Γουατεμάλα Κόστα Ρίκα Μεξικό Μπελίζ Ονδούρα ταξιδι στη Κεντρικη Αμερικη.. μια.. Γουατεμαλα και απο εμενα

[LULLU]

…Πρωινό ξύπνημα και ως συνήθως εγώ στο πόδι από τις πέντε, ούτε φαντάρος για σκοπιά ένα πράμα,. Ένας γρήγορος καφές και έξω στο μπαλκόνι μπας και τα σύννεφα μου κάνουν τη χάρη να δω το ηφαίστειο …α μπαααααα έχουν και σήμερα κατασκηνώσει ακριβώς πάνω από τη καλντέρα. Άρχισε να βρέχει πάλι, ε βέβαια τέτοια φύση , τέτοια πρασινάδα θέλει νερό.. Να φανταστείτε πως υπάρχει φύλλο τόσο μεγάλο που χωρούσε από κάτω 2 από τις πιο καλοθρεμμένες του γκρουπ.. και υπήρχε διαθέσιμος χώρος …
Ο Μιχάλη πάντα φρέσκος και χαμογελαστός σκάει μύτη στις 6,30 και φορτώνουμε τις βαλίτσες στο αυτοκίνητο.. Για τελευταία φορά φάγαμε το πιο απαίσιο πρωινό του κόσμου και φύγαμε.. Το βανάκι αγκομαχά στις ανηφόρες από το βάρος των αποσκευών που αυξάνονται σε κάθε στάση και σταθμό.. Η διαδρομή και πάλι μέσα από φυτείες ανανά, μπανάνας και καφέ αλλά και από λόφους που χρησιμοποιούνται για καλλιέργειες φυτών.. Η χαρά των ανθοπώληδων και της interflora ..αυτή η χώρα.. και σίγουρα εξάγει σε όλο τον κόσμο λουλούδια και φυτά μόνο που ο τελικός αγοραστής θα τα ακριβοπληρώνει.. Οι 3 ώρες διαδρομής έγιναν 7 τελικά όταν επιτέλους τα μάτια μας αντίκρισαν τον ειρηνικό.. Δίπλα στα κύματα ορθώνονται τουριστικά μαγαζιά , καφέ, ξενοδοχεία στο μυαλό μου έρχεται η Χερσόνησος και ο Πλατανιάς.. ίδια χάλια, στενοί δρόμοι, γουρούνες, δίτροχα, αυτοκίνητα, πωλητές και αφηρημένοι τουρίστες..
Το Karache το ξενοδοχείο μας είναι κοντά στο πάρκο EmmanuelAntonio χωμένο μέσα στα δένδρα που για να το βρούμε ρωτήσαμε καμιά εικοσαριά ανθρώπους . Αποχαιρετήσαμε τον Μιχάλη, μέχρι εδώ ήταν η δέσμευση του . Για τις επόμενες 2 μέρες ο κάθε ένας θα χαλαρώνει για πάρτι του χωρίς πρόγραμμα χωρίς υποχρεώσεις,. Στην ουσία δηλαδή, για να είμαι δίκαιη, όλο αυτό γίνεται για να κάνω καταδύσεις εγώ μιας και στο αρχικό πρόγραμμα είχα συμφωνήσει να πάμε Καρακολ αντί για κανένα νησάκι ‘η τη γαλάζια τρύπα στο Μπελιζ , με αντάλλαγμα το πάρκο αυτό και το καταδυτικό κέντρο . Μόλις αποθέσαμε τις βαλίτσες μας στα δωμάτια έφυγα τροχάδην για τη παραλία .
Το νερό ζεστό ότι πρέπει για τσάι σχεδόν και τα κύματα που έφταναν στη ακτή δεν κουβαλούσαν τα πολυπόθητα κοχύλια που είχα ονειρευτεί. Χαζεύω γύρω. Τα δένδρα υποκλίνονται στο νερό, δεκάδες κατάφυτα νησάκια σπαρμένα ολόγυρα και όσο βραδιάζει το νερό τραβιέται πίσω τόσο που μπορείς περπατώντας να φτάσεις στην είσοδο του πάρκου… Ιγκουάνα και πίθηκοι παρελάσουν μπρός μου έχοντας αυτό το ύπουλο βλέμμα και ύφος. Αρκούν κλάσματα δευτερολέπτου να χαλαρώσεις τη προσεχή σου και έχουν κάνει φτερά τα ρούχα σου, τα γυαλιά σου και γενικώς τα πράγματα σου.. Ο ήλιος άρχισε να δύει και χιλιάδες χρώματα πλημύρισαν το ουρανό σχηματίζοντας περίεργα σχήματα με τα σύννεφα και εγώ στη παραλία να βρίσκομαι σε ένα φωτογραφικό παραλήρημα...
Φαγητό και ύπνος.. αύριο πάω για κατάδυση..
Το πρωί με τη ταυτότητα της PADI στα χέρια με μαζεύει το αυτοκίνητο του κέντρου. Εκεί υπογράφω πως ότι πάθω, καλά να το πάθω ,φταίω εγώ και μόνο εγώ!!! Βρίσκω τον εξοπλισμό μου και περιμένω τους άλλους.. Στη βάρκα μια ανακεφαλαίωση των κανόνων , χωριζόμαστε σε ομάδες και πέφτουμε στο νερό.. Η αμερικάνα της ομάδας μου με το αρραβωνιαρη της, με το που πέφτει στο νερό βάζει τις τσιρίδες… υστερία!! Θέλω να βγω! Θέλω να βγω!!!.. Γυναίκες νιάνιαρα! γμ. .ο εξευτελισμός του είδους, αρχίζω να βράζω από τα νεύρα εγώ… Τι να κάνει και ο αρχηγός κάνει σήμα στη βάρκα να έλθει να μαζέψει τη νεαρά . Ο αρραβωνιαρης ψύχραιμος αλλά χλωμός με το που την ανέβασε στη βάρκα αμολάει, ένα see you honey και γυρνά το κεφάλι!!!!! Το αν έπαθε δεύτερη κρίση η άλλη, δεν γνωρίζω, γιατί εν τω μεταξύ η βάρκα είχε απομακρυνθεί με ταχύτητα.. Το τι θα ακούσει το βράδυ επιστρέφοντας που την άφησε μόνη στη υστερία της χωρίς φροντίδα, δεν λέγεται ….
Όπως και να χει, ανέβηκε στη εκτίμηση μου ο κύριος και γίναμε καταδυτικό ζευγάρι..
Βάθος 18 μέτρα και ένα βυθός πανέμορφος.. κατεβαίνω.. αν και το φως δεν ήταν αρκετό μπροστά μου ανοίγεται ένας άλλος κόσμος.. Ψάρια διαφόρων χρωμάτων , μεγεθών αστακοί, καραβίδες τεράστιοι αστερίες , όστρακα χτένια κοράλια, σκορπίδια… Ένα ζουυυυυ στο αυτί και ένας οξύς πόνος που αρχικά αγνοώ αλλά γίνεται εντονότερος . Κάνω σήμα πως ανεβαίνω λίγο να εξομοιώσω. Κατεβαίνω και συνεχίζω την εξερεύνηση ,. Χάνομαι στα ψάρια και στη ομορφιά αυτού που βλέπω όταν με επαναφέρει ο πόνος πιο δυνατός αυτή τη φορά.. Γμ να δεις πως με εκδικείται η αμερικάνα θα έπιασε το περιφρονιτικό μου βλέμμα και με καταράστηκε!.. Δίνω σήμα ότι πάω πάνω ικανοποιημένη πως είδα αρκετά, αλλά για τη δεύτερη βουτιά το απόγευμα θα δούμε.. Τήρησα όλους τους κανόνες έκανα και στάση αποσυμπίεσης αλλά με το που έφτασα στη επιφάνεια αρχίζει να αιμορραγεί η μύτη μου . Ανάσκελα περιμένω μπας και εμφανιστεί κανένα άλλο σύμπτωμα αλλά τίποτα…, μάλλον τη γλύτωσα, ούτε μούδιασμα ούτε κρυάδες ούτε πόνος στο στήθος ..μόνο η ρινορραγία που σταμάτησε σε 2 λεπτά και η ενοχλητική απώλεια ακοής .. μακάρι να είναι παροδική , μην γίνω και υπερήφανη στα αυτιά στα γεράματα, εκεί που άκουγα και καρφίτσα να πέφτει σε φλοκάτη!!!!! Πέρασε κανένα μισάωρο μέχρι να με μαζέψουν, δεν είχα εντοπίσει που ήταν η βάρκα , ούτε και αυτοί με είδαν αμέσως. Έμεινα στο νερό να σκέφτομαι την εμπειρία μου , στο μυαλό μου πάντως ο κίνδυνος καρχαρία δεν πέρασε καθόλου και να πω την αλήθεια δεν ρώτησα και κανένα , όταν πια ήμουν ασφαλής στη βάρκα.. Στο διάλλειμα ο αρχηγός λέει πως είναι προτιμότερο να μην κάνω δεύτερη βουτιά και επιστρέφω στο κέντρο. Με γυρνούν στο ξενοδοχείο. Με βλέπει η Όλγα και ρωτά πως και γύρισα ενωρίς..
Μιλιά εγώ!!! Μουγκα !!! Ντους στα γρήγορα και στη παραλία για ένα καφέ..
-Μωρέ κάτι σκάρωσες εσύ δεν με γελάς εμένα !!! λέει η Όλγα..
Χαλαρή επιτέλους , της εξηγώ τι έγινε..
Ο οδηγός που θα μας παρελάμβανε στις 2 το μεσημέρι θα φτάσει λέει στις 4 οπότε έχουμε και άλλες ώρες στη διάθεση μας. Αποφασίζουμε να πάμε ως τη είσοδο του πάρκου,. Χιλιάδες κοχύλια κρεμασμένα στα μαγαζάκια , εκατοντάδες πολύχρωμα παρεό ανεμίζουν σε κάθε φύσημα του ανέμου , μικροπωλητές, ένα πήγαινε- έλα κάτω από μια αφόρητη ζέστη.. Όπου και να κοιτάξεις ηλιοκαμένα για να μην πω τσουρουφλισμένα σώματα με τατουάζ, καλοσμιλεμένα ιδρωμένα και γυαλιστερά πάνω σε σανίδες προσπαθούν να δαμάσουν τα κύματα.. Κόσμος ανέμελος , χαρούμενος , χαλαρός , απροβλημάτιστος ,..
-Μα πως γίνεται? Είναι δυνατόν? Που ζω εγώ? πως ζω εγώ?
-Είναι σε διακοπές !! λέει ο Νώντας.
-Και εγώ διακοπές είμαι αλλά οι δαίμονες μου δεν με έχουν αφήσει λεπτό!.. Τι σκατα έκανα ψυχανάλυση ένα χρόνο! Θα τα ψάλω για τα καλά στο γιατρό μου που θεώρησε ότι θεραπεύτηκα!..
Ο ξεναγός ήλθε …είδε και έπαθε ο άνθρωπος να φορτώσει τα πράγματα( μέχρι αγάλματα αγόρασαν) και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για SANJOSE. Φτάσαμε στις 7,30 το βράδυ μετά από ένα κουραστικό ταξίδι κάτω από βροχή, ομίχλη και πολλά μποτιλιαρίσματα.. Το ξενοδοχείο μας RonconSanJose ένα συγκρότημα παλιού αποικιακού στυλ δεν άρεσε σε όλους . Εμένα με εντυπωσίασε η διαρρύθμιση σε επίπεδα,, τα ξύλινα πατώματα, οι εσωτερικές αυλές οι ξύλινες σκάλες ..και δεν σχολίασα τη αρνητική κριτική των φίλων..
Μας έχει θερίσει η πείνα και ο ρεσεψιονιστ μας συστήνει το ‘’Vezuvio’’ που είναι εδώ κοντά.. Τα πάντα εδώ είναι σιδηροαμπαρωμενα και διπλοκλειδωμένα . Για να μπούμε στο εστιατόριο κτυπάμε κουδούνι!! .. Το φαγητό αν έλειπε το σκόρδο θα ήταν σούπερ,,, όπως σούπερ ήταν το Χιλιανό κρασί που το συνοδέψαμε. .(όνομα δεν θυμάμαι!) ας είναι τελευταία βραδιά ….
Νόμιζα ότι από το μεθύσι έβλεπα πως από τη πόρτα μπαίνει ο Μιχάλης! Όταν και οι άλλοι άρχισαν τα ξεφωνητά κατάλαβα πως το κρασί ουδεμίαν ευθύνη φέρει.. Και πράγματι ο αγαπητός ξεναγός εμφανίστηκε στο κατώφλι του εστιατορίου .. Έχει έλθει να παραλάβει ένα νέο γκρουπ , γνώριζε το που θα μέναμε στο SanJoseπήγε στο ξενοδοχείο και εκείνοι τον έστειλαν εδώ.. Η βραδιά κύλησε μέσα στο γέλιο με τα αστεία του Μιχάλη.. Μια χαρούμενη νότα στη τελευταία βραδιά που από μόνη της ήταν βαριά και ασήκωτη, απλά και μόνο με τη διαπίστωση πως το διάλειμμα τέλειωσε και από αύριο επιστροφή στη ζωή που μας περιμένει πίσω!!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 23
• 24
• 25
• 26

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 25 of 26

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[xenos]

LULLU ελπιζω να μεγαλωσουνε τα γραμματα γιατι διαβαζω την ιστορια με μικροσκοπιο.

 

[ΕΡΣΗ]

Ουφ! Πολύ στενόχωρα ξεκινά το ταξίδι!
Άντε να δούμε!

 

[getxowoman]

Συμφωνω με xenos, αλλα ανυπομονω για τη συνεχεια στην ΚΑ!

 

[renata]

help!!!!!

 

[LULLU]

βρε τι σβελταδα ειναι και αυτη,.. ενω βρισκομουνα στη επεξεργασια ειχατε κιολα απαντησει... γρηγορα πιστολια ειστε.. να τωρα ειναι μεγαλυτερα ..

 

[xenos]

Τελειος ο προλογος και με απροοπτα που ευτυχως λυθηκαν γρηγορα.

Θα συμφωνησω μαζι σου οτι ο Νοεμβριος ειναι ενας απο τους καλυτερους μηνες για ταξιδι.
Εγω βαζω και τον Φεβρουαριο μεσα.
Περιμενω συνεχεια τωρα που τα γραμματα μεγαλωσανε

 

[pattyyy]

Ξεκινάς το γράψιμο όμορφα και μελαγχολικά! Περιμένω ανυπόμονα τη συνέχεια!

 

[LULLU]

Τελικά ,είχε απόλυτο δίκιο η Ολυμπία στην κριτική της για τους Ισπανούς, ότι δηλαδή, είναι αγενείς, μονόχνωτοι έως κακοί… αφιλόξενοι…..
Οι ιπτάμενες συνοδοί, γριές κακάσχημες ,δεν ανταποκρίνονται φυσικά στα πρότυπα της σπανιόλικης ομορφιάς , άσε που δεν μιλούν και άλλη γλώσσα …δεν ξέρω αν γνώριζαν ,πάντως δεν μιλούσαν. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου είδαμε και καμιά ταινία που μάλλον δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον αφού ούτε το όνομα εκτός από την πλοκή δεν θυμάμαι…, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι λες να φταίει το πρώιμο αλτζχαιμερ? Λες? Μπορεί… ωχ καΐλα μου..
Φτάσαμε MEXICO CITY απόγευμα 5.30, με μια διαφορά 8 ωρών από την Ελλάδα….
Οι Μεξικανοί καμιάς ιδιαίτερης ομορφιάς, απόγονοι της ιδιαίτερης φυλής που γνωρίζομε ,είναι κοντοί, μακροπρόσωποι μαυριδεροί, με πολλά ασημικά στολίδια και τζέρτζελα φορτωμένοι και βεβαίως δεν ομιλούν άλλη γλώσσα πλην της δικής τους.
Σε ένα fast food του αεροδρομίου, ξεκουράσαμε τα πόδια μας που είχαν γίνει προζύμι από το οίδημα, απολαμβάνοντας την πρώτη εξαίσια θεϊκή μα την αλήθεια φρουτοσαλάτα ,που αργότερα καθιερώθηκε σαν κύριο πιάτο μας….
Για 4 ώρες μείναμε καθηλωμένοι περιμένοντας την πτήση για Κανκουν…και από εκεί έχει ο Θεός….
Ευτυχώς ο καλός θεούλης με βοήθησε και κοιμήθηκα κατά τη διάρκεια όλης της πτήσης. Έτσι όταν μετά από 2 ώρες προσγειωθήκαμε στο κανκουν είχα ανακτήσει δυνάμεις και υπομονή για τα άλλο δίωρο ταξίδι με τζιπ .Το Κανκουν, έτσι αμερικανοποιημένο τουριστικά , από επιλογή ούτε που το πλησιάσαμε Οι βαλίτσες μας και εμείς οι μισοί αγουροξυπνημένοι και οι άλλοι σε νιρβάνα, μόλις βρήκαμε το οδηγό μας μπήκαμε όπως όπως στο πούλμαν για τη νυχτερινή διαδρομή ως το loslirios στην TULUM …Είχε πάει πια 2 το πρωί όταν φτάσαμε…Ο νυσταγμένος φύλακας μας άνοιξε μια κατασκότεινη ρεσεψιόν κακής ώρας, που προκαλεί τα αρνητικά σχόλια ορισμένων της παρέας…, που έτσι νυσταγμένη που ήμουν δεν σχολίασα αλλά τα κατέγραψα…, για να θυμηθώ να βάλω τις φωνές αύριο, ήξεραν ότι ερχόμασταν σε τοπικά λοτζ στη παραλία ., τα είχαν επιλέξει και υπερψηφισει..τι περιμένουν πενταστερο??,
Είδαμε και επάθαμε να συνεννοηθούμε με τον δύστυχο άνδρα οποίος μας κοίταζε σαν να έβλεπε εφιάλτη, ότι οι Ισπανοί ξανάρχονται αν και γνώριζε ότι είχαν ξεκουμπιστεί προ πολλού ανεπιστρεπτί ….μας έδωσε κλειδιά και μισοκοιμισμένοι τσουλώντας τις βαλίτσες στα αμμώδη στενά, φτάσαμε στην καπάνα μας….
Παρά την κούραση η επιθυμία ενός ντους ήταν εντονότερη και εγώ φρεσκαρισμένη φρεσκολουσμένη και μην έχοντας καθόλου όρεξη για ύπνο ,η διαφορά ωραρίου βλέπεις, αποφάσισα να φτάσω στην παραλία.
Ούτε που σκέφτηκα τις οδηγίες του οδηγού, και έφυγα για νυχτερινή περιήγηση….
Από ότι μπορούσα να δω βοηθούμενη από το φως του φακού μου, διαπίστωσα ότι το ξενοδοχείο αποτελείται από δίπατες καπανες πάνω στην άμμο περιτριγυρισμένες από μικρούς ιδιωτικούς κήπους με ταράτσα ή αυλή ανάλογα, με κρεμασμένες αιώρες ,και μονοπάτια που οδηγούν στη παραλία….το μόνο που δεν είδα ήταν ο τοίχος πού παραλίγο να πέσω πάνω του, τι παραλίγο δηλαδή που τσακίστηκα με σιωπηλό, βουβό πόνο ,μη γίνω και ρεζίλι ξυπνώντας κανένα νυχτιάτικα, τοίχος υποτίθεται προστατεύει το ξενοδοχείο από το νερό η τους κλέφτες?????
Ο θόρυβος των νερών της καραϊβικής φτάνει στα αυτιά μου σαν τραγούδι ..και το ζεστό νερό χαϊδεύει τα δάχτυλα μου…ενθουσιάζομαι και θέλω να μοιραστώ αυτή τη στιγμή…και ποιος έρχεται στο νου μου ?ο μαλ…μην το πω και το διαγράψουν…
9 /11/2007
Πρωί ξύπνησα στις 6 έκανα ένα κρύο καφέ, πήρα παραμάσκαλα τις μηχανές και κατέβηκα πάλι στη παραλία για φωτογραφικό σαφάρι. .Η άμμος να λαμπιρίζει ,το κύμα να σκάει κουβαλώντας κομμάτια από τον κοραλλιογενή βράχο που είναι απέναντι, οι φοίνικες να φτάνουν ως το σημείο που σκάει το κύμα γέρνουν τα κλαδιά τους αγγίζοντας το νερό σαν σε μια βαθιά υπόκλιση. ,ένα αεράκι να δροσίζει το πρόσωπο που μόλις ο ήλιος έκανε την εμφάνιση του ,έδωσε τη θέση του σε μια καυτή μέρα..
Γύρισα στο δωμάτιο και οι κοπέλες ήταν έτοιμες για να πάμε για πρωινό. .φρούτα , χυμό ανανά ,γιαούρτι ,φέτες του τοστ με μέλι και βούτυρο ,αλλά και για αυτούς που ήθελαν κάτι πιο λαδερό ,μπέικον και ομελέτα…. ,μπλιαχχχχ διώχνω την αναγούλα…
Περνώντας από την ρεσεψιόν, ανακαλύψαμε ένα τύπο που έψαχνε 8 τουρίστες…ούτε όνομα ούτε από πιο γραφείο τίποτα ..έτσι στη τύχη…. …ευτυχώς δεν υπήρχε και λαοθάλασσα τουριστών οπότε αποφασίσαμε ότι εμείς πρέπει να ήμασταν το τυχερό γκρουπ … παίξαμε ρουλέτα και κερδίσαμε ένα Νατσο…ξεναγό πραμα, άσε πραμα και τούτος.. Έτσι προστέθηκε και ο Νάτσο στην παρέα. .
Η σημερινή μας ξενάγηση ξεκινά από την COBA ,μια αρχαία πόλη των Μάγια 800-1100πχ,και που θα αποτελέσει την πρώτη μας επαφή με την ιστορία και κουλτούρα αυτής της φυλής…μιας φυλής με πλούσιο πολιτισμό που δοκιμάστηκε σκληρά από τους Ισπανούς κατακτητές οι οποίοι διέλυσαν με μια απίστευτη βαρβαρότητα ,,εξαφάνισαν κείμενα ,γραφές και έργα που εξηγούσαν δικαιολογούσαν την ύπαρξη τους, την κουλτούρα τους.. Είναι μια περιοχή μέσα στη ζούγκλα. .δένδρα ψηλά που νομίζεις αγγίζουν τα σύννεφα, τα μονοπάτια σε οδηγούν στα διάφορα πέτρινα κτίσματα σε σχήμα πυραμίδας που σε καθηλώνουν από την τεχνική και τη δομή τους. Περπατήσαμε αρκετά ,αν και η Όλγα με την Αγγελική προτίμησαν καροτσάκι-ποδήλατο με ποδηλάτη παρακαλώ…, μην τυχόν και ιδρώσει ο μεταξένιος. κ..λος.. Κυνηγημένοι από τον ήλιο που παρόλο τα τεράστια δένδρα με το πυκνό φύλλωμα ,οι αχτίνες του δεν μας άφησαν λεπτό ,όπως λεπτό δεν μας άφησαν και τα κουνούπια που σε αυτή τη χώρα έχουν το μέγεθος του περιστεριού, αλλά ουχί την αθωότητα των ..φτάσαμε ενθουσιασμένοι και με ανοιχτό στόμα αντικρίσαμε μια πανύψηλη πυραμίδα…η NOHAH MAL…με τα μισοπρασινισμένα σκαλοπάτια της, σημείο των καιρών, μας προσκαλεί να τολμήσουμε να πατήσουμε πάνω της και να μας μεταφέρει στην κορυφή μιας άλλης εικόνας και σε μιας άλλης εποχής ζωής…Πως θα βγω γαμωτο εκεί απάνω???????? Εμένα από τώρα μου κόπηκε η ανάσα ,μόνο ίλιγγο δεν έχω βλέποντας τους άλλους τουρίστες πιασμένους από το τοποθετημένο σκοινί καταμεσής και άλλοι να ανεβαίνουν με τα γόνατα και να κατεβαίνουν με τον κώλο…Σίγουρη ότι η Μαριέττα και η Μαρία θα τολμούσαν ,είπα και εγώ ,άντε κουνήσου και εσύ και απέδειξε ότι το χάσιμο βάρους αυτού του καλοκαιριού ,κάπου πρέπει να σε έχει ευνοήσει και να μην τα φτύσεις όπως πέρυσι στο Μπουτάν…Μ ε την γλώσσα εξω και με την ανάσα να μην βγαίνει πια, πάτησα το πόδι μου στην κορυφή.., και η ανάσα κόβεται εντελώς από το μεγαλείο που αντικρίζω. .Κάτω απλώνεται η πυκνή καταπράσινη ζούγκλα που μέσα της κρυβόταν φυλαγμένη για αιώνες , όλη η ιστορία της φυλής των Μάγια….Το βλέμμα ανακαλύπτει σκορπισμένα και άλλα χτίσματα όπως το LongutoPinturan,και to GruppoMacanxa. Όλα αυτά τα πέτρινα ευρήματα καλά διατηρημένα μαρτυρούν την παρουσία πολιτισμού χρόνια ..αιώνες πριν. .Η ζέστη και η υγρασία κάνουν έντονη την παρουσία τους….αλλά δεν μας εμποδίζουν από την φωτογραφική μανία που έκανε τις μηχανές να πάρουν φωτιά…Το κατέβασμα πιο δύσκολο γιατί τα σκαλιά γλιστρούν και προσευχόμαστε να μην γίνουμε θέαμα διασκέδασης ,στα δεκάδες ζευγάρια μάτια που μας παρακολουθούν από κάτω…. Μπράβο ρε Μουλου….τα κατάφερες…
Μεσημεράκι γυρνάμε στην Tulum μια παραλιακή πόλη στη αγκαλιά της καραϊβικής ….Στη κεντρική πλατεία κάναμε επιδρομή στην τοπική κουζίνα ..στα τάκος, με κοτόπουλο η ψάρι και πνίξαμε την δίψα μας με μια παγωμένη αλλά ανούσια μη αλκοολούχα μπύρα....οι ανυπόμονες της παρέας μασουλώντας ξεχύθηκαν στα μαγαζάκια για να ταΐσουν την πείνα τους για ψώνια πριν αρχίσει η ξενάγηση στα ερείπια της Tulum...

 

[ΕΡΣΗ]

Τέλεια! Για να δουμε και το πυραμιδοκατέβασμα!

 

[LULLU]

η παραλία Los Lirios

 

[LULLU]

τα μονοπατια του Λιριος...