Αργεντινή Βραζιλία Ισημερινός Κολομβία Παραγουάη O αυλός της τσοπάνας (Εκουαδόρ-Κολομβία με ολίγον από Αργεντινή-Βραζιλία-Παραγουάη)

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 3: Κολομβία
Υποκεφάλαιο 3.1: Σαν Αγουστίν
Τίτλος: Στα άδυτα του τσοπανίσιου μυαλού

Ο δρόμος για το Σαν Αγουστίν δεν ήταν καθόλου φιλικός προς την τσοπάνα. Πέντε ώρες από το Κίτο μέχρι το Τουλκάν, από εκεί ταξί για Ρουμικάτσα, συμπλήρωμα των απαραίτητων εγγράφων στα σύνορα και από τις δύο πλευρές χωρίς έλεγχο αποσκευών, από εκεί ταξί για Πάστο και από Πάστο λεωφορείο για Ποπαγιάν. Μετά από 8 ώρες δρόμο από το Πάστο μέχρι το Ποπαγιάν και ανεβοκατέβασμα των Άνδεων η τσοπάνα ένιωθε τα αφτιά της να βουίζουν έντονα, μα έπρεπε να συνεχίσει για το Σαν Αγουστίν. Έτσι, έπειτα από άλλες 4μιση ώρες με λεωφορειάκι(μπουσέτα) έφτασε επιτέλους στον πολυπόθητο προορισμό. Η τελευταία διαδρομή είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον γιατί, εκτός από το ότι οι δρόμοι στην Κολομβία δεν είναι τόσο(καθόλου) προσεγμένοι όσο στο Εκουαδόρ(ο συγκεκριμένος ήταν χωματόδρομος), έβλεπε κανείς και αρκετά κομάντος να στέκονται στην άκρη του δρόμου με τα «κουμπούρια» τους.


Το Σαν Αγουστίν, μικρό μα μαγικό χωριό στη νοτιοδυτική Κολομβία, έμελλε να γίνει ο αγαπημένος κολομβιανός προορισμός της μικρής τσοπάνας. Ακολουθεί απόσπασμα από το lonely planet:

«Καιρό πριν οι ευρωπαίοι φτάσουν στην Αμερική, το Σαν Αγουστίν κατοικούνταν από μυστηριώδεις ανθρώπους που έκαιγαν τους νεκρούς και τους τιμούσαν με υπέροχα αγάλματα σκαλισμένα από ηφαιστειακές πέτρες. Η κληρονομιά που άφησαν πίσω τους είναι ένα από τα σημαντικότερα αρχαιολογικά μνημεία της ηπείρου.»

Και δεν είχε άδικο.Οι τεράστιες σκαλισμένες πέτρες εξέπεμπαν μία πολύ περίεργη ενέργεια. Ήταν οι ακαθόριστες μορφές, τα χαρακτηριστικά προσώπου δανεισμένα από ζώα αλλά και από ανθρώπους, η απόδοση ενίοτε δύο μορφών στην ίδια πέτρα, όλα τόσο μοναδικά. Και επιπλέον αυτή η αβεβαιότητα για την προέλευση αυτού του πολιτισμού και τη σύνδεσή του, αν υπήρχε, με τους υπόλοιπους της περιοχής όπως και για τη χρησιμότητα των αγαλμάτων. Όλα αυτά αφήνουν ένα πέπλο μυστηρίου και η τσοπάνα, γνωστή και ως «η τελευταία μαύρη γατα, λαχταρούσε να φορέσει αυτό το πέπλο και να ταξιδέψει για λίγο στα άδυτα της ανθρώπινης φαντασίας ή παράνοιας.Μα αυτό ήταν κάτι πολύ προσωπικό.Οι αρχαιολόγοι έχουν βρει ίχνη κατοικημένης περιοχής με παρόμοια χαρακτηριστικά στην κολομβιανή ζούγκλα του Αμαζονίου, η δυσβατότητα της περιοχής όμως καθιστά οποιαδήποτε ανακάλυψη αρκετά δύσκολη.

Η πρώτη μέρα ήταν μέρα ξεκούρασης για την τσο. Το μέρος ήταν ήσυχο,πανέμορφο και καταπράσινο και έτσι αποφάσισε να χαλαρώσει και να σχεδιάσει με σύνεση την περιήγησή της στη γη του μυστηρίου. Δεν ήθελε να αφήσει τίποτε που να μην το επισκεφτεί και με το δίκιο της. Κάθε άγαλμα είναι μοναδικό, δεν επαναλαμβάνεται, ενώ κάποιες από τις περιοχές στις οποίες είναι τοποθετημένες κάποιοι μονόλιθοι δεν είναι τυχαίες. Έτσι, λοιπόν:

1η μέρα

Jeep tour

Περιλαμβάνει επισκέψη στα παρακάτω μέρη

1.Το στενό του ποταμού Magdalena

2.Τον μικρό αρχαιολογικό χώρο Alto de los Idolos και Alto de las Piedras

3.Τον καταράκτη Salto de los Bordones και

4. Στάση στο Trapiche, σε έναν χώρο επεξεργασίας ζαχαροκάλαμου για εξαγωγή της πανέλα, ένα είδος ζάχαρης που είναι ευρέως διαδεδομένο στη ν.Αμερική

Διάρκεια: περίπου 6 ώρες

Κόστος: 40,000 COP τουρ+20,000 COP είσοδος σε όλα τα μουσεία και αρχαιολογικά μέρη της περιοχής και στο αρχαιολογικό πάρκο, ένα βιβλιαράκι σε στυλ διαβατηρίου που περιέχει πρακτικές και γενικές πληροφορίες για κάθε σημείο ενδιαφέροντος


2η μέρα

Πεζοπορία στα εξής μέρη El Tablon-La Chaquira-La Pelota-El Purutal

Διάρκεια: 4-5 ώρες

Αξία: ανεκτίμητη


3η μέρα

Επίσκεψη στο αρχαιολογικό πάρκο

Διάρκεια: ανάλογα, περίπου 3-4 ώρες(ίσως και λίγο παραπάνω)

Κόστος: χρήση του αρχαιολογικού «διαβατηρίου» της πρώτης μέρας

--


Το τουρ της πρώτης μέρας άφησε στην τσο τις καλύτερες εντυπώσεις και της έδωσε μία γεύση από αυτό που θα ακολουθούσε στην Κολομβία της καρδιάς της. Κι ενώ η ταπεινή τσοπάνα συνήθως εξυμνεί και συνεπαίρνεται από το μεγαλείο της φύσης, στη συγκεκριμένη περίπτωση την παράσταση έκλεψε ο άνθρωπος, με τα παράξενα δημιουργήματά του. Και πάλι η τσοπάνα αισθάνθηκε να την εξουσιάζει το παράλογο. Και αυτή τη φορά το παράλογο δεν αντικατοπτριζόταν στην αλόγιστη δύναμη ενός οργισμένου καταρράκτη αλλά στα περίεργα τρικ του ανθρώπινου νου. Και όσο προσπαθούσε να βρει τη λογική στα αγάλματα με τις περίεργες μορφές, με χαρακτηριστικά ζώων και ανθρώπων τόσο την εξουσίαζε η παντελής έλλειψη αυτής.

Tα αγάλματα χρησιμοποιούνταν σε αρκετές περιπτώσεις ως ταφόπλακες.

Η δεύτερη μέρα έμελε να γίνει η αγαπημένη της τσο και να της χαρίσει μία από τις πιο όμορφες στιγμές της. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Το πρωί βρήκε την τσο κάπως ανήσυχη. Η συζήτηση το προηγούμενο βράδυ με τη Μιλένα την είχε κάπως πείσει να κάνει την πεζοπορία μόνη, έχοντας κατεβάσει τον χάρτη της Κολομβίας από το ΜapsMe και η επιβεβαίωση της ιδιοκτήτριας ότι η διαδρομή είναι αρκετά ασφαλής δεν της έδινε κανένα περιθώριο για δικαιολογίες. Όμως η τσοπάνα ήξερε την τσοπάνα πολύ καλά και δεν είχε καμία αμφιβολία ότι είναι ικανή περισσότερο από τον καθένα να χαθεί. Όπερ εγέννετο.

Η πρώτη μισή ώρα της διαδρομής κυλούσε ανήσυχα μα σωστά. Η τσο, ούσα ανασφαλής, ρωτούσε κάθε ΣανΑγουστινίτη που έβγαινε στο διάβα της αν πάει καλά για τη συγκεκριμένη διαδρομή και ο εκάστοτε ΣανΑγουστινίτης της το επιβεβαίωνε. Έστριψε από τον κεντρικό δρόμο και κατηφόρισε για ώρα έναν χωματόδρομο απαντώντας ντόπιους, βαρβάρους και ζωντανά. Κι αφού ρώτησε μέχρι και τα κυκλάμινα αν πάει σωστά και τα κυκλάμινα της απάντησαν que sí έφτασε.


Ακολουθεί μικρή ιστορία με τίτλο: Φόβος και Παράνοια στο Σαν Αγουστίν
___________________________________________

Λένε πως η σιωπή είναι χρυσός μα ο χρυσός δεν είναι ό,τι πιο ακριβό υπάρχει. Και μιλώντας για ακρίβεια δεν εννούμε φυσικά την υλική αλλά την άυλη αξία ενός προϊόντος. Μακρυγορούμε όμως και η ουσία χάνεται. Και πού είναι η ουσία; Στο παράλογο. Και τί είναι το παράλογο; Αυτό που σε συνεπαίρνει, αυτό που προκαλεί ασταμάτητα ηλεκτροσόκ στον εγκέφαλό σου, που σου κόβει την ανάσα και μετά σου δίνει διπλάσιο οξυγόνο, αυτό που σου δένει τα μάτια και μετά σου βγάζει το πανί, αναγκάζοντάς σε να κοιτάξεις μεμιάς τον ήλιο, αυτό που σε παίρνει και σε πετάει με δύναμη από το γκρεμό και εσύ σκαρφαλώνεις για να το ευχαριστήσεις. Και το πιο παράλογο απ’όλα δεν είναι αυτό που βιώνεις, αλλά ο ίδιος σου ο εαυτός. Το παράλογο δεν είναι το γεγονός, η εικόνα, η ιδέα που σου προκαλεί πρωτόγνωρα, ανεξήγητα συναισθήματα, αλλά τα ίδια τα συναισθήματα. Το παράλογο εν τέλει δεν είναι τίποτα άλλο από εσένα αυτοπροσώπως.


Τη χρυσή εκείνη σιωπή διέκοπτε ο ήχος από τον καταρράκτη και ύστερα η αδιάκοπη κίνηση του νερού που ελίσσοταν σαν φίδι ανάμεσα στα καταπράσινα κολομβιανά βουνά. Η τσοπάνα, κάθισε σε μιαν άκρη. Στην αρχή έβαλε διστακτικά το πόδι, μα σαν είδε ότι την «έπαιρνε», βούτηξε ολόκληρη σε αυτό το ταξίδι των αισθήσεων. Δεν ήτανε μονάχα η ομορφιά και η ηρεμία του τοπίου, ούτε η συνεχής επιθυμία της τσο να μοιραστεί αυτή τη στιγμή με κάποιον δικό της αλλά η ενέργεια. Ναι,η ενέργεια! Εκείνο το μέρος είχε μιαν αλλόκοτη ενέργεια. Τέτοια που όμοιά της η τσοπάνα δεν έχει ξαναβιώσει. Είναι γνωστό ότι το υδάτινο στοιχείο είναι το αγαπημένο της τσο, είναι γνωστή η αγάπη της μικρής χωριατοπούλας για τους καταρράκτες και είναι κοινώς αποδεκτό ότι το πράσινο χρώμα ευφραίνει καρδίαν. Μα όχι, δεν ήταν τίποτε από αυτά. Η τσοπάνα ένιωθε μία ανεξήγητη ενέργεια. Την ενιωθε! Όσο περνούσε η ώρα γινόταν όλο και πιο δυνατή αυτή η αίσθηση. Μέχρι που έκανε το λάθος και κοίταξε πίσω της. Μπαμ!


-Πού βρίσκομαι;

-Αυτό δεν έχει σημασία, αυτό που προέχει είναι να μας πείς τί έγινε.

-Δε θυμάμαι.

-Προσπάθησε.

-Ήμουν για ώρα καθισμένη κοιτώντας την κοιλάδα. Ο χάρτης έλεγε πως εκεί βρίσκεται η Chaquira. Κοίταξα παντού, μα δεν βρήκα κάτι. Και όμως ο χάρτης το έλεγε καθαρά, ακριβώς εκεί έπρεπε να βρίσκεται. Το τοπίο με μάγεψε και ξεχάστηκα. Ένιωθα μια περίεργη ενέργεια. Νόμιζα πως ερχόταν από το ποτάμι αλλά δεν ήμουν σίγουρη. Όσο περνούσε η ώρα η ενέργεια με κυρίευε. Νόμιζα πως μπορώ να την εντοπίσω, την ένιωθα ακριβώς πίσω μου, μα την αμέσως επόμενη στιγμή την έβλεπα μπροστά μου. Μετά κατάλαβα πως ρέει προς όλες τις κατευθύνσεις μα και πάλι την αισθανόμουν πιο έντονα από πίσω. Το τοπίο ήταν τόσο όμορφο που δεν ήθελα να αποσπάσω την προσοχή μου και έτσι συνέχιζα να το κοιτάω. Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν και λίγο.

-Τί φοβόσουν;

-Φοβόμουν για αυτό που θα αντίκρυζα αν γυρνούσα το κεφάλι μου. Ξέρεις είναι διαφορετικό να σε σκοτώνουν από πίσω και διαφορετικό να βλέπεις κατάματα τον δολοφόνο.

-Δε θα ήθελες να μάθεις το πρόσωπο του δολοφόνου σου;

-Δε ξέρω. Δηλαδή, ναι. Εν πάσει περιπτώσει, σκέφτηκα ότι οι σκέψεις μου είναι παράλογες, ότι δεν υπάρχει κανείς από πίσω και έτσι αποφάσισα να γυρίσω. Και το είδα!

(σιωπή)

-Τί είδες;

-Ήτανε μία πέτρα. Ήτανε μία μεγάλη πέτρα σκαλισμένη σε τρεις πλευρές. Στις μικρές πλευρές είχε δύο μικρά σχέδια και στη μεγάλη είχε αυτή. Η πέτρα κοιτούσε στο ποτάμι, μα η θεά κοιτούσε ψηλά. Νομίζω ότι έβλεπε παντού. Είχε τους αγκώνες της διπλωμένους και τα χέρια της σηκωμένα ψηλά, με ανοιχτές της παλάμες. Το στόμα της ήταν ανοιχτό και τα μάτια της, αν και δε διακρινόταν, νομίζω πως ήταν γουρλωμένα. Νομίζω πως γούρλωνε τα μάτια για να πάρει ενέργεια και στη συνέχεια άνοιγε το στόμα για να την ξεράσει.


Ο διάλογος της τσοπάνας με την τσοπάνα έκανε την ίδια την τσοπάνα, σα σύνολο από επιμέρους τσοπάνες, να συνειδητοποιήσει τί ήταν το παράλογο. Η φύση, θα έλεγε κανείς ότι είχε τον πρώτο λόγο. Φτάνοντας στο σημείο το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κανείς είναι το μεγαλείο της φύσης. Μα σαν κοιτάξει τη θεά καταλαβαίνει ποιός τον έχει πυροβολήσει. Διακριτικά στεκόμενη, παρόλο το μέγεθός της, έχει την όψη της στραμένη στον ήλιο και στην κοιλάδα ταυτόχρονα. Εκμεταλλεύεται την όμορφη και παράξενη ενέργεια που ούτως ή άλλως έχει πάντα το ποτάμι για να της προσδώσει κάτι το απόκοσμο, τρομακτικό και άκρως γοητευτικό παραμορφώνωντας τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, κάθε φορά, για σένα μόνο. Και με ένα της μόνο βλέμα σε πυροβολεί!Απευθείας! Στην καρδιά! Επόμενος παρακαλώ....

___________________________________________

Η τσο, ακόμη μουδιασμένη από την πιο μυστήρια, τρομακτική και φανταστική εμπειρία της ζωής της ξεκίνησε με ένα άδειο σώμα για το υπόλοιπο του μονοπατιού της. Έπρεπε να κάνει λίγο πίσω και να βρει ένα μικρό μονοπατάκι για να συνεχίσει για τα αρχαιολογικά σημεία El Tablon και La Pelota.Χα!


Ρωτώντας έναν συνάδελφο για το αν πάει καλά συνέχισε να παίρνει το δρόμο της επιστροφής, ψάχνοντας αδίκως για το μονοπάτι. Στη στράτα όπου πήγαινε ακούει πουλιά να κελαηδούν, ακούει πουλιά να λένε:

-Ποιός είδε τσοπάνα όμορφη μικρή να πάει σε λάθος δρόμο;

Και η ίδια, μέσα από έναν εσωτερικό μονόλογο, έλεγε.

-Άκουσες τσοπανούλα μου, τί λένε τα πουλάκια;

Και της απαντούσε, όπως άλλωστε είχε ήδη κάνει πολλές φορές σήμερα.

-Πουλάκια είναι κι ας κελαηδούν, πουλάκια είναι κι ας λένε.

-Φοβούμαι σε τσοπάνα μου και μοναχή διαβαίνεις.



Δεν άντεξε και έπειτα από περίπου 45 λεπτά ρώτησε έναν ακόμη χωριανό, που την πληροφόρησε ότι έπρεπε να είχε στρίψει μισή ώρα νωρίτερα. Η τσοπάνα, τα ζύγισε και αποφάσισε να μην πάρει το ρίσκο να ξαναχαθεί, και να πάει από την πίσω πλευρά. Κάτι που έγινε, απλά ήταν πολύ πιο κουραστικό, μιας και ανέβαινε μία πολύ απότομη ανηφόρα και μιας και ο δρόμος της επιστροφής ήταν επίσης συνεχής σχεδόν ανηφόρα.


Λίγο πριν φτάσει στον αρχαιολογικό χώρο, η τσοπάνα έβηξε και έφτυσε τα πνευμόνια της. Τα αγάλματα, αν και λίγα, ήταν εντυπωσιακά με την Pelota να είναι από τα ελάχιστα αγάλματα με χρώμα που έχουν διασωθεί. Στο δρόμο για το γυρισμό, ένα καπή Γάλλων κουβάλησε την σχεδόν νεκρή από την κούραση τσοπάνα σπίτι.

Η Τρίτη μέρα ήταν αφιερωμένη στην επίσκεψη του κυρίως αρχαιολογικού χώρου(αρχαιολογικό πάρκο) ο οποίος περιλαμβάνει το αρχαιολογικό μουσείο, το Fuente de Lavapatas, την μικρή ανάβαση στο λόφο de Lavapatas και στον κήπο των αγαλμάτων.

Fuente de Lavapatas.

Alto de Lavapatas.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 17
• 18
• 19
• 20
• 21
• …

  Go to chapter

  Go
• 28

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 19 of 28

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Kanel28]

Νταξ είσαι φοβερή! Για δώσε λίγο το στίγμα σου!!!(Πως και γιατί είσαι εκεί; )

Ο εναλλακτικός τίτλος (β) θα μπορούσε να είναι και τίτλος τηλενουβέλας νομίζω. Παρακολουθούσα μια παρόμοια χρόνια πριν!

 

[mikrh tsopana]

Μωρέ λες; Άμα είναι να βγάλουμε λεφτά να πάμε κι άλλα ταξίδια, γιατί όχι;
Είμαι εδώ με το πρόγραμμα Mundus που ανήκει στο εράσμους και αφορά χώρες εκτός ευρώπης. Θα είμαι εδώ για περίπου έναν χρόνο (11 μήνες) κι ελπίζω να δω όσο περισσότερα μέρη μπορώ.

υγ. δυστυχώς το αγαπημένο pretty vacant δε μπόρεσα να το κολλήσω πουθενά

 

[Kanel28]

Μωρέ λες; Άμα είναι να βγάλουμε λεφτά να πάμε κι άλλα ταξίδια, γιατί όχι;
Είμαι εδώ με το πρόγραμμα Mundus που ανήκει στο εράσμους και αφορά χώρες εκτός ευρώπης. Θα είμαι εδώ για περίπου έναν χρόνο (11 μήνες) κι ελπίζω να δω όσο περισσότερα μέρη μπορώ.
υγ. δυστυχώς το αγαπημένο pretty vacant δε μπόρεσα να το κολλήσω πουθενά

Να περάσεις όμορφα τυχερούλα και μη μας ξεχνάς. Γράφε όσο μπορείς!

 

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 1:Εκουαδόρ
Υποκεφάλαιο 1.1:Κίτο
Εισαγωγή:Το ταξίδι

1. Πρέπει να το παρω απόφαση. Θα κάνω τα πάντα ΠΑΝΤΑ την τελευταία στιγμή. Δηλαδή και νωρίς να ξεκινήσω, θα φτάσω αργά. Δεν έχει σημασία τί συμβαίνει στο ενδιάμεσο. Σημασία έχει η αρχή και το τέλος. Όλα τα υπόλοιπα είναι καβαφικές ψευδαισθήσεις!

Σαν καλό κορίτσι που είμαι κάνω το μπανάκι μου και πριν πέσω για ύπνο κοιτάω το ημερολόγιό μου.

• Ξύπνημα στις 8.30
• Πρωινό 8.45 με 9.15 (τρώω και αργά πανάθεμά με)
• 9.30 check-out
• 10.00 αναχώρηση για το αεροδρόμιο
• 10.15 άφιξη στο αεροδρόμιο
• 12.35 απογείωσηηηηη

Η κοπέλα στη ρεσεψιόν μου είχε πεί να είμαι μισή ώρα νωρίτερα για την αναχώρηση κι επειδή την είχα πατήσει στη Ρώμη ήθελα να είμαι σίγουρη αυτή τη φορά.


Σαν κακό κορίτσι που είμαι το ημερολόγιό μου κατάντησε ως εξής:

• Ξύπνημα στις 9.30
• Πρωινό 9.35 με 10.00
• 10.10 check-out
• 10.15 αναχώρηση για το αεροδρόμιο

Ωραία, σκέφτομαι, εφόσον δε χρειάστηκε να περιμένω μισή ώρα για το λεωφορείο δεν έχω λόγο να αγχώνομαι.
Ο οδηγός φτάνει κι έρχεται να πάρει τις βαλίτσες μας.

-Σε ποιό τέρμιναλ πάτε;
-Τ1 απαντάνε όλοι οι υπόλοιποι.

Με κοιτάει περιμένοντας να απαντήσω κι εγώ.

-Ε δε ξέρω, Τ1

Και αυτό να μην είναι, θα πάω με τα πόδια μέχρι το δικό μου.

-Στο Τ1 σίγουρα;

Μα καλά, γιατί επιμένει;Είπαμε Τ1!

-Όχι αλλά δεν υπάρχει θέμα.
-Με ποιά εταιρεία πετάτε;
-Με την Iberia.
-Στο Τ4 λοιπόν.

Μέσα σε 5-10 λεπτά φτάνουμε στο Τ1. Παίρνω θέση εκκίνησης μιας και αφού φτάσαμε στο Τ1 σε 2 λεπτά το πολύ θα είμαστε στο Τ4. Ναι καλά! 10 λεπτά με το αυτοκίνητο παρακαλώ! Να ‘ναι καλά ό άνθρωπος που επέμεινε γιατί αντί για τον αυλό της τσοπάνας αυτή τη στιγμή θα γράφονταν ο επικήδειος της τσοπάνας.

Φτάνουμε επιτέλους στο Τ4. Έχω εκτυπώσει το εισιτήριό μου, έχω εκτυπώσει και το tagγια τη βαλίτσα και είμαι κυρία. Αφήνω τη βαλίτσα μου μέσα σε 5-10 λεπτά και η ώρα είναι 11 παρά τέταρτο κι έχω σχεδόν 2 ώρες μέχρι την αναχώρηση.

Φεύγοντας από τις αποσκευές μία υπάλληλος μου λέει είστε στο RSUκαι μου δείχνει προς μία κατεύθυνση. Δεν κατάλαβα τί σημαίνει, αλλά καλή καρδιά.

Περνάω τον έλεγχο αρκετά γρήγορα, η ώρα είναι 11 παρά ελάχιστα κι έχω περάσει και τον έλεγχο. Μα τί θα κάνω μιάμιση ώρα μέχρι να φύγω;

Σε ένα τέταρτο η ώρα θα είναι 12 κι αποφασίζω να αφήσω τις σοκολάτες και να ασχοληθώ λίγο με την πτήση μου. Για να δούμε λοιπόν τί είναι αυτό το RSU.Koιτάω την ταμπέλα.RSUπρος τα κάτω. Ξανακοιτάω. RSU22 λεπτά. Περδόν; Τί 22 λεπτά;

Παλιά μου τέχνη κόσκινο, αποφασίζω να ρωτήσω για οδηγίες. Πλησιάζω το σταντ με τις πληροφορίες.Δεν είναι ώρα να εξασκήσω τα ισπανικά μου. Θα ρωτήσω στα αγγλικά.

-Για το RSU;
-Από πού είσαι;
-Από την Ελλάδα.
-Α, Τσίπρας! Προσπαθείς να αποδράσεις;

Γελάω.

-Ακριβώς.
-Και πού πας;

Η ώρα έχει πάει σχεδόν 12, 12.25 είναι η τελευταία αποβίβαση, η ταμπέλα δίνει προγνωστικά στα 22 λεπτά κι εγώ συνεχίζω αμέριμνη την κουβέντα με τον ορεξάτο υπάλληλο.

-Εκουαδόρ.
-Στη ζούγκλα;
-Στις Άνδεις.
-Όχι, πας στη ζούγκλα. Και δε ξέρεις και ισπανικά. Καλύτερα να μείνεις εδώ.
-Την επόμενη φορά.

Αποφασίζει να κάνει τη δουλειά του.

-Θα πάρεις το ασανσέρ και θα πας κάτω. Θα έρθει ένα μετρό να σε πάει.

Όπερ και έγινε. Η ώρα 12.10. Bλέπω άλλα duty-free. Βλέπω και μια ταμπέλα. RSU7 λεπτά. Έχουμε καιρό.Kάνω μία υπερμίνι βόλτα και θυμάμαι να αγχωθώ. Ακολουθώ την ταμπέλα. Παίρνω το ασανσέρ. Αυτή τη φορά με πάει πάνω. Η ώρα 12.15. Κοιτάω τον πίνακα. Πτήση τάδε, πύλη 40. Πάω κατευθείαν. Η ουρά ατελείωτη. Ο πίνακας δείχνει lastcallκι εγώ να μη ξέρω αν πρέπει να αγχωθώ. Η ώρα 12.30 κι εγώ μόλις που κάθισα στη θέση μου.

2. Δίπλα μου κάθεται ένας συμπαθής, πανύψηλος τύπος σκούρου, πολύ σκούρου χρώματος. Ξεκινάμε. Η πτήση είχε τελικό προορισμό το Γκουαγιακίλ και οι περισσότεροι, σχεδόν όλοι, πήγαιναν εκεί. Ο τυπάς με ρωτάει:

-A Κίτο;

-Ναι.

Μου λέει κάτι άλλο που έμοιαζε με ερώτηση. Πω, τα ισπανικά μου είναι πιο φτωχά κι από το κοριτσάκι με τα σπίρτα.

-Δεν καταλαβαίνω.

Επιμένει να ρωτάει.Επιμένω να μην καταλαβαίνω. Οι αεροσυνοδοί μας μοιράζουν χαρτιά για να συμπληρώσουμε τα στοιχεία μας, ένα για το αλλοδαπών κι ένα κατα την εισοδό μας στη χώρα, για να δηλώσουμε ότι δεν κουβαλάμε πράγματα για να τα πουλήσουμε. Δε βρίσκω το στυλό μου. Ο τυπάς μου προσφέρει το δικό του, αλλά δεν έχει γράψει ακόμη τίποτα. Του κάνω ευγενικά νόημα ότι δε θέλω, σκεπτόμενη ότι θα περιμένω να γράψει αυτός και μετά θα τον ζητήσω. Δε γράφει τίποτα. Μιλάει με τον φίλο του που κάθεται μπροστά. Με κοιτάει και χαμογελάει. Στα χέρια του κρατάει το διαβατήριό του. Με ξαναρωτάει το ίδιο με πρίν.

Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω.

-Μιλάς ισπανικά;
-Όχι.
-Αγγλικά;
-Όχι.

Το διαβατήριό του γράφει Σενεγάλη.

-Γαλλικά;
-Ναι! Και μου λέει κάτι στα γαλλικά.
-Ζε νε πά παρλέ φρανσέ.

Σκάει το γέλιο της απογοήτευσης.

Έρχεται το φαγητό.

Εκεί που κρατάω το μαχαίρι κι ετοιμάζομαι να πιώ το τσάι μου, τον βλέπω να μου μοστράρει το στυλό και πάλι. Αρχίζω να παίρνω στροφές. Με νοήματα συννενοούμαστε ότι αφού φάω θα του συμπληρώσω τα στοιχεία.

Μου δίνει το διαβατήριο και ξεκινάω να γράφω. Πρέπει να συμπληρώσω επάγγελμα. Ξεκινάει ένας καινούριος μαραθώνιος. Πώς το λένε αυτό στα γαλλικά τώρα;

Περνάει η αεροσυνοδός. Τη ρωτάω άμα ξέρει γαλλικά. Απογοήτευση.

Και αρχίζω δείχνοντας το ανάλογο πρόσωπο και κάνοντας κινήσεις παντομίμας.Εδώ, αν και δεν είναι σωστό αλλά δε νομίζω να συμβεί ποτέ τίποτα, να πω πως τον λέγανε Ντιόπ Αμπντού και ο τρόπος που το έλεγε ακουγόταν σαν Ντιό Αμπντού.

-Γιο εστουδιάντε. Τού;
-Αμπντού.
-Νο Αμπντού.Τού;
-Αμπντού.
-Νο. Γιο...
-Ντιό.
-Νο τού..
-Αμπντού.
-Νο, γιό.
-Ντιό .Ντιό Αμπντού.

Πραγματικά δε ξέρω για πόση ώρα συνεχίστηκε αυτός ο εποικοδομητικός διάλογος μέχρι να επιστρατεύσω το πιο δυνατό μου όπλο.

Ζε νε βε πα τραβαγιέ...

-Τραβαγιέ; Και το δάχτυλό μου έδειχνε το χαμογελαστό του πρόσωπο.

Καταφατικό νεύμα.

-Κέ;
-Μπιζνές.
-Σι, κέ;
-Μπιζνές.

Για καλή μου τύχη πέρασε ο αεροσυνοδός που πριν τον είχε ρωτήσει στα γαλλικά τί θα φάει. Του εξηγώ πώς έχουν τα πράγματα και τελικά βγάλαμε άκρη. Στο χαρτί συμπλήρωσα...μπιζνές.

 

[villi]

Νεανικός αέρας πλημμύρισε το Travelstories και θα περάσουμε καλά προβλέπω!Αλλά πιο καλά να περάσεις εσύ χαρούμενη τσομπάνα!!!!

 

[htrul18]

Άντε ρε πανκ τσοπάνα τρέλανέ μας!

 

[mikrh tsopana]

Άντε ρε πανκ τσοπάνα τρέλανέ μας!

δε φαντάζεσαι πόσο θα σας τρελάνω!!

υγ. ελπίζω να έχεις ξεκινήσει οικονομία για να έρθεις(και να με δανείσεις γιατί άμα συνεχίσω έτσι κάηκα! )

 

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 1:Εκουαδόρ
Υποκεφάλαιο 1.1β:Κίτο
Τίτλος:O χρυσός, το τζάγκουαρ και ο ήλιος


Κάπου στον Ειρηνικό,στις ακτές του Εκουαδόρ, δύο θαλάσσια ρεύματα συγκρούονται. Το ένα είναι θερμό, ταξιδεύει από το βορρά και το όνομά του είναι Ελ Νίνιο. Το δεύτερο είναι ψυχρό, έρχεται από τις ακτές του Περού και της Χιλής και λέγεται Χάμπολντ. Αυτή η σύγκρουση, δεν είναι δυνατόν να μην επηρεάσει την ακτή του Εκουαδόρ, προκαλώντας εναλλαγές σφοδρών βροχοπτώσεων και ξηρασίας.

Το νερό στη σιέρα βράζει πιο αργά, ο ήλιος και η βροχή μαλώνουν καθημερινά ποιός θα πάρει την πρωτιά και η ανάσα είναι μάλλον θυμωμένη. Η καρδιά από την άλλη έχει αυξήσει ταχύτητα και –μην το ξεχάσω-κάπου έχει κρυφτεί η αντοχή μου, ίσως σε κανένα ηφαίστειο ή σε κανένα υποτροπικό συννεφόδασος εδώ γύρω.

Η αμαζονία κρατάει έναν πιο σταθερό και διακριτικό χαρακτήρα, επιλέγοντας να είναι καυτή και υγρή όλο το χρόνο.

Τέλος τα νησία Γκαλαπαγκος(δε βάζω τόνο γιατί δε ξέρω ακόμη που μπαίνει), επηρεασμένα αν μη τι άλλο από το ρεύμα Χάμπολντ, περνούν ένα μεγάλο μέρος του έτους καθαρά και στεγνά και το υπόλοιπο χορεύουν μαζί με τη σιέρα το χορό της βροχής.

Το Εκουαδόρ, ελληνιστί Ισημερινός, κατοικείται ήδη από το 11000 π.Χ. Η ηπερωτική χώρα χωρίζεται στις 3 προαναφερθέντες ζώνες, ενώ στην κατοχή του βρίσκονται ακόμη τα νησιά Γκαλαπαγκος.

Ανάλογα με το σε ποιά ζώνη βρίσκονταν, οι φυλές που το κατοικούσαν ανά τους αιώνες ανέπτυξαν διαφορετικές δεξιότητες. Στη σιέρα, το κυνήγι μεγάλων ζώων από τους άντρες και μικρών ζώων καθώς και η συλλογή τοπικών φυτών και καρπών ( φασόλια, γιούκα, κινόα) από τις γυναίκες αλλά και η κατασκευή αψέων εργαλείων από τους άντρες ήταν τα βασικά γνωρίσματα των φυλών κατά τα πρώτα χρόνια(11000-4000 πΧ).

Στην ακτή, το ψάρεμα θαλασσινών και οστρακοειδών ήταν η κύρια τροφή, ενώ μέσω ενός απίστευτα γρήγορου δικτύου διανομής, τα θαλασσινά έφταναν μέχρι τις ψηλομύτες κορυφές των Άνδεων σε μικρό χρόνο. Χαρακτηριστική είναι η λατρεία ενός συγκεκριμένου οστρακοειδούς, του SpondylusShell,το οποίο ξεχώριζε για το σχήμα του και θεωρούνταν σύμβολο της θηλυκότητας. Οι αρχαίοι λαοί, αποκαλούσαν το όστρακο αυτό «θεϊκό όστρακο» και ήταν απαραιτήτως παρόν στις θρησκευτικές τους τελετές. Η ύπαρξη του συγκεκριμένου οστρακου, αποτελούσε ένα ισχυρό ατού για τις φυλές της ακτής, που φυσικά εκμεταλλευόταν την αίγλη του και ανέπτυξαν έτσι ένα κραταιό εμπόριο που εκτείνονταν από τον Αμαζόνιο και τις Άνδεις, μέχρι τις ακτές της Καραϊβικής. Οι φυλές αυτές επίσης δημιουργούσαν εργαλεία, τα οποία ήταν όμως πιο εκλεπτυσμένα, λεπτά και αμβλεία, σε σχέση με τις φυλές των Άνδεων.

Η δημιουργία όχι μόνο εργαλείων, αλλά και αγγείων, αγαλματιδίων και κοσμημάτων με μέταλλα για θρησκευτικούς ή όχι σκοπούς, με έμφαση σε μικρές λεπτομέρειες και περίτεχνα σχέδια ήταν παρούσα από πολύ παλιά. Ανάλογα με τους αιώνες και την περιοχή, η θεματολογία και τα σχέδια ποικίλλουν, από άνδρες καθισμένους οκλαδόν, φορώντας μόνο τα κράνη τους, μέχρι απεικονίσεις ομοφυλοφυλικών ερωτικών σκηνών, τρομακτικών τερατόμορφων σχεδίων και αγγείων που στηρίζονται πάνω σε ανθρώπινα πόδια. Άλλα σχέδια είναι πιο επίπεδα και γραμμικά, ενώ άλλα πιο «τρισδιάστα».

Η οργάνωση των κοινοτήτων, ο τρόπος λειτουργίας τους , η πολεοδομία και ο ρόλος των δύο φύλων ποικίλλουν, χωρίς να λείπουν κοινότητες στις οποίες η γυναίκα έπαιζε σημαντικό ρόλο.

Προχωρώντας στα χρόνια, με την εμφάνιση των Ίνκας από το διπλανό Περού, οι φυλές των Άνδεων προέβαλαν σημαντική αντίσταση, ενώ όταν τελικά κατακτήθηκαν, τελειοποίησαν την τεχνική τους στην επεξεργασία του χρυσού, φτιάχνοντας απίστευτα κοσμήματα, διακοσμητικά που ακόμη και σήμερα και ο πιό έμπειρος τεχνίτης θα ζήλευε.

Κλείνοντας, η ερώτηση της ημέρας:τί κοινό έχουν ο ήλιος, το χρυσάφι και το τζάγκουαρ;


Οι πληροφορίες πηγάζουν από το Εθνικό Μουσείο του Εκουαδόρ. Επειδή δεν έχω σημειώσεις και όλες προέρχονται από την μνήμη μου και τον έλεγχο για διασταύρωση πληροφοριών στο διαδίκτυο, θα διορθώσω όποια λανθασμένη πληροφορία αφού ξαναεπισκεφτώ το μουσείο.

 

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 1: Εκουαδόρ
Υποκεφάλαιο 1.2: Mompiche

Είχαμε περάσει αισίως το σημείο με τις πολλές στροφές. Και λέω αισίως γιατί πραγματικά κοντέψαμε να σκοτωθούμε όταν στο αντίθετο ρεύμα φορτηγό προσπέρασε άλλο φορτηγό αμέσως μετά τη στροφή. Και λέω αισίως γιατί στο γυρισμό, σε εκείνη την περιοχή 3 άνθρωποι σκοτώθηκαν. Και λέω αισίως γιατί στο Εκουαδόρ, αν και οι δρόμοι είναι αρκετά καλοί, οι οδηγοί είναι τόσο ασυνείδητοι που τα ατυχήματα είναι πολύ συνηθισμένα.

Στο θέμα μας. Ο αέρας είχε αλλάξει, η υγρασία ήταν τόσο έντονη που κάθε ανάσα σχεδόν υγροποιούνταν με την έξοδό της από το ανθρώπινο σώμα, η ζέστη ήταν τόσο έντονη που τα «κιτένια» ρούχα μας ήταν πλέον περιττά. Οι δρόμοι είχαν παντού υψωματάκια για να κόβει ταχύτητα (ή και την ανάσα μας) ο οδηγός καθώς και λακούβες τόσο βαθιές, που κάθε φορά τα κεφάλια μας χτυπούσαν είτε στον ουρανό του αυτοκινήτου είτε στις πόρτες, ανάλογα με το αν ο οδηγός προλάβαινε να στρίψει και να τις αποφύγει ή όχι. Τα κουνούπια ήταν τόσα και τόσο οργισμένα μαζί μας που στο τέλος πιστέψαμε ότι το μέρος τους ανήκει και μας έβλεπαν ως εισβολείς, δεν υπήρχε άλλη εξήγηση.Τέλος, το μάτι δεν έβλεπε τίποτα άλλο παρά τροπικά φυτά που υψώνονταν μέχρι τον ουρανό, δηλαδή τί υψώνονταν μέχρι τον ουρανό, άγγιζαν τον ουρανό. Τώρα που το σκέφτομαι, αν ποτέ δείτε κάποιες πληγές στο δέρμα του ουρανού να ξέρετε πως ευθύνονται αυτά τα τερατώδη καταπράσινοπράσινα φυτά. Αλλά ποιός νοιάζεται; Όλο και κάποιο βοτάνι θα έχουν αυτοί οι μάγιστροι για να τις γειάνουν. Ίσως να είναι μάτικο, έχω ακούσει ότι και νεκρούς ανασταίνει...


Το Mompiche είναι ένα μικρό χωριό κάπου στην περιοχή Esmerraldas, στο βορειοδυτικό Εκουαδόρ. Είναι γνωστό για τα κύματά του, τα ψαράκια του και την όμορφη κατάμαυρη παραλία του(στην οποία δεν πήγα, αλλά υπόσχομαι ότι θα πάω και θα επανέλθω με φωτογραφίες). Είναι πραγματικά τόσο μικρό που στα 2 βράδια που κάτσαμε ( και αναφέρομαι σε βράδια και όχι σε μέρες γιατί οι sex pistols κυκλοφορούν βράδυ) γνωρίσαμε σχεδόν όλο το χωριό. Ίσως βέβαια να φταίει και ο Sid, δε ξέρω.

Τα μαγαζιά για να φας δεν είναι πολλά και όπως σε όλο το Εκουαδόρ είναι πενταβρώμικα. Δεν αστειεύομαι, δεν έχω θέμα με τη βρωμιά, τρώω από το πάτωμα(εκτός κι αν είναι πάτωμα τουαλέτας) αλλά όχι, οι κουζίνες στο Έκου είναι πενταβρώμικες. Άμα είστε υποχόνδριοι κι έχετε στη λίστα σας το Έκου, βγάλτε το. Παρόλαυτά, το encocado(ψάρι με σάλτσα καρύδας) τους συνοδευόμενο από ρύζι και patacones ήταν πεντανόστιμο.

Και γενικά οι τιμές τους πολύ φτηνές για δεδομένα ελλάδας, ακριβές για δεδομένα Εκου. Παρόλαυτά σε αυτό το μικρό χωριουδάκι υπάρχει ένα πολύ αξιόλογο μαγαζί, La Chocolateria, στο οποίο μπορείς να φας φαγητά εξαιρετικής ποιότητας, ίσως της καλύτερης στο Έκου(αυριο θα τσεκάρω το pobre diablo) φρουτοσαλάτες, σάντουιτς, κρέπες, απίστευτα γλυκά και μπισκότα και φυσικά να πιείς καφέδες και σοκολάτα. Η ατμόσφαιρα είναι πολύ χαλαρή, η διακόσμηση καλλιτεχνική, η μουσική κυμαίνεται από ροκ μέχρι –τί άλλο;-σάλσα, η κουζίνα είναι-θέλω να κλάψω- καθαρή και τα παιδιά υπερσυμπαθητικά(κι επίσης μου χρωστάνε μια σοκολατόπιτα για τη διαφήμιση).

Η «φάρρα» το βράδυ δεν ποικίλλει ιδιαιτέρως, υπάρχουν 1-2 μαγαζιά στην παραλία στα οποία μπορείς να πιείς κόμπο-κοκτέηλ(2 για 6 ή 8 δολάρια) και 1-2 μπίιτς μπαρς στα οποία μαζεύονται κυρίως τουρίστες, κάνοντας αυτά τα διαβολιά τουριστοπράγματα, ανάβοντας φωτιές και χορεύοντας μέχρι το πρωί, σίγουρα ξυπνώντας την επόμενη μέρα με τσουτσάκι.

Στο χωριό υπάρχουν κάποια 3θέσια ή πολυθέσια μηχανάκια που σε πάν μέχρι ένα σημείο για 1 δολάριο και από εκεί παίρνεις τη βάρκα για μισό δολάριο για να σε μεταφέρει στο Portete.


A!Portete! Aυτό το μικρό νησάκι που δικαίωσε τις φαντασιώσεις μου για τις λατίνες παραλίες και ταυτόχρονα ξαναέβαλε μέσα τη φράση που πάλευα να νικήσω, κι όμως είχε καταφέρει να φτάσει σχεδόν ως τα ελληνικά δόντια μου: Σαν το Πήλιο δεν έχει!


Πού είχα μείνει; A! Portete! Αυτό το μικρό νησάκι με τις μεγάλες παραλίες, τα ακόμη πιο μεγάλα κύματα, και τους φοίνικες. Το μπάνιο στην παραλία δεν είναι εύκολη υπόθεση, ο άνεμος είναι αρκετά αισθητός και τα κύματα στο λένε ξεκάθαρα: no pasarás!

-Πώς πάω στο μαγαζάκι για τις μπύρες;

-Περνάς αυτό το δρομάκι και στο τέλος του το βρίσκεις.

Δρομάκι; Εννοείς την άμμο ανάμεσα στις φωτιές των ντόπιων; Και πως θα περάσω από εκεί;

Με τη μπλούζα στο πρόσωπο, και μια βαθιά ανάσα. Στην άκρη του δρόμου 2-3 μικρά σπιτάκια κι ένα μαγαζάκι για τις μπύρες. Η κοπέλα που δουλεύει έχει στην αγκαλιά της ένα μωρό.

-Τί θες; Το βλέμμα της δεν είναι και πολύ φιλικό, μάλλον την ενόχλησα λίγο.

-Μία μπύρα.

Με πλησιάζει, με το μωρό κολλημένο στο στήθος της. Βγάζει την μπύρα από το ψυγείο. Πλησιάζει ακόμη για να μου δώσει τα ρέστα. Βλέπω καλά. Ταυτόχρονα θηλάζει το μωρό.Ώρα να φεύγω.

Ώρα να φεύγουμε γενικά. Από το Portete και από το Mompiche. Επιστροφή στην κανονικότητα..

 

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 1: Εκουαδόρ
Υποκεφάλαιο 1.3: Ιστορικό Κέντρο

Και ο πρώτος ήλιος λάμπει στο Κίτο. Και ναι,θεοί, εισακούστηκαν οι προσευχές της τσοπάνας.
Ήλιος. Με σύννεφα, αλλά ήλιος. Το βιβλίο στο χέρι, πράσινο τσάι στο τραπέζι, το βλέμα στη θέα και ξεκινάμε...

Το Κίτο έχει να περηφανεύεται και να ντρέπεται για πολλά πράγματα, αλλά αν ποτέ το ρωτήσεις ποιό παιδί του αγαπά πιο πολύ, δε θα ντραπεί να σου απαντήσει και να περηφανευτεί για το ιστορικό του κέντρο. Χαρακτηρισμένο από το lonely planet ως "το στολίδι του Κίτο", για πολλούς αποτελεί το πιο σημαντικό και καλοδιατηρημένο(παρόλο το σεισμό του 1917) ιστορικό κέντρο της λατινικής Αμερικής καθώς και μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco ήδη από το 1978.
Απαρτίζεται από γραφικά στενά με κτήρια και εκκλησίες που συνδυάζουν ισπανικά, ινδιάνικα, ιταλικά, φλαμανδικάκαι μαυριτανικά στοιχεία.
Το λεωφορείο σταμάτησε κάπως απότομα. Ζαλισμένη όχι από τις στροφές αλλά από τα βίαια μαστιγώματα πρωτόγνωρων σκηνών η τσοπάνα σταματάει στη μέση της ανώγειας σκάλας για να φωτογραφήσει τα σπιτάκια που βρίσκονται στην άκρη του λόφου.

Τόπος:ιστορικό κέντρο. Μέρα: Σάββατο, και τί Σάββατο! Καιρός: αίθριος. Ηθικόν:ακμαιότατον!

Στάση για ένα cheviche και ξανά πίσω σπίτι για ένα ακόμη πράσινο τσάι υπό το φως του δύοντος ηλίου.

 

[chris7]

Πολύ ωραίες φωτογραφίες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.