανε το 1581..
Είπαμε η πόλη θέλει πόδια και εμείς ευτυχώς δεν είχαμε κουραστεί ακόμη.. Επισκεφτήκαμε τη εκκλησία SanFrancisco τη Merced και το παλάτι PalacioDelAyuntamiento…
Τα επίμονα κορναρίσματα που μα ς ξάφνιασαν προερχόταν από το ποδήλατο το Νώντα που φορτωμένος γυρναγε απο ψωνια..
-Πάω να ξεφορτώσω και πάμε σε μια γκαλερί που είναι εδώ πιο κάτω με απίστευτα έργα? Ρωτά ο Νώντας..
-Και θέλει και ρώτημα? Απαντώ εγώ..
Θα μείναμε πάνω από 2 ώρες μέσα στη γκαλερί, εγώ μπρος σε ένα πίνακα και εκείνος σε μια φωτογραφία.. Το αποτέλεσμα? Εγώ απόκτησα τον πίνακα και εκείνος παρήγγειλε τη φωτογραφία σε μεγαλύτερο μέγεθος την οποία θα μας την έστελναν Κρήτη..(που όταν ήλθε Κρητη κινητοποιησαμε θεους και δαίμονες στα τελωνεια για τον εκτελονισμό .).Τακτοποιήσαμε τα περί αποστολής και έξοδα πληρώσαμε ένα σκασμό λεφτά και πήγαμε στο bistro για φαί.. Αφεθήκαμε στη περιποίηση των ευγενικών λευκών σερβιτόρων , (αν θυμάμαι καλά ήταν Τσέχοι ) που όλο το βράδυ σκίστηκαν να μας φροντίζουν μέχρι αηδίας μπορώ να πω….
Το ρίχνουμε έξω απόψε, είναι η τελευταία μας μέρα στη πόλη και γενικά στη χώρα, Αύριο πετάμε για Κόστα Ρίκα..
Που να μας πιάσει ύπνος, άσε που το στεγνωτήριο ρούχων έκανε ένα διαολεμένο θόρυβο αλλά έπρεπε να κάνουμε και τη μπουγάδα μας…
Με τις βαλίτσες έτοιμες περιμένουμε .. Φεύγουμε μια ώρα νωρίτερα για να προλάβουμε λέει ένα γρήγορο τουρ στη πρωτεύουσα..
-Και πως προέκυψε το τουρ αυτό ρωτώ..
-Εγώ το κανόνισα απαντά η Μαρία και χαμογελώντας εξηγεί, πως χθες που δεν ήλθε στη ξενάγηση , πήγε στο γραφείο της Έλκε και έθαψε κανονικότατα το Gustavo, τόσο πολύ που για να εξευμενίσει τα πράγματα η Έλκε μας δωρίζει μια ξενάγηση στη Guatemalacity….
Λαμπρά .. κάναμε και τη κατινιά μας….. Θα ακούει για Ελλάδα και Έλληνες και θα φεύγει με χίλια..
Πρέπει να είχε συζητηθεί τόσο στο γραφείο και στους υπαλλήλους, που ο οδηγός στο τουρ απευθυνόταν μόνο στη Μαρία με το .’’.Μαρία σενιόρα’’ ,εδώ είναι το ένα , εδώ είναι το άλλο, να αυτό το μουσείο, αυτή η πλατεία.. και πάλι καλά που ήξερε ο άνθρωπος και που βρίσκονταν όχι να σου πει και την ιστορία…
Τι να πεις τώρα στη φίλη.., άσε θα περάσει και αυτό.. προσωπικά να μου έλειπε τέτοια ξενάγηση και με αυτές τις προϋποθέσεις..
Τι εντύπωση μου άφησε η πόλη? Μιας πόλης βρώμικης και θλιβερής πέρα από φτωχής . Σιδερένια παράθυρα παντού,
ένοπλοι φρουροί , καταστήματα φτωχά και οι άνθρωποι μουντοί, σκεφτικοί … Καμιά σχέση με την Antigua( που μάλλον είναι η εξαίρεση,) που έχει συγκεντρώσει όλο το πλούτο. Η πραγματική ζωή όλης της άλλης χώρας είναι αυτή που είδαμε στη πρωτεύουσα . . Φτώχεια και ανασφάλεια. Θλιβερές και γεμάτες πόνο οι τελευταίες εικόνες μιας χώρας….

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 19
• 20
• 21
• 22
• 23
• …

  Go to chapter

  Go
• 26

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 21 of 26

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[xenos]

LULLU ελπιζω να μεγαλωσουνε τα γραμματα γιατι διαβαζω την ιστορια με μικροσκοπιο.

 

[ΕΡΣΗ]

Ουφ! Πολύ στενόχωρα ξεκινά το ταξίδι!
Άντε να δούμε!

 

[getxowoman]

Συμφωνω με xenos, αλλα ανυπομονω για τη συνεχεια στην ΚΑ!

 

[renata]

help!!!!!

 

[LULLU]

βρε τι σβελταδα ειναι και αυτη,.. ενω βρισκομουνα στη επεξεργασια ειχατε κιολα απαντησει... γρηγορα πιστολια ειστε.. να τωρα ειναι μεγαλυτερα ..

 

[xenos]

Τελειος ο προλογος και με απροοπτα που ευτυχως λυθηκαν γρηγορα.

Θα συμφωνησω μαζι σου οτι ο Νοεμβριος ειναι ενας απο τους καλυτερους μηνες για ταξιδι.
Εγω βαζω και τον Φεβρουαριο μεσα.
Περιμενω συνεχεια τωρα που τα γραμματα μεγαλωσανε

 

[pattyyy]

Ξεκινάς το γράψιμο όμορφα και μελαγχολικά! Περιμένω ανυπόμονα τη συνέχεια!

 

[LULLU]

Τελικά ,είχε απόλυτο δίκιο η Ολυμπία στην κριτική της για τους Ισπανούς, ότι δηλαδή, είναι αγενείς, μονόχνωτοι έως κακοί… αφιλόξενοι…..
Οι ιπτάμενες συνοδοί, γριές κακάσχημες ,δεν ανταποκρίνονται φυσικά στα πρότυπα της σπανιόλικης ομορφιάς , άσε που δεν μιλούν και άλλη γλώσσα …δεν ξέρω αν γνώριζαν ,πάντως δεν μιλούσαν. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου είδαμε και καμιά ταινία που μάλλον δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον αφού ούτε το όνομα εκτός από την πλοκή δεν θυμάμαι…, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι λες να φταίει το πρώιμο αλτζχαιμερ? Λες? Μπορεί… ωχ καΐλα μου..
Φτάσαμε MEXICO CITY απόγευμα 5.30, με μια διαφορά 8 ωρών από την Ελλάδα….
Οι Μεξικανοί καμιάς ιδιαίτερης ομορφιάς, απόγονοι της ιδιαίτερης φυλής που γνωρίζομε ,είναι κοντοί, μακροπρόσωποι μαυριδεροί, με πολλά ασημικά στολίδια και τζέρτζελα φορτωμένοι και βεβαίως δεν ομιλούν άλλη γλώσσα πλην της δικής τους.
Σε ένα fast food του αεροδρομίου, ξεκουράσαμε τα πόδια μας που είχαν γίνει προζύμι από το οίδημα, απολαμβάνοντας την πρώτη εξαίσια θεϊκή μα την αλήθεια φρουτοσαλάτα ,που αργότερα καθιερώθηκε σαν κύριο πιάτο μας….
Για 4 ώρες μείναμε καθηλωμένοι περιμένοντας την πτήση για Κανκουν…και από εκεί έχει ο Θεός….
Ευτυχώς ο καλός θεούλης με βοήθησε και κοιμήθηκα κατά τη διάρκεια όλης της πτήσης. Έτσι όταν μετά από 2 ώρες προσγειωθήκαμε στο κανκουν είχα ανακτήσει δυνάμεις και υπομονή για τα άλλο δίωρο ταξίδι με τζιπ .Το Κανκουν, έτσι αμερικανοποιημένο τουριστικά , από επιλογή ούτε που το πλησιάσαμε Οι βαλίτσες μας και εμείς οι μισοί αγουροξυπνημένοι και οι άλλοι σε νιρβάνα, μόλις βρήκαμε το οδηγό μας μπήκαμε όπως όπως στο πούλμαν για τη νυχτερινή διαδρομή ως το loslirios στην TULUM …Είχε πάει πια 2 το πρωί όταν φτάσαμε…Ο νυσταγμένος φύλακας μας άνοιξε μια κατασκότεινη ρεσεψιόν κακής ώρας, που προκαλεί τα αρνητικά σχόλια ορισμένων της παρέας…, που έτσι νυσταγμένη που ήμουν δεν σχολίασα αλλά τα κατέγραψα…, για να θυμηθώ να βάλω τις φωνές αύριο, ήξεραν ότι ερχόμασταν σε τοπικά λοτζ στη παραλία ., τα είχαν επιλέξει και υπερψηφισει..τι περιμένουν πενταστερο??,
Είδαμε και επάθαμε να συνεννοηθούμε με τον δύστυχο άνδρα οποίος μας κοίταζε σαν να έβλεπε εφιάλτη, ότι οι Ισπανοί ξανάρχονται αν και γνώριζε ότι είχαν ξεκουμπιστεί προ πολλού ανεπιστρεπτί ….μας έδωσε κλειδιά και μισοκοιμισμένοι τσουλώντας τις βαλίτσες στα αμμώδη στενά, φτάσαμε στην καπάνα μας….
Παρά την κούραση η επιθυμία ενός ντους ήταν εντονότερη και εγώ φρεσκαρισμένη φρεσκολουσμένη και μην έχοντας καθόλου όρεξη για ύπνο ,η διαφορά ωραρίου βλέπεις, αποφάσισα να φτάσω στην παραλία.
Ούτε που σκέφτηκα τις οδηγίες του οδηγού, και έφυγα για νυχτερινή περιήγηση….
Από ότι μπορούσα να δω βοηθούμενη από το φως του φακού μου, διαπίστωσα ότι το ξενοδοχείο αποτελείται από δίπατες καπανες πάνω στην άμμο περιτριγυρισμένες από μικρούς ιδιωτικούς κήπους με ταράτσα ή αυλή ανάλογα, με κρεμασμένες αιώρες ,και μονοπάτια που οδηγούν στη παραλία….το μόνο που δεν είδα ήταν ο τοίχος πού παραλίγο να πέσω πάνω του, τι παραλίγο δηλαδή που τσακίστηκα με σιωπηλό, βουβό πόνο ,μη γίνω και ρεζίλι ξυπνώντας κανένα νυχτιάτικα, τοίχος υποτίθεται προστατεύει το ξενοδοχείο από το νερό η τους κλέφτες?????
Ο θόρυβος των νερών της καραϊβικής φτάνει στα αυτιά μου σαν τραγούδι ..και το ζεστό νερό χαϊδεύει τα δάχτυλα μου…ενθουσιάζομαι και θέλω να μοιραστώ αυτή τη στιγμή…και ποιος έρχεται στο νου μου ?ο μαλ…μην το πω και το διαγράψουν…
9 /11/2007
Πρωί ξύπνησα στις 6 έκανα ένα κρύο καφέ, πήρα παραμάσκαλα τις μηχανές και κατέβηκα πάλι στη παραλία για φωτογραφικό σαφάρι. .Η άμμος να λαμπιρίζει ,το κύμα να σκάει κουβαλώντας κομμάτια από τον κοραλλιογενή βράχο που είναι απέναντι, οι φοίνικες να φτάνουν ως το σημείο που σκάει το κύμα γέρνουν τα κλαδιά τους αγγίζοντας το νερό σαν σε μια βαθιά υπόκλιση. ,ένα αεράκι να δροσίζει το πρόσωπο που μόλις ο ήλιος έκανε την εμφάνιση του ,έδωσε τη θέση του σε μια καυτή μέρα..
Γύρισα στο δωμάτιο και οι κοπέλες ήταν έτοιμες για να πάμε για πρωινό. .φρούτα , χυμό ανανά ,γιαούρτι ,φέτες του τοστ με μέλι και βούτυρο ,αλλά και για αυτούς που ήθελαν κάτι πιο λαδερό ,μπέικον και ομελέτα…. ,μπλιαχχχχ διώχνω την αναγούλα…
Περνώντας από την ρεσεψιόν, ανακαλύψαμε ένα τύπο που έψαχνε 8 τουρίστες…ούτε όνομα ούτε από πιο γραφείο τίποτα ..έτσι στη τύχη…. …ευτυχώς δεν υπήρχε και λαοθάλασσα τουριστών οπότε αποφασίσαμε ότι εμείς πρέπει να ήμασταν το τυχερό γκρουπ … παίξαμε ρουλέτα και κερδίσαμε ένα Νατσο…ξεναγό πραμα, άσε πραμα και τούτος.. Έτσι προστέθηκε και ο Νάτσο στην παρέα. .
Η σημερινή μας ξενάγηση ξεκινά από την COBA ,μια αρχαία πόλη των Μάγια 800-1100πχ,και που θα αποτελέσει την πρώτη μας επαφή με την ιστορία και κουλτούρα αυτής της φυλής…μιας φυλής με πλούσιο πολιτισμό που δοκιμάστηκε σκληρά από τους Ισπανούς κατακτητές οι οποίοι διέλυσαν με μια απίστευτη βαρβαρότητα ,,εξαφάνισαν κείμενα ,γραφές και έργα που εξηγούσαν δικαιολογούσαν την ύπαρξη τους, την κουλτούρα τους.. Είναι μια περιοχή μέσα στη ζούγκλα. .δένδρα ψηλά που νομίζεις αγγίζουν τα σύννεφα, τα μονοπάτια σε οδηγούν στα διάφορα πέτρινα κτίσματα σε σχήμα πυραμίδας που σε καθηλώνουν από την τεχνική και τη δομή τους. Περπατήσαμε αρκετά ,αν και η Όλγα με την Αγγελική προτίμησαν καροτσάκι-ποδήλατο με ποδηλάτη παρακαλώ…, μην τυχόν και ιδρώσει ο μεταξένιος. κ..λος.. Κυνηγημένοι από τον ήλιο που παρόλο τα τεράστια δένδρα με το πυκνό φύλλωμα ,οι αχτίνες του δεν μας άφησαν λεπτό ,όπως λεπτό δεν μας άφησαν και τα κουνούπια που σε αυτή τη χώρα έχουν το μέγεθος του περιστεριού, αλλά ουχί την αθωότητα των ..φτάσαμε ενθουσιασμένοι και με ανοιχτό στόμα αντικρίσαμε μια πανύψηλη πυραμίδα…η NOHAH MAL…με τα μισοπρασινισμένα σκαλοπάτια της, σημείο των καιρών, μας προσκαλεί να τολμήσουμε να πατήσουμε πάνω της και να μας μεταφέρει στην κορυφή μιας άλλης εικόνας και σε μιας άλλης εποχής ζωής…Πως θα βγω γαμωτο εκεί απάνω???????? Εμένα από τώρα μου κόπηκε η ανάσα ,μόνο ίλιγγο δεν έχω βλέποντας τους άλλους τουρίστες πιασμένους από το τοποθετημένο σκοινί καταμεσής και άλλοι να ανεβαίνουν με τα γόνατα και να κατεβαίνουν με τον κώλο…Σίγουρη ότι η Μαριέττα και η Μαρία θα τολμούσαν ,είπα και εγώ ,άντε κουνήσου και εσύ και απέδειξε ότι το χάσιμο βάρους αυτού του καλοκαιριού ,κάπου πρέπει να σε έχει ευνοήσει και να μην τα φτύσεις όπως πέρυσι στο Μπουτάν…Μ ε την γλώσσα εξω και με την ανάσα να μην βγαίνει πια, πάτησα το πόδι μου στην κορυφή.., και η ανάσα κόβεται εντελώς από το μεγαλείο που αντικρίζω. .Κάτω απλώνεται η πυκνή καταπράσινη ζούγκλα που μέσα της κρυβόταν φυλαγμένη για αιώνες , όλη η ιστορία της φυλής των Μάγια….Το βλέμμα ανακαλύπτει σκορπισμένα και άλλα χτίσματα όπως το LongutoPinturan,και to GruppoMacanxa. Όλα αυτά τα πέτρινα ευρήματα καλά διατηρημένα μαρτυρούν την παρουσία πολιτισμού χρόνια ..αιώνες πριν. .Η ζέστη και η υγρασία κάνουν έντονη την παρουσία τους….αλλά δεν μας εμποδίζουν από την φωτογραφική μανία που έκανε τις μηχανές να πάρουν φωτιά…Το κατέβασμα πιο δύσκολο γιατί τα σκαλιά γλιστρούν και προσευχόμαστε να μην γίνουμε θέαμα διασκέδασης ,στα δεκάδες ζευγάρια μάτια που μας παρακολουθούν από κάτω…. Μπράβο ρε Μουλου….τα κατάφερες…
Μεσημεράκι γυρνάμε στην Tulum μια παραλιακή πόλη στη αγκαλιά της καραϊβικής ….Στη κεντρική πλατεία κάναμε επιδρομή στην τοπική κουζίνα ..στα τάκος, με κοτόπουλο η ψάρι και πνίξαμε την δίψα μας με μια παγωμένη αλλά ανούσια μη αλκοολούχα μπύρα....οι ανυπόμονες της παρέας μασουλώντας ξεχύθηκαν στα μαγαζάκια για να ταΐσουν την πείνα τους για ψώνια πριν αρχίσει η ξενάγηση στα ερείπια της Tulum...

 

[ΕΡΣΗ]

Τέλεια! Για να δουμε και το πυραμιδοκατέβασμα!

 

[LULLU]

η παραλία Los Lirios

 

[LULLU]

τα μονοπατια του Λιριος...