Γουατεμάλα Κόστα Ρίκα Μεξικό Μπελίζ Ονδούρα ταξιδι στη Κεντρικη Αμερικη.. μια.. Γουατεμαλα και απο εμενα

[LULLU]

12/11/2007 Στις 6 το πρωί στο πόδι.., ένα καφέ και στο παράθυρο να γράφω τις σκέψεις , τις εντυπώσεις μου ..τι να πρωτογράψω, τι να μην ξεχάσω, τι να μην αδικήσω….Σήμερα φεύγουμε για SAN IGNAZIO..
Στο εστιατόριο που βρίσκεται στο ισόγειο. Μπαίνοντας στα αυτιά μας έρχεται μια γλυκιά μουσική, γνωστά ακούσματα και η φωνή ποιας λέτε? της Μοσχολιού σε ένα τραγούδι παλιό και άγνωστο σε όλους μας. !!
Μωρέ μπράβο , για να ρωτήσουμε αν εδώ ο ξενοδόχος έχει ρίζες από τα μέρη μας, η δε απάντηση που μας έδωσε το προσωπικό ήταν ότι δεν γνωρίζουν…
Στρωθήκαμε στο υπερυψωμένο αίθριο για πρωινό και περιμέναμε πάνω από μιάμιση ώρα να μας φέρουν το κατά τα λεγόμενα και γραφόμενα του καταλόγου , αμέρικαν μπρέκφαστ.. Ευτυχώς είχαμε ωραία θέα ,από το δροσερό αίθριο και κάτω τα λουλούδια ,ο κήπος τα άλλα τραπέζια… και κλουβιά με πολύχρωμα πουλιά. ...Είδε και έπαθε η Μαριέττα να εξηγήσει στο αργό σερβιτόρο ότι επιθυμεί τα αυγά της μάτια και όχι ομελέτα.. κόντεψε σχεδόν να βγάλει τα μάτια της να τα βάλει στο πιάτο για να του δώσει να καταλάβει πως πρέπει να γίνουν..
Ο χυμός κονσέρβας απαίσιος και μας έβαλαν να πληρώσουμε 22 δολάρια για 8 χυμούς συμφοράς..
.Εδώ στη χώρα αυτή υπάρχει μια νωθρότητα, ένα συνεχές πέρα βρέχει .. καμιά πίεση χρόνου..
Οι βαλίτσες κατέβηκαν από τα δωμάτια κουτρουβαλιστα κάτω τις σκάλες.. εγώ δεν κατάφερα τελικά να πάρω το φαξ που ζήτησα χθες και που όλοι ήταν πρόθυμοι να πουν ποιος το είχε αλλά σήμερα ουδείς γνωρίζει περί αυτού…λες και δεν το ήξερα ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε ..οπότε κράτησα την ηρεμία …άσε αν θα ζοριστώ θα μπορέσω να το βρω από το email .
Ο ξεναγός που θα εκτελεί και χρέη οδηγού, είναι ένας συμπαθέστατος μιγάς ,καλοταϊσμένος με σήμα κατατεθέν καλοζωίας, την κλασική κοιλίτσα , ( το γνωστό κατ άλλους σωσίβιο)με μάτια γουρλωτά, φέρνει σαν Ινδός και όντως απαντώντας στην παρατήρηση μου ,λέει ότι η μητέρα του ήταν Ινδή. Είναι πρόσχαρος ,ευγενής και πολύ πολύ καλά διαβασμένος και γνώστης της κουλτούρας των Μάγια. .από όπου κατάγεται και αυτός κατά το άλλο ήμισυ..
Η ξενάγηση άρχισε τη πόλη Βelise, μια πόλη δύσκολη, επικίνδυνη σκληρή, όπου η επιβίωση είναι ένας συνεχής άνισος αγώνας που διαδραματίζεται στα λασπωμένα στενά της πόλης στα σιδεροαμπαρομενα πορτοπαράθυρα ,στους ένοπλους που φρουρούν τους ισχυρούς ,ενώ και οι ίδιοι ανήκουν στην άλλη όχθη. .Η πόλη λοιπόν με τις 2 όψεις, την μια πλούσια όμορφη με κατοίκους ισχυρούς ,η άλλη μες στην φτώχια ,την ανέχεια, το έγκλημα.. Παντού ράστα ,οι περίεργοι αυτοί με τα μακριά πλεγμένα μαλλιά τα ιδιόρρυθμα πολύχρωμα ρούχα κυκλοφορούν στους δρόμους, αλλά δεν μπορούμε να φωτογραφήσουμε εύκολα. Αν και το Βelize κράτος έχει 300000 κατοίκους ,η ζωή δεν είναι εύκολη, παρ’ ότι το βιοτικό τους επίπεδο είναι ανώτερο από εκείνο των άλλων κρατών της κεντρικής Αμερικής όπως λέει ο ξεναγός..
Εκτός από τους απόγονους Μάγια, εδώ ζουν πολλοί Κινέζοι και κυρίως Λιβανέζοι . Πάλι Λιβανέζοι?! ναι αυτοί που όποια πέτρα και αν σηκώσεις τους βρίσκεις από κάτω . Και πως έφτασαν εδώ? Έφτασαν μαζί με τους Άγγλους, δηλαδή οι Άγγλοι τους υποχρέωσαν να έλθουν εδώ και όταν εκείνοι ξεκουμπίστηκαν , οι Λιβανέζοι με ελεύθερη βούληση πια, παρέμειναν, σιγά μην και γύριζαν τα ίσα πίσω, και πλούτισαν ,έφτιαξαν φανταχτερά καζίνο όχι τύπου Λας Βέγκας, άλλωστε τι σημασία έχει το αρχιτεκτονικό στυλ, λεφτά να μαζεύουν. και φυσικά τα λεφτά τα στέλνουν στο Λίβανο., , Δεν χαίρουν εκτίμησης από τους ντόπιους, το βλέπεις από τις γκριμάτσες αποστροφής στο πρόσωπο τους όταν μιλούν για αυτούς, εν αντιθέσει με τα καλά και αγαθά αισθήματα που τρέφουν για τους Άγγλους που όχι μόνο τους θεωρούν καλύτερους παρά τα ότι τράβηξαν κατά την αποικιοκρατία , αλλά τους ευγνωμονούν και τους θεωρούν σαν τους μόνους υπεύθυνους, για το αν σήμερα αποτελούν ανεξάρτητο κράτος από το 1991. Η ιστορία της χώρας τους θα ήταν διαφορετική αν δεν ήταν οι Άγγλοι, γιατί όλο το νότιο κομμάτι του κράτους θα αποτελούσε τμήμα της Γουατεμάλας , ενώ το βόρειο θα ανήκε στο Μεξικό….. Κοίτα να δεις μαγειρέματα των ισχυρών…Κάλλιο μόνοι και φτωχοί παρά πολλοί ή ίσως ισχυροί και σκορπισμένοι.. λένε οι Μπελινέζοι… Επίσης εκτιμούν πολύ το ότι οι Άγγλοι άφησαν ένα πολύ καλό εκπαιδευτικό σύστημα . Σήμερα λέει , χιλιάδες Belinezi σπουδάζουν στη Κούβα, Γουατεμάλα και φυσικά Αγγλία, ανεβάζοντας στο 93% το ποσοστό του πληθυσμού που έχει μόρφωση , υπάρχει δημοκρατική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον απόγονο …τίνος αλλουνού? …μα φυσικά ..ενός Λιβανέζου,…
Θέλουν να έχουν και το έχουν επιτύχει, άριστες σχέσεις με την Αμερική που τους τροφοδοτεί τουρίστες και τεχνολογία και που εξάγουν τα φρούτα και προϊόντα αλιείας. Συνάπτουν σχέσεις με την Κίνα για προγράμματα καλλιεργειών ,κάτι σαν πειραματικό πρόγραμμα …, ενώ οι Άγγλοι στρατιώτες ανενόχλητοι έρχονται εδώ σε δικά τους στρατόπεδα για να εκπαιδεύονται σε ασκήσεις επιβίωσης στην ζούγκλα ....Είδαμε αρκετά τζιπ κομβόι σήμερα μπροστά μας στην ίδια διαδρομή με μας μέσα στη ζούγκλα..
Μια περίεργη και αλλόκοτη σε εμάς λειτουργία κρατικής υπηρεσίας , είναι ο τρόπος που λειτουργεί η δικαιοσύνη τους…Οι υποθέσεις εκδικάζονται στο Βelize, αλλά εάν ο κατηγορούμενος θέλει να ασκήσει έφεση ,πρέπει να πάει στο Λονδίνο , ένα υπερατλαντικόταξίδι με ότι συνεπάγεται …τι να πουν και αυτοί τώρα? .. Εδώ οι Ηρακλειώτες σφάζονται με τους Χανιώτες για το εφετείο επικαλούμενοι τα 145 χιλιόμετρα απόστασης των 2 πόλεων( μεταξύ μας δεν είναι αυτή η αιτία) και θέλουν από ένα εφετείο η κάθε μια, φαντάσου να τους πουν, μάγκες το διάλειμμα τελείωσε και όλοι θα πηγαίνετε Αθήνα!! Έτσι φαντάζομαι ότι δεν θα υπάρχουν πολλές εφέσεις ..Φαίνεται ότι είναι πολύ δύσκολο να βγάλεις από πάνω σου τελείως την Αγγλική κηδεμονία ///…
Σταματήσαμε στην πιο παλιά κρεμαστή γέφυρα του Belize που ανοίγει στις 5.30 το πρωί για να περάσουν οι βάρκες …..Χτίστηκε το 1923 και πήρε το όνομα SUING BRIDGE. Ο πληθυσμός της πόλης Belize είναι 60000 και ζουν μονίμως με το φόβο των τυφώνων που από τον Ιούνιο ως τον Οκτώβρη δέρνουν και πληγώνουν την περιοχή.
Η πόλη έχει χτυπηθεί πολλές φορές από αυτούς και έχει καταστραφεί και ξαναχτιστεί αφού ο φόβος φαίνεται δεν είναι μάλλον τόσο ισχυρός για να απομακρύνει τους κατοίκους από τη πόλη που τόσο αγαπούν. Τελευταία επικρατεί και προωθείτε το κυβερνητικό σχέδιο της απομάκρυνσης των κατοίκων και την δημιουργία μιας νέας πόλης αλλά αφού σε λίγα χρόνια θα πλημμυρίσει από λάσπη και νερό…. Εδώ το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η εγκληματικότητα .Δεν μπορείς να βγεις μόνος σου ,ούτε μέρα μεσημέρι, γιατί κινδυνεύεις να γίνεις θύμα κλοπών, φαντάσου τι γίνεται το βράδυ. Εμείς βέβαια χθες περπατήσαμε νύχτα από το ξενοδοχείο ως το εστιατόριο (,τι κάνει η πείνααααα) και είμαστε 8 άτομα οπότε νιώθαμε ασφαλείς…
Είδαμε αρκετά και πήραμε το δρόμο για sanignazio.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 26

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 26

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[xenos]

LULLU ελπιζω να μεγαλωσουνε τα γραμματα γιατι διαβαζω την ιστορια με μικροσκοπιο.

 

[ΕΡΣΗ]

Ουφ! Πολύ στενόχωρα ξεκινά το ταξίδι!
Άντε να δούμε!

 

[getxowoman]

Συμφωνω με xenos, αλλα ανυπομονω για τη συνεχεια στην ΚΑ!

 

[renata]

help!!!!!

 

[LULLU]

βρε τι σβελταδα ειναι και αυτη,.. ενω βρισκομουνα στη επεξεργασια ειχατε κιολα απαντησει... γρηγορα πιστολια ειστε.. να τωρα ειναι μεγαλυτερα ..

 

[xenos]

Τελειος ο προλογος και με απροοπτα που ευτυχως λυθηκαν γρηγορα.

Θα συμφωνησω μαζι σου οτι ο Νοεμβριος ειναι ενας απο τους καλυτερους μηνες για ταξιδι.
Εγω βαζω και τον Φεβρουαριο μεσα.
Περιμενω συνεχεια τωρα που τα γραμματα μεγαλωσανε

 

[pattyyy]

Ξεκινάς το γράψιμο όμορφα και μελαγχολικά! Περιμένω ανυπόμονα τη συνέχεια!

 

[LULLU]

Τελικά ,είχε απόλυτο δίκιο η Ολυμπία στην κριτική της για τους Ισπανούς, ότι δηλαδή, είναι αγενείς, μονόχνωτοι έως κακοί… αφιλόξενοι…..
Οι ιπτάμενες συνοδοί, γριές κακάσχημες ,δεν ανταποκρίνονται φυσικά στα πρότυπα της σπανιόλικης ομορφιάς , άσε που δεν μιλούν και άλλη γλώσσα …δεν ξέρω αν γνώριζαν ,πάντως δεν μιλούσαν. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου είδαμε και καμιά ταινία που μάλλον δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον αφού ούτε το όνομα εκτός από την πλοκή δεν θυμάμαι…, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι λες να φταίει το πρώιμο αλτζχαιμερ? Λες? Μπορεί… ωχ καΐλα μου..
Φτάσαμε MEXICO CITY απόγευμα 5.30, με μια διαφορά 8 ωρών από την Ελλάδα….
Οι Μεξικανοί καμιάς ιδιαίτερης ομορφιάς, απόγονοι της ιδιαίτερης φυλής που γνωρίζομε ,είναι κοντοί, μακροπρόσωποι μαυριδεροί, με πολλά ασημικά στολίδια και τζέρτζελα φορτωμένοι και βεβαίως δεν ομιλούν άλλη γλώσσα πλην της δικής τους.
Σε ένα fast food του αεροδρομίου, ξεκουράσαμε τα πόδια μας που είχαν γίνει προζύμι από το οίδημα, απολαμβάνοντας την πρώτη εξαίσια θεϊκή μα την αλήθεια φρουτοσαλάτα ,που αργότερα καθιερώθηκε σαν κύριο πιάτο μας….
Για 4 ώρες μείναμε καθηλωμένοι περιμένοντας την πτήση για Κανκουν…και από εκεί έχει ο Θεός….
Ευτυχώς ο καλός θεούλης με βοήθησε και κοιμήθηκα κατά τη διάρκεια όλης της πτήσης. Έτσι όταν μετά από 2 ώρες προσγειωθήκαμε στο κανκουν είχα ανακτήσει δυνάμεις και υπομονή για τα άλλο δίωρο ταξίδι με τζιπ .Το Κανκουν, έτσι αμερικανοποιημένο τουριστικά , από επιλογή ούτε που το πλησιάσαμε Οι βαλίτσες μας και εμείς οι μισοί αγουροξυπνημένοι και οι άλλοι σε νιρβάνα, μόλις βρήκαμε το οδηγό μας μπήκαμε όπως όπως στο πούλμαν για τη νυχτερινή διαδρομή ως το loslirios στην TULUM …Είχε πάει πια 2 το πρωί όταν φτάσαμε…Ο νυσταγμένος φύλακας μας άνοιξε μια κατασκότεινη ρεσεψιόν κακής ώρας, που προκαλεί τα αρνητικά σχόλια ορισμένων της παρέας…, που έτσι νυσταγμένη που ήμουν δεν σχολίασα αλλά τα κατέγραψα…, για να θυμηθώ να βάλω τις φωνές αύριο, ήξεραν ότι ερχόμασταν σε τοπικά λοτζ στη παραλία ., τα είχαν επιλέξει και υπερψηφισει..τι περιμένουν πενταστερο??,
Είδαμε και επάθαμε να συνεννοηθούμε με τον δύστυχο άνδρα οποίος μας κοίταζε σαν να έβλεπε εφιάλτη, ότι οι Ισπανοί ξανάρχονται αν και γνώριζε ότι είχαν ξεκουμπιστεί προ πολλού ανεπιστρεπτί ….μας έδωσε κλειδιά και μισοκοιμισμένοι τσουλώντας τις βαλίτσες στα αμμώδη στενά, φτάσαμε στην καπάνα μας….
Παρά την κούραση η επιθυμία ενός ντους ήταν εντονότερη και εγώ φρεσκαρισμένη φρεσκολουσμένη και μην έχοντας καθόλου όρεξη για ύπνο ,η διαφορά ωραρίου βλέπεις, αποφάσισα να φτάσω στην παραλία.
Ούτε που σκέφτηκα τις οδηγίες του οδηγού, και έφυγα για νυχτερινή περιήγηση….
Από ότι μπορούσα να δω βοηθούμενη από το φως του φακού μου, διαπίστωσα ότι το ξενοδοχείο αποτελείται από δίπατες καπανες πάνω στην άμμο περιτριγυρισμένες από μικρούς ιδιωτικούς κήπους με ταράτσα ή αυλή ανάλογα, με κρεμασμένες αιώρες ,και μονοπάτια που οδηγούν στη παραλία….το μόνο που δεν είδα ήταν ο τοίχος πού παραλίγο να πέσω πάνω του, τι παραλίγο δηλαδή που τσακίστηκα με σιωπηλό, βουβό πόνο ,μη γίνω και ρεζίλι ξυπνώντας κανένα νυχτιάτικα, τοίχος υποτίθεται προστατεύει το ξενοδοχείο από το νερό η τους κλέφτες?????
Ο θόρυβος των νερών της καραϊβικής φτάνει στα αυτιά μου σαν τραγούδι ..και το ζεστό νερό χαϊδεύει τα δάχτυλα μου…ενθουσιάζομαι και θέλω να μοιραστώ αυτή τη στιγμή…και ποιος έρχεται στο νου μου ?ο μαλ…μην το πω και το διαγράψουν…
9 /11/2007
Πρωί ξύπνησα στις 6 έκανα ένα κρύο καφέ, πήρα παραμάσκαλα τις μηχανές και κατέβηκα πάλι στη παραλία για φωτογραφικό σαφάρι. .Η άμμος να λαμπιρίζει ,το κύμα να σκάει κουβαλώντας κομμάτια από τον κοραλλιογενή βράχο που είναι απέναντι, οι φοίνικες να φτάνουν ως το σημείο που σκάει το κύμα γέρνουν τα κλαδιά τους αγγίζοντας το νερό σαν σε μια βαθιά υπόκλιση. ,ένα αεράκι να δροσίζει το πρόσωπο που μόλις ο ήλιος έκανε την εμφάνιση του ,έδωσε τη θέση του σε μια καυτή μέρα..
Γύρισα στο δωμάτιο και οι κοπέλες ήταν έτοιμες για να πάμε για πρωινό. .φρούτα , χυμό ανανά ,γιαούρτι ,φέτες του τοστ με μέλι και βούτυρο ,αλλά και για αυτούς που ήθελαν κάτι πιο λαδερό ,μπέικον και ομελέτα…. ,μπλιαχχχχ διώχνω την αναγούλα…
Περνώντας από την ρεσεψιόν, ανακαλύψαμε ένα τύπο που έψαχνε 8 τουρίστες…ούτε όνομα ούτε από πιο γραφείο τίποτα ..έτσι στη τύχη…. …ευτυχώς δεν υπήρχε και λαοθάλασσα τουριστών οπότε αποφασίσαμε ότι εμείς πρέπει να ήμασταν το τυχερό γκρουπ … παίξαμε ρουλέτα και κερδίσαμε ένα Νατσο…ξεναγό πραμα, άσε πραμα και τούτος.. Έτσι προστέθηκε και ο Νάτσο στην παρέα. .
Η σημερινή μας ξενάγηση ξεκινά από την COBA ,μια αρχαία πόλη των Μάγια 800-1100πχ,και που θα αποτελέσει την πρώτη μας επαφή με την ιστορία και κουλτούρα αυτής της φυλής…μιας φυλής με πλούσιο πολιτισμό που δοκιμάστηκε σκληρά από τους Ισπανούς κατακτητές οι οποίοι διέλυσαν με μια απίστευτη βαρβαρότητα ,,εξαφάνισαν κείμενα ,γραφές και έργα που εξηγούσαν δικαιολογούσαν την ύπαρξη τους, την κουλτούρα τους.. Είναι μια περιοχή μέσα στη ζούγκλα. .δένδρα ψηλά που νομίζεις αγγίζουν τα σύννεφα, τα μονοπάτια σε οδηγούν στα διάφορα πέτρινα κτίσματα σε σχήμα πυραμίδας που σε καθηλώνουν από την τεχνική και τη δομή τους. Περπατήσαμε αρκετά ,αν και η Όλγα με την Αγγελική προτίμησαν καροτσάκι-ποδήλατο με ποδηλάτη παρακαλώ…, μην τυχόν και ιδρώσει ο μεταξένιος. κ..λος.. Κυνηγημένοι από τον ήλιο που παρόλο τα τεράστια δένδρα με το πυκνό φύλλωμα ,οι αχτίνες του δεν μας άφησαν λεπτό ,όπως λεπτό δεν μας άφησαν και τα κουνούπια που σε αυτή τη χώρα έχουν το μέγεθος του περιστεριού, αλλά ουχί την αθωότητα των ..φτάσαμε ενθουσιασμένοι και με ανοιχτό στόμα αντικρίσαμε μια πανύψηλη πυραμίδα…η NOHAH MAL…με τα μισοπρασινισμένα σκαλοπάτια της, σημείο των καιρών, μας προσκαλεί να τολμήσουμε να πατήσουμε πάνω της και να μας μεταφέρει στην κορυφή μιας άλλης εικόνας και σε μιας άλλης εποχής ζωής…Πως θα βγω γαμωτο εκεί απάνω???????? Εμένα από τώρα μου κόπηκε η ανάσα ,μόνο ίλιγγο δεν έχω βλέποντας τους άλλους τουρίστες πιασμένους από το τοποθετημένο σκοινί καταμεσής και άλλοι να ανεβαίνουν με τα γόνατα και να κατεβαίνουν με τον κώλο…Σίγουρη ότι η Μαριέττα και η Μαρία θα τολμούσαν ,είπα και εγώ ,άντε κουνήσου και εσύ και απέδειξε ότι το χάσιμο βάρους αυτού του καλοκαιριού ,κάπου πρέπει να σε έχει ευνοήσει και να μην τα φτύσεις όπως πέρυσι στο Μπουτάν…Μ ε την γλώσσα εξω και με την ανάσα να μην βγαίνει πια, πάτησα το πόδι μου στην κορυφή.., και η ανάσα κόβεται εντελώς από το μεγαλείο που αντικρίζω. .Κάτω απλώνεται η πυκνή καταπράσινη ζούγκλα που μέσα της κρυβόταν φυλαγμένη για αιώνες , όλη η ιστορία της φυλής των Μάγια….Το βλέμμα ανακαλύπτει σκορπισμένα και άλλα χτίσματα όπως το LongutoPinturan,και to GruppoMacanxa. Όλα αυτά τα πέτρινα ευρήματα καλά διατηρημένα μαρτυρούν την παρουσία πολιτισμού χρόνια ..αιώνες πριν. .Η ζέστη και η υγρασία κάνουν έντονη την παρουσία τους….αλλά δεν μας εμποδίζουν από την φωτογραφική μανία που έκανε τις μηχανές να πάρουν φωτιά…Το κατέβασμα πιο δύσκολο γιατί τα σκαλιά γλιστρούν και προσευχόμαστε να μην γίνουμε θέαμα διασκέδασης ,στα δεκάδες ζευγάρια μάτια που μας παρακολουθούν από κάτω…. Μπράβο ρε Μουλου….τα κατάφερες…
Μεσημεράκι γυρνάμε στην Tulum μια παραλιακή πόλη στη αγκαλιά της καραϊβικής ….Στη κεντρική πλατεία κάναμε επιδρομή στην τοπική κουζίνα ..στα τάκος, με κοτόπουλο η ψάρι και πνίξαμε την δίψα μας με μια παγωμένη αλλά ανούσια μη αλκοολούχα μπύρα....οι ανυπόμονες της παρέας μασουλώντας ξεχύθηκαν στα μαγαζάκια για να ταΐσουν την πείνα τους για ψώνια πριν αρχίσει η ξενάγηση στα ερείπια της Tulum...

 

[ΕΡΣΗ]

Τέλεια! Για να δουμε και το πυραμιδοκατέβασμα!

 

[LULLU]

η παραλία Los Lirios

 

[LULLU]

τα μονοπατια του Λιριος...