Γουατεμάλα Κόστα Ρίκα Μεξικό Μπελίζ Ονδούρα ταξιδι στη Κεντρικη Αμερικη.. μια.. Γουατεμαλα και απο εμενα

[LULLU]

Τηρήθηκε από όλους με ευλάβεια αν όχι με τρόμο,( μπορώ να πω, )το πρωινό ξύπνημα και η αναχώρηση στις 7.30 ακριβώς όπως είχε πει ο Gustavo… Αναχωρήσαμε για Rio Dulce από όπου θα παίρναμε βάρκα για να φτάσουμε στο Livingston… Μας πήρε 3,1/2 ώρες η πρώτη διαδρομή μέχρι το σημείο που μας περίμενε ο βαρκάρης μας και άλλες 2.1/2 ώρες μέχρι το Λιβινστογκ, μέσα από μια φανταστική διαδρομή. Τα μανγκροβια δένδρα λες και υποκλίνονται στο πέρασμα μας, αγγίζουν τα νερά που κατά τόπους είναι γεμάτα από πολύχρωμα πλατύφυλλα νούφαρα , το πέταγμα των ενοχλημένων από το θόρυβο της μηχανής πουλιών , τα επιπλέοντα ξύλινα αρχοντικά , οι βαρκάρηδες και οι ψαράδες είναι κομμάτια ενός πανέμορφοι τοπίου.. Κάπου –κάπου μέσα από τα ανοίγματα των δένδρων ξεπροβάλουν κότερα αραγμένα σε ιδιωτικά λιμανάκια και πολυτελείς κατοικίες για τους πλούσιους αυτού του τόπου. Η εμφάνιση ταμπέλας ¨ πωλείτε¨ σε παραπέμπει σε real estate αγοροπωλησίες , όχι που θα άφηναν αυτό το παράδεισο χωρίς δαίμονες!!! Αν και βιότοπος , με τα 300 είδη προστατευόμενα πουλιά δεν μπορεί να προστατευτεί η ζούγκλα , όχι τουλάχιστον όλη, κομμάτια της γίνονται οικόπεδα και βίλες.. .. Στάση στο Castillo de San Felipe.. Κάτω από ένα δυνατό ήλιο και μια ζέστη διαβολεμένη αρχίζομε τη ξενάγηση. Ευτυχώς που δεν έχει την έκταση του Τικαλ, ούτε το 1/3 και ακόμη λιγότερο δηλαδη.
Είναι ένα κάστρο , οχυρό ,που κτίστηκε το 1652 με σκοπό να συγκρατεί τις επιθέσεις και ορέξεις των πειρατών παρέχοντας ασφάλεια στα χωριά και στα διερχόμενα καραβάνια από την Izabal . Αλλά η δύναμη και αριθμητική υπεροχή των πειρατών της καραϊβικής( όλοι πειρατές ήταν τελικά!) υπερίσχυσαν με αποτέλεσμα την εκπόρθηση και πυρά του κάστρου το 1686. Μετά την εξαφάνιση και του τελευταίου πειρατή της καραϊβικής το κάστρο που χρησίμευσε ως φυλακή σήμερα ανακαινισθέν το 1956 αποτελεί προστατευόμενο πάρκο και σαν τέτοιο είναι και το κυριότερο τουριστικό σημείο της λίμνης Izabal.. ..
Φτάσαμε Livingston , ένα λιμάνι στη Καραϊβική που κατοικείται από κατάμαυρους κατοίκους τους Garifa που μιλούν εκτός από ισπανικά και την δική τους διάλεκτο garifuna . Πως έφτασαν εδώ οι μαύροι κάτοικοι ? Είναι οι απόγονοι Αφρικανών σκλάβων ναυαγοί μιας και το ισπανικό δουλεμπορικό που τους μετέφερε βυθίστηκε στο κοραλλιογενή ύφαλο και έτσι ριζώνουν αναγκαστικά στη περιοχή. Αλλά και σε όλη τη καραϊβική από το Belize έως την Nicaragua υπάρχουν οι black Carib με τις ρίζες τους να ξεκινούν από τα νησιά Roatan της Hondura όπου οι Βρετανοί τους εγκατέστησαν με τη βία σαν σκλάβους μετά την εξέγερση τους στο νησί Sant Vincent το 1795 και από εκεί σιγά –σιγά εξαπλώθηκαν σε όλη τη ακτογραμμή φτάνοντας και εδώ στο Livingston.. Δέχτηκαν επιρροές, από Μάγια, Ινδιάνους ευρωπαίους αλλά ενσωμάτωσαν ο αφρικανικό στοιχείο στη κουλτούρα τους και σήμερα ξεχωρίζουν για τη γλώσσα αλλά κυρίως για τα μουσικά τους ακούσματα.. Είναι υπερήφανοι για την μεικτή καταγωγή τους για τις ρίζες τους τη γλώσσα τους τον τρόπο ζωής τους που ούτε οι αυστηροί ιεραπόστολοι ευαγγελιστές μπόρεσαν να λυγίσουν πλήρως. Αισθάνονται ελεύθεροι πατριώτες , επέζησαν παρά τους διωγμούς από Ισπανούς και Άγγλους και λατρεύουν το χορό και τη μουσική.. Τη μουσική ρεγκε που το άκουσμα της σε απογειώνει που κάνει να ανατριχιάζεις βλέποντας το λίκνισμα των κορμιών στο ρυθμό της..
Το Livingston είναι μια ευθεία με μπαρ και εστιατόρια με τους ανέντακτους ( κατά ορισμένους) κατοίκους με τα πλεγμένα μαύρα μακριά μαλλιά, με καπέλα και σκουλαρίκια να κάθονται ατάραχοι ακούοντας μουσική….
Στο ξενοδοχείο το βράδυ εξελίχτηκε σε μια τουριστική ατραξιόν μουσικοχορευτική… Μια πολυμελής αλήθεια είναι, οικογένεια Garifuna έδωσαν τη παράσταση για χάρη μας.!!!!! .Αποκλείω να το κανόνισε ο ξεναγός, ούτε μας ήξεραν και από χθες, οπότε συνηθίζεται σαν ατραξιόν, αν και είναι εντελώς ερασιτέχνες με τις αταίριαστες όχι μόνο φωνές αλλά και ηλικίες . Όλοι συγγενείς λοιπόν μας παρουσίασαν ότι καλύτερο διαθέτει η καλλιτεχνική οικογένεια και που δεν είναι ούτε η δεξιοτεχνία στο παίξιμο, ούτε οι φωνές , αλλά τα δυό λικνιζόμενα γυναικεία κορμιά …
Αποκαμωμένη από τη κούραση, το απογευματινό κολύμπι στη πισίνα ( οι παραλίες αίσχος και με νερά μολυσμένα και ύστερα σου λέει ο άλλος κα-ρα-ι-βι-κη!!) και το φαί , πήγα για ύπνο νωρίς…
Οι εφιάλτες και πάλι ξανάρθαν… είναι αρκετοί μήνες που με καταδιώκουν,,,. .ο αποψινός είχε και πόνο… άρχισα να χάνω τα δόντια μου!!!! Ξυπνώ τρομαγμένη και κάθιδρη, μέχρι να διαπιστώσω ότι τα δόντια μου είναι όλα στη θέση τους, μου φάνηκε πως πέρασε ένας αιώνας.. ..Καθιστή πλεον περιμενα να ερθει το ξημερωμα ξορκίζοντας τις αιτίες( γνωστές) του εφιάλτη μου....

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 12
• 13
• 14
• 15
• 16
• …

  Go to chapter

  Go
• 26

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 14 of 26

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[xenos]

LULLU ελπιζω να μεγαλωσουνε τα γραμματα γιατι διαβαζω την ιστορια με μικροσκοπιο.

 

[ΕΡΣΗ]

Ουφ! Πολύ στενόχωρα ξεκινά το ταξίδι!
Άντε να δούμε!

 

[getxowoman]

Συμφωνω με xenos, αλλα ανυπομονω για τη συνεχεια στην ΚΑ!

 

[renata]

help!!!!!

 

[LULLU]

βρε τι σβελταδα ειναι και αυτη,.. ενω βρισκομουνα στη επεξεργασια ειχατε κιολα απαντησει... γρηγορα πιστολια ειστε.. να τωρα ειναι μεγαλυτερα ..

 

[xenos]

Τελειος ο προλογος και με απροοπτα που ευτυχως λυθηκαν γρηγορα.

Θα συμφωνησω μαζι σου οτι ο Νοεμβριος ειναι ενας απο τους καλυτερους μηνες για ταξιδι.
Εγω βαζω και τον Φεβρουαριο μεσα.
Περιμενω συνεχεια τωρα που τα γραμματα μεγαλωσανε

 

[pattyyy]

Ξεκινάς το γράψιμο όμορφα και μελαγχολικά! Περιμένω ανυπόμονα τη συνέχεια!

 

[LULLU]

Τελικά ,είχε απόλυτο δίκιο η Ολυμπία στην κριτική της για τους Ισπανούς, ότι δηλαδή, είναι αγενείς, μονόχνωτοι έως κακοί… αφιλόξενοι…..
Οι ιπτάμενες συνοδοί, γριές κακάσχημες ,δεν ανταποκρίνονται φυσικά στα πρότυπα της σπανιόλικης ομορφιάς , άσε που δεν μιλούν και άλλη γλώσσα …δεν ξέρω αν γνώριζαν ,πάντως δεν μιλούσαν. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου είδαμε και καμιά ταινία που μάλλον δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον αφού ούτε το όνομα εκτός από την πλοκή δεν θυμάμαι…, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι λες να φταίει το πρώιμο αλτζχαιμερ? Λες? Μπορεί… ωχ καΐλα μου..
Φτάσαμε MEXICO CITY απόγευμα 5.30, με μια διαφορά 8 ωρών από την Ελλάδα….
Οι Μεξικανοί καμιάς ιδιαίτερης ομορφιάς, απόγονοι της ιδιαίτερης φυλής που γνωρίζομε ,είναι κοντοί, μακροπρόσωποι μαυριδεροί, με πολλά ασημικά στολίδια και τζέρτζελα φορτωμένοι και βεβαίως δεν ομιλούν άλλη γλώσσα πλην της δικής τους.
Σε ένα fast food του αεροδρομίου, ξεκουράσαμε τα πόδια μας που είχαν γίνει προζύμι από το οίδημα, απολαμβάνοντας την πρώτη εξαίσια θεϊκή μα την αλήθεια φρουτοσαλάτα ,που αργότερα καθιερώθηκε σαν κύριο πιάτο μας….
Για 4 ώρες μείναμε καθηλωμένοι περιμένοντας την πτήση για Κανκουν…και από εκεί έχει ο Θεός….
Ευτυχώς ο καλός θεούλης με βοήθησε και κοιμήθηκα κατά τη διάρκεια όλης της πτήσης. Έτσι όταν μετά από 2 ώρες προσγειωθήκαμε στο κανκουν είχα ανακτήσει δυνάμεις και υπομονή για τα άλλο δίωρο ταξίδι με τζιπ .Το Κανκουν, έτσι αμερικανοποιημένο τουριστικά , από επιλογή ούτε που το πλησιάσαμε Οι βαλίτσες μας και εμείς οι μισοί αγουροξυπνημένοι και οι άλλοι σε νιρβάνα, μόλις βρήκαμε το οδηγό μας μπήκαμε όπως όπως στο πούλμαν για τη νυχτερινή διαδρομή ως το loslirios στην TULUM …Είχε πάει πια 2 το πρωί όταν φτάσαμε…Ο νυσταγμένος φύλακας μας άνοιξε μια κατασκότεινη ρεσεψιόν κακής ώρας, που προκαλεί τα αρνητικά σχόλια ορισμένων της παρέας…, που έτσι νυσταγμένη που ήμουν δεν σχολίασα αλλά τα κατέγραψα…, για να θυμηθώ να βάλω τις φωνές αύριο, ήξεραν ότι ερχόμασταν σε τοπικά λοτζ στη παραλία ., τα είχαν επιλέξει και υπερψηφισει..τι περιμένουν πενταστερο??,
Είδαμε και επάθαμε να συνεννοηθούμε με τον δύστυχο άνδρα οποίος μας κοίταζε σαν να έβλεπε εφιάλτη, ότι οι Ισπανοί ξανάρχονται αν και γνώριζε ότι είχαν ξεκουμπιστεί προ πολλού ανεπιστρεπτί ….μας έδωσε κλειδιά και μισοκοιμισμένοι τσουλώντας τις βαλίτσες στα αμμώδη στενά, φτάσαμε στην καπάνα μας….
Παρά την κούραση η επιθυμία ενός ντους ήταν εντονότερη και εγώ φρεσκαρισμένη φρεσκολουσμένη και μην έχοντας καθόλου όρεξη για ύπνο ,η διαφορά ωραρίου βλέπεις, αποφάσισα να φτάσω στην παραλία.
Ούτε που σκέφτηκα τις οδηγίες του οδηγού, και έφυγα για νυχτερινή περιήγηση….
Από ότι μπορούσα να δω βοηθούμενη από το φως του φακού μου, διαπίστωσα ότι το ξενοδοχείο αποτελείται από δίπατες καπανες πάνω στην άμμο περιτριγυρισμένες από μικρούς ιδιωτικούς κήπους με ταράτσα ή αυλή ανάλογα, με κρεμασμένες αιώρες ,και μονοπάτια που οδηγούν στη παραλία….το μόνο που δεν είδα ήταν ο τοίχος πού παραλίγο να πέσω πάνω του, τι παραλίγο δηλαδή που τσακίστηκα με σιωπηλό, βουβό πόνο ,μη γίνω και ρεζίλι ξυπνώντας κανένα νυχτιάτικα, τοίχος υποτίθεται προστατεύει το ξενοδοχείο από το νερό η τους κλέφτες?????
Ο θόρυβος των νερών της καραϊβικής φτάνει στα αυτιά μου σαν τραγούδι ..και το ζεστό νερό χαϊδεύει τα δάχτυλα μου…ενθουσιάζομαι και θέλω να μοιραστώ αυτή τη στιγμή…και ποιος έρχεται στο νου μου ?ο μαλ…μην το πω και το διαγράψουν…
9 /11/2007
Πρωί ξύπνησα στις 6 έκανα ένα κρύο καφέ, πήρα παραμάσκαλα τις μηχανές και κατέβηκα πάλι στη παραλία για φωτογραφικό σαφάρι. .Η άμμος να λαμπιρίζει ,το κύμα να σκάει κουβαλώντας κομμάτια από τον κοραλλιογενή βράχο που είναι απέναντι, οι φοίνικες να φτάνουν ως το σημείο που σκάει το κύμα γέρνουν τα κλαδιά τους αγγίζοντας το νερό σαν σε μια βαθιά υπόκλιση. ,ένα αεράκι να δροσίζει το πρόσωπο που μόλις ο ήλιος έκανε την εμφάνιση του ,έδωσε τη θέση του σε μια καυτή μέρα..
Γύρισα στο δωμάτιο και οι κοπέλες ήταν έτοιμες για να πάμε για πρωινό. .φρούτα , χυμό ανανά ,γιαούρτι ,φέτες του τοστ με μέλι και βούτυρο ,αλλά και για αυτούς που ήθελαν κάτι πιο λαδερό ,μπέικον και ομελέτα…. ,μπλιαχχχχ διώχνω την αναγούλα…
Περνώντας από την ρεσεψιόν, ανακαλύψαμε ένα τύπο που έψαχνε 8 τουρίστες…ούτε όνομα ούτε από πιο γραφείο τίποτα ..έτσι στη τύχη…. …ευτυχώς δεν υπήρχε και λαοθάλασσα τουριστών οπότε αποφασίσαμε ότι εμείς πρέπει να ήμασταν το τυχερό γκρουπ … παίξαμε ρουλέτα και κερδίσαμε ένα Νατσο…ξεναγό πραμα, άσε πραμα και τούτος.. Έτσι προστέθηκε και ο Νάτσο στην παρέα. .
Η σημερινή μας ξενάγηση ξεκινά από την COBA ,μια αρχαία πόλη των Μάγια 800-1100πχ,και που θα αποτελέσει την πρώτη μας επαφή με την ιστορία και κουλτούρα αυτής της φυλής…μιας φυλής με πλούσιο πολιτισμό που δοκιμάστηκε σκληρά από τους Ισπανούς κατακτητές οι οποίοι διέλυσαν με μια απίστευτη βαρβαρότητα ,,εξαφάνισαν κείμενα ,γραφές και έργα που εξηγούσαν δικαιολογούσαν την ύπαρξη τους, την κουλτούρα τους.. Είναι μια περιοχή μέσα στη ζούγκλα. .δένδρα ψηλά που νομίζεις αγγίζουν τα σύννεφα, τα μονοπάτια σε οδηγούν στα διάφορα πέτρινα κτίσματα σε σχήμα πυραμίδας που σε καθηλώνουν από την τεχνική και τη δομή τους. Περπατήσαμε αρκετά ,αν και η Όλγα με την Αγγελική προτίμησαν καροτσάκι-ποδήλατο με ποδηλάτη παρακαλώ…, μην τυχόν και ιδρώσει ο μεταξένιος. κ..λος.. Κυνηγημένοι από τον ήλιο που παρόλο τα τεράστια δένδρα με το πυκνό φύλλωμα ,οι αχτίνες του δεν μας άφησαν λεπτό ,όπως λεπτό δεν μας άφησαν και τα κουνούπια που σε αυτή τη χώρα έχουν το μέγεθος του περιστεριού, αλλά ουχί την αθωότητα των ..φτάσαμε ενθουσιασμένοι και με ανοιχτό στόμα αντικρίσαμε μια πανύψηλη πυραμίδα…η NOHAH MAL…με τα μισοπρασινισμένα σκαλοπάτια της, σημείο των καιρών, μας προσκαλεί να τολμήσουμε να πατήσουμε πάνω της και να μας μεταφέρει στην κορυφή μιας άλλης εικόνας και σε μιας άλλης εποχής ζωής…Πως θα βγω γαμωτο εκεί απάνω???????? Εμένα από τώρα μου κόπηκε η ανάσα ,μόνο ίλιγγο δεν έχω βλέποντας τους άλλους τουρίστες πιασμένους από το τοποθετημένο σκοινί καταμεσής και άλλοι να ανεβαίνουν με τα γόνατα και να κατεβαίνουν με τον κώλο…Σίγουρη ότι η Μαριέττα και η Μαρία θα τολμούσαν ,είπα και εγώ ,άντε κουνήσου και εσύ και απέδειξε ότι το χάσιμο βάρους αυτού του καλοκαιριού ,κάπου πρέπει να σε έχει ευνοήσει και να μην τα φτύσεις όπως πέρυσι στο Μπουτάν…Μ ε την γλώσσα εξω και με την ανάσα να μην βγαίνει πια, πάτησα το πόδι μου στην κορυφή.., και η ανάσα κόβεται εντελώς από το μεγαλείο που αντικρίζω. .Κάτω απλώνεται η πυκνή καταπράσινη ζούγκλα που μέσα της κρυβόταν φυλαγμένη για αιώνες , όλη η ιστορία της φυλής των Μάγια….Το βλέμμα ανακαλύπτει σκορπισμένα και άλλα χτίσματα όπως το LongutoPinturan,και to GruppoMacanxa. Όλα αυτά τα πέτρινα ευρήματα καλά διατηρημένα μαρτυρούν την παρουσία πολιτισμού χρόνια ..αιώνες πριν. .Η ζέστη και η υγρασία κάνουν έντονη την παρουσία τους….αλλά δεν μας εμποδίζουν από την φωτογραφική μανία που έκανε τις μηχανές να πάρουν φωτιά…Το κατέβασμα πιο δύσκολο γιατί τα σκαλιά γλιστρούν και προσευχόμαστε να μην γίνουμε θέαμα διασκέδασης ,στα δεκάδες ζευγάρια μάτια που μας παρακολουθούν από κάτω…. Μπράβο ρε Μουλου….τα κατάφερες…
Μεσημεράκι γυρνάμε στην Tulum μια παραλιακή πόλη στη αγκαλιά της καραϊβικής ….Στη κεντρική πλατεία κάναμε επιδρομή στην τοπική κουζίνα ..στα τάκος, με κοτόπουλο η ψάρι και πνίξαμε την δίψα μας με μια παγωμένη αλλά ανούσια μη αλκοολούχα μπύρα....οι ανυπόμονες της παρέας μασουλώντας ξεχύθηκαν στα μαγαζάκια για να ταΐσουν την πείνα τους για ψώνια πριν αρχίσει η ξενάγηση στα ερείπια της Tulum...

 

[ΕΡΣΗ]

Τέλεια! Για να δουμε και το πυραμιδοκατέβασμα!

 

[LULLU]

η παραλία Los Lirios

 

[LULLU]

τα μονοπατια του Λιριος...