Αργεντινή Βραζιλία Ισημερινός Κολομβία Παραγουάη O αυλός της τσοπάνας (Εκουαδόρ-Κολομβία με ολίγον από Αργεντινή-Βραζιλία-Παραγουάη)

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 3: Κολομβία
Υποκεφάλαιο 3.5: Μεντεγίν,Καρταχένα δε Ίντιας, Πλάγια Μπλάνκα, ξανά Καρταχένα
Μέρος 3ο: Πλάγια Μπλάνκα, ξανά Καρταχένα
Τίτλος: Το πειρατικό του κάπτεν Τζίμη
Εναλλακτικός Τίτλος: Αργεντινή-Κολομβία σημειώσατε Χ
Εναλλακτικός Τίτλος 2: Οι αγαπητικοί της βοσκοπούλας νο2

(επετειακή μέρα μιας και πέρυσι τέτοια μέρα αναχωρούσα για Κολομβία)

Η επιστροφή από το νησί Tierrabomba σηματοδοτούσε και την "μετακόμιση" της τσο στη γειτονιά Getsemani. Αφού λοιπόν γυρνώντας ρώτησε κάποια χόστελ, βρήκε ένα στην περιοχή με 30000 πέσος το βράδυ και πρωινό. Δυστυχώς δεν είχε λεφτά μαζί της για να το κλείσει και έτσι έπρεπε να περιμένει μέχρι το επόμενο πρωί που θα έκανε check out από το χόστελ της.

Την επόμενη μέρα λοιπόν στο ίδιο χόστελ που της είχανε πει 30χιλιάρικα της λένε 35 και χωρίς πρωινό. Η τσοπάνα στράβωσε και επέμεινε στα 30 και με πρωινό και ως δια μαγείας η τιμή αυτή έγινε τελικά εφικτή.

Η μέρα κύλησε ήσυχα με βόλτες και το βράδυ άραγμα στην Plaza de Trinidad μαζί με ντόπιους και ξένους, μουσικούς και μη, με αρέπα και μπυρίτσα. Γυρνώντας το βράδυ στο χόστελ που απείχε μόλις 200μέτρα πέτυχε έναν ατσούμπαλο τύπο με μακριά μαλλιά που σκόνταψε πάνω της.

Το πρωί η τσο το περίμενε με ανυπομονησία καθότι ήταν η μέρα όπου θα πήγαινε στην Playa Blanca τη δεύτερη πιο όμορφη παραλία της Κολομβίας(μετά το San Andrés). Άνοιξε τα μάτια της και αντίκρυσε τον ατσούμπαλο τύπο στη δίπλα κουκέτα. Αφού τα είπανε λίγο η τσο τον ενημέρωσε ότι δικαιούται πρωινό, κάτι που δεν ήξερε (όπως η τσο θα συνειδητοποιούσε στη συνέχεια, ο τυπάς δεν ήταν και ιδιαίτερα διεκδικητικός).

Ο συνδαιτυμόνας της τσο, ονόματι Φρανσουά Βάργκας, ήταν 24 χρονών (όπως και η τσοπάνα τη στιγμή που διαδραματίζονταν το σκηνικό), είχε Γαλλίδα μαμά και Κολομβιανό μπαμπά, μεγάλωσε στην Κορσική, σπούδασε οικονομικά στο Παρίσι και συγκατοικούσε με τον dj αδερφό του. Εδώ και 6 μήνες είχε παρατήσει τη δουλειά του και είχε βγει στο ταμείο ανεργίας, λαμβάνοντας κάθε μήνα το ευτελές ποσό των 1000 ευρώ χωρίς να κουνάει το μικρό του δαχτυλάκι. Ναι, καλά διαβάσατε, 1000 ευρώ το μήνα έπαιρνε ο δύσμοιρος Φρανσουά, τα οποία είχε αποφασίσει να ξοδέψει γνωρίζοντας τα μέρη από τα οποία κατάγεται. Και κάθε μήνα ξόδευε και τα 1000 ευρώ. Αναρωτιέστε σε τί; Στο μαύρο Μαργαριτάρι φυσικά.

Φ.- Τί θα κάνεις σήμερα;
Τ.- Λέω να πάω στην Playa Blanca και να μείνω καμπόσες μερούλες.
Φ.- Να έρθω μαζί σου;

Στο λεωφορείο γινόταν το αδιαχώρητο. Η τσοπάνα που μια μόνιμη τσίτα την έχει μπήκε όπως όπως μέσα, μπερδεύοντας τα μακριά καλλίγραμα πόδια της και πατώντας με όλη της τη δύναμη τα πόδια του Φρανσουά (του το χρωστούσε άλλωστε). Η ζέστη ήταν αφόρητη και στη μισή διαδρομή ο καημένος ο Φρανσουά, που πρωτοβουλία μέχρι στιγμής δεν είχε πάρει-σε αντίθεση με την Κορνηλία, ήταν όρθιος. Περίπου 40λεπτά αφότου είχε ξεκινήσει το λεωφορείο έκανε μια στάση για τα μάτια της τσο μόνο πριν να μπει στο χωριό Pasacaballo και κατέβηκαν. Εκεί τους περίμεναν πολλοί τύποι με μηχανάκια και αυτοκίνητα προσφερόμενοι να τους πάνε στην Πλάγια Μπλάνκα έναντι χρηματικού ποσού. Αρχικά ζήτησαν 15χιλιαρικα πέσος για κάθε κορμί αλλά η τσοπάνα που είχε μάθει πια το κόλπο να το παίζει ντόπια και με αυταπάτες ότι έπιανε(προφανέστατα η προφορά και μόνο πρόδιδε το αντίθετο) έριξε την ταρίφα στα 10χιλιάρικα. Σε όλο αυτό το διάστημα ο Φρανσουά αποδείχτηκε μουγκοθόδωρας.

Τα δύο μηχανάκια σταμάτησαν στο δεύτερο πάρκιν όπως είχε διατάξει η μικρή τσοπάνα και ξεκίνησαν για την αναζήτηση χόστελ στην -ομολογουμένως πανέμορφη- παραλία της Πλάγια Μπλάνκα. Περπατώντας κατα μήκος της παραλίας πέρασαν πολλά μέχρι που κατέληξαν στο πιο φτηνό, το Casa de Arbol (παραδόξως το ντίλι το έκανε ο Φρανσουά) όπου νοίκιαζαν μια αιώρα στο αστρονομικό ποσό των 10χιλιάδων πέσος ανα βράδυ, με αποθήκη για τα πράγματα, ένα σκέπασμα και δικαίωμα να κάνουν ένα ντουζ τη μέρα.

Η εν λόγω παραλία αποτελεί μία από τις πιο γνωστές παραλίες της Κολομβίας και από τις 10 το πρωί μέχρι τις 4 το απόγευμα είναι γεμάτη προσωρινούς τουρίστες που έρχονται με τα καραβάκια, κάνουν το μπάνιο τους και φεύγουν, ενώ από τις 4 και μετά είναι λιγότερο γεμάτη με ντόπιους και λίγο πιο μόνιμους τουρίστες που έρχονται για να μείνουν κάποιες μέρες σε ένα από τα πάμπολλα χόστελ της περιοχής.

Ο ουρανός ήταν κατ'εξαίρεσιν κάπως συννεφιασμένος (είπαμε η τσοπάνα είναι ό άνθρωπος της βροχής) και αφού άφησαν τα πράγματα τσο και Φρανσουά ξεκίνησαν τις μπύρες για το καλοσώρισμα.

Ο τύπος που δούλευε εκεί ονομαζόταν Φακούντο και ήταν ένας Αργεντίνος γύρω στα 30κάτι που εδώ και ενάμιση χρόνο ταξίδευε στη λατινική Αμερική και τους τελευταίους μήνες είχε λιμνάσει στην παραλία του νησιού Barú (έτσι λέγεται το μέρος όπου ανήκει η εν λόγω παραλία). Αφού τόνισε στην τσο ότι στους τόσους μήνες που δουλεύει γνώρισε μία μονάχα ελληνίδα, η οποία "ήταν απολύτως λόκα" την προκάλεσε να αποδείξει ότι και η ίδια είναι εξίσου λόκα. Με ένα 10χιλιαρο ήπιαν ο καθένας σαν έπεσε το βράδυ δύο από τα καλύτερα κοκτέηλ ρούμι-40 φρούτα που έχει πιεί άνθρωπος και η τσοπάνα, με τη βοήθεια ενός επίσης λόκο αργεντίνου επέδειξε τέτοιες χορευτικές ικανότητες που ανάγκασε το φίλο Φακούντο να την ανακηρύξει πιο λόκα από την άλλη ελληνίδα που ήταν ήδη πολύ λόκα.
______________________

Η τσοπάνα, σα γνήσιο τέκνο των 00's ήτο στην πρώτη νιότη της θαυμάστρια του Γιαννάκη του Ντεπ και των πειρατών της Καραϊβικής, γι αυτό άλλωστε αποτελούσε και διακαής της πόθος να κολυμπήσει στα παραπάνω νερά. Κάτι η ματαιοδοξία κάτι η υπερβολική αφέλεια(κοινώς χαζομάρα) πίστευε βαθιά μέσα της ότι κολυμπώντας στα νερα της Καραϊβικής θα βγει από το Μαύρο Μαργαριτάρι ο Γιαννάκης της. Δυστυχώς για αυτήν Μαύρο Μαργαριτάρι δεν υπήρξε ποτέ, μόνο το πειρατικό του Κάπτεν Τζίμη το οποίο δεν ήταν μόνο φορτωμένο με χασίς αλλά κυρίως με κόκα και ο Κάπτεν Τζίμης δεν ήταν άλλος από τον γλυκύτατο και -ναι σε όλα- Φρανσουά. Ναι, καλά διαβάσατε! Ο παλιόφιλος της τσο το μόνο που έκανε ήταν να ξυπνάει για να κάνει μια μυτιά κόκα, κοιμόταν όλη τη μέρα στην αιώρα και ως πιστός φίλος της το βράδυ ξυπνούσε για να τη συνοδεύσει στην κατανάλωση ψαριού (μοχάρα) με ρύζι και πατακόνες στο αστρονομικό ποσό των 15χιλιάδων πέσος ελληνιστί λιγότερο από 5 ευρώ. Και μιλάμε για ψαρούκλα. Και μιλάμε για θέα την Καραϊβική.

Κοσμοσυρροή

Εκτός από τον Φρανσουά, η τσοπάνα σύντομα ανακάλυψε ότι όλη η πλάγια Μπλάνκα, δηλαδή όλη η Αργεντινή μιας και η περιοχή ήταν κατειλημμένη από Αργεντίνους και Αργεντίνες ήταν πάνω στο εν λόγω πειρατικό. Δικαιολογούνταν βέβαια τα παιδιά, τέτοιες τιμές το τζι δεν της βρίσκεις και κάθε μέρα.

_____________________________________________

Οι μέρες κυλούσαν αργά και διόλου βασανιστικά, η τσοπάνα είχε δικτυωθεί στην παραλία, δεν είχε δίκτυο 3Γ άρα ούτε και άγχος για επικοινωνία μεσω ίντερνετ, το μόνο της άγχος γενικά ήταν τί ώρα θα ξυπνήσει ο Φρανσουά για να φάνε και να μην της χυμήξει κανένας Αργεντίνος. Εδώ κάνουμε μια παρένθεση.

Θυμάστε σε προγενέστερο ποστ που είχαμε αναφερθεί για τους λατίνους εραστές; Ε, μετά την ολιγοήμερη συμβίωση της τσοπάνας με τους Αργεντίνους κατέληξε ότι δεν υπάρχει πιο πέφτουλας λαός από δαύτους. Και δεν εξαιρείται κανείς. Ούτε ένας.Τέλος παρένθεσης.

Ο ύπνος στην αιώρα αποδείχτηκε ένα από τα πιο βολικά μέρη για να κοιμηθεί κανείς (ναι οκ η τσοπάνα έχει ξανακοιμηθεί σε αιώρα αλλά όχι βραδιές ολόκληρες) και γενικότερα όλο το κλίμα χάριζε στην τσοπάνα μια αίσθηση χαλαρότητας, ευτυχίας κι ένα βαθύ(για τα ελληνικά δεδομένα ε) μαύρισμα. Μέχρι που έσκασε η βόμβα: ο Φρανσουά φεύγει.

Απελπισμένη η τσο που έχει αποφασίσει να κάτσει δύο μέρες ακόμη, κάνει κάποιες βιαστικές κινήσεις για να ξεπεράσει την πρόωρη αναχώρηση του συντρόφου Φρανσουά.

Πάτησε εδώ για να δεις πώς η μικρή τσοπάνα ξεπέρασε τον Φρανσουά

Η απόφαση λοιπόν πάρθηκε, δεδομένου του χρόνου και των χρημάτων που είχε στη διάθεσή της θα επισκεπτόταν αστραπιαία το Isla Grande, θα έκανε μια βουτιά με τη βραζιλιάνα, τις δύο γερμανίδες και τον αργεντίνο και θα γυρνούσε πίσω για να περάσει το τελευταίο της βράδυ στο όμορφο εκείνο μέρος.

Γυρω στις 9+ το καραβάκι φτάνει επιτέλους για το γρήγορο ταξίδι. Το μέρος όμορφο, με απολαυστικά νερά και -σε αντίθεση με την Playa Blanca- λίγο κόσμο μα η ώρα περνά γλήγορα και η τσοπάνα πρέπει με βαριά καρδιά να επιστρέψει.

Ομορφη Isla Grande

Η παρέα της τσο στη σύντομη βόλτα της

Το τελευταίο βράδυ κυλά κάπως περίεργα, είναι αρκετά φορτισμένο μιας και σηματοδοτεί, εκτός από την επιστροφή στην Καρταχένα, την επιστροφή στο Κίτο.

Η κόρη της ιδιοκτήτριας

Η κόρη της ιδιοκτήτριας μαζί με μία αργεντίνα που έμενα δωρεάν με ανταλλαγή λίγες ώρες βοήθειας στον Φακούντο

Η ιδιοκτήτρια

Η μέρα ξημέρωσε κάπως αστεία για την τσοπάνα. Χουζουρεύοντας στην αιώρα της βλέπει τον Ένρι ( όσοι δεν πατήσατε στο παραπάνω λινκ θα μείνετε με την απορία για το ποιός είναι ο Ένρι ) να έρχεται προς το χόστελ. Αμέσως σκεπάζεται ολόκληρη με το σεντόνι, ελπίζοντας πως δεν την έχει δει μιας και έχει πει ψέμματα πως θα έφευγε την προηγούμενη. Έχει έρθει για να πάρει τη μάσκα που έδωσε χτες σε ένα ζευγάρι συμπαθητικότατων αργεντίνων μοντέρ. Ο έξυπνος Αργεντίνος εύστοχα του λέει.

-Δεν την έχω τη μάσκα, την έδωσα χτες σε έναν πωλητή να στη δώσει, γελώντας.

Στον Ένρι δε φάνηκε καθόλου αστείο το χιουμοράκι και άρχισε να στολίζει την τσοπάνα, που δίχως ο ίδιος να το ξέρει ανάσαινε σε απόσταση λιγότερη του ενός μέτρου από αυτόν, μέχρι τελικής πτώσης. Όταν έφυγε, η τσοπάνα έβγαλε το σεντόνι ρωτώντας αν έχει όντως φύγει, χαρίζοντας στιγμές γέλιου στους νέους της φίλους.

Η βάρκα έχει φτάσει και έπειτα από αγκαλιές φιλιά και την ανταλλαγή κινητών για επικοινωνία μέσω γουατσαπ η τσοπάνα σκαρφαλώνει όπως όπως στη βάρκα για να φτάσει στην Καρταχένα.

Το χόστελ στο οποίο επέλεξε να μείνει της το είχε προτείνει ο Φακούντο και βρισκόταν από την άλλη μεριά της πλατείας. Αφήνοντας τα πράγματα στο πιο παρακμιακό χόστελ που έχει δει ποτέ στη ζωή της, πήρε το μάτι της έναν γνώριμο σάκο. Η καρδια της σκίρτησε. ΦΡΑΝΣΟΥΑ!!!

Πράγματι ο αγαπημένος της ήταν στο ίδιο χόστελ για ακόμη μία φορά, στο ίδιο δωμάτιο με την τσοπάνα. Οι δυό τους πέρασαν το τελευταίο βράδυ της τσο (μη φανταστείτε τίποτα πονηρό) αλλά τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά. Ο Φρανσουά, που σε αυτες τις δύο μέρες είχε κάνει καινούριους φίλους, ναι μεν τους παράτησε για την τσο, δίνοντας τροφή στο Εγώ της τελευταίας, φαίνεται όμως πως ο καλός και ήρεμος, σχεδόν κοιμισμένος Φρανσουά είχε πάει περίπατο. Κάνοντας ένα διάλειμμα από το όμορφο βράδυ, ο Φρανσουά μπήκε στην τουαλέτα ηρεμος και βγήκε σχεδόν τρεμάμενος, στην τσίτα. Που οφείλεται αυτή η αλλαγή συμπεριφοράς; Στο μαύρο μαργαριτάρι φυσικά, που όπως φαίνεται δεν τον έπιανε το ίδιο όπως στη θάλασσα.

Αποχαιρετώντας τον καλό της φίλο η τσοπάνα πέταξε για το Κάλι για να πάρει από εκεί λεωφορείο για να επιστρέψει πίσω.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 25
• 26
• 27
• 28

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 27 of 28

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Kanel28]

Νταξ είσαι φοβερή! Για δώσε λίγο το στίγμα σου!!!(Πως και γιατί είσαι εκεί; )

Ο εναλλακτικός τίτλος (β) θα μπορούσε να είναι και τίτλος τηλενουβέλας νομίζω. Παρακολουθούσα μια παρόμοια χρόνια πριν!

 

[mikrh tsopana]

Μωρέ λες; Άμα είναι να βγάλουμε λεφτά να πάμε κι άλλα ταξίδια, γιατί όχι;
Είμαι εδώ με το πρόγραμμα Mundus που ανήκει στο εράσμους και αφορά χώρες εκτός ευρώπης. Θα είμαι εδώ για περίπου έναν χρόνο (11 μήνες) κι ελπίζω να δω όσο περισσότερα μέρη μπορώ.

υγ. δυστυχώς το αγαπημένο pretty vacant δε μπόρεσα να το κολλήσω πουθενά

 

[Kanel28]

Μωρέ λες; Άμα είναι να βγάλουμε λεφτά να πάμε κι άλλα ταξίδια, γιατί όχι;
Είμαι εδώ με το πρόγραμμα Mundus που ανήκει στο εράσμους και αφορά χώρες εκτός ευρώπης. Θα είμαι εδώ για περίπου έναν χρόνο (11 μήνες) κι ελπίζω να δω όσο περισσότερα μέρη μπορώ.
υγ. δυστυχώς το αγαπημένο pretty vacant δε μπόρεσα να το κολλήσω πουθενά

Να περάσεις όμορφα τυχερούλα και μη μας ξεχνάς. Γράφε όσο μπορείς!

 

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 1:Εκουαδόρ
Υποκεφάλαιο 1.1:Κίτο
Εισαγωγή:Το ταξίδι

1. Πρέπει να το παρω απόφαση. Θα κάνω τα πάντα ΠΑΝΤΑ την τελευταία στιγμή. Δηλαδή και νωρίς να ξεκινήσω, θα φτάσω αργά. Δεν έχει σημασία τί συμβαίνει στο ενδιάμεσο. Σημασία έχει η αρχή και το τέλος. Όλα τα υπόλοιπα είναι καβαφικές ψευδαισθήσεις!

Σαν καλό κορίτσι που είμαι κάνω το μπανάκι μου και πριν πέσω για ύπνο κοιτάω το ημερολόγιό μου.

• Ξύπνημα στις 8.30
• Πρωινό 8.45 με 9.15 (τρώω και αργά πανάθεμά με)
• 9.30 check-out
• 10.00 αναχώρηση για το αεροδρόμιο
• 10.15 άφιξη στο αεροδρόμιο
• 12.35 απογείωσηηηηη

Η κοπέλα στη ρεσεψιόν μου είχε πεί να είμαι μισή ώρα νωρίτερα για την αναχώρηση κι επειδή την είχα πατήσει στη Ρώμη ήθελα να είμαι σίγουρη αυτή τη φορά.


Σαν κακό κορίτσι που είμαι το ημερολόγιό μου κατάντησε ως εξής:

• Ξύπνημα στις 9.30
• Πρωινό 9.35 με 10.00
• 10.10 check-out
• 10.15 αναχώρηση για το αεροδρόμιο

Ωραία, σκέφτομαι, εφόσον δε χρειάστηκε να περιμένω μισή ώρα για το λεωφορείο δεν έχω λόγο να αγχώνομαι.
Ο οδηγός φτάνει κι έρχεται να πάρει τις βαλίτσες μας.

-Σε ποιό τέρμιναλ πάτε;
-Τ1 απαντάνε όλοι οι υπόλοιποι.

Με κοιτάει περιμένοντας να απαντήσω κι εγώ.

-Ε δε ξέρω, Τ1

Και αυτό να μην είναι, θα πάω με τα πόδια μέχρι το δικό μου.

-Στο Τ1 σίγουρα;

Μα καλά, γιατί επιμένει;Είπαμε Τ1!

-Όχι αλλά δεν υπάρχει θέμα.
-Με ποιά εταιρεία πετάτε;
-Με την Iberia.
-Στο Τ4 λοιπόν.

Μέσα σε 5-10 λεπτά φτάνουμε στο Τ1. Παίρνω θέση εκκίνησης μιας και αφού φτάσαμε στο Τ1 σε 2 λεπτά το πολύ θα είμαστε στο Τ4. Ναι καλά! 10 λεπτά με το αυτοκίνητο παρακαλώ! Να ‘ναι καλά ό άνθρωπος που επέμεινε γιατί αντί για τον αυλό της τσοπάνας αυτή τη στιγμή θα γράφονταν ο επικήδειος της τσοπάνας.

Φτάνουμε επιτέλους στο Τ4. Έχω εκτυπώσει το εισιτήριό μου, έχω εκτυπώσει και το tagγια τη βαλίτσα και είμαι κυρία. Αφήνω τη βαλίτσα μου μέσα σε 5-10 λεπτά και η ώρα είναι 11 παρά τέταρτο κι έχω σχεδόν 2 ώρες μέχρι την αναχώρηση.

Φεύγοντας από τις αποσκευές μία υπάλληλος μου λέει είστε στο RSUκαι μου δείχνει προς μία κατεύθυνση. Δεν κατάλαβα τί σημαίνει, αλλά καλή καρδιά.

Περνάω τον έλεγχο αρκετά γρήγορα, η ώρα είναι 11 παρά ελάχιστα κι έχω περάσει και τον έλεγχο. Μα τί θα κάνω μιάμιση ώρα μέχρι να φύγω;

Σε ένα τέταρτο η ώρα θα είναι 12 κι αποφασίζω να αφήσω τις σοκολάτες και να ασχοληθώ λίγο με την πτήση μου. Για να δούμε λοιπόν τί είναι αυτό το RSU.Koιτάω την ταμπέλα.RSUπρος τα κάτω. Ξανακοιτάω. RSU22 λεπτά. Περδόν; Τί 22 λεπτά;

Παλιά μου τέχνη κόσκινο, αποφασίζω να ρωτήσω για οδηγίες. Πλησιάζω το σταντ με τις πληροφορίες.Δεν είναι ώρα να εξασκήσω τα ισπανικά μου. Θα ρωτήσω στα αγγλικά.

-Για το RSU;
-Από πού είσαι;
-Από την Ελλάδα.
-Α, Τσίπρας! Προσπαθείς να αποδράσεις;

Γελάω.

-Ακριβώς.
-Και πού πας;

Η ώρα έχει πάει σχεδόν 12, 12.25 είναι η τελευταία αποβίβαση, η ταμπέλα δίνει προγνωστικά στα 22 λεπτά κι εγώ συνεχίζω αμέριμνη την κουβέντα με τον ορεξάτο υπάλληλο.

-Εκουαδόρ.
-Στη ζούγκλα;
-Στις Άνδεις.
-Όχι, πας στη ζούγκλα. Και δε ξέρεις και ισπανικά. Καλύτερα να μείνεις εδώ.
-Την επόμενη φορά.

Αποφασίζει να κάνει τη δουλειά του.

-Θα πάρεις το ασανσέρ και θα πας κάτω. Θα έρθει ένα μετρό να σε πάει.

Όπερ και έγινε. Η ώρα 12.10. Bλέπω άλλα duty-free. Βλέπω και μια ταμπέλα. RSU7 λεπτά. Έχουμε καιρό.Kάνω μία υπερμίνι βόλτα και θυμάμαι να αγχωθώ. Ακολουθώ την ταμπέλα. Παίρνω το ασανσέρ. Αυτή τη φορά με πάει πάνω. Η ώρα 12.15. Κοιτάω τον πίνακα. Πτήση τάδε, πύλη 40. Πάω κατευθείαν. Η ουρά ατελείωτη. Ο πίνακας δείχνει lastcallκι εγώ να μη ξέρω αν πρέπει να αγχωθώ. Η ώρα 12.30 κι εγώ μόλις που κάθισα στη θέση μου.

2. Δίπλα μου κάθεται ένας συμπαθής, πανύψηλος τύπος σκούρου, πολύ σκούρου χρώματος. Ξεκινάμε. Η πτήση είχε τελικό προορισμό το Γκουαγιακίλ και οι περισσότεροι, σχεδόν όλοι, πήγαιναν εκεί. Ο τυπάς με ρωτάει:

-A Κίτο;

-Ναι.

Μου λέει κάτι άλλο που έμοιαζε με ερώτηση. Πω, τα ισπανικά μου είναι πιο φτωχά κι από το κοριτσάκι με τα σπίρτα.

-Δεν καταλαβαίνω.

Επιμένει να ρωτάει.Επιμένω να μην καταλαβαίνω. Οι αεροσυνοδοί μας μοιράζουν χαρτιά για να συμπληρώσουμε τα στοιχεία μας, ένα για το αλλοδαπών κι ένα κατα την εισοδό μας στη χώρα, για να δηλώσουμε ότι δεν κουβαλάμε πράγματα για να τα πουλήσουμε. Δε βρίσκω το στυλό μου. Ο τυπάς μου προσφέρει το δικό του, αλλά δεν έχει γράψει ακόμη τίποτα. Του κάνω ευγενικά νόημα ότι δε θέλω, σκεπτόμενη ότι θα περιμένω να γράψει αυτός και μετά θα τον ζητήσω. Δε γράφει τίποτα. Μιλάει με τον φίλο του που κάθεται μπροστά. Με κοιτάει και χαμογελάει. Στα χέρια του κρατάει το διαβατήριό του. Με ξαναρωτάει το ίδιο με πρίν.

Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω.

-Μιλάς ισπανικά;
-Όχι.
-Αγγλικά;
-Όχι.

Το διαβατήριό του γράφει Σενεγάλη.

-Γαλλικά;
-Ναι! Και μου λέει κάτι στα γαλλικά.
-Ζε νε πά παρλέ φρανσέ.

Σκάει το γέλιο της απογοήτευσης.

Έρχεται το φαγητό.

Εκεί που κρατάω το μαχαίρι κι ετοιμάζομαι να πιώ το τσάι μου, τον βλέπω να μου μοστράρει το στυλό και πάλι. Αρχίζω να παίρνω στροφές. Με νοήματα συννενοούμαστε ότι αφού φάω θα του συμπληρώσω τα στοιχεία.

Μου δίνει το διαβατήριο και ξεκινάω να γράφω. Πρέπει να συμπληρώσω επάγγελμα. Ξεκινάει ένας καινούριος μαραθώνιος. Πώς το λένε αυτό στα γαλλικά τώρα;

Περνάει η αεροσυνοδός. Τη ρωτάω άμα ξέρει γαλλικά. Απογοήτευση.

Και αρχίζω δείχνοντας το ανάλογο πρόσωπο και κάνοντας κινήσεις παντομίμας.Εδώ, αν και δεν είναι σωστό αλλά δε νομίζω να συμβεί ποτέ τίποτα, να πω πως τον λέγανε Ντιόπ Αμπντού και ο τρόπος που το έλεγε ακουγόταν σαν Ντιό Αμπντού.

-Γιο εστουδιάντε. Τού;
-Αμπντού.
-Νο Αμπντού.Τού;
-Αμπντού.
-Νο. Γιο...
-Ντιό.
-Νο τού..
-Αμπντού.
-Νο, γιό.
-Ντιό .Ντιό Αμπντού.

Πραγματικά δε ξέρω για πόση ώρα συνεχίστηκε αυτός ο εποικοδομητικός διάλογος μέχρι να επιστρατεύσω το πιο δυνατό μου όπλο.

Ζε νε βε πα τραβαγιέ...

-Τραβαγιέ; Και το δάχτυλό μου έδειχνε το χαμογελαστό του πρόσωπο.

Καταφατικό νεύμα.

-Κέ;
-Μπιζνές.
-Σι, κέ;
-Μπιζνές.

Για καλή μου τύχη πέρασε ο αεροσυνοδός που πριν τον είχε ρωτήσει στα γαλλικά τί θα φάει. Του εξηγώ πώς έχουν τα πράγματα και τελικά βγάλαμε άκρη. Στο χαρτί συμπλήρωσα...μπιζνές.

 

[villi]

Νεανικός αέρας πλημμύρισε το Travelstories και θα περάσουμε καλά προβλέπω!Αλλά πιο καλά να περάσεις εσύ χαρούμενη τσομπάνα!!!!

 

[htrul18]

Άντε ρε πανκ τσοπάνα τρέλανέ μας!

 

[mikrh tsopana]

Άντε ρε πανκ τσοπάνα τρέλανέ μας!

δε φαντάζεσαι πόσο θα σας τρελάνω!!

υγ. ελπίζω να έχεις ξεκινήσει οικονομία για να έρθεις(και να με δανείσεις γιατί άμα συνεχίσω έτσι κάηκα! )

 

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 1:Εκουαδόρ
Υποκεφάλαιο 1.1β:Κίτο
Τίτλος:O χρυσός, το τζάγκουαρ και ο ήλιος


Κάπου στον Ειρηνικό,στις ακτές του Εκουαδόρ, δύο θαλάσσια ρεύματα συγκρούονται. Το ένα είναι θερμό, ταξιδεύει από το βορρά και το όνομά του είναι Ελ Νίνιο. Το δεύτερο είναι ψυχρό, έρχεται από τις ακτές του Περού και της Χιλής και λέγεται Χάμπολντ. Αυτή η σύγκρουση, δεν είναι δυνατόν να μην επηρεάσει την ακτή του Εκουαδόρ, προκαλώντας εναλλαγές σφοδρών βροχοπτώσεων και ξηρασίας.

Το νερό στη σιέρα βράζει πιο αργά, ο ήλιος και η βροχή μαλώνουν καθημερινά ποιός θα πάρει την πρωτιά και η ανάσα είναι μάλλον θυμωμένη. Η καρδιά από την άλλη έχει αυξήσει ταχύτητα και –μην το ξεχάσω-κάπου έχει κρυφτεί η αντοχή μου, ίσως σε κανένα ηφαίστειο ή σε κανένα υποτροπικό συννεφόδασος εδώ γύρω.

Η αμαζονία κρατάει έναν πιο σταθερό και διακριτικό χαρακτήρα, επιλέγοντας να είναι καυτή και υγρή όλο το χρόνο.

Τέλος τα νησία Γκαλαπαγκος(δε βάζω τόνο γιατί δε ξέρω ακόμη που μπαίνει), επηρεασμένα αν μη τι άλλο από το ρεύμα Χάμπολντ, περνούν ένα μεγάλο μέρος του έτους καθαρά και στεγνά και το υπόλοιπο χορεύουν μαζί με τη σιέρα το χορό της βροχής.

Το Εκουαδόρ, ελληνιστί Ισημερινός, κατοικείται ήδη από το 11000 π.Χ. Η ηπερωτική χώρα χωρίζεται στις 3 προαναφερθέντες ζώνες, ενώ στην κατοχή του βρίσκονται ακόμη τα νησιά Γκαλαπαγκος.

Ανάλογα με το σε ποιά ζώνη βρίσκονταν, οι φυλές που το κατοικούσαν ανά τους αιώνες ανέπτυξαν διαφορετικές δεξιότητες. Στη σιέρα, το κυνήγι μεγάλων ζώων από τους άντρες και μικρών ζώων καθώς και η συλλογή τοπικών φυτών και καρπών ( φασόλια, γιούκα, κινόα) από τις γυναίκες αλλά και η κατασκευή αψέων εργαλείων από τους άντρες ήταν τα βασικά γνωρίσματα των φυλών κατά τα πρώτα χρόνια(11000-4000 πΧ).

Στην ακτή, το ψάρεμα θαλασσινών και οστρακοειδών ήταν η κύρια τροφή, ενώ μέσω ενός απίστευτα γρήγορου δικτύου διανομής, τα θαλασσινά έφταναν μέχρι τις ψηλομύτες κορυφές των Άνδεων σε μικρό χρόνο. Χαρακτηριστική είναι η λατρεία ενός συγκεκριμένου οστρακοειδούς, του SpondylusShell,το οποίο ξεχώριζε για το σχήμα του και θεωρούνταν σύμβολο της θηλυκότητας. Οι αρχαίοι λαοί, αποκαλούσαν το όστρακο αυτό «θεϊκό όστρακο» και ήταν απαραιτήτως παρόν στις θρησκευτικές τους τελετές. Η ύπαρξη του συγκεκριμένου οστρακου, αποτελούσε ένα ισχυρό ατού για τις φυλές της ακτής, που φυσικά εκμεταλλευόταν την αίγλη του και ανέπτυξαν έτσι ένα κραταιό εμπόριο που εκτείνονταν από τον Αμαζόνιο και τις Άνδεις, μέχρι τις ακτές της Καραϊβικής. Οι φυλές αυτές επίσης δημιουργούσαν εργαλεία, τα οποία ήταν όμως πιο εκλεπτυσμένα, λεπτά και αμβλεία, σε σχέση με τις φυλές των Άνδεων.

Η δημιουργία όχι μόνο εργαλείων, αλλά και αγγείων, αγαλματιδίων και κοσμημάτων με μέταλλα για θρησκευτικούς ή όχι σκοπούς, με έμφαση σε μικρές λεπτομέρειες και περίτεχνα σχέδια ήταν παρούσα από πολύ παλιά. Ανάλογα με τους αιώνες και την περιοχή, η θεματολογία και τα σχέδια ποικίλλουν, από άνδρες καθισμένους οκλαδόν, φορώντας μόνο τα κράνη τους, μέχρι απεικονίσεις ομοφυλοφυλικών ερωτικών σκηνών, τρομακτικών τερατόμορφων σχεδίων και αγγείων που στηρίζονται πάνω σε ανθρώπινα πόδια. Άλλα σχέδια είναι πιο επίπεδα και γραμμικά, ενώ άλλα πιο «τρισδιάστα».

Η οργάνωση των κοινοτήτων, ο τρόπος λειτουργίας τους , η πολεοδομία και ο ρόλος των δύο φύλων ποικίλλουν, χωρίς να λείπουν κοινότητες στις οποίες η γυναίκα έπαιζε σημαντικό ρόλο.

Προχωρώντας στα χρόνια, με την εμφάνιση των Ίνκας από το διπλανό Περού, οι φυλές των Άνδεων προέβαλαν σημαντική αντίσταση, ενώ όταν τελικά κατακτήθηκαν, τελειοποίησαν την τεχνική τους στην επεξεργασία του χρυσού, φτιάχνοντας απίστευτα κοσμήματα, διακοσμητικά που ακόμη και σήμερα και ο πιό έμπειρος τεχνίτης θα ζήλευε.

Κλείνοντας, η ερώτηση της ημέρας:τί κοινό έχουν ο ήλιος, το χρυσάφι και το τζάγκουαρ;


Οι πληροφορίες πηγάζουν από το Εθνικό Μουσείο του Εκουαδόρ. Επειδή δεν έχω σημειώσεις και όλες προέρχονται από την μνήμη μου και τον έλεγχο για διασταύρωση πληροφοριών στο διαδίκτυο, θα διορθώσω όποια λανθασμένη πληροφορία αφού ξαναεπισκεφτώ το μουσείο.

 

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 1: Εκουαδόρ
Υποκεφάλαιο 1.2: Mompiche

Είχαμε περάσει αισίως το σημείο με τις πολλές στροφές. Και λέω αισίως γιατί πραγματικά κοντέψαμε να σκοτωθούμε όταν στο αντίθετο ρεύμα φορτηγό προσπέρασε άλλο φορτηγό αμέσως μετά τη στροφή. Και λέω αισίως γιατί στο γυρισμό, σε εκείνη την περιοχή 3 άνθρωποι σκοτώθηκαν. Και λέω αισίως γιατί στο Εκουαδόρ, αν και οι δρόμοι είναι αρκετά καλοί, οι οδηγοί είναι τόσο ασυνείδητοι που τα ατυχήματα είναι πολύ συνηθισμένα.

Στο θέμα μας. Ο αέρας είχε αλλάξει, η υγρασία ήταν τόσο έντονη που κάθε ανάσα σχεδόν υγροποιούνταν με την έξοδό της από το ανθρώπινο σώμα, η ζέστη ήταν τόσο έντονη που τα «κιτένια» ρούχα μας ήταν πλέον περιττά. Οι δρόμοι είχαν παντού υψωματάκια για να κόβει ταχύτητα (ή και την ανάσα μας) ο οδηγός καθώς και λακούβες τόσο βαθιές, που κάθε φορά τα κεφάλια μας χτυπούσαν είτε στον ουρανό του αυτοκινήτου είτε στις πόρτες, ανάλογα με το αν ο οδηγός προλάβαινε να στρίψει και να τις αποφύγει ή όχι. Τα κουνούπια ήταν τόσα και τόσο οργισμένα μαζί μας που στο τέλος πιστέψαμε ότι το μέρος τους ανήκει και μας έβλεπαν ως εισβολείς, δεν υπήρχε άλλη εξήγηση.Τέλος, το μάτι δεν έβλεπε τίποτα άλλο παρά τροπικά φυτά που υψώνονταν μέχρι τον ουρανό, δηλαδή τί υψώνονταν μέχρι τον ουρανό, άγγιζαν τον ουρανό. Τώρα που το σκέφτομαι, αν ποτέ δείτε κάποιες πληγές στο δέρμα του ουρανού να ξέρετε πως ευθύνονται αυτά τα τερατώδη καταπράσινοπράσινα φυτά. Αλλά ποιός νοιάζεται; Όλο και κάποιο βοτάνι θα έχουν αυτοί οι μάγιστροι για να τις γειάνουν. Ίσως να είναι μάτικο, έχω ακούσει ότι και νεκρούς ανασταίνει...


Το Mompiche είναι ένα μικρό χωριό κάπου στην περιοχή Esmerraldas, στο βορειοδυτικό Εκουαδόρ. Είναι γνωστό για τα κύματά του, τα ψαράκια του και την όμορφη κατάμαυρη παραλία του(στην οποία δεν πήγα, αλλά υπόσχομαι ότι θα πάω και θα επανέλθω με φωτογραφίες). Είναι πραγματικά τόσο μικρό που στα 2 βράδια που κάτσαμε ( και αναφέρομαι σε βράδια και όχι σε μέρες γιατί οι sex pistols κυκλοφορούν βράδυ) γνωρίσαμε σχεδόν όλο το χωριό. Ίσως βέβαια να φταίει και ο Sid, δε ξέρω.

Τα μαγαζιά για να φας δεν είναι πολλά και όπως σε όλο το Εκουαδόρ είναι πενταβρώμικα. Δεν αστειεύομαι, δεν έχω θέμα με τη βρωμιά, τρώω από το πάτωμα(εκτός κι αν είναι πάτωμα τουαλέτας) αλλά όχι, οι κουζίνες στο Έκου είναι πενταβρώμικες. Άμα είστε υποχόνδριοι κι έχετε στη λίστα σας το Έκου, βγάλτε το. Παρόλαυτά, το encocado(ψάρι με σάλτσα καρύδας) τους συνοδευόμενο από ρύζι και patacones ήταν πεντανόστιμο.

Και γενικά οι τιμές τους πολύ φτηνές για δεδομένα ελλάδας, ακριβές για δεδομένα Εκου. Παρόλαυτά σε αυτό το μικρό χωριουδάκι υπάρχει ένα πολύ αξιόλογο μαγαζί, La Chocolateria, στο οποίο μπορείς να φας φαγητά εξαιρετικής ποιότητας, ίσως της καλύτερης στο Έκου(αυριο θα τσεκάρω το pobre diablo) φρουτοσαλάτες, σάντουιτς, κρέπες, απίστευτα γλυκά και μπισκότα και φυσικά να πιείς καφέδες και σοκολάτα. Η ατμόσφαιρα είναι πολύ χαλαρή, η διακόσμηση καλλιτεχνική, η μουσική κυμαίνεται από ροκ μέχρι –τί άλλο;-σάλσα, η κουζίνα είναι-θέλω να κλάψω- καθαρή και τα παιδιά υπερσυμπαθητικά(κι επίσης μου χρωστάνε μια σοκολατόπιτα για τη διαφήμιση).

Η «φάρρα» το βράδυ δεν ποικίλλει ιδιαιτέρως, υπάρχουν 1-2 μαγαζιά στην παραλία στα οποία μπορείς να πιείς κόμπο-κοκτέηλ(2 για 6 ή 8 δολάρια) και 1-2 μπίιτς μπαρς στα οποία μαζεύονται κυρίως τουρίστες, κάνοντας αυτά τα διαβολιά τουριστοπράγματα, ανάβοντας φωτιές και χορεύοντας μέχρι το πρωί, σίγουρα ξυπνώντας την επόμενη μέρα με τσουτσάκι.

Στο χωριό υπάρχουν κάποια 3θέσια ή πολυθέσια μηχανάκια που σε πάν μέχρι ένα σημείο για 1 δολάριο και από εκεί παίρνεις τη βάρκα για μισό δολάριο για να σε μεταφέρει στο Portete.


A!Portete! Aυτό το μικρό νησάκι που δικαίωσε τις φαντασιώσεις μου για τις λατίνες παραλίες και ταυτόχρονα ξαναέβαλε μέσα τη φράση που πάλευα να νικήσω, κι όμως είχε καταφέρει να φτάσει σχεδόν ως τα ελληνικά δόντια μου: Σαν το Πήλιο δεν έχει!


Πού είχα μείνει; A! Portete! Αυτό το μικρό νησάκι με τις μεγάλες παραλίες, τα ακόμη πιο μεγάλα κύματα, και τους φοίνικες. Το μπάνιο στην παραλία δεν είναι εύκολη υπόθεση, ο άνεμος είναι αρκετά αισθητός και τα κύματα στο λένε ξεκάθαρα: no pasarás!

-Πώς πάω στο μαγαζάκι για τις μπύρες;

-Περνάς αυτό το δρομάκι και στο τέλος του το βρίσκεις.

Δρομάκι; Εννοείς την άμμο ανάμεσα στις φωτιές των ντόπιων; Και πως θα περάσω από εκεί;

Με τη μπλούζα στο πρόσωπο, και μια βαθιά ανάσα. Στην άκρη του δρόμου 2-3 μικρά σπιτάκια κι ένα μαγαζάκι για τις μπύρες. Η κοπέλα που δουλεύει έχει στην αγκαλιά της ένα μωρό.

-Τί θες; Το βλέμμα της δεν είναι και πολύ φιλικό, μάλλον την ενόχλησα λίγο.

-Μία μπύρα.

Με πλησιάζει, με το μωρό κολλημένο στο στήθος της. Βγάζει την μπύρα από το ψυγείο. Πλησιάζει ακόμη για να μου δώσει τα ρέστα. Βλέπω καλά. Ταυτόχρονα θηλάζει το μωρό.Ώρα να φεύγω.

Ώρα να φεύγουμε γενικά. Από το Portete και από το Mompiche. Επιστροφή στην κανονικότητα..

 

[mikrh tsopana]

Κεφάλαιο 1: Εκουαδόρ
Υποκεφάλαιο 1.3: Ιστορικό Κέντρο

Και ο πρώτος ήλιος λάμπει στο Κίτο. Και ναι,θεοί, εισακούστηκαν οι προσευχές της τσοπάνας.
Ήλιος. Με σύννεφα, αλλά ήλιος. Το βιβλίο στο χέρι, πράσινο τσάι στο τραπέζι, το βλέμα στη θέα και ξεκινάμε...

Το Κίτο έχει να περηφανεύεται και να ντρέπεται για πολλά πράγματα, αλλά αν ποτέ το ρωτήσεις ποιό παιδί του αγαπά πιο πολύ, δε θα ντραπεί να σου απαντήσει και να περηφανευτεί για το ιστορικό του κέντρο. Χαρακτηρισμένο από το lonely planet ως "το στολίδι του Κίτο", για πολλούς αποτελεί το πιο σημαντικό και καλοδιατηρημένο(παρόλο το σεισμό του 1917) ιστορικό κέντρο της λατινικής Αμερικής καθώς και μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco ήδη από το 1978.
Απαρτίζεται από γραφικά στενά με κτήρια και εκκλησίες που συνδυάζουν ισπανικά, ινδιάνικα, ιταλικά, φλαμανδικάκαι μαυριτανικά στοιχεία.
Το λεωφορείο σταμάτησε κάπως απότομα. Ζαλισμένη όχι από τις στροφές αλλά από τα βίαια μαστιγώματα πρωτόγνωρων σκηνών η τσοπάνα σταματάει στη μέση της ανώγειας σκάλας για να φωτογραφήσει τα σπιτάκια που βρίσκονται στην άκρη του λόφου.

Τόπος:ιστορικό κέντρο. Μέρα: Σάββατο, και τί Σάββατο! Καιρός: αίθριος. Ηθικόν:ακμαιότατον!

Στάση για ένα cheviche και ξανά πίσω σπίτι για ένα ακόμη πράσινο τσάι υπό το φως του δύοντος ηλίου.

 

[chris7]

Πολύ ωραίες φωτογραφίες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.