Γουατεμάλα Κόστα Ρίκα Μεξικό Μπελίζ Ονδούρα ταξιδι στη Κεντρικη Αμερικη.. μια.. Γουατεμαλα και απο εμενα

[LULLU]

Στο πρωινό σήμερα οι σιαγόνες δούλεψαν με υπερωρίες πάνω στις φρεσκοκομμένες φέτες ανανά. Βγάλαμε το άχτι μας και μπουκώσαμε μέχρι σκασμού γιατί όπως λέει και η μάνα μου τρώγε μέχρι που να βρίσκεις… ..
Φορτώσαμε πάλι τις βαλίτσες στη βάρκα και πήραμε τα ισα πάνω το ποτάμι.. Η διαδρομή φάνηκε συντομότερη μιας και δεν είχαμε ενδιάμεσες στάσεις. Η βάρκα μας έφερε στο σημείο από όπου μας παρέλαβε το λεωφορείο με προορισμό τα σύνορα Ονδούρας. Πρώτη στάση σε ένα αρχαιολογικό χώρο Μάγια που ονομάζεται Quirigua. Η ιστορία της πόλης αυτής σχετίζεται με εκείνη του Copan . Σαν αρχαιολογικός χώρος είναι πολύ καλά διατηρημένος μέσα ένα καταπράσινο τοπίο από δένδρα και χαμηλό χορτάρι ενώ οι πιο καλοφτιαγμένες τεχνικά κολόνες( καλύτεροι τεχνίτες) και στήλες κάνουν την εμφάνιση ενώ στο καταπράσινο λιβάδι ξεπροβάλουν αγάλματα που προστατεύονται από τον αέρα τη βροχή και τον ήλιο από κατασκευές, ψάθινες και ξύλινες.. Ο Gustavo σήμερα έχει κάνει στροφή 180 μοιρών , είναι πιο συζητήσιμος και πρόθυμος να απαντήσει σε κάθε ερώτηση.. Είδε και αποείδε ο άνθρωπος πως δεν τα βγάζει πέρα μαζί μας και παραδόθηκε..
Μας εξηγεί το ημερολόγιο των μάγια που είναι όντως περιπλοκότατο και γενικά μας αναλύει όλη τη φιλοσοφία πέρα από την ιστορία του τόπου. Για κάθε κολώνα και στήλη υπάρχουν χαραγμένα στοιχεία, σύμβολα , που υπολογίζοντας τα καταλαβαίνεις την χρονολογία κατασκευής της.. Μας είχε συνεπάρει τόσο που κάναμε και εμείς υπολογισμούς και κάθε φορά μας έθετε ερωτήματα.. Περιγράφοντας μια κολώνα αναφέρει τη χρονολογία της ως προγενέστερη από τις άλλες , γιαυτο και κακόγουστη τεχνικά, που όμως κάνοντας τους υπολογισμούς εμείς ανακαλύπτουμε πως είναι μεταγενέστερη και το αναφέρουμε. Σταματά και εκείνος αρχίζει τους υπολογισμούς , δεν του βγαίνει με τίποτα η χρονολογία με αυτά που περιγράφει και λέει γελώντας ( για πρώτη φορά).. Οκ αυτή θα την ονομάσω ‘’ κολώνα της Ελευθερίας..’’
Ευτυχώς που δεν βρέχει και έτσι απολαυσαμε τη βόλτα αν και η ζέστη , η υγρασία και τα διαβολοκούνουπα μας είχαν κηρύξει πόλεμο με άγνωστο ακόμη τον νικητή.. Πίσω στο παρκινγκ ανακαλύψαμε την Αγγελική και Όλγα που την είχαν κοπανήσει μιας και η πεζοπορία τους φάνηκε μακρινή και δύσκολη.. απορώ δεν το πήρε χαμπάρι ο Gustavo? ..η δεν μας μέτρησε?
Ξεκινάμε για Copan.. ένας δρόμος ανηφορικός , στενός , με πολλές στροφές και πάρα πολύ κίνηση κυρίως από υπερφορτωμένα φορτηγά με πορτοκάλια, ανανά, μπανάνες και ξυλεία.. Λίγο πιο κάτω μπαίνουμε σε μια περιοχή σαν τα δικά μας Ζωνιανά ας πούμε.. Εδώ λέει είναι η πηγή των ναρκωτικών που ανταγωνίζονται αυτά της Κολομβίας και χαρακτηριστικό είναι ότι δεν υπάρχει καμία τάξη, αστυνόμευση, ασφάλεια…, αρκεί να μην τους ενοχλήσεις… α ναι? φυσικά κάτι μας θυμίζει κάτι μας θυμίζει!!!!! Γύρω βλέπεις σπίτια άθλια , δρόμους σχεδόν ανύπαρκτους η με τραγική χάραξη, αν μπορείς να την πεις έτσι, αλλά τζιπάρες με τα κλειστά φιμέ παράθυρα σκίζουν .Σιγά –σιγά η βλάστηση αλλάζει , τα βουνά και οι λόφοι από τις πολλές ανθρώπινες παρεμβάσεις μπορούν να θεωρηθούν από ελαφρώς έως αρκετά φαλακρά.. Εδώ τα δένδρα δίνουν τη θέση τους στις καλλιέργειες ανανά, καφέ και κάσιους αν και η περιοχή θεωρείται από τις πιο ξηρές της χώρας… Σταματάμε για φαγητό αλλά προτιμούμε επιδόρπιο… μια τεράστια πεντανόστιμη φρουτοσαλάτα που δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τον καφέ, που απλά δεν πίνεται!!!
Τρεις ώρες ως τα σύνορα ,! επιτέλους!!!!! Κατεβαίνεις και νομίζεις πως είσαι σε εμπόλεμη ζώνη.. Φορτηγά ντελαπαρισμένα, κακοκτισμένα παραπήγματα, σιδεριές, σκουπίδια , δεξαμενές μισογκρεμισμένες και πολύς κόσμος να περιμένει σε ατέλειωτες ουρές μέσα σε ένα κτήριο μπουντρούμι να πληρώσει τα 35 κετσαλ εξόδου από τη χώρα.
Στα 7 χιλιόμετρα από τα σύνορα είναι το Copan..η πιο σπουδαία πόλη των Μάγια στο έδαφος της Ονδούρας και που συγκαταλέγεται στη λίστα μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco .. Τα χωριό Copan που απέχει μόλις ένα χιλιόμετρο από τον ομώνυμο αρχαιολογικό χώρο και είναι πανέμορφο, κουκλίστικο.. Με τα πλακόστρωτα δρομάκια, τα άσπρα σπίτια με τις κόκκινες σκεπές και με μια πανέμορφη εκκλησία στη κεντρική πλατεία έχει γίνει δικαίως ένας ανερχόμενος τουριστικός προορισμός..
Το ξενοδοχείο μας ένα ωραίο αρχοντικό με εσωτερική αυλή και πισίνα που την επισκέφτηκα μόλις άφησα τα πράγματα στο δωμάτιο.. Το νερό ήταν τόσο παγωμένο λες και βούλιαξα ξαφνικά σε παγάκια . Κατέφυγα στη μια γωνία που υπάρχει υδρομασάζ αλλά για πολύ λίγο μιας και άρχισα να τρέμω και να μουδιάζω .... Πισω στο δωματιο ντυθηκα και εξω για βολτα να βρω τους αλλους που τι αλλο κανουν? ψωνιζουν!!!!!!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 13
• 14
• 15
• 16
• 17
• …

  Go to chapter

  Go
• 26

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 15 of 26

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[xenos]

LULLU ελπιζω να μεγαλωσουνε τα γραμματα γιατι διαβαζω την ιστορια με μικροσκοπιο.

 

[ΕΡΣΗ]

Ουφ! Πολύ στενόχωρα ξεκινά το ταξίδι!
Άντε να δούμε!

 

[getxowoman]

Συμφωνω με xenos, αλλα ανυπομονω για τη συνεχεια στην ΚΑ!

 

[renata]

help!!!!!

 

[LULLU]

βρε τι σβελταδα ειναι και αυτη,.. ενω βρισκομουνα στη επεξεργασια ειχατε κιολα απαντησει... γρηγορα πιστολια ειστε.. να τωρα ειναι μεγαλυτερα ..

 

[xenos]

Τελειος ο προλογος και με απροοπτα που ευτυχως λυθηκαν γρηγορα.

Θα συμφωνησω μαζι σου οτι ο Νοεμβριος ειναι ενας απο τους καλυτερους μηνες για ταξιδι.
Εγω βαζω και τον Φεβρουαριο μεσα.
Περιμενω συνεχεια τωρα που τα γραμματα μεγαλωσανε

 

[pattyyy]

Ξεκινάς το γράψιμο όμορφα και μελαγχολικά! Περιμένω ανυπόμονα τη συνέχεια!

 

[LULLU]

Τελικά ,είχε απόλυτο δίκιο η Ολυμπία στην κριτική της για τους Ισπανούς, ότι δηλαδή, είναι αγενείς, μονόχνωτοι έως κακοί… αφιλόξενοι…..
Οι ιπτάμενες συνοδοί, γριές κακάσχημες ,δεν ανταποκρίνονται φυσικά στα πρότυπα της σπανιόλικης ομορφιάς , άσε που δεν μιλούν και άλλη γλώσσα …δεν ξέρω αν γνώριζαν ,πάντως δεν μιλούσαν. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου είδαμε και καμιά ταινία που μάλλον δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον αφού ούτε το όνομα εκτός από την πλοκή δεν θυμάμαι…, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι λες να φταίει το πρώιμο αλτζχαιμερ? Λες? Μπορεί… ωχ καΐλα μου..
Φτάσαμε MEXICO CITY απόγευμα 5.30, με μια διαφορά 8 ωρών από την Ελλάδα….
Οι Μεξικανοί καμιάς ιδιαίτερης ομορφιάς, απόγονοι της ιδιαίτερης φυλής που γνωρίζομε ,είναι κοντοί, μακροπρόσωποι μαυριδεροί, με πολλά ασημικά στολίδια και τζέρτζελα φορτωμένοι και βεβαίως δεν ομιλούν άλλη γλώσσα πλην της δικής τους.
Σε ένα fast food του αεροδρομίου, ξεκουράσαμε τα πόδια μας που είχαν γίνει προζύμι από το οίδημα, απολαμβάνοντας την πρώτη εξαίσια θεϊκή μα την αλήθεια φρουτοσαλάτα ,που αργότερα καθιερώθηκε σαν κύριο πιάτο μας….
Για 4 ώρες μείναμε καθηλωμένοι περιμένοντας την πτήση για Κανκουν…και από εκεί έχει ο Θεός….
Ευτυχώς ο καλός θεούλης με βοήθησε και κοιμήθηκα κατά τη διάρκεια όλης της πτήσης. Έτσι όταν μετά από 2 ώρες προσγειωθήκαμε στο κανκουν είχα ανακτήσει δυνάμεις και υπομονή για τα άλλο δίωρο ταξίδι με τζιπ .Το Κανκουν, έτσι αμερικανοποιημένο τουριστικά , από επιλογή ούτε που το πλησιάσαμε Οι βαλίτσες μας και εμείς οι μισοί αγουροξυπνημένοι και οι άλλοι σε νιρβάνα, μόλις βρήκαμε το οδηγό μας μπήκαμε όπως όπως στο πούλμαν για τη νυχτερινή διαδρομή ως το loslirios στην TULUM …Είχε πάει πια 2 το πρωί όταν φτάσαμε…Ο νυσταγμένος φύλακας μας άνοιξε μια κατασκότεινη ρεσεψιόν κακής ώρας, που προκαλεί τα αρνητικά σχόλια ορισμένων της παρέας…, που έτσι νυσταγμένη που ήμουν δεν σχολίασα αλλά τα κατέγραψα…, για να θυμηθώ να βάλω τις φωνές αύριο, ήξεραν ότι ερχόμασταν σε τοπικά λοτζ στη παραλία ., τα είχαν επιλέξει και υπερψηφισει..τι περιμένουν πενταστερο??,
Είδαμε και επάθαμε να συνεννοηθούμε με τον δύστυχο άνδρα οποίος μας κοίταζε σαν να έβλεπε εφιάλτη, ότι οι Ισπανοί ξανάρχονται αν και γνώριζε ότι είχαν ξεκουμπιστεί προ πολλού ανεπιστρεπτί ….μας έδωσε κλειδιά και μισοκοιμισμένοι τσουλώντας τις βαλίτσες στα αμμώδη στενά, φτάσαμε στην καπάνα μας….
Παρά την κούραση η επιθυμία ενός ντους ήταν εντονότερη και εγώ φρεσκαρισμένη φρεσκολουσμένη και μην έχοντας καθόλου όρεξη για ύπνο ,η διαφορά ωραρίου βλέπεις, αποφάσισα να φτάσω στην παραλία.
Ούτε που σκέφτηκα τις οδηγίες του οδηγού, και έφυγα για νυχτερινή περιήγηση….
Από ότι μπορούσα να δω βοηθούμενη από το φως του φακού μου, διαπίστωσα ότι το ξενοδοχείο αποτελείται από δίπατες καπανες πάνω στην άμμο περιτριγυρισμένες από μικρούς ιδιωτικούς κήπους με ταράτσα ή αυλή ανάλογα, με κρεμασμένες αιώρες ,και μονοπάτια που οδηγούν στη παραλία….το μόνο που δεν είδα ήταν ο τοίχος πού παραλίγο να πέσω πάνω του, τι παραλίγο δηλαδή που τσακίστηκα με σιωπηλό, βουβό πόνο ,μη γίνω και ρεζίλι ξυπνώντας κανένα νυχτιάτικα, τοίχος υποτίθεται προστατεύει το ξενοδοχείο από το νερό η τους κλέφτες?????
Ο θόρυβος των νερών της καραϊβικής φτάνει στα αυτιά μου σαν τραγούδι ..και το ζεστό νερό χαϊδεύει τα δάχτυλα μου…ενθουσιάζομαι και θέλω να μοιραστώ αυτή τη στιγμή…και ποιος έρχεται στο νου μου ?ο μαλ…μην το πω και το διαγράψουν…
9 /11/2007
Πρωί ξύπνησα στις 6 έκανα ένα κρύο καφέ, πήρα παραμάσκαλα τις μηχανές και κατέβηκα πάλι στη παραλία για φωτογραφικό σαφάρι. .Η άμμος να λαμπιρίζει ,το κύμα να σκάει κουβαλώντας κομμάτια από τον κοραλλιογενή βράχο που είναι απέναντι, οι φοίνικες να φτάνουν ως το σημείο που σκάει το κύμα γέρνουν τα κλαδιά τους αγγίζοντας το νερό σαν σε μια βαθιά υπόκλιση. ,ένα αεράκι να δροσίζει το πρόσωπο που μόλις ο ήλιος έκανε την εμφάνιση του ,έδωσε τη θέση του σε μια καυτή μέρα..
Γύρισα στο δωμάτιο και οι κοπέλες ήταν έτοιμες για να πάμε για πρωινό. .φρούτα , χυμό ανανά ,γιαούρτι ,φέτες του τοστ με μέλι και βούτυρο ,αλλά και για αυτούς που ήθελαν κάτι πιο λαδερό ,μπέικον και ομελέτα…. ,μπλιαχχχχ διώχνω την αναγούλα…
Περνώντας από την ρεσεψιόν, ανακαλύψαμε ένα τύπο που έψαχνε 8 τουρίστες…ούτε όνομα ούτε από πιο γραφείο τίποτα ..έτσι στη τύχη…. …ευτυχώς δεν υπήρχε και λαοθάλασσα τουριστών οπότε αποφασίσαμε ότι εμείς πρέπει να ήμασταν το τυχερό γκρουπ … παίξαμε ρουλέτα και κερδίσαμε ένα Νατσο…ξεναγό πραμα, άσε πραμα και τούτος.. Έτσι προστέθηκε και ο Νάτσο στην παρέα. .
Η σημερινή μας ξενάγηση ξεκινά από την COBA ,μια αρχαία πόλη των Μάγια 800-1100πχ,και που θα αποτελέσει την πρώτη μας επαφή με την ιστορία και κουλτούρα αυτής της φυλής…μιας φυλής με πλούσιο πολιτισμό που δοκιμάστηκε σκληρά από τους Ισπανούς κατακτητές οι οποίοι διέλυσαν με μια απίστευτη βαρβαρότητα ,,εξαφάνισαν κείμενα ,γραφές και έργα που εξηγούσαν δικαιολογούσαν την ύπαρξη τους, την κουλτούρα τους.. Είναι μια περιοχή μέσα στη ζούγκλα. .δένδρα ψηλά που νομίζεις αγγίζουν τα σύννεφα, τα μονοπάτια σε οδηγούν στα διάφορα πέτρινα κτίσματα σε σχήμα πυραμίδας που σε καθηλώνουν από την τεχνική και τη δομή τους. Περπατήσαμε αρκετά ,αν και η Όλγα με την Αγγελική προτίμησαν καροτσάκι-ποδήλατο με ποδηλάτη παρακαλώ…, μην τυχόν και ιδρώσει ο μεταξένιος. κ..λος.. Κυνηγημένοι από τον ήλιο που παρόλο τα τεράστια δένδρα με το πυκνό φύλλωμα ,οι αχτίνες του δεν μας άφησαν λεπτό ,όπως λεπτό δεν μας άφησαν και τα κουνούπια που σε αυτή τη χώρα έχουν το μέγεθος του περιστεριού, αλλά ουχί την αθωότητα των ..φτάσαμε ενθουσιασμένοι και με ανοιχτό στόμα αντικρίσαμε μια πανύψηλη πυραμίδα…η NOHAH MAL…με τα μισοπρασινισμένα σκαλοπάτια της, σημείο των καιρών, μας προσκαλεί να τολμήσουμε να πατήσουμε πάνω της και να μας μεταφέρει στην κορυφή μιας άλλης εικόνας και σε μιας άλλης εποχής ζωής…Πως θα βγω γαμωτο εκεί απάνω???????? Εμένα από τώρα μου κόπηκε η ανάσα ,μόνο ίλιγγο δεν έχω βλέποντας τους άλλους τουρίστες πιασμένους από το τοποθετημένο σκοινί καταμεσής και άλλοι να ανεβαίνουν με τα γόνατα και να κατεβαίνουν με τον κώλο…Σίγουρη ότι η Μαριέττα και η Μαρία θα τολμούσαν ,είπα και εγώ ,άντε κουνήσου και εσύ και απέδειξε ότι το χάσιμο βάρους αυτού του καλοκαιριού ,κάπου πρέπει να σε έχει ευνοήσει και να μην τα φτύσεις όπως πέρυσι στο Μπουτάν…Μ ε την γλώσσα εξω και με την ανάσα να μην βγαίνει πια, πάτησα το πόδι μου στην κορυφή.., και η ανάσα κόβεται εντελώς από το μεγαλείο που αντικρίζω. .Κάτω απλώνεται η πυκνή καταπράσινη ζούγκλα που μέσα της κρυβόταν φυλαγμένη για αιώνες , όλη η ιστορία της φυλής των Μάγια….Το βλέμμα ανακαλύπτει σκορπισμένα και άλλα χτίσματα όπως το LongutoPinturan,και to GruppoMacanxa. Όλα αυτά τα πέτρινα ευρήματα καλά διατηρημένα μαρτυρούν την παρουσία πολιτισμού χρόνια ..αιώνες πριν. .Η ζέστη και η υγρασία κάνουν έντονη την παρουσία τους….αλλά δεν μας εμποδίζουν από την φωτογραφική μανία που έκανε τις μηχανές να πάρουν φωτιά…Το κατέβασμα πιο δύσκολο γιατί τα σκαλιά γλιστρούν και προσευχόμαστε να μην γίνουμε θέαμα διασκέδασης ,στα δεκάδες ζευγάρια μάτια που μας παρακολουθούν από κάτω…. Μπράβο ρε Μουλου….τα κατάφερες…
Μεσημεράκι γυρνάμε στην Tulum μια παραλιακή πόλη στη αγκαλιά της καραϊβικής ….Στη κεντρική πλατεία κάναμε επιδρομή στην τοπική κουζίνα ..στα τάκος, με κοτόπουλο η ψάρι και πνίξαμε την δίψα μας με μια παγωμένη αλλά ανούσια μη αλκοολούχα μπύρα....οι ανυπόμονες της παρέας μασουλώντας ξεχύθηκαν στα μαγαζάκια για να ταΐσουν την πείνα τους για ψώνια πριν αρχίσει η ξενάγηση στα ερείπια της Tulum...

 

[ΕΡΣΗ]

Τέλεια! Για να δουμε και το πυραμιδοκατέβασμα!

 

[LULLU]

η παραλία Los Lirios

 

[LULLU]

τα μονοπατια του Λιριος...